Hoe ervaart zij het....

[Elsa]

Heel vaak lees ik dat de parter van een T* ' walgt' wanneer zij onverwachts geconfronteerd wordt met het dubbelbestaan van haar man. Ik vraag mij af wat een T* zelf kan doen in deze situatie om ipv. tegenover elkaar te staan, naast elkaar te staan. Het begint er al mee dat men een relatie aangaat mét een geheim. Misschien verflauwt het verlangen naar omkleden in de begin fase, maar komt later in alle hevigheid terug. En dan beginnen meestal de problemen, je schuldig voelen- bang zijn dat het ondekt wordt-waar verstop ik alles, etc. Denk dat de angst om afgewezen te worden het grootst is. In de geprekken met partners hebben de meeste toch iets van, had ik het maar vanaf het begin geweten. Als je zo onverwachts het hele 'plaatje' ziet is het inderdaad schrikken. Er moet toch een manier zijn om met open vizier een relatie aan te gaan? Denk dat het dan een kans van slagen heeft om dit te delen. Vinden jullie ook niet?
groetjes elsa

[Joyce_]

Hallo Elsa,

Ik denk zelf hoe eerder je het vertelt hoe beter. Dat is ook een van de tips die ik tegen kwam op de volgende (Engelstalige) pagina:

How Do I Tell My SO (Significant Other)?
http://www.geocities.com/FashionAvenue/1258/faq.html.

Ik ben net begonnen aan het boek 'My Husband Betty' van Helen Boyd, gewoon bij Bol te bestellen en ook besproken bij travestie.org: http://www.travestie.org/html/index.php ... how&id=296

Daar staat een mooie opsomming in van de fases die een partner kan doormaken direct na het 'nieuws' van haar partner.

• 1. Ontkennen: niets willen horen of lezen over de travestie.
  2. Kwaadheid, wantrouwen
  3. Onderhandelingsfase (grenzen afspreken).
  4. Depressiviteit
  5. Acceptatie

De schrijfster zegt erbij dat voor elk van de fases een onbekende hoeveel tijd nodig is. Sommige partners kunnen niet verder gaan dan het ontkennen, negeren.
In het boek omvat dit hoofdstuk over relaties meerdere pagina's dus ik kan alleen hier de hoofdlijnen over te brengen. Maar klopt deze beschrijving, denk je?

Groetjes,

Joyce

[Elsa]

Hallo Joyce, de fases zijn heel herkenbaar. Veel partners 'van' blijven (helaas) steken in de eerste fase. En wantrouwen staat ook hoog op de lijst. Acceptatie kan alleen komen wanneer er over gepraat kan worden. Van enkele vrouwen weet ik dat sommige mannen dichtklappen en niet willen praten over hun T*gevoelens. Terwijl de vrouw met veel vragen zit. Ben het met je eens, hoe eerder je het vertelt hoe beter. Op een of andere manier wordt het toch ontdekt en is de schok des te groter.
groeten Elsa

[jannie]

Hallo Joyce, de fases zijn heel herkenbaar. Veel partners 'van' blijven (helaas) steken in de eerste fase. En wantrouwen staat ook hoog op de lijst. Acceptatie kan alleen komen wanneer er over gepraat kan worden. Van enkele vrouwen weet ik dat sommige mannen dichtklappen en niet willen praten over hun T*gevoelens. Terwijl de vrouw met veel vragen zit. Ben het met je eens, hoe eerder je het vertelt hoe beter. Op een of andere manier wordt het toch ontdekt en is de schok des te groter.
groeten Elsa

Ik moet het met elsa eens zijn gelukkig zijn wij al "redelijk" goed de eerste 3 fases voorbij en hoop ik de 4e fase min of meer over te slaan.

dus toe aan de 5e fase?

[Joyce_]

Hallo Jannie, Elsa,

Ik vraag me af waarom sommige mannen niet kunnen praten over hun travestie.
Op het moment dat ik het mijn partner vertelde (eigenlijk trok het ze uit me omdat ze merkte dat me iets heel hoog zat) was ik zelf erg aan het worstelen met mijn gevoelens. Ik had net de periode achter de rug die Elsa beschrijft dat ik echt dacht dat ik 'genezen' was. In het begin van onze relatie had ik geen enkele behoefte om me om te kleden. Op dat moment was dat een heerlijk gevoel, ik dacht in een keer een streep onder mijn verleden te kunnen zetten en 'normaal' te worden.
Maar al snel kwamen de verlangens weer terug. Dat maakt je op de eerste plaats diep ongelukkig omdat je je zo zwak voelt. Op zo'n moment ben je niet de beste gesprekspartner om je partner uit te leggen waarom de travestie voor jouw geen probleem is maar iets moois wat je persoon maakt zoals je bent. Maar na verloop van tijd hebben beide er veel baat bij dat er gepraat wordt, denk ik.
Misschien willen jullie vertellen op welke manier jullie erachter zijn gekomen? En hoe gaan jullie er nu mee om?

Verder nog even een toelichting uit het boek 'My Husband Betty' over de 4e fase. Daarmee wordt het moment bedoeld dat de partner realiseert dat ze zonder er zelf voor gekozen te hebben gedwongen wordt om ergens in mee te gaan, al is het alleen maar dat je met een 'geheim' wordt opgezadeld. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er gewoon verdriet van hebt dat je partner niet is zoals je dacht dat ie was. Dat had ik zelf ook (maar dan met mezelf), maar die periode ligt gelukkig achter me.

Groetjes,

Joyce

[Elsa]

Ik vraag me af waarom sommige mannen niet kunnen praten over hun travestie.
Misschien willen jullie vertellen op welke manier jullie erachter zijn gekomen? En hoe gaan jullie er nu mee om?

. Daarmee wordt het moment bedoeld dat de partner realiseert dat ze zonder er zelf voor gekozen te hebben gedwongen wordt om ergens in mee te gaan, al is het alleen maar dat je met een 'geheim' wordt opgezadeld. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er gewoon verdriet van hebt dat je partner niet is zoals je dacht dat ie was. Dat had ik zelf ook (maar dan met mezelf), maar die periode ligt gelukkig achter me.

Groetjes,

Joyce

Hai Joyce, op een avond kwam ik onverwachts thuis, had een etentje met collega's gehad wat erg vroeg afgelopen was, en dacht..kom ik ga nog even naar huis voor mijn nachtdienst begint. En toen deed ik de 'ontdekking' wat toch erg schrikken was. Inderdaad, je kiest er niet voor, ik wist niet eens van het bestaan van travestie af. En juist die onwetendheid maakt dat je heel rare dingen gaat denken. Je valt a.h.w. in het diepe zonder te kunnen zwemmen. Ben direkt begonnen met het zoeken naar informatie, had in die tijd geen pc en heb boeken gelezen die hierover gingen en via de (toen nog) N.V.S.H. in contact gekomen met iemand die mij verder kon helpen. Verdriet had ik zeker, de man die ik dacht te kennen, had een heel ander leven ernaast. Enorme twijfel aan mijn eigen vrouw zijn hierdoor. Misschien kunnen mannen in het begin hierover niet praten met hun partner , omdat zij te veel afwijzing vrezen en het verdriet zien. Vanaf het begin hierover praten kan veel verdriet voorkomen. Het accepteren is wel een groeiproces geweest, ik weet nu dat het niets met mij te maken heeft en zie 'haar' als iemand die hier op visite is.
groetjes elsa

[jannie]

Hallo Jannie, Elsa,

Ik vraag me af waarom sommige mannen niet kunnen praten over hun travestie.
Op het moment dat ik het mijn partner vertelde (eigenlijk trok het ze uit me omdat ze merkte dat me iets heel hoog zat) was ik zelf erg aan het worstelen met mijn gevoelens. Ik had net de periode achter de rug die Elsa beschrijft dat ik echt dacht dat ik 'genezen' was. In het begin van onze relatie had ik geen enkele behoefte om me om te kleden. Op dat moment was dat een heerlijk gevoel, ik dacht in een keer een streep onder mijn verleden te kunnen zetten en 'normaal' te worden.
Maar al snel kwamen de verlangens weer terug. Dat maakt je op de eerste plaats diep ongelukkig omdat je je zo zwak voelt. Op zo'n moment ben je niet de beste gesprekspartner om je partner uit te leggen waarom de travestie voor jouw geen probleem is maar iets moois wat je persoon maakt zoals je bent. Maar na verloop van tijd hebben beide er veel baat bij dat er gepraat wordt, denk ik.
Misschien willen jullie vertellen op welke manier jullie erachter zijn gekomen? En hoe gaan jullie er nu mee om?

4e fase: Daarmee wordt het moment bedoeld dat de partner realiseert dat ze zonder er zelf voor gekozen te hebben gedwongen wordt om ergens in mee te gaan, al is het alleen maar dat je met een 'geheim' wordt opgezadeld. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er gewoon verdriet van hebt dat je partner niet is zoals je dacht dat ie was.

Groetjes,

Joyce

Misschien willen jullie vertellen op welke manier jullie erachter zijn gekomen? "Zie mijn profiel en dat van mijn partner"
die 4e fase is duidelijk aanwezig , maar ik vind dat het helpt om er over te praten met andere partners(zitten allemaal min of meer in hetzelfde schuitje) en ga ook graag mee naar de t en t avonden om daar te praten .

[Elsa]

Dag Joyce, ik vind het mooi dat jij dit boek leest, zo krijg jij toch meer inzicht hoe jouw partner dit allemaal ervaart. Zal zeker jullie gesprekken makkelijker maken .
groetjes Elsa

[Joyce_]

Hoi Elsa,

Je moet er toch met z'n tweeën uit zien te komen. Als ik nog bijzondere passages tegen kom zal ik het zeker met het forum delen.

Groetjes,

Joyce

[Elsa]

Lijkt me een goed idee joyce, kunnen we altijd ons voordeel mee doen he!groetjes elsa

[kim dietrich]

Heel vaak lees ik dat de parter van een T* ' walgt' wanneer zij onverwachts geconfronteerd wordt met het dubbelbestaan van haar man. Ik vraag mij af wat een T* zelf kan doen in deze situatie om ipv. tegenover elkaar te staan, naast elkaar te staan. Het begint er al mee dat men een relatie aangaat mét een geheim. Misschien verflauwt het verlangen naar omkleden in de begin fase, maar komt later in alle hevigheid terug. En dan beginnen meestal de problemen, je schuldig voelen- bang zijn dat het ondekt wordt-waar verstop ik alles, etc. Denk dat de angst om afgewezen te worden het grootst is. In de geprekken met partners hebben de meeste toch iets van, had ik het maar vanaf het begin geweten. Als je zo onverwachts het hele 'plaatje' ziet is het inderdaad schrikken. Er moet toch een manier zijn om met open vizier een relatie aan te gaan? Denk dat het dan een kans van slagen heeft om dit te delen. Vinden jullie ook niet?
groetjes elsa

Hallo Elsa,

ik proef iets (en dat staat er ook) van: waarom niet met open vizier'? Ja, dat is natuurlijk beter. Maar wanneer speel je het open? Zelf ben ik nog al open en mijn vriendin/vrouw vraagt graag en luisterst scherp. In de tweede week dat we elkaar kenden, wist ze dus wel hoe de vork in de steel zat.

1. Ik denk dat dat onze relatie ontspannener maakte, maar ook anders. Ik denk dat ze me jarenlang als haar grote hartsvriend(in) zag en niet zo zeer als de man van haar dromen. Pas na een aantal mislukte relaties met andere mannen kwam het besef dat ik behalve haar hartsvriend(in) ook de ideale levenspartner en man en vader voor haar kinderen zou zijn. Door die koppeling met travestie was ik als normale mannelijke partner eerst niet 'in the picture'.

Ik neem haar dat niet kwalijk, maar dat is wel hoe het werkt. Wanneer je als man je travestie opbiecht, haal je je eigen 'marktwaarde' (vergeef me de term!) omlaag. Wanneer je als man een vrouw ziet zitten, je wilt haar dolgraag, dan is het dus (op korte termijn gezien) dom om met die travestie op de proppen te komen.

2. Mijn vriendin/vrouw wist het dus. Ze maakte me wel half mee, maar nooit in volledige travestie. Dat laatste wilde ze ook niet. Half vond ze me leuk. Pas na een jaar of 15 maakte ze me voor het eerst in volledige travestie mee. Het was een emotionele schok. Was dit haar man? Was zij hier mee getrouwd? Mijn ervaring met bekenden is dat die emotionele schok vrijwel altijd optreedt. Men kent me op een bepaalde manier. Het nieuwe beeld is totaal anders. Het wereldbeeld staat even op zijn kop.

Als je dus echt met open vizier de relatie wilt aangaan, wat natuurlijk wel verstandig is, moet je je ook echt verkleed presenteren en liefst verkleed het contact leggen. Maar ook dan is er een probleem. Als t.v. lukt het je nooit om voortdurend verkleed te zijn. En dan krijg je dus toch weer die moeilijke en emotionele omschakeling.

3. Waarom is het voor partners eigenlijk zo moeilijk een tv-man te hebben? Natuurlijk schrik je en reageer je emotioneel . En ik kan me voorstellen dat je dat punt dat je niet in vertrouwen ben genomen, dat je niet ingelicht bent, heel zwaar neemt. Je partner moet je 100% vertrouwen. Na zo'n gebeurtenis zal dat nooit meer lukken, als de partner tenminste realistisch is.

Maar wat is er verder zo erg aan een man die soms in travestie loopt? Het punt is de sociale status. Vrouwen willen bij voorkeur een man met een hoge sociale status. Op die manier kan de man de veiligheid en de verzorging van vrouw en kinderen goed waarborgen. Op het moment dat bekend wordt, dat die man TV is, keldert hij in sociale status en is hij als man dus veel minder geschikt. Dit is een serieus punt en je partner moet dat dus van te voren weten. Anders is het een soort oplichting. Ze weet niet goed waar ze aan begint.

Moraal: niet alleen vertellen, maar ook verkleden. En wees er van overtuigd dat sommige vrouwen daar op afknappen. Maar treur niet: er is een behoorlijke groep moderne, zelfbewuste, zelfstandige, vrouwen die het leuk en interessant vindt, tenminste als je het met aandacht en zorg doet en er in hun ogen leuk uitziet. Dus: niet stiekum over doen, vertel het en laat je ook zien.

Kim D.

[jannie]

3. Waarom is het voor partners eigenlijk zo moeilijk een tv-man te hebben? Natuurlijk schrik je en reageer je emotioneel . En ik kan me voorstellen dat je dat punt dat je niet in vertrouwen ben genomen, dat je niet ingelicht bent, heel zwaar neemt. Je partner moet je 100% vertrouwen. Na zo'n gebeurtenis zal dat nooit meer lukken, als de partner tenminste realistisch is.

Maar wat is er verder zo erg aan een man die soms in travestie loopt? Het punt is de sociale status. Vrouwen willen bij voorkeur een man met een hoge sociale status. Op die manier kan de man de veiligheid en de verzorging van vrouw en kinderen goed waarborgen. Op het moment dat bekend wordt, dat die man TV is, keldert hij in sociale status en is hij als man dus veel minder geschikt. Dit is een serieus punt en je partner moet dat dus van te voren weten. Anders is het een soort oplichting. Ze weet niet goed waar ze aan begint.
Kim D.[/quote]

Wat is dit voor onzin?
mijn man is thuis en ik werk. De man voor veiligheid,
ik wist niet dat wij een bodygard zochten om mee te trouwen/samenwonen.

Er zijn gelukkig héél veel vrouwen , die voor genoemde eigenschappen /sociale status van de man niet belangrijk vinden!!!

dit heeft dus niets te maken met het weten van, accepteren /of niet van zijn T zijn.
(wat mij betreft)[/i]

[Elsa]

Moraal: niet alleen vertellen, maar ook verkleden. En wees er van overtuigd dat sommige vrouwen daar op afknappen. Maar treur niet: er is een behoorlijke groep moderne, zelfbewuste, zelfstandige, vrouwen die het leuk en interessant vindt, tenminste als je het met aandacht en zorg doet en er in hun ogen leuk uitziet. Dus: niet stiekum over doen, vertel het en laat je ook zien.

Kim D.

Wat Jannie schrijft daar kan ik aardig in meegaan, voor mij blijft wel, beter direkt zeggen dan met dit dubbelleven een relatie ingaan. Of vrouwen het interessant vinden weet ik niet, dat zal een heel klein percentage zijn. De meeste partners accepteren het wel ,na een tijd, vinden ze een way of life hierin. In de meeste beschijvingen valt het mij op dat er vóór de partner gedacht wordt. Zovan...als ik het vertel dan zal zij zus of zo reageren. Als het tot een breuk komt is dat misschien beter dan met al die geheimen te leven. Want je voelt als partner dat er 'iets' is maar weet het niet en dat maakt onzeker. Ook dat je de meest vreemde dingen in je hoofd gaat halen. Mijn ervaring is dat het 'weten' onze relatie meer ruimte heeft gegeven.
groetjes Elsa

[kim dietrich]

Hallo Jannie,

dat is mooi dat je die sociale status van je man niet belangrijk vindt. Maar waarom maakte je je dan kwaad etc. over die travestie? Er is dan toch helemaal niets ergs aan? Je kunt er dan zelfs geen punt van maken dat je partner het niet verteld heeft, want waarom zou het er toe doen? Ik probeer te begrijpen wat er zo erg aan zou moeten zijn.

Mijn opmerkingen heb ik gebaseerd op wat ik van mijn vrouw hoor. Het grote punt is toch wel de reactie van de sociale omgeving. Dat interesseert haar niet zo zeer voor haar zelf als wel voor de positie van de kinderen. En echt, ik zou het graag anders willen kunnen zien, maar het is een punt dat in de praktijk echt wel speelt en soms echt wel behoorlijk lullig (vergeef me het woord) kan zijn. Maar misschien hebben jullie geen kinderen en speelt het daardoor minder.

Verder is die opmerking over sociale status niet zo gek (uitgaande van de doorsnee vrouwen), want psychologen hebben daar veel onderzoek naar gedaan waaruit dat steeds weer naar voren komt. Maar dat neemt niet weg, dat jij op dat punt best heel anders kunt zijn. Ook mijn vrouw hangt daar minder aan dan veel andere vrouwen, anders zou ze het ook niet met me uit houden, vrees ik. Ik denk dat er tegenwoordig inderdaad een groep zelfbewuste, zelfstandige, hoge status vrouwen rondloopt, die zich van die lage mannen status minder of misschien wel niets aantrekt.

Een punt dat ik niet heb genoemd, maar dat ik nu wel van mijn vrouw hoorde, is dat ze ook een probleem had met de sexuele lading van de verkleedpartij. Ze beschouwde het ergens toch ook als een soort publieke ontrouw. Iets wat ze met half lopen niet of veel minder had. Je zit als het ware wat te flirten met je eigen uiterlijk. Ik kan me nu wel goed verplaatsen in dat argument, maar vroeger niet. Hoe zit dit voor jou?

Groet,

Kim D.

[Franscien]

Hoi allemaal,

3. Waarom is het voor partners eigenlijk zo moeilijk een tv-man te hebben? Natuurlijk schrik je en reageer je emotioneel . En ik kan me voorstellen dat je dat punt dat je niet in vertrouwen ben genomen, dat je niet ingelicht bent, heel zwaar neemt. Je partner moet je 100% vertrouwen. Na zo'n gebeurtenis zal dat nooit meer lukken, als de partner tenminste realistisch is.

Maar wat is er verder zo erg aan een man die soms in travestie loopt? Het punt is de sociale status. Vrouwen willen bij voorkeur een man met een hoge sociale status. Op die manier kan de man de veiligheid en de verzorging van vrouw en kinderen goed waarborgen. Op het moment dat bekend wordt, dat die man TV is, keldert hij in sociale status en is hij als man dus veel minder geschikt. Dit is een serieus punt en je partner moet dat dus van te voren weten. Anders is het een soort oplichting. Ze weet niet goed waar ze aan begint.

Zoals ik ook in andere berichtjes al heb verteld ervaart mijn vrouw een soort van schaamte over het feit dat ik er als vrouw bij zou lopen. Opmerkingen zoals: "wat moeten de buren, vrienden en familie er wel niet van denken als ze jouw zo zien lopen?" en verder zei ze nog:"ze zullen jouw er niet op aanspreken, daar hebben ze het lef niet voor, maar ik moet dan alles maar aan hun uitleggen!"
Tja dat zijn natuurlijk wel een paar statements die me aan het denken hebben gezet die er voor zorgen dat ik zoveel mogelijk met de omstandigheden en situaties rekening probeer te houden. Ik wil in geen geval dat mijn vrouw onnodig wordt gekwets door dit soort van opmerkingen.
Is het vertrouwen geschaad? welk vertrouwen?
Het betekent dat het mogelijk is dat ik me ga verkleden op het moment dat mijn vrouw weg is of wanneer zich een andere (gepaste) gelegenheid zich voordoet. Maar is hiermee het vertrouwen in de gehele relatie op het spel gezet?
Wat die sociale status betreft, vind ik het wel twijfelachtig. Ik denk dat heel veel vrouwen tegenwoordig voldoende in hun mars hebben om zich zelf goed te kunnen redden en die status niet zo nodig hebben.

gr. Franscien