Hoi Lisa,
Mee eens: dit is geleende tijd. Hoe langer het duurt, hoe langer de stilte wanneer liefste uiteindelijk vraagt: waarom heb je me dit niet eerder verteld?
Dus Ivanka, bijt erdoorheen!
Isabelle
Waneer vertel ik mijn relatie over mijn travestie
Moderator: Moderators
-
Isabelle Raulin dAymeries
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 230
- Lid geworden op: za aug 31, 2002 14:33
- Locatie: Noord-Holland
- Contacteer:
My story.
Al vroeg in de verkeringstijd heb ik het haar verteld.
Ze had er absoluut geen problemen mee.
Verloofd, getrouwd,....het leek een sprookje.
Maar het is over, er kwam een mannetje voorbij die blaasde het verhaaltje uit.
Hoe je het went of keert, je kunt (in mijn geval) niet geven waar je echtgenote behoefte aan heeft.
Ze zei wel eens cynisch, ach ik hoef me eigenlijk voor jou niet op te tutten, me ekstra vrouwelijk te maken door lingerie aan te trekken.
Je vindt het wel mooi, maar je denkt alleen maar, goh dat lijkt mij ook wel wat.
Hmmm was wel waar.
Het heeft veel begrip, en lucht gegeven dat ik het in het prille begin van onze relatie heb verteld.
Als ze er per ongeluk achter was gekomen, dat was veel moeilijker geweest.
Nu heeft ze er voor gekozen, bewust.
Maar zoals ik al zei, het verhaaltje is uit geblazen door een mannetje.
En mij, is het eigenlijk wel goed. We hebben goede tijden gehad, maar ik voelde het huwelijk en de verwachtingen er om heen als een keurslijf.
Al vroeg in de verkeringstijd heb ik het haar verteld.
Ze had er absoluut geen problemen mee.
Verloofd, getrouwd,....het leek een sprookje.
Maar het is over, er kwam een mannetje voorbij die blaasde het verhaaltje uit.
Hoe je het went of keert, je kunt (in mijn geval) niet geven waar je echtgenote behoefte aan heeft.
Ze zei wel eens cynisch, ach ik hoef me eigenlijk voor jou niet op te tutten, me ekstra vrouwelijk te maken door lingerie aan te trekken.
Je vindt het wel mooi, maar je denkt alleen maar, goh dat lijkt mij ook wel wat.
Hmmm was wel waar.
Het heeft veel begrip, en lucht gegeven dat ik het in het prille begin van onze relatie heb verteld.
Als ze er per ongeluk achter was gekomen, dat was veel moeilijker geweest.
Nu heeft ze er voor gekozen, bewust.
Maar zoals ik al zei, het verhaaltje is uit geblazen door een mannetje.
En mij, is het eigenlijk wel goed. We hebben goede tijden gehad, maar ik voelde het huwelijk en de verwachtingen er om heen als een keurslijf.
-
Isabelle Raulin dAymeries
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 230
- Lid geworden op: za aug 31, 2002 14:33
- Locatie: Noord-Holland
- Contacteer:
Ook ik heb m'n vriendin het snel verteld, na 2 weken al.
We zaten in de trein van Venlo naar Boxtel (overstappertje) en we zaten al serieus te praten hoe we al die weekeinden gingen opvullen, Ik woonde in Hilversum en zij zat nog op kamer in Boxtel. Enfin, we zaten in de intercity zowat aleen in een 2e klas coupe, vertel ik het haar ? ja of nee. Ik speelde gewoon open kaart en heb het haar verteld en wonderwel nam ze dat wel wat geschokt toch respectvol op. "Je bent wie je bent en op jou ben ik verliefd geworden" zei ze, met daarop de aansluitende woorden dat ze dit maar moest accepteren. Echt of er een engeltje op m'n schouder zat die dit geregeld had, zo blij was ik. Nu wonen we alweer bijna ene jaar samen en ze begint het steeds meer normaal te vinden, toch vidn ze het nog wel te eng dat ze me in vrouwnkleren ziet. Ze is bang dat de liefde voor mij dan wel eens kan verdwijnen, iets waarvoor ik dus niet bang ben. Hebben meer partners dit ? Hoe kan ik het haar duidelijk maken dat ik het toch wel graag wil dat ze me een keer en femme ziet ? Het maakt het voor mij ook een stuk makkelijker als het eens gedaan kan zijn met dat eeuwige kamertjes + deur dicht werk.
Tips zijn dus altijd welkom
Groetjes...
We zaten in de trein van Venlo naar Boxtel (overstappertje) en we zaten al serieus te praten hoe we al die weekeinden gingen opvullen, Ik woonde in Hilversum en zij zat nog op kamer in Boxtel. Enfin, we zaten in de intercity zowat aleen in een 2e klas coupe, vertel ik het haar ? ja of nee. Ik speelde gewoon open kaart en heb het haar verteld en wonderwel nam ze dat wel wat geschokt toch respectvol op. "Je bent wie je bent en op jou ben ik verliefd geworden" zei ze, met daarop de aansluitende woorden dat ze dit maar moest accepteren. Echt of er een engeltje op m'n schouder zat die dit geregeld had, zo blij was ik. Nu wonen we alweer bijna ene jaar samen en ze begint het steeds meer normaal te vinden, toch vidn ze het nog wel te eng dat ze me in vrouwnkleren ziet. Ze is bang dat de liefde voor mij dan wel eens kan verdwijnen, iets waarvoor ik dus niet bang ben. Hebben meer partners dit ? Hoe kan ik het haar duidelijk maken dat ik het toch wel graag wil dat ze me een keer en femme ziet ? Het maakt het voor mij ook een stuk makkelijker als het eens gedaan kan zijn met dat eeuwige kamertjes + deur dicht werk.
Tips zijn dus altijd welkom
Groetjes...
I'm my own special creation !! *Shirley Bassey*
-
transcommunity-girl2
- ForumFan
- Berichten: 369
- Lid geworden op: vr feb 28, 2003 15:47
-
franchepANNeke
- daar ben ik weer
- Berichten: 11
- Lid geworden op: vr dec 30, 2005 15:45
- Locatie: hamme
mijn vriend heeft het al vlug in onze relatie verteld. hier ben ik heel blij om. ik zou het moeilijk hebben moest hij dit pas later verteld hebben (niet met het feit van zijn T zijn maar gewoon dat hij dit niet ertelde) gelukkig hebben wij een heel open relatie..............ik heb zo ne sjans met mijn vriend en vriendin 
just be yourself
-
Chantale Nouveau
- daar ben ik weer
- Berichten: 21
- Lid geworden op: za jan 07, 2006 18:23
- Locatie: Rotterdam
Ik heb het vijftien jaar niet durven vertellen... Niet aan mezelf en niet aan mijn vriendin...
Heeft me een knots van een angststoornis opgeleverd...
Begin van dit jaar begonnen met mijn coming out, voor mezelf, voor mijn vriendin...
Het is te gek! Mijn vriendin zit er absoluut niet mee! Laat ik nu altijd gedacht hebben... Ik heb er zélf nog de meeste moeite mee: altijd braaf geweest, goed opgelet op school, altijd op tijd naar bed gegaan...
Ha! Ik ben heel iemand anders!
Ik: ik wil geloof ik een workshop visagie doen...
Zij: oh tof, dat vond ik als kind al zo gaaf, echt geweldig...
Huh? Droom ik?
Heeft me een knots van een angststoornis opgeleverd...
Begin van dit jaar begonnen met mijn coming out, voor mezelf, voor mijn vriendin...
Het is te gek! Mijn vriendin zit er absoluut niet mee! Laat ik nu altijd gedacht hebben... Ik heb er zélf nog de meeste moeite mee: altijd braaf geweest, goed opgelet op school, altijd op tijd naar bed gegaan...
Ha! Ik ben heel iemand anders!
Ik: ik wil geloof ik een workshop visagie doen...
Zij: oh tof, dat vond ik als kind al zo gaaf, echt geweldig...
Huh? Droom ik?
-
Chantale Nouveau
- daar ben ik weer
- Berichten: 21
- Lid geworden op: za jan 07, 2006 18:23
- Locatie: Rotterdam
Ooooowww... ik vergeet nog wat belangrijks...
Onderdrukken? De ander geen geweld vinden aan te mogen doen? Forget it. Het word nog je dood.
(Misschien is dat overdreven maar dát dacht ik dus het afgelopen oudjaar, twee weken geleden dus: als je zo doorgaat, met jezelf als een stresskaars op te branden, het wordt nog enorm je dood zo.)
Gooi het er toch uit meiden! Gooi het eruit!
Onderdrukken? De ander geen geweld vinden aan te mogen doen? Forget it. Het word nog je dood.
(Misschien is dat overdreven maar dát dacht ik dus het afgelopen oudjaar, twee weken geleden dus: als je zo doorgaat, met jezelf als een stresskaars op te branden, het wordt nog enorm je dood zo.)
Gooi het er toch uit meiden! Gooi het eruit!
-
Anne-Claire
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 84
- Lid geworden op: wo feb 06, 2002 1:00
- Locatie: Groningen
Ik heb het meteen aan het begin van mijn reatie verteld. Voelde goed om het meteen te doen. Ze reageerde nieuwschierig en heel positief.
In stapjes heb ik het haar laten zien. Eerst mijn pumps, daarna kleding en tot slot de pruiken. Op een avond zei ze zelf : en nu naar boven, ik wil wel eens zien hoe je er als vrouw uitziet. Bibber bibber....
Na 45 min kwam ik weer beneden en kon wel door de grond gaan. Maar ik kreeg een warme douche als onthaal. Super. Dat heeft me érg goed gedaan en sindsdien kunnen we er gewoon lekker over praten en over grappen.
Als er iets over travestie oid op tv is dan kijken we ook lekker samen
Ik heb een topvrouw die ook mijn beste vriendin is en waar ik beretrots op ben !
In stapjes heb ik het haar laten zien. Eerst mijn pumps, daarna kleding en tot slot de pruiken. Op een avond zei ze zelf : en nu naar boven, ik wil wel eens zien hoe je er als vrouw uitziet. Bibber bibber....
Na 45 min kwam ik weer beneden en kon wel door de grond gaan. Maar ik kreeg een warme douche als onthaal. Super. Dat heeft me érg goed gedaan en sindsdien kunnen we er gewoon lekker over praten en over grappen.
Als er iets over travestie oid op tv is dan kijken we ook lekker samen
Ik heb een topvrouw die ook mijn beste vriendin is en waar ik beretrots op ben !
...uit Groningen. Daar waar de lucht de horizon nog raakt....
Kheb net even het draadje doogelezen en kwam veel zaken tegen die erg herkenbaar zijn.
Mijn man vertelde aan het begin van onze relatie over zijn T*gevoelens. Ik schrok me een ongeluk, dacht dat het wel over zou gaan en heb er een jaar niet over gepraat.
Na de eerste schok en het zoeken naar informatie werd me al snel duidelijk dat dit niet iets is dat overgaat. Ik begeep al snel: Dit is mijn mannetje en dit kan ik wel of niet accepteren.
Na ruim een jaar gaat er nu wel af en toe een knop om van noem t.. openmindedheid..
Tijdens die periodes kan ik vrij ver meegaan in zijn gevoelens en leefwereld. Dan kopen we samen kleding, een pruik oid, ik koop iets voor hem, of ik maak hem op. Hij geniet van de tijd die we samen doorbrengen rondom zijn T*zijn.
Ik geniet als ik hem zo zie stralen en genieten.
Maar mijn gevoel en verstand lijken niet op 1 lijn te komen..
Op andere momenten voel ik me zooo klein naast hem, voel ik me degene die zich moet bewijzen in haar vrouw zijn..
Wat een onzin die extra klerenkast, al die paren schoenen en al dat werk en energie.. Ik wil het in andere steken en SAMEN genieten.
(komt ook nog bij dat ik genoeg heb aan drie plankjes voor mijn kleding en 2 paar schoenen en hier nu een extra grote kast staat vol dameskleding en 30 paar schoenen voor hem..)
Tis moeilijk. Vooral omdat mijn vriend het zoveel mogelijk met mij samen wil doen allemaal.
Hij geniet en moet echt afscheid nemen zodra de pruik en kleding uitgaat. Ik ben dan ) bijna blij dat mijn MAN er weer is en ik weer tegen hem aan kan kruipen.
Ik wil hem dit allemaal gunnen en ik weet dat het er is en altijd zal blijven, maar vaak heb ik toch het gevoel dat hij iets extra´s wil toevoegen en ik dat alleen als extra belasting voor mezelf zie..
Ik ben blij als mijn mannetje weer terug is en hij ziet het als afscheid als hij weer terugmoet naar de mannelijke rol...
Gevoel en verstand...
Met veel praten en een dosis humor komen we er wel, maar het blijft voor mij zover feit dat ik toch mijn vriend moet delen met iemand waarvan ik leiver had gehad dat ze er niet was en ik niet de stoere vent heb die ik gedacht had toen ik hem ontmoette.
Mijn man vertelde aan het begin van onze relatie over zijn T*gevoelens. Ik schrok me een ongeluk, dacht dat het wel over zou gaan en heb er een jaar niet over gepraat.
Na de eerste schok en het zoeken naar informatie werd me al snel duidelijk dat dit niet iets is dat overgaat. Ik begeep al snel: Dit is mijn mannetje en dit kan ik wel of niet accepteren.
Na ruim een jaar gaat er nu wel af en toe een knop om van noem t.. openmindedheid..
Tijdens die periodes kan ik vrij ver meegaan in zijn gevoelens en leefwereld. Dan kopen we samen kleding, een pruik oid, ik koop iets voor hem, of ik maak hem op. Hij geniet van de tijd die we samen doorbrengen rondom zijn T*zijn.
Ik geniet als ik hem zo zie stralen en genieten.
Maar mijn gevoel en verstand lijken niet op 1 lijn te komen..
Op andere momenten voel ik me zooo klein naast hem, voel ik me degene die zich moet bewijzen in haar vrouw zijn..
Wat een onzin die extra klerenkast, al die paren schoenen en al dat werk en energie.. Ik wil het in andere steken en SAMEN genieten.
(komt ook nog bij dat ik genoeg heb aan drie plankjes voor mijn kleding en 2 paar schoenen en hier nu een extra grote kast staat vol dameskleding en 30 paar schoenen voor hem..)
Tis moeilijk. Vooral omdat mijn vriend het zoveel mogelijk met mij samen wil doen allemaal.
Hij geniet en moet echt afscheid nemen zodra de pruik en kleding uitgaat. Ik ben dan ) bijna blij dat mijn MAN er weer is en ik weer tegen hem aan kan kruipen.
Ik wil hem dit allemaal gunnen en ik weet dat het er is en altijd zal blijven, maar vaak heb ik toch het gevoel dat hij iets extra´s wil toevoegen en ik dat alleen als extra belasting voor mezelf zie..
Ik ben blij als mijn mannetje weer terug is en hij ziet het als afscheid als hij weer terugmoet naar de mannelijke rol...
Gevoel en verstand...
Met veel praten en een dosis humor komen we er wel, maar het blijft voor mij zover feit dat ik toch mijn vriend moet delen met iemand waarvan ik leiver had gehad dat ze er niet was en ik niet de stoere vent heb die ik gedacht had toen ik hem ontmoette.
chica schreef: Ik ben blij als mijn mannetje weer terug is en hij ziet het als afscheid als hij weer terugmoet naar de mannelijke rol...
Gevoel en verstand...
Met veel praten en een dosis humor komen we er wel, maar het blijft voor mij zover feit dat ik toch mijn vriend moet delen met iemand waarvan ik leiver had gehad dat ze er niet was en ik niet de stoere vent heb die ik gedacht had toen ik hem ontmoette.
Kan je heel goed begrijpen chica, ondanks dat je hem de ruimte gunt is het ook een vorm van delen. klinkt dubbel, je leerde hem kennen als een stoere vent schrijf je. Wanneer hij 'zij' is dan valt alle stoerheid weg. Een hele omschakeling als partner zijnde. Humor is inderdaad belangrijk, vaak kun je met humor gevoelens makkelijker verwoorden. Vind het fijn wat meer te lezen van partners hoe zij dat ervaren.
groetjes elsa
