Psychologie magazine

[mila]

<Wil worden? wil worden? Hoe lang beweer jij dat je al met transseksuelen omgaat? en dan nog zulke elementaire blunders maken>

je kinderen zien je als hun pappie, dat is dus in de regel een geboren man, en dus wil je in hun ogen een vrouw worden......als ze het al weten tenminste he?

Mila.

[Ciska Lacomte]

ik kan alleen maar zeggen dat ik nooit in een relatie gestapt als man juist om dit te voorkomen. Ik begrijp niet dat je zo lang de schijn kan ophouden en dan ook nog verwacht dat je partner het begrijpt als je uit de kast komt!
Zij is dan ook haar beste jaren kwijt..en de arme kinderen
Voor de verandering eens met Mila en ik weet dat dit issue heel gevoelig ligt, wil niemand kwetsen (kijk lief naar Cis en een paar anderen)

Dat het daarna soms toch nog goed komt is overweldigend liefdevol en vergevend van die partner maar kan het nog beter begrijpen als ze gewoon wegloopt (met de kinderen), trouwens hoe kan je dan sex hebben? Is dat dan een toneelspel geweest?

Ik hoef daar geen antwoord op te geven in deze draad. De oplettende lezeres die zo nu en dan het respect op kan brengen om zorgvuldig te lezen wat ik zoal schrijf, die mij inmiddels goed genoeg kent om te weten wat er in en om me leeft kent mijn geschiedenis al aardig goed.
En natuurlijk ga ik niet alle details uit mijn dagelijks doen en laten hier rondstrooien. Ik heb al genoeg angstaanjagende verhalen gehoord over wat er met je gegevens kan gebeuren als je het zomaar op internet kwakt.....
Ik heb inmiddels wel een boel begrip gekregen voor een argument van Frederique: Als je zo moedig bent om op dit forum iets te posten wat een ander niet goedkeurt............................

Ciska. (Die gaat kijken of haar visvergunning nog geldig is)

[mila]

Cisca,

ja, idd, ik ben boos ja. Waar haal je de arrogantie vandaan om een gewoon, dagelijks bestaan van deze of gene vrouw af te doen als 'leeg' en 'onvervuld' omdat zij geen tg/ts als echtgenoot heeft, en daarom dus volgens jou 'niet voelt dat ze leeft?

<Integendeel !!! Zij voelt tenminste hoe het is om te leven.>

Hoe haal je het in je hoofd om het leven van een echtgenote van een tg/ts te bestempelen tot 'tenminste voelen hoe het is om te leven' dmv een lijdensweg, terwijl jouw vrouw 'schaterlacht', en je kinderen blijkbaar niet eens weten dat jij een TS bent?

Denk voortaan graag goed na voor je dit soort dingen post. In mijn ogen is het namelijk nogal laag tov andere vrouwen van...ik zou bijna zeggen, erg onfeministisch en erg *NIET* invoelend tov de de vrouwen van.

Mila.

[Dorine]

Was ook geen vraag naar jou toe ik wist niet eens dat dat speelde. Ik vind wel dat je een vrouw die ervoor kiest je te verlaten moet respecteren in die keuze want je hebt haar erg gekwetst en niet doordat je jezelf niet mocht zijn maar doordat je iets wat zo belangrijk voor jou (dus ook voor haar) is niet hebt kunnen durven delen, je vertrouwde haar dus niet, zo zal zij het voelen. Dit nog afgezien van alle overige gevolgen
Persoonlijk heb ik wel veel waardering als je dan alsnog je weg kiest naar jezelf zijn, het wordt wel een extra wond (of litteken) daar ben ik van overtuigd. En zij is daar dan wel ongevraagd ook slachtoffer maar ja misschien komt het allemaal goed

[Ciska Lacomte]

................ maar doordat je iets wat zo belangrijk voor jou (dus ook voor haar) is niet hebt kunnen durven delen, je vertrouwde haar dus niet, zo zal zij het voelen. .............

Did I miss something? Ik denk dat ik zelf mijn postings ook maar es na ga lopen, kennelijk heeft er iemand in zitten roeren, want dit gaat duidelijk niet over mij....

Maar eerst even dit: Kun je 'liefde' en 'sex' tussen twee volwassen mensen loskoppelen? Zo nee, in welke mate.

Ciska. (het schijnt dat ze bij een maansverduistering erg goed bijten)

[Ciska Lacomte]

Ik lees je berichtjes niet eens Ciska, dus bespaar je de moeite.

Mila.

Ja, verdomd, zeg.... Soms veranderen er teksten spontaan hier .
Zit ik me al die tijd om niks druk te maken

Ciska.

[Frederique_]

't Zou zo simpel zijn als ik gewoon mijn ziel en zaligheid open en bloot onder de maansverduisterde hemel uit kon spreiden, maar ja... Kwaadwillend geesten en de hele rataplan. Die rataplan hoeft niet eens groot te zijn en de ellende is niet te doen.....

Je kunt je antwoord ook verplaatsen naar forum "hallo, allemaal" (het enige subforum wat -enigszins- besloten is en waar ook TV's in mee mogen lezen/schrijven, ik denk nl dat dit geen exclusieve TG/TS-zaak is waardoor het beter in subforum TG thuishoort -ofschoon dat subforum wel iets beter afgeschermd is-).

Je kunt ook nog besluiten per PB's of op een ander forum verder te praten over dit onderwerp.

De keus is aan jou...

Groetjes,

Frederique

[Mara]

Ik ben toendertijd in un relatie getreden met un vrouw en naam voor haar de plaats in als haar man, ook was ik van redelijk het begin aan eerlijk tegenover haar, dat ik niet tevreden was met het feit dat ik man moet zijn....ja het spijt me enorm dat ik haar de man heb weggenomen en haar daardoor erg heb gekwetst, immers was ze stapelverlieft op me, niet voor niks zijn we toch 10 jaar bijmekaar gebleven.

Ik heb haar door mun transitie un rotleven bezorgt, ook hadden we un erg leuke tijd gehad. Welke partner ziet het graag dat zijn lief van geslacht verandert, geen ene denk ik, ik moet er ook nie aan denken hoor.

Ik vind ene uit Bochum erg leuk en zij mij un beetje, maar zij wil man *worden* wat zij in feite al is, haar ouders beamen dit omdat ze nooit anders heeft gedragen, maar ik zou het nie kunnen trekken als zij de transitie ingaat, ik vind haar leuk zoals ze nu is.....

....en ja ik schrijf *zij* omdat ze het nie erg vind zo aangesproken te worden.

Mara

[mila]

Hoi Mara,

kijk, dit vind ik nou een volkomen eerlijk en helder antwoord, en eerlijk gezegd ook volkomen on-egoistisch, als ik zo vrij mag zijn.

Dankje.

Mila.

[Mara]

Mila, juist om jou inbreng hier te ondersteunen schreef ik het, het is ja ook zo, dat velen veelste zeer met zichzelf bezig zijn en verwachten, dat hun partners alles maar moeten trekken!

Onze relatie heeft zolang geduurt omdat ik mun transitie voortduren heb uitgestelt wegens haar en omdat ik van haar hou en omdat zij heel erg van mij hielt....we hebben daar vaak genoeg over gepraat.....

.....maar je kunt gewoon nie alleen voor iemand opofferen en zelf eraan kapotgaan...we zijn met veel pijn en verdriet uitmekaar gegaan, helaas....

.....we hoorden echt bij mekaar, wie ons kende zei dat ook, maar ik kon mun frustraties als man zijn geboren niet verder haar aandoe en ben blij voor haar dat zij nu een andere heeft gevonden waarmee ze gelukkig is, vreemd genoeg oogt die zoals ik vroeger heb eruit gezien, hahaha.....en ja, hij is blij met het feit man te zijn, duhuuuuus.....ik ben nu blij voor haar, want ik hou nog steeds van haar en wil daarom juist, dat zij gelukkig is

groetjes vanuit Milaan

Mara, die nu maar de truck moet verlaten, ik zweet me kapot zonder standairco, de zon brand als maar wat op het dak, pffffffff......

[mila]

Hoi Mara,

<het is ja ook zo, dat velen veelste zeer met zichzelf bezig zijn en verwachten, dat hun partners alles maar moeten trekken!>

Precies, dat is exact wat ik bedoel dus. En behalve Frederique en ik heeft verder, voor zover ik begrijp uit de postjes, niemand hier de Psychologie gekocht en het artikel gelezen.
Maar jawel, ze staan uiteraard wel klaar met een (gepeperde) mening, geheel in hun eigen straatje, *zonder* ook maar een woord te wijden aan de partner van, die het dus moeilijk heeft, aldus dat artikel.
Hoe noem je dat ook al weer? Egoisme?

Enneh, is het zulk mooi weer in Milaan dan? Dat je wegsmelt zo zonder airco?
Wow, ik verlang zo naar de zon, buiten de cabine van een vrachtwagen dan......mij te warm

Groetjes Mila.

[Mara]

Ja dat is idd egoisme Mila en ja ik heb dit magazine ook nie gelezen, ik denk, dat hoef ook nie, ik geef ja ook geen komentaar erop, reageer enkel op jou mening en geef je volledig gelijk.....

.....ja ik zit nu met un t-shirtje aan, bijde deuren los, gordijnen voor de vooruit en lappy op het stuur. De andere truckers hier hebben toch maar de zelfde sterke verhalen, dus maar weer ingelogt.

Italie is echt gaaf qua weer, twee weken trug heb ik me bij Reggio di Calabria nog sinasappelen geplukt van un boom.....ik vrees het ergste als het hier zomer wordt, aangezien ik mun meeste tijd hier uithang en de laatste truck heb die alleen met een airco uitgerust is waar je de motor voor moet laten draaien.....

Ik heb verder besloten geen relatie meer aan te gaan, gezien ik toch maar in de truck leef, ik heb un manneke thuis die wel iets om me geeft, waar ik wel duidelijk in ben, dat ik hem wel aardig vind, maar solo wil blijven en sowieso op vrouwen val, ook zal ik heel graag uns wat met un man willen, gewoon vanuit nieuwsgierigheit, maar ben bang dat er weer gevoelens bij komen kijken, niet zo zeer van mijn kant, maar van hem.....ik wil gewoon niemand meer kwetsen in die opzichte en mijn ervaringen met een man kan ik zeker elders beter opdoen, ik wil hem als vriend ja niet verliezen....

....ik ben met een italiaanse aan het chatten en bellen, die in Dortmund leeft en ook truckse wil worden, ze vind me wel aardig, maar ook bij haar heb ik gezegt, nee ik wil eigenlijk nie meer vast met iemand samen zijn, ik heb mun seksuele partners, ik heb un man met wie ik samen leef en ik heb mannelijke en vrouwelijke maten, dus wat wil ik nog meer, ik vind het goed zo.....

groetjes

Mara, die best trots is op het leven wat ze leidt.....het was namelijk uns heel anders, maar dat is geschiedenis

[Frederique_]

Even reageren op "egocentrisme": ik voel me daar niet door aangesproken. Ik vind dat ik hier een veel genuanceerder beeld neerzet. Ik schreef er letterlijk:

Als ik haar verhaal (en dat van anderen met partners) lees, dan kan ik alleen maar heel erg veel respect hebben voor beide partners. Zowel voor de T*-partner die telkens weer die verd*mde afweging moet maken tussen eigen gevoel, (eigen) gevoel voor de partner, gevoel van de partner voor de T* - en voor de partner die de vrouwelijke kant van de T* in de mik geduwd krijgt terwijl ze daar nooit om heeft gevraagd - maar die haar T* ook niet los wil laten... Een compromis zoeken zal zeker niet gemakkelijk geweest zijn...

Ik zie daar geen centje egocentrisme in en Mila, als je het met mij oneens bent zou je me helpen door het egocentrisme in deze quote aan te geven.

Omgekeerd denk ik wel dat in jouw opinie de kant van de T* volledig ondersneeuwt - je schijnt maar geen begrip te kunnen opbrengen voor een T* met partner. Jammer, hoor, ik vind echt dat je je daar iets meer in zou moeten inleven: er zijn meer kleuren tussen wit en zwart en er zijn levensomstandigheden zat waardoor je om op zich begrijpelijke redenen voor een ander heel onprettige keuzes maakt...

En dat niemand hier dat artikel gelezen heeft komt ook doordat de mensen van travestie.org tussen donderdagavond plm. 23:00 en nu geen mogelijkheid gezien hebben om dat artikel op de voorpagina te posten. Ik zal het hieronder gaan posten, zodat mensen die het tot nu toe niet gelezen hebben dat alsnog kunnen doen.

Groetjes,

Frederique

[mila]

Hoi Mara,

ik bedoelde jou ook niet hoor, dat je niet dat artikel hebt gelezen, ik begreep namelijk al dat je repliede op mijn postjes

Wat mij zo extra stoort aan dit geheel is dat veel ts'en/tg's het 'feminisme aanhangen', en zich 'solidair verklaren met de vrouwenstrijd' en 'erg alert zijn op vrouwonvriendelijk gedrag' en maar niet in de gaten hebben dat ze hun vrouw/vriendin thuis een fikse strijd bezorgen, en ik zou zelfs zeggen dat ze hun vrouw/vriendin *onderdrukken*.......een dergelijke relatie draait eigenlijk geheel om de ts/tg in kwestie, en de vrouw raakt emotioneel ondergesneeuwd, want die dient zich te schikken in het ts/tg geheel, althans, impliciet dan.

Dat noem ik dus indirecte vrouwenonderdrukking, het heeft hoegenaamd *niets* met het feminisme te maken, dat word in de regel als vehikel gebruikt door de desbetreffende tg/ts om zich 'vrouwelijk met medevrouwen te voelen', of als verondersteld slachtofferschap, terwijl het werkelijke slachtoffer van regelrechte onderdrukking simpelweg over het hoofd gezien word.

Wel makkelijk trouwens, dat je op m/v valt in alle vormen, dan kun je alle kanten op toch?

Groetjes Mila

[Frederique_]

Transgender
'Ik wilde zo graag gewoon zijn'

Tekst: Anne Pek;
Beeld: Manon van der Zwaal

De jongste is haar nog lang 'papa' blijven noemen. Toch gaat Janiek (50) sinds anderhalf jaar als vrouw door het leven. 'Vroeger had ik moeite met mensen die opvallend anders waren. Nu denken anderen misschien over mij: moet dat nou?'

Onlangs was ze op sollicitatiegesprek bij een uitzendbureau. Het gesprek liep lekker, tot ze haar paspoort moest laten kopiëren. En zij zich verplicht voelde te zeggen 'Er staat in dat ik een man ben, maar ik wil toch als vrouw in jullie bestand komen.' De man tegenover haar begon ongemakkelijk te schuiven in zijn stoel. Maakte een kopie, maar vergat haar paspoort terug te geven. En zij vergat ernaar te vragen. Zodat ze een uur later weer tegenover elkaar stonden. 'Niets verloopt soepel op zo'n moment', vertelt Janiek (50). 'Voor de ander niet, maar voor mij evenmin.'

Janiek is een lange vrouw met kort, krullend haar en een zacht gezicht. Ze draagt een wijde broek en een los vallend truitje. Een vleugje make-up rond de ogen en oorbellen in de oren, maar verder geen tierelantijnen: ' Als ik me zwaarder opmaak of vrouwelijker kleedt dan dit, wordt het contrast met mijn lichaam te groot. Dan zie ik eruit als een verklede man.'

En dat is ze dus niet: géén man die zich van tijd tot tijd graag in vrouwenkleren hult, géén travestiet. Evenmin is ze transseksueel - ze slikt geen hormonen, staat niet op de wachtlijst voor een geslachtsaanpassende operatie, doet niets wat fysiek en juridisch gezien een vrouw van haar zou maken. 'Als ik een etiket op mezelf moet plakken, noem ik mezelf transgender', zegt ze. 'Ik sta tussen beide seksen in. Maar dan wel aan de vrouwelijke kant van het midden.'

Derde sekse
'Transgender' is een relatief nieuwe term. Hij kwam eind vorige eeuw in zwang en duidt op iemand die leeft als lid van de andere sekse, zonder de lichamelijke kenmerken die daarbij horen (volledig) na te streven. Hij of zij overschrijdt de gendergrenzen dus zonder definitief naar 'de andere kant' te gaan.

Dit hoewel zo'n definitieve oversteek in principe wel een optie is. In Nederland kun je sinds de jaren zeventig een hormoonbehandeling en geslachtsveranderende operaties krijgen, en is het sinds 1985 ook mogelijk om juridisch van geslacht te veranderen. Maar transgenders hoeven niet per se 'het hele pakket'. Vaak is het voor hen al genoeg om in het dagelijks leven van voornaam en garderobe te veranderen, eventueel (in het geval van een man-vrouw overstap) aangevuld met laserbehandeling tegen gezichtsbeharing en een bezoek aan de plastisch chirurg voor een paar borsten. Daarmee begeven ze zich min of meer bewust in een soort van tussengebied. Sommige transgenders betitelen zichzelf daarom wel als 'tussenmens' of 'derde sekse'.

Steeds vaker wordt de term overigens als geuzennaam gebruikt voor alle mensen die zich niet gedragen naar wat 'normaal' is voor de sekse waarmee ze ter wereld kwamen. Transseksuelen en travestieten bijvoorbeeld, maar ook homo- of biseksuelen.

Volgens sommigen vallen mensen die worden geboren met een lichaam dat zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken vertoont, eveneens onder de transgenders. Iets waarin veel van deze zogeheten interseksuelen zelf zich helemaal niet kunnen vinden. Zij mogen dan geen 'echte' man of vrouw zijn, maar zo voelen ze zich wel. Anders gezegd: de meeste interseksuelen hebben nauwelijks problemen met hun genderidentiteit.

Indianenpak
Voor transgenders geldt precies het tegenovergestelde. Medisch gezien is er niets met ze aan de hand: ze zijn eenduidig man of vrouw. Maar die eenduidigheid zegt ze weinig. Ze ervaren geen duidelijke genderidentiteit. Vaak voelen ze zich als kind al 'anders'. Janiek: 'Ik kon me tussen de jongens niet handhaven, fysiek én psychisch niet. Vond dat geren en gedoe beangstigend.'

Maar nee, ze heeft nooit gedacht dat ze eigenlijk een meisje was. Bij transseksuelen is dat doorgaans wel het geval, zij kunnen al jong concluderen: ik hoor in een ander lichaam thuis. Die overtuiging had Janiek niet. Bij haar stond vooral het gevoel voorop dat ze iets niet was: een echte jongen. In ieder geval niet volgens de hier geldende normen: 'Als ik me bijvoorbeeld voorstelde hoe ik er liefst uitzag, kwam er een soort indinanenpak bij me op. Iets kleurigs, met borduursels en veren. In mijn hippietijd heb ik ook wel in dat soort kleren rondgelopen. Maar daar kreeg ik allemaal opmerkingen op, dat was te opvallend. En ik wilde niet opvallen. Ik wilde geaccepteerd worden.'

Dat had zijn weerslag op haar hele leven. 'Als je niet van binnen naar buiten kunt leven, leef je van buiten naar binnen. Dan kijk je naar de verwachtingen van andere mensen. Ik kon moeilijk assertief zijn, ik kon slecht bij mijn gevoel. Soms bekroop me de gedachte dat ik nauwelijks bestond.'

Ingestort
Een jaar of vier geleden liep ze vast. Ze ging met depressieve klachten naar de huisarts. Die vroeg: 'Wat wil je eigenlijk met je leven?' Ze ging met stijve schouders naar de fysiotherapeut. Die waarschuwde: masseren maakt ook psychisch dingen los. En inderdaad: 'Ik had het gevoel dat ik door korsten overeind was gehouden en dat die nu allemaal losbraken. Alles wat ik mijn hele leven lang van me had afgehouden, kwam op me af.'

Want dat afhouden was in de loop van haar leven haar tweede natuur geworden. Ze had het zelfs volgehouden toen ze, nog als student, een tijdje bij de studentenpsycholoog liep. 'Een van mijn broers had zelfmoord gepleegd - hij was homo en kon daar niet mee leven. Dat was hét moment geweest om uit te zoeken hoe het met mij nou precies zat, maar ik deed het niet. Ik wilde zo graag gewoon zijn. Ik had een vriendin met wie ik verder wilde, ik kon het niet aan dat dat misschien niet zou gaan.'

Dus stopte Janiek haar onbehagen over haar man-zijn diep weg, en trouwde met de vriendin die haar juist waardeerde omdat ze geen macho was. Ze werd vader van twee dochters - nu 10 en 14 - en bleef de eerste jaren thuis terwijl haar vrouw de kost verdiende. 'Heerlijk, dat hele gedoe van luiers wassen en vouwen, met een kindje in een draagzak lopen, bij de zandbak zitten... Ik voelde me daar erg in thuis.'

Maar toen ze weer aan het werk ging, kwam het oude onbehagen weer in alle hevigheid terug. 'Ik ging aan de slag als hovenier - fysiek best zwaar werk. En om te bewijzen dat ik écht een man was, deed ik meer dan ik eigenlijk aankon. Ik stortte in. Lichamelijk, maar ook psychisch.'

Toevallig, zegt ze zelf, stuitte ze net in die tijd op internet op een verhaal van een transgender. Het was de eerste keer dat ze erover las en alles viel op z'n plek. 'Hoe ik als kind was, mijn nieuwsgierigheid naar de vrouwenwereld... Hoe ik verliefd werd op meisjes, terwijl die alleen met mij wilden praten... Ik dacht he, waarom heb ik dat niet eerder gesnapt.'

Even was er euforie. De buurvrouw zei zelfs: je ziet er tien jaar jonger uit, ben je verliefd? 'Maar daarna was het echt niet: "Nu weet ik het en nu wordt het leuk." Want hoe moest het verder? Wat zou er van mijn huwelijk overblijven? Hoe zouden de kinderen reageren?'

Gelukkig kon ze terecht bij een gendertherapeut. 'Die hielp me uit te zoeken hoe het zat, en de vooroordelen die ik had af te schudden. Dat was behalve een pijnlijke ook een heel boeiende ervaring: dat ik ontdaan werd van alle dingen waarop ik leunde die niet in mijzelf zaten.'

Spreekbeurt
Anderhalf jaar geleden voelde ze zich sterk genoeg om het wereldkundig te maken. Voor haar 49e verjaardag stuurde Janiek alle vrienden en familieleden een kaart om ze te laten weten dat ze voortaan als vrouw door het leven zou leven, en geen Jan meer heette. 'Ik heb bewust voor een naam gekozen die dicht bij mijn oude ligt,' zegt ze. 'Ik wilde mijn verleden niet ontkennen. Mijn leven heeft me ook veel gebracht - dit huwelijk, deze kinderen.'

De omgeving reageerde verrassend goed op haar overstap. Alleen een van haar broers heeft het contact sindsdien zo goed als verbroken, en haar schoonvader weigert haar met haar nieuwe naam aan te spreken. 'Dat is natuurlijk pijnlijk,' zegt Janiek, 'maar ik kan me het wel voorstellen. Hij is door mijn keuze beroofd van zijn vanzelfsprekende wereldbeeld. Ik had vroeger ook moeite met mensen die "anders" waren, uitgesproken nichten en potten bijvoorbeeld. Zij deden iets wat ik niet durfde. En nu denken anderen over mij: moet dat nou? Dat snap ik wel.'

Maar de kinderen lijken te accepteren dat papa als vrouw is gaan leven. 'De oudste zei: "Ik zou er ook niet aan moeten denken een jongen te zijn." Ze vond het wel moeilijk toen een klasgenootje een opmerking maakte over Janieks make-up. 'Toen hebben we samen een spreekbeurt gehouden in haar klas. Dat ging heel soepel en daarna kreeg ze nooit meer commentaar.' De jongste is haar nog lang 'papa' blijven noemen en reageerde furieus toen Janiek besloot haar gezichtshaar te laten weglaseren, maar ook die heeft er nu vrede mee.

En haar vrouw? 'Die heeft het er moeilijk mee. Ze is immers met een man getrouwd, ze is niet lesbisch. Maar we houden van elkaar. En van onze kinderen. De liefde die we in ons gezin hebben gestoken, is de grootste drijfveer om voor onze relatie te vechten. Zelf zou ik graag borsten willen, maar zolang zij daar niet aan toe is, onderneem ik geen stappen in die richting. Uiteindelijk zit vrouwelijkheid ook meer in je innerlijk dan aan de buitenkant."

===
Meer informatie
Op de site vindt u links naar diverse websites over genderdiversiteit. Kijk op www,psychologiemagazine.nl onder 'Extra info'.

===
Controversiële behandeling
Jaarlijks beginnen in ons land ongeveer 100 mensen aan een behandeling waarin ze volledig van geslacht veranderen. Het hele traject wordt intensief begeleid. Daardoor weten we inmiddels vrij veel over de psyche van transseksuelen.

Over transgenders, mensen die het gevoel hebben dat ze tussen beide seksen in zitten, is een stuk minder bekend. Zelfs Peggy Cohen-Kettenis, directeur van het Kenniscentrum Genderdysforie van de Vrije Universiteit Amsterdam, waagt zich niet aan stellige uitspraken over deze groep. Ook niet over aantallen. 'We horen regelmatig dat er veel mensen rondlopen met de wens tot gedeeltelijke geslachtsaanpassing. Maar over degene die niet bij ons komen, weten wij maar weinig.'

En de meeste transgenders komen niet bij de VU, omdat de VU de naam heeft geen gedeeltelijke behandeling (alleen hormonen, of alleen operaties) aan te bieden. Cohen-Kettenis bevestigt dat. 'Geslachtsveranderende behandelingen zijn zwaar bevochten en we willen die verworvenheid niet in gevaar brengen door zomaar een nog controversiëler behandeling aan te bieden. Veel artsen hebben er zelf overigens ook moeite mee, zolang ze niet precies weten over wie we het hebben.'

Toch wil de VU de vraag naar gedeeltelijke geslachtsaanpassing niet volledig negeren. Daarom is het team van Cohen-Kettenis nu bezig met onderzoek onder transgenders. Zodat er op termijn wellicht toch hardere uitspraken gedaan kunnen worden over het bestaan van een 'derde sekse', op grond waarvan de VU eventueel wél aangepaste behandelingen kan verantwoorden.

Overigens heeft Cohen-Kettenis het vermoeden dat een deel van de mensen die zich nu als transgender presenteren, in feite transseksueel is. 'Ik ken enkelen van hen: het zijn bedachtzame mensen, die opzien tegen radicale ingrepen of bang zijn voor medische complicaties. Ook de aanwezigheid van partners en kinderen of het feit dat de ouders nog leven, weerhoudt mensen er vaak van een volledige behandeling na te streven.'