Geweldige link, moet je echt eens lezen

[Babette]

Hoi hoi Ciska,

ik kan je verhaal heel goed volgen hoor, en ik probeer m'n vragen zo te stellen dat de persoon wie het aangaat even stil blijft staan bij die vraag. Dat doe ik bij mezelf ook en dan komen de antwoorden meestal wel vanzelf (de vraag stellen is 'em beantwoorden!).

Wat uitermate lastig is, is dat ouders best wel een hele prominente (en lang niet altijd even positieve) rol spelen in je jeugdige ontwikkeling, en het is een hele klus om je daarvan los te weken, of om er überhaupt inzicht in te krijgen. Persoonlijk denk ik dat je in een mensenleven best wel vaak rouwfases meemaakt; er is altijd wel een levensfase waarvan je afscheid neemt.

Ik hoop van harte dat je straks met Tanja van Hengel diepe inzichten krijgt in je ontwikkeling als mens en dat je die troep van je verleden lekker op kunt ruimen, om vervolgens volstrekt jezelf te kunnen zijn!

Groetjes en liefs,

Babette.

[lief dinnetje]

Ciska schreef :

Nu zit ik in een fase die in een 'normaal' mensenleven niet voorkomt:
één leven afsluiten zonder te sterven en tegelijkertijd een nieuw leven aanvaarden zonder geboren te worden. Die fase is nu gaande, als een rivier die stroomt en ik moet mee, mijn levenslust dwingt mij om verder te gaan.

Ik begrijp uiteraard wat je schrijft hoor.
Al is het spijtig genoeg niet eenvoudig.

Weet je hoe mijn moeder mijn transitie heeft verwerkt : ze zei op een bepaald ogenblik : mijn zoon is dood en Melina is het meisje dat met mijn zoon had moeten trouwen.
Ze kon het anders niet verwerken hoor.

Vergeet niet dat als je echt alles laat doen (Hormonen, SRS, borstvergroting en FFS) dat er soms van het origineel niet veel meer overblijft.

Of we mogen schrijven dat het voor andere mensen nooit voorkomt, weet ik nog zo niet

Een voorbeeld :
Mijn moeder heeft na 25 jaar huwelijk haar partner (mijn vader dus) verloren en dat voelde toch ook heel erg aan als een soort finale lijn in haar leven.
Van een leven samen met iemand, naar een leven zonder partner.
Mijn moeder is trouwens nooit meer opnieuw begonnen aan een relatie na het overlijden van mijn vader.

Ok het is anders, wij gaan zeer ver hé, we nemen vaak een andere naam en identiteit aan en ook dan nog officieel een ander geslacht.
Maar er zijn dus mensen die in hun leven ook wel van die zeer ingrijpende veranderingen ondergaan hoor.

Groeten,

Melina

[Irene]

Babette schreef:

het lijkt me helemaal niet verstandig om te stoppen met te zijn wie je echt bent, want je schaadt èn jezelf èn je omgeving, en dat is een ongezonde bezigheid. Wel denk ik dat je je partner en kroost de kans mag geven om je "schuifelpasjes" wèl bij te houden: ik zou niet graag zonder partner verder gaan, en zij heeft ook de ruimte en tijd gehad om aan mijn groeiproces te wennen. Bovendien is je groeiproces niet een gestaag iets: soms gaat het voor je gevoel razendsnel en soms gaat het tergend langzaam.......

Ik denk dat ik als voordeel heb dat het altijd erg langzaam is gegaan, en dat ik het al heel jong altijd een plaatsje heb weten te geven. Ik heb ook niet het gevoel dat ik stop met mezelf zijn, maar dat ik stop met rennen. Het ging een poosje razendsnel (en dat was schrikken), maar nu gaat het weer tergend langzaam (dat past beter bij me). Misschien ben ik juist met de handrem erop wel meer mezelf dan op volle snelheid.

Irene

[Ciska Lacomte]

Wat uitermate lastig is, is dat ouders best wel een hele prominente (en lang niet altijd even positieve) rol spelen in je jeugdige ontwikkeling, en het is een hele klus om je daarvan los te weken, of om er überhaupt inzicht in te krijgen.

Weet je hoe mijn moeder mijn transitie heeft verwerkt ...........
Melina

Dank voor jullie reacties, meiden.
Eerlijk gezegd, zou mijn moeder in elk geval met een ander kind te maken krijgen dan degene die ze kent. Zou; want ik ontloop haar om de doodsimpele reden dat ze nooit is opgehouden mij te behandelen als een minderwaardig schepsel. Ik ontloop haar zonder schuldgevoel omdat ze sommige dingen die ze mij aandeed ook mijn kinderen heeft aangedaan. Ik ontloop haar zonder opgaaf van reden omdat ze pretendeert trots te zijn op haar manier van doen met kleine kinderen.
Zou ik haar zoon blijven, dan zou ze een man ontmoeten die haar zal dwingen onder ogen te zien hoe wreed ze is.
Weet je dat mijn jongensnamen een kopie zijn van mijn Vader's namen? (katholieke familie, dus drie doopnamen) en er heeft nooit 'senior' of 'junior' achter één van onze namen gestaan; ik had niet eens een eigen naam.

Het is niet de vraag of de vrouw die me gebaard heeft haar dochter Catharina Franciska wil accepteren, het is de vraag of ik die vrouw als moeder wil erkennen.....

Ciska.

[Ciska Lacomte]

Het ging een poosje razendsnel (en dat was schrikken), maar nu gaat het weer tergend langzaam (dat past beter bij me). Misschien ben ik juist met de handrem erop wel meer mezelf dan op volle snelheid.

Zover ik jouw situatie ken vind ik de manier die jij het meest bij jouw vind passen ook zéér aan te raden. Ik heb ooit al eens bij mezelf gedacht dat ik niet aan het veranderen ben, maar de wereld om me heen wordt anders.
Weet je hoe ongelofelijk groot zo'n wereld is en hoe makkelijk je iets voorbijloopt wat toch erg belangrijk blijkt te zijn? Daar wil je niet op de pijnlijke manier achter moeten komen.
Hou het in de hand, meid !

Ciska.

[Frederique_]

Het is de tip die iedereen elkaar (terecht!) geeft: langzaam - langzaam - langzaam. En die tip is mijns inziens terecht: je uiterlijk verander je klik-klak-poef zo maar even met wat andere kleren en make-up. Je psyche gaat veel minder snel mee, je omgeving heeft ook tijd nodig om aan je te wennen...

Groetjes,

Frederique

[Stealth01]

Het is de tip die iedereen elkaar (terecht!) geeft: langzaam - langzaam - langzaam. En die tip is mijns inziens terecht: je uiterlijk verander je klik-klak-poef zo maar even met wat andere kleren en make-up. Je psyche gaat veel minder snel mee, je omgeving heeft ook tijd nodig om aan je te wennen...

Groetjes,

Frederique

Dat legt er maar aan. Bij de een is langzaam goed, bij de ander niet. Als je er klaar voor bent kan het niet snel genoeg gaan... De omgeving zal daar goedschiks en soms kwaadschiks aan moeten wennen.

Kitty.

[Lisa met een S]

Eerlijk gezegd, zou mijn moeder in elk geval met een ander kind te maken krijgen dan degene die ze kent. Zou; want ik ontloop haar om de doodsimpele reden dat ze nooit is opgehouden mij te behandelen als een minderwaardig schepsel. Ik ontloop haar zonder schuldgevoel omdat ze sommige dingen die ze mij aandeed ook mijn kinderen heeft aangedaan. Ik ontloop haar zonder opgaaf van reden omdat ze pretendeert trots te zijn op haar manier van doen met kleine kinderen.
Zou ik haar zoon blijven, dan zou ze een man ontmoeten die haar zal dwingen onder ogen te zien hoe wreed ze is.
Weet je dat mijn jongensnamen een kopie zijn van mijn Vader's namen? (katholieke familie, dus drie doopnamen) en er heeft nooit 'senior' of 'junior' achter één van onze namen gestaan; ik had niet eens een eigen naam.

Het is niet de vraag of de vrouw die me gebaard heeft haar dochter Catharina Franciska wil accepteren, het is de vraag of ik die vrouw als moeder wil erkennen.....

Ciska.

Ben er stil van; ik heb zelf de nodige 'issues' met hoe mijn ouders heb opgevoed en heb ook gezien hoe ze soms dezelfde met mijn kinderen uitspookte maar de intensiteit van jouw gevoelens geven wel blijk van dat er bij jou heel veel is gebeurd die nog verwerkt moet worden. Wil zeker niet zo freudiaans zijn als te stellen dat jouw genderdysforie terug te voeren is naar jouw relatie met je moeder maar zou het onverwerkte verleden invloed hebben op de manier en tempo waarmee jouw genderdysforie zich nu ontwikkelt?

Groetjes
Lisa

[lief dinnetje]

Kitty schreef :

Dat legt er maar aan. Bij de een is langzaam goed, bij de ander niet. Als je er klaar voor bent kan het niet snel genoeg gaan... De omgeving zal daar goedschiks en soms kwaadschiks aan moeten wennen.

Inderdaad, dat omschrijven ze soms ook als : als de bel begint te rinkelen dan kan je er niet langer tegen vechten.
Er is nog iets waar er te weinig info over is : de timing van een transitie.
Maar mogelijk is dat wel voor iedereen anders ...

Groetjes,

Melina

[Ciska Lacomte]

Ben er stil van; ik heb zelf de nodige 'issues' met hoe mijn ouders heb opgevoed en heb ook gezien hoe ze soms dezelfde met mijn kinderen uitspookte maar de intensiteit van jouw gevoelens geven wel blijk van dat er bij jou heel veel is gebeurd die nog verwerkt moet worden. Wil zeker niet zo freudiaans zijn als te stellen dat jouw genderdysforie terug te voeren is naar jouw relatie met je moeder maar zou het onverwerkte verleden invloed hebben op de manier en tempo waarmee jouw genderdysforie zich nu ontwikkelt?

Groetjes
Lisa

Ik heb mezelf jarenlang afgevraagd of 'het verlangen om iemand anders te zijn', een meisje dus, alleen maar vluchtgedrag was. Het jongetje wat ik was kende immers zeer weinig vreugde in zijn leven.
Hoe ik het ook wendde of keerde, steeds kwam ik er in alle eerlijkheid op uit dat dat niet geldt. Ongeveer twee jaar geleden heb ik mezelf los kunnen maken van mijn moeder; heb ik geaccepteerd dat háár onverwerkte jeugdtrauma's een liefdevolle moeder-kind relatie in de weg staan. Ik ben vanaf toen met heel veel pijn en verdriet allerlei gebeurtenissen uit mijn leven gaan inventariseren en herwaarderen. Een zeer emotionele bezigheid, moet ik zeggen. Na ongeveer anderhalf jaar van ontrafelen, veel oud verdriet herbeleven en wat dies meer zei, kwamen het gegeven 'kindermishandeling' en 'genderdysforie' eindelijk uit elkaars schaduw. Mede dankzij deze website (waarvoor eeuwige dank) heb ik Ciska in het licht kunnen plaatsen.
Dat 'nieuwe weten' heeft een immense impact gehad. Ik ben er letterlijk ziek van geweest: Afgelopen oktober heb ik twee weken lang mezelf bijna letterlijk uitgekotst. het heeft bijna tot kerstmis geduurd eer ik weer genoeg op krachten was om de trap te kunnen beklimmen zonder duizelig te worden. Op dat moment heb ik besloten contact op te nemen met Tanja van Hengel, ik zie haar als een geschenk want ze is niet alleen gender therapeute, maar ook toegelegd op andere psychische problemen. Het was nodig om naar haar te gaan, vind ik. Misschien zou het mij uiteindelijk wel lukken om zonder professionele begeleiding mijn verleden te overwinnen, maar ten koste van wat? Ik draag immers nog steeds (mede)verantwoordelijkheid voor een gezin en ik ben al eens emotioneel op een punt geweest waar zelfdoding net zo makkelijk voelt als ademhalen - Dat niet meer !!!-
Dankzij de wachtlijst ben ik nog niet bij Tanja geweest, maar het leven gaat door. Ik heb inmiddels vastgesteld dat er vrijwel heel mijn leven een wisselwerking is geweest tussen GD en mishandeling: Zie het als een DNA-streng: Twee hoofdlijnen die om elkaar heen draaien en met allerlei dwarsstreepjes met elkaar verbonden zijn.
Zie het gegeven dat ik er hier en nu over schrijf (op internet; world readable) als teken dat ik het emotioneel kan hanteren en vérgaand kan relativeren. Dat neemt overigens niet weg dat ik nu toch weer de nodige tranen pleng.

Maar zie mij asjeblieft niet als iemand waar je medelijden mee moet hebben: Ik heb een leven achter de rug wat even bizar, kleurrijk en indringend is als een film van Danny Boyle. Ik heb GELEEFD !!! en toch nooit het gevoel gehad dat ik er helemaal bij was -om je ziek te lachen niet?-
Het behoud van mijn gezin staat nu bovenaan in mijn leven. Die drie ongelofelijk lieve mensjes die mij blijven verbazen, zijn me bijna dierbaarder dan het leven zelf. In hun ogen lees ik de reden om door te gaan als ik het weer even niet zie zitten. Ik vraag me af of ik hun ooit kan teruggeven wat ze mij hebben geschonken. Mijn kinderen hebben Ciska nog niet ontmoet, ik vind het best eng, want dat rare mens gaat immers hun vader stelen... Ze weten dat Ciska bestaat en wie ze is. Haar kleren en make-up en andere spulletjes slingeren immers al jaren door het huis en in de auto (sorry voor de 3e persoonsvorm).
Ze zijn nieuwsgierig, maar ik zie dat ze nog niet klaar zijn voor die grote stap- ik trouwens ook niet...
Maar die komt, vast en zeker.

Ciska.

[dhiamara]

Namasté lieverds

Ik wil een ieder die op dit onderwerp heeft geschreven en nog doet met veel liefde bedanken voor de verandering die in dit onderwerp is gekomen. Ik heb getracht dit onderwerp eigenlijk te "verbannen" naar een andere afdeling omdat ik diep in mijn hart sommigen niet kon begrijpen en eigenlijk behoorlijk zat was van het feit "al dan niet passabel" Op mijn manier heb ik getracht dit enigszins te verwijderen maar ben toch blijven lezen. Dank zij de diepere persoonlijke verhalen die sinds die tijd langs zijn gekomen begrijp ik meer de diepere achtergrond van de reden

Nogmaals een zéér liefdevolle dank hiervoor.