Passabiliteit is overrated?

[Myrte]

Het TV en TS gebeuren staat immers heel dicht bij elkaar - al vinden anderen het misschien een wereld van verschil.

Tussen' af en toe' en 'voor altijd' is een wereld van verschil - al vinden anderen misschien van niet.

Grappig dat je altijd van travestieten hoort, dat het verschil klein is, nooit van transseksuelen. Het ziet er van de ene kant kennelijk anders uit dan van de andere.

Voor ons, dus degenen die leven in het wereldje van de travestie en de transseksualiteit, is het verschil uiteraard groot. Ik ben echter van mening dat hoe meer je weet, hoe meer je de verschillen kunt duiden of er over kunt discussieren. Maar daarbij worden de overeenkomsten volgens mij over het hoofd gezien, zoals altijd. En wil ik niet aan meedoen.

Het is net zoals in de wetenschap, of in de religie. Juristen kunnen urenlang over de kleinste verschillen discussieren terwijl ze het misschien wel eens zijn over de fundamenten, christenen en moslims bevechten elkaar terwijl ze in dezelfde god geloven etc. Het zijn de details waarover men elkaar in de haren vliegt.

Groetjes,
Myrte, wereldverbeteraar

[Janiek_]

Voor mensen buiten het wereldje is het verschil misschien nog wel groter: de één is vrouw, de ander man.

Maar goed, wat zijn volgens jou de overeenkomsten?

[Janiek_]

Even on topic: ik denk dat je het genot van passabel zijn moeilijk kunt overschatten. Als je vrouw bent, wil je daar ook de erkenning voor ervaren n je dagelijkse contacten. Ook al ben je geboren als vrouw en heb je er dus nooit aan hoeven twijfelen, is het niet aangenaam om gemeneerd te worden.

Het enige nadeel van passabel zijn zou kunnen zijn, dat je zoveel van je verleden los raakt, dat dat je op gaat breken. Het is bekend dat de veteranen onder de trans mannen (en die zijn meestal passabeler dan wij) op de lange duur toch een belangrijk deel van zichzelf in isolement voelen geraken.

Ik ben zelf voor sommige mensen zo vanzelfsprekend vrouw, dat het niet in hen opkomt om daar vraagtekens bij te stellen, terwijl ik door anderen in eerste instantie als man gelezen word. Zo onberekenbaar is passabiliteit in mijn ervaring. Maar waar ik wel gewoon vrouw ben, wil ik vroeg of laat ook graag open kunnen zijn over de aard van bijvoorbeeld mijn relatie tot mijn kinderen. Het rottige is dan, dat ik het risico loop opeens weer "eigenlijk een man" te zijn. Gebeurt niet altijd, maar wel soms.

[Frederique_]

Ik vind wel dat er een -groot- verschil is tussen mensen die je "meneren" en mensen die kunnen zien dat je als man geboren bent maar die je toch als vrouw aanspreken en/of het probleem omzeilen. De eerste categorie is er dan vaak ook een die heel bewust "meneert" om die "meneer" even "zijn" plek te wijzen door "meneer" vaak even "meneer" te noemen (echt opvallend dat deze mensen in 5 zinnen 3x meneren, bijvoorbeeld - dat deden ze in de tijd dat ik als man leefde echt nooit). En die manier van "meneren" is erg vervelend: 't is een vorm van onbegrip waarbij men je probeert "op te voeden" in hun levensvisie dat wie als man geboren is echt nooit een vrouw zal worden, waarbij jij geacht wordt om maar te berusten in dat lot - en dus als man verder zult moeten leven.

Er zijn ook andere mensen die gewoon "meneer" zeggen omdat ze niet beter weten: onkunde. Ik heb daar niet zo'n moeite mee, komt bij mij evenwel gelukkig in Nederland niet vaak meer voor (in Vlaanderen beduidend meer, trouwens). Het verschil met de eerste groep is dat deze mensen je met respect blijven benaderen. De meeste mensen spreken me gender-loos aan met "u" en "jij". Ik vind dat een prima oplossing.

Het verbeteren van passabiliteit is voor mijn gevoel alleen een oplossing voor mensen wiens zelfbeeld anders is dan hun uiterlijk. Voor alle anderen is het af te raden - die mensen kan ik alleen maar aanraden meer aan hun weerbaarheid te werken.

Groetjes,

Frederique

[Saartje]

De eerste categorie is er dan vaak ook een die heel bewust "meneert" om die "meneer" even "zijn" plek te wijzen door "meneer" vaak even "meneer" te noemen (echt opvallend dat deze mensen in 5 zinnen 3x meneren

Groetjes,

Frederique

Dat deed een nuon meteropnemer laatst bij mij.
Maar ja, ik deed de deur open in een rok/truitje, geen borsten en geen make up en een ongeplukt gezichtje.
Hij was er duidelijk verward door hihi.
Ik nam het hem ook niet kwalijk en vond het wel grappig.

[lief dinnetje]

Janiek schreef :

Het enige nadeel van passabel zijn zou kunnen zijn, dat je zoveel van je verleden los raakt, dat dat je op gaat breken. Het is bekend dat de veteranen onder de trans mannen (en die zijn meestal passabeler dan wij) op de lange duur toch een belangrijk deel van zichzelf in isolement voelen geraken.

Wel dat lijkt me heel moeilijk hoor.
Het kan , maar dan moet je werkelijk alles achter je laten.
In mijn situatie doet mijn moeder me er toch regelmatig aan terugdenken dat ik vroeger haar 'zoon' was.
ook op het werk is niet iedereen in staat om het beeld van mijn verleden te vergeten

Ik ben zelf voor sommige mensen zo vanzelfsprekend vrouw, dat het niet in hen opkomt om daar vraagtekens bij te stellen, terwijl ik door anderen in eerste instantie als man gelezen word. Zo onberekenbaar is passabiliteit in mijn ervaring.

Dat is inderdaad ook zo ....zelf heb ik heel wat aan het 'testen' geweest de voorbije jaren.
Wel ja als ik het echt wil dan lukt het me om in een omgeving waar men niks weet over mijn verleden om te functioneren als vrouw.
Maar vroeg of laat vertel ik het dan toch aan mensen die me heel erg in vertrouwen nemen.
Het is uiteindelijk wel een fantastische overwinning op jezelf als je dat kan vind ik.
Maar na enige tijd trek je je er eigenlijk geen bal meer van aan.
Ik lig er steeds minder wakker van hoe de omgeving me ziet, als ik maar gelukkig ben en lach en straal ....dan lachen en stralen andere mensen vanzelf.


Maar waar ik wel gewoon vrouw ben, wil ik vroeg of laat ook graag open kunnen zijn over de aard van bijvoorbeeld mijn relatie tot mijn kinderen. Het rottige is dan, dat ik het risico loop opeens weer "eigenlijk een man" te zijn. Gebeurt niet altijd, maar wel soms.

Wel dat herken ik heel erg .....
Ik ga regelmatig op restaurant om bij te praten met een post-op vadertrans van 50+ ......
Wel de rol van vader daar raak je gewoon niet van los.
Voor kinderen zal 'zij' altijd ergens hun 'vader' blijven .....is dan soms heel confronterend met 'vaderdag' bijvoorbeeld.

[lief dinnetje]

Frederique schreef :

Het verbeteren van passabiliteit is voor mijn gevoel alleen een oplossing voor mensen wiens zelfbeeld anders is dan hun uiterlijk. Voor alle anderen is het af te raden - die mensen kan ik alleen maar aanraden meer aan hun weerbaarheid te werken.

Zelf heb ik gekozen voor een combinatie van de twee.
Ik heb er zelf alles aan gedaan en nu moet het zo maar verder ....je kan ook niet eeuwig bezig blijven met operaties.
Weerbaarheid is zeker nodig (zelfs op dit forum), maar voor mezelf wou ik toch ook een aantal dingen verbeteren binnen de bestaande oplossingen.
Je merkt zelf ook wl Frederique dat leven met borstprothese en fondation (en in mijn geval vroeger nog een pruik) alles behalve evident is.
Neen het is gewoon een ramp zeg maar.
Dus tot op een zeker punt moet je toch ergens een aantal dingen aanpassen als je in de generrol van vrouw wil leven.

Groetjes,

Melina

[Myrte]

Voor mensen buiten het wereldje is het verschil misschien nog wel groter: de één is vrouw, de ander man.

Maar goed, wat zijn volgens jou de overeenkomsten?

Hi Janiek,

Ik hoop oprecht dat mensen buiten het wereldje elke transseksueel als vrouw accepteren, maar wat ik lees is dat niet altijd zo helaas.

Misschien hebben we het ook niet over hetzelfde. Ik bedoel niet de travestie als seksuele fantasie en zich louter thuis afspeelt. Zelf ben ik travestiet omdat ik me vaak meer vrouw dan man voel, en me dan ook aan de buitenkant zelf zo wil zien én ook door anderen zo wil worden gezien. Een beetje als vrouw behandeld worden.
Maar die 100% overgang die jij bijv. hebt doorgemaakt wil ik niet. Dit vanwege verantwoordelijkheden. En blijkbaar kan ik dit leven zo aan, wat sommige transseksuelen niet kunnen/konden (dat is niet verkeerd bedoeld). Blijkbaar zitten zij dan nog meer in een verkeerd lichaam dan ik.

Kortom, ik zie mezelf in ieder geval niet als transseksueel.

Als ik dan die paar keer per maand als vrouw op stap ga, doe ik er veel moeite voor om als een normale vrouw over te komen. Misschien meer, als je de moeite om die vervelende baardschaduw te verbergen meetelt en die een TS niet meer hoeft te nemen. Om maar niet spreken over de moeite om de make up dan ook nog eens naturel over te laten komen.

Passabiliteit is op die momenten voor mij erg belangrijk - cannot be overrated zou ik zeggen.

Dan kom ik meteen op een overeenkomst tussen travestieten en transseksuelen: beide vinden het niet leuk om dan alsnog met meneer aangesproken te worden. Niet omdat dan de moeite voor niets is, maar omdat je niet door anderen geaccepteerd wordt zoals jij jezelf ziet.

Ik vind dat vervelend omdat ik 'mijn vrouwelijke ik' niet kan onderdrukken, het is niet iets dat je kiest. Ik neem aan dat dat ook geldt voor een transseksueel. Wat dat betreft delen travestieten en transseksuelen waarschijnlijk dezelfde psychologische mindset.

Zeker als dat aanspreken met meneer gebeurt op een bewuste manier zoals Frederique schrijft is dat niet leuk. Het gebeurt me gelukkig niet vaak. Meestal gebeurt het wel uit verwarring, soms gaan 'meneer' en 'mevrouw' dan zelfs door elkaar (bijv. als ze mijn stem horen), en dan kan ik er ook wel om lachen.

Groetjes, Myrte

[Frederique_]

Je merkt zelf ook wl Frederique dat leven met borstprothese en fondation (en in mijn geval vroeger nog een pruik) alles behalve evident is.
Neen het is gewoon een ramp zeg maar.
Dus tot op een zeker punt moet je toch ergens een aantal dingen aanpassen als je in de generrol van vrouw wil leven.

Hoi Melina,

Ik moet zeker dingen aanpassen als ik in de genderrol mijzelf wil leven. Want dat de buitenwacht sterk in m/v denkt wil nog niet zeggen dat ik dat ook moet doen...

Groetjes,

Frederique

[lief dinnetje]

Hoi Frederique :

Ik moet zeker dingen aanpassen als ik in de genderrol mijzelf wil leven. Want dat de buitenwacht sterk in m/v denkt wil nog niet zeggen dat ik dat ook moet doen...

Wel ik heb zo het gevoel dat je 'genderrol' : jezelf heel erg begint aan te sluiten bij de genderrol : vrouw.
Ik zou anders echt niet kunnen verklaren waarom je nu precies elke dag borstprotheses en fondation zou gebruiken.
Je 'weg' begint op dat vlak wel een beetje op die van mij te lijken.

Groetjes,

Mel

[Janiek_]

@Melina,

Kan het kloppen dat je nu relativerender klinkt over je verdere leven als vrouw dan een poosje geleden?

Dat lijkt me ontspannener voor je. Als ik voor mezelf spreek: ik hecht er wel aan om mijn leven uiteindelijk als één verhaal te kunnen zien. Het leeft zo moeilijk als je er altijd op bedacht moet zijn delen van je verleden erbuiten te houden. Ik heb die neiging wel heel lang gehad, vooral met gebeurtenissen of periodes of eigenschappen van mezelf die ik als pijnlijk ervoer. Dat wordt gelukkig steeds minder. Het intact blijven van de meeste (niet alle) vriendschaps- en familierelaties zorgt er dan wel voor dat ik me minder compleet kan overgeven aan mijn leven als vrouw, maar ik vind dat toch verkieslijker.

@ Myrte: Heb jij er dan geen moeite mee om in de tijd dat je jezelf als man presenteert ook echt als man gezien te worden? Bij dat tijdelijke van travestieten zoals jij kan ik me eigenlijk niks voorstellen. De meeste travestieten die ik heb meegemaakt, hebben er vrede mee dat hun gedrag (om het zo maar te noemen) als een soort van 'hobby' gezien wordt: je kunt motortgek zijn of travestiet of zelfs allebei. Als zij als vrouw de deur uit gaan, lijken ze het niet erg te vinden dat mensen hen au fond als man zien, zolang ze maar geen probleem maken van de travestie.

[lief dinnetje]

Janiek schreef :

Kan het kloppen dat je nu relativerender klinkt over je verdere leven als vrouw dan een poosje geleden?

Wel er zit constant evolutie in .....hoe langer ik als vrouw leef, hoe minder relevant bepaalde dingen worden.

Na een tijdje ben je er echt niet meer mee bezig .....men zegt wel eens dat een transitie in zijn totaliteit zo een 5 jaar neemt.
Zowel psychisch als fysisch dan.
Wat een ander van me denkt is minder belangrijk ....enkele hartsvriendinnen en een goede band met de familie zijn veel belangrijker geworden.
Verder heb ik ook wel een drukke job en dan nog intensief aan wielrennen doen .....het vraagt veel van een mens.

Ik meen dat ik nu in de laatste fase van het transitie-proces ben gekomen.
Fysiek moet ik in oktober nog de haarinplant afwerken en psychisch is het nog wat zoeken in mijn verhouding naar mannen toe.
Ergens heb ik ze nodig, maar er elke dag mee samenleven lijkt me dan wel weer redelijk moeilijk.
Uiteraard blijft het voor ons een beetje 'anders' ....en ik gebruik bewust het woord 'moeilijker' niet !
ik heb een pak vriendinnen die het minstens even lastig hebben met relaties naar mannen toe als ik .....het groot aantal scheidingen en de massa vrijgezellen die 'op zoek' zijn naar geven dit ook wel duidelijk aan.

Groetjes,

Mel

[Myrte]

@ Myrte: Heb jij er dan geen moeite mee om in de tijd dat je jezelf als man presenteert ook echt als man gezien te worden? Bij dat tijdelijke van travestieten zoals jij kan ik me eigenlijk niks voorstellen. De meeste travestieten die ik heb meegemaakt, hebben er vrede mee dat hun gedrag (om het zo maar te noemen) als een soort van 'hobby' gezien wordt: je kunt motortgek zijn of travestiet of zelfs allebei. Als zij als vrouw de deur uit gaan, lijken ze het niet erg te vinden dat mensen hen au fond als man zien, zolang ze maar geen probleem maken van de travestie.

Hoi Janiek,

Het is bij mij niet een knop die ik even om zet. Het is er permanent. Dat ik het part time doe, is meer een compromis dan een keuze. Om eerlijk te zijn zou ik ook liever als vrouw geboren zijn. Ik heb ook lang getwijfeld of ik als vrouw zou willen gaan leven - soms weken en maandenlang achter elkaar. Ik ben er zelfs licht depressief van geweest.

Ook nu heb ik nog de drang, het verlangen om echt een vrouw te zijn. Maar, alle jubelverhalen van transseksuelen ten spijt, ik denk dat een hoop dingen ook tegen zouden vallen. Het gras bij de buren is altijd groener wat dat betreft. In mijn huidig leventje heb ik ook veel dingen die voor mij goed gaan.

Wat betreft je vraag of ik er mee zit dat men mij als man ziet als ik me als zodanig presenteer: ik heb er alle begrip voor. Tenslotte zie ik ook normaliter een man als ik in de spiegel kijk. Wel vind ik het jammer dat ik geen echte deelgenoot ben van het leven van de vrouwen om me heen, en ik mis de kleine, vrouwelijke dingen in de normale omgang met mannen en vrouwen.

Dus wanneer ik als vrouw de deur uitga, zoek ik dat juist. Ik vind het erg leuk als men mij met mevrouw aanspreekt, ik de monstertjes voor damesparfum krijg bij de parfumerie, iemand me aanspreekt met 'mevrouw mag ik u de weg vragen', de deur voor me wordt open gehouden (al kan ik dat met mijn 1,82m ook best zelf;)
En als iemand me dan door heeft vind ik dat jammer. Ik ben dan niet eens boos over degene die me door had - tenzij die persoon me met opzet iets zegt, maar vind het gewoon ... erg jammer.

Dus passabiliteit is superbelangrijk voor me.

Groetjes,
myrte

[Irene]

Myrte schreef:

Het is bij mij niet een knop die ik even om zet. Het is er permanent. Dat ik het part time doe, is meer een compromis dan een keuze.

Janiek schreef over Myrte:

Bij dat tijdelijke van travestieten zoals jij kan ik me eigenlijk niks voorstellen.

Ik heb deze vraag ook al eens aan iemand anders gesteld die iets dergelijks stelde, maar daar heb ik nooit antwoord op gehad.

Er is toch altijd een soort voortraject voordat je helemaal als vrouw gaat leven, dan heb je toch ook te maken met dat tijdelijke. Toch zijn er maar heel weinig transeksuelen die spreken van een travestieverleden. Kun jij dat uitleggen?

Irene

[Saartje]

Bij dat tijdelijke van travestieten zoals jij kan ik me eigenlijk niks voorstellen.

Ik heb deze vraag ook al eens aan iemand anders gesteld die iets dergelijks stelde, maar daar heb ik nooit antwoord op gehad.

Er is toch altijd een soort voortraject voordat je helemaal als vrouw gaat leven, dan heb je toch ook te maken met dat tijdelijke. Toch zijn er maar heel weinig transeksuelen die spreken van een travestieverleden. Kun jij dat uitleggen?

Irene

Ik ben daar ook zéér in geintereseerd aangezien ik me dat dus ook al een poosje afvraag.
En toen werd je wakker en was je vrouw?

Ik vraag me ook af of mensen door hebben dat ze tvs waarvoor het geen "hobby" is, als motorrijden, met zulke opmerkingen behoorlijk op hun hart trappen.