4 en 5 mei

[ilona]

Lieve mensen...

Gisteren was het 4 mei. Nationele dodenherdenking. Hebben jullie ook stilgestaan bij die miljoenen die zijn omgekomen? Joden... maar ook zigeuners, homo's, trafo's en transen. Hebben jullie stilgestaan bij de medische experimenten op mensen? Mannen die in vrouwen werden veranderd? Ohh... vertel me niks over jaloezie I've been there... Maar tegen hun zin in dus he... En dan is het net ff anders.

Vandaag vieren we bevrijdingsdag. Bevrijding van vreemde onderdrukking. Maar hoe vrij zijn we werkelijk? Zijn discriminatie en vooroordeel werkelijk voltooid verleden tijd? Een tolerante samenleving he? Maar wat is tolerant? Tolerantie betekent niks meer of minder dan dat iemand (of een samenleving) zich "verheft" boven alles en neerbuigend neerkijkt op het gepeupel en zegt... OK, je valt binnen de grenzen, dus vooruit maar. Tolerantie is shit.

Het doet geen recht aan ons recht om in onze eigenheid te zijn wie we zijn. En vanuit die optiek zeg ik... er is nog zat te bevrijden. Go for it Laat je zien en laat mensen van je genieten. We hebben er voor moeten knokken, maar we zijn mooie mensen. In elke betekenis van het woord.

Liefs,

Ilona

[JolandaM]

Lieve forumfans,

Gisteren was het 4 mei. Nationele dodenherdenking. Hebben jullie ook stilgestaan bij die miljoenen die zijn omgekomen?

Gisteren heb ik opnieuw kennisgemaakt met mijn op één na oudste broer. Hij is samen met zijn vrouw speciaal voor mij naar Groningen gekomen. We zijn gaan eten in een restaurant in de provincie waar ze ook zouden slapen. Om half acht zaten we in het restaurant. En om acht uur werd iedereen verzocht stil te zijn..... Mijn broer vertelde dat ze onderweg bij MacDonalds een broodje hadden gegeten en daar stond aangekondigd dat ze ook daar de twee minuten stilte zouden respecteren, net als in zovele horecagelegenheden, aldus de serveerster.

Het valt mij op dat steeds meer mensen hierbij stilstaan. Een goede zaak. Ik moet erbij zeggen dat de betekenis van de dodenherdenking begint te verschuiven van: herdenking van de slachtoffers uit de tweede wereldoorlog, naar het herdenken van mensen die het slachtoffer zijn van het niet kunnen leven in vrijheid.

En dat brengt me dan op het volgende: veel mensen leven in onvrijheid doordat ze onderdrukt worden door één of ander dictatoriaal regime. Maar hoeveel mensen, ook onder ons hier op het forum, zijn er niet die in onvrijheid leven doordat ze voor zichzelf niet die keus durven te maken die nodig is om werkelijk vrij te kunnen leven?

Ook deze groep van mensen heb ik daarom herdacht. Gisteren, in dat restaurant in de provincie. Terwijl de stilte viel en de pauwen doorgingen met pronken, en de vogels in die stilte tot leven kwamen, dacht ik aan jullie. Ik wens iedereen toe in staat te zijn zich te ontrukken aan de ketenen van persoonlijke onvrijheid.

Liefs,
Jolanda(M)

[adriana]

Hi allemaal, Jolanda M

ik denk dat tolerantie een tussenstation kan zijn naar acceptatie. Dit proces heeft plaats gevonden over en over.
Het offer gebracht door de vele miljoenen in de 2de wereld oorlog, waaronder vele jonge mensen die nooit hebben mogen proeven van het leven zoals wij dit kennen, heeft geresulteerd in de vrijheid en welvaart die we nu kennen en o.a. het feit dat wij kunnen zijn wie we zijn, met tolerantie. Het is goed om hier bij stil te staan al is het maar 2 minuten per jaar.

Adriana

[ilona]

Hoi Adriana en anderen,

Je hebt gelijk uiteraard. In bijna alles wat je schrijft en zeker in die zwaar ontoereikende twee minuten... En ook ik heb stil genoten van het verhaal van Jolanda... stil omdat het respect afdwingt en genoten vanwege het gevoel van erkenning/herkenning.

Ik hoop dat het waar is Adriana, dat tolerantie een voorstadium is van acceptatie. Ik geloof daar vooralsnog niet in.

Ik ben bang dat velen tolerantie verwarren met ongeinteresseerdheid. Ze zien wel dat je anders bent, maar het interesseert ze geen bal. Je zoekt het maar lekker uit, wat je met je leven doet. Da's in die zin fijn dat je in elk geval niet lastig gevallen wordt. Maar ik heb liever een harde afwijzing dan ongeinteresseerdheid. Want het eerste wijst in elk geval op betrokkenheid.

En dan tolerantie. Daar heb ik dus helemaal niks mee. Tolerantie is niks anders dan het in je omgeving dulden van... Laat het dan iedereen maar gewoon duidelijk zijn dat er niks te dulden valt. Ik ben er, en al gaan ze op hun kop staan, dan nog verandert er niks. Zolang je "duldt" heb je het voor het zeggen. En ik verdom het om wie dan ook zeggenschap te geven over m'n leven, zelfs als men uit "tolerantie" niet lelijk doet.

Ik koop er namelijk niks voor... voor dat niet-lelijk-doen. Ik wil respect voor het feit dat ik in m'n leven keuzes maak. Keuzes die misschien wel voor 300% onvermijdelijk zijn, maar het zijn en blijven keuzes. De keuze tussen ongelukkig blijven, er uit stappen en mogelijk ongelukkig worden. Da's negatief geformuleerd, maar 't geeft wel aan wat ik bedoel.

Transseksualiteit betekent onvermijdelijk dat je wat moet met je leven. Je kunt de genderdysforie oplossen, maar daarvoor betaal je een prijs. De lichaamsdysforie is nog het gemakkelijkste deel... een kwestie van hormies, een "beetje" laseren en "een paar mineure" operaties.

Met de roldysforie ligt het wat moeilijker. In het beste geval word je gezien als vrouw... en "dus" en volledig ten onrechte als minder. Ooit iets gehoord van blonde mannen?

Maar voor 't zelfde geld word je nooit als iets anders gezien dan als "rariteit" en dus zeker als minder. Terwijl ik me in geen enkel opzicht minder voel... integendeel bijna.

Ken je die grap over een transseksueel? Doet er ook niet toe... ik ga 'm niet smakelijk vertellen. 't Komt erop neer dat er tegenwoordig drie operaties aan te pas lijken te komen. Bij de eerste worden een paar borstprotheses geplaatst. Bij de tweede wordt de penis vervangen voor een vaginaplastiek. En de derde bestaat er uit dat de helft van je hersens wordt verwijderd en er een gat in je hand wordt geconstrueerd.

Dat zegt niet alleen iets over de manier waarop tegen transen wordt aangekeken, maar ook over hoe "men" (lees: de man) tegen vrouwen aankijkt. En jij, Adriana, bent straks beide. Trans en vrouw. Maak je borsten maar nat

Trouwens... moet je mee oppassen hoor... voor je het weet doe je mee aan een Miss-wet-T-shirt verkiezing... Waarbij T dit keer staat voor de vorm van het shirt

Samenvattend... ik ga voor acceptatie. Voor tolerantie voel ik niks. Ik ben een meestal lief en waardevol mens en heb wat te bieden. Wie dat niet in z'n volle omvang wil aanvaarden, zakt maar lekker in de stront. Ik zal geen poot uitsteken. Niet uit ongeinteresseerdheid, niet uit tolerantie, maar omdat ik zo iemand niet accepteer. Da's het verschil

Liefs,

Ilona

[adriana]

Wie had kunnen denken dat na 4 mei dodenherdenking, 5 mei bevrijdingsdag, dat op 6 mei het gebrek o.a. aan tolerantie (hetze) bij delen in de Nederlandse samenleving heeft geleid tot de dood van een goed mens die o.a. ook behorende bij een minderheids groepering. Er is hier sprake van een collectieve schuld, wie de schoen past trekke hem aan.
Pim, dat je nu mag beleven wat je hier niet gekregen hebt.
Adriana

[estherj]

[quote="adriana"]Wie had kunnen denken dat na 4 mei dodenherdenking, 5 mei bevrijdingsdag, dat op 6 mei het gebrek o.a. aan tolerantie (hetze) bij delen in de Nederlandse samenleving heeft geleid tot de dood van een goed mens die o.a. ook behorende bij een minderheids groepering. Er is hier sprake van een collectieve schuld, wie de schoen past trekke hem aan.
Pim, dat je nu mag beleven wat je hier niet gekregen hebt.
Adriana[/quote]

amen!

esther.
~
vermoorde democratie...

[ilona]

Ook ik ben geschokt. Zoals trouwens bij elk mens dat in dit land wordt neergeschoten. 't Zegt namelijk iets over de objectieve en subjectieve veiligheid in dit land.

Ik ben geschokt over het kennelijk falen van de inlichtingendiensten, die tot taak hebben een dreigingsbeeld op te stellen voor elke politicus, zeker als die kennelijk doelwit is van misnoegen in de samenleving. Los van het feit of de betreffende politicus het nou zelf allemaal serieus neemt of niet.

Ik ben geschokt over het feit dat de beveiliging van een omroepcomplex, dat toch het hart vormt van de vrije media, nauwelijks een half jaar na 11 september alweer min of meer vrij toegankelijk blijkt te zijn.

Maar ik weet nog niets over de achtergrond van de aanslag. Was het een gek die een hekel had aan homo's? Iemand die de politieke koers niet zag zitten? Werkte 'ie alleen of vanuit een beweging? Dat zijn toch wel vragen die ik beantwoord zou willen zien voor ik het zou willen hebben over "een vermoorde democratie of een onttakelde rechtsstaat".

En - ik weet het, dus ijs en zo - ik vraag me ook af of een echte democratie zich laat vermoorden door de aanslag op één van de politieke leiders, hoe triest ook. Want een echte democratie laat zich niet vermoorden... die vormen we gewoon met z'n allen.

Neemt allemaal niet weg... 't Is diep triest en dit had niet mogen gebeuren. Niet in dit land. Nooit. En zeker: nooit MEER.

Liefs - Ilona

[estherj]

[quote="ilona"]Maar ik weet nog niets over de achtergrond van de aanslag. Was het een gek die een hekel had aan homo's? Iemand die de politieke koers niet zag zitten? Werkte 'ie alleen of vanuit een beweging? Dat zijn toch wel vragen die ik beantwoord zou willen zien voor ik het zou willen hebben over "een vermoorde democratie of een onttakelde rechtsstaat".

En - ik weet het, dus ijs en zo - ik vraag me ook af of een echte democratie zich laat vermoorden door de aanslag op één van de politieke leiders, hoe triest ook. Want een echte democratie laat zich niet vermoorden... die vormen we gewoon met z'n allen.

Neemt allemaal niet weg... 't Is diep triest en dit had niet mogen gebeuren. Niet in dit land. Nooit. En zeker: nooit MEER.

Liefs - Ilona[/quote]

Iemand die sprak in een democratie en t zwijgen is opgelegd door moord. Democratie zal wel overleven,maar tis wel een deuk in de vrijheid van meningsuiting. Dat t diep triest is is een feit.

groetjes, esther.

[JolandaM]

Hoi Ilona, Adriana en anderen

Allereerst excuses voor mijn verlate reactie. Ik kan momenteel alleen in het weekend mijn email lezen en internetten, en dat blijft zo tot eind augustus. Ik hoop het gemis aan kwantiteit door sporadische reacties als deze te compenseren.

Ik wil jullie hier in het kader van dit onderwerp vertellen over de verjaardag van mijn moeder.

Wekenlang had ik me er al op verheugd. Mijn moeder zou op 9 mei 77 jaar worden. Omdat haar huisje te klein was zou ze het bij mijn één na oudste broer vieren.

De avond tevoren was ik al bij mijn moeder. We hebben lekker zitten kletsen en modebladen doorgespit. Rond twaalven geproost op haar 77e. Heerlijk dat je moeder zo inspeelt op je gevoelens, en die ook op deze wijze serieus neemt. Het is alleen nog steeds moeilijk voor haar om "Jolanda" tegen mij te zeggen

De volgende dag hebben we samen rozen bij het graf van mijn vader gelegd. Een moeilijk moment voor mij, omdat mijn vader zeker nog niet zo ver was mij te accepteren, laat staan tolereren, en ook voor haar omdat het haar eerste verjaardag zonder hem was. Toen zijn we doorgereden naar het huis van mijn broer.

Ik had voor deze gelegenheid mijn mooiste pakje uit de kast gehaald en zag er werkelijk beeldschoon uit. 's Middags druppelden geleidelijk mijn andere broers binnen, en verschillende neefjes en nichtjes. Ook mijn ex was van de partij en onze kinderen. Er werd om me heen veel gepraat, maar wat me opviel en op den duur verdrietig maakte, was dat niemand spontaan een gesprekje met míj aanknoopte. Dit bleef de hele middag en avond zo. Ik zat er voor spek en bonen bij...... Geen begin van een gesprekje, geen complimentjes over hoe ik er uit zag, geen vragen over hoe het met me ging, h e l e m a a l niets......

Toen ik 's avonds naar huis ging voelde ik me heel erg verdrietig. Aanvankelijk dacht ik nog: "het ligt aan mezelf, want ik nam immers zelf óók niet het initiatief tot een gesprek?" Maar toen dacht ik: wat blijft er eigenlijk nog over van de woorden van al mijn broers dat ze me "niet kwijt wilden raken". Bedoelden ze dan soms dat ze "Aad" niet kwijt wilden? Ook realiseerde ik mij dat niemand mij eens spontaan opbelde om te horen hoe het met me ging.
Ik snap er eigenlijk niets van, en ben nog steeds een beetje van de kaart.

Het lijkt erop dat mijn broers (mijn moeder niet tena gesproken) me weliswaar tolereren, maar zeker nog niet accepteren. Ik ervoer naar mij toe geen enkele vorm van hartelijkheid. Ik heb in het verleden mijn stinkende best gedaan om met iedereen in contact te blijven, ze te informeren over mijn proces, ze zijn allemaal bij me thuis geweest, de kennismaking viel altijd mee, maar ik moet tot mijn bittere teleurstelling ervaren dat er amper sprake is van "tolerantie", waar ik acceptatie had verwacht.

Ik heb me ook afgevraagd of dit niet gewoon het oude patroon is. In feestjes als deze was "Aad" immers geestelijk nooit aanwezig, en werd ik op den duur dus gewoon genegeerd. Nu "Jolanda" daar zit denken zij wellicht nog steeds dat ik de oude "Aad" ben, en negeren ze me dus als voorheen..... Als dit zo is vraag ik me af hoe ik dit patroon kan doorbreken.

Ik vraag me ook af hoelang ik nog "mijn best" moet doen om mijn broers zover te krijgen dat ze me als hun zus accepteren. Wanneer realiseren ze zich dat ze er een zus bij hebben? Ik weet wel dit: Ik kan niet leven met hun tolerantie. Ik verwacht acceptatie, belangstelling, warmte en genegenheid. Voor minder ga ik niet. Als mijn broers me die niet kunnen geven dan heb ik niets meer bij ze te zoeken. Dat is de waarheid. Ik heb bittere tranen gehuild bij het besef dat ik mogelijk weer een illusie armer ben: Jolanda zal waarschijnlijk nooit hun zusje worden.

Volgt acceptatie op tolerantie? Ik waag het te betwijfelen, en durf het in ieder geval niet te hopen. Ik denk eerder dat acceptatie een gevolg is van liefde. Waar tolerantie het resultaat is van desinteresse om je wérkelijk te verdiepen in de ander, is acceptatie het resultaat van een warme genegenheid voor, en het in je hart sluiten van, de medemens.

Ik prijs me gelukkig dat ik eindelijk heb geleerd het onderscheid te zien tussen tolerantie en acceptatie doordat ik genoeg vrienden en vriendinnen heb die me duidelijk hebben gemaakt wat het betekent om geaccepteerd te worden. Het zal me in de toekomst helpen om het kaf van het koren te scheiden. Dat zal nog genoeg pijn en tranen kosten. Ik steek mijn tijd echter liever in vrienden en vriendinnen die me accepteren, dan in mensen die me niet werkelijk accepteren en niet werkelijk in mij geïnteresseerd zijn.

Liefs,
Jolanda(M)

[ilona]

Lieve Jolanda,

Ik kom er uitvoerig op terug, want ik herken en begrijp je pijn.
Alleen... of ik het schriftelijk of telefonisch doe... ???'t Is lastig... berelastig,... maar het komt uiteindelijk goed....

Liefs - Ilona

[adriana]

Hi Jolanda M,

omdat ook ik een "grote" familie heb, denk ik dat ik me enigzins in je situatie/gevoelens kan plaatsen. Voor wat het waard is stuur je wel een e-mail omdat het nogal persoonlijk wordt.

Lieve groeten, Adriana

[ilona]

Hoi Jolanda,

Om maar ff een bal die je zelf voor open doel ligt in te koppen... had je echt verwacht dat die broers van je, je een compliment zouden maken met je pakje waarin je er, naar eigen zeggen, beeldschoon uitzag? Nee toch hè??? Broers zijn mannen hoor . En die verwachten van hun zus op z'n best dat die niet voor gek loopt. Voor de rest interesseert het ze heus niet...

Ik denk dat je een belangrijke oorzaak van het "gevoel van alleen zijn" in gezelschap, zelf al noemt: je bent nooit het stralend middelpunt der belangstelling geweest, dus waarom zou je dat nu ineens wel zijn?

Ik herken dat van mezelf ook wel hoor... wat een gelul op verjaardagen... 't gaat nergens over... auto's, vrouwen en carrières aan de mannenkant en je wordt niet geacht je te bemoeien met wat er aan de vrouwenkant wordt besproken. En dus zink je weg... in gedachten of in het systematisch plunderen van de schaal met kaas en leverworst

Maar op die manier is dus wel een gewoonte ontstaan, ook bij de anderen die denken: aan haar heb je toch niks. Dus daar zul je zelf wat mee moeten: actief het gesprek opzoeken bijvoorbeeld.

Maar ik denk dat er meer speelt. Wij transen vinden dat er verschrikkelijk veel met ons gebeurt/gebeurd is. We zijn er dagelijks mee bezig. Merken dat ons lijf verandert, we leren leven in een andere rol, blunderen tegen discriminatie aan, maar hebben ook gouden ervaringen, we krijgen een heel andere (en wat bijna niemand van tevoren durfde te hopen: een zeer uitgebreide) vrienden- en kennissenkring. En we zijn gewend aan - en verwend door - de aandacht die we krijgen. Bij de peut, via (virtuele) netwerken en in real-life contacten met "lot"genoten. En dus hebben we een heleboel te vertellen aan onze familie en vrienden. Alleen: daar moeten ze dus wel ff om vragen hè? Want om er nou uit jezelf over te beginnen...

Aan "de andere kant" echter, bestaat er meestal geen begin van een idee van wat je werkelijk doormaakt. En dus wordt er niets gevraagd

Waarom ook: de meesten van ons zien er redelijk stralend en gelukkig uit na "de grote bevrijding". Dus dat levert geen reden tot zorg en belangstelling op. Ze zien wel dat je er "een beetje" anders uit bent gaan zien, maar dat hadden ze al geaccepteerd toch, dus... big deal, geen reden om daarop door te gaan.

En misschien kunnen ze zich er ook nog wat bij voorstellen dat het wel eens lastig is, op straat enzo, maar dat die transitie nou een gespreksonderwerp is waar ze zich wat bij kunnen voorstellen - laat staan gemakkelijk bij voelen - ik geloof er niks van.

We zullen moeten leren dat we niet interessant zijn. Niet meer in elk geval. We zijn vrouw. Punt, klaar, uit en afgelopen. Als we zo geaccepteerd worden is het goed. Mogen ze misschien nog eens belangstellend vragen naar "mijlpalen" als operatiedata en fysiek en geestelijk welbevinden, maar dan heb je het dus wel gehad. Je kunt van de gemiddelde mens niet verwachten dat ze de transgevoelens bevatten

Sterker nog: het voortdurend ventileren van - of aandacht vragen voor - je transgevoelens is volgens mij vergif voor elke normale relatie: familiair, vriendschappelijk of seksueel. Leef gewoon je leven nou maar...

Het is knap vervelend voor mensen die ons al lang en breed geaccepteerd hebben - als vrouw of als mens, maar in elk geval als onszelf - om iedere keer weer geconfronteerd te worden met onze eigenheid. Net zo goed als het vervelend is om iemand voortdurend te horen mekkermeuten over zijn of haar beroerde stoelgang, pijnlijke reuma of lammakende hernia. Da's gewoon niet leuk

Mensen denken in hokjes... en wij horen op enig moment gewoon in het hokje vrouw. Wees er gelukkig mee... dat wilden we toch?

Onze transgevoelens moeten we echter ook kwijt van tijd tot tijd. Want we hebben wel degelijk een bijzondere "eigenheid" waar we wat mee moeten. En we hebben ervaringen die we kwijt moeten. Transspecifiek verdriet... weten dat je nooit 100% vrouw zult zijn... de pijn over de verloren jaren... de bochten waarin je je hebt moeten wringen. Het blijft knagen, altijd. Overgaan doet het nooit. Maar ach... daar heb je dus die lotgenoten voor hè?

Liefs,

Ilona

[Laila]

[quote="ilona"]Ook ik ben geschokt. Zoals trouwens bij elk mens dat in dit land wordt neergeschoten. 't Zegt namelijk iets over de objectieve en subjectieve veiligheid in dit land.

Ik ben geschokt over het kennelijk falen van de inlichtingendiensten, die tot taak hebben een dreigingsbeeld op te stellen voor elke politicus, zeker als die kennelijk doelwit is van misnoegen in de samenleving. Los van het feit of de betreffende politicus het nou zelf allemaal serieus neemt of niet.

Ik ben geschokt over het feit dat de beveiliging van een omroepcomplex, dat toch het hart vormt van de vrije media, nauwelijks een half jaar na 11 september alweer min of meer vrij toegankelijk blijkt te zijn.

Maar ik weet nog niets over de achtergrond van de aanslag. Was het een gek die een hekel had aan homo's? Iemand die de politieke koers niet zag zitten? Werkte 'ie alleen of vanuit een beweging? Dat zijn toch wel vragen die ik beantwoord zou willen zien voor ik het zou willen hebben over "een vermoorde democratie of een onttakelde rechtsstaat".

En - ik weet het, dus ijs en zo - ik vraag me ook af of een echte democratie zich laat vermoorden door de aanslag op één van de politieke leiders, hoe triest ook. Want een echte democratie laat zich niet vermoorden... die vormen we gewoon met z'n allen.

[quote] Laila,
Het is niet de eerste keer dat in een democratie een Politiek leider is vermoord en het is waarschijnlijk ook niet de laatste keer.

Ook in dat land is de democratie niet uitgemoord, ondanks de talloze aanslagen die er sindsdien hebben plaatsgevonden.

Laila,

[ilona]

Het is niet de eerste keer dat in een democratie een Politiek leider is vermoord en het is waarschijnlijk ook niet de laatste keer.

Ook in dat land is de democratie niet uitgemoord, ondanks de talloze aanslagen die er sindsdien hebben plaatsgevonden.

Laila,

Hoi Laila... als je dezelfde bent, die van de buren en zo... eerst maar hartelijk welkom dan Ik ben het hartstikke met je eens... overdrijven helpt niet. De democratie en de rechtsstaat zullen het overleven. Uiteindelijk. Maar ik pleng zo nu en dan een traan. Voor levens die te vroeg zijn beeindigd. Voor levens die niet brengen wat er normaliter van verwacht mag worden. Chips... ik weet zeker dat het moment nog een keer daar is dat we samen zullen janken... En ook dan zal het goed zijn, als altijd...

Liefs,

Ilona

[Laila]

Het is niet de eerste keer dat in een democratie een Politiek leider is vermoord en het is waarschijnlijk ook niet de laatste keer.

Ook in dat land is de democratie niet uitgemoord, ondanks de talloze aanslagen die er sindsdien hebben plaatsgevonden.

Laila,

Hoi Laila... als je dezelfde bent, die van de buren en zo... eerst maar hartelijk welkom dan Ik ben het hartstikke met je eens... overdrijven helpt niet. De democratie en de rechtsstaat zullen het overleven. Uiteindelijk. Maar ik pleng zo nu en dan een traan. Voor levens die te vroeg zijn beeindigd. Voor levens die niet brengen wat er normaliter van verwacht mag worden. Chips... ik weet zeker dat het moment nog een keer daar is dat we samen zullen janken... En ook dan zal het goed zijn, als altijd...

Yep, daar gaat m'n identiteit weer.
Ook zonder chips komt die dag en misschien nog sneller dan je dacht.
Maarre, je analyse is zoals bijna altijd de mijne, zoals je weet. Hoe kan het ook anders met zulke vrijheidslievende geest-verwanten die we zijn.

Ik leer nog een beetje hoe dit forum precies in elkaar steekt. Je weet, net zoals jij, heb ik veel verstand van verworven vrijheden maar helaas te weinig over compjoeters en hun mogelijkheden.

Liefs,

Laila,