Over Leven: Mevrouw, u bent een man

[Lisa met een S]

Jij houdt wel van een beetje academisch gevlooi, Lisa . Ik ben er ook niet vies van, maar heb wel eens wat moeite met de functie die het hier (en soms ook elders) heeft.

Nee, inderdaad.

En tenslotte: de academische neiging om orde te scheppen in ons beeld van de werkelijkheid berooft zichzelf uiteindelijk van haar kracht, als het aantal onderverdelingen te groot wordt. In werkelijkheid kunnen wij misschien ook beter als individuen leven en vandaaruit laten zien wie wij zijn. En onze behoefte aan gemeenschapsgevoel wat evenwichtiger over de gehele mensheid uitspreiden en aan andere individuen besteden, liever dan het in een groep gelijkgezinden te zoeken.

Jij snapt het.

Of, om het academisch te verwoorden, ben je bekend met Zeno's Dichotomie? Als een kogel op een doel wordt afgevuurd, moet het een bepaalde afstand overbruggen. Om dat afstand te overbruggen, moet het eerst de helft van die afstand overbruggen. Maar om dat te doen moet het eerst de helft van die afstand overbruggen en ook voor die helft eerst een helft te overbruggen. Aangezien afstanden oneindig deelbaar zijn, kan de kogel onmogelijk ooit aankomen.

Absurde, toch, want kogels komen dusdanig wel aan. Zoms is academisch gevlooi nodig om drogredenering en demagogische stellingen te ontkrachten. Soms door het blootleggen, en soms door het door te trekken tot het absurditeit.

Lisa

[Janiek_]

Soms is academisch gevlooi nodig om drogredenering en demagogische stellingen te ontkrachten. Soms door het blootleggen, en soms door het door te trekken tot het absurditeit.

En ik heb me eergisteren door een psychiater laten vertellen dat het helpt om dementeringsprocessen in de hersenen te vertragen door ze actief bezig te houden. Hersengymnastiek noemde men dat vroeger, toen de bejaarden nog niet voor de televisie zaten, maar tegenover elkaar aan tafel kruiswoordraadsels oplosten...

[Babette]

Hoi hoi,

Patriotten en nationalisten, bijvoorbeeld. Toen ik ooit de militaire dienst weigerde, zat ik tegenover drie mannen die mij met zoveel woorden verweten dat ik te beroerd was om voor vrouw en kinderen, moeder en grootouders te vechten als die bedreigd werden.

oh ja, dat is ook zo'n "heerlijk" uitgangspunt! Alsof dat soort flauwekul ook maar iets oplost! Je zou toch zo langzamerhand gaan denken dat die jongens en meisjes er ooit eens achter komen dat soldaatje spelen over het algemeen een averechts effect heeft. Bij ons in de omgeving zijn er ook weer oefeningen: straaljagers, helicopters, pantservoertuigen op "strategische" kruispunten (op de openbare weg, wel te verstaan!), jongetjes in 't groen met het geweer in de aanslag, dat soort gedoe. Het roept bij mij best wel een heleboel irritatie op, en absoluut geen veilig gevoel. We hebben ze gevraagd of ze op een "opbouwmissie" waren, maar ze hadden geen gevoel voor humor (hoe kan het ook)!

Groetjes en liefs,

Babette.

[Esther Vos]

Janiek schreef:

En tenslotte: de academische neiging om orde te scheppen in ons beeld van de werkelijkheid berooft zichzelf uiteindelijk van haar kracht, als het aantal onderverdelingen te groot wordt. In werkelijkheid kunnen wij misschien ook beter als individuen leven en vandaaruit laten zien wie wij zijn. En onze behoefte aan gemeenschapsgevoel wat evenwichtiger over de gehele mensheid uitspreiden en aan andere individuen besteden, liever dan het in een groep gelijkgezinden te zoeken.

Is het niet zo dat de kracht verloren gaat als er aan het einde van dat proces niets uitkomt. Tenslotte is orde slechts een moment opname. Dat maakt de zucht ernaar door mensen niet minder belangrijk.
Zoals iedereen hier weet wordt je leven afgewisseld door momenten van het weten en twijfel. Wellicht dat er voor die verschillende fases ook verschillende podia zijn.

In mijn periode van twijfel van de afgelopen maanden vond ik het prettig om te praten met mensen die weinig weten van ons onderwerp. Het uitleggen aan hen hoe ik in elkaar steek roept bij mij weer nieuwe vragen op en het formuleren van de antwoorden daarop verschaft mij weer met een stukje orde waarmee ik de volgende serie vragen aankan.

Het is een persoonlijk iets en voor mij jammer dat zodra ik weer verval in de twijfel ik te gevoelig ben voor harde woorden om in fora zoals deze te blijven hangen. Als ik dat wel zou doen kom ik steeds verder van mijn einddoel af.
Ik lees dat tussen de regels ook wel eens bij anderen. Door mijn persoonlijke ontwikkeling ben ik misschien meer een einzelgänger en kan ik makkelijker een groep tijdelijk verlaten. Sommige mensen hebben die zekerheid nodig om er constant bij te horen. Daar is niets mis mee maar het is wel een reden om zorgvuldiger met die mensen in hun moment van gevoeligheid om te gaan.

Liefjes en groetjes Esther

[Lisa met een S]

Tja, voor mij is het ook vooral hoe ik het nu zelf op een positieve manier beleef om een buitenbeentje te zijn. Dat is ook wel anders geweest. Als je moeilijk aan kunt haken in de wereld, kan het bestaan soms erg eenzaam voelen. Zelfs al ben je voor het oog heel sociaal ingesteld.

Er zullen ook mensen zijn die het als een defect zien, dat je niet met hart en ziel tot een groep kunt behoren. Patriotten en nationalisten, bijvoorbeeld. Toen ik ooit de militaire dienst weigerde, zat ik tegenover drie mannen die mij met zoveel woorden verweten dat ik te beroerd was om voor vrouw en kinderen, moeder en grootouders te vechten als die bedreigd werden.

Ik moet zeggen, ik zie het verband niet. Ook al zit je niet opgesloten in een hokje, kan je kiezen om bij gelegenheden bij bepaalde groepen aan te sluiten. Je kunt toch Marco Borsato fan zijn, of houden van klassieke muziek, zonder dat je op de stereotype van de een of de andere lijkt. Gretta Duisenberg en Dries van Agt worden voorvechters voor de Palestijnen, zonder dat ze zich in andere opzichten gaan gedragen als linkse aktivisten. Ik kan mij dus ook goed voorstellen, dat iemand, zonder dat ze in hokjes gelooft, zich aan zou sluiten bij een van de militaire diensten, als ze vinden dat datgene waarvoor wordt gevochten iets is, waarvoor het waard is om te vechten. Het verwijt van de patriotten is meer dat je niet tot hun groep behoort, dan dat je tot geen groep behoort. Hokjes denken behoort niet tot een kant van de politieke spectrum, evenmin als denksen zonder hokjes.

Lisa

[Jawel,Esther]

eerst zou ik wel eens de term primair en secundair duidelijk willen krijgen

Zullen we er maar helemaal van afstappen en het als academisch geneuzel wegzetten?

Het is inderdaad nogal geneuzel, al dan niet academisch.
Wat mij opvalt is dat de termen primair en secundair vooral met graagte gebruikt worden door onzekere pre-ops, die vaak nog worstelen met o.a. zelfacceptatie. Een vorm van zichzelf bewijzen of zo, lijkt het wel.

[Esther Vos]

Lisa schreef:

Je kunt toch Marco Borsato fan zijn, of houden van klassieke muziek, zonder dat je op de stereotype van de een of de andere lijkt

Dat is een goed uitgangspunt Lisa. Maar wat doe je als de groep wordt gedomineerd door mensen die er allerlei bijkomstige voorwaarden aan ophangen.
Bijvoorbeeld je mag hier op de site meepraten maar als je niet voldoet aan de voorwaarden van een klein subgroepje dan kun je je behoorlijk buiten gesloten voelen. Daar kun je van aan het twijfelen komen en denken dat je misschien toch niet goed in elkaar steekt.

[Janiek_]

Het is inderdaad nogal geneuzel, al dan niet academisch.

Bij een vergelijkbare discussie, lang geleden, staat me bij dat jij ook het woord "rechtvaardiging" noemde. Je kunt je, als je onzeker bent of je het zelf allemaal wel redt en de verantwoording ervoor kunt nemen, gesteund voelen/wanen door academische termen en theorieën van "deskundigen". 't Is prettiger als het op den duur zonder kan, wat mij betreft.

[Janiek_]

Daar kun je van aan het twijfelen komen en denken dat je misschien toch niet goed in elkaar steekt.

Misschien kun je de kat een tijdje uit de boom kijken, dan ben je vast minder onder de indruk van ons allemaal hier en dus minder van je stuk gebracht als iemand boude beweringen naar voren brengt.

[Esther Vos]

Janiek schreef:

Misschien kun je de kat een tijdje uit de boom kijken, dan ben je vast minder onder de indruk van ons allemaal hier en dus minder van je stuk gebracht als iemand boude beweringen naar voren brengt.

Bedankt voor de tip Janiek, maar zo bedoel ik het niet. Ik denk dat het wel belangrijk en soms zelfs goed dat je van je stuk gebracht wordt.
Nee, dat klopt niet. Het is soms een feit dat je van je stuk gebracht wordt.
Dat betekent alleen dat iemand nog niet alles weet of op orde heeft. De vraag is hoe je daar dan mee omgaat. en welke factoren meespelen bij het vinden van de antwoorden, zoals de omgeving die je daarvoor kiest.

Groetjes Esther

[Janiek_]

Bedankt voor de tip Janiek, maar zo bedoel ik het niet.

Dat bedoel ik: ik zit er ook regelmatig naast . Dus je moet je door mij niet van de wijs laten brengen....

[lief dinnetje]

Jawel,Esther

Wat mij opvalt is dat de termen primair en secundair vooral met graagte gebruikt worden door onzekere pre-ops, die vaak nog worstelen met o.a. zelfacceptatie. Een vorm van zichzelf bewijzen of zo, lijkt het wel.

Ja zo zie ik het ook .... en om die reden reageer ik dan ook niet al te heftig meer op die dingen.
Ik ben namelijk zelf zo geweest ...... vooral de periode voor de SRS en ook wel de wachttijd tussen de verschillende ingrepen kan soms tot een redelijk negatieve (onzekere) houding leiden.
Een forum is dan een ideale plaats om die onzekerheid van je weg te schrijven......

Groeten,

Melina

[Jawel,Esther]

Het is inderdaad nogal geneuzel, al dan niet academisch.

Bij een vergelijkbare discussie, lang geleden, staat me bij dat jij ook het woord "rechtvaardiging" noemde. Je kunt je, als je onzeker bent of je het zelf allemaal wel redt en de verantwoording ervoor kunt nemen, gesteund voelen/wanen door academische termen en theorieën van "deskundigen". 't Is prettiger als het op den duur zonder kan, wat mij betreft.

Zou best eens kunnen dat ik het woord "rechtvaardiging" heb gebruikt.
Maar even voor de goede orde, ik heb er geen enkel probleem mee als mensen zich gesteund voelen/wanen door allerlei termen en/of theorieen, prima hoor als je er wat aan hebt of mee kan. Maar als termen ge- of misbruikt worden om jezelf omhoog te schrijven en anderen daarmee dus omlaag, of mensen het etiketje "echt", "minder echt" of "onecht" op te plakken word ik nog steeds een beetje kriebelig.
Verder ben ik best lief hoor

[Janiek_]

Verder ben ik best lief hoor

Dat weet ik nog wel . En als je al die tijd meegelezen hebt, weet jij dat ik die irritatie met je deel.

[Arike]

Ik ben nog altijd geen doorslaggevende reden tegengekomen waarom je onderscheid zou moeten maken tussen primair en secundair... Afgezien van de onuitroeibare behoefte van mensen om mensen in hokjes te plaatsen En als ik ergens nou geen behoefte aan heb....