Elise schreef :
Als 99,99% van de mensheid het onderscheid tussen mannen en vrouwen wilde behouden, had er geen emancipatie geweest, en zeker van jou zou dan verwacht worden dat je man bleef, en ze hadden al zeker niet geaccepteerd dat je in kleding van het andere geslacht zou gaan lopen, laat staan operatieve ingrepen ondergaan.
Zoals gewoonlijk snap ik inderdaad absoluut niks van de redenering van een TG.
Emancipatie is zorgen dat vrouwen gelijke rechten hebben als mannen, maar dat doet niks af aan hun status van vrouw en aan hun vrouw-zijn.
Met andere woorden dat heeft absoluut niks te maken met het onderscheid in genderidentiteit ....het is gewoon een strijd tot gelijke behandeling van mannen en vrouwen binnen de maatschappij.
En jawel transseksualiteit zorgt juist dat het onderscheid blijft bestaan, want na het hele proces val je terug mooi in het gewenste vakje.
Dat is alvast maatschappelijk gezien de bedoeling.
Mensen die vertrouwen hebben in hun eigen identiteit laten anderen ook vrij om hun identiteit in vrijheid te mogen kiezen en bepalen. Want waar je zelf van geniet gun je een ander ook. Misschien kan je je eigen transseksualiteit nog niet onder ogen komen, en wil jij het verschil tussen jou en biologische vrouwen op deze wijze ontkennen en wegpoetsen en kun je het niet uitstaan dat er mensen zijn die het man- en vrouw zijn voor jouw gevoel ontkrachten door hun leven te leven met hun eigen identiteit.
Zo en beschrijf dan eens wat die identiteit is ?
En wat daar uieindelijk de bedoeling moet van zijn ?
En hoe kom je erbij dat ik mijn eigen transseksualiteit niet onder ogen kan komen ? IK ben fier dat ik een vrouw ben vandaag en ik was als travestiet ook al heel erg fier om als vrouw op de wereld kunnen rond te lopen.
Dus neen ik heb geen probleem met mijn identiteit van (trans)-vrouw, integendeel zelfs ik kan eindelijk relatief ongeremd leven en me af en toe al eens heel erg vrouw voelen in het bijzijn van een partner (in mijn geval een mannelijke partner)
Gr,
Melina
Vraagje bloos
Moderator: Moderators
Hallo Melina,
Ik ben bang dat je een tikkeltje in een tunnel-visie terecht gekomen bent en daardoor een aantal realiteiten uit het oog verliest. Grenzen, en zeker strak getrokken grenzen, zijn per definitie kunstmatig, afspraken die met een pennenstreek zijn te veranderen. Emancipatie is zeker niet alleen een strijd ter gelijkschakeling van de rechten van mannen en vrouwen. Het is in het algemeen (Van Dale): "Bevrijding van wettelijke, sociale, politieke, morele of intellectuele beperkingen, toekenning van gelijke rechten, gelijkstelling voor de wet, streven naar gelijkgerechtigheid." Behoudens als voorbeeld, is dat dus absoluut niet beperkt tot welke tegenstelling dan ook. Ik zie jou in deze draad regelmatig verwijzen naar jouw ervaringen in de topsport. Sorry, maar als er nou een menselijke gedraging is die niet of nauwelijks een afspiegeling is van de samenleving in het algemeen, dan is het de topsport wel. In mijn beleving staat het ieder vrij om het wel of niet eens te zijn met de opvattingen van anderen. Ik kan me zelfs voorstellen dat individuen van mening zijn dat de eigen opvatting de enig juiste is. Als echter een individu of een groep een opvatting bij anderen gaat afdwingen, ontstaat een conflict. Van dit soort conflicten zijn de resultaten overal om ons heen op de hele wereld te zien. Misschien is het niet zo'n goed idee om steeds maar weer grenzen op te werpen en verschillen uit te vergroten. Het zou wellicht verstandiger zijn, met respect voor andere opvattingen, juist overeenkomsten te benadrukken, is een stuk rustiger ook. Bij deze dan maar meteen mijn Nieuwjaarswens.
MVG
Joan
Ik ben bang dat je een tikkeltje in een tunnel-visie terecht gekomen bent en daardoor een aantal realiteiten uit het oog verliest. Grenzen, en zeker strak getrokken grenzen, zijn per definitie kunstmatig, afspraken die met een pennenstreek zijn te veranderen. Emancipatie is zeker niet alleen een strijd ter gelijkschakeling van de rechten van mannen en vrouwen. Het is in het algemeen (Van Dale): "Bevrijding van wettelijke, sociale, politieke, morele of intellectuele beperkingen, toekenning van gelijke rechten, gelijkstelling voor de wet, streven naar gelijkgerechtigheid." Behoudens als voorbeeld, is dat dus absoluut niet beperkt tot welke tegenstelling dan ook. Ik zie jou in deze draad regelmatig verwijzen naar jouw ervaringen in de topsport. Sorry, maar als er nou een menselijke gedraging is die niet of nauwelijks een afspiegeling is van de samenleving in het algemeen, dan is het de topsport wel. In mijn beleving staat het ieder vrij om het wel of niet eens te zijn met de opvattingen van anderen. Ik kan me zelfs voorstellen dat individuen van mening zijn dat de eigen opvatting de enig juiste is. Als echter een individu of een groep een opvatting bij anderen gaat afdwingen, ontstaat een conflict. Van dit soort conflicten zijn de resultaten overal om ons heen op de hele wereld te zien. Misschien is het niet zo'n goed idee om steeds maar weer grenzen op te werpen en verschillen uit te vergroten. Het zou wellicht verstandiger zijn, met respect voor andere opvattingen, juist overeenkomsten te benadrukken, is een stuk rustiger ook. Bij deze dan maar meteen mijn Nieuwjaarswens.
MVG
Joan
Niet wat je weet is belangrijk, maar de keuzes die je maakt
-
lief dinnetje
- Eredivisie
- Berichten: 874
- Lid geworden op: di aug 29, 2006 19:19
JoanTV schreef :
Emancipatie is zeker niet alleen een strijd ter gelijkschakeling van de rechten van mannen en vrouwen. Het is in het algemeen (Van Dale): "Bevrijding van wettelijke, sociale, politieke, morele of intellectuele beperkingen, toekenning van gelijke rechten, gelijkstelling voor de wet, streven naar gelijkgerechtigheid
Bedankt voor deze complete definitie.
Inderdaad gelijke rechten voor mannen en vrouwen.
Net zoals dat ook zo is voor blanken en zwarten.
En ik kan me daar allemaal in vinden, maar om gelijke rechten voor 2 groepen mensen te vragen moet je wel onderkennen dat er 2 duidelijk afgescheiden groepen zijn.
En dat is nu net mijn punt....als ik Transgenders ergens probeer te begrijpen dan willen ze het bestaan van die 2 duidelijk gescheiden identiteiten niet erkennen.
Voor mij klinkt dat al even absurd als te zeggen er zijn geen blanke en zwarte mensen....die zijn er wel, je kan wel willen dat er in de behandeling van blanken en zwarten geen verschil is, maar je kan niet zover gaan en stellen er is geen verschillen zijn in huidskleur binnen het menselijke ras.
De positie van transseksuelen is inderdaad wel uniek, want die switchen dus van de ene groep naar de andere groep en dat maakt het al voor veel mensen moeilijk te begrijpen.
Hoe men op TG's dan gaat reageren .....dat is me niet helemaal duidelijk.
Het is me zelfs niet duidelijk waar ze eigenlijk naartoe willen op termijn......mij lijkt het een moeilijk houdbare situatie, zowel voor hunzelf als voor hun omgeving.
Groeten,
Melina
Emancipatie is zeker niet alleen een strijd ter gelijkschakeling van de rechten van mannen en vrouwen. Het is in het algemeen (Van Dale): "Bevrijding van wettelijke, sociale, politieke, morele of intellectuele beperkingen, toekenning van gelijke rechten, gelijkstelling voor de wet, streven naar gelijkgerechtigheid
Bedankt voor deze complete definitie.
Inderdaad gelijke rechten voor mannen en vrouwen.
Net zoals dat ook zo is voor blanken en zwarten.
En ik kan me daar allemaal in vinden, maar om gelijke rechten voor 2 groepen mensen te vragen moet je wel onderkennen dat er 2 duidelijk afgescheiden groepen zijn.
En dat is nu net mijn punt....als ik Transgenders ergens probeer te begrijpen dan willen ze het bestaan van die 2 duidelijk gescheiden identiteiten niet erkennen.
Voor mij klinkt dat al even absurd als te zeggen er zijn geen blanke en zwarte mensen....die zijn er wel, je kan wel willen dat er in de behandeling van blanken en zwarten geen verschil is, maar je kan niet zover gaan en stellen er is geen verschillen zijn in huidskleur binnen het menselijke ras.
De positie van transseksuelen is inderdaad wel uniek, want die switchen dus van de ene groep naar de andere groep en dat maakt het al voor veel mensen moeilijk te begrijpen.
Hoe men op TG's dan gaat reageren .....dat is me niet helemaal duidelijk.
Het is me zelfs niet duidelijk waar ze eigenlijk naartoe willen op termijn......mij lijkt het een moeilijk houdbare situatie, zowel voor hunzelf als voor hun omgeving.
Groeten,
Melina
-
lief dinnetje
- Eredivisie
- Berichten: 874
- Lid geworden op: di aug 29, 2006 19:19
JoanTV schreef :
Ik zie jou in deze draad regelmatig verwijzen naar jouw ervaringen in de topsport. Sorry, maar als er nou een menselijke gedraging is die niet of nauwelijks een afspiegeling is van de samenleving in het algemeen, dan is het de topsport wel
Ho maar dat is niet enkel in topsport hoor.
Overal waar ik kom zie ik die duidelijk gescheiden hokjes en met duidelijke aanduiding.
Ik ga vanavond bijvoorbeeld naar de fitness : je hebt daar een duidelijk gescheiden kleedkamer : dus eentje voor dames en eentje voor heren. En je hebt daar eveneens een gescheiden WC, eentje voor dames en eentje voor heren.
Dat is zo ook op de tennis, dat is zo bij het wielrennen, dat is zo op het werk ...dat is toch gewoon overal ?
Die opdeling is gewoon overal en constant aanwezig in mijn dagelijkse leven. Vandaag die opdeling ontkennen zou gewoon mijn eigen dagelijkse realiteit ontkennen zijn.
Ik moet die opdeling ook niet zelf instand houden om mij als "vrouw" te kunnen bevestigen hoor, neen die 2 gescheiden hokjes zijn er overal en bij mijn weten al jaren.
Waar gaat een TG zich dan omkleden ? De ene dag bij de dames en de volgende dag bij de heren, volgens hun gevoel die dag ?
Definieer dat dan eens zo een gevoel ? Wat is dat dan precies eigenlijk ?
Ik mis inderdaad inleving ....en dat was zo als travestiet ook al als ik op stap ging in het gendermilieu.
Ik kan het niet echt begrijpen wat dat gevoel precies is om TG te zijn.
Groeten,
Melina
Ik zie jou in deze draad regelmatig verwijzen naar jouw ervaringen in de topsport. Sorry, maar als er nou een menselijke gedraging is die niet of nauwelijks een afspiegeling is van de samenleving in het algemeen, dan is het de topsport wel
Ho maar dat is niet enkel in topsport hoor.
Overal waar ik kom zie ik die duidelijk gescheiden hokjes en met duidelijke aanduiding.
Ik ga vanavond bijvoorbeeld naar de fitness : je hebt daar een duidelijk gescheiden kleedkamer : dus eentje voor dames en eentje voor heren. En je hebt daar eveneens een gescheiden WC, eentje voor dames en eentje voor heren.
Dat is zo ook op de tennis, dat is zo bij het wielrennen, dat is zo op het werk ...dat is toch gewoon overal ?
Die opdeling is gewoon overal en constant aanwezig in mijn dagelijkse leven. Vandaag die opdeling ontkennen zou gewoon mijn eigen dagelijkse realiteit ontkennen zijn.
Ik moet die opdeling ook niet zelf instand houden om mij als "vrouw" te kunnen bevestigen hoor, neen die 2 gescheiden hokjes zijn er overal en bij mijn weten al jaren.
Waar gaat een TG zich dan omkleden ? De ene dag bij de dames en de volgende dag bij de heren, volgens hun gevoel die dag ?
Definieer dat dan eens zo een gevoel ? Wat is dat dan precies eigenlijk ?
Ik mis inderdaad inleving ....en dat was zo als travestiet ook al als ik op stap ging in het gendermilieu.
Ik kan het niet echt begrijpen wat dat gevoel precies is om TG te zijn.
Groeten,
Melina
De vergelijking met blank en zwart is wel leuk eigenlijk: ik denk niet dat transgenders de tweedeling man/vrouw willen opheffen, maar erkenning willen voor dat een mens ook geen van beiden kan zijn of allebei of nog iets anders. Omdat zij het zo beleven.
Net zoals er ook meer huidskleuren zijn dan blank en zwart.
Dat ik me wel transgender noem is eigenlijk een kwestie van behelpen. Als ik met de mensen samen ben die zich als transgender identificeren, voel ik vooral herkenning in de zoektocht, aarzelingen, twijfels. Bij sommigen, waarvan enkelen post-op (naar beide richtingen) merk ik een sterke drive naar erkenning voor juist die tussenpositie of dat overstijgen. Die ervaar ik bij mijzelf niet. Ik heb er helemaal niets op tegen om eenduidig voor de rest van mijn leven als vrouw gezien te worden, integendeel. Maar om daarvoor mijn lichaam te veranderen, dat voelt voor mij niet zo zonneklaar vanzelfsprekend als voor bijvoorbeeld Petra. Ik heb er voor mezelf geen hekel aan, zolang ik er niet teveel mee geconfronteerd word. Soms denk ik wel dat ik de terreinen waarop dat onvermijdelijk zal gebeuren uit de weg ga. Dat die genitaliën van mij een man zouden maken, vind ik wel echt onverteerbaar.
Net zoals er ook meer huidskleuren zijn dan blank en zwart.
Dat ik me wel transgender noem is eigenlijk een kwestie van behelpen. Als ik met de mensen samen ben die zich als transgender identificeren, voel ik vooral herkenning in de zoektocht, aarzelingen, twijfels. Bij sommigen, waarvan enkelen post-op (naar beide richtingen) merk ik een sterke drive naar erkenning voor juist die tussenpositie of dat overstijgen. Die ervaar ik bij mijzelf niet. Ik heb er helemaal niets op tegen om eenduidig voor de rest van mijn leven als vrouw gezien te worden, integendeel. Maar om daarvoor mijn lichaam te veranderen, dat voelt voor mij niet zo zonneklaar vanzelfsprekend als voor bijvoorbeeld Petra. Ik heb er voor mezelf geen hekel aan, zolang ik er niet teveel mee geconfronteerd word. Soms denk ik wel dat ik de terreinen waarop dat onvermijdelijk zal gebeuren uit de weg ga. Dat die genitaliën van mij een man zouden maken, vind ik wel echt onverteerbaar.
Ik dweil, dus ik ben. - Vrij naar Descartes
Zwart/Wit, Blank/Bruin, Links/Rechts, Arm/Rijk, Boven/Onder - - Allemaal voorbeelden van "duidelijke" afscheidingen tussen "hokjes". Maar was er dan geen grijs, of mulatten/mestiezen, het midden, middenstand of halfhoog?? Naar mijn, bescheiden, mening is er helemaal geen zwart en geen wit, maar zijn er ontelbaar veel grijstinten. Voor zover ik het kan bekijken is het indelen in hokjes, het trekken van grenzen, historisch gezien altijd een machtsmiddel geweest en is het dat nog steeds. Lekker makkelijk: je hoort hier bij of daarbij en als jij je daar niet lekker bij voelt, dan ben je voor de gevestigde orde een bedreiging en moet je in het meest extreme geval als ketter of als heks worden verbrand. Ik zal wel naief zijn, maar ik beschouw juist het rigide trekken van grenzen en het gedachtenloos indelen in hokjes als de grootste beperking voor de individuele ontplooiing die er bestaat.
MVG
Joan
MVG
Joan
Niet wat je weet is belangrijk, maar de keuzes die je maakt
-
Hertog Jan
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 214
- Lid geworden op: wo okt 24, 2007 15:33
- Locatie: <10 km onder utrecht
Nee hoor, maar mensen hebben behalve behoefte aan ontplooiing ook behoefte aan houvast. De balans daartussen is bij ons allemaal verschillend, en ook nog eens per situatie.joantv schreef: Ik zal wel naief zijn, maar ik beschouw juist het rigide trekken van grenzen en het gedachtenloos indelen in hokjes als de grootste beperking voor de individuele ontplooiing die er bestaat.
Ik dweil, dus ik ben. - Vrij naar Descartes
-
lief dinnetje
- Eredivisie
- Berichten: 874
- Lid geworden op: di aug 29, 2006 19:19
Janiek2 schreef :
Ik heb er helemaal niets op tegen om eenduidig voor de rest van mijn leven als vrouw gezien te worden, integendeel.
Maar om daarvoor mijn lichaam te veranderen, dat voelt voor mij niet zo zonneklaar vanzelfsprekend als voor bijvoorbeeld Petra.
Ik heb er voor mezelf geen hekel aan, zolang ik er niet teveel mee geconfronteerd word. Soms denk ik wel dat ik de terreinen waarop dat onvermijdelijk zal gebeuren uit de weg ga.
Dat die genitaliën van mij een man zouden maken, vind ik wel echt onverteerbaar.
Is dat voor Petra altijd zonneklaar geweest ?
Ik ben nu ook post-op trans, maar dat was voor mezelf zeker niet altijd duidelijk hoor.
Onzekerheid en angst voor de SRS hebben me zelfs lang doen twijfelen.
Ik wou ook wel graag overal als vrouw gezien worden en geaccepteerd, maar de operaties hebben me toch ook sterk doen twijfelen om helemaal te gaan.
Nu ben ik wel heel blij dat het eindelijk achter de rug is, maar de weg is best lang geweest om alles te doorlopen.
Denk je voor jezelf dat het verhaal geschreven is ? Of verwacht je nog een evolutie door te maken ?
En hoe sta je daar nu tegenover ?
Twijfels ? Angst ? Onzekerheid ?
Of er is absoluut geen noodzaak naar je gevoel toe dan ?
Groeten,
Melina
Ik heb er helemaal niets op tegen om eenduidig voor de rest van mijn leven als vrouw gezien te worden, integendeel.
Maar om daarvoor mijn lichaam te veranderen, dat voelt voor mij niet zo zonneklaar vanzelfsprekend als voor bijvoorbeeld Petra.
Ik heb er voor mezelf geen hekel aan, zolang ik er niet teveel mee geconfronteerd word. Soms denk ik wel dat ik de terreinen waarop dat onvermijdelijk zal gebeuren uit de weg ga.
Dat die genitaliën van mij een man zouden maken, vind ik wel echt onverteerbaar.
Is dat voor Petra altijd zonneklaar geweest ?
Ik ben nu ook post-op trans, maar dat was voor mezelf zeker niet altijd duidelijk hoor.
Onzekerheid en angst voor de SRS hebben me zelfs lang doen twijfelen.
Ik wou ook wel graag overal als vrouw gezien worden en geaccepteerd, maar de operaties hebben me toch ook sterk doen twijfelen om helemaal te gaan.
Nu ben ik wel heel blij dat het eindelijk achter de rug is, maar de weg is best lang geweest om alles te doorlopen.
Denk je voor jezelf dat het verhaal geschreven is ? Of verwacht je nog een evolutie door te maken ?
En hoe sta je daar nu tegenover ?
Twijfels ? Angst ? Onzekerheid ?
Of er is absoluut geen noodzaak naar je gevoel toe dan ?
Groeten,
Melina
Laat ik zeggen: ik ben allesbehalve af. Het is hierover nog geen dag echt stil geweest in mijn hoofd. Ik zit nu eenmaal niet zo in elkaar dat ik met twijfels snel korte metten maak. Vind ik wel eens jammer, hoor.melina_r schreef:Denk je voor jezelf dat het verhaal geschreven is ? Of verwacht je nog een evolutie door te maken ?
En hoe sta je daar nu tegenover ?
Twijfels ? Angst ? Onzekerheid ?
Of er is absoluut geen noodzaak naar je gevoel toe dan ?
Ik dweil, dus ik ben. - Vrij naar Descartes
-
lief dinnetje
- Eredivisie
- Berichten: 874
- Lid geworden op: di aug 29, 2006 19:19
Janiek2 schreef :
Laat ik zeggen: ik ben allesbehalve af. Het is hierover nog geen dag echt stil geweest in mijn hoofd. Ik zit nu eenmaal niet zo in elkaar dat ik met twijfels snel korte metten maak. Vind ik wel eens jammer, hoor.
Wel om die reden stelde ik de vraag.
Het is soms een hele strijd met jezelf .....en je kan er inderdaad een heel lange tijd mee bezig zijn.
Wat misschien wel vreemd kan klinken, ik heb mezelf ook ooit als TG ingedeeld ...,achteraf gezien was dat niks anders dan pure angst voor de SRS operatie.
Nu de beslissing ja of neen voor een SRS is ook niet niks.
Het is wel degelijk een zware beslissing.
Ergens leg je je lot toch in handen van een chirurg.
Als alles meevalt en alles loopt goed dan valt het achteraf gezien altijd wel mee ....maar in de fase voor de SRS en juist na de SRS is het toch wel enorm zwaar.
Zowel fysiek als mentaal is een transitie in zijn totaliteit zeker niet te onderschatten.
SRS is ook zo definitief ....er is dan geen weg meer terug.
In mijn eigen omgeving zijn er zelfs een aantal mensen die mijn wens om als vrouw te leven pre-SRS als een bevlieging zagen.
Dus die dachten echt zo van , dat zal wel overgaan met de tijd.
Maar éénmaal dat de beslissing tot SRS was genomen veranderde dat wel.
Groeten,
Melina
Laat ik zeggen: ik ben allesbehalve af. Het is hierover nog geen dag echt stil geweest in mijn hoofd. Ik zit nu eenmaal niet zo in elkaar dat ik met twijfels snel korte metten maak. Vind ik wel eens jammer, hoor.
Wel om die reden stelde ik de vraag.
Het is soms een hele strijd met jezelf .....en je kan er inderdaad een heel lange tijd mee bezig zijn.
Wat misschien wel vreemd kan klinken, ik heb mezelf ook ooit als TG ingedeeld ...,achteraf gezien was dat niks anders dan pure angst voor de SRS operatie.
Nu de beslissing ja of neen voor een SRS is ook niet niks.
Het is wel degelijk een zware beslissing.
Ergens leg je je lot toch in handen van een chirurg.
Als alles meevalt en alles loopt goed dan valt het achteraf gezien altijd wel mee ....maar in de fase voor de SRS en juist na de SRS is het toch wel enorm zwaar.
Zowel fysiek als mentaal is een transitie in zijn totaliteit zeker niet te onderschatten.
SRS is ook zo definitief ....er is dan geen weg meer terug.
In mijn eigen omgeving zijn er zelfs een aantal mensen die mijn wens om als vrouw te leven pre-SRS als een bevlieging zagen.
Dus die dachten echt zo van , dat zal wel overgaan met de tijd.
Maar éénmaal dat de beslissing tot SRS was genomen veranderde dat wel.
Groeten,
Melina
Een weg terug is er voor mij nu ook al niet meer, tenminste niet naar een leven als man. Maar dat is ook niet gewenst, wat mij betreft.melina_r schreef:Zowel fysiek als mentaal is een transitie in zijn totaliteit zeker niet te onderschatten.
SRS is ook zo definitief ....er is dan geen weg meer terug.
Ik dweil, dus ik ben. - Vrij naar Descartes
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Wat is belangrijker: [1] dat de maatschappij zo blijft zoals die is (ondanks mensen hun andere gevoelens), of [2] dat mensen hun eigen identiteit zo kunnen beleven zoals ze willen (onafhankelijk van wat de maatschappij daar van vindt). Een TS-proces begint bij [1], een TG-proces begint bij [2] en veel (let wel: veel, niet alle) TG's/TS'en komen op ongeveer hetzelfde punt uit, namelijk op een punt waarbij én [1] én [2] belangrijk zijn, maar de mate van belangrijkheid wordt dan vastgesteld door de mens in questie, niet door de maatschappij [*]...melina_r schreef:En jawel transseksualiteit zorgt juist dat het onderscheid blijft bestaan, want na het hele proces val je terug mooi in het gewenste vakje.
Dat is alvast maatschappelijk gezien de bedoeling.
Oftewel, waar maken we ons druk om?
Groetjes,
Frederique
[*] Of is dit het gezichtspunt vanuit mij als typische TG en zou een TS het zo zien dat de mate van belangrijkheid bepaald wordt door de maatschappij?
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Kan dat komen doordat je niet durft te voelen wat werkelijk qua m/v bij je past, bijvoorbeeld uit angst voor de gevolgen t.o.v. je omgeving?Janiek2 schreef:Laat ik zeggen: ik ben allesbehalve af. Het is hierover nog geen dag echt stil geweest in mijn hoofd. Ik zit nu eenmaal niet zo in elkaar dat ik met twijfels snel korte metten maak. Vind ik wel eens jammer, hoor.melina_r schreef:Denk je voor jezelf dat het verhaal geschreven is ? Of verwacht je nog een evolutie door te maken ?
En hoe sta je daar nu tegenover ?
Twijfels ? Angst ? Onzekerheid ?
Of er is absoluut geen noodzaak naar je gevoel toe dan ?
Let wel: dit is geen waardeoordeel.
Ik heb wel bij mijzelf gemerkt dat verantwoordelijkheidsgevoel een heel verkeerde term is en dat het eigenlijk verantwoordelijkheidsangst zou moeten heten...
En alleen dwazen kennen geen angst...
Zo maar een tip, kijk maar wat je er mee doet...
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !