Klopjacht naar man in jurk

[Frederique_]

Hoi Chantal, Cynthia en Kitty,

Hebben jullie wel een kaartje bij je waar zowel je mannelijke als je vrouwelijke pasfoto opstaat?

Ik zit te twijfelen of zoiets handig kan zijn of dat het overbodig is.

Groetjes,

Frederique

[Chantal C.]

Hebben jullie wel een kaartje bij je waar zowel je mannelijke als je vrouwelijke pasfoto opstaat?

Ik zit te twijfelen of zoiets handig kan zijn of dat het overbodig is.

Volgens mij overbodig. Ik heb wel altijd een brief van het VU bij mijn autopapieren zitten. Nog nooit nodig gehad...

Daarnaast zit ik echt niet te wachten op NOG een foto van vroeger in mijn tas. Twee is ruimschoots voldoende!

[Cynthia]

Ik heb zoiets ook niet. Ik weet dat de werkgroep T&T vroeger zo'n kaart uitgaf, waar je de 2 verschillende foto's op kon plakken. Maar dat heeft geen enkele status. Nodig is het volgens mij ook niet. Zelfs de brief van de VU heb ik nog nooit gebruikt.

[gast]

Nee, op m'n kaart staan geen twee pasfoto's. Ik vind het vreselijk om zoiets bij me te hebben: weer een oude pasfoto bij me

Kit.

[isabel]

Ben al bijna jaartje post-op en geen geld voor kunne wijziging. Ik moet me regelmatig legitimeren en gebruik dan bij voorkeur mijn rijbewijs waar geen geslacht op staat. Op mijn paspoort die vrij nieuw is staat wel mijn meest vrouwelijke pre-FFS fotootje, maar er prijkt wel een M-etje naast. Met dat paspoort ben ik al twee keer door de Nederlandse en Thaise douane geweest, zonder dat er vreemd naar gekeken werd, en het is altijd mevrouw voor en na, terwijl ik echt niet het meest passabele transje ben.

Verder heb ik ook nooit enig probleem eigenlijk. Een keer had ik in de trein een conductrice die vond dat mijn kortingskaart niet van mij was omdat er "Dhr" opstond. Die heb ik even discreet mijn identiteitsbewijs gegeven waar een slecht lijkende foto en wel "Dhr" opstond. In ieder geval begreep ze het zonder er nog iets over te zeggen, wat wel zo prettig was in een volle treincoupe.

groetjes,
Quinty

[Frederique_]

Bedankt voor jullie antwoorden!

Groetjes,

Frederique

[Bea-Smit.]

Vooruit dan maar Kim,


Het was stralend weer en ik was vroeg terug van een afspraak in het zuiden van België. Afslag Mechelen en het parkeerterrein achter het station was snel gevonden. Ik kleedde me om (in de auto) keek nog even rond en stapte met de zon op mijn benen het parkeerterrein op.
Ik had net een meter of twintig afgelegd toen er plotseling een auto het parkeerterrein opdraaide. Ik schrok, want ik keek recht in de koplampen van een politie auto.

Ik draaide me om en liep haastig terug naar mijn auto. Met bonkend hart volgde ik de politie auto in mijn spiegels. Ze stopte een eindje verderop, maar maakte geen aanstalten om uit te stappen. Ik trok mijn rokje uit en mijn broek weer aan. Mijn hagelnieuwe pumps lagen op de passagiersstoel.

Even later stonden ze toch naast mijn auto en wilde wel weten wat ik van plan was. Ik kon geen woord uitbrengen. Ik moest toch maar even mee naar het bureau. De plastictas met pumps, rokje en mijn herenkleding, die ik had verwisseld gingen ook mee. Ik voelde me heel klein.

Op het politiebureau aangekomen, moest ik op de gang wachten. Het plastictasje namen ze mee. Het leek uren te duren en diverse mensen liepen door de gang. Er spookte vanalles door mijn hoofd.

Eindelijk mocht ik binnen komen. Ze snapte niet dat ik op die hoge hakken kon lopen, kwestie van oefenen dacht ik, maar dat zei ik niet. Ze zeiden dat ze mijn werkgever hadden gebeld om te controleren of ik gerechtigd was in mijn auto te rijden. Ik ben er nooit achter gekomen of ze dat echt hebben gedaan, of alleen maar om indruk op me te maken.
Ze vroegen ook waarom ik geen onderbroek aanhad (omdat ze mijn onderbroek naast me op de passagiersstoel hadden gevonden). Op dat moment hervond ik mezelf en kon ik haarfijn, bijna beledigd, uitleggen dat ik wel degelijk een damesslipje aanhad.
Ze vonden het allemaal best, maar hadden toch liever dat ik het rond de keukentafel deed.

Terwijl ze me terugbrachten naar mijn auto, vroeg ik, inmiddels een beetje opgelucht, of het strafbaar was.

‘Nog niet!’

Dat was het antwoord, ze vertelde een verhaal over vermiste meisjes (achteraf gezien de paniek van de eerste Dutrouxslachtoffers)

Het was de laatste keer dat ik en femme Mechelen heb bezocht

Irene

Het probleem in dit verhaal is het terug omkleden. Als je zelf niet zeker bent en dan teruggaat en je dan ook nog omkleed dan valt dat op. En de politie gaat dan juist kontroleren. Als je juist niet teruggaat en doorloopt zal de politie niets doen. en je rustig laten lopen.
Ik kreeg het advies van de politieman om mij niet in het openbaar om te kleden maar eventueel in een wc bij de benzinepompen of in een hoteltoilet.

vanaf die tijd kleed ik mij niet meer om op parkeeplaatsen of zo.

Groetjes Bea.

[Irene]

Bea schreef:

Het probleem in dit verhaal is het terug omkleden

Het probleem in mijn verhaal is ANGST!

en angst is een slechte raadgever!

Irene

[Arike]

Bea schreef:

Het probleem in dit verhaal is het terug omkleden

Het probleem in mijn verhaal is ANGST!

en angst is een slechte raadgever!

Irene

En daarom is het ook zo'n goed verhaal.
Angst is in heel veel gevallen een slechte raadgever voor T*'s
En alleen door te leren van vallen en opstaan van jezelf en ook van de verhalen van anderen kan je dat leren te overwinnen. Nee, en makkelijk is dat uiteraard niet.

[Bea-Smit.]

Bea schreef:

Het probleem in dit verhaal is het terug omkleden

Het probleem in mijn verhaal is ANGST!

en angst is een slechte raadgever!

Irene

Hallo Irene, wel je hebt gelijk dat je door je angst terug ging. Maar dat ziet de politie nog niet. Zodra je dan in het openbaar jezelf weer terug omkleed dan zien ze dat. En als je dat op een parkeerplaats doet terwijl de politie in de buurt is dan staan ze te smullen.
Daarom mijn advies gewoon als vrouw gekleed weg rijden en later omkleden als dat mogelijk is.

Ik weet ook dat angst een slechte raadgever is. En juist dan doe je stomme dingen waardoor je juist opvalt.

Groetjes Bea.

[Irene]

De belangrijkste angst uit mijn verhaal is de angst van de politiemensen niet die van mij, al speelt die uiteraard ook een rol.


Wat je raad betreft, die heb ik in de afgelopen 15 jaar sinds het verhaal heus wel geleerd hoor.

Irene

[Frederique_]

Hoi Bea,

Ik denk dat het omgekeerde het geval is: ze reageren op angst. Als je geen angst hebt dan kun je je rustig omkleden zonder dat dit een probleem is: je laat ze kijken en doet je ding, als ze je iets vragen dan zul je rustig kunnen uitleggen wat er aan de hand is.

Groetjes,

Frederique

[Dorothy]

Hoi Bea,
Ik denk dat het omgekeerde het geval is: ze reageren op angst. Als je geen angst hebt dan kun je je rustig omkleden zonder dat dit een probleem is: je laat ze kijken en doet je ding, als ze je iets vragen dan zul je rustig kunnen uitleggen wat er aan de hand is.

Het wordt mischien een beetje welles/nietes spelletje, maar ik denk dat Irene gelijk heeft.
De angst en hysterie rondom de zaak Dutroux destijds zette de politie op scherp m.b.t. zaken, waaraan ook maar enigszins een seksueel luchtje zat.
Als de zaak Dutroux toen niet had gespeeld, dan was Irene er met een vermanend vingertje vanaf gekomen.

Dat de politie op angst van een mogelijk verdacht persoon reageert, is m.i. flauwekul. Het zijn geen honden!
Ze reageren op mogelijk verdacht gedrag. En hun inschatting of iets verdacht is, hangt sterk af van de omstandigheden, achtergronden en de instructies die zij van hogerhand krijgen.

Dorothy.

[Irene]

Dat klopt helemaal Dorothy,

Dat hebben ze zelfs toegegeven.

Irene

[Dorothy]

Even een oude draad opgevist . . .

In New York is een wet tegen het zonder vergunning dragen van maskers in het openbaar door drie of meer personen bij elkaar.
De wet is zo geformuleerd, dat ook 'crossdressers' en 'transgendered' er onder kunnen worden verstaan.
Een overijverige agent kan je op grond van die wet dus oppakken als je met z'n drieen op stap gaat in travestie.
Dat je op last van de rechter bij de voorgeleiding de volgende dag direct weer wordt vrijgelaten, is een schrale troost. Er is in de V.S. namelijk ook een wet die de T* juist in bescherming neemt.
Voorlopig heb je wel een nacht in de cel gezeten.

In Amerika bestaat ook zoiets als "unlawful arrest"

Wanneer je ongegrond een nacht in de cel heb gezeten kan je de officier die jou heeft opgepakt laten vervolgen; hiervoor kan hij een berisping in zijn staat van dienst krijgen en een zware geldboete

Los van vervolging volgens het wetboek van strafrecht kan je ook een rechtzaak beginnen zowel tegen de officier zelf als tegen de politiemacht onder het burgerlijke wetboek om een schadevergoeding op te eisen -- en zoals iedereen het weet zijn de bedragen die je daarmee kunt opeisen meerdere malen hoger dan hier

De kans dus dat T*'s massaal worden opgepakt op de straten van New York acht ik vrij klein

En wat denk je dan van dit recente artikel uit Vrouwenforum van Amnesty International?

Ze moeten allemaal dood
'Ik weet dat we zogenaamd tolerant moeten zijn, maar dat is bullshit. Ze moeten allemaal dood!' Deze uitspraak van een politieagent uit San Antonio in de Verenigde Staten is kenmerkend voor de houding van veel agenten ten opzichte van de gemeenschap van lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen en transgenders (LGBT'ers).
Uit het Amnesty-rapport Stonewalled - Still demanding respect blijkt dat politieagenten in de VS anno 2006 nog steeds ernstig discrimineren en geweld plegen tegen LGBT'ers. Zij maken zich schuldig aan homofobe en racistische scheldpartijen, intimidatie, mishandeling en zelfs verkrachting. Het (seksueel) geweld dat de politie pleegt tegen LGBT'ers is zo frequent, stelselmatig en ernstig, dat er sprake is van marteling en schending van de mensenrechten.
X, een Indiaanse transgender vrouw, vertelde in oktober 2003 aan Amnesty dat ze 's nachts in Los Angeles op straat door de politie werd aangehouden. Ze werd gearresteerd voor prostitutie, hetgeen ze heftig ontkent. X vertelde dat ze gehandboeid in de auto werd gezet. Ergens in de buurt van Hollywood Boulevard sleurden de agenten haar uit de auto, sloegen ze haar meermalen in het gezicht en scholden ze haar voor van alles en nog wat uit. Daarna duwden ze haar weer in de auto en verkrachtten ze haar. Uiteindelijk gooiden de agenten X op straat en schreeuwden haar toe: 'Dit is wat je verdient'.

Meervoudige discriminatie
De discriminatie vindt plaats op het snijvlak van sekse, seksuele voorkeur, leeftijd, sociaal-economische positie, kleur en etniciteit. Bepaalde groepen LGBT'ers worden het hardst getroffen, omdat de politie hen er bewust uitpikt: jongeren, (vrouwelijke) transgenders, daklozen, migranten en mensen met een donkere huidskleur. Lesbiennes die door politiefunctionarissen als mannelijk worden gezien, krijgen veelal harde klappen te verduren. Ze denken toch dat ze een flinke kerels zijn? De politie pakt daklozen hard aan en verjaagt hen regelmatig van hun slaapplekken. Met name vrouwelijke transgenders worden als sekswerkers gezien. Vooral wanneer ze een donkere huidskleur hebben.

Een leven als dakloze
Veel Amerikanen denken dat de homogemeenschap erg welvarend is. Het tegendeel is waar: een LGBT'er verdient over het algemeen minder dan de gemiddelde Amerikaan. Discriminatie en onvoldoende bescherming door wetgeving en politie zorgt ervoor dat het risico op armoede, werkloosheid en dakloosheid constant op de loer ligt. Rachel Thompson vertelde Amnesty wat er gebeurde nadat ze aan de buitenwereld bekend had gemaakt dat ze transseksueel is: 'Ik verdiende 100.000 dollar per jaar. Binnen twee jaar was ik dakloos en afhankelijk van de bijstand.'
Onder transgenders is schrikbarend veel werkloosheid en armoede. Velen zijn dakloos. De opvangcentra zijn voor hen niet veilig. De kans op intimidatie en seksueel geweld is daar levensgroot.
Een studie van Rhode Island geeft aan dat de helft van de LGBT-jeugd voortijdig het ouderlijk huis moet ontvluchten. De jongeren krijgen geen steun van thuis of school, worden vaak met geweld bedreigd en komen daardoor op straat terecht. Veelal hebben zij hun school niet afgemaakt, waardoor ze voor hun levensonderhoud vaak zijn aangewezen op criminele activiteiten of de prostitutie. Veertig procent van de dakloze jongeren is lesbisch, homo, biseksueel of transgender.

Zero tolerance
De politie zet het 'zero tolerance'-beleid en de zogenaamde 'kwaliteit van leven'-regels stelselmatig in tegen LGBT'ers. Zaken als rondhangen en urineren op straat, openbare dronkenschap en vandalisme worden zwaar bestraft. Ook kennen de lokale wetgevingen verschillende bepalingen die onzedelijk gedrag in de openbare ruimte bestraffen. Deze bepalingen zijn meestal zeer vaag omschreven, waardoor de uitvoering afhangt van de individuele interpretatie van agenten. Willekeurig discriminatoir gedrag en (seksueel) geweld zijn hiervan het gevolg. De politie gaat zelfs over tot undercover acties en uitlokkingstechnieken, waarbij ze op straat en in uitgaansgebieden LGBT'ers aanhoudt. LGBT'ers kunnen gearresteerd worden alleen maar omdat ze de undercover agent aankeken of voorbij liepen. Met name jongeren en etnische minderheden worden gearresteerd voor onzedelijk gedrag, tippelen en rondhangen op straat. Geregeld gaat de politie over tot razzia's in cafés en clubs waar LGBT'ers elkaar ontmoeten, vooral wanneer er veel migranten komen. Deze razzia's zijn berucht om het hardhandige gedrag van de politieagenten.

Quota arrestaties
Activisten uit Chicago melden dat de politie LGBT-'ers, en dan vooral transgender vrouwen, ziet als gemakkelijk doelwit om hun quota bonnetjes, of erger: hun quota arrestaties te halen. Talloze meldingen zijn er van LGBT'ers die tijdens alledaagse handelingen als boodschappen doen of de hond uitlaten aangehouden worden wegens onzedelijk gedrag.
Een lesbienne vertelde Amnesty dat twee agenten haar tijdens het autorijden aanhielden en sommeerden uit te stappen. Ze werd gefouilleerd en seksueel betast. Daarna moest ze met haar buik op de grond liggen. De agenten vroegen haar hoe ze het zou vinden om 'het met
een man te doen' en of ze nog een 'hot babe girlfriend' had om samen met hen 'lol' te maken. Toen de vrouw aangifte deed, werd ze op het politiebureau uitgelachen.

Straffeloosheid
Veelal durven LGBT'ers geen aangifte te doen van mishandeling door politiefunctionarissen. Zelfs een inbraak melden zij niet altijd. De kans op laatdunkend gedrag of geweld is groot. Er is in de VS een klimaat waarin de politie zich verregaand onschendbaar acht, waardoor discriminatie en geweld ongestraft kunnen voortduren.