Passabiliteit

[Mara]

Tja Laura, die late starters.....ben er ook ene van, heel vroeger heb ik het wel ook meegemaakt, dat ik voor un meisje werd gezien, mijn houding, uiterlijk en mun gedrag heeft daar zeker meegespeelt......nu moet ik het ook doen met iets ertussen in, tis nie anders als je pas op je 29tigste met de injecties begint

Mun werkcollegas vinden het wel grappig hoeveel mensen mij achterna starren......net bvb ook, we waren aan het omkoppelen op een truckstop bij de zwitserse grens en gingen nog ontbijten, toen we weer opstonden kreeg ik veel bekijk en mun collega naam mun hand en we speelden verlieft stel bij het na de trucks terug lopen......och wat hadden we lol, maar dat neemt nie weg, dat ik er toch problemen mee heb nie eenduidig over te komen!

Ik ga er iig verder alles aan doen om passabeler te worden, FFS bvb staat voor volgend jaar op de planning, heb het gister met mun planner al over gehad en ik krijg er zeker vrij ervoor zolang ik nodig zal hebben....

.....helaas is het nie genoeg als mens passabel te zijn, nee je moet ook geslachtspassabel zijn, wel is ermee leven nie eenduidig te zijn, maar het kan dus beter en ja, ik was heel graag al veel vroeger begonnen en ik wist al met 18 wat over hormonen en zo, maar helaas zat ik toen in heel rare omstandigheden en hielt un lifestyle op na met de wens nie ouder dan 30 te worden en daar leefde ik ernaartoe met alles wat erbij hoorde, zeg maar drugs en zo.....typisch punkachtig hoor, mij boeide echt niks en was liever gister al dood geweest.....un perspectief kreeg ik pas met mun langjarige relatie, maar ook weer un nieuw probleem, met name dat zij me wel zo wou hoe ik was en het liefst met geen lichamelijke aanpassingen.....

.....tja en zo ging het dus vele jaren en moet nu het beste van maken, tis nie anders, helaas

Mara

[Morbide]

Allereerst: 100% passabel worden lukt niet veel mensen.

Volgens mij lukt het niemand. Tenzij je bereid bent grote offers te brengen. Streven naar passabiliteit heeft mijns inziens niet zoveel met angst te maken; het doel van een transitie is nou eenmaal van geslacht veranderen en dan is het leuk als de eerste indruk die je op anderen wekt het gewenste geslacht is. Dat lukt gelukkig vrijwel iedereen. Zij het de ene sneller dan de ander. Pas daarna komt de angst om de hoek kijken. Transen zijn geneigd om de illusie (want echt van geslacht veranderen kan niet) angstvallig in stand te houden. Dat kan niet, je moet dan een leven lang gaan liegen en dat is niet vol te houden.

Dan de vraag of het gewenst is om te streven naar 100% passabiliteit. En ja, dan kom ik direkt met "angst".

Alleen als je er van houdt om jezelf en anderen voor continu de gek te houden.

Er zijn mensen die geluk hebben dat hun mannelijke uiterlijk vrijwel gelijk is aan hun gewenste vrouwelijke uiterlijk. Zij kunnen 100% passabel worden en doen dat dan vaak ook. Ik bedenk me dan altijd het volgende: stel, iemand is 100% passabel. Je bent dan vrouw onder de vrouwen. Je doet mee met alles waar een bio-vrouw ook aan mee doet. Dat gaat goed, totdat... iemand erachter komt dat je ooit man geweest bent. En dan? Dan slaat de stemming om: die vrouwen hadden dat nooit gedacht! Voelen zich bedonderd door die persoon die doet alsof'ie een vrouw is, maar in werkelijkheid als man geboren is! (En ja, ik gebruik hier bewust 'ie, want vrouwen zien je op dat moment ook als een 'ie, zeker niet meer als "een van hen").

Je schetst een onmogelijke situatie. Alleen bio-vrouwen zijn 100% vrouw en dus kunnen alleen bio's 100% passabel zijn. Kunnen, het is namelijk niet altijd zo. Ook een bio-vouw kan op een man lijken. Termen als manwijf zijn niet speciaal voor transen uitgevonden.

Er zijn mensen die in dat geval kiezen om van omgeving te veranderen. En dan? Dan zijn er nieuwe mensen. Leuk, vrouw onder de vrouwen. Totdat... De geschiedenis herhaalt zich. Een moeilijke, uitzichtsloze geschiedenis. Want er zal altijd iemand jouw geschiedenis achterhalen. Je verspreekt je een keer, een ander verspreekt zich een keer, iemand "weet nog een leuk verhaal over jou"... 100% passabel bestaat in die zin niet. Vroeg of laat zal men het weten. En dan?

Gewoon roeien met de riemen die je hebt en ophouden met vluchten. Niet bepaald makkelijk, maar dan moet je maar niet van geslacht gaan veranderen. Dat is nou eenmaal niet makkelijk want het kan niet. Zelfs niet met tig operaties. Mensen die denken van wel, gaan een ellendig leven tegemoet.

Ik denk dat het soms gemakkelijker is om niet 100% passabel te zijn. Zodat mensen aan je kunnen zien wat je graag bent (vrouw) en tegelijkertijd ook kunnen zien wat je geweest bent (man). Dat is (vaak) even wennen voor die ander, maar omdat jij sterk in je vel zit kun je dit aan. En omdat het daarna voor iedereen duidelijk is wat je bent (iemand die als man geboren is en dolgraag als vrouw geaccepteerd wil worden) zul je daar net zo min problemen mee krijgen als dat je 100% passabel bent. En leef je minder angstig dat iemand ooit achter je geheim zal komen...

Altijd, niet soms. Als de eerste indruk maar de juiste is, dan komt het meestal wel goed. Neanderthalers en andere bekrompen debielen daargelaten natuurlijk. Die doen tegen niemand normaal. Die zijn op jacht, en dat zal iedereen weten ook. Als je zo iemand tegen het lijf loopt, dan is het niet erg om ze maar in de waan te laten. In alle andere situaties kun je hooguit verwachten om als trans geaccepteerd te worden, niet als vrouw. Er komt vroeg of laat altijd wel iemand zeuren over je verleden. Ook als je hetzelfde verhaal al 100.000 keer verteld hebt. Als iemand mij vraagt of ze me een rare vraag mogen stellen dan zeg ik uit voorzorg ja, en het antwoord is ook ja, zullen we het dan nu weer ergens anders over hebben?

De enig juiste vraag is dan: waarom heeft het leven geen zin als je niet 100% passabel bent? Voor wie moet je er zo mooi uitzien: voor jezelf, of voor je omgeving?

Even een algemeen misverstand uit de weg ruimen, passabiliteit staat niet gelijk aan schoonheid. Ook lelijke vrouwen zijn vrouwen.

Als ik mensen tegenkom die uitgaan van het doel van 100% passabel, dan hoor en zie ik heel vaak angst.

Ik zie een waanidee, maar daar hebben transen wel vaker last van. Daarnaast zie ik ook veel beren op de wegen van die persoon. Iemand geboren in geslacht zus, die zich daar niet in thuis voelt, en zich dus gedwongen voelt om een rol te spelen die niet past, gaat een transitie aan. Zhij wil geässimileerd worden door het geslacht zo en gaat daartoe een andere rol spelen. Foute boel.

En dan de hamvraag: als ik zeg dat je goed met jezelf moet leren leven, zonder angst, zeg ik dan dat elke transitie waardeloos is omdat je beter had kunnen leren leven als man? Nee. Allereerst omdat die vraag zeer extreem gesteld wordt en dus veroorzaakt vanuit angst . Ik ben van mening dat als je leeft met minder angst, dat je dan beter goed gefundeerde keuzes kunt maken over welke operaties/behandelingen nu echt nodig zijn en welke operaties/behandelingen veroorzaakt worden omdat je bang bent voor je omgeving. Je weet dan beter welke lichaamsdelen bij je passen en welke niet, en durft het dichotome man/vrouw-denken (extremen, dus angst, denk ik dan maar) los te laten. Het is dan ineens geen probleem meer om een man-met-borsten, of een vrouw-met-piemel, of een vrouw-met-een-adamsappel te zijn. Wie zo leeft kan zich een hoop een hoop operaties en behandelingen, een hoop kosten, en dus ook een hoop pijn besparen.

We weten allemaal dat jij een transitie-profeet bent, Frederique. Gek genoeg kan ik nog een heel eind met je meegaan ook. Alleen die één na laatste zin. Tsja. Die niet. Van geslacht veranderen kan niet, je kunt hooguit trans worden.

[Dorine]

Ik verlang niet naar een kleiner lichaam, of naar kleinere handen, ik verlang maar hoogst zelden naar een lichaam zonder penis of naar een lichaam met een vagina. "Gewoon vrouw" is in mijn beleving (dank je, Janiek) een extreem. "Gewoon vrouw" is mijns inziens een beeld dat je schept - een beeld waarvan je het gevoel hebt dat die door de buitenwereld geaccepteerd wordt.

Ik heb het tegenovergestelde, maar weet ook wel dat ik een deel van mn verlanglijstje moet schrappen vanwege onmogelijkheid ervan. Ach 70 jaar geleden moest men ook al vechten tegen de medische wereld omdat men niet kon begrijpen dat iemand ' gewoon vrouw' wilde zijn, nu is dat dus blijkbaar voor jou ook een projectie van een ideaal beeld als iemand dat wil, vind ik onzin want het gaat niet om ' de ideale vrouw of man' maar om integratie in de samenleving in de rol die bij mij past, dus gewoon vrouw (niet trans, tg of androgyne)

het gaat niet om de buitenwereld alleen, maar om het samenvallen van binnen en buitenwereld, voor mij is dat ' gewoon vrouw zijn' ik begrijp niet dat dat juist hier zo ter discussie wordt gesteld, ik weet ook wel dat dat onrealistische verwachting is. Ik kan dus niet meegaan in die redenatie omdat die niet alleen over haarzelf gaat

ik ben het wel met Morbide eens dat een houding van ' ach we maken er het best van en ik word als trans gezien' een veel praktischer levenshouding is zonder onverwacht ' gespot' te worden en dus ook de kansen op succes vergroot met factor 10

is dat niet de achterliggende gedachte? het verlangen inruilen voor iets wat werkbaarder is in de praktijk?

[Gast]

Mijns inziens zou je bij iedere vrouw zowel dingen moeten vinden die je aanspreken als dingen waarvan je denkt "goh, 'k ben blij dat ik dat niet heb".

Als we daar nou eens een draadje over starten, met een leuke poll, hebben we meteen weer een hoekje voor overtollig testosteron

Maar laten we het eerst nog even over passabiliteit hebben
Waarbij, net als bij X-factor, zelfvertrouwen en jezelf zijn erg van pas komen.
Als je een rol gaat spelen, ben je gezien, maar als je je lekker voelt en gewoon doet, dan ben je passabel... als jezelf.

Loop ik vandaag blij in mijn nieuwe Snoopy-hempje rond, vrouwelijk maar (nog) niet als vrouw, ziet een jongetje van een jaar of 5 me. Kijkt me langdurig aan, eerst Snoopy, dan de rest.
Moet even nadenken en zegt dan:
-Hallo....... puppy.
Ik voel me vandaag wel passabel als puppy.

Groetjes
Francis

[lief dinnetje]

Frederique schreef :

Zij kunnen 100% passabel worden en doen dat dan vaak ook. Ik bedenk me dan altijd het volgende: stel, iemand is 100% passabel. Je bent dan vrouw onder de vrouwen. Je doet mee met alles waar een bio-vrouw ook aan mee doet. Dat gaat goed, totdat... iemand erachter komt dat je ooit man geweest bent. En dan? Dan slaat de stemming om: die vrouwen hadden dat nooit gedacht! Voelen zich bedonderd door die persoon die doet alsof'ie een vrouw is, maar in werkelijkheid als man geboren is! (En ja, ik gebruik hier bewust 'ie, want vrouwen zien je op dat moment ook als een 'ie, zeker niet meer als "een van hen").

Hier zit je volgens mij goed fout.
Dat is zeker zou voor mannen, maar absoluut niet voor vrouwen.
Toch niet naar mijn ervaring.
Je onderschat hier het inlevingsvermogen van de meeste vrouwen.
Dat ze het nu weten of niet weten ..... het maakt hen eigenlijk helemaal niks uit.
Je bent gewoon één van hen en dat laten ze je ook goed voelen.
MAAR, Indien het gaat om een M->F die duidelijk lesbisch is liggen de kaarten helemaal anders (maar dat is ook zo met vrouwen die zich outen als lesbienne).
Een vrouw gaat nu éénmaal af op haar gevoel en als dat wel duidelijk goed zit (je bent dus echt vrouw gevoelsmatig) dan gaat de deur heel snel open.
Mannen benaderen dat rationeel en dus is het veel lastiger voor hen om
je te accepteren.

Wat denk je hier dan van Frederique : Ik heb de voorbije maand een uitnodiging gehad om naar een lingerie-party te gaan en ook eentje om met de vriendinnen samen naar de sauna te gaan.
Denk je echt dat vrouwen dat zouden doen , indien ze me nu nog als een man zien ?
Denk je dat ze jou als transgender zouden vragen op een lingerie-party ?
Ter info : de finale 'klik' is er bij zeer veel gekomen na de SRS en nadat ik duidelijk had aangegeven een heteroseksuele (trans)vrouw te zijn !

Groeten,

Melina

[Wendy B]

Ach, pasabiliteit.

Vrij recent toch weer wat grote stappen gezet op weg om gewoon vrij en blij vrouw te kunnen zijn.

En de vraag over pasabiliteit speelt daarin dan ook weer. Of jusit het besef dt het allemaal zo weinig uitmaakt.

Recentelijk wat vervelende incidentjes meegemaakt (groepen jongens op scooters die op stonden te wachten). Maar het viel me ook op dat dat steeds gebeurde als ik, naar mijn idee, redelijk low-profile was. Gewoon jeansbroek, geen uitbundig hoge hakken, of grote oorbellen enzo. En juist op zo'n moment krijg je dan gezeur. Nu de laatste dagen ga ik gewoon de stad met minder terughoudendheid. Jurkje over een legging, grote 8cm oorringen, hoge hakken etc.
Val ik dan meer of minder op ? Maakt op zich weinig uit, want opvallen doe ik (blijkens die incidenten) toch wel en dan kun je het maar beter goed doen, dwz. op een positieve manier dan.
Als een sexy vrouw straal je namelijk npog iets uit, ten opzichte van die 'low profiel'. Namelijk onafhankelijkheid en zelfvertrouwen.
En dat beschermt je heel wat beter dan een zwakke poging om niet op te vallen.
Het verschil tussen de P-factor en de X-factor is dat je met de laatste de (in eerste instantie positieve) aandacht naar je toetrekt van juist die mensen van wie je misschien helemaal geen aandacht wil.

Nog een aspect: Mijn ervaring is dat je gevoel over acceptatie en passabiliteit wordt bepaald door uitzonderingen: Als ik de stad in ben geweest met koninginnedag en misschien wel duizenden mensen gezien heb die niet moeilijk doen, is het toch die éne opmerking die dan mijn gevoel over de dag bepaald. Volkomen irrationeel, natuurlijk.
En het maakt me ook wel duidelijk dat het nooit goed zal zijn. Als je zo redeneert is er nergens acceptatie voor transgenders Want er zullen altijd individuen zijn die moeilijk doen, ook al zijn dat er niet meer dan 1 op de miljoen.
Gelukkig transgender worden doe je volgens mij niet door wanhopig perfectionistisch te proberen passabel te zijn, maar dor om te leren gaan met de onvermijdelijke opmerkingen of incidentjes.
Jezelf mooi maken moet je dan vanuit je eigen zelfwaarde, niet als een soort tol om geaccepteerd te worden in de buitenwereld. Je hebt namelijk sowieso al het recht om je, hoedanook, te vertonen in die buitenwereld, daar hoeven anderen geen voorwaarden aan te gaan verbinden.

Ik herken wel een beetje waar Frederique over schrijft, nl. 'de angst'.
Dat ik uiteindelijk toch de straat op ben gegaan was ook niet omdat ik het vertrouwen had dat ik zo passabel was, maar juist omdat ik me realiseerde dat een enkel incidentje niet opweegt tegen het gevoel van in een gevangenis zitten en depressief achter de geraniums te blijven.
Mijn eigen angst blijkt meer kapot te maken dan welk mogelijk incident ook zou kunnen doen.

[lief dinnetje]

Frederique schreef :

En dan de hamvraag: als ik zeg dat je goed met jezelf moet leren leven, zonder angst, zeg ik dan dat elke transitie waardeloos is omdat je beter had kunnen leren leven als man? Nee. Allereerst omdat die vraag zeer extreem gesteld wordt en dus veroorzaakt vanuit angst . Ik ben van mening dat als je leeft met minder angst, dat je dan beter goed gefundeerde keuzes kunt maken over welke operaties/behandelingen nu echt nodig zijn en welke operaties/behandelingen veroorzaakt worden omdat je bang bent voor je omgeving. Je weet dan beter welke lichaamsdelen bij je passen en welke niet, en durft het dichotome man/vrouw-denken (extremen, dus angst, denk ik dan maar) los te laten. Het is dan ineens geen probleem meer om een man-met-borsten, of een vrouw-met-piemel, of een vrouw-met-een-adamsappel te zijn. Wie zo leeft kan zich een hoop een hoop operaties en behandelingen, een hoop kosten, en dus ook een hoop pijn besparen.

Met angst heeft dat echt niks te maken.
Voor een hetero-trans is een SRS gewoon een lichamelijke noodzaak.
Je vergeet altijd de rol van de seksuele ontwikkeling als persoon.
Op een bepaald ogenblik in je leven ben je zo gefrustreerd als hetero-trans dat je gewoon geen keuze meer hebt.
Je 'suf masturberen' terwijl je eigenlijk in je fantasie gewoon wil vrijen als vrouw is echt geen gezonde situatie hoor.
Ben ik blij dat ik dat 'vervelende' ding aan mijn lichaam kwijt ben.
Niks met angst te maken, gewoon een psychische noodzaak in mijn situatie.

De rest zie ik gewoon als : hoort erbij.
Ontharingen via de laser zijn gewoon handig (in feite is enkel het gezicht onvermijdelijk als trans).
Heeft niks met angst te maken, is gewoon gemakkelijk in het onderhoud als vrouw.
Borsten horen als vrouw dan toch weer bij de seksbeleving, zeker voor de mannelijke partner niet onbelangrijk.
De adamsappel was niet echt nodig, akkoord .... maar dat hebben ze samen met de SRS gedaan en heeft me nauwelijks iets extra gekost.

FFS is een ander verhaal .... dat heeft meer iets te maken met mijn eigen streven naar perfectie en toch ook wel uit praktische overweging (herstellen haarlijn).

Wat schoonheid betreft .... ergens wil iedereen toch ergens tevreden zijn met zichzelf ?
Wel dat is me dan na 36 jaar eindelijk gelukt.
Ik zie nu in de spiegel toch wel ongeveer wat ik zelf altijd heb gewild en als ik mocht kiezen dan had ik het gewoon al veel eerder gedaan.
Waarom ?
Het voelt gewoon goed aan dat heel de wereld naar je 'lijkt' te lachen.
Het geeft je een goed gevoel en veel energie om te leven.
Nooit heb ik me zo goed gevoeld als het voorbije jaar, na mijn SRS.
Het klopt ook wel dat elke operatie een fysische en psychische belasting is .... maar op het einde van de rit denk je : ja het was het zeker waard.

Groeten,

Melina

[Janiek_]

Van geslacht veranderen kan niet, je kunt hooguit trans worden.

Uit iemand anders' toetsenbord zou dit al gauw cynisch of defaitistisch klinken, maar als ik het jou zie schrijven, denk ik: "Ja, een illusieloos leven is als het erop aankomt veel aantrekkelijker dan een leven in een luchtkasteel. Vaste grond onder je voeten, dat voelt helemaal niet zo slecht."

@ Melina: je hebt gelijk over hoe vrouwen je plaatsen. Ik heb wel vrouwen, die me nog als man hebben gekend, horen zeggen "welkom onder ons", maar ik denk tegelijkertijd dat ze subtiel genoeg zijn om mij niet voor een lingerieparty uit te nodigen. Wel voor de sauna, overigens.
En dat het "wij-vrouwen-gevoel" plotseling op kan houden als een vrouw zich als lesbienne uit, ja, dat heb ik ook wel gehoord.

[Dorine]

Dat ik uiteindelijk toch de straat op ben gegaan was ook niet omdat ik het vertrouwen had dat ik zo passabel was, maar juist omdat ik me realiseerde dat een enkel incidentje niet opweegt tegen het gevoel van in een gevangenis zitten en depressief achter de geraniums te blijven.
Mijn eigen angst blijkt meer kapot te maken dan welk mogelijk incident ook zou kunnen doen.

wow mooi geschreven daar kan ik nou wat mee, tja je kan ook alles naar je toe trekken: 1 rotopmerking, groepje scooters etc. Vandaag leuk tijgertruitje aan strakke broek, mascara, komt het daardoor dat er een enge man bij mn huis staat?

zo durf je niks meer, gewoon doen !

[mila]

Mjah........zet mij in een groep transen, en ik val volledig 'weg' als zijnde een niet transig uitziende/klinkende/ogende TS.

Zet mij in een groep bio vrouwen, en ik val min of meer op, omdat er 'iets aan mij niet klopt, waar de vinger niet opgelegd kan worden'.

Zet mij in een groep bio mannen en ik ben zonder meer een vrouw.

Zet mij in een groep bio vrouwen en mannen, en er is niets aan de hand.

Ben ik angstig? Niet meer zo, dat is sinds mijn FFS gesleten, en het kwam voort uit een traumatiserend verleden als onpassabele 'jongen' en 'man'.....het is gesleten, en ik haal opgelucht adem, dat ik niet meer lastiggevallen/uitscholden/gekleineerd/overgoten met haat en spot word.

Alleen is daar een periode van 18 jaar (sinds mijn 27e dus) voor nodig geweest, en een FFS, om zover te komen.

Klinkt het ongeloofwaardig? Je kent vast de tijdschrift reportages wel in bv de zin van 'verslaggeefster gaat van maat 38 naar maat 50' dmv een 'fatsuit' onder confectiemaat 50 kleding en gaat dan de straat op, winkelen, en uit naar cafes ed. (Viva, afgelopen maart)

Dit soort reportages beschrijft dus *altijd* *zonder meer* de starende blikken van afkeuring, de hatelijke opmerkingen en sneren, scheldpartijen, nawijzen, het uitsluiten van enz, en hoe de verslaggeefster zich inleeft en voelt onder dergelijke omstandigheden.


Voor een dergelijke verslaggeefster duurt zoiets welgeteld 1 dag, maar stel je eens voor dat zoiets 27 jaar lang duurt, als onpassabele 'jongen en man', 24/7, thuis, op school en op straat?

Hoe je het ook went of keert, het maakt na verloopt van tijd angstig, en het maakt dat je bij transitie je best gaat doen om *dat* te beeindigen, al was het maar om jezelf *te beschermen*.

Gaat dat van de ene dag op de andere? Nou.......nee. Om maar weer eens het voorbeeld van de (veel te) dikke vrouw van stal te halen; ik las eens een interview met een vrouw die er in geslaagd was 60kg(!!) in anderhalf jaar tijd af te vallen. Ze zei dat ze verstandelijk heel goed wist dat ze nu slank was, maar zich 'in haar hoofd' nog steeds dik voelde, en daar helaas nog steeds naar leefde en handelde.

Zoiets neemt tijd voor het slijt.

Ben ik trots dat ik dankzij mijn inspanningen mij niet gek heb laten maken, niet aan de drugs of drank zit om de pijn te bestrijden? En dat ik sociaal en maatschappelijk functioneer?

Ja.

Ben ik blij dat ik passabel ben, zodat ik vriendelijk, prettig en normaal behandeld word?

Ja, want daar ging het me mede om, toen ik mijn alreeds vrouwelijke natuur en voorkomen cultiveerde.

Leef ik stealth en maak ik een geheim van mijn TS zijn? Nou nee, emotioneel ongezond, geen trek om in de kast te gaan zitten, met alle gevolgen van dien.

Mag 'men' het dus weten dat ik TS ben?

Ja hoor, maar niet in de eerste instantie svp. Daarna wel, mits 'men' mij niet te persoonlijke vragen stelt, en dan vooral niet over geslachtsdelen ed. Dat bespreek ik alleen met mijn lover en evt mede TS'en/TG's.

Kortom: laat ik nou toch door mijn passabiliteit een redelijk 'normaal' mens geworden zijn.......hoe gek het ook klinkt.

Mila.

[mila]

<Tony Zandvliet schreef:
Transseksuelen die al hun energie op het passen richten, alten zich te veel door angst leiden. Hoe hard je ook je best doet, je hebt nooit de garantie dat je niet als transseksueel zult worden herkend.>

Dat het eens een keer gebeurd, kee, het is gewoon een realiteit dat je ts bent.
Gebeurt het regelmatiger, dan is dat heel, heel vervelend voor de betrokkene.
Gebeurt het constant, iedere dag weer, dan is dat dus een ramp (in mijn ogen), want hoe dan ook: het werkt beschadigend.

Mila.

[mila]

Voor wat betreft die 'shoppinglist of transsexual shame' van Rikki Anne Wilchins;
ik heb iets soortgelijks gelezen van Loren Cameron, een v/m, maar die had een in mijn ogen wel erg interessant shoppinglist onderdeel;

hij stelde zich never nooit niet meer te laten 'uithoren' of 'interviewen' over zijn v/m zijn door 'geinteresseerden', want na verloop van tijd begon hij zich te realiseren dat hij zichzelf op die manier vernederde, door met deze of gene 'geinteresseerde' te praten over hoogstpersoonlijke zaken.
En dat hij zich emotioneel exhibitioneerde om 'begrip' te krijgen van deze of gene 'geinteresseerde', die, zo realiseerde hij zich na verloop van tijd, 'geinteresseerd is' uit.......voyeurisme.

Heel gezond shoppinglist onderdeel van Loren Cameron, en ik onderschrijf het volkomen.

Mila.

[Frederique_]

Ik niet.

Misschien ook wel niet, omdat ik persoonlijk heel erg veel gehad heb aan (serieuse) documentaires over T*'s. Het maakt het, net als boeken, net als dit forum en andere forums, mogelijk om jezelf te spiegelen aan andere T*'s. En dus te zien waar je overeenkomsten en verschillen liggen. Vandaar ook dat ik heel dankbaar ben voor de mensen die meewerkten aan onderzoeken zoals die van Paul Vennix, of aan interviewboeken zoals die van Renate Stoute en Tim de Jongh. En mensen die op dit forum meeschrijven

Ook voor de buitenwereld zijn dit soort documentaires prettig, zo hoor ik van collega's. Het wordt toch mogelijk om hun gevoelens t.o.v. transseksuelen en transgenders een plekje te geven.

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

Leef ik stealth en maak ik een geheim van mijn TS zijn? Nou nee, emotioneel ongezond, geen trek om in de kast te gaan zitten, met alle gevolgen van dien.

Mag 'men' het dus weten dat ik TS ben?

Ja hoor, maar niet in de eerste instantie svp. Daarna wel, mits 'men' mij niet te persoonlijke vragen stelt, en dan vooral niet over geslachtsdelen ed. Dat bespreek ik alleen met mijn lover en evt mede TS'en/TG's.

Kortom: laat ik nou toch door mijn passabiliteit een redelijk 'normaal' mens geworden zijn.......hoe gek het ook klinkt.

Mila.

Goh, wat kan ik het hier met je eens zijn, Mila. Vooral dat wat ik even extra heb benadrukt in jouw posting.

Toch zijn er ook mensen die sterk worden zonder passabel te zijn en die hoeven daarvoor zelfs geen blinde vlek te ontwikkelen voor blikken vol afgrijzen. Als iemand eenmaal goed met zichzelf samenvalt, komt zo iemand ook "natuurlijk" over als zijn hoofd er achterstevoren op staat, bij wijze van spreken.

Niet om iets aan jouw weg af te doen, overigens. Ik heb van heel dichtbij de verwoestende werking van die spot en hoon, en hoe je ernaar kunt gaan staan als een boom in de passaatwind, meegemaakt. Beslist één van de meest tragische aspecten van de condition humain. Dus ik snap jouw keuzes wel.

[Janiek_]

Vandaar ook dat ik heel dankbaar ben voor de mensen die meewerkten aan onderzoeken zoals die van Paul Vennix, of aan interviewboeken zoals die van Renate Stoute en Tim de Jongh.

Hier bedank je Mila dus ook .