Passabiliteit

[Janiek_]

maar kennis is macht zeker zelfkennis nietwaar?

De oude Grieken zagen zelfkennis als één van de eerste stappen op weg naar wijsheid...

[Frederique_]

Waarom de VU?

1) De VU is het dichtst bij als ik wel een SRS wil krijgen
2) Ik heb mijn diabetes ook via de VU lopen, dat is in het geval van complicaties en rariteiten buitengewoon handig.
3) Ik heb het gevoel dat er best meer mogelijk is dan men nu doet, het is voor hen een kwestie van wennen. Er is een enorm verschil van inzicht tussen mensen die bij het diabetesteam werken en mensen die bij het genderteam werken. Waarom?
4) Nog enkele privéredenen die ik niet op een openbaar toegankelijk forum kwijt wil (voor mensen die het willen weten: zie Isis/Vlaamse Gender Kring, waarbij de VGK het meest uitgebreide is en die ook toegankelijk is voor serieuse travestieten). Laat me hier volstaan met: mijn gevoel zegt me dat het nog geen tijd is om afscheid te nemen van de VU.

Tot slot: kijk eens naar de site van de KNMG (beroepsgroep voor artsen). Daar staan de regels op waar artsen zich aan te houden hebben. Lees ook eens de algemene behandelregels van de VU. Je hebt als patiënt recht op goede informatie van het waarom van jouw behandeling! Het idee van "de witte jas heeft er voor geleerd en daarom moet je vooral geen vragen stellen en je er vooral maar bij neerleggen bij wat er gebeurt" heeft al sinds de 2e wereldoorlog afgedaan (zie op de site van de KNMG de historie van de Nederlandse Artseneed, maar ook bij de gedragsregels voor artsen: "de arts laat zich leiden door [...] - het respect voor zelfbeschikking van de patiënt", "De arts is bereid zich te verantwoorden en zich toetsbaar op te stellen" en meer van dit soort uitspraken - vergelijk dat eens met de onmogelijkheid om de diagnose bij een ander dan de VU te doen, vergelijk het eens met de uitspraak dat je niet buiten de VU om hormonen mag gebruiken (zelfs niet bij een andere medische behandelaar) en vergelijk het ook eens met het niet inhoudelijk willen beantwoorden van vragen over de behandeling). En het is echt -te- gemakkelijk om dan te roepen "als je vindt dat je meer informatie moet krijgen en die krijg je niet, dan ga je toch gewoon naar een ander?"

Groetjes,

Frederique

[Frederique_]

Weer iemand die zelf haar groene licht al heeft (waarbij ook dat niet vanzelf ging) en die nu achteraf gemakkelijk negatief over een ander oordeelt...

Groetjes,

Frederique

[Chantal C.]

Weer iemand die zelf haar groene licht al heeft (waarbij ook dat niet vanzelf ging) en die nu achteraf gemakkelijk negatief over een ander oordeelt...

Oh god heb ik het weer gedaan...

Waar het uiteindelijk omdraait is dat het VUmc een bepaalde werkwijze hanteert. Deze werkwijze is niet van de één op andere dag uit de lucht komen vallen. Ik ben ervan overtuigd dat deze behandeling gebaseerd is op ervaringen uit het verleden.

Voor mij en voor jou (???) vormt dat een opstakel. Ik geef eerlijk toe, ik had allang met die hele sores "klaar" willen zijn. Alleen zal je rekening moeten houden met andere patienten. Wat ik daarmee bedoel is, dat het niet voor iedereen kant-en-klaar is hoe hun gevoelens zijn. Bezoeken aan het VUmc is voor deze mensen een spiegeltje voorhouden, wat kan resulteren in het beeindigen van de behandeling vanuit de patient of soms ook op advies van het VUmc. So be it.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik had in mei geopereerd moeten worden. Mja planningen schuiven op. Dat wordt nu november (helaas). Ik kan er niks anders van maken, tenzij ik in het verleden andere keuzes gemaakt had.

[Gast]

Hoi Frederique,

Ook al duurt je gevecht al 17 maanden, ook al vind je dat barbaars, ook al heb je de indruk dat je gedwongen wordt om de medisch specialist als "heer en meester" te zien (het zijn allemaal jouw eigen woorden), toch blijf je bij de VU.
Dat is jouw goed recht.

En dat steekt - enorm.

Dat kan ik me dan wel voorstellen.
Een paar weken terug was je er dichtbij om het VU-GT vaarwel te zeggen.
Mis je de kracht om die stap te zetten?

Groetjes

Francis

[Frederique_]

Hoi Chantal,

Nee hoor, jij hebt het niet gedaan. Jij hebt, op momenten dat de VU jou niet altijd even vriendelijk behandelde, er toch voor gekozen om met de VU verder te gaan.

Maar op het moment dat de VU even niet zo vriendelijk voor mij is dan stuur je sterk op behandeling bij andere behandelaars.

Het is echt zooooo gemakkelijk om beslissingen voor een ander te nemen... Op het moment dat het puntje bij het paaltje komt maak jij ook je eigen afweging en maak je je eigen keuzes.

En achteraf praten is ook zo gemakkelijk... Natuurlijk is het goed dat er zware criteria zijn voor andere patiënten, ze zijn gebaseerd op ervaringen in het verleden, het zijn specialisten en ze weten echt wel wat ze doen en meer van dat soort gemakkelijke praat.

Men heeft jou goedgekeurd, nietwaar? Ik sta er nu nog voor, Chantal... Ik wil worden goedgekeurd, zo snel en humaan mogelijk...

Groetjes,

Frederique

[Mara]

Frederique, jij hebt echt geen haast, anders was je al waaranders, wat is daar nou zo erg aan voor vele maanden vroeger gelukkig te worden un paar kms om te rijden.....dus zeur niet, daar schiet je echt niet mee op........en wie zegt überhaupt, dat als jij hormonen al elders voorgeschreven krijgt, het VU je niet gaat helpen, das geen argument, ook al vergelijk ik het met mijn trajekt wat behoorlijk in de tijd gerekt werd, misschien zul je denken doordat ik voor het VU al aan de hormonen zat, maar ik gebruikte ze toch door en er zijn echt andere dingen geweest waarom mijn trajekt zo lang duurde.....affijn, het is toch ook voor jou dan mogelijk het zo te doen en als ze het trajekt rekken, wat maakt het jou uit, je wilt toch het liefst de SRS uitstellen.....dus nogus, wat zeur je.....???

Mara

[Frederique_]

Dat kan ik me dan wel voorstellen.
Een paar weken terug was je er dichtbij om het VU-GT vaarwel te zeggen.
Mis je de kracht om die stap te zetten?

Nee, ik neem beslissingen vanuit mijn gevoel.
Mijn emotie zei me ook dat ik beter iets anders kon doen.
Mijn gevoel houdt me tegen.

Groetjes,

Frederique

[Chantal C.]

Men heeft jou goedgekeurd, nietwaar? Ik sta er nu nog voor, Chantal... Ik wil worden goedgekeurd, zo snel en humaan mogelijk...

"Goedkeuren" doe je zelf. Alleen wil het VUmc zo goed als zeker weten dat er geen andere factoren meespelen in je besluit. Factoren die in de toekomst tegen je kunnen werken.

Bij mij ging het ook niet snel genoeg, vond ik. Ik heb mijn kont tegen de krib gegooit en kreeg alles tegen me. Toch ben ik doorgegaan bij het VUmc. Dat klopt. Als ik van te voren had geweten dat het zo zou lopen, had ik een andere keuze gemaakt. Op dat moment was voor mij het niet meer aan de orde om te "switchen" van behandelaar.

Maargoed in het verleden hebben we daar al genoeg over gediscussieerd en ik wil niet in herhaling vallen.

[Mara]

Mijn emotie zei me ook dat ik beter iets anders kon doen.
Mijn gevoel houdt me tegen.

Jij bent duidelijk nie over uit, wat jij vanuit je binnenste hoort.....hmmmmm, ein Teufelskreis, zo van de beroemde duivel en engel op je schouders

Mara

[Frederique_]

Alleen wil het VUmc zo goed als zeker weten dat er geen andere factoren meespelen in je besluit. Factoren die in de toekomst tegen je kunnen werken.

Het VU-GT negeert de volgende zaken:
1) Ik heb het hele voorgaande proces alleen gedaan, samen met mijn coach en heb daar nog steeds geen spijt van
2) Ik heb in 2005 zelfstandig het besluit voor epilatie genomen, heb daar nog steeds geen spijt van. Intakegesprek duurde 15 minuten.
3) Ik heb in 2006 zelfstandig besloten om als vrouw door het leven te gaan, heb daar nog steeds geen spijt van
4) Ik heb in 2006 mij aangemeld bij een logopedist om mijn stem te vervrouwelijken. Heb daar nog steeds geen spijt van. Doorverwijzing van de huisarts ging telefonisch op een moment dat hij mij nog nooit als vrouw gezien had.

Alle stappen zelf gedaan. Mijn familie, collega's, buren accepteren mij zoals ik ben. Ik bedacht me laatst nog toen ik in Amsterdam rondliep dat ik nooit zo rustig rondgelopen had als toen...

Het enige centrum dat zich zo bezorgd maakt om mij dat ze minstens 17 maanden lang gaan nadenken over de vraag of ze me wel-of-niet willen behandelen is...

Naja, je snapt 't al...

Ik mag van iedereen mijn eigen verantwoordelijkheid nemen, mijn eigen lichaam aanpassen aan mijn eigen gevoel (en niet aan het gevoel dat Mara over mij heeft - bedankt, Mara) en er is maar één instantie die meent dat dat niet kan. Die meent dat hun verplicht te hanteren uitgangspunten, hun verplicht af te nemen inzichten, mij gaan helpen om niet een stap te zetten waar ik later mogelijk spijt van zal krijgen.

Ik vraag me echt af waar die arrogantie vandaan komt... Ik denk zelf vanuit het denken dat mensen wiens lichaam niet overeenkomt met hun gevoel wel knap gek moeten zijn om hun lichaam aan te willen passen aan hun gevoel. Dat de vanzelfsprekendheid die er voor mij (en voor de logopedist, en voor de epilatie-deskundige, en mijn huisarts, en mijn omgeving) is, daar (nog) niet is. En dat men dus mijlenver op de werkelijkheid achterloopt.

Groetjes,

Frederique

[Lisa met een S]

Frederique,

Al lang voordat jij je bij de VU had aangemeld, ageerde je tegen hun behandelmethode. Het was jou allang bekend, wat je daar zou treffen. Het kan niet een verassing zijn voor je, dus. Net zoals je weet wat je te wachten staat als je bij de pizzabakker binnenloopt.

1) De VU is het dichtst bij als ik wel een SRS wil krijgen

De pizzabakker is mij dichterbij dan de chinees. Toch wil ik chinees. De dichtsbijzijnde tandarts vind ik een eikel. Ik ga liever naar eentje een paar kilometer verder.

2) Ik heb mijn diabetes ook via de VU lopen, dat is in het geval van complicaties en rariteiten buitengewoon handig.

Het schijnt tegenwoordig dat met nieuwe technologieen zoals de telefoon, fax, en kompjoeters, dat men over langere afstanden met elkaar kunnen communiceren.

3) Ik heb het gevoel dat er best meer mogelijk is dan men nu doet, het is voor hen een kwestie van wennen.

Ik vind de kleren bij H&M best wel leuk, alleen passen ze niet bij mij altijd. Als ik hen zou kunnen overtuigen, om hun jurken en zo te leveren in maten die dichterbij mijn bouw komen, zou het een stuk makkelijker zijn. Moet wel kunnen. Of beter, zelfs -- als elke H&M een naaiatelier erbij hadden, waar ze hun modellen op maat zou kunnen maken. En dan tegen H&M prijzen.

Er is een enorm verschil van inzicht tussen mensen die bij het diabetesteam werken en mensen die bij het genderteam werken. Waarom?

Zelfs binnen grote bedrijven, hebben verschillende afdelingen hun eigen cultuur. En gelukkig, ook. Want stel nou eens voor, dat de overkoepelende directie zou eisen dat alle teams dezelfde werkwijze hanteren, en dat, ipv dat ze kiezen om dat van de diabetesteam uit te roepen tot bedrijfsstandaard, het die van de GT was. Nee, het lijkt mij handiger, dat je op zoek gaat naar een genderteam elders, die een soortgelijk werkwijze hanteert als de diabetesteam, dan dat je eist dat de genderteam hun werkwijze aanpasst.

4) Nog enkele privéredenen die ik niet op een openbaar toegankelijk forum kwijt wil (voor mensen die het willen weten: zie Isis/Vlaamse Gender Kring, waarbij de VGK het meest uitgebreide is en die ook toegankelijk is voor serieuse travestieten). Laat me hier volstaan met: mijn gevoel zegt me dat het nog geen tijd is om afscheid te nemen van de VU.

Helaas heb ik geen toegang tot beide. Misschien ben ik niet serieus genoeg. Maar als je gevoel het zegt, dan moet je jouw gevoel maar volgen, en ophouden met eeuwig geklaag.

Tot slot: kijk eens naar de site van de KNMG (beroepsgroep voor artsen). Daar staan de regels op waar artsen zich aan te houden hebben. Lees ook eens de algemene behandelregels van de VU. Je hebt als patiënt recht op goede informatie van het waarom van jouw behandeling! Het idee van "de witte jas heeft er voor geleerd en daarom moet je vooral geen vragen stellen en je er vooral maar bij neerleggen bij wat er gebeurt" heeft al sinds de 2e wereldoorlog afgedaan (zie op de site van de KNMG de historie van de Nederlandse Artseneed, maar ook bij de gedragsregels voor artsen: "de arts laat zich leiden door [...] - het respect voor zelfbeschikking van de patiënt", "De arts is bereid zich te verantwoorden en zich toetsbaar op te stellen" en meer van dit soort uitspraken - vergelijk dat eens met de onmogelijkheid om de diagnose bij een ander dan de VU te doen, vergelijk het eens met de uitspraak dat je niet buiten de VU om hormonen mag gebruiken (zelfs niet bij een andere medische behandelaar) en vergelijk het ook eens met het niet inhoudelijk willen beantwoorden van vragen over de behandeling). En het is echt -te- gemakkelijk om dan te roepen "als je vindt dat je meer informatie moet krijgen en die krijg je niet, dan ga je toch gewoon naar een ander?"

Als de werkwijze van de genderteam niet volgens de regels is, dan zou je bij de bevoegde instanties een klacht in kunnen dienen.

En dan tot slot: Wat is voor jou belangrijker: dat je de behandeling krijgt dat je wilt, wanneer je het wilt, of dat je de werkwijze van de VU verandert. Want als het de eerste is, begrijp ik niet waarom je niet voor jezelf kiest, en ergens anders naartoe gaat. En als je inderdaad de barricades bent opgegaan om de weg te vereffenen voor toekomstige generaties, dan alle lof naar je toe, dan zullen wij voortaan jouw berichtgeving lezen als rapportages vanuit de voorste linies van de slagveld, en jouw dappere strijd toejuichen. Kijk, dat je de strijd wilt voeren, kan ik alleen maar bewonderen. Maar dat je steeds weer hier jouw ongenoegen over hun behandelswijze etaleert, alsof je er niet van tevoren wist hoe ze opereren, wekt bij mij een soort moeheid op, alsof het je te doen is om het strijd zelf, en niet om het resultaat.

Groetjes,
Lisa

[Mara]

Ik mag van iedereen mijn eigen verantwoordelijkheid nemen, mijn eigen lichaam aanpassen aan mijn eigen gevoel (en niet aan het gevoel dat Mara over mij heeft - bedankt, Mara)

Je hebt me fout begrepen, maar is ja niet het eerste keer......ik ben ervoor dat jij jou gevoel gewoon volgt, maar zie alleen dat je daar zelf nog nie duidelijkheid hebt

En ja trouwens....graag gedaan

Mara

[Morbide]

De VU laat mijn hulpvraag minstens (!) 17 maanden liggen, pas na 17 maanden durven ze een uitspraak te doen over de vraag of ik wel-of-geen transseksueel ben (het woord transgender, dat ik gebruik om mijzelf te identificeren, past niet in hun woordenboek). En pas daarna zullen ze, bij de gratie Gods, als ze echt geen andere reden kunnen vinden om mij geen hormonen te gaan geven, mij doorverwijzen naar een endocrinoloog.

Zal ik ze maar voor zijn dan? Je bent geen trans en hormonen zijn vergif.

[Lisa met een S]

Ik mag van iedereen mijn eigen verantwoordelijkheid nemen, mijn eigen lichaam aanpassen aan mijn eigen gevoel (en niet aan het gevoel dat Mara over mij heeft - bedankt, Mara) en er is maar één instantie die meent dat dat niet kan.

Als ik van iedereen behalve de ene, zou mogen doen wat ik wil, en als er een adequate alternatief is voor dat ene, dan wist ik het wel.

Waarom moeilijk doen, wanneer het makkelijk kan?

Lisa