Over Leven: Mevrouw, u bent een man

ik ben hier niet meer

Klinkt raar misschien, maar als ik de keuze had gehad tussen 10 jaar pillen slikken en therapie of een geslachtsverandering om van het gevoel in het verkeerde lichaam te leven af te komen had ik indertijd gekozen voor de therapie optie. Maar ja, die optie is er niet, en ik denk ook niet dat die ooit zal komen.
De reden waarom is dat ik wist dat het hele proces heel mijn leven totaal op zijn kop zou zetten, hetgeen ook niet makkelijk is. Zeker niet als je getrouwd bent en kinderen hebt. Mijn ex wist al heel lang dat ik me vrouw voelde, en dat ging redelijk goed. Maar vooral voor mijn kinderen heeft denk ik heel veel impact gehad (en misschien nog).

Frederique_ · Bericht door **Frederique_** » do mar 06, 2008 9:08

Ik zou nooit kiezen voor een pil om van mijn genderdysforie af te komen.
Ik zou wel kiezen voor een pil om van mijn diabetes af te komen.

Mijn vrouwelijke kant is onderdeel van mijn "zijn". Daarom doe ik wel aan vervrouwelijking maar niet aan pogingen om krampachtig aan mijn man-kant vast te houden. Heb ik trouwens ook nooit gedaan...

Groetjes,

Frederique

Babette · Bericht door **Babette** » do mar 06, 2008 9:18

Frederique_ schreef:Ik zou nooit kiezen voor een pil om van mijn genderdysforie af te komen.
Mijn vrouwelijke kant is onderdeel van mijn "zijn".

Hetzelfde geldt voor mij! Bovendien ben ik van mening dat het leven een ultieme schoonheid heeft, ongeacht de hobbels die je in je leven tegenkomt. Mijns inziens word je daar "groot en sterk" van...

"Het leven is een feest, en jij bent uitgenodigd!" (Loesje) is al jaren ons motto!

Groetjes en liefs,

Babette.

samantha · Bericht door **samantha** » ma mar 10, 2008 9:06

hoi meisjes,

Mijn vrouwelijke kant is onderdeel van mijn "zijn". Daarom doe ik wel aan vervrouwelijking maar niet aan pogingen om krampachtig aan mijn man-kant vast te houden. Heb ik trouwens ook nooit gedaan...

ik denk dat je eerst moet kunnen aanvaarden dat het vrouw zijn eigen is aan jezelf in welke mate dan ook. Ik vind van mezelf dat ik dat nu toch al een goede plaats heb kunnen geven en toch... niettegenstaande mijn vriendin het weet, mijn ma,de huisarts en dan nog wat vrienden heb ik toch nog niet de stap gewaagd om er mee de buitenwereld in te stappen. ik kan me enkel afvragen waar die grote schrik vandaan komt, voor die grote hoop mensen die toch geen bal met mijn leven te maken hebben. de schrik voor de mensen die er wel iets mee te maken hebben lijkt me eerder evident. daar aanvaarding kwijt raken.... bv:op het werk,bepaalde familie leden....
het moeilijkste vind ik is de dubbele kant van dit alles.
hoewel ik lichamelijk het man zijn verfoei, kan ik niet anders dan toegeven dat ik er wel al voordeel uitgehaald heb. dan denk ik vooral aan mijn werk. zelfs voor zij die het weten stop ik het toch nog zoveel mogelijk weg, ik wil ze niet kwetsen ook al doe ik mezelf ermee pijn.
eens moet de knoop doorgehakt worden wat de gevolgen ook zijn?
vrouw zijn is niet makkelijk, vrouw zijn in een venten-lijf heeft toch een eigen setje problemen.

groetjes Samantha

Niemand · Bericht door **Niemand** » ma mar 10, 2008 9:25

samantha schreef: zelfs voor zij die het weten stop ik het toch nog zoveel mogelijk weg, ik wil ze niet kwetsen ook al doe ik mezelf ermee pijn.

groetjes Samantha

De mensen aan wie ik het verteld heb, heb ik ook verteld aan mijn teugels te trekken mocht ik doordraven.
Dat is tot nog toe niet gebeurd en ik praat honderd uit over van alles.
Mijn beste vriend doet dat zowieso al, want ik wil nogal eens veel praten.
(Godsamme, nou heb je een bord eten en hou je nog je kop niet!?)

Het helpt mij er beter mee om te gaan en de reacties die ik krijg van die mensen doen dat ook.

Frederique_ · Bericht door **Frederique_** » ma mar 10, 2008 18:38

Mijn eigen ervaring hiermee is dat mijn angst voor de reactie voor anderen altijd groter is geweest dan de niet-acceptatie door die anderen. Daarmee wil ik niet zeggen dat die angst er voor niets is (zonder die angst zou je je verhaal misschien wel heel verkeerd brengen waardoor je omgeving het minder goed accepteert), maar wel dat je -zodra je het gevoel krijgt dat je er klaar voor bent- er ook vertrouwen in mag hebben dat het goed komt...

...en ook, dat als het onverhoopt eens niet goed gaat dat dat niet alleen aan jou hoeft te liggen maar ook goed aan die ander kan liggen...

Groetjes,

Frederique

Irene · Bericht door **Irene** » ma mar 10, 2008 21:21

Joanie schreef:

De mensen aan wie ik het verteld heb, heb ik ook verteld aan mijn teugels te trekken mocht ik doordraven.

Dat is een heel goed uitgangspunt volgens mij.

Frederique schreef:

Mijn eigen ervaring hiermee is dat mijn angst voor de reactie voor anderen altijd groter is geweest dan de niet-acceptatie door die anderen.

Voor mensen die ik niet of nauwelijks ken geldt dat zeker, maar voor mijn naasten ligt dat toch iets gevoeliger.

Irene

Frederique_ · Bericht door **Frederique_** » ma mar 10, 2008 21:23

Mijn outing is volledig rond. Bij mij gold het voor zowel mensen die dicht bij mij stonden (en staan) als mensen verderaf. Er is echt -niemand- die me tot dusver niet accepteert (klop-klop).

Groetjes,

Frederique

samantha · Bericht door **samantha** » wo mar 12, 2008 8:35

mijn angst voor de reactie voor anderen altijd groter is geweest dan de niet-acceptatie door die anderen.

begrijp ik het goed?, dat je meer schrik had voor hun reactie(van anderen) dan dat je er het een punt was of ze je al dan niet accepteerden?
ik bedoel was het accepteren ondergeschikt aan het feit dat anderen het wisten dat je niet in de middenmoot van de maatschappij behoort?

dit klinkt zo verkeerd uitgedrukt.... zelfs mocht ik niet een probleem hebben met mijn lijf zou ik niet eens tot de middenmoot van de maatschappij willen horen, is zo saai!! (en toch is dit ook weer dubbel) iedereen wil ergens thuis horen.

groetjes Samantha

Frederique_ · Bericht door **Frederique_** » wo mar 12, 2008 18:56

Ik snap je reactie niet helemaal, maar laat me het iets breedsprakiger uitleggen, misschien snap je me dan (en als je me niet snapt, dan gewoon opnieuw reageren - uiteindelijk zullen we elkaar begrijpen

).

Ik ben altijd heel bang geweest voor de reactie van anderen op het nieuws dat ik graag in vrouwenkleren loop en op het nieuws dat ik me meer vrouw dan man voel. Ik ben bang geweest voor mijn werk: bij de eerste de beste reorganisatie vlieg ik er vast uit. Ik ben bang geweest voor mijn familie: zouden mijn ouders het kunnen accepteren? Of zou het toch te lastig zijn? Die angsten zorgde ervoor dat ik eerst heel zeker van mijn vaak wou zijn voor ik een stap zette. Eerst alle mogelijke dingen uitgezocht. Eerst gezorgd dat ik -veel- rustiger werd op het idee van "als ik mijn werk/ouders/... verlies - wat dan? Dan zoek ik nieuw werk, dan leef ik verder zonder ouders, dan ...".

Uiteindelijk bleek dat iedereen mij accepteerde. Gelukkig wel! De angst voor allerlei nare gevolgen bleek groter dan de realiteit.

Daarmee wil ik trouwens niets zeggen over een ander zijn/haar realiteit, want dat er gekke dingen gebeuren en dat je -lang- niet alles zelf in de hand hebt zal iedereen duidelijk zijn...

Groetjes,

Frederique

samantha · Bericht door **samantha** » ma mar 17, 2008 9:27

hoi Frederique,

zoals je het nu uitlegt begrijp ik je volkomen, het is bij mij ook wel zo. vooral de werksituatie speelt mij parten, zelfs al ben ik benoemd. Wat gaat er met mijn inkomen gebeuren? Mocht ik de enige zijn die "last" heeft van een tijd geen of minder inkomen zou het wel makkelijker liggen.
(benoemd in België is, voor zij die het niet weten, een job die zekerder is dan een bv een contract van onbepaalde duur. je moet al serieus wat uitspoken(bv.stelen) om je job kwijt te raken.valt onder de diensten sector en werkt met een evaluatiesysteem.)
Wat betreft mijn familie daar heb ik niet echt een band mee. de enigen die (van mijn familie) mij wel wat uitmaken of beter waar ik wel een goede band mee heb, dreigen er binnen de kortste keren niet meer te zijn. en mijn ma weet het al.om het kort te houden, op dat gebied is het zonder uit de kast komen al een moeilijke periode. ik heb zoiets van ik moet die daar nu niet meer mee belasten.
een andere vrees in mijn geval is de kids kwijt raken, hun aanvaarding zie ik niet echt als een probleem. Ze zijn nog klein en ik denk dat het voor hen dan wat makkelijker ligt dan dat ze zouden al aan het puberen zijn. Hoe mij ex het zou uitspelen daar vooral ligt mijn vrees. Ze wonen namelijk bij mij, wat me ergens toch al een beetje een uitzondering maakt. Ik ben er zeker van dat ik me op dat gebied nog heeeeeel goed zal informeren voordat ik mezelf kan zijn/kan uiten naar de buitenwereld toe.

groetjes Samantha

Frederique_ · Bericht door **Frederique_** » ma mar 17, 2008 20:48

Klinkt allemaal niet echt als "heel gemakkelijk"... Je voorzichtigheid is terecht en -heel- begrijpelijk, hoewel er ook voorbeelden zijn van mensen die het in soortgelijke situaties als jij goed gelukt is (er is dus hoop - en hoop doet leven, nietwaar!)

Ik wens je veel sterkte en succes!

Groetjes,

Frederique

samantha · Bericht door **samantha** » di mar 18, 2008 8:49

dank je

ik ben al blij dat ik hier zo nu en dan eens "mijn ei " kwijt kan. (kwestie van in de paas-sfeer te blijven) En het is voor velen, denk ik dan, een steun om te weten dat je/we er niet alleen mee zitten/voor staan, iets in de trend van er zijn nog vele wachtenden voor u, die het ook meemaken /meegemaakt hebben. ik ben echt dankbaar dat er een site zoals deze bestaat met zoveel lieve mensen die je bij staan met raad, daad en zo nu en dan een bemoedigend woord.

groetjes Samantha