Passabiliteit

[Janiek_]

Lichamelijk onbehagen gaat nooit over

Daar had ik dit nog aan toe kunnen voegen: dat er bijvoorbeeld een anatomisch verschil tussen jongens en meisjes was, wist ik als kleuter helemaal niet. Ik hoorde erover toen ik een jaar of acht was en wist niet eerder dan met een jaar of twaalf hoe dat er dan ongeveer uitzag. Tot die tijd was gedrag en haardracht ongeveer wat het verschil uitmaakte in mijn beleving. Toen dat genitale verschil in de pubertijd opeens belangrijk leek te moeten worden, werd mijn lichaamsbeleving een bron van min of meer constante verwarring en dat is (helaas) nooit meer over gegaan.

[Frederique_]

Ik was afgelopen donderdag in het VU en de psychologe met wie ik een gesprek had was deze mening ook toegedaan. Volgens haar is het helemaal niet zeker dat je als transseksueel wordt geboren, je kunt het ook worden .. oftewel: gender verschuiving ..

Ik snap de VU niet meer... Waarom willen ze een heel levensverslag hebben als ze er tegelijkertijd van overtuigd zijn dat je ook transseksueel kunt worden? Ik bedoel: als ik voor een gebroken been naar de dokter ga hoef ik ook niet aan te geven wat ik in mijn hele leven met mijn been gedaan heb. Bij genderdysforie kon ik me er nog iets bij voorstellen dat iemand zou willen weten wat die genderdysforie in mijn leven heeft aangericht en hoe dat wel-of-niet in mijn verleden te (h)erkennen was. Maar als het waar is wat jij nu schrijft lijkt me dit alles toch verspilde moeite...

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

De ontstaansgeschiedenis van iemands genderdysforie of lichaamsdysforie is wel degelijk van belang voor de prognose of je de "patiënt" daadwerkelijk zult helpen met een GAB of dat hij daardoor juist nog verder van huis raakt, omdat er andere/meerdere factoren een rol spelen. Daar kun je beter vóór de GAB achter komen dan erna. Het is echt de moeite wel waard om de onderste steen boven te krijgen wat dat betreft.

[Wendy B]

Ik was afgelopen donderdag in het VU en de psychologe met wie ik een gesprek had was deze mening ook toegedaan. Volgens haar is het helemaal niet zeker dat je als transseksueel wordt geboren, je kunt het ook worden .. oftewel: gender verschuiving ..

Ik snap de VU niet meer... Waarom willen ze een heel levensverslag hebben als ze er tegelijkertijd van overtuigd zijn dat je ook transseksueel kunt worden? Ik bedoel: als ik voor een gebroken been naar de dokter ga hoef ik ook niet aan te geven wat ik in mijn hele leven met mijn been gedaan heb. Bij genderdysforie kon ik me er nog iets bij voorstellen dat iemand zou willen weten wat die genderdysforie in mijn leven heeft aangericht en hoe dat wel-of-niet in mijn verleden te (h)erkennen was. Maar als het waar is wat jij nu schrijft lijkt me dit alles toch verspilde moeite...

Groetjes,

Frederique

Het is toch in de eerste plaats een geld/verzekeringskwestie.

Als je zegt homo te zijn is er niemand die je tegen spreekt of die die 'claim' wil gaan onderzoeken.

Maar ja, homo zijn, kost de verzekering ook geen geld.

Als (non-op) transgender hoef je je tegenover niemand te 'verantwoorden' behalve eventueel tegenover de uitkeringsinstantie als blijkt dat je daardoor geen werk kan vinden.

Het is allemaal een beetje banaal, eigenlijk.

[mila]

<Lichamelijk onbehagen gaat nooit over>

Als de resultaten van een SRS tegen vallen of erger, dan zou je van het ene lichamelijke onbehagen naar het andere gaan, maar dan in puur genitale zin.

Bij mij is dat wel volledig over gegaan sinds ik om ben en lichamelijk en sociaal en ook sexueel lekker in mijn vel zit. Weliswaar niet van de ene dag op de andere, heeft jaren geduurd, maar beter laat dan nooit.


Mila.

[Frederique_]

De ontstaansgeschiedenis van iemands genderdysforie of lichaamsdysforie is wel degelijk van belang voor de prognose of je de "patiënt" daadwerkelijk zult helpen met een GAB of dat hij daardoor juist nog verder van huis raakt, omdat er andere/meerdere factoren een rol spelen. Daar kun je beter vóór de GAB achter komen dan erna. Het is echt de moeite wel waard om de onderste steen boven te krijgen wat dat betreft.

Je bericht gaat uit van de aanname dat een arts/ziekenhuis hierin een grotere rol heeft dan jij als patiënt. En die mening deel ik niet. Ik ben er (fel) op tegen dat patiënten "tegen zichzelf beschermd moeten worden".

Als een arts van mening is dat een patiënt niet voor zichzelf kan beslissen dan zal die arts die patiënt onder curatele moeten laten stellen. Zolang een patiënt niet onder curatele staat kan een patiënt prima voor zichzelf beslissen. Het simpele feit dat ik hormonen wil betekent niet dat ik gek ben, of dat een ander voor mij mijn beslissingen moet nemen. Ik ben van mening dat ik méér verantwoordelijk ben voor zowel mijn psyche als mijn lichaam dan de behandelend arts. Ik moet tenslotte mijn leven lang verder met zowel mijn psyche als met mijn lichaam...

En ik zie niet in waarom mijn beslissing om hormonen te willen gaan gebruiken minder mijn beslissing zou moeten zijn dan mijn beslissing om in een rok te lopen, om epilatie/logopedie te gaan doen, om 24/7 veel vrouwelijker te leven. Allemaal ingrijpende beslissingen - deze laatste waarschijnlijk zelfs ingrijpender dan hormoonbehandeling en SRS.

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

Als een arts van mening is dat een patiënt niet voor zichzelf kan beslissen dan zal die arts die patiënt onder curatele moeten laten stellen. Zolang een patiënt niet onder curatele staat kan een patiënt prima voor zichzelf beslissen.

Waarschijnlijk heb jij die dikke pil van Paul Vennix wel in huis. Daar staat een aantal adviezen in voor hulpverleners om rekening mee te houden als zich iemand bij hen meldt met "genderdysforie". Ook al kan die iemand zijn/haar verlangens uitstekend formuleren, er kan altijd meer aan de hand zijn, of iets anders. Dat heeft de ervaring in die hoek van de hulpverlening geleerd. Daarom is het zinvol om samen naar de ontstaansgeschiedenis van de klacht te kijken; zo kom je tot een verantwoorder oplossing. Anders raak je mogelijk nog verder van huis door een hormoonbehandeling en/of SRS.

Ik snap jouw felle verzet tegen die screening niet: als je geen gestolen spullen in je handtasje hebt, mag de caissière er toch wel even in kijken? Waar komt dat wantrouwen dan vandaan, vraag ik me af.

[lief dinnetje]

Frederique schreef :

Je bericht gaat uit van de aanname dat een arts/ziekenhuis hierin een grotere rol heeft dan jij als patiënt. En die mening deel ik niet. Ik ben er (fel) op tegen dat patiënten "tegen zichzelf beschermd moeten worden".

Wel ik ben daar absoluut niet tegen.
Meer nog ik denk dat het in bepaalde gevallen echt wel een noodzaak is.


Als een arts van mening is dat een patiënt niet voor zichzelf kan beslissen dan zal die arts die patiënt onder curatele moeten laten stellen. Zolang een patiënt niet onder curatele staat kan een patiënt prima voor zichzelf beslissen. Het simpele feit dat ik hormonen wil betekent niet dat ik gek ben, of dat een ander voor mij mijn beslissingen moet nemen. Ik ben van mening dat ik méér verantwoordelijk ben voor zowel mijn psyche als mijn lichaam dan de behandelend arts. Ik moet tenslotte mijn leven lang verder met zowel mijn psyche als met mijn lichaam...

Het is niet omdat je bij een genderteam in behandeling bent dat je automatisch gek bent hoor.
Dat zegt toch niemand ?
En een ander neemt jouw beslissing niet , dat doe je uiteindelijk zelf.
Weliswaar in overleg met anderen, maar dat hoeft geen nadeel te zijn.


En ik zie niet in waarom mijn beslissing om hormonen te willen gaan gebruiken minder mijn beslissing zou moeten zijn dan mijn beslissing om in een rok te lopen, om epilatie/logopedie te gaan doen, om 24/7 veel vrouwelijker te leven. Allemaal ingrijpende beslissingen - deze laatste waarschijnlijk zelfs ingrijpender dan hormoonbehandeling en SRS.

Niet juist.
Een rok en het dragen van plakborsten daar kan je gewoon mee stoppen als je het beu bent.
En dat zal nog wel komen hoor, het is immers toch echt geen leven om elke dag met die nepdingen te moeten rondlopen ?
Ik heb het zelf bijna 3 jaar gedaan en ik werd er na een tijdje echt gek van ....

Verder :
Hormonen en een SRS zijn niet meer omkeerbaar. (of toch heel moeilijk)
Je moet dus wel heel zeker zijn om die beslissing te nemen, en om die reden is het niet slecht dat het in overleg kan gebeuren met een gespecialiseerd team.

Als ik weer even jouw spiegel mag zijn :
Ik denk dat het ook niet slecht is voor jou om dingen in overleg te doen en anderen toe te laten in je beslissingsproces.
Individualisme geeft je wel een zeker gevoel van macht en zekerheid , maar anderen in je leven toelaten kan je op termijn iets brengen wat je mogelijk nog niet kent.
Ik heb zelf mijn transitie als een project gezien en om dat tot een goed einde te brengen moet je met een aantal mensen, organisaties en administratieve diensten samenwerken.
Je moet op een bepaald punt ook mensen (durven) in vertrouwen nemen.
Voor mij is het nu nog 10 dagen tot mijn laatste fysieke ingreep .... daarna nog een admin afhandeling van de ID kaart en het is voorbij.
Ik heb in het proces nooit of nooit het gevoel gehad dat ik mijn transitie niet zelf in de hand had.
Alleen de aanpassing van het juridische geslacht is een probleem, maar zoals je weet zal er vanaf 1 Augustus eindelijk een admin procedure (dus zonder rechtbank) zijn in België

Groeten,

Melina

[Janiek_]

Individualisme geeft je wel een zeker gevoel van macht en zekerheid , maar anderen in je leven toelaten kan je op termijn iets brengen wat je mogelijk nog niet kent.

+1 . Erg treffend verwoord, Melina!

[lief dinnetje]

Mila schreef :

<Lichamelijk onbehagen gaat nooit over>

Als de resultaten van een SRS tegen vallen of erger, dan zou je van het ene lichamelijke onbehagen naar het andere gaan, maar dan in puur genitale zin.

Bij mij is dat wel volledig over gegaan sinds ik om ben en lichamelijk en sociaal en ook sexueel lekker in mijn vel zit. Weliswaar niet van de ene dag op de andere, heeft jaren geduurd, maar beter laat dan nooit.

Ik vind die stelling ook niet echt juist.
Na de SRS en borstvergroting is de schaamte over mijn lichaam helemaal verdwenen.
Voor de SRS (toch zo een 35 jaar) hebben misschien 5 mensen me volledig naakt gezien. Schaamte en angst over mijn lichaam was ook een reden om geen intieme relaties aan te gaan.
Na de SRS is dat allemaal weg. Ik heb echt geen problemen meer om me naakt te tonen aan iemand. Meer nog ik ben nu zelfs heel erg fier op mijn lichaam en op mijn vrouwelijke vormen.
Bikini, mono-kini , sauna of zelfs naaktstrand ..... laat maar komen deze zomer.

Groetjes,

Melina

[fenna69]

je zit hier op een heel oud stokpaardje van je frederique...
en nu bedacht ik me dat als je werkelijk serieus genomen wilt worden door bv artsen, je zelf de studie medicijnen zult moeten doen met de evt benodigde specialisaties (endocrinologie en psychiatrie om er maar een paar te noemen)

Zolang je niet zelf de benodigde kennis in je eigen koppie hebt, zul je de expertise van een buitenstaander moeten inroepen ... en om op een goede en gezonde manier aan medicijnen te komen, zul je je toch moeten conformeren aan de structuren die er nu eenmaal voor zijn in een maatschappij ...

En heel eerlijk gezegd is het willen veranderen van die structuren bijna als het vechten tegen windmolens ... maar goed .. een moet de 1e zijn en ik wens je er succes mee Frederique ... en wie weet kan er een paar generaties na jou iemand toch nog profiteren van het voorwerk dat je nu doet in de sfeer van eigen verantwoordelijkheid op terreinen waar je eigenlijk niet genoeg vakkennis hebt ...

groetjes, Fenna

[Frederique_]

Hoi Janiek en Melina,

Op zich vind ik het geen probleem dat men wat vragen stelt en als men alles op een redelijke termijn afhandelt vind ik het ook geen probleem. Op dit moment zit ik echter te wachten vanaf oktober 2006 en men heeft op dit moment diagnoseafspraken gepland t/m januari 2008 op basis van "minimaal 6 gesprekken". Daarbij geeft men aan dat zelfs -als- ik gediagnoseerd wordt als transseksueel (ik geef telkens weer aan dat ik mijzelf zie als transgender, ok, laten we die discussie laten liggen) dan houdt men zich het recht voor om mij geen hormonen te laten gebruiken. Dus steek ik de komende 9 maanden veel tijd, energie, voyeurisme in een voor mij zeer onzeker proces.

Geen toelichting waar men nu naar zoekt buiten mijn genderdysforie
Geen toelichting waarom Tanja van Hengel minder dan 4 weken tussen haar gesprekken legt en het vanuit de VU onbespreekbaar is om dat niet zo te doen (enige antwoord: "internationale afspraken - en laten we nu verder gaan met het eigenlijke gesprek want dit deel van het gesprek heeft lang genoeg geduurd").
Geen toelichting wat de redenen kunnen zijn om mij, als ik na 9 maanden toch gediagnoseerd wordt als transseksueel, toch geen hormonen zou kunnen krijgen.
Toen ik aangaf dat ik 30-50 steken per dag in mijn buik voelde is daar niet met aanvullende vragen op ingegaan. Ik heb het minstens 2x genoemd in het gesprek. Wel is doorgezaagd op mijn verleden.
Men vindt het vervelend voor mij dat er zo'n lange wachtlijst is maar zegt daar niets aan te kunnen doen. Ik heb aangegeven dat men ook externe psychologen/psychiaters de diagnose kan laten doen, maar voor de VU is dit onbespreekbaar. Dat was het ook al bij mijn intake. Die mogelijkheid om hun wachttijd te verkorten wil men niet zien. Van mij wordt inleving verwacht t.o.v. hun problemen (de wachtlijsten leidt bij hun tot collega's met burn-out), enig inlevingsvermogen in mijn problemen ontbreekt volledig. Van mij wordt absolute openheid verwacht, maar zelf zijn ze zo gesloten als een bus.

Daar zit mijn probleem: het duurt mij (veel) te lang voordat ik duidelijkheid heb. Men is niet eerlijk over wat men zoekt en waarom dat ook voor mij relevant is. Men gaat niet in op wat voor mij belangrijk is maar volgt op een mechanische en clinische manier hun eigen pad. Het idee dat de VU alleen rechten en ik alleen plichten heb vind ik buitengewoon pijnlijk. Ik vind het ook niet kloppen, ik heb wel degelijk ook rechten (zoals het recht om zelf mijn behandelaar te kiezen - en om dat recht goed uit te kunnen oefenen heb ik ook informatie nodig van mijn behandelaars).

Het gevoel van afhankelijkheid steekt. Ik wil het proces samen in. Niet ik tegen hun of zij tegen mij. En da's wel het gevoel dat er ontstaat als alles van één kant (mijn kant) moet komen.

@Fenna: ik weet ook niets van epilatie of logopedie. Toch is men daar volstrekt open over wat men wil, kan doet - en ook over wat men niet wil, doet, kan. Meer kennis over bepaalde zaken betekent niet dat je die kennis niet mag delen met je patiënt. Meer kennis betekent ook niet dat je macht mag hebben over het leven van die patiënt. En da's wel het sfeertje wat er nu in mijn ogen teveel heerst.

Groetjes,

Frederique

[fenna69]

Frederique, dan moet je wat gaan doen aan dat sfeertje en stoppen om hier er over te mopperen .. en de beste plek om er iets aan te doen is om het bij de bron aan te pakken .. de opleidingen .... nogmaals mijn advies om dan zelf de medicijnen studie op te pakken ....

groetjes, Fenna

[Frederique_]

Hoi Fenna,

De bron is niet de kennis. De bron is het gebrek aan inlevingsvermogen. Die bron heb ik inmiddels aangepakt via een (lange) bijlage bij mijn levensverhaal over wat er allemaal gebeurd is en hoe dit op mij als patiënt overkomt. Met een missiestatement over samenwerken met de VU. Ik hoop dat men het oppakt.

En wat ik in de toekomst ga doen - wie weet.

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

Niet ik tegen hun of zij tegen mij. En da's wel het gevoel dat er ontstaat als alles van één kant (mijn kant) moet komen.

Ik heb het gevoel dat dat gevoel bij jou er vanaf dag 1 al was, of zelfs nog eerder. Dat maakt het voor hen ook moeilijk.

Wat ze dan zoeken in jouw verleden of psyche, dat kunnen ze natuurlijk niet zeggen. Is therapeutisch onverantwoord, want stel dat het iets is wat jij moeilijk of niet onder ogen kunt zien, dan klap je dicht en is het einde verhaal. Daarom willen zij openheid en vertrouwen van jouw kant. In een therapeutische situatie is zelfonthulling van de andere kant niet persé nodig. Kan soms helpen om bij de hulpvragende vertrouwen te wekken, maar meer niet.

Wat jij daar doet is nu eenmaal geen nieuwe auto of plakborsten aanschaffen. En die mensen daar zien heus wel dat jij het moeilijk hebt, dat steek je hier en elders ook niet onder stoelen of banken. Maar dat mag voor hen geen reden zijn om je zomaar een hormoonbehandeling te geven, alleen op grond van het feit dat jij je rot voelt en zelf hebt uitgedokterd dat dat de oplossing is.

Ikzelf heb ervoor gekozen om eerst alle problemen die ik in mijn rugzak had samen met iemand anders uit te pakken en ondertussen te doen wat ik kan om mijn leven op een andere manier vorm te geven. Dat is ook een pijnlijk proces (dagenlang een dolk in je hart), maar ik steek daar liever 10 jaar in en ga dan alsnog naar de VU (of niet), dan omgekeerd.