Psychologie magazine

[mila]

Hoi Frederique,

<Ik vind je scherpe afkeuring hierover (die vooral lijkt te komen doordat je je eigen leven op dat van Janiek projecteert).

Nou nee........ik identificeer me eerder met de vrouw van, dan met de tg/ts in kwestie.

Het lijkt me gewoon de meest monsterachtige verrassing die een (hetero!) vrouw kan overkomen; haar (hetero) man blijkt tv/tg/ts.

Ik denk dat het allemaal aanmerkelijk anders is als je als tg/ts (altijd al) op vrouwen viel, dan redeneer je vanuit jezelf, qua sexuele voorkeur en qua tg/ts/(tv) identiteit.

Groetjes Mila.

[Janiek_]

Eigenlijk hebben zij een leven dat bestaat uit 2 gelijkwaardige delen.
Eentje in de aangeboren genderrol en eentje in de uiteindelijk 'gewenste' genderrol.

Hoi Janiek,

Hoe ervaar jij dat? Heb jij ooit het gevoel gehad in een aangeboren genderrol te zijn geweest alvorens in de uiteindelijke "gewenste" genderrol te komen? Ik vraag mijzelf af of dat wel zo werkt.
Ik zit er voor mijn gevoel tussenin...en ik ben altijd al dezelfde geweest...iets ertussen in....dus geen man.

Groetjes,
Mina

Misschien heb je genoeg aan het antwoord dat ik aan melina heb gegeven. Anders kan ik er nog aan toevoegen dat ik niet in een aangeboren genderrol geloof, zou eerder "toebedeeld" zeggen. En ik ben altijd dezelfde geweest, ook toen ik op grond van mijn uiterlijke verschijning een man was. Zal wel iets ertussenin zijn, maar als men op mij als vrouw reageert, kan ik meer mezelf zijn en hoef ik niet aan van alles en nog wat te proberen te voldoen en bang te zijn dat ik door de mand val.

[lief dinnetje]

Janiek schreef :

Anders kan ik er nog aan toevoegen dat ik niet in een aangeboren genderrol geloof, zou eerder "toebedeeld" zeggen

Ja ok helemaal akkoord, dat is zeker een betere woordkeuze.
Aangeboren is in feite zelfs fout in het geval van een transseksueel.

Foute woordkeuze van mijn kant.

Groetjes,

Melina

[Janiek_]

Als 'primaire trans' is me dat dus nooit gelukt.
Mijn eerste leven is dus nooit begonnen.
Ik heb nooit een 'normale' (seksuele) relatie met een vrouw of met een man kunnen opbouwen.
Mijn trans zijn was zo overheersend dat ik in die rol 'absoluut' niet kon functioneren.
Je functioneert wel (studeren, werken, sporten ..... ok), maar je bent dus sociaal en naar intieme relaties toe gewoon gehandicapt.
Dat stuk kan niet op gang komen, omdat je lichaam en geest gewoon niet kloppen.

Bij mij overheerste het verlangen om alsjeblieft maar 'gewoon' te zijn. Gezien mijn opvoeding en vroege ervaringen had ik daar zo mijn redenen voor. Dat maakt je tot iemand die zichzelf sterk vormgeeft door uit te gaan van de verwachtingen van anderen. Ik denk dat ik ook niet in staat was om een 'normale' (seksuele) relatie op te bouwen. Dat mijn partner en ik het toch met elkaar hebben uitgehouden, heeft allerlei redenen: één ervan is dat seks niet de draad is waaraan een relatie hangt, tenminste niet voor ons.

[Janiek_]

Hoi Frederique,

<Ik vind je scherpe afkeuring hierover (die vooral lijkt te komen doordat je je eigen leven op dat van Janiek projecteert).

Nou nee........ik identificeer me eerder met de vrouw van, dan met de tg/ts in kwestie.

Dat is wel duidelijk. Ik weet niet hoe vaak jijzelf in je eigen leven iets vergelijkbaars te verduren hebt gehad van een "tv/cd/pre-ts/lingeriedrager", maar wel dat ik je de afgelopen jaren onvermoeibaar op ditzelfde aambeeld heb horen hameren. Het zou me niet verbazen als je je eten koud laat worden om weer eens de confrontatie met dit schrikbeeld aan te gaan .
Begrijp me goed: je zegt beslist geen onwaarheden, maar er is duidelijk meer aan de hand. En dat is iets wat over jou gaat, niet over mijn partner of die van een andere trans.

[lief dinnetje]

Janiek schreef :

Bij mij overheerste het verlangen om alsjeblieft maar 'gewoon' te zijn.

Gezien mijn opvoeding en vroege ervaringen had ik daar zo mijn redenen voor. Dat maakt je tot iemand die zichzelf sterk vormgeeft door uit te gaan van de verwachtingen van anderen.
Ik denk dat ik ook niet in staat was om een 'normale' (seksuele) relatie op te bouwen.
Dat mijn partner en ik het toch met elkaar hebben uitgehouden, heeft allerlei redenen: één ervan is dat seks niet de draad is waaraan een relatie hangt, tenminste niet voor ons.

Wel Janiek dit is nu zeker voor de tiende keer dat ik een gelijkaardig verhaal hoor.
Uiteraard wil je 'aanvankelijk' alles doen om binnen de 'verwachtingen' te blijven van je ouders en omgeving.
Maar hoe hou je dat dan 50 jaar vol ?
Dat moet toch enorm wegen ?

Over het gezondheidsrisico : dat blijkt tegenwoordig toch redelijk goed onder controle.
In Gent hebben ze nu toch al een hele pak post-op transen die hun SRS hebben laten doen op latere leeftijd (ergens tussen hun 50ste en 60ste) levensjaar.
Als je interesse hebt kan ik je via mail wel een site doorsturen van iemand die het allemaal doorlopen heeft na haar 50ste (hormonen, FFS, SRS, borstvergroting)

Groeten,

Melina

[Janiek_]

Maar hoe hou je dat dan 50 jaar vol ?
Dat moet toch enorm wegen ?

Dat doet het ook. Drie jaar geleden was ik totaal uitgeput, zo erg dat ik niets meer binnen kon houden.

Dank je wel voor je aanbod, maar nee hoor, dat hoeft niet. Ik weet de weg als het nodig is en ik zoek bewust op dit moment geen 'stimulans' om verder te gaan. Misschien over een paar jaar, wie zal het zeggen?

[lief dinnetje]

Janiek schreef :

Dank je wel voor je aanbod, maar nee hoor, dat hoeft niet. Ik weet de weg als het nodig is en ik zoek bewust op dit moment geen 'stimulans' om verder te gaan. Misschien over een paar jaar, wie zal het zeggen?

Yep dat snap ik wel .... want éénmaal je echt op die trein stapt is die nog moeilijk te stoppen hoor.
Ik zal dan ook blij zijn dat ik in juni eindelijk mijn finale stopplaats zal bereiken.
Want het is af en toe echt een mooie en uitdagende reis, maar toch ook wel een heel vermoeiende hoor.

Gr,

Melina

[Janiek_]

Hoi Melina,

dat klinkt toch wel erg positief na alles wat ik zo tussen de regels door lees dat je hebt meegemaakt. Ik wens je veel geluk met de laatste meters en vooral met wat daarna komt.
(Als deze draad binnenkort ten einde loopt, ben ik hier niet meer, dus dàg, alvast.)

[Ciska Lacomte]

Janiek,

Al heb ik niet veel gereageerd op jouw postings, ik heb alles met aandacht en achting gelezen. Bedankt voor je sympatieke aanwezigheid,

Ciska.

[mila]

Hoi Janiek,

http://www.europeants.org/WTPS/Papers/k ... an_de_deur_

Bovenstaand is een min of meer klassiek verhaal van de echtgenote van......zij droeg het ongelukkige huwelijk met een diepongelukkige Klaas al grotendeels, *zonder* de ware reden van Klaas'ongeluk te weten, en inmiddels is Klaas een overgelukkige jubelende Laura, maar is Ria inmiddels nog ongelukkiger, zo blijkt tussen de regels door.
Haar huwelijks/sociale/gevoels/sexuele leven is namelijk weggezogen in een draaikolk die transseksualiteit heet, en het 'restant' van Ria fungeert nu eigenlijk nog als figurant in het universum waar Laura de spil van is; alles in de relatie draait om Laura (en hun dochter, dat is blijkbaar de reden waarom ze nog bij elkaar zijn).

Volgens de opvattingen van Cisca 'voelt Ria nu dat ze leeft' (dmv een tg/ts) partner, maar ik ben van mening dat je zo ongeveer van steen moet zijn, wil je geen medelijden krijgen met de vrouw van....en ja, ook in de 'beter bestand gebleven' relaties word ook die (grotendeels) door de vrouw van het stel gedragen, zeg nou zelf.

Geen benijdenswaardige situatie, emotioneel ondergesneeuwd raken in een relatie met een tg/ts.

En nee, ik heb geen issues met partners die tv/tg/ts blijken te zijn; ik ben een door de wol geverfde non op ts die *exact* weet wat er zich zoal onder 'hetero'mannen c.q tv/ts lovers speelt, dus zover komt het niet eens; ze vallen (bij mij) vrij snel door de mand.

Wat ik wel altijd tamelijk weerzinwekkend heb gevonden is de 'hetero'tv in het uitgaansleven op de versiertoer. Mijn nee word namelijk niet altijd als nee opgevat; nee, ze gaan in jurk, pruik en make up en al in discussie 'dat ze toch echt heus wel een echte man kunnen zijn hoor'.

Is het eigenlijk heel erg moeilijk voor je om voor te stellen dat iemand wel eens medeleven zou kunnen tonen voor de vrouw van? Of zich in haar kan situatie kan verplaatsen?

Groetjes Mila.

[Babette]

Hoi hoi Mila,

naar aanleiding van het bovenstaande, ben ik van mening dat je wel heel erg voorzichtig te werk moet gaan, wil je dingen over anderen zeggen die je niet persoonlijk kent. Daar kun je aan toe voegen dat ieder mens het recht heeft om zijn of haar levenspad te bewandelen en in te vullen, hoe moeilijk of ingewikkeld die ook is. Grote veranderingen binnen relaties zijn ook zonder tv/tg/ts aan de orde. Je zou je kunnen afvragen in hoeverre het zinvol is om "medelijden" te hebben met andere mensen; "medelijden" bevestigd een "slachtoffer-rol" en dat is mijns inziens een onwenselijke levenshouding.

Mijn partner en ik hebben samen alle mogelijke scenario's met betrekking tot mijn trans-zijn doorgesproken en je kunt altijd afspraken maken en de diverse mogelijkheden het hoofd bieden. Het is de kracht van een goede relatie. Je kunt ook de keuze maken om je eigen weg te gaan. De uiteindelijke beslissing is altijd aan het individu.

Groetjes en liefs,

Babette.

[Janiek_]

Is het eigenlijk heel erg moeilijk voor je om voor te stellen dat iemand wel eens medeleven zou kunnen tonen voor de vrouw van? Of zich in haar kan situatie kan verplaatsen?

Groetjes Mila.

Nee hoor, Mila; integendeel; ik ben namelijk ook niet blind geweest voor het verdriet dat ik bij mijn partner veroorzaakt heb. Maar wat jij tentoonspreidt in dit forum heeft meer weg van projectie, een woord dat vaker is gevallen, geloof ik. Het gaat om iets van jou, daar zou je snel achter komen als je bij wijze van experiment dit medeleven ging tonen in een groep 'vrouwen van'.

Wat ik je hier zie doen is de confrontatie over dit punt opzoeken met meestal sterk schuldbewuste travestieten of transen, zodat je weer even lucht kunt geven aan de negatieve gevoelens die je tegenover hen koestert. Jij hebt daar kennelijk iets mee. Zo hebben we allemaal wel wat, maar noem het geen medeleven, want dat gaat er bij mij niet in.

Weet je wat een leuke oefening in inlevingsvermogen is? Stel je jezelf voor als (gender)therapeute, die op het moment dat zoiets zich in een huwelijk voordoet, te hulp wordt geroepen door de beide partners. Dan moet je je namelijk werkelijk kunnen inleven in beide situaties en verhalen en die mensen helpen om de schade te beperken in hun beider levens. Als je dan op de proppen komt met dit soort medeleven, weet ook de 'vrouw van' niet hoe snel ze bij je weg moet komen. die heeft daar op dat moment namelijk helemaal niks aan.

[mila]

Hoi Irene,

<"medelijden" bevestigd een "slachtoffer-rol">

Voor zover ik het artikel lees *is* ze een slachtoffer, en Laura allesbehalve, zij is nu dolgelukkig.

"Lijden en medelijden houden elkaar in stand" Schopenhauer toch?

Ik vind het een tamelijk wrede stelling, als ik zo vrij mag zijn.

Lijden, het kan je zomaar gebeuren, om wat voor reden dan ook, en dan geen medeleven kunnen krijgen 'omdat dat het lijden bevestigd'?

Lijkt me nog veel erger, eerlijk gezegd, omdat dat isolerend werkt en alles ontkend en ontkracht.

Groetjes Mila.

[Irene]

Mila schreef:

Hoi Irene,

<"medelijden" bevestigd een "slachtoffer-rol">

Voor zover ik het artikel lees *is* ze een slachtoffer, en Laura allesbehalve, zij is nu dolgelukkig.

"Lijden en medelijden houden elkaar in stand" Schopenhauer toch?

Ik vind het een tamelijk wrede stelling, als ik zo vrij mag zijn.

Lijden, het kan je zomaar gebeuren, om wat voor reden dan ook, en dan geen medeleven kunnen krijgen 'omdat dat het lijden bevestigd'?

Lijkt me nog veel erger, eerlijk gezegd, omdat dat isolerend werkt en alles ontkend en ontkracht.

Ik kan zo snel niet terugvinden waar je dit vandaan haalt, maar het komt in ieder geval niet van mij, als ik Schopenhauer had aangehaald had ik me dat toch wel herinnerd zeker.

Irene