Vrijheid van gender - en waarom dit belangrijk is

[Frederique_]

Hoi,

Op verzoek dus mijn standpunt over vrijheid van gender.

Je wordt als mens geboren - en met het lichaam wat je dan krijgt moet je het doen. Dat is wrang, zeker als je transgender of transseksueel bent en dat lichaam dus kenmerken bevat die niet bij je passen. Als we dit als feit beschouwen dan kun je twee richtingen op redeneren:

De eerste manier is dat de wetenschap beter weet dan de T* wat er aan de hand is - en die kan dan ook het best de oplossing bieden. De gedachte er achter is dat een T* zelf in een diep proces verzonken is, waarbij die T* "niet helemaal goed is" (immers: als je wel helemaal goed zou zijn zou je geen problemen met je eigen lichaamsdelen hebben, nietwaar?), waarbij een wetenschapper met onafhankelijk onderzoek en bewezen oplossingsmethoden het beste voor de patiënt kan kiezen.

Helaas helaas - op deze redernatie is veel af te dingen. Het eerste is dat een wetenschapper beter weet dan een T* wat er aan de hand is. Wie de moeite neemt om de Standards of Care te gaan lezen komt in de eerste alinea al tegen dat de wetenschap het NIET allemaal weet: "All readers should be aware of the limitations of knowledge in this area and of the hope that some of the clinical uncertainties will be resolved in the future through scientific investigation." Als je dit weet, dan staat direkt heel veel op losse schroeven. Want in hoeverre kan een wetenschapper een goede conclusie trekken als die wetenschapper zelf onvoldoende weet? De eerste wetenschappers bezworen dat de aarde plat was. Pas veel later kwam men achter de waarheid... Het wordt nog eens bevestigd in de laatste alinea voor hoofdstuk IV: "The designation of gender identity disorders as mental disorders is not a license for stigmatization, or for the deprivation of gender patients’ civil rights." Een ander hoeft dus niets voor jou te beslissen. Je bent niet gek - ook niet een beetje.

Ik kom terug op het punt waar ik begon. Mensen worden met een lichaam geboren en daar moeten we het mee doen. Wie bepaalt wat er met dat lichaam gebeurt? Bij een tatouage weten we het allemaal: dat is niet de behandelaar, dat is de persoon die kiest voor een tatouage. Bij een borstvergroting of borstverkleining bij vrouwen is het ook duidelijk: dat is niet de behandelaar, dat is de patiënt. Bij hormoonbehandeling en een geslachtsoperatie voor patiënten met genderdysforie wordt het ineens heel anders. Daar is de publieke opinie dat het de arts en het genderteam is dat dat beter kan bepalen.

Waarom?
* Omdat de arts op een grotere afstand van de patiënt staat en het dus beter kan zien. Maar een tatouageshop kan niet onafhankelijk vaststellen of het gekozen plaatje wel-of-niet bij iemand past. Een arts bij een instituut voor borstvergroting of borstverkleining kan niet vaststellen of een patiënt daar -echt- niet zonder kan. Waarom denkt de samenleving dat dat bij transseksuelen en transgenders dan wel kan? In mijn geval is er binnen de diagnosefase drie gesprekken lang ge-emmerd over seksuele voorkeuren, seksuele fantasieëen, mijn historie als kind en puber en de relatie met mijn ouders. In geen van deze onderzoeksvlakken ligt voor mij de reden om hormonen te willen gebruiken. We zijn nauwelijks ingegaan op de redenen voor mij om wel hormonen te willen gebruiken. Die zijn schijnbaar niet zo relevant... Hoe kan ik wetenschappers die zo sterk met zichzelf en hun eigen onderzoeksmethodes en zo weinig met de redenen voor mij om te willen wat ik wil bezig zijn serieus nemen?
* Omdat patiënten soms spijt krijgen. 1% van de patiënten krijgt spijt van de behandeling. Maar is het wel zo erg dat patiënten spijt krijgen? Iemand die spijt krijgt heeft wel een kans gehad. Als je zoiemand bij voorbaat al geen kans geeft zal zoiemand levenslang het idee houden dat haar een kans op een beter leven ontzegd is. Wat is erger: het krijgen van een kans en dan er achter komen dat dat toch niet de beste oplossing was of er achter komen dat je nooit een kans krijgt omdat iemand anders van mening is dat de kans op spijtoptant worden bij jou te groot is?
* Omdat de arts het verlengstuk van het ziekenfonds is en de ziektekosten anders de pan uit rijzen. Maar: zelfs als je het wel betalen kunt wordt de medisch begeleide behandeling van hormonen zonder SRS en zonder psycholoog op dit moment NIET aangeboden. Je hebt als patiënt dus geen keus en bent overgeleverd aan "de goden" van de wetenschap.

Een patiënt weet zelf beter dan wie dan ook of die meer hulp nodig heeft. Ik ben er dan ook voor dat die hulp aangeboden wordt door een genderteam. Dat geldt zowel voor de hulp van een endocrinoloog bij het goed doceren en controleren van hormonen als voor de hulp van een psycholoog. Wel vind ik dat die hulp ten alle tijde vrijwillig moet zijn. Dat kan binnen de eed van Hippocrates ook op andere gebieden (diabetes, bijvoorbeeld). Dat kan ook bij gender. Maar dan moet je dat wel willen...

Wie echt het beste met de patiënt voor heeft accepteert dat genderdysforie iets is dat soms groeit. In mijn geval zie je dat heel duidelijk: toen ik net in mijn proces begon had ik iets van "rokken horen bij mij, ik zou zielsgraag dagelijks de keus willen hebben tussen een rok en een broek". Pas een maand of 2 later kwam daar de voorzichtige wens voor (nep-)borsten bij. Pas ruim een jaar of 2 later was ik zo ver om me bij de VU te melden om te kijken of ze me hormonen willen voorschrijven. En een geslachtsoperatie overweeg ik op korte termijn nog steeds niet... En ik sluit niet uit dat die operatie ook in de toekomst nooit komt en dan is het voor mij ook goed...

Er zijn mensen die, net zo langzaam groeiend of net zo'n beperkte hulpwens hebbend, behoefte hebben aan vrouwelijke hormonen zonder anti-mannelijke hormonen. Of voor anti-mannelijke hormonen zonder vrouwelijke hormonen. Of voor een borstvergrotings-operatie zonder hormonen... Of een geslachtsoperatie waarbij men pas na de geslachtsoperatie met hormonen wenst te beginnen. Of een hele beperkte hoeveelheid hormonen in plaats van de standaard doseringen, zodat er juist geen borsten ontstaan.

Wie genderdysfoor is is niet gek. Wie het anders wil dan de regels van de VU, of iets anders wil dan kan volgens de Standards of Care is niet gek. Het gaat meestal om mensen die heel goed nagedacht hebben over waarom ze willen wat ze willen. Ik gun iedereen de erkenning dat je dat gedaan hebt en de mogelijkheid om van de medische wereld niet meer af te nemen dan waar je zelf behoefte aan hebt. Hulp op maat. Op een respectvolle manier. Een houding van "Ja, tenzij". In plaats van "Niet (half) behandelen van een gezond lichaam - wat dat ook voor gevolgen voor iemands psyche heeft".

Groetjes,

Frederique

[Babette]

Hoi hoi Frederique,

je hebt het helemaal perfect verwoord! Ik ben het dan ook helemaal met je eens! Een tien met een griffel en een zoen van de juffrouw!

Groetjes en liefs,

Babette.

[ik ben hier niet meer]

Er is meer dan 1% die spijt heeft, er is 1% die alles terug wil draaien, het aantal spijtoptanten wat toch maar zo gewoon doorleeft weet men niet exact, maar de schattingen zijn zo'n maximaal 5%.

Maar dat doet niks af aan je verhaal, waar ik het op zich wel mee eens kan zijn. Maar je ziet ook in de tijd verschillen van hoe er gekeken wordt of je transseksueel bent of niet, en dan hangt er ook nog wel wat af van je psycholoog hoe die jou benaderd. Er bestaat helaas nog niet iets dat 100% kan aantonen dat je absoluut transseksueel bent. Behalve je eigen overtuiging in het verkeerde lichaam te leven.

[Frederique_]

Ik vind de diagnosefase 100% zinloos. Ik vind het net zo betuttelend als een ambtenaar van de burgerlijke stand die zou eisen dat homo's een briefje van een psychiater halen dat ze beide -echt- homo zijn, voor hij bereid is hen te trouwen.

Men zal vroeg of laat toch moeten afgaan van het eigen gevoel van een patiënt. Waarom dan niet die hele zinloze rimram overslaan en gewoon mensen als mens behandelen...

Op dit moment is 1% van de spijtoptanten die terugkomt bij de VU belangrijker dan 25-33% van de mensen die in de diagnosefase afvallen en ook belangrijker dan 100% van de mensen die veel langer dan nodig is in de diagnosefase zitten. Dat in een ziekenhuis het volgen van een volstrekt achterhaald protocol belangrijker gevonden wordt dan zo snel mogelijk mensen hun welzijn te vergroten maakt mij wel eens bitter.

Groetjes,

Frederique

[ik ben hier niet meer]

Ik vind de diagnosefase 100% zinloos. Ik vind het net zo betuttelend als een ambtenaar van de burgerlijke stand die zou eisen dat homo's een briefje van een psychiater halen dat ze beide -echt- homo zijn, voor hij bereid is hen te trouwen.

Men zal vroeg of laat toch moeten afgaan van het eigen gevoel van een patiënt. Waarom dan niet die hele zinloze rimram overslaan en gewoon mensen als mens behandelen...

Op dit moment is 1% van de spijtoptanten die terugkomt bij de VU belangrijker dan 25-33% van de mensen die in de diagnosefase afvallen en ook belangrijker dan 100% van de mensen die veel langer dan nodig is in de diagnosefase zitten. Dat in een ziekenhuis het volgen van een volstrekt achterhaald protocol belangrijker gevonden wordt dan zo snel mogelijk mensen hun welzijn te vergroten maakt mij wel eens bitter.

Groetjes,

Frederique

Ik snap je bitterheid volledig, zo voelde ik mij 10 jaar geleden ook, toen ik hoorde van wachtlijsten etc. En dan is het nu nog erger dan toen.
Inderdaad, uiteindelijk komt het toch neer op het gevoel van de persoon zelf. Of het protocol achterhaald is weet ik niet en durf ik niet over te oordelen. Wel weet ik dat als de voorselectie om bij het genderteam aan te melden strenger zou zijn, de procedure sneller zou gaan. Maar dan verliest het genderteam het open karakter wat het nu heeft. De afvallers moeten wel terecht afgewezen worden. En de mensen die toestemming krijgen moeten dit wel om de goede reden krijgen. De kwaliteit van leven..... Het lijkt allemaal zo simpel, maar was het dat ook maar.
Het komt toch uiteindelijk neer op het geld wat de overheid voor het genderteam over heeft. En of er genoeg psychologen etc te vinden zijn. (en er geen operatiezalen uitbranden).
Je kunt homoseksualiteit niet vergelijken met transseksualiteit. Er is toch enige mate van diagnostiek nodig, hoe dan ook. Ik geloof niet dat er een genderteam ter wereld is die zonder werkt. Er zijn ook mensen met een ziekte die daardoor denken dat ze niet in het juiste lichaam leven.
Het lijkt soms zo simpel allemaal, maar was het dat ook maar !

[Monica Dreamgirl]

Hoi Frederique,

Een goed doordacht en goed geformuleerd verhaal. Kopietje naar het LKG-bestuur en het VU-tem, lijkt me. Ik ben het volkomen met je eens, maar ik heb nog wel een aanvulling.

Het is natuurlijk zo dat mensen met genderdysforie niet gek zijn. Ze zijn ook niet ziek. Het is dus eigenlijk van de zotte dat je wel in een medisch circus terecht komt. Maar als je dat vindt zul je ook bereid moeten zijn om daar de uiterste consequentie uit te trekken: namelijk dat transseksuelen hun hele proces zelf zullen moeten betalen. 'In het verkeerde lichaam zitten' is in deze visie geen ziekte meer, maar een cosmetische onvolkomenheid, en het verhelpen daarvan is dan geen medische noodzaak meer maar een cosmetische correctie, net als flaporen of een hazenlip. Ik denk alleen niet dat iemand dat ooit hardop zal toegeven, want niemand is er bij gebaat de verzekeraars wijzer te maken dan ze nu zijn. Het feit dat in elk geval je SRS nog vergoed wordt is een verworvenheid waar niemand vanaf zal willen, en dus blijven we met z'n allen doen alsof genderdysforie een ziekte is, waarvan je 'genezen' moet worden met psychologische hulp en een operatie.

groetjes,

Monica

[ik ben hier niet meer]

Het hoeft niet als ziekte gezien te worden om toch verholpen te kunnen worden. Je kunt het ook zien als een ernstige aangeboren afwijking die pas op latere leeftijd geconstateerd wordt.
In feite is voor zover ik de feiten nu ken het ook een aangeboren afwijking, en niet zo maar eentje. Kun je niet vergelijken met flaporen, en volgens mij wordt een hazenlip nog wel vergoed (of ook al niet meer soms).

Ik heb een groot aantal jaren geleden wel gepraat met deze en gene op het congres in 2000. In DSM V zou genderdysforie niet meer als psychische afwijking voorkomen, omdat het dat ook niet is. In Nederland zou dan heel de vergoeding moeilijk worden omdat die juist berust op het feit dat het een "ziekte" is. Het kan verkeren......

[Chantal C.]

Ik vind de diagnosefase 100% zinloos. Ik vind het net zo betuttelend als een ambtenaar van de burgerlijke stand die zou eisen dat homo's een briefje van een psychiater halen dat ze beide -echt- homo zijn, voor hij bereid is hen te trouwen.

Men zal vroeg of laat toch moeten afgaan van het eigen gevoel van een patiënt. Waarom dan niet die hele zinloze rimram overslaan en gewoon mensen als mens behandelen...

Volgens mij is dit een oude koe die uit de sloot getrokken wordt. Helaas is het zo dat niet 100% van de mensen zeker zijn van hun gevoelens of mensen die geen juist beeld van de werkelijkheid hebben. Deze mensen moet je tegen zichzelf in bescherming nemen.

Overigens vind ik bovenstaande ook voor een hoop vrouwen die klakkeloos allerlei cosmetische ingrepen laten doen.

[Morbide]

Frederique, de vrijheid van gender die jij bepleit is er al. Vrijheid van geslacht niet helemaal, maar wel in grote mate. Aan rechten ontbeert het ons niet. Wel is het zo dat die rechten beter geborgd zouden moeten worden. Qua emanicipatie is er nog heel wat werk aan de winkel. Maar dat is niet iets transspecifieks. De hulverlening die je zoekt, is er ook. Jij klopt alleen aan de verkeerde deur. Ik zou de VU dan ook maar niet gaan lastig vallen met je betoog. Het genderteam biedt hulpverlening aan transseksuelen. Niet aan transgenders en travestieten. Waar jij zou moeten aankloppen is bij een privékliniek.

Het staat ieder mens vrij om van alles aan zhaar lichaam te laten versleutelen. Een arts heeft echter altijd het laatste woord. Ook in privéklinieken kunnen behandelingen in principe geweigerd worden. In reguliere ziekenhuizen is de arts helemaal de baas. Je kunt niet naar een zkh wandelen en zeggen dokter haal mijn blinde darm er maar uit. Artsen bepalen of iets medisch noodzakelijk is of niet. Als je een ingreep vergoed wilt krijgen heb je die verklaring nodig. En dan nog blijft het hopen dat je verzekeraar meewerkt. Een arts of verzekeraar kan ook voorwaarden stellen. Zo kan bij een bvk van je geëist worden dat je eerst een aantal kilo's afvalt.

Transen zijn wel gek. Ze leven in de stellige overtuiging tot het andere geslacht te behoren terwijl alles er op wijst dat dat niet zo is. Dan zit er ergens toch een behoorlijk steekje los. Het is goed mogelijk dat transgenders niet gek zijn, dat weet ik niet, maar dan moet je wel, zoals Monica ook al aangeeft, accepteren dat behandeling van transgenders niet vergoed wordt. Als je niet ziek bent, hoef je ook niet naar de dokter. En als je stelt dan genderdysforie kan groeien, dan moet je ook aannemen dat het weer kan krimpen. Lees anders de verhalen op dit forum en in de profielen er maar op na. Ik vind het daarom niet meer dan terecht dat je een gab of delen daarvan niet even makkelijk kunt halen dan een tatoeage.

Zoals je ziet staat mijn mening weer eens lekker haaks op de jouwe. Onze stokpaardjes galopperen ieder een andere kant op. =P Ik heb het idee dat je blik op dit soort zaken nogal vertroebeld wordt door je emoties. Je postings over medische ingrepen kennen altijd een hoog het is niet eerlijk omdat (vul hier een willekeurige behandeling die wel vergoed wordt in) gehalte. Daarom ben ik zo vrij geweest om het volgende even voor je te google-en.

Psychisch lijden: geen medische indicatie
Bij plastische chirurgie is psychisch lijden geen medische indicatie. Ook psychosociale oorzaken - zoals niet naar zwembad of sauna durven, zich schamen voor de partner waardoor problemen in de (seksuele) relatie ontstaan, geen nieuwe relatie durven aangaan omdat men zich schaamt of gepest wordt - zijn bijzonder vervelend maar vormen helaas géén reden voor vergoeding.

Los van het feit of ik het hier nu wel of niet mee eens ben is het een gegeven dat jij voor een verloren zaak strijdt.

[Frederique_]

Hoi Petra en anderen,

Als je gelijk zou hebben dan zou je ook direkt uit de SP moeten gaan: wie geen idealen heeft hoort niet thuis in eender welke politieke partij. Dat zowel jij als ik lid van die partij zijn betekent dat we wel idealen hebben - zelfs als die op dit moment onbereikbaar lijken te zijn.

Ik heb het eerder geschreven: met mijn pleidooi voor snellere behandeling wil ik het niet onmogelijk maken om psychische hulp te krijgen ALS MENSEN NIET ZEKER VAN ZICHZELF ZIJN. Maar wat nu gebeurt is omgekeerd: omdat je genderdysforisch bent, wordt er vanuit gegaan dat de arts royaal de tijd mag nemen om vast te stellen of jij wel zeker van jezelf bent. Dat vind ik persoonlijk behoorlijk de omgekeerde wereld. Er is vast wel een-of-ander compromis mogelijk waarbij men een patiënt niet minstens 14 maanden in de weg zit met zorgvuldig maar zinloos medisch onderzoek, waarmee men mijn levensvreugde dus ook 14 maanden lang vergald heeft.

Dan de vergoedingen. Op de een-of-andere manier denken mensen dat je een zeer uitgebreide diagnosefase nodig hebt voor je voor ziektekostenvergoeding in aanmerking komt. Mijn verrassing voor die mensen: ik kreeg mijn logopedie vergoed na 1 gesprek, in mannenkleren, van 1 kwartier, bij mijn huisarts. Het kan dus echt, diagnose in een kwartier en op basis daarvan je kosten vergoed krijgen. En meer is mijns inziens ook niet nodig. De logopedist is niet verbonden aan een ziekenhuis - dus ook daar gaat het argument waarom dit nu zo uitgebreid en streng moet. Op soortgelijke manier kun je dus ook privéklinieken via de ziektekostenverzekering laten vergoeden. Sterker nog: Krege en De Cat zijn privéklinieken en worden door (een deel van) de ziektekostenverzekeraars vergoed. Ook daar dus geen argument waarom het allemaal zo streng moet.

De beste reden voor een lichamelijke aanpassing is: mensen hebben het gevoel dat ze met zo'n aanpassing meer zichzelf zijn dan zonder zo'n aanpassing. Ik heb het gevoel dat het in de medische wereld vaak moeilijker gemaakt wordt dan het is. Het is -werkelijk- zo simpel. En er is maar één die die beslissing goed kan nemen en dat is de patiënt zelf. Jammer voor hulpverleners die overbodig worden en ziektekostenverzekeraars die (mijns inziens: ten onrechte) vrezen dat de kosten de pan uit rijzen (want: waarom zou iemand op vrijwillige basis een geslachtsoperatie of borstvergroting of gezichtsverandering ondergaan als dat niet echt nodig is?!).

Groetjes,

Frederique

[Chantal C.]

Het is -werkelijk- zo simpel. En er is maar één die die beslissing goed kan nemen en dat is de patiënt zelf.

In jouw geval misschien ja... Maar er zijn genoeg mensen die denken dat zelf ook te kunnen, maar waarvan de hulpverlening ziet dat zij dat niet kunnen. Op de één of andere manier komt dat maar niet bij je binnen...

[Frederique_]

Hoi Chantal,

Tja, zo kun je het zien.

Je kunt je ook afvragen waarom jij denkt dat de hulpverlening beter ziet of een (al-dan-niet gedeeltelijke) geslachtsveranderende behandeling een oplossing kan zijn dan de patiënt dat zelf kan zien... Van mijn kant uit vind ik het gevoel van de patiënt altijd belangrijker dan het gevoel van de behandelaar. Iedereen die wilsbekwaam is is eigenaar van het eigen lichaam. Ook als een behandelaar zich ver-schrik-ke-lijk verantwoordelijk voelt...

Als men werkelijk vindt dat een patiënt dat niet kan, waarom verklaart men die patiënt dan niet wilsONbekwaam via de daarvoor bestaande procedures van de rechtbank?

Groetjes,

Frederique

[ik ben hier niet meer]

Hoi Chantal,

Tja, zo kun je het zien.

Je kunt je ook afvragen waarom jij denkt dat de hulpverlening beter ziet of een (al-dan-niet gedeeltelijke) geslachtsveranderende behandeling een oplossing kan zijn dan de patiënt dat zelf kan zien... Van mijn kant uit vind ik het gevoel van de patiënt altijd belangrijker dan het gevoel van de behandelaar. Iedereen die wilsbekwaam is is eigenaar van het eigen lichaam. Ook als een behandelaar zich ver-schrik-ke-lijk verantwoordelijk voelt...

Als men werkelijk vindt dat een patiënt dat niet kan, waarom verklaart men die patiënt dan niet wilsONbekwaam via de daarvoor bestaande procedures van de rechtbank?

Groetjes,

Frederique

Frederique, er zijn ook mensen die een lichamelijke of psychische ziekte hebben waardoor ze denken dat ze in het verkeerde lichaam leven, en dus transseksueel zijn, maar waarvan dit helemaal niet HET probleem is. Als het echte probleem is opgelost is het gevoel van in het verkeerde lichaam te leven weg, of is de geslachtsverandering geen oplossing omdat het niets veranderd aan de rest van de problemen, en deze zelfs alleen maar erger kunnen maken. Is een geslachtsverandering dan een oplossing ?

[Janiek_]

Transen zijn wel gek.

Het is goed mogelijk dat transgenders niet gek zijn, dat weet ik niet, maar dan moet je wel, zoals Monica ook al aangeeft, accepteren dat behandeling van transgenders niet vergoed wordt.

Voor wie wil weten hoe de visies binnen de medische wereld zich op dit punt ontwikkeld hebben, is er deze studie beschikbaar:

http://tonderzoek.files.wordpress.com/2 ... e-1869.pdf

Naar mijn eigen -niet al te bescheiden- mening is het een tamelijk arbitrair gegeven of transen wel gek zijn en transgenders en travestieten niet. Groepsgewijs bekeken wordt er over het algemeen door de "lijdenden" zelf en door de hulpverleners naar andere oplossingen gezocht. Dat vindt je bijvoorbeeld weerspiegeld in die schaalverdelingen die Benjamin en Watson daarvoor ontworpen hebben. Verder is een diagnose niet meer dan een rustpunt voor de geest van met name de arts en speelt de vraag naar hoe groot de lijdensdruk is wel degelijk een rol in de afweging of en zo ja welke behandeling gekozen wordt. En dat niet door de patiënt, maar door de behandelend arts. Zolang iemand met andere middelen erin slaagt met genderdysfore gevoelens te leven, dan moet een arts wel gek zijn, wil hij een gezond lichaam met hormonen of scalpel te lijf gaan. (Psychlogische hulp wordt, als het goed is, altijd eerst uitgeprobeerd.) Dat doe je alleen als je ervan overtuigd bent dat het absoluut levensreddend is.

Daarom lopen al je vergelijkingen mank, Frederique, en zou je wellicht beter af zijn door je problemen of wensen niet te medicaliseren.

[Mara]

Sterker nog: Krege [.....] zijn privéklinieken

Waar heb jij dat dan vandaan Frederique.....Krege was eerst aan een universitair ziekenhuis net zoals het VU, nu is zij bij een gewone ziekenhuis in Krefeld, maar of dat echt un Prívékliniek is zoals jij dat stelt betwijfel ik sterk....ik ken het Maria-Hilf-Krankenhaus daar en het is alles andere dan privé.....

Zij doet geen operaties als jij niet de volledige diagnostische fase doorheen bent en kunt aantonen dat jouw ziekenfonds opkomt voor de kosten.....!!!!

Trouwens is zij maar een operateur van 32 in Duitsland die deze ingreep doen en van die 32 zijn enkelen bij privéklinieken zoals Daverio of Spehr bvb.....maar dat neemt niet weg dat jij bij iedereen aan moet tonen, dat jij echt transseksueel bent.....

......en nee, transgenders opereert toch niemand, want die willen toch geen srs