Moderator: Moderators
Daar sluit ik mij van harte bij aan!!!Irene schreef:Sticky schreef:
Van mij ook!Nou, van mij mag dit draadje nog lang verder gaan, over moeilijke zaken in je transitie en hoe je daarmee omgegaan bent, of waarvan je niet weet hoe ermee te dealen.
Irene
Ben nogal kalend en had daarom wat pruiken aangeschaft via internet of kleine winkeltjes. (feestwinkeltjes ) Sinds dat ik uit de kast gekomen ben merk ik dat ik in het dagelijks leven veel meer als vrouw rondloop en dan komt het juist om de hoek kijken. Nu er personen zijn die mij zo zien leven besef ik ook dat een juiste haardracht ook extra van belang is. Gelukkig heb ik wat adviezen gekregen en heb ik het geluk gehad dat ik een echt haar- pruik van een schoonzus gekregen heb en deze wordt nu veel meer gedragen dan de oude. 
Schouderlang, krullend haar. bruine kleur. Wel niet geheel passend bij mijn enigszins donkerblonde, grijzende wenkbrauwen maar voorlopig kan ik er mee doen.
Hoi!Myle schreef:Hoi Sticky,
Blij om te kunnen melden dat het hier wat beter gaat!
Ja, want op het moment dat ik om ging, toch nog iets eerder dan gedacht, wist ik ook wel dat het nog niet helemaal tot me kon doordringen wat het nou echt betekende, echt die transitie in gaan.ja, bij een transitie komen er na korte tijd psychologische krachten vrij waar je U tegen zegt, passabel of niet.
Volgende week bloed testen, mochten daar rare uitslagen uit blijken, dan misschien wel. En mocht de testo al heel erg laag zijn, dan zou ik voorstellen om van 100 naar 75mg te gaan. En anders uitzitten tot mijn "small-op". Ik heb hier ook gelezen dat je je maanden rot kunt voelen voor je lijf gewend is aan de hormonen, ook daar hou ik me even aan vast. Bedankt Nannette voor je bijdrage!Ik heb de indruk dat je transitie nogal verzwaard wordt door de (beruchte) bijwerkingen van androcur. Zoals vermoeidheid en depressie.
Heb je evt een alternatief met minder zware bijwerkingen overwogen zoals bv Dutasteride?
Dank. Ik hoop het ook, en zo voelt het inderdaad wel.En je schrijft dat je je lijf al min of meer accepteert met hormonen en al......besef je wel dat je op dat vlak dus al heel erg ver bent? Je neemt jezelf niet in de maling namelijk.
Doe je dat wel, dan kom je vroeger of later van een koude kermis thuis, en kun je (al) weer een acceptie proces door gaan.
Het fysieke in dienst van het sociale dan. De stap om als vrouw verder te gaan is voor mij waar het om draait. En trans blijf ik toch. Ik denk zelfs dat ik altijd androgyn zal blijven. Heeft niks te maken met een gevoel van man-zijn, maar met het soort mens/vrouw/trans die ik ben.Een transitie is in de allereerste plaats een fysiek proces, en dan pas een sociaal proces.
Misschien wel in de toekomst, maar dat is nu nog te vroeg. Eerst eens kijken wat er terugkomt, die hormonen werken namelijk wel!En je haarwerk........prijzig en moet regelmatig vervangen. Zoals ik je eens zei heb je genoeg donorhaar voor een haartransplantatie.
Lijkt me wel het overwegen waard hoor, een permanente oplossing ipv tijdelijke en dure tijdelijke oplossingen.
Ja, extensies zouden ook al heel wat verlichting brengen.Om over het psychologische positieve effect nog maar te zwijgen.
Klinkt misschien raar, maar de sociale handicap om niet naast iemand wakker te kunnen worden met mijn haar, vind ik nog het moeilijkste. Het zal minstens een weinig romantisch gesprekje vooraf vragen, en tact, en aandacht. Dat blokkeerde me de laatste tijd om zelfs maar te kunnen flirten, en daar ben ik (een beetje) overheen gestapt. Als het zover is, kom ik er wel uit.Elsie schreef: Zeker een heel moeilijk onderdeel van transitie voor degenen die ermee te maken krijgen.
En een inspirerend voorbeeld!Voor wat mezelf betreft; als ik in de spiegel kijk, dan zie ik een gezicht met fijne trekken, een gave huid en (meestal) heldere ogen. Dat is prettig, en het is mijn gezicht.
Ja, bevestiging heb je nodig, en in een wereld waar alleen maar man of vrouw bestaat, maakt het je wel degelijk vrouw.Maar hoe ik het wend of keer; het hele 'vrouwen'gebeuren komt voor mij toch wel voor een groot deel van buitenaf. Door hoe mensen in het algemeen me aanspreken en behandelen.
Dat ondersteunt en gaat samen met mijn vrouwelijke gevoelens, maar dat maakt me niet tot een vrouw.
Niks gewoon. Je bent er trots op en terecht, want self-made.Dat ben ik ook niet, ik ben heel gewoon een TS. Niets meer, niets minder.
Bij die fase hoort het wel, srs-wens of (nog?) nietPatsy schreef: Dit is denk ik ook een soort pre-op blues.
En dat na die roseetjeshet illustere drietal schreef: jee wat kun jij quoten zeg!
Zelfs de taalfouten zijn zoals altijd weggequoot 
Ik ben zelf begonnen met 20mg androcur en 50 microgram oestrogenen (normaal schrijft de VU 100/100 voor). In 6 weken tijd was ook mijn testosteron nagenoeg 0, maar ik heb geen noemenswaardige klachten. Het zou dus kunnen zijn dat de dosis van je hormonen inderdaad fors te hoog is?Sticky schreef:Volgende week bloed testen, mochten daar rare uitslagen uit blijken, dan misschien wel. En mocht de testo al heel erg laag zijn, dan zou ik voorstellen om van 100 naar 75mg te gaan. En anders uitzitten tot mijn "small-op". Ik heb hier ook gelezen dat je je maanden rot kunt voelen voor je lijf gewend is aan de hormonen, ook daar hou ik me even aan vast. Bedankt Nannette voor je bijdrage!
Hoi Jamie,Jamie schreef:En voor die bijwerking van Androcur zou je een ander anti-androgeen kunnen vragen of een chirurgische castratie kunnen overwegen.
De operatie werd niet vergoed en ik heb hem in België (Antwerpen.) laten doen. Ik heb het ruim 2 jaar voor mijn RLE laten doen. Ik ben nog steeds in mijn RLE dus voorbij kan ik hem niet zijn...Sticky schreef: Hoi Jamie,
Die operatie ben ik ook van plan (ik noem dat 'small-op').
Als ik vragen mag, heb je dat in Nederland laten doen of in het buitenland?
En heb je dit vergoed gekregen?
Was je toen al in je RLT, of was die misschien zelfs al voorbij?
Ik kan over dit onderwerp namelijk maar weinig info vinden.
Ook bedankt voor de andere tips!
Sticky
