Ik wil het vertellen maar...

[Elke]

Hoi,


sinds korte tijd wil ik het vertellen aan mijn ouders over mijn travestie-gevoelens gewoonweg omdat ik het beu word om het altijd stiekem te doen en maar om de aantal weken soms om de paar maanden. Ik wil gewoon mezelf zijn en mezelf kunnen omkleden wanneer ik maar wil. Er zijn wel enkele probleempjes:


1. Mijn ouders denken alletwee dat alle tv's ook homo zijn. En aangezien ze denken dat homo's vuil, vies, rijp voor een gekkenhuis, onnozelaars,... zijn, vind ik het moeilijk om het te vertellen. Zelf ben ik geen homo maar als ik vertel dat ik tv ben dan zullen ze direct denken dat ik homo ben. Aangezien mijn ouders denken dat ze alles weten en dat hetgeen ze denken ook juist is, zit ik met de vraag: "hoe praat ik het in goedsnaam uit hun hoofd dat dit niet zo is?".

2. Wanneer zou ik het vertellen? Nu (en heel de paasvakantie) lijkt het me eigenlijk een tamelijk goed moment omdat mijn moeder thuis is en ze veel tijd heeft. Zou dit ideaal zijn? Zoniet, wanneer zou het wel ideaal zijn?

3. Wat als ze het niet accepteren? Stel dat ik niet uit hun hoofd kan praten dat zogezegd alle tv's ook homo zijn, wat moet ik dan doen?


Weet iemand antwoorden op mijn vragen en/of enkele tips?


Alvast bedankt,

Elke

[Janiek]

Hoi Elke,

eerst eens een paar vragen: begrijp ik het goed dat je nog thuis woont? Hoe oud ben je en ben je nog economisch afhankelijk van je ouders?

Je situatie is overigens helemaal niet zo verschillend van die van een homo die uit de kast wil. Dat wil zeggen, dat je veel kunt leren van hun coming-out strategieën. Eén daarvan is dat je ouders beter niet de eersten kunnen zijn die je het vertelt. Het gaat voor jezelf allemaal beter als je je eerst hebt kunnen sterken aan gevoelsgenoten of andere mensen die om je geven en niet zo'n belang bij jouw "normaal" zijn hebben als je ouders.

Dus de volgende vraag is: heb je van die mensen en weten die ervan?

Een ander iets is: probeer eens wat er gebeurt als je terloops het onderwerp aansnijdt, zonder los te laten dat het om jouzelf gaat. Of haal uit de bibliotheek het boekje Geheime dame van Mensje van Keulen. Dat is een luchtig relaas over de travestie van Maarten 't Hart. Dat helpt natuurlijk weinig als je ouders een hekel aan die schrijver hebben...

Hoop dat je hier iets mee kunt en dat er van anderen meer loskomt.

<<groetjes

[enjoy]

Hallo Elke.

Ik zal proberen om te antwoorden.

1. Ik heb het veel te laat tegen mijn partner verteld, naar mijn mening. Ik wilde het stiekeme weghebben.
wat je moeder betreft;
Je kan haar vertellen dat het grootste deel van ons gen homosexueel is.
Dan komt nog het geloven ervan , natuurlijk.
Op verschillende site,s staat de informatie hier omtrend, mocht ze zichzelf willen overtuigen

2. Ik denk dat het moment van vertellen aan jou is, moeders zijn in mijn ogen wat makkelijker dan vaders. Misschien heeft ze het vermoeden al wel en valt het reuze mee, maar ik kan natuurlijk niet door jouw ogen kijken.

3. als ze het niet accepteren, zit jij met een probleem, denk ikzelf.
Ze zullen in ieder geval op je gaan lettten, meer dan anders.
Dus dan moet je echt gaan oppassen met wat je doet.

Ik hoop je hiermee een eindje op weg geholpen te hebben en als je onze profielen leest, is het voor ons bijna allemaal niet makkelijk geweest.

Ik wens jou ook veel sterkte en succes met het wel of niet vertellen.
Mocht je je verhaal kwijt willen mag je me een mailtje sturen via mijn profiel.

Enjoy-fr

[Elke]

eerst eens een paar vragen: begrijp ik het goed dat je nog thuis woont? Hoe oud ben je en ben je nog economisch afhankelijk van je ouders?

Dus de volgende vraag is: heb je van die mensen en weten die ervan?

Hoi,

ik woon nog thuis aangezien ik 15 ben. Ik ben dus ook economisch afhankelijk van mijn ouders.

Andere mensen weten er niets van gewoon omdat ik het niet durf of niet weet tegen wie ik het moet zeggen.

Groetjes,

Elke

[Frederique_]

Andere mensen weten er niets van gewoon omdat ik het niet durf of niet weet tegen wie ik het moet zeggen.

Je zou kunnen denken aan de huisarts (deze heeft een medisch beroepsgeheim, ook tegen je ouders) of, als je daar gemakkelijk in je vrije tijd kunt komen, iemand van Humanitas (zie deze link voor Amsterdam, bel ze anders eens op en vraag of er ook een humanitas bij jou in de buurt is waar je je verhaal kunt doen).

Mijn eigen ervaring is (ik woon alleen, was 34 jaar toen ik dit ontdekte/van mijzelf erkende) dat het heel erg prettig is om eerst voor jezelf goed uit te zoeken wat die gevoelens wel/niet zijn voordat ik dit aan mijn ouders vertelde. Als ik het aan mijn ouders had verteld op het moment dat ik dacht dat dat het goede moment was (ook met als belangrijkste argument "ik ben die stiekumheid zat"), dan was er vast iets gruwelijk niet goed gegaan. Ik heb het eerst vertelt aan iemand in het ziekenhuis (ik heb diabetes, merkte bij die 1e keer tot mijn eigen verbazing dat het inderdaad te vroeg was) en de 2e keer aan iemand anders in hetzelfde ziekenhuis en toen voelde ik dat ik er wel rustig genoeg op was om dit mijn ouders te vertellen. Dit was zo'n 7 a 8 maanden (!) nadat ik voor het eerst dacht "dit moet ik mijn ouders vertellen, want ik houd niet van geheimen".

Ik ben het dus met Janiek eens: probeer eerst iemand te vinden aan wie je dit vertelt zodat je er ervaring in opdoet en ook voelt of je de rust hebt om dit (goed) aan je ouders te vertellen.

Succes en groetjes,

Frederique

[Janiek]

Hoi,

ik woon nog thuis aangezien ik 15 ben. Ik ben dus ook economisch afhankelijk van mijn ouders.

Andere mensen weten er niets van gewoon omdat ik het niet durf of niet weet tegen wie ik het moet zeggen.

Mja, dat is geen gemakkelijke uitgangspositie. Maar het zit je wel hoog, begrijp ik.
Ik denk dat je erg zorgvuldig moet zijn met het kiezen van iemand die je in vertrouwen wilt nemen en bij wie je steun wilt zoeken. Op jouw leeftijd moet je best stevig in je schoenen staan, als je met dit soort gevoelens voor de dag wilt komen. Steun van iemand die je kent en vertrouwt en van wie je vermoed dat hij je zal begrijpen en accepteren is wel nodig, denk ik.

Huisarts is misschien niet zo'n gek idee; alleen als je er een treft die denkt dat het een ziekte is en dus genezen moet worden heb je pech. Laat je dat in elk geval niet wijsmaken, want een arts die er zo tegenaan kijkt is gewoon onvoldoende op de hoogte.

Heb je zelf trouwens een idee hoe ver jouw gevoelens gaan, of zoek je vooral ruimte om dat te ontdekken?

<<groetjes

[Elke]

Heb je zelf trouwens een idee hoe ver jouw gevoelens gaan, of zoek je vooral ruimte om dat te ontdekken?

Hoi,

ikzelf vind dat mijn gevoelens ver gaan. Moest ik kunnen zou ik zoveel mogelijk rondlopen in mijn moeder haar kleren. Alleen dan ben ik echt gelukkig. Ik kan wel gelukkig zijn zonder vrouwenkleren maar dan weet ik en voel ik dat er iets ontbreekt. Ik kan het ook geen maanden aan een stuk volhouden zonder vrouwenkleren. Dan zou je kunnen zeggen dat ik "wanhopig" word om toch maar voor even iets vrouwelijks aan te doen. Daarom dat ik ook een tijdje geleden een paar zelfophoudende nylonkousen heb gekocht. Ik doe ze soms 's nachts aan. Dan is er zo een moment van echt gelukkig zijn. Dit is dan ook 1 van de redenen waarom ik het wil vertellen want dan kan ik op elk moment echt gelukkig zijn als ik dat zelf wil.

Groetjes,

Elke

[Meikemeid]

Nu ben ik dan anders dan jij, toch hebben we allemaal met het moment te maken dat we uit de kast komen/springen of zelfs de kast openbreken... wat wil zeggen, ieder doe thet op zijn eigen manier en er is daarin eigenlijk maar weinig verschil dan tussen dat je of aan travestie doet, homo bent enz enz.

Zelf ben ik begonnen met vertellen aan wildvreemde mensen, meestal winkeliers, waar ik mijn kledign kocht. Een klein praatje maar. Ik ben ook begonnen eerst met "het is voor m'n vriendin" toen werd het "ziet u, ik doe aan travestie...." en later werd het voor mij dus dat wanneer er uitleg nodig was, vertelde over mijn keuze en dus ts-zijn. Dat heeft me geholpen op weg om het vrienden / familie ouders en kennisen te vertellen. En je zal merken, door te beginnen bij de onbekende en dan naar je ouders, dat de meeste positief zullen zijn.

Je heb er ten alletijden toch wel lef voor nodig om de eerste stap te zetten om naar je ouders te gaan en later naar vrienden (of andersom) en je zal daarin in zelfvertrouwen ook zeker een stuk groeien. !! Succes Elke, ik hoop dat je snel je kast kan uitspringen

[Evelienne]

Hoi Elke,

Wat een ontzettend vervelende situatie voor je...... Ik denk dat de tips die je tot nu toe hebt gekregen inderdaad erg goed zijn.

Het lijkt me inderdaad ook dat je het niet als eerste aan je ouders moet vertellen. Zeker niet afgaande op hoe ze reageren op homoseksualiteit.
Uiteindelijk denk ik wel dat je het ze zult moeten vertellen. Zeer zeker omdat dit voor jou de enige manier is om jezelf gelukkig te voelen. Maar ik denk ook dat je ouders het moeten weten en jouw vertrouwen verdienen.
Mijn ervaring is dat als je je ouders kunt laten zien hoeveel pijn en verdriet je hebt, dat je ouders erg begaan zijn met je. Mijn vader stond ook eerst niet open voor mijn probleem. Maar toen hij eenmaal zag hoeveel pijn ik had en hoe ik met mezelf worstelde is hij zich ook gaan verdiepen in wat Travestie nou werkelijk inhoud en betekent.

Wees inderdaad zoals de anderen al hebben gezegd wel voorzichtig met het moment waarop je het gaat vertellen.

Overigens als je graag met iemand van ons hierover wil spreken, mail dan gerust naar mijn eigen profiel.

Liefs,

Evelienne

[marjan]

Heb je zelf trouwens een idee hoe ver jouw gevoelens gaan, of zoek je vooral ruimte om dat te ontdekken?

ikzelf vind dat mijn gevoelens ver gaan. Moest ik kunnen zou ik zoveel mogelijk rondlopen in mijn moeder haar kleren. Alleen dan ben ik echt gelukkig.

Weet je zeker dat jouw gevoelens als travestie zijn te omschrijven? Of gaat het wellicht verder?

Groetjes,
Marjan

[Janiek]

ikzelf vind dat mijn gevoelens ver gaan.

Ik bedoeld eigenlijk of je gevoelens in de richting van helemaal als meisje leven koesterde, maar daar klinkt het zo op het eerste gezicht niet naar. Maar je wilt wel meer vrijheid om aan je eigenheid toe te komen.

In bijna alle gevallen zullen je ouders je uiteindelijk niet laten vallen, maar je geeft zelf aan waarom je denkt dat ze het er moeilijk mee zullen hebben en ik denk dat je dat juist inschat.

Dus nog eens, kijk of je eerst andere steunpunten kunt vinden in je omgeving. Mijn eigen ervring is dat vrouwen over het algemeen minder schrikachtig zijn over dit soort dingen dan de meeste mannen. Misschien helpt dat?

<<groetjes

[Lisa met een S]

Elke,

Ik wil maar een ding toevoegen aan wat andere hier hebben verteld. Ik denk niet dat het noodzakelijk is dat je weet hoe diep je gevoelens gaan, of je transseksueel bent of travestiet of transgender. Het maakt de drang die je voelt niet meer of minder onbedwingbaar. En het hoeft ook niets uit te maken voor de mate waarin je ouders het wel of niet accepteren. Ik denk ook dat de kans groot is, dat het op jouw leeftijd wel enige tijd duurt voordat het voor jezelf duidelijk kan worden wat je gevoelens zijn. Wat wel belangrijk is, dat je de gevoelens die je hebt goed en duidelijk onder woorden weet te brengen. Vandaar het belang van eerst aan anderen vertellen, om ervaring op te doen met wat voor soort vragen je kunt verwachten, en wat voor soort antwoorden je kunt geven.

Je kunt allerlei reacties krijgen, soms positief, soms negatief, meer of minder begrijpend. Sommige willen je helpen om ermee om te gaan, andere om ervan af te komen. Maar wat dan ook je hoort, en van wie dan ook, ook al is het je ouders, laat niemand je van de wijs afbrengen. Ongeacht of je travestiet, transgender of transseksueel bent, je doet niets verkeerds. Je wilt alleen jezelf te zijn.

Groetjes,
Lisa

[Frederique_]

Mijn eigen ervring is dat vrouwen over het algemeen minder schrikachtig zijn over dit soort dingen dan de meeste mannen.

Mijn ervaring is dat dit niet echt uitmaakt. Zowel de mannen als de vrouwen in mijn omgeving die ik het verteld heb reageerden heel begripvol op mij.

Ik denk wel dat dit ook komt doordat ik mijzelf relatief rustig voelde tijdens de gesprekken met mijn ouders, internist, enz. Ik denk dat dat heel belangrijk geweest is: als je zelf al verschrikkelijk zenuwachtig bent dan heeft "de ander" eerder het gevoel dat hij je moet kalmeren en zal dan dus eerder ook (in die ander zijn/haar ogen) 'relativerende' opmerkingen maken als "je beeldt je maar wat in".

Het was wel zo dat ik met name bij mijn vader (een echt "verstandsmens") veel meer begrip kreeg dan ik had verwacht. Ik had verwacht dat hij het (vanuit zijn verstand) zou verwerpen onder het motto "je bent als man geboren dus ben je ook een man, doe net als ik lekker normaal". Dat viel dus heel sterk mee, hij leek meer zoiets te hebben van "hier gebeurt iets wat ik niet begrijp, maar hij lijkt zich er beter bij te voelen, dus laat maar gaan, we zien het wel". Het bleek dat mijn familie soms heel anders reageerde dan ik verwacht had!

Groetjes,

Frederique

[Elke]

Alvast bedankt voor de reacties!

Het lijkt me inderdaad een goed idee om het eerst aan anderen te vertellen.
Het lijkt me eigenlijk moeilijk om erover te praten. Ik zou begot niet weten hoe te beginnen en ik heb schrik van de reactie met de gedachte dat die wel eens negatief zou zijn. Ik zou ook niet weten hoe ik het moet uitleggen. Mijn verhaal doen en/of vertellen waarom ?
Ik begin ook meer schrik te krijgen voor de reactie van mijn ouders. Zojuist nog zeiden ze: "Hij zal ne schone vent worden later.". ( ze zeiden dit omdat ik er zogezegd goed uitzien in de nieuwe t-shirt ) Hoe zouden ze dan reageren moest ik ook als een "schone vrouw" af en toe wil uitzien?

Groetjes,

Elke

[Cynthia]

Elke

Steeds als je je verhaal vertelt aan iemand zal het je beter afgaan.
De eerste keer ben je zenuwachtig, weet je niet goed hoe je het moet vertellen, en hoe erop gereageerd zal worden. Maar hoe vaker je het hebt verteld, hoe meer zelfvertrouwen je krijgt, totdat je een beetje een standaard verhaal aan het vertellen bent. Pas dan heb je het ook voor jezelf geaccepteerd.
En dat is noodzakelijk, want als jij jezelf niet accepteert, waarom zouden anderen dat dan wel doen?
Kortom, het is een h eel proces, maar het gaat je best lukken!