er is tijdje terug op het forum een onderwerp tersprake gekomen in de draad de zwakste schakel waar ik zelf erg mee zit en hoewel ik me voorgenomen had hier niet op te reageren zit ik er momenteel zelf zo mee dat ik het even kwijt moet als is het maar voor mezelf.
gezien de aard van het onderwerp heb ik zelf toch besloten het in het forum TS te plaatsen in plaats van te reageren in het forum algemeen.
het gaat om de volgende opmerking.
alleen de opmerking al die bracht me echt in alle staten als er iets is wat ik altijd als belangrijkste in mijn leven heb beschouwd en nog steeds is het wel het gevoel te hebben dat zwanger zijn voor mijzelf het belangrijkste is voor mijn hele bestaan.Volgens de heersende opvatting is het gebruikelijk om in transitie heel ver te gaan in een "passabel" uiterlijk. Maar als de VU met baarmoeders en zo begint, zie ik jullie daar weer op de stoep?
ik weet niet waarom maar voor mijzelf is dit gewoon iets wat zo belangrijk is dat alleen het feit en het is verdomme een feit dat weet ik best dat ik dat nooit zal kunnen zijn en meemaken reden was om serieus aan zelfmoord te denken in het verleden, en het is net of men wilde zeggen dat een passabel uiterlijk belangrijker zou kunnen zijn dan zwanger kunnen raken en kinderen baren
.ik weet best zo zal ze het ongetwijfeld niet bedoeld hebben en ik val haar hier ook echt niet op aan, maar zo voelde ik het wel toen ik het onder ogen kreeg.
dit zit mijn emotioneel erg hoog nu ik er weer mee geconfronteerd wordt dit gevoel bij mij dat zwanger kunnen raken voor mijzelf echt het belangrijkste is voor mijn bestaan, het heeft me me hele leven al achtervolgt dit is ook een van de belangrijkste redenen dat ik mijzelf als een ts beschouw ik heb niet zoals je zo vaak leest in biografieèn de drang gehad om in dames kleding te lopen of met poppen te spelen als kind,dat deed ik ook wel maar is nooit iets wat voor mijn belangrijk was die kleding of die poppen.
alleen dat gevoel in me van zwanger kunnen zijn en kinderen kunnen krijgen dat is iets wat echt tot in het diepste van ziel gezeten heeft altijd en nog zit.
in de periodes dat mijn zussen zwanger raakten ook ,ik voelde iets ik zag iets aan ze wat ik niet kan beschrijven of verwoorden maar het was wel iets wat ik op een of andere manier herkende wat ikzelf ook zou moeten kunnen voelen en meemaken het was iets iets zo bekends en tegelijk zo ver weg van me.
toen mijn oudste zus toendertijd zwanger was van haar eerste kind was ikzelf net 11 jaar en voor die tijd had ikzelf altijd al een gevoel er is iets anders aan me ik ben niet zo als de andere jongens en meisjes wist alleen nog niet wat dat was en waarom ,maar sinds die tijd ,tijdens de eerste zwangerschap van mijn oudste zus ben ik pas werkelijk gaan beseffen ik ben anders en dat is in de loop der jaren alleen maar toegenomen en dit heeft mijn verdere leven ook tot een hel gemaakt.
waarom een hel tja dit gevoel is aan de eene kant is dit iets wat me er heel lang van heeft weerhouden me aan te melden bij een genderteam ik wist in middels wel dat ik een vrouw was in een verkeerd lichaam en dat er mogelijkheden waren om dat te corigeren en hoewel ik inmiddels een hekel aan me lichaam en aan mezelf begon te krijgen en niets liever wilde dan dat ook me lichaam zou zijn zoals ik me voelde, heeft toch dat gevoel ervoor gezorgt dat ik het niet kon opbrengen me aan te melden .
waarom men zegt wel eens voor een ts is het het belangrijkste om uiteindelijk geest en lichaam een te laten worden maar voor mij is het een feit dat dat lichaam van mij hoe men dat ook aanpast en modeleerd nooit een zal zijn met mijn geest het zal altijd en eeuwig het verkeerde lichaam blijven het ziet er wel uit als een vrouwelijk lichaam maar het zal het nooit zijn en juist het idee van okee ik kan een vrouwelijk lichaam krijgen maakte het voor mij moeilijker.
ik had en heb nog steeds eigenlijk de angst dat als ik een vrouwelijk lichaam zou krijgen ik juist door dat lichaam er dagelijks aan herinnerd zou worden aan wat ik ben en juist daardoor mogelijk nog meer problemen zou krijgen met mezelf omdat ik ook met een uiterlijk juist lichaam ,nooit zou kunnen en nooit zal meemaken wat ik als een van de belangrijkste dingen vindt voor mijn bestaan.
het volgende klink heel raar besef ik zelf ook best en dat is misschien nog wel het ergste en grootste probleem voor en van me.
ik heb me gevoelens zolang kunnen onderdrukken en me als man blijven voordoen door eigenlijk drie dingen ,in het begin onwetenheid en later kwam daar een deel angst bij voor de maatschappij de reden dat ik me de laatste jaren kon handhaven en mezelf twee maand terug pas zover kon brengen me bij het genderteam aan te melden is deze, op een of andere manier kon ik mezelf wijsmaken dat zolang ik dat mannelijke lichaam had hoe rot dat ook aanvoelde ik ook gewoon nooit niet zwanger kon worden of zijn, want een man kan dit nu eenmaal niet en daar kon ik redelijk mee door het leven tot voor een jaar terug ongeveer, tegelijkertijd had ik de angst en die heb ik nog steeds eigenlijk dat als ik srs gehad zou hebben en ook daadwerkelijk als vrouw zou leven verder ,ook lichamelijk dat dit me dan juist moeilijker zou vallen want dan ben ik wie ik ben een vrouw en dan nog kon ik nooit zwanger raken en ik was en ben bang dat dit in de toekomst een probleem kan gaan worden alleen het feit dat ik geestelijk en ook lichamelijk een vrouw ben en nooit een zwangerschap zou meemaken.
en ik weet wat sommige van jullie zullen zeggen er zijn ontelbare natale vrouwen die ook om welke reden dan ook nooit zwanger kunnen worden weet ik maar dat is niet van belang voor mij al die andere, ik ben niet een van die andere ik ben mezelf en dat klinkt en is misschien egoistisch besef ik maar in dit geval ben ik dat ook.
ik ben momenteel gelukkig met hulp van een paar anderen en hulp van de psycholoog wel zover dat ik besef dat hoe belangrijk ik dit ook vindt dat er ook nog genoeg andere redenen zijn om te leven.
desondanks dat zal dit tot aan de dag van mijn dood altijd bij me blijven dit is een gevoel dat zit zo diep in me dat kan en wil ik ook nooit vergeten of verdringen en ik zal ook altijd blijven hopen dat er toch ooit een mogelijkheid zal komen ongeacht de problemen die het met zich meebrengt en het feit dat ik daardoor waarschijnlijk nooit echt gelukkig zal kunnen worden..
nou voor iemand die besloten had ergens niet op te reageren is het toch een flink verhaal geworden zie ik
wou het hier maar bij laten.
groetjes joca
Stom, stom, stom.....
maar dit kan ik toch echt niet met je eens zijn. De belangrijkste taak in het leven van een vrouw zou het baren van kinderen zijn??? Da's wel het standpunt anno 1903 
