Waneer vertel ik mijn relatie over mijn travestie

[Petratv]

Hallo Lisa

Sinds ik vorige week alles aan mijn vrouw heb verteld is het eigenlijk even wat rustiger geworden.
Het is voor haar ook erg moeilijk om met het feit te leven dat ik een travestiet ben, ja na 22 jaren gelukkig getrouwd te zijn is dit wel even schrikken.
Ze had natuurlijk wel haar vermoedens maar ze wilde er eigenlijk toch niet aan geloven.
Ze is ook erg lief hoor en helpt met opmaken en zo, maar ik weet dat het voor haar erg moeilijk is.

We hebben afgelopen zaterdag lekker samen geshopt makeup en zo, maar ze heeft nu wel eventjes rust nodig.
Was het bij jullie ook zo dat je in het begin zo egoistisch bent en te veel nadruk op jezelf legt, en te weinig an je partner denkt.
Dit haat ik namelijk want zij is wel het belangrijkste in mij leventje.

Maar nu het hoge woord er uit is wil ik ook niet meer terug, ik heb er zo lang mee geworstelt, en ben blij er vooruit gekomen te zijn.

We nemen het nu dag voor dag en kijken hoe we van hieruit verder gaan.

Lieve groetjes

Petra

[Lisa met een S]

Hallo, Petra,

Ik zit hier met mijn vrouw samen jouw vraag te lezen, en wij gaan het samen beantwoorden. Ik heb afgelopen weekend mijn website in elkaar gezet, en moest om mijn verhaal te schrijven, eventjes terug gaan in de tijd (niet zo heel lang geleden, hoor), waar jij over vraagt.

Zeker in het begin was ik wat jij noemt "egoistisch", alhoewel, ik zou het liever omschrijven als "euphorisch" -- de kogel was eindelijk door de kerk, en ik wilde mij helemaal uitleven, na zolang alles te moeten onderdrukken en/of stiekem doen. Gelukkig (voor mijn vrouw), dat zij heel snel in kontakt is gekomen met Bibi, die ons op het hart drukte, dat, zoals zij dat zegt, de langzaamste het tempo moet bepalen. Dus, moest ik af en toe effe dimme, wat wel heel moeilijk voor mij was.

Inmiddels zijn wij wel ietsje verder, en kunnen wij lekker genieten van een dagje winkelen samen. Het wordt steeds makkelijker voor haar, en dus ook voor mij. Het liefst zou zij natuurlijk willen dat mijn travestie van de aardbodem zou verdwijnen, maar zij weet dat dat niet gaat gebeuren. Of het ooit echt went, durf ik niet te zeggen, maar voor haar valt er mee te leven nu, zelfs met een beetje schik daarin

Hopend U hiermee voldoende te hebben geinformeerde,

Liefs,
Lisa (met een "s")

[Bonnie]

Hoi allemaal
Ik ben Bonnie, de vrouw van Petra. Het is voor mij allemaal nog erg onwerkelijk omdat ik nog niet zo lang op de hoogte ben. Ik ga wel met Petra shoppen etc en geef hem adviezen wat betreft opmaken, maar heb het allemaal nog niet echt verwerkt.
Ik neem aan na 22 jaar huwelijk dat we er samen wel zullen uitkomen, daar ik al eerder mijn vermoedens had wat betreft de travestie van Petra.
Hopelijk krijg ik van iemand reaktie die mij kan vertellen hoe dit nu verder gaat en hoe we dit samen op de beste manier in ons leven kunnen verweven.

Groetjes van Bonnie

[Lisa met een S]

Bonnie,

Als je dat nog niet heb gedaan, raad ik je aan om te beginnen door het verhaal van Bibi, de vrouw van Paula te lezen, op de site van Paula, http://www.travestie.org/paula/nlbibi.htm. Voor mijn vrouw was het een grote steun geweest. Het is heel waardevol, al was het alleen maar om te weten dat ook jij bent niet alleen.

Ik hoop dat je hier de hulp vindt dat je zoekt,

Heel veel sterkte,
Lisa (met een "s")

[lief31]

hallo,mischien heb je hier iets aan,ik ben dus ook een partner geweest,en niet daarom is het uit hoor,ik ben er zelf toen achter gekomen per toeval,ik schrok enorm,dat wel,nou er over na gedacht te hebben heb ik het geacepteerd,mischien als je hart je het in geeft moet je het doen en je moet er wel zelf achter staan hoor,anders zou ik wachten,mischien kan je folders erbij halen als het zo ver is,maar ik denk wel je partner kan het beter van jou horen dan zelf er achter komen,denk ik,hee heel veel sterkte

[Joy]

beter laat dan nooit dus,follow up

<quote ik>als je doorslaat en (teveel) vrouwelijke trekjes krijgt waar je je goed bij voelt, dan lijkt het me niet gezond je in te gaan houden voor die ander, mocht die er moeite mee hebben dan is dat - kort door de bocht - toch haar probleem

<quote miss-bianca>

---->ok, maar het blijft erg egoistisch (vind ik) om aleen maar aan jezelf te denken. Als je b.v. al 10 jaar met een partner bent, en altijd alles verborgen hebt gehouden voor haar (dus geen vrouwelijke trekjes vertoond), kun je bijna zeker problemen verwachten met acceptatie van deze partner.

-----------het is juist egoistisch om het niet te vertellen, je partner daarmee niet serieus te nemen
wat heb je eraan als je het bijv idd 10 jaar verborgen houdt en alsnog na het vertellen je partner om die reden de relatie verbreekt?wat een reeele mogelijkheid is

<quote miss-bianca>Dat je zelf dan al die jaren heel ongelukkig bent geweest is een keuze. Vergeet niet dat heel veel (misschien wel ongelukkige) t* personen hun bestaande relatie belangrijker vinden dan hun comming-out.

----------dat is hun keuze, zou niet de mijne zijn

De nieuwe generatie zal het ook een stuk makkelijker hebben dan de oude, omdat er nu gewoon veel meer aandacht aan besteed wordt door de massa dan vroeger.

wordt vervolgd ?[/i]

ten eerste is er niks mis met egoisme,ten tweede vind ik het sowieso niet verstandig pas na 10 jaar erover te beginnen

juist alles verborgen houden is voor mij not done, je wordt er zelf niet gelukkiger van en je kwetst er juist dan je partner mee, die kan gaan denken:is er dan zo weinig vertrouwen ?of, wat houdt ze nog meer achter?

de nieuwe generatie ondervindt weer nieuwe problemen en het heeft geen zin de nieuwe generatie met de oude te vergelijken,wat die 2 ook zijn

shalommm

[besilvia]

Ik denk dat je het een beetje gevoeliger moet bekijken Sheibbie. Zelf heb ik, toen ik mijn vrouw leerde kennen, mezelf op dat moment voorgenomen om het "hele gedoe" voorgoed achter mij te zetten. De hele handel de vuilbak op, en "normaal" gaan leven. Het internet stond nog in zijn kinderschoenen en ik voelde me een beetje abnormaal omdat t-gevoelens nu eenmaal niet pasten in de gangbare moraal (Jeetje, ik klink oud). Ik kende ook niemand met wie ik het kon delen of die met dezelfde gevoelens worstelde. Na een paar jaar huwelijk begon er iets fundamenteel te knagen.

Pas dan ben ik in contact gekomen met zuster-zielen en ben alles beginnen begrijpen. Maar dan zit je in een relatie, je wilt je partner niet kwetsen en tegelijkertijd ben je erin geslaagd om een decennia-oud mysterie te ontratselen. Na heel wat denkwerk moet het je van het hart, ook en vooral omdat je voor je partner geen geheimen wilt hebben. En natuurlijk, gevoed door de euforie van je zelfontdekking, neig je te' ik-gericht te gaan communiceren. En willens nillens, met de beste bedoelingen, denk je achteraf: stommerik, ik had het nog wat subtieler of "empathischer" moeten aanbrengen.

En dan... dan hangt het van de ingesteldheid van je partner af. Want voor haar is het al helemaal moeilijk. De persoon die ze dacht te kennen blijkt iemand anders te zijn. Bovendien gaan er in de roddelpers de meest wilde verhalen de ronde. Elke man die zich ge-out heeft is transseksueel of mega-pervers. En wat moet je daarmee als partner? Op dat moment is er vooral een gebrek aan informatie en er komt dan nog eens bij dat je het niet zomaar de eerste de beste vriendin kan opbellen om even vlug langs je neusweg te vertellen de je man, de stoere bink naar wie je opkeek, een travo is.

En als het mogelijk was opnieuw te beginnen, wetende wat ik nu weet, dan had ze het geweten van de eerste dag. Maar dat is niet mogelijk. Voel ik me er schuldig om? Niet meer. Ik kan maar zijn wie ik ben, en daar zo oprecht mogelijk in blijven. Het leven is geen lapje grond, maar een rivier. Ik weet vanwaar ik kom, maar kan je zelfs niet bij benadering vertellen in welke zee ik ga terechtkomen...

Liefs,

Silvia

[Joy]

HOLA

gevoelig is my middle name, allene altijd op het verkeerde moment op de verkeerde plaats maar wel op het goeie moment , of wast nou andersom:)

naja ik snap het wel dat het moelijker was before internet, toch pleit ik ervoor je t-gebeuren voordat je een relatie begint of erin rolt te vertellen, bespaard jezelf een hoop ellende en de ander ook(zo denk ik er al jaren over ook voordat ik internet had - omdat het nu eenmaal het belangrijkste in mijn lebven is) en wat is er nu fijner om in een relatie testappen met de wetenschap dat je partner het weet en accepteerd?? niks geen geheim gedoe meer geen schuldgevoelens meer (althans minimaal)
magoed, dat kan dus niet altijd,helaas,

wat info betrefd kan je nu in ieder geval je lol op:)

shalomm

[Gast]

Hallo, enkele van jullie kennen mij van de chat. Maar voor degene die mij niet kennen , ik ben Trudy.

Ik zou wel eens met jullie het willen hebben over wanneer je je relatie verteld dat je travestiet bent. Travestie blijft een soort taboe onder de mensen, en veel vrouwen kunnen er niet mee omgaan. Ik heb zelf een paar keer de ervaring ermee gehad. De eerste was geen probleem, die heeft mij ontmoet als Trudy, dus die wist het van het begin. Later ging ze er wel weer problemen over maken, maar ja, dat is verleden tijd. Toch vraag ik mij af wanneer het nu de juiste tijd is. ik heb hier al verschillende antwoorden op gehad, maar wil toch eens de ervaring van anderen horen.

Trudy

Hai Trudy.

Mijn partner is genderist, dus geen travestiet maar ik denk dat de situatie gelijk is.
Ik leerde hem in de kroeg kennen en was meteen verliefd en dat was wederzijds. Ik had het gevoel een soulmate gevonden te hebben.
Na twee weken hoorde ik een roddel dat hij travestiet zou zijn. In eerste instantie schrok ik me een ongeluk.
Ik heb hem ermee geconfronteerd en hij ontkende. Ik geloofde hem maar het bleef aan mij knagen omdat ik steeds meer dingen van hem leerde kennen die 'verdacht' waren. Na anderhalve maand maakte hij het uit, hij 'was er niet aan toe'.
Maar in de weken, maanden die daarop volgden konden wij elkaar niet loslaten. Ik hield van hem. Ondertussen was ik er 80% zeker van dat de roddel waar zou zijn. Ik heb hem er nooit mee geconfronteerd, wilde hem niet afschrikken. Inmiddels was ik zoveel voor hem gaan voelen dat ik juist teleurgesteld zou zijn als het niet zo zou zijn. Ik had enorm veel respect voor hem. Uiteindelijk heb ik een beetje losgelaten, ik kon niet het niet meer opbrengen om zoveel te geven en hem toch niet helemaal te hebben. Dat merkte hij en voelde dat hij me kwijt zou raken.
Tevens was zijn vertrouwen in mij gegroeid (ook al hadden we geen echte relatie maar meer een gevoel van verbondenheid) en heeft hij mij zijn 'geheim' verteld. Samen hebben we gehuild op de bank. Niet van verdriet maar opluchting. We konden verder. Vanaf die dag zijn we onafscheidelijk en wonen nu een jaar samen.

Mijn advies is als volgt. Je hoeft niet in de eerste weken iets te zeggen. Ga af op je gevoel. Je moet degene helemaal vertrouwen anders ga je te snel, voor jezelf en voor haar.

Als mijn vriend mij de eerste keer dat ik de roddel hoorde had verteld dat het waar was, had ik afstand van hem genomen, omdt je al onzeker bent in een nieuwe relatie en je dus helemaal geen raad weet als je daarnaast ook nog met zoiets om moet gaan.

Ik hoop dat he hiet wat aan hebt.

Succes, Chantal

[transcommunity-girl2]

weg

[Ivanka-]

Hoi allemaal,
En daar ben ik dan, de volgende in de onoplosbare file van mensen die niet weten wat ze er mee aan moeten.
Net nu ik voor mezelf mijn cd-gevoelens (klinkt voor mij ook beter dan tv) heb erkend en geaccepteerd word ik weer verliefd. En dan sta je dus direct in tweestrijd, in de eerste plaats komt de dame in kwestie uit een moeilijke situatie, en daarnaast zit ik zelf nog met allerlei onzekerheden hoe het zich bij mij zal ontwikkelen. Aan de ene kant denk ik dan dat ze misschien juist op me valt omdat ik degene ben die ik ben, aan de andere kant ben ik bang dat ze door mijn enigszins bijzondere gedrag enorm af zal knappen, zeker gezien het feit dat ze nog wat andere probleempjes heeft. Ik ben bang dat goede raad in deze situatie wel duur zal zijn, maar als iemand een idee heeft......

Ivanka

[transcommunity-girl2]

weg

[Joy]

hi ivanka

ik zou het een , het ander niet in de weg laten zitten, wat als je for example nu je verliefdheid wegdrukt en niet toegeeft aan je gevoel,doodzonde! je leeft maar 1 keer,geniet ervan:)

shalomm

[Ivanka-]

Inmiddels een maand verliefd, en nog niets verteld. Dat komt voor een groot gedeelte doordat ook de behoefte om me om te kleden op dit moment volledig weg is.
Ik ben er van overtuigd dat die behoefte vroeg of laat weer terug zal komen, maar voor mij is het dan toch even "wie dan leeft, wie dan zorgt".
Tegen die tijd zal ik het zeker aan de orde stellen, en ik denk ook dat dat gewoon kan, omdat alles waar we het tot nu toe over gehad hebben, en daar waren heel wat bijzonder gevoelige onderwerpen bij, door ons tweetjes heel goed zijn opgenomen. Iedereen is wie hij of zij is door karakter en verleden, en als we daarvan uitgaan is ieder probleem, groot, klein, of hoe gevoelig ook, samen op te lossen.
Groetjes
Ivanka

[Lisa met een S]

Ivanka,

Bedenk maar hoe het zou zijn als jullie een paar jaar verder zijn en het begint weer te kriebelen, dat je dan jouw vriendin (of misschien zelfs inmiddels vrouw) daar overvalt daarmee. Dan, naast het uitleggen van je eigen gevoelens, en wat travestie wel of niet is, moet je ook nog rechtpraten dat je zoiets belangrijks over jezelf achter heeft gehouden. Ik zeg niet dat het de oplossing is, maar het is te overwegen om het toch nu te vertellen, juist omdat het niet actief een rol speelt, en misschien minder bedreigend is voor haar, zodat zij jou kunt leren kennen zoals je bent. En kan ze ook nog, zonder druk, ook komen te begrijpen wat travestie is. Zodat ze dan later misschien minder moeitie heeft ermee.

Groetjes,
Lisa