Mijn naam is Francis, die naam bestaat al zeker sinds mijn 9e jaar. Als kind was de fanatasie dat ik ook een meisje had kunnen zijn heel interessant, ik heb toen spontaan bedacht dat ik dan Francis had geheten. Dat idee beviel me erg goed. Dat Francis een androgyne naam is, maakt het voor mij nog mooier.
Toevallig besprak ik gisteren met iemand het feit dat wij toch vaak de meer exotische namen kiezen.
Haar stelling was dat je vooral als je ts bent eerder moet kijken naar namen die er rond de tijd van je geboorte aan meisjes werden gegeven. Dan past het beter en kijkt er niemand om als er b.v. Joycieeeee geroepen wordt
Ben ik helelaal met je eens Joyce, wat je zegt over de exotische namen. Dat was een van de dingen die mij opviel bij de namen hier. Ergens wel paradoxaal, je wilt liever niet opvallen en toch doe je dat dan wel vanwege je exotische naam.
groetjes elsa
toen ik mijn meisjenaam koos wou ik perse de R als beginletter houden (sta op heel veel plekken bekend als REJ ******* (achternaam verwijderd op verzoek) zonder geslacht erbij)
Van de namen die met een R beginnen vond ik Ramona het mooiste (Raadgever, Beschermer). Deze naam past ook heel goed bij mij omdat ik mensen altijd raad wil geven, niet altijd gewenst , en mijn naasten koste wat het kost wil beschermen.
Zodoende werd het Ramona en ik begin er al aan te wennen zo aangesproken te worden en er op te reageren
Lisa met een S schreef:Qua uitspraak is het androgyne naam maar wanneer je Francis schrijft is het een jongensnaam; voor een meisje schrijf je het Frances
Lisa
Klopt helemaal Lisa, maar weinig mensen weten dat in Nederland. Ik heb drie Francissen gekend, allemaal vrouwen, en een engelse jongen die zo heette.
Nog een kleine onthulling: door Francis in mezelf te herontdekken, heb ik ook ontdekt dat ik ook als man er best eens graag flink opgemaakt, androgyn en queer eruit wil zien. Dat noemde ik toen FranXis, de crossdresser, de meest androgyne.
Florence, ik vind trouwens dat je een erg mooie naam gekregen hebt, hoe exotisch ook!
Als je als meisje was geboren, dan had ze ook jouw naam uitgekozen. Het is al heel positief dat ze zich daarover wil bemoeien. Bovendien is het is een mooie naam met een echte vrouwelijke betekenis:
"Afgeleid van het Hebreeuws met de betekenis; het geduldige moederschaap. In het Oude Testament is Rachel de dochter van Laban, zuster van Lea, tweede en uitverkoren vrouw van Jacob en moeder van Jozef en Benjamin (Gen. 29 e.v.). "
Naast "Rachelle" zijn er nog meer afgeleide namen, zoals "Raquel", "Rochelle".
Ik denk dat je er geen mooiere kado van jouw moeder zou kunnen krijgen dan dat ze je een meisjesnaam schenkt, als teken van haar liefde voor jou en acceptatie van jouw vrouw-zijn. Ik zou dat kado met beide handen aannemen.
Met één belangrijk verschil: toen jij (en ik, en Tijgertje ) geboren werden konden we niet praten. Niet denken. Onze gevoelens over onze naam niet uiten. En dus ook niet meebeslissen over onze naam.
Nu is dat anders. Ik denk dat ook ik erg dubbele gevoelens zou hebben als iemand anders beslissingen over mijn naam zou willen nemen. Aan de ene kant het gevoel dat jij beschrijft - aan de andere kant het gevoel van "ja, en ik dan?".
@Tijgertje: ik neem aan dat je inmiddels volwassen bent - en als dat zo is dan zou ik het advies van je moeder serieus nemen. Kijk, voel, denk of je het advies kunt overnemen. Maar blijf het als advies zien: als je volwassen bent beslis jij over je eigen naam, niet zij.
Gelet op eerdere postings van jou is jouw reactie erg voorspelbaar. Je bent -- als ik mij niet vergis -- ergens boven de 30 en heb pas een jaar of twee geleden jezelf losgekweekt van je ouders, schreef je ergens. Het afzetten tegen alles wat op autoriteit lijkt en jezelf bewijzen als zelfstandige volwassen met alle zeggenschap over je leven is iets wat past bij de fase waarin je dus nu zit. Ik ben ietwat ouder en bovendien heb ik mijn zelfstandigheid van mijn ouders op een veel jongere leefttijd bereikt. Ik maak het zelf nu weer mee maar dan als ouder waartegen mijn kinderen zich afzetten. Ik begrijp dus goed waar je gevoelens vandaan komt. Zodoende kan ik hun (mijn ouders, dan) invloed en rol in mijn leven wat beter relativeren.
Bovendien ben ik hierin iets van een ervaringsdeskundige. Toen ik 11 was, heb ik mijn (mannen)naam laten veranderen. Mijn ouders hebben mij laten kiezen. Wel hebben ze namen voorgedragen maar ook hebben ze laten weten welke namen ze niet geschikt vonden voor mij. Jij zult dat waarschijnlijk zien als betutteling. Ik zag het toen als meedenken. Ze lieten de keus over aan mij, en ik luisterde naar hun mening en nam mijn beslissing. En hoewel ik in latere jaren flink met hun in conflict raakte over andere dingen, heb ik geen spijt over hoe het met mijn naam is gegaan.
@Tijgertje,
Natuurlijk is het jouw keus -- zelfs als je geen 18 of ouder was maar 8 jaar, zou je moeder het waarschijnlijk niet aan je opleggen als je er erg tegen was om "Rachel" te worden genoemd. Ik denk dat haar redenering waarschijnlijk meer ligt in dat ze NIET wil dat je Ramona heet.
Zoals je al zei, er is al een Ramona in de familie. Bij de keus voor een naam hebben ouders vaak dat er in de familie een aantal namen zijn die bij de familie horen en weleens door meerdere broers en zussen van dezelfde generatie aan hun kinderen worden gegeven. Maar het is ook vaak zo dat men bewust kiest om een bepaalde naam niet te geven omdat er al eentje is met die naam. Want net zoals elke volwassen, hebben zij ook de noodzaak om hun individualiteit te benadrukken, en de keus voor de naam kan voor hen daaraan bijdragen. Dat kan een reden zijn waarom je moeder niet wil dat je Ramona heet.
Ook omdat er een Ramona al in de familie is kan de reden zijn dat je moeder vindt dat de naam niet bij je past. Misschien heeft ze een bepaalde beeld van haar en haar karakter en ze vindt dat het je onrecht doet om daarmee te worden geassocieerd.
Misschien voelt ze zich schuldig doordat ze jou met genderdysforie heeft opgezadeld -- immers is zij degene die jou heeft gebaard -- en door te bemoeien met je naam is haar manier om dat te verwerken: om je geboorte, als het ware, over te doen maar dan zoals het had moeten zijn -- als meisje, met lichaam en geest als een geheel.
Het ligt geheel aan jou of je haar wilt tegemoet komen of niet. Vind je 'Rachel' een vreselijke naam dan moet je dat echt niet doen. Misschien kan jij en je moeder samen een naam vinden waar jullie allebei tevreden kunnen zijn. Het zul waarschijnlijk even wennen zijn, maar je zult zien dat je binnen no-time niets anders gewend bent. Maar ben je echt verknocht aan Ramona, dan moet je afwegen hoe belangrijk het laten tonen van jouw onafhankelijkheid opweegt tegen het afstoten van het liefdevol gebaar dat je moeder wil maken door jou een meisjesnaam te schenken.
Ik begrijp dat je nu ongeveer 19 bent, en de noodzaak om je onafhankelijkheid te bewijzen past bij jouw leefttijd en levensfase. Het is belangrijk, inderdaad, maar vertrouw op dit: dat geldingsdrang gaat over wanneer je ietsje ouder bent en je secuur bent geworden in jezelf. Maar elke vrouw weet dat de liefde die een moeder voor haar kind voelt nooit over gaat. Stoot je moeder niet geheel af in dit. Probeer haar zoveel mogelijk, zonder je zelf weg te cijferen, tegemoet te komen. Je zult er echt geen spijt van krijgen.
Lisa met een S schreef:Stoot je moeder niet geheel af in dit. Probeer haar zoveel mogelijk, zonder je zelf weg te cijferen, tegemoet te komen. Je zult er echt geen spijt van krijgen.Lisa
Vind ik een wijs advies Lisa.
Ik kan mij daar helemaal in vinden. Acceptatie moet tenslotte van 2 kanten komen.
Lisa, een prima advies met de juiste uitleg. Zelf heb ik veel moeite gehad met de door mijn ouders gegeven naam en liet mij vaak ook met het verkleind woordje aanspreken. Was voor veel mensen gemakkelijker. Nu ik wat ouder ben accepteer ik die naam veel beter en laat mij als man nu ook zo noemen. Wat betreft mijn andere naam heb ik het geluk om dit zelf te mogen kiezen.
Waar ik nu aan zit te denken is het volgende. Als je jong bent en tegelijkertijd met je genderidentiteit zit te worstelen kan het wel eens zijn dat je een naam in je nabijheid kiest van diegene die je onbewust als voorbeeldfunctie hebt gecrëeerd. Je wilt het liefst zo zijn als haar of hem en uit dit onbewust door die naam te kiezen
Persoonlijk heb ik dit ook gedaan door de naam te kiezen van mijn broer die een gedeelte van mijn eigen naam vertegenwoordigde. Hij (als oudste) was diegene die ik in mijn onzekerheid zou willen zijn en vandaar die keuze.
Toch leverde dit soms wel verwarring op als ik zo in de familie aangesproken werdt. Vooral bij wat verder afstaande. Wie bedoelen jullie nu eigenlijk? Ik denk dat dit hier ook kan spelen. Welke bedoelen jullie nu ? en dan misschien met de opmerking erbij "De echte of ......"
zou je deze overweging erbij willen betrekken, tijgertje? Verder lijkt het mij heel liefdevol en prachtig om samen met je moeder bewust voor een naam te kiezen.
With Love and Lightness.
"Wees er van bewust dat je een toeschouwer bent van het Universum"
"Besef tegelijkertijd dat je tevens een Deelnemer bent van het Universum
, en mijn naasten koste wat het kost wil beschermen.
) geboren werden konden we niet praten. Niet denken. Onze gevoelens over onze naam niet uiten. En dus ook niet meebeslissen over onze naam.
