vraagje van Fennes

[Fennes]

beste lieve mensen,


ik heb ene vraagje die ik ook aan jullie wil stellen.

Ik weet zelf denk ik goed wat ik voel , dat ik graag vrouw wil zijn. niet voor eventjes maar voor 24/7.

enige waar ik heeel misschien twijfel aan heb is , wat mijn ouders ook aangaven, dat ik in mijn peuter,kleuter tijd nooit iets heb gedaan wat maar in die richting kon wijzen.

Ik lees zelf veel verhalen van anderen die in hun kleuter tijd met barbies zaten te spelen enzo. En ik vind maar hele enkele verhalen van mensen waarbij het in de puberteit begon (bij mij eerste wat ik me kan heugen is dat ik 15 jaar was)

Mijn ouders denken misschien dat dat komt omdat ik dus geen zusjes heb.
Maar ja dan had ik nog wel dingetjes kunnen vragen als ik samen met hun in de stad liep bijv.

Ik zelf zie het haast als een voorwaarde van was je als kleuter niet zo dan is er iets anders met je aan de hand... Maar ik denk niet dat het zo werkt? misschien kunnen jullie eens een mening geven hier over?


groetjes Ashley

[Morbide]

Bij heel veel T's begint het pas in de puberteit. Bij anderen eerder. Big deal. De VU noemt dat primair en secundair, maar of dat ook voor tv/tg geldt weet ik niet. Wat maakt het ook uit? Het is niet de leeftijd waarop je jezelf realiseert dat je anders bent die belangrijk is, maar de leeftijd waarop je er iets aan gaat doen. Ik snap wel dat het helpt bij het verwerkingsproces van je anders zijn als het altijd al zo was omdat het dan makkelijker is om te zeggen dat je zo geboren bent maar om er redenen voor te gaan zoeken waarom je als klein kind geen afwijkend gedrag vertoonde, vind ik een beetje raar. Waarom zou je een stereotype willen zijn?

[Irene]

Ik ben me er in de pubertijd pas van bewust geworden, maar met terugwerkende kracht kan ik toch wel dingen aanwijzen uit een veel vroegere periode.

Irene

[Babette]

Wat maakt het ook uit? Het is niet de leeftijd waarop je jezelf realiseert dat je anders bent die belangrijk is, maar de leeftijd waarop je er iets aan gaat doen.

ik denk dat je niet uit het oog moet verliezen dat ouders/opvoeders nogal de neiging hebben om hun kinderen helemaal vol te plempen met hun sociaal-maatschappelijke ideetjes en dat daardoor de ruimte voor de ontwikkeling van jouw eigen "zijn" redelijk beperkt is. In mijn geval was dat zeker zo. Ook zou je kunnen stellen dat je op hele jonge leeftijd niet een eenduidig idee hebt wat er precies met je aan de hand is. Bij mij was de realisatie ook voor de pubertijd, maar ik kon er op dat moment gewoon niets mee, ook al omdat ik niet het gevoel van m'n ouders kreeg dat dingen bespreekbaar waren...

Groetjes en liefs,

Babette.

[Fennes]

... maar om er redenen voor te gaan zoeken waarom je als klein kind geen afwijkend gedrag vertoonde, vind ik een beetje raar. Waarom zou je een stereotype willen zijn?

Nou het is niet zo zeer redenen zoeken hoor, maar net als wat je zei het zou voor me ouders makkelijker te verwerken zijn als ik het van kinds af aan al had. Ze hebben nu nog erg de neiging om mij proberen aan het twijfelen te krijgen zeg maar.

Even voor de duidelijkheid ik ben nu 21 en de eerste tekenen die voor mij zelf erg duidelijk waren begonnen op 15 jarige leeftijd

[Morbide]

ik denk dat je niet uit het oog moet verliezen dat ouders/opvoeders nogal de neiging hebben om hun kinderen helemaal vol te plempen met hun sociaal-maatschappelijke ideetjes en dat daardoor de ruimte voor de ontwikkeling van jouw eigen "zijn" redelijk beperkt is. In mijn geval was dat zeker zo. Ook zou je kunnen stellen dat je op hele jonge leeftijd niet een eenduidig idee hebt wat er precies met je aan de hand is. Bij mij was de realisatie ook voor de pubertijd, maar ik kon er op dat moment gewoon niets mee, ook al omdat ik niet het gevoel van m'n ouders kreeg dat dingen bespreekbaar waren...

Gevoelens niet kunnen duiden of niet hebben, dat is nogal een verschil, Babette. Bespreekbaarheid is ook compleet irrelevant. Er is vast nog geen enkele ouder geweest, jij misschien uitgezonderd, die zhaar zoon of dochter op een goede dag ging vertellen over genders zoals kinderen voorgelicht worden over bloemetjes en bijtjes.

[Morbide]

Nou het is niet zo zeer redenen zoeken hoor, maar net als wat je zei het zou voor me ouders makkelijker te verwerken zijn als ik het van kinds af aan al had. Ze hebben nu nog erg de neiging om mij proberen aan het twijfelen te krijgen zeg maar.

Even voor de duidelijkheid ik ben nu 21 en de eerste tekenen die voor mij zelf erg duidelijk waren begonnen op 15 jarige leeftijd

Je ouders wennen er wel aan, dat hebben de mijne ook gedaan.

[Ajira]

Ik werdt me er pas bewust van op m'n 18e.. Rond m'n 16e, toen sexueel contact met meisjes op gang kwam, kreeg ik zo iets van "hmm.. hier klopt iets niet.. ". Pas 3 jaar later viel het kwartje, en schoot ik een depressie periode (ontkenning) van ruim 10 jaar in..

Ik zou ook kunnen zeggen dat het kwam doordat mijn biologische vader op m'n 2e afscheid nam van het gezin, en ik dus alleen met m'n zus en moeder groot ben geworden.. maar dat is bullshit in mijn ogen.. Ik was gewoon een typisch jongetje

Je bent echt niet de enige Fennes, maak je niet druk *knuffel*

[Frederique_]

Hoi,

Ik ben mijzelf pas bewust geworden van mijn vrouwelijke kant toen ik 34 was. Mijn ouders/zus hebben er nooit iets van gemerkt. Ik kan me wel herinneren dat ik al in mijn peutertijd jaloers was op rokjes van vriendinnetjes - en van die jaloezie heb ik in elke periode van mijn leven wel voorbeelden.

Als je er op die manier naar kijkt, kun je dan in je peuter/kleuter/lagere schooltijd dingen herinneren waarvan je achteraf denkt "ja, toen had ik het ook al"?

Groetjes,

Frederique

[Fennes]

bedankt iedereen!

ook voor de knuffels enzo


Ik heb vanmidddag me broer het verteld. Die is best gelovig, en daar was ik erg bang voor maar het viel reuze mee!

hij en zijn vrouw staan 100% achter mij

dat is fijn want hij was de laatste die ik het moest vertellen.

Nu heb ik iedereen gehad die dicht bij mij staat inc mijn werkgever.

Dus volgens mij ben ik er qua stap 1 wel klaar voor