Wat moet ik met mijn twijfels?

[MarijeM]

Hoi ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Marije en ben 25 jaar. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met Vincent en dat is tot nu toe de beste tijd van mijn leven. Het is een schat van een jongen, lief en zoals ik het altijd zag de ideale vriend en ideale schoonzoon.
Na een jaar relatie begon het allemaal toch wat serieuzer te worden en besloot hij me te vertellen over zijn geheimpje. Van binnenuit kwam het gevoel dat hij zich af en toe moest verkleden als vrouw. Dit droeg hij al jaren met zich mee en heeft er nooit iemand iets over verteld. Ik vond het erg dapper dat hij het mij wel durfde te vertellen al kostte dat hem veel moeite. Er vielen na zijn verhaal een hoop antwoorden op vage vragen op zijn plek die ik plots snapte, al ben ik er wel flink van overstuur geweest. Ik heb besloten gewoon bij hem te blijven nu en hem te accepteren hoe hij is.
Ik heb hem nooit gezien in vrouwenkleding en dat wil hij liever ook nog niet. Waarschijnlijk meer om mij te beschermen, hij is bang dat het een te grote schok zal zijn. Maar ik heb nu ook niet de drang dat ik hem zo wil zien. Hij gaat meestal ‘weg’, zoals wij het noemen, als ik er niet ben, bijvoorbeeld een weekend weg of als ik nog op mijn werk ben. Het gebeurt ook niet heel vaak dat hij de aandrang heeft tot. Maar we merken wel heel goed als hij een tijdje niet ‘weg’ is geweest dat hij wat mist, zijn ei niet kwijt kan.
Sinds een klein jaar wonen we samen in mijn huis en is zijn huis verkocht. Daar had hij altijd alle vrijheid en makkelijker de mogelijkheid om er als vrouw tussenuit te knijpen. Nu staan zijn spullen in een opslagbox samen met andere spullen die niet in ons huis paste.
Hij heeft geprobeerd om het gevoel weg te stoppen, maar dit lukt uiteraard niet, dit krijgen we er niet uit. Gelukkig heeft hij inmiddels wel zichzelf geaccepteerd, alleen is hij bang voor de toekomst. Tot nu toe ging altijd alles goed, zelfs in zijn nieuwe huis bij mij, al zijn de omstandigheden soms wat omslachtig. Nu na 2,5 jaar alles nog serieuzer begint te worden kom ik met een samenlevingscontract op de proppen. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik graag kinderen wil en groots wil trouwen. We kijken soms wel eens voor een groter huis e.d. Nu krijgt hij het een beetje benauwd omdat hij niet weet of hij er in de toekomst nog hetzelfde mee om kan gaan en of alles wel te combineren is en hij wil mij niet met dit ‘probleem’ opzadelen. Hij wil mij sparen voor de geheimen die er altijd zullen blijven en de problemen die dit misschien met zich mee zal brengen. Dit gevoel gaat bij hem zover dat hij vorige week toen we net terug kwamen van 2 weken vakantie in Italië maar een punt wilde zetten achter onze relatie. Hij wilde de rest van zijn leven alleen blijven zodat hij zijn vrijheid terughad en niemand tot ‘last’ zou zijn en mij mijn toekomst terug gaf zonder zijn ‘afwijking’. Ik raakte helemaal overstuur en in paniek, want het kwam als donderslag bij heldere hemel. Zeker de argumenten die hij in eerste instantie gaf, de helft sloeg nergens op, ik ken inmiddels ook langer dan vandaag. Ik wilde geen leven meer zonder hem, ik zag ons al samen oud worden. Na een nacht op de bank en veel nadenken kwam de aap uit de mouw en vertelde hij wat hem werkelijk dwars zat, het verhaal zoals hierboven verteld. Ik had natuurlijk al een klein vermoeden. Hij gaf toe egoïstisch de beslissing genomen te hebben, maar mij beter nu mijn leven zonder hem kon terug geven dan over 4 jaar als we nog meer aan elkaar vast zitten en er eventueel een kleintje zou zijn. Ik was verdrietig en teleurgesteld en boos over het feit dat hij me niet bij zijn beslissing betrokken heeft. Hij heeft niet met me over zijn twijfels gepraat, al liep hij er al weken mee. Steeds was hij onrustig en ging hij weg, in zijn eentje een ommetje maken. Ik kreeg geen argwaan want hij heeft nooit veel geduld gehad, dat is eigenlijk zijn enige mindere eigenschap. Dus lang stilzitten of liggen aan het strand is niets voor hem. We hebben veel gepraat en hij heeft besloten er nog langer over na te denken en veel meer met me te bespreken. Voor nu denk ik dat ik hem niet kwijt wil, ik ben nog steeds verliefd en houd zielsveel van hem. En ik weet dat het wederzijds is, dus waarom zou je twijfelen zou je zeggen. Er blijft een ongestemd gevoel aan me knagen… Nu kan ik nog kiezen, straks misschien niet meer, heb ik wel zin in al die extra geheimen en ‘gedoe’ in de toekomst… Ik mag het aan niemand vertellen maar ik heb de behoefte om er met iemand over te praten.
Ik zit nog steeds met die twijfels en na het lezen van een aantal verhalen op jullie site heb ik me geregistreerd. Ik moet mijn verhaal kwijt en hoop op wat advies.
Liefs Marije

[Irene]

Ik schrijf van uit mijn eigen ervaring als partner aan de andere kant (met kinderen). Uit eigen ervaring weet ik dat het niet altijd even simpel is om over dit soort dingen te praten. Beslissingen om uit elkaar te gaan neem je meestal samen, zeker als er sprake is van wederzijdse liefde, dus wat dat betreft hoef je niet zomaar te accepteren wat hij eenzijdig beslist.
Het is goed dat hij je zijn travestiegevoelens heeft toevertrouwd en het feit dat je dat geaccepteerd hebt zou hij best mogen belonen met iets meer vertrouwen door je bij dit soort beslissingen te betrekken. Zijn angst voor verdere bindingen kunnen best heel goed bedoeld zijn, maar uiteindelijk kan jij daar prima over meebeslissen. Verreweg de meeste travestieten blijven hun hele leven travestiet (drang tot omkleden al dan niet met fetishistische seksuele fantasien), sommigen ontdekken later dat er meer aan de hand is (neiging tot transeksualiteit) en dat is best heel moeilijk voor een vader met kinderen en vrouw. Het kan zijn dat hij je daarvoor wilt behoeden zonder dat het aan de orde is, maar het is ook goed mogelijk dat hij je nog niet alles over zijn gevoelens heeft verteld.
Uiteindelijk zullen jullie samen moeten beslissen of jullie met elkaar verder willen, zeker als er kinderen in het spel komen. Cijfer jezelf niet weg is het enige zinvolle advies dat ik je kan geven.

Sterkte Irene

[Elsa]

Hallo Marije, goed dat jullie open zijn tegenover elkaar, dat is een positief begin van een relatie. Wat bedoel je met de zin dat hij je wil sparen voor de geheimen die zijn T* zijn met zich mee brengen? Ik begrijp dat hij zich nu regelmatig omkleed en jij daar geen problemen mee hebt, hem accepteert zoals hij is. Is hij niet zeker van zijn gevoelens, zou dat het kunnen zijn? Als partner van een T* weet ik dat je best creatief hiermee kunt omgaan. Er is een partner groep, daar kun je met andere partners hierover praten hoe zij dit beleven. Je bent welkom hoor,
groetjes elsa

[Elsa]

Ps. hierbij de link voor de partnetgroep..

http://groups.msn.com/transgenderpartners

[mireille]

Hi Marije,

Allereerst wil ik even kwijt dat ik het erg moedig vind om je verhaal hier op te schrijven, das al een hele stap!


Tja... moeilijk, ik kan ook niet echt zien hoe precies de situatie zit maar wat ik proef is dat het toch ietwat in de taboesfeer blijft zitten. niet zozeer omdat jij er geen behoefte hebt om hem(haar) zo te zien, maar dat hij je wil "sparen". Ik denk (ik alleen dus, geen feit!) dat dat op den duur eigenlijk nog verwoestender is. Ik weet niet hoe, maar voor zijn gevoel moet het uit die taboesfeer komen, dan lukt het misschien beter om met die prikkels om te gaan, en voelt het "normaler" aan wat denk ik (alweer, dat denk ik dus)

kweet niet of je deze site al was tegengekomen, maar dit kon misschien wel eens uitkomst bieden: http://www.geocities.com/bianca_holland ... #afspraken

wat "wij" doen... tja je kan het zien als een soort uitlaatklep. waarvoor weet ik niet, maar ik weet wel dat er een zekere regelmaat in moet wezen anders word ik een beetje kregelig
Ik denk dus ook dat voor je partner handig kan zijn om vaste momenten te hebben zodat ie er naar toe kan werken, en dan is het duidelijk voor iedereen. (hoop ik ). Wat ik niet bedoel is dat je nu gelijk koffie moet gaan drinken met je omgekleede partner, das ook weer niet de bedoeling. Too much too soon... Die afspraken kunnen best gemaakt worden zonder dat je er wat van hoeft te zien. Mocht het er wel van komen op de een of andere manier, ik ken de smaak en vaardigheden van je partner niet maar het zou wel eens confronterend kunnen zijn
hij probeert ook maar zijn idee van een vrouw neer te zetten. Je kan achteraf misschien wel op een subtiele wijze op een positieve manier wat advies te geven over hoe het meer acceptabel is te maken, voor het geval dat dus.


Tja en dan je twijfels... wat "wij" doen kan je ook rustig ronduit egoistisch noemen. Ik hoop echt niet voor je dat het alleen maar geven geven en nog eens geven wordt van jouw kant, maar dat is iets waar je misschien achter kan komen met behulp van andere partners-van en hoe zij er mee omgaan.

Ik hoop dat je er wat aan hebt, en erg veel succes en sterkte!

p.s.
Mijn schoonouders konden geen kinderen krijgen.

[Joyce_]

Hallo Marije,

Misschien heb je wat bij de komende gesprekken aan deze de brochure Travestie, een serieuze (nood)zaak.

Er staat ook een stukje in voor partners, mogelijk vind je daar wat herkenning. Ik hoop dat jullie er samen uit komen.

Joyce

[MarijeM]

Allereerst wil ik iedereen bedanken die de moeite heeft genomen om een berichtje achter te laten op dit forum. En iedereen die mee dacht om een oplossing te vinden voor mijn probleem en twijfels.
Helaas moet ik jullie meedelen dat hij inmiddels heeft besloten om toch voor zichzelf te kiezen en bij me weg te gaan. Hij wil blijkbaar de rest van zijn leven alleen blijven en anderen er niet mee lastig vallen. De vrijheid hebben om te doen en laten wat hij wil en mij niet opzadelen met geheimen.
Het valt mij erg zwaar, maar ooit zal ik er wel overheen komen, hoop ik.
Nogmaals allemaal bedankt voor de lieve reacties.
Binnenkort zal ik kijken of ik mijn registratie ongedaan kan maken.
Bedankt,

Groetjes Marije

[Boterbloempje]

Hallo Marije,

Allereerst wil ik je zeggen dat het me spijt dat het zo voor je afgelopen is, gezien jij het anders had gewild.
Zelf ben ik ook een ex-partner van een travestiet. De mijne heeft na bijna 11 jaar huwelijk eenzijdig besloten om er een punt achter te zetten, zogezegd omdat ik hem niet wou aanvaarden zoals hij was, dit terwijl ik helemaal niet doorhad dat hij zo was. Er is dus een duidelijk verschil met jouw situatie, waarin jouw partner jou op de hoogte gebracht had en jij het wel wou accepteren. Zelf heb ik die keuze nooit gekregen. Ondertussen hebben wij ook twee kinderen, die nu nooit meer hun mama en papa samen bij zich hebben. Het is natuurlijk moeilijk om situaties te vergelijken, dus ik weet niet of je wat hebt aan mijn verhaal. Als ik kon kiezen, zou ik liever in jouw schoenen staan dan in de mijne, maar elk voelt zijn eigen pijn. Ik wens je veel sterkte toe.

Vele groetjes,

Boterbloempje

[Stephaned02]

Hallo Marije, goed dat jullie open zijn tegenover elkaar, dat is een positief begin van een relatie. Wat bedoel je met de zin dat hij je wil sparen voor de geheimen die zijn T* zijn met zich mee brengen? Ik begrijp dat hij zich nu regelmatig omkleed en jij daar geen problemen mee hebt, hem accepteert zoals hij is. Is hij niet zeker van zijn gevoelens enseigne Antibes, zou dat het kunnen zijn? Als partner van een T* weet ik dat je best creatief hiermee kunt omgaan. Er is een partner groep, daar kun je met andere partners hierover praten hoe zij dit beleven. Je bent welkom hoor,
groetjes elsa

Ik weet zeker dat hij wat meer wil omkeren, maar hij is bang. Je moet hem geruststellen.