wat moet ik er van denken

[Wivina]

Dag Wivina, ik vind wat je schrijft heel open en eerlijk. Heb een vraag over deze zin, zou graag willen weten wat je hiermee bedoeld.

"Na gesprekken met mijn (mannelijk geworden) vrouw is zij zich bewust geworden van het opnieuw openstellen voor haar vrouwelijke kanten."

Hiermee bedoel jij jezelf of je partner?

Hoy Elsa,

Hier kwam verwarrend over. Ik ben een man zoals ik schreef, die ook zijn vrouwelijke kanten ontdekt heeft en dit schaamteloos naar buiten laat komen. Het zijn de kanten van willen ontvangen. Ik merkte dat wanneer ik wil ontvangen mijn vrouw automatisch moet gaan geven. Anders stroomt het niet. Beiden tegelijk ontvangen kan niet en beiden tegelijk geven ook niet. Aangezien ik geven mannelijk noem was mijn vrouw door mijn verlangen naar ontvangen gedwongen om zich mannelijk te gedragen. Die neiging heeft ze wel omdat ze makkelijk een dominante leidende rol aanneemt. Ze trekt makkelijk regie en verantwoordelijkheid naar zich toe.
Door mijn wens naar ontvangen triggerde ik haar in het "overnemen" van mijn verantwoordelijkheid. Dat ontvangen is een vorm van passief zijn. Dat ik geven mannelijk noem wil niet zeggen dat een vrouw weinig geeft. Ik vind juist dat de meeste vrouwen veel geven. Ze staan er om bekend meer dingen tegelijk te kunnen. Als een vrouw voor haar man en kinderen zorgt geeft ze geweldig veel. Ondanks dat je dit moederen zou kunnen noemen, beschouw ik deze rol als een vrouw die in haar mannelijkheid zit. Na zo'n dag van veel geven heeft deze vrouw behoefte aan effe niets, effe tijd voor mezelf, effe verwend willen worden. Op dat moment komt zij in haar vrouwzijn. Zo zie ik dat. Mijn vrouw kan ik dan geen groter plezier doen door haar bv. aan te bieden haar haren te verven of haar lichaam te wassen of te masseren. Dan ben ik de gever (zit ik in het manzijn) en zij de ontvanger. Ik denk dat het de kunst is in de relatie om een zekere balans met elkaar te vinden in het spel van geven en ontvangen.
Ik hoop dat het zo helder is.

Wivina

[Wivina]

Dag Wivina, ik vind wat je schrijft heel open en eerlijk. Heb een vraag over deze zin, zou graag willen weten wat je hiermee bedoeld.

"Na gesprekken met mijn (mannelijk geworden) vrouw is zij zich bewust geworden van het opnieuw openstellen voor haar vrouwelijke kanten."

Hiermee bedoel jij jezelf of je partner?

groetjes elsa

Hoy Elsa,

Ik had eergisteren al op je gereageerd, maar ik zag dat mijn reactie niet geplaatst is. Dus opnieuw.
Ik ga er door mijn ervaringen van uit dat geven mannelijk en ontvangen vrouwelijk is. Daarmee bedoel ik niet dat vrouwen weinig geven. Integendeel Vrouwen zorgen voor man en kinderen, organiseren het huishouden en werken er nog bij ook. Ze kunnen veel tegelijk. Vrouwen geven dus waanzinnig veel. Ik zie moederen en zorgen wel als een mannelijke kant van de vrouw. Pas als zij aan het einde van zo'n geefdag verzucht: nu effe tijd voor mezelf, nu wil ik verwend worden, stelt zij zich open voor ontvangen en komt ze in haar vrouwzijn. Wanneer een vrouw haar lichaam verwent en verzorgt zit ze in haar vrouwzijn. Dan kan ik haar geen groter plezier doen dan aanbieden haar haren te verven, haar lichaam te wassen of te masseren, of ietes dergelijks. Indien ik mij overwegend vrouwelijk gedraag, ik weinig geef en ik mij teveel openstel voor ontvangen, dwing ik mijn vrouw om te geven. Dan dwing ik haar in onbalans naar teveel mannelijkheid. De vrouwenemancipatie doet dat ongemerkt ook. Mijn vrouw vertoont veel mannelijkheid, voelt zich erg verantwoordelijk voor alles en heeft als gevolg daarvan al een keer een burn-out gehad. Dat is iets wat wij beiden veroorzaakt hebben. Ik zie daarin mijn eigen rol. Bij mij was er een onbalans in m/v in de richting van teveel verlangen naar vrouwelijheid, teveel passiviteit, niet verantwoordelijk voelen, angst voor daadkracht, enz. Een overkill aan onderdanig willen zijn in de hoop veel aandacht te mogen ontvangen. Ook een tijd BDSM gepractiseerd. Dit alles is een onbewust proces, waar ik zelf geen weet van had. Pas nadat ik mij zelf voor 100% ging aanvaarden hoe ik deed en ik eerlijk over mijn schouder ging meekijken naar mijzelf, werd ik er wetend van. We hebben er samen veel over gepraat. Nu zijn wij samen wetend hoe deze comunicerende vaten bij ons werken. Wanneer bij mij de vrouwelijkheid toeneemt, neemt deze als gevolg daarvan vanzelf af bij mijn vrouw. (en omgekeerd) Zij wordt dan mannelijker. Daar voel ik mij niet schuldig door. Ik blijf zelf verantwoordelijk om een juiste balans te vinden in mijn eigen m/v. Wanneer ik daar voor zorg loop ik ook kans dat de balans bij mij vrouw juister wordt. Zij blijft daar zelf verantwoordelijk voor. Verder besef ik dat een mens alleen dan verantwoordelijkheid kan dragen als hij zorgt dat hij weet. Als je niet weet kun je onmogelijk verantwoordelijk zijn. Daar zijn voldoende voorbeelden van uit onze geschiedenis. Als je zelf verantwoordelijkheid kwijt wil moet je zorgen dat anderen mede gaan weten.
Ik hoop dat ik je (met veel woorden) duidelijk heb kunnen maken hoe deze dingen bij mij voelen en werken.

groet Wivina

[Wivina]

Kijk, hier ben ik het dus niet mee eens. :) Als ik mijzelf zo bekijk dan zal het meer geven dan nemen zijn. Let wel, ik kijk eventjes persoonlijk naar mijzelf :D Tja sommige relaties liepen stuk omdat ik teveel gaf :-?

Hoy Dhiamara,

Wat je hier schrijft vraagt om zeer zorgvuldig te kijken naar hoe je doet zonder je zelf daar op af te wijzen. Jij loopt kans om ontevreden over jezelf te zijn, omdat jij de overtuiging hebt dat jij teveel geeft.

Kijk er goed naar en probeer er achter te komen of je ook iets wilt ontvangen. Weet jij wat je wilt ontvangen? Vraag jij wel eens wat je wilt ontvangen? Ik weet dat dit link is, omdat je kans loopt niet te ontvangen wat je wilt. Ik weet ook dat dit pijn kan doen en dat je kans loopt uit pijnvermijding maar niet meer te vragen wat je wilt ontvangen.
Herken jij hier iets van?

Ken je verlangens en neem ze serieus, maar sla jezelf niet om je oren als deze verlangens niet vervuld worden. Dan moet je "warten" tot het juiste moment. Iemand die wil ontavangen bepaalt niet en kan niet dwingen. Anders heet het nemen. En nemen vind ik niet interessant in mijn leven.

Als ik jou een schaal met appels voorhoudt met de uitnodiging er één te nemen bedoel ik dat ik jou geef en jij van mij ontvangt. We zeggen wel dat jij dan een appel neemt, maar omdat dit met toesteming gebeurt is dit in wezen ontvangen. Liefde stroomt tussen geven en ontvangen.

Wezenlijk vind ik ook dat de gever bepaalt en de ontvanger niet. Liefde en aandacht, geluk en vreugde kunnen we niet afdwingen. Dat alles is onbegrensd in overvloed aanwezig, maar we kunnen het slechts ontvangen. De ontvanger daalt af naar een niveau van wachten op het juiste moment. Dat betekent dat jij jezelf liefde kunt geven indien jij oefent in je verwachtingen uitstellen. Het zijn je verwachtingen die de onvrede veroorzaken en niet je verlangens. Je verlangens zetten je in beweging.

Je relaties liepen stuk omdat jullie samen in onbalans waren met je geven en ontvangen. In de relatie die je daarna opnieuw aangaat kan het weer opnieuw 4 of 5 jaar duren voordat je opnieuw in zo'n onbalans zit. weer scheiden, weer opnieuw beginnen. dat schiet niet op zo. voortdurend ben je op de vlucht om diep door te dringen in wat er werkelijk gebeurt. En dat kost niet te vermijden pijn, die je wel kun dragen. De meeste scheidingen zijn volgens mij het gevolg van te weinig vertrouwen hebben in dat je veel pijn kunt verdragen. Door die pijn moet je samen heen. Anders moet je telkens opnieuw beginnen.

Liefs Wivina

[Elsa]

Het is zo dat vrouwen het stigma hebben van --geven- verzorgen,uitzonderingen daar gelaten. Bij jou Wivinia begrijp ik dat wanneer jij je 'vrouwzijn' beleeft je verlangens hierin anders worden. En je vrouw wordt dan meer mannelijk zeg je. Wanneer mijn partner zich kleed als vrouw blijf ik precies diegene die ik ben, met dezelfde verlangens behoeftes. Wel houd ik een afstand in het omgaan met elkaar, dat heeft voor mij niets met geven of nemen te maken. Maar misschien begrijp ik je verkeerd. Elk mens heeft behoefte aan aandacht, liefde en ontvangen lijkt mij, los van man of vrouw zijn. Het een kan niet zonder het andere, toch?
groetjes elsa

[Wivina]

Elk mens heeft behoefte aan aandacht, liefde en ontvangen lijkt mij, los van man of vrouw zijn. Het een kan niet zonder het andere, toch?
groetjes elsa

Hoy Elsa,

Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar ik wil hier toch iets anders duidelijk maken. Moeilijk zeg, om dat uit te leggen. Ik vind geven een mannelijke eigenschap, geldend voor zowel een man als een vrouw. Dus als een vrouw geeft en verzorgt zit zij in mijn beleving in haar mannelijkheid. Pas wanneer zij zich laat verwennen en zich op ontvangen stelt komt ze in haar vrouwelijkheid. Dit heeft mij er toe gebracht dat man vrouw alleen maar een beeld is dat wij mensen hebben bedacht. Dit vrouwzijnbeeld heb ik niet zelf bedacht. Dat heb ik uit de site "vrouwzijn" en uit vrouwenbladen gedestileerd.
In mijn beleving is ieder mens zowel mannelijk als vrouwelijk; ieder mens geeft en ontvangt zoals jij ook opmerkt. Het is die ontdekking die mij bevrijd heeft van mijn vrouwenkleren. Ik mag nu altijd op elk moment beiden zijn. Dus voor mij is man vrouw niet twee, maar één en dezelfde. Die indeling is niet zo zinvol meer voor mij.

Hoe uit zich bij jouw partner behalve zijn/haar kleding zijn/haar vrouwelijkheid? Hij/zij moet dan van binnen toch ook iets anders voelen dan in zijn man gedaante? Wat zegt hij/zij hierover? Zegt hij/zij jou wel eens dat hij liever een vrouw is? Merk jij verschil in zijn gedrag als hij/zij vrouwenkleren aan heeft?

Wivina

[Elsa]

="Hoe uit zich bij jouw partner behalve zijn/haar kleding zijn/haar vrouwelijkheid? Hij/zij moet dan van binnen toch ook iets anders voelen dan in zijn man gedaante? Wat zegt hij/zij hierover? Zegt hij/zij jou wel eens dat hij liever een vrouw is? Merk jij verschil in zijn gedrag als hij/zij vrouwenkleren aan heeft?

Deze vragen zijn meer voor mijn partner dan voor mij. Je laatste vraag kan ik wel beantwoorden, ik merk in zijn (haar) gedrag inderdaad verandering op. Het is meer open naar mij toe, begripvoller. Als man zijnde is hij meer de denker-wetenschapper, als vrouwzijnde is er meer ruimte en openheid naar wat er verder afspeelt om 'haar' heen. En...dat is wel bijzonder vind ik
groetjes elsa