Ik wil het vertellen maar...

[vicky]

Hallo Elke,
Ik heb net alle voorgaande berichten gelezen en vind het heel knap van je dat je voor jezelf wil opkomen! Toch denk ik ook dat je je ouders beter nog niet op de hoogte brengt van je verlangen om af en toe vrouw te zijn.
Ik ben geen ervaringsdeskundige om te weten hoe dat voelt, maar ik ben partner van een crossdresser en weet wat het is om het verhaal te horen van iemand die je heel graag ziet. Ik hoop voor jou dat je iemand in je omgeving hebt (vriend/vriendin) die je in vertrouwen kan nemen. Zoniet mag je me altijd een mailtje sturen. Ben open-minded en moeder.
Groetjes Vicky

[Frederique_]

Het lijkt me eigenlijk moeilijk om erover te praten. Ik zou begot niet weten hoe te beginnen en ik heb schrik van de reactie met de gedachte dat die wel eens negatief zou zijn. Ik zou ook niet weten hoe ik het moet uitleggen. Mijn verhaal doen en/of vertellen waarom ?

Bij je huisarts kun je gewoon vertellen waarom je het hem vertelt: om een beetje te oefenen om dit ook aan je ouders te kunnen vertellen. Je kunt hem eventueel ook vragen (maar alleen als je dat zelf wilt!) of hij je kan helpen om je gevoelens voor jezelf duidelijker te krijgen en/of hij je door kan verwijzen naar iemand anders die dat kan.

Ik begin ook meer schrik te krijgen voor de reactie van mijn ouders. Zojuist nog zeiden ze: "Hij zal ne schone vent worden later.". ( ze zeiden dit omdat ik er zogezegd goed uitzien in de nieuwe t-shirt ) Hoe zouden ze dan reageren moest ik ook als een "schone vrouw" af en toe wil uitzien?

Maak je geen illusies: je zult je ouders pijn doen als je ze dit verhaal vertelt. Toen ik mij daarover (bij mijn coach) verbaasde (voor mijn gevoel was er "geen groot probleem": ik bleef toch gewoon hun kind?) vertelde ze me dat de reactie van mijn ouders leek op de reactie van haar ouders toen ze hen vertelde dat ze ging scheiden van haar man. Ze legde uit dat ouders je je graag het "standaard goede leven" gunnen van man + vrouw + twee kindertjes en een mooi huisje in een goede straat en een goede baan. Alles wat daar van afwijkt zal ze pijn doen, maar dat laat zich niet voorkomen. (Om daar zelf goed mee om te kunnen gaan is het dus ook belangrijk dat je sterk in je schoenen staat op het moment dat je het je ouders vertelt).

Nog een paar tips: leg, als je dit verhaal aan iemand vertelt, vooral de nadruk wat het met je gevoel doet als je vrouwenkleren aantrekt: voel je je rustiger, meer jezelf, enz. En ook wat er allemaal beter met je gaat als je dit wat vaker doet. Dat komt waarschijnlijk beter over dan dat je sterk de nadruk legt op uiterlijkheden (andere kleren aantrekken, misschien ook make-up, hoe vaak, enz). Een uitgebreider verslag van mijn outing naar mijn ouders/zus vind je hier.

Er zijn ook T*'s die hun verhaal liever op papier schrijven en dan dat aan hun familie/ouders/zus geven. Als je je eigen verhaal nog nooit op papier gezet hebt is dat zowieso erg verstandig, al was het alleen al om je eigen gevoelens goed op een rijtje te krijgen.

Groetjes,

Frederique

[Meikemeid]

Aanvulling op laatste tip van Frederique:

Het opschrijven van je gevoelens, in de vorm van een dagboekje ofzo, niemand hoeft het te lezen als je dat niet wil, kan je ook weer wat herinneringen boven laten halen. Waar is het begonnen, wat heb je allemaal met je gevoelens gedaan en wat is er nog meer gebeurd wat voor jou van betekenis was...etc. etc.

Succes Elke, je mag weten, de eerste stap heb je allang gezet en het blijven reageren op onze reacties is ook goed van je !! Je komt er wel

[Janiek]

Is 't niet schattig, al die "bemoederende" reacties ? Het is net alsof wij Elke allemaal iets beters gunnen dan wat wij zelf achter de rug hebben: jaren van geheimhouding of onderdrukking.


<<groetjes

[Denise]

Janiek,

Is dit niet een van de belangrijkste redenen van bestaan van deze site?

Hummm ..... wie had daar een vraag over ??????

Denise.

[Janiek]

Janiek,

Is dit niet een van de belangrijkste redenen van bestaan van deze site?

Hummm ..... wie had daar een vraag over ??????

Denise.

<<Geeft niet. 't Is wel een goed antwoord.

[Elke]

Is 't niet schattig, al die "bemoederende" reacties ? Het is net alsof wij Elke allemaal iets beters gunnen dan wat wij zelf achter de rug hebben: jaren van geheimhouding of onderdrukking.

Ik apprecier het erg dat jullie mij steunen.

Het opschrijven van je gevoelens, in de vorm van een dagboekje ofzo, niemand hoeft het te lezen als je dat niet wil, kan je ook weer wat herinneringen boven laten halen. Waar is het begonnen, wat heb je allemaal met je gevoelens gedaan en wat is er nog meer gebeurd wat voor jou van betekenis was...etc. etc.

Er zijn ook T*'s die hun verhaal liever op papier schrijven en dan dat aan hun familie/ouders/zus geven. Als je je eigen verhaal nog nooit op papier gezet hebt is dat zowieso erg verstandig, al was het alleen al om je eigen gevoelens goed op een rijtje te krijgen.

Ik ben daar een paar weken geleden al mee begonnen. Mijn hele verhaal staat er al in en ik probeer om om de zoveel dagen er iets in te schrijven. Het voelt goed om alles op te scrijven aan iets dat geen kritiek kan geven. Misschien dat ik dit wel zal laten lezen.

Groetjes,

Elke

[Meikemeid]

Wat een pijnlijk momentje moest dat voor je zijn, maar misschien heb je uit dit moment ook wle een aanknopingspunt om je verhaal mee te beginnen. Maar niet voor je wat meer ervarign heb van het vertellen

Leuk om te lezen dat je Frederiques advies al had gedaan. Je bent er maar druk mee hoor !!

Het zal met de tijd een stuk makkelijker voor je worden, ik kan het niet voor je beloven, maar er zal een enorme last van je af zijn als je het kwijt bent aan je ouders !

[Elke]

ik weet nu hoe ik het ga vertellen. een brief maken lijkt mij het makkelijkste. ik kan de brief dan 's avonds ofzo op hun kamer leggen zodat ze hem 's nachts kunnen lezen. dat is makkelijker voor mij want om het recht in hun gezicht te zeggen heb ik nog niet genoeg moed. ik ben voort moment aan een brief begonnen. het gaat makkelijker als dat ik dacht. als hij af is moet ik nog durven hem weg te leggen zodat ze hem vinden (da word moeilijk ) ik ga nu verdertypen aan mijn brief. wens me suc6!

[Elsa]

Elke ik wens jou succes toe, dat je de goede woorden mag vinden om jouw gevoelens op papier te zetten. Tevens natuurlijk dat je ouders het zullen begrijpen. Hou het bij jezelf, wat jij voelt en beleeft, ik hoop dat zij het zo ook oppakken ...dat het niets met hen te maken heeft maar jouw beleven is, succes he!

[Meikemeid]

Met het neerleggen van je brief aan je ouders, leg je ook het "probleem" meer bij je ouders neer. Jij heb je verhaal gedaan en hoe zij reageren kan jij niks aan doen. Succes Elke... ben heel erg benieuwd hoe het zal gaan.... en voor nu nog 2 fijne paasdagen gewenst !!

[Frederique_]

ik weet nu hoe ik het ga vertellen. een brief maken lijkt mij het makkelijkste. ik kan de brief dan 's avonds ofzo op hun kamer leggen zodat ze hem 's nachts kunnen lezen. dat is makkelijker voor mij want om het recht in hun gezicht te zeggen heb ik nog niet genoeg moed.

Bedenk dat je er dan nog niet bent: zodra ze de brief gelezen hebben zullen ze je op de inhoud aanspreken (waarschijnlijk 's nachts nog).

Ben je rustig genoeg voor die confrontatie? Zul je het kunnen accepteren als ze je vertellen dat ze dat nooit in jou gezien hebben? Kun je rustig blijven en heb je een antwoord als ze zeggen dat je zo snel mogelijk naar een psychiater moet omdat je dan wel goed gek moet zijn?

Of is het vertellen aan je ouders misschien (nog) een stap te vroeg en kun je misschien eerst beter jezelf verder onderzoeken (al dan niet met hulp van mensen in je omgeving)?

Just trying to help...

Groetjes,

Frederique

[Meikemeid]

@Frederique, ik denk, zo als Elke steeds netjes en duidelijk antwoord geeft op onze vragen, het ook wel goed komt als haar ouders de vragen gaan stellen.

@Elke, het is in iedergeval belangrijk tegen ze te zeggen dat ze het niet altijd juist hebben gehad met hun meningen over travestie. Wat al eerder verteld is, 8 van de 10 mensen die aan travestie doen zijn gewoon hetero sexueel en koesteren geen homoseksuelen gevoelens. Het staat er helemaal los van, maar word wel vaak als verband gezien.

Zoals je antwoord heb gegeven op al onze vragen en adviezen, denk ik wle dat je er klaar voor bent voor die confrontatie, alleen wat Frederique ook zegt, ben ik het wel mee eens: Ga voor jezelf na hoe jij jezelf het liefste wil zien...Succes (al zo vaak gezegd) maar we menen het allemaal wel !

Ik vind je voor je leeftijd wel een wijs iemand en echt een kanjer !!

[Lisa met een S]

Elke,

Zoals iedereen al heeft gezegd, het lijkt alsof je er wel goed over heb nagedacht wat je wilt doen, en ik kan begrijpen waarom je kiest om het via een brief te vertellen. Bedenk dat, wanneer je ouders de brief vindt -- wat op zich al een vreemde gebeurtenis is, dat hun kind hun een brief schrijft en ergens neerlegt voor ze te vinden -- de inhoud daarvan als een donderslag bij heldere hemel zal inslaan. Het is misschien dan toch wel handig om op een of andere manier ze voor te bereiden op wat komt, door eerst in je brief te benadrukken, dat je van ze houd, dat je ze geen pijn willen doen, maar dat je zelf met heel veel pijn zit. Leg uit waarom je heb gekozen om te schrijven, in plaats van te vertellen. Misschien moet je ook benadrukken, dat je zelf met een heleboel vragen nog zit waarop je nog geen antwoord weet, en hun help nodig hebt om de antwoorden te zoeken.

Frederique denkt dat je ouders gelijk bij jou aan de deur kloppen, en je met vragen zullen onderdelven. Die mogelijkheid is er en het is goed om daarop voorbereid te zijn. Maar het kan even goed dat je ouders na aanleiding van je brief de hele avond opblijven en met elkaar praten over wat te doen. In ieder geval, wees behoed voor erg veel tranen, erg veel woede, wederzijdse verwijten heen en weer, want er zijn veel emoties die eruit moeten. Pas na een paar dagen zullen je ouders en jij met elkaar echt goed kunnen praten hierover. Jij zit al langer met je probleem en heb de tijd gehad om erover na te denken. Je ouders hebben ook wat tijd nodig om aan het idee te wennen.

Het zal niet makkelijk voor ze zijn. Hoewel jij het kind bent, en ze de volwassenen, moet je, denk ik, een paar dagen lang, ten opzichte van hun in deze, de volwassen rol aannemen, en proberen rekening te houden met wat ze allemaal door moeten maken. Als het goed is, zullen ze dat waarderen en daarna in staat zijn om jou te steunen in je zoektocht.

Heel veel sterkte,
Lisa

[Frederique_]

@Frederique, ik denk, zo als Elke steeds netjes en duidelijk antwoord geeft op onze vragen, het ook wel goed komt als haar ouders de vragen gaan stellen.

Ik lees in Elke's berichten twee dingen:
1) Een groot gevoel van angst om de reacties van haar ouders
2) Een grote wil om haar ouders deze kant van haar te laten zien

In mijn ogen kan outing pas goed gaan als de angst voor de reacties niet te groot is en je er zelf in berust dat die outing ook helemaal verkeerd kan gaan en dat je ook dan nog de rust (en niet de doordrammer in jezelf!) hebt van "en toch ga ik door" of "so what". Soms moet je je verlangen (tijdelijk) even het zwijgen opleggen om jezelf de kans te geven om goed met je gevoelens om te gaan. Verder weet ik uit eigen ervaring dat er een groot verschil zit tussen het intypen van antwoorden en het life geven van antwoorden, zeker als mensen tegenover je heel emotioneel zijn.

@Elke: Ik lees dat je je nog steeds heel sterk focussed op de outing naar je ouders en ik lees een hele grote wil om dit zo snel mogelijk achter de rug te krijgen.

Ik blijf bij mijn advies om dit nieuws eerst aan een ander te brengen (ik heb zelf namelijk de ervaring dat ik dacht "ik kan dit allemaal goed aan" en toen ik het in het ziekenhuis bracht kwam ik er toch achter dat het mij veel meer deed dan ik eerst dacht). Onderschat de ingrijpendheid van het brengen van dit nieuws niet, zowel niet bij je ouders als bij jezelf!

Ik heb aan het begin van mijn "traject" gedacht dat ik mijn nieuws zo snel mogelijk bij mijn ouders en collega's moest brengen. Ik dacht dat dat mij veel meer rust zou brengen en dat dit het proces zou verbeteren. Gelukkig had ik iemand in mijn omgeving die ik eerst in vertrouwen nam (mijn coach) en die mij vertelde dat dit niet de goede aanpak was. Ze vertelde mij dat ik eerst aan mijzelf moest werken, alles goed op een rijtje moest hebben en de gevolgen echt goed moest kunnen overzien voordat ik die stap nam. Achteraf heeft ze meer dan gelijk gehad.

Je glazen ingooien is niet zo moeilijk. Je glazen lijmen is veel moeilijker. Neem de tijd voor je beslissingen, hoe moeilijk dat op dit moment ook is!

Ik vind je voor je leeftijd wel een wijs iemand en echt een kanjer !!

@Meikemeid: Dat ben ik helemaal met je eens, ik wou dat ik op Elke's leeftijd in staat was geweest om dit allemaal zo goed op te pakken!

@Elke: veel sterkte bij het nemen van je beslissing (welke beslissing je ook neemt).

Groetjes,

Frederique