Schuiven op de genderschaal....

[ilona]

Lieve Natalie...

Bedankt voor je zorg die uit je mailtje spreekt... Maar voor ik mezelf voor een trein werp wou ik toch maar ff zeggen dat ik er best goed in steek... OK... diagnose voelt als een soort van kanker... shit... ik ben dus echt TS.... Maar daarmee houdt 't leven - itt kanker- niet op hoor...

Dus ik ga m'n weg en ik doe m'n ding zoals ze dat zo mooi zeggen...

Liefs,

Ilona

[natalie tg]

lieve ilona

ik volg je op de voet in het ts.land.
zelf heb ik het gevoel dat ik deze stap niet moet nemen,omdat ik geen zware teleurstelling meer kan verdragen in het leven.
ook ben ik als man niet ongelukkig,waar ik wel een beetje depri van ben,dat is wat de maatschappij van een man verlangt.
het is goed dat in dat denken ook een kentering zit,een man die voor zijn gevoel uitkomt wordt steeds meer geaccepteerd heb ik gemerkt in mijn en femme omgang.
ook heb ik het gevoel dat mijn directe omgeving mij nog steeds als man nodig heeft.
echter ik wens ieder geluk en voorspoed met zijn of haar keuze.
liefs.
natalie

[ilona]

Lieve Natalie,

Bij mij zit 't dus anders... en ik weet het... ik wordt opener dan ik misschien zou moeten zijn hoor... maar dan maar ter lering ende/of vermaeck...

Ik was tot een maand of wat terug alleen ook maar ontevreden met de eisen die de maatschappij aan "mannen" stelt... Had al wel, als iedere transgenderist... gedachten en gevoelens die ik in elk geval voor mezelf maar als vrouwelijk benoemde... we zijn niet als vrouw geboren... dus hoe moeten we ooit uitmaken of dat echt vrouwelijke gevoelens en gedachten zijn, of dat wij er alleen maar dat etiketje opplakken???

Hoe dan ook... ik leefde redelijk in evenwicht. Wel kampte ik nog met wat milde depressies die ik beschouwde als de resteffecten van een burnout... Die had ik met een psycholoog toch aardig weten te bestrijden... stupid me...

En toen kwamen in één weekend tijd verschillende postings op deze en een andere (besloten) site... je weet wel welke... die naadloos in elkaar pasten... en dat betekende gewoon het verlies van (misschien niet de laatste, maar dan toch wel belangrijke) "verdedigingsring"...

En dus heb ik besloten het pad te gaan bewandelen... eerste stapJES gezet... en ik zie wel of, waar, wanneer, hoe en waarop het schip strandt dan wel dat dat in heerlijk vaarwater terecht komt...

Dus volg me vooral... maar wel op afstand he??? Kun je zien waar de zandplaten zitten . En voor het geval dat nodig is, weet je hoe je me kunt bereiken...

Liefs,

Ilona

[adriana]

Lieve Ilona,
ik ben op deze site misschien niet helemaal op mijn plaats, maar toch wat opmerkingen/vragen.
Vrouwelijke gevoelens, wat zijn dit, zijn niet exclusief gebonden aan de gender,ik denk dat onder de biologische vrouwen er vrouwen zijn die vaak meer mannelijk overkomen en dat er mannen zijn die vrouwelijk overkomen, zonder dat ze zich dit bewust zijn, maar het als hun gevoelens/normaal ervaren. Door middel van meestal travestie ontwaken deze voor hun "normale" gevoelens en beseft men op een dag, na een lang proces, dat men in feite behoord tot het andere geslacht.
Als dit zo is, moet het 't een schokkende ervaring zijn omdat vanaf dat moment dit een feit is, er is geen weg meer terug dan aanvaarding. Wat men er mee doet is persoonlijk, alhoewel het mij onverdraagbaar lijkt na dit feit om gewoon door te gaan met de bestaande situatie.
Vraag: vrouwelijke gevoelens, travestie, versterking door de travestie van deze vrouwelijke gevoelens, travestie niet voldoende, rest transsexueel (ik laat transgender even buiten beschouwing)???.
Alles begint met vrouwelijke gevoelens, maar 99 % van de mannelijke bevolking heeft hier geen boodschap aan, of ze hebben het nooit ervaren (omkleden) en weten dus niet wat het los kan maken. (en ze weten niet wat ze missen, jammer voor hun)
veel liefs, Adriana

[ilona]

Hallo Adriana,

Laat ik maar eens met een vraag beginnen... waarop zou je hier niet thuishoren? Heb jij je zoektocht dan echt definitief afgerond?

Maar om op je vragen in te gaan... ik denk inderdaad dat elk mens, man of vrouw, met een aantal gevoelens geboren wordt. Gevoelens, die veelal voortkomen uit lichamelijke behoeften... er is verdriet als de baby honger heeft of in een vieze luier ligt en blijdschap als 'ie de borst krijgt of z'n moeder herkent... En als je 't een te warme kruik geeft, heeft het, rose of blauw, gewoon pijn.

Uit onderzoek blijkt dat ouders en anderen in de omgeving eigenlijk al vanaf de allereerste dag anders omgaan met de gevoelens van rose en blauwe kindertjes. Uit mijn eigen ervaringswereld... als ik thuis kwam met een kapotte knie, was de medische afhandeling van zo'n traumatisch incident hetzelfde als wanneer m'n zus zo thuiskwam... jodium, pleister en kusje erop. Maar dan werd er tegen mij toch gewoon gezegd... nou flink zijn hoor, ga maar weer buitenspelen. En met m'n zus ging dat gewoon anders...

Dus of de gevoelens verschillen weet ik eigenlijk niet, maar je hebt in je leven op een gegeven moment wel geleerd of en in hoeverre en in welke situatie het uiten van bepaalde gevoelens maatschappelijk gangbaar is.

En in die zin is het inderdaad denkbaar, dat onder invloed van het deel uitmaken van een subcultuur daarin een verschuiving teweeg brengt. Je mag "liever" tegen elkaar doen, je mag voetbal haten (slecht voorbeeld, maar ik kan het niet laten) en dergelijke.

Wat er bij mij echter niet ingaat dat is dat je onder invloed van het dragen van een jurk en het deel uitmaken van een subcultuur, dat je eigenlijk liever kinderen zou dragen, baren en verzorgen, dan je beperken tot de rol van verwekker. Dat je eigenlijk gewoon borsten en een vagina wil.
Er is wel wat onderzoek gedaan wat er op wijst dat de oorzaak van TS zijn toch vooral in het genetisch materiaal van een mens moet worden gezocht.

Ik denk dat elk mens, mede onder invloed van de opvoeding, je eigen keuzes in het leven (baan, partner, kinderen) heel goed in staat is dat soort gevoelens te onderdrukken of al dan niet bewust anders te interpreteren.
Maar ik ben er tevens van overtuigd dat die verdedigingsmechanismen geen eeuwig leven hebben... en dan sta je dus ineens in je nakie...

En dan sta je voor de twijfelachtige keus om - in mijn geval - alles weer zo goed mogelijk weg proberen te stoppen, weer keihard aan het werken te slaan, m'n agenda vol te plempen met allerlei ongetwijfeld zinvolle activiteiten die liefst stoer mannelijk zijn... en wie weet, redt ik het dan weer even tot aan de volgende burnout of aan een hartinfarct...
Of inderdaad maar te accepteren - en da's nog best lastig hoor - dat je een wat erg laat ontdekt "geboortedefect" hebt en daar zo goed mogelijk mee te copen... en je te realiseren dat als die stop eenmaal van de fles af is.... die geest er dus never nooit meer in gaat. Daar sta ik nu... en ik gun mezelf de tijd hoor... ik kijk naar dat geestje... en ik de schrik en hekel die ik ervoor voelden... beginnen weg te ebben... mede dankzij een aantal lieve meiden hier...

Laat ik het anders zeggen... gisteren gekeken naar verbonden levens (Ria en Tina in elk geval)... samen met m'n vrouw... kon ze zien wat ook haar in de praktijk een beetje te wachten staat als ze achter d'r keuze blijft staan om bij me te blijven...

Na afloop uiteraard nog nagepraat en ze vond het nog steeds OK, maar ze wil me in elk geval nooit in zo'n lelijke blauwe rok zien... (sorry Tina )

Dusse weet je... ik voel me langzamerhand steeds meer tot dat geestje aangetrokken en ik weet gewoon dat ik ze eens lief genoeg vind om te zeggen... no way back...

Liefs,

Ilona

[adriana]

Lieve Ilona,
inderdaad is mijn zoektocht nog niet afgerond, ik ben niet helemaal meer de jongste maar mijn zoektocht is pas in sept. j.l. begonnen en het gaat erg hard en waar het zal eindigen, ik heb geen idee. Maar ik ben wel bezig anderen (tv) te ontmoeten o.a. (T&T)en mijzelf met behulp van de "deskundigen" (Humanitas/VU) om antwoord te krijgen op het hoe en waarom en uiteindelijk ofdat ik de ander in mij aan het verstoppen of wegdrukken ben, ik ben dit aan mijzelf verplicht omdat ieder mens uiteindelijk zich zelf moet trachten te zijn of in ieder geval moet weten wie hij/zij werkelijk is. Ofdat je hier iets mee doet is een ander verhaal. In kort ben ik tv of een stapje verder tg of finaal ts, ik ben dus nog aan het zoeken, alleen ben ik nu tv en ben daar tevreden en een gelukkig mee.
Ik ervaar toch dat de subcultuur, tv en wat er mee temaken heeft, je aanzet tot verder nadenken over je gender en dus helpt om je plaats te bepalen. Men moet wel oppassen om niet door die subcultuur je te laten verleiden, zonder dat je het beseft, om stappen te ondernemen waar je eigenlijk niet aan toe ben, net zoals met (ik durf het niet tenoemen) voetbal waar gewone mensen zich ineens anders gaan gedragen dan ze zijn.
Ik denk niet dat er veel ts zijn die zonder travestie en de subcultuur door temaken tot ts zouden zijn gekomen. Je hebt een voorgeschiedenis nodig en daarna een "aanjager" (travestie) om de diepe verborgen gevoelens te laten ontwaken uit een diepe slaap, het zat er al.
Het opschuiven op de gender schaal (vraagt wat moed) kan alleen met zelfonderzoek, men zal actie moeten ondernemen thuis voor de spiegel levert alleen maar hetzelfde plaatje op.
lieve groeten Adriana

[ilona]

Hoi Adriana....

Alles overwegende.... zitten we er niet heel erg anders in ).... Dat van die zuigende subcultuur herken ik dus ook wel hoor... De "vraag" voor mij is nou alleen nog ff... : zuigt 'ie zo omdat ik zelf zo graag wil of omdat ik erbij wil horen.... En dan ben ik maar gewoon eerlijk.... weer een verdedigingsmechanisme gesneuveld... Laat de VU het vooral testen, want het zou redelijk dramatisch zijn (to say the least....) als je op grond van de verkeerde overwegingen tot een keuze kwam... maar ondanks alle problemen op het pad... Ik ga er dus gewoon voor....

En jij ook.... op termijn....

Liefs,

Ilona

[adriana]

Hoi Ilona,
Wat betreft de VU/genderteam denk ik dat we in Nederland in een unieke situatie zitten, ik ben voor mijn werk veel in het buitenland (speciaal buiten Europa) en besef dat we iets van zelfsprekend aannemen als de/het (VU/Genderteam). In feite is het een luxe situatie en ondanks onbegrip en schijn tolerantie van de meesten, staan we er veel beter voor dan vele TV/TG/TS in verreweg de meeste plekjes op deze aardkloot. (eigenlijk geen goede woordkeus).Laat dit een kleine troost zijn op die momenten dat we het soms niet helemaal meer zien zitten.....
Lieve groeten, Adriana

[adriana]

Het is wel een beetje ongebruikelijk om 2x na elkaar te posten, maar ja de tekst past ook bij mij schuiven op de genderschaal... en dit gaat hard.

Deze week voor het eerst de afgelopen 3 dagen als vrouw naar buiten geweest alleen, ik moest er was iets in mij dat ik moest.
Naar Zuidplein en naar het centrum van Rotterdam Lijnbaan en omgeving, kleren gekocht etc. er heeft niemand gereageerd dat ik geen vrouw zou zijn integendeel werd zelfs aan mij gevraagd in V&D restaurant mevr. weet U waar de toiletten zijn, kan dus nog niet veel praten (als vrouw) en heb maar een dichtsbijzijnde deur aangewezen, bleek de keuken te zijn.... Mevrouw waar zijn de betaal automaten, mevrouw wilt U achteraan aansluiten enz.

Ik was het zo zat, geen reacties dat ik heb in 2 winkels met afrekenen gevraagd aan de cassieres zien jullie wat, antwoord o.a. ..wat bedoelt U. Daarna uitgelegd dat ik een man ben (nogwel). Vrouwen zover reageren erg goed en kreeg zelfs een compliment dat ik er verzorgd uitzag alleen de stem zou het verraden.

Waarom vertel ik dit omdat ik denk dat er een hoop dit ook zouden willen doen, ik kan je zeggen het valt 100% mee.
Ik spreek van een nieuwe ervaring maar het volgende is mij opgevallen.

1) de meeste mensen zijn teveel met zichzelf bezig ze letten toch niet op je.
2) Kleed je zoals de meeste vrouwen voor de tijd van het jaar, geen felle kleuren
3) Wees zelfverzekerd en loop niet schichtig rond, dit trekt wel aan dacht
4) Haal die gespannen trek van je gezicht, meeste mannen kijken stug van nature (ik ook), vrouwen zijn meer ontspannen en dit zie je aan de gelaatsuitdrukking.
5)Geen opzichtige dikke make-up
6)Kleine passen en rechtop lopen geen arm gezwaai. (Wij zwaaien nogal veel met onze armen = territorium afbakening)

Wel weer een barriere genomen op de lange weg maar wel een van de belangrijkste

Wel het schuiven op de genderschaal gaat door ik hoop voor jullie ook, als de noodzaak zich aandient.

Lieve groeten, Adriana

[ilona]

Nou... Adriana... we gaan samen oefenen meid... die afspraak staat hoor

En voor de rest... eigenlijk heb ik een beetje spijt van de titel van deze thread... In die zin... ik geloof eigenlijk niet dat je schuift op de schaal... Het is hooguit je bewustzijn dat schuift en bepaalde gedachten die te bedreigend zijn, tijdelijk kan verdringen, transformeren, projecteren...
Toch weer een beetje Freud met z'n ego, unter- en uberego... of, goed verwoord in een Dance-nummer...

This is your concious speaking
close your eyes, nice and tight
make acces for concealment
of your feelings deep down inside
acces to yourself...
CONNEXION

Weten jullie... als de ergste "dreiging" eraf is... en voor mij was die dreiging NIET het vrouw zijn/lichamelijk vrouw worden als zodanig... God weet hoe lang, heftig en vaak ik naar dat laatste verlangd heb... maar de dreiging van (gebrek aan) maatschappelijke acceptatie... wat voelt het dan heerlijk om eindelijk te kunnen zeggen... yep... ik voel m'n geluk elke dag groeien... en wie me niet accepteert??? Ach... dat is dan toch iemand die voor mij persoonlijk de moeite van het kennen niet waard is... zoek het lekker uit

Liefs,

Ilona

_________________
I'm so glad that i'm a woman...

<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: ilona op 2002-01-17 18:52 ]</font>

[adriana]

Lieve Ilona

Oefenen en geen herhalings oefeningen, daar is geen tijd voor, als een streep door het naar datgene wat je moet doen.

Ben met je eens dat je niet schuift op de genderschaal bekeken vanuit het gegeven dat het al in je zat "T" zijn.

Door het bewustwordings proces en ervaring ga je voor jezelf alles op een rijtje zetten op een gegeven dag, dan kom je tot de overtuiging wat je in feite ben, maar wil het nog niet direkt accepteren.
Accepteren komt na afwegingen en gevoelens, het eerste kan je beinvloeden het 2de niet, als je eerlijk bent tegen jezelf - daar gaan we vanuit anders is dit verhaal zinloos.

Ik wil hiermee maar zeggen dat inderdaad het schuiven op een genderschaal het resultaat is van je eigen afwegingen wat te doen, het andere gevoelens zoals gezegd ligt op een gegeven moment vast en je kan dit niet meer veranderen.
In je afwegingen hoe je gevoelens in te vullen (liggen vast) krijgen we te maken met externe factoren, partner, kinderen,werk,vrienden,vereniging,financieel,
hoe je dit aanpakt bepaald mijn inziens hoe je schuift op de genderschaal .

Vertrek punt (jeugd niet meegerekend) vanaf de slaapkamer moeders de vrouw van huis travestie tot eindpunt postup en de eventuele nazorg hiertussen ligt nog een wereld van mogelijkheden.
Hoe je dit invult is schuiven op de genderschaal en inderdaad niet het "T"zijn, want dat was je allang, zelfs zonder dat je het wist.
Lieve groeten, Adriana

[Joy]

je kan ontkennen en vluchten wat je wilt, wat vaak redelijk succesvol lijkt ook nog,vroeg of laat loop je vast, het moelijke hierin is dat je op een geveven moment zo bedreven word in het neerzetten van iemand die je in feite niet bent dat je niet beter meer weet, althans, zo ervaarde ik het en dat werd eng, met de nodige klachten van dien

dat besef heeft me wel teruggeworpen op mezelf, waaruit stappen volgden , waar ik nu moeilijk van kan zeggen of het me goed heeft gedaan, is nog te vroeg, ik ervaar het wel als geen keuze (meer) hebben, omdat ik een ster ben in het opzoeken van mijn uiterste uiterste grenzen, nog liever knettergek lijk te worden dan er mee voor de dag komen

die uiterste grens opzoeken, in alles, is aard van het beestje,en ik heb het ook nodig om te voelen dat ik leef, maar die omslag,dat is het definitieve begin op zoek naar mezelf, al is er niet echt zoeken bij, maar het toelaten van, zijn wie je wilt zijn, leven zoals je wilt, en dat voelt wel goed!:)

....en als ik me ergens aan kan irriteren is het wel een belachelijke concept van nagels lakken, het is toch niet te doen met zon klein rot kolerekwastje!!:)

permanente nagellak lijkt me wel wat:) dit terzijde....

shalom

[Joy]

hi all

verdedigingsnechanisme - oftewel, ontkenning van jezelf, niet willen zien

wat als je merkt dat je hele bestaan die je opgebouwd hebt, je hele 'fake ' fundering, in hoedanigheid als man - omdat je nu eenmaal niet wist hoe je de 2 werelden die in je zitten moest integreren - onder je vandaan lijkt te zakken??

ik voel me momenteel in niemandsland, het zogenaamde 'man'zijn, met alle facetten , ook of juist naar buitenwereld, dijk van een houding,kan ik niet meer opbrengen,terwijl het me niet lukt de gevoelens die ik echt heb toe te laten, het zou me zoveel rust geven, maar, koste wat kost, in die houding functioneren en overeind blijven? dat is heel lang vol te houden, maar niet lang meer, snappie?

ksta op het punt mijn ouders te informeren, vooral voor mijzelf, en de zenuwen gieren me door mijn keel, dus toch maar niet doen, wel niet wel niet wel niet wel niet...

fuk,tis nie makkelijk (heeft ook niemand beweerd:)

shalomm

[adriana]

Hi Sheibbie,

het is al vaker hier geschreven, alles is zo herkenbaar, het is zoeken, proberen te achterhalen wie je nu precies bent, dit lijkt simpel maar met "T"gevoelens is het in het begin enorm verwarrend en blijf je met tegenstrijdige gevoelens, dan weer man dan toch weer meer vrouw zitten, enz..

Ik vind dit normaal, we kunnen nu eenmaal niet op een knop drukken die exact je de juiste balans aangeeft wie wat je bent en hoe je dat in je dagelijks bestaan kan invullen.

Het kost tijd en de een is er redelijk snel uit en sommigen komen misschien nooit tot bevredigend gevoel hoe verder en waar is de grens wat voor je zelf prettig is en waarbij eventueel je direkte omgeving niet te afwijzend is.

In feite zit er maar een ding op, dat is accepteer jezelf volledig zoals je bent en handel naar je gevoelens in eerste instantie, dat je direkte omgeving niet kan worden vergeten is logisch.

Ik denk als je er voor openstaat dat het een proces is wat je tijd moet geven en met de ups en downs zal je toch tot een soort eind konklusie komen van.........dit ben ik en zo wil ik mijn "T" leven verder invullen omdat ik mij zo het prettigst voelt (gelukkigst misschien voor enkelen)

Was nog wakker na een avondtje uit en had nog wat losse gedachten, nogmaals omdat het zo herkenbaar is,

groetjes, Adriana

[Marcha]

Lieve meiden,

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik jullie persoonlijk heb gesproken, en dat we samen dit en vele andere onderwerpen besproken hebben. Ik ben eventjes weg, kom terug en plotseling zie ik wedergeboortes alom tegenwoordig zijn!!!
Ik wil jullie wel zeggen dat ik eventjes met een brok in mijn keel zat van trots op wat jullie in die periode hebben weten te bereiken.
Waar eerst nog wat geworsteld werd met onzekerheid, identiteitsprobleempjes en angst zie ik nu sterke vrouwen die een koers voor zichzelf hebben uitgestippeld en heel goed weten waar ze naar toe willen gaan.
Ik sprak laatst een vriendin van me, ook een voormalig klant trouwens, en zij vertelde me dat ze gekozen had. Toen ik vroeg waarvoor, vertelde ze me dat ze ervoor gekozen had gelukkig te gaan worden!!
Dit bracht me bijna aan het janken, want het is namelijk echt zo simpel, kies voor je geluk.

Niemand wordt aantrekkelijker (qua uiterlijk dan...) wanneer de jaren verstrijken, maar het gaat niet zozeer om de buitenkant. Natuurlijk willen we er allemaal uitzien als prachtige vrouwen (en enkelen slagen daar zeer zeker in...), wat we eigenlijk allemaal willen is dat we kunnen leven op de manier waar wij voor gekozen hebben, niet de manier die we genetisch opgedrongen hebben gekregen. Geluk zit niet in een goddelijk lichaam, het zit 'm in een goddelijke geest. Laat je niet weerhouden om je lotsbestemming te bereiken, en als het je lot is te leven als vrouw, leef dan vooral als gelukkige vrouw, gelukkig met de tijd die je mag leven op de wijze waarvoor jij gekozen hebt.
Bedenk goed dat het grootste kado wat de mensheid ooit gehad heeft, de mogelijkheid van vrije keuze is. En het meest verbazende aan alles is... je kunt nooit verkeerd kiezen wanneer je voor jezelf kiest!!

Dames, ik ben heel erg trots op jullie en hoop op een heel lang en gelukkig leven genietend van de gemaakte keuzes.
Ik ben alleen al heel gelukkig in de wetenschap dat ik een paar mensen heb mogen helpen geluk te vinden door de angst voor de keuzes voor een deel weg te nemen.

Liefs,

Marcha