Zucker

[Dorine]

mijn verhaaltje was een ode aan de binaire liefde (nee niet die voor computers) maar die tussen eenduidige man en eenduidige vrouw, een fundamentalistisch pleidooi voor hetero normativiteit

pfff

ben er zelf moe van

[Frederique_]

Het is natuurlijk vreselijk gemakkelijk om mijn pleidooi uit z'n context te trekken door net te doen alsof heel Nederland naar het genderteam zal trekken als diagnostiek losgelaten wordt. En dat het aantal spijtoptanten -enorm- toe zal nemen. En ook door net te doen alsof iedereen zo maar allerlei operaties zal laten doen en de gezondheidszorg-pot dan in één klap leeg zal zijn.

En -natuurlijk- is er dan precies één oplossing voor al deze ellende, en dat is de vrolijke situatie zoals die nu bij het genderteam is gewoon voortzetten. Ook leuk voor de 50 mensen die per jaar doorverwezen worden: dankbaar vallen ze hun psycholoog om de nek omdat de VU ze tegen zichzelf beschermd heeft.

Demagogie en cynisme, het versimpelt de discussie inderdaad enorm...

Groetjes,

Frederique

[San10]

Hé, ik krijg weer déja vues naar eerdere berichten in eerdere draadjes van misschien wel een paar jaar terug, waarin ook dit soort discussie voorkwamen.

Weet je waar ik nou niet uitkom.
Kunnen we idd verlangen dat de hele wereld vrij is van gender, of op z'n minst benoeming van gender, in taalgebruik, bejegening e.d.,
of zijn en blijven we per saldo een subcultuur in een zwaar dichotome maatschappij?

Kunnen wij op onze beurt verlangen dat, om het heel plat even te zeggen,
mannetje vrouwtje die kindertjes maken en het op hun beurt nodig hebben in rolpatronen en andere patronen te blijven denken teneinde de soort in stand te houden..
kunnen wij van hen verlangen dat zij in hun denkwijze hun 'mind' maar moeten gaan 'benden',
of moeten we onze pijlen daar gewoon al helemaal niet op inzetten?

"Wij vs. zij-denken" is nietr goed; is juist polarisatie, maar ik merk gewoonweg nog erg veel muren tussen groepen mensen.
Mensen die zelf hetero zijn en getrouwd en kinderen, daar zijn er heel wat bij die hoeven daar verder ook niet bij na te denken of staan zelfs ook niet open voor andere mensen.
Ik merk dat velen er toch maar heel weinig van af weten en in de hoek van freak, of perverse parafiliteit..
Onbekend maakt onbemind?

[Dorine]

t is een mysterie

Mn verhaaltje niet te serieus nemen ajb, het is maar een illustratie hoe je te ver door kan schieten als de verschillen tussen man en vrouw niet meer mogen worden benoemd want we zijn allemaal mensjes... Normale romances worden perverse afwijkingen. Orwelliaanse toestanden die je juist wilde vermijden!

Het omgekeerde van mannetje vrouwtje kerk en gezin, ook heel beknellend als norm, daar ben je andersom weer de afwijking

Ik geloof dat een aflevering van Deep Space Nine het thema had was niet de bedoeling serieus een heel oude koe uit de gracht te halen

[Frederique_]

Hoi San,

Ik denk dat de wereld gelijkblijft als je die niet probeert te veranderen.
Dus als je behoefte hebt aan een (meer) gendervrije wereld zul je het probleem van de genderdichotomie aan de orde moeten (blijven) stellen...

Overigens bedoel ik in dit verband met "gendervrij" dus ook echt "gendervrij": iedereen mag op elk gewenst moment in vrijheid bepalen of die zich als man, vrouw of ergens-tussenin gedraagt, zonder dat die bang hoeft te zijn dat een ander daar "een mening" over heeft.

Groetjes,

Frederique

[ik ben hier niet meer]

Hallo Frederique,

maar het gedrag is niet het enige wat is iemand die transseksueel is interesseert, die wil ook hormonen en een operatie, dus wat heeft die aan een wereld waarin er geen verschillen meer zijn in belevenis man-vrouw.
Want zelfs in een samenleving die gendervrij is, blijven er biologische verschillen tussen man en vouw. En (daarin kan ik alleen voor mijzelf spreken), die biologische verschillen maken toch een wereld van verschil.
Ik heb geen geslachtsaanpassing laten doen omdat ik de hele dag als vrouw wil leven, ik voel me vrouw, en wil mijn lichaam daaraan aangepast zien.

En ja, het iedereen kunnen veranderen van geslacht wanneer die persoon wil is denk ik een utopie. Punt 1 is terugdraaien erg moeilijk, punt 2 wie zal dat betalen, zoete lieve Gerritje ? Of moet iedereen die transseksueel is maar gewoon 100% zelf voor alle kosten opdraaien ?

[Frederique_]

Ik denk dat het een aanname is dat het aantal geslachtsoperaties en hormoonbehandelingen drastisch zal toenemen. Ik denk namelijk dat dat maar helemaal de vraag is... Waarom denk je dat eigenlijk?

Ik denk dat de kracht waarmee mensen tegen het genderteam inbeuken omgekeerd evenredig is aan de tegenkracht die het genderteam nu naar die mensen geeft.

Mensen die niet zeker van hun zaak zijn maar er wel zeker van zijn dat ze serieus genomen zullen worden en er zeker van zijn dat ze behandeld zullen worden als ze dat willen zullen eerder hun twijfels laten merken ('t heeft toch geen invloed op de behandeling, want zij en niet de behandelaar maakt de keuze - en beide weten dat). Ze zullen ook veel voorzichtiger worden om hormonen te willen nemen, of ze zullen na een poosje toch weer al dan niet tijdelijk stoppen. Want het is hun keuze en juist omdat er geen weerstand is en ze geaccepteerd worden in zowel het doorgaan als het (al-dan-niet tijdelijk) stoppen, worden ze gedwongen om zelf na te denken over hun eigen keuze. Ze zullen de tijd nemen om over een SRS na te denken en daarmee steken ze hun energie in de zaken die hun energie waard zijn. En nu? Nu steken ze hun energie in het overtuigen van een genderteam, ze steken hun energie in hun verzet tegen zinloze wachttijden en zinloze betutteling... In hun strijd komen ze niet meer toe aan zelfreflectie... Diagnostiek is zonde van de tijd en de energie aan twee kanten...

Om dezelfde reden denk ik dat het maar helemaal de vraag is of het aantal spijtoptanten toeneemt. Waarom denk je dat eigenlijk? Vertrouw je de diagnostiek van het genderteam meer dan dat je het gevoel van wils- en handelingsbekwame mensen vertrouwt? Ik niet, hoor...

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

Overigens bedoel ik in dit verband met "gendervrij" dus ook echt "gendervrij": iedereen mag op elk gewenst moment in vrijheid bepalen of die zich als man, vrouw of ergens-tussenin gedraagt, zonder dat die bang hoeft te zijn dat een ander daar "een mening" over heeft.

Ik denk dat iedereen, in elk geval in ons land, zich die gendervrijheid wel kan permitteren. Jij bent daar zelf een heel goed voorbeeld van. Wat dat met de gevoelens -en meningen- van anderen doet, daar heb je maar een heel beperkte invloed op. Meer zichtbaarheid van gendervariant gedrag helpt wel om mensen te laten wennen aan iets wat zij niet gewoon vinden. Bescherming van rechten van transgenders is ook wel een punt, waarop nog veel verbeterd kan worden. Verder is het misschien niet zo gek om je te realiseren, dat ook "gewone" mensen in heel werkomgevingen niet vrij zijn in hun presentatie: er zijn heel veel beroepen, die geen expressie van individualiteit tijdens het werk verdragen.

[Irene]

Frederique schreef:

Ze zullen de tijd nemen om over een SRS na te denken en daarmee steken ze hun energie in de zaken die hun energie waard zijn. En nu? Nu steken ze hun energie in het overtuigen van een genderteam, ze steken hun energie in hun verzet tegen zinloze wachttijden en zinloze betutteling... In hun strijd komen ze niet meer toe aan zelfreflectie... Diagnostiek is zonde van de tijd en de energie aan twee kanten...

Mag ik voor ze Frederique invullen?

Irene

[Janiek_]

Mensen die niet zeker van hun zaak zijn maar er wel zeker van zijn dat ze serieus genomen zullen worden en er zeker van zijn dat ze behandeld zullen worden als ze dat willen zullen eerder hun twijfels laten merken ('t heeft toch geen invloed op de behandeling, want zij en niet de behandelaar maakt de keuze - en beide weten dat). Ze zullen ook veel voorzichtiger worden om hormonen te willen nemen, of ze zullen na een poosje toch weer al dan niet tijdelijk stoppen. Want het is hun keuze en juist omdat er geen weerstand is en ze geaccepteerd worden in zowel het doorgaan als het (al-dan-niet tijdelijk) stoppen, worden ze gedwongen om zelf na te denken over hun eigen keuze. Ze zullen de tijd nemen om over een SRS na te denken en daarmee steken ze hun energie in de zaken die hun energie waard zijn. En nu? Nu steken ze hun energie in het overtuigen van een genderteam, ze steken hun energie in hun verzet tegen zinloze wachttijden en zinloze betutteling... In hun strijd komen ze niet meer toe aan zelfreflectie... Diagnostiek is zonde van de tijd en de energie aan twee kanten...

Als ik dit zo lees, gaat het eigenlijk over jouzelf. Maar dan zou ik zeggen: je kon er veilig vanuit gaan dat je serieus genomen zou worden. Toch deed jij dat niet. Jij ging (en gaat?) uit van de betutteling en stort je daarom in de strijd. Dat je de wachttijd ook aan andere dingen zou kunen besteden (zelfreflectie ove de vraag waarom je zo de strijd opzoekt? gewoon leuke dingen met je gendervrijheid doen?) heb ik je ook wel eens eerder gesuggereerd.

[ik ben hier niet meer]

Ik denk dat (mits er geen grote verschillen zijn met 10 jaar geleden) een aantal dingen niet kloppen.

De wachtlijst is niet iets wat het genderteam in het leven heeft geroepen om mensen te pesten oid. Er zijn regelmatig te weinig psychologen, en vergeet niet dat nieuwe psychologen dit speciale werk niet zomaar kunnen gaan doen. Ook zal de gemiddelde psycholoog dit werk gen 10-15 jaar doen, dat is slecht een enkeling. Het is erg belastend, ik geloof dat het gemiddeld 3 jaar, maar dat weet ik niet hoe of wat. Er is in ieder geval een behoorlijk verloop.

Dan het feit dat het genderteam bepaalt of je hormonen en SRS krijgt. Misschien dat menig psycholoog dit zo doet voorkomen, en het genderteam ook, om te zorgen dat mensen goed nadenken over aanmelding etc, maar uiteindelijk ben jij degene die normaal gesproken bepaald, het genderteam controleert, en wat MOETEN zij controleren, dat de wens om in het andere geslacht te leven onverdringbaar aanwezig is bij je. Om dat goed mogelijk te doen is er een protocol opgesteld. Ik geloof niet dat ik het met het huidige protocol eens ben (wat ik er van weet). maar je ontkomt niet aan een protocol. Feit blijft dat het genderteam jaarlijks statistieken moet inleveren bij de inspectie voor de volksgezondheid.
Ik denk dat trajecten die ontstaan zijn buiten genderteam(s) om nog redelijk klein zijn, of zo onbekend bij de inspectie dat die nog weinig aandacht krijgen. Of te complex om te controleren.

Het feit is in ieder geval is als jouw gevoel van in het verkeerde lichaam te leven sterk genoeg is om mensen van het genderteam te overtuigen, en je ook de consequenties van RLT etc aanvaard, je in principe geen nee krijgt.
Dat niet iedereen even gemakkelijk ja krijgt heeft individuele oorzaken.

Ik geloof niet dat er veel mensen zijn die overtuigd zijn in het verkeerde lichaam te leven en RLT etc aanvaarden van het genderteam nee te horen krijgen. En bedenk wel als je mensen hoort vertellen ik heb nee gekregen van het genderteam, dat je maar 1 kant van het verhaal hoort, en dat dat verhaal is vaak gekleurd.

[Mara]

.....ik vind het raar dat Frederique stelt, dat iedereen die afgewezen word, onterecht is afgewezen

Frederique.....weet jij dan met welke redenatie en in welke toestanden sommige mensen bij het VU aanbellen

Don't bite the hand that feeds, zal ik maar zeggen

Wat moet jij eenzaam en gedreprimeert zijn zeg.....of dat oooooit nog goedkomt met je

Mara

[Frederique_]

Als ik dit zo lees, gaat het eigenlijk over jouzelf. Maar dan zou ik zeggen: je kon er veilig vanuit gaan dat je serieus genomen zou worden. Toch deed jij dat niet. Jij ging (en gaat?) uit van de betutteling en stort je daarom in de strijd. Dat je de wachttijd ook aan andere dingen zou kunen besteden (zelfreflectie ove de vraag waarom je zo de strijd opzoekt? gewoon leuke dingen met je gendervrijheid doen?) heb ik je ook wel eens eerder gesuggereerd.

Voor jouw idee: de VU diagnoseert tegenwoordig niemand BINNEN 6 gesprekken. Mij dus ook niet.

De doorlooptijd is in mijn geval als volgt opgebouwd:
7 maanden wachttijd omdat de psychologen het te druk hadden
1 maand omdat er een vakantiemaand in zat
6 maanden diagnostiek omdat de VU zichzelf protecollair verplicht om minstens 4 weken tussen 2 gesprekken te leggen.
[In mijn geval kwam daar nog 1 maand extra overheen doordat de endocrinoloog zich nogal star en dogmatisch opstelde]

Wat ze mij aangedaan hebben hebben ze dus iedereen aangedaan die in dezelfde periode binnenkwam, op die 15e en laatste maand na...

Ik heb je al eerder geschreven dat ik wel degelijk zelfreflectie heb toegepast over de vraag waarom ik de strijd opzoek. Maar de redenen waarom ik die strijd opzoek en waarom ik weerstand tegen diagnostiek heb betekenen in tegenstelling wat jij telkens weer denkt niet dat er geen sterk overschot aan betutteling, autoriteit, overbezorgdheid aanwezig is. En ook niet dat er geen hele goede redenen zouden zijn om het ZONDER diagnostiek te willen doen.

@Nannette: ik ken iemand die 7 jaar (!) als vrouw leefde voordat ze bij de VU gediagnoseerd werd. Die vrouw werd onder dezelfde doorlooptijd van de diagnostiek gemarteld als ieder ander. Het protocol en de diagnostiek is er voor (het gevoel van) de behandelaars. Het gaat echt te ver om net te doen alsof die 14 maanden marteling er -voor mij- was. Ik wist wat ik wou toen ik me daar meldde. Het zijn de angsten van het genderteam die er voor zorgen dat er diagnostiek nodig is. Zouden zij meer ruggegraat hebben dan zou de verplichte diagnostiek voor ieder wils- en handelingsbekwaam mens vandaag nog afgeschaft kunnen worden.

En wat jij doet doen zij ook: altijd wijzen naar die -paar- arme wezens die er wel komen maar niet horen. En het probleem met zowel zij als jou is vervolgens dat je denkt dat het daarom voor -zowel- die mensen -als- voor ALLE anderen beter is om de verantwoordelijkheid voor de behandeling bij het genderteam te leggen. Terwijl ik denk: als je alle verantwoordelijkheid bij de patiënt legt maar je informeert die patiënt wel duidelijk over de mogelijke nadelen dan zul je zien dat je met een andere behandeling hetzelfde resultaat bereikt, namelijk dat die patiënt geen behandeling ondergaat. Maar het voordeel van het op mijn manier doen is dat je die beslissing bij de patiënt legt en niet bij de arts en dat je die patiënt serieus neemt in haar wensen. En dus niet dat het ego, de bezorgdheid en het inschattingsvermogen van de psycholoog belangrijker wordt dan iemands eigen gevoel over iemands eigen lichaam...

RLT wel-of-niet aanvaarden is ook een leuk punt. Lees SoC-6 (2001) eens en je zult zien dat het genderteam er bij een hormoonbehandeling helemaal niet over gaat of iemand wel-of-niet in het andere gender gaat leven. Alleen het genderteam wil dit nog even niet weten... Je zou eens macht uit handen geven...

Diagnostiek, betutteling, voor een ander willen denken omdat de behandelaar er van overtuigd is dat die het beter weet dan de patiënt - ik walg ervan. Komt ook omdat ik dankzij dat soort beter-wetende-types veel onnodige tijd, energie en levensvreugde verknoeid heb in dat ziekenhuis.

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

@ Frederique: Ik heb wel eens meer mensen horen klagen over de traagheid bij de VU en hun ongeduld kon ik vaak wel plaatsen. Terugblikkend zijn zij vaak veel milder.

Je zou eens macht uit handen geven...

Toch vind ik dat wel tekenend, dat jij aanneemt dat het hen daarom te doen is. Een machtsstrijd. Maar die ontketen jij vooral (of zelfs alleen) zelf. Al meer dan een jaar voordat je überhaupt het besluit had genomen om naar de VU te stappen, lag je hier al met bijvoorbeeld Esther overhoop.

Je doet maar. Ieder keer vind ik toch weer dat je de mensen van het genderteam onrecht doet, met zo breed uit te meten wat ze jou "aangedaan" hebben. Met een beetje meer vertrouwen in je medemensen zou je het ook zelf zoveel beter hebben, denk ik dan ook nog. Raadselachtig, hoor.

[ik ben hier niet meer]

Frederique, een transseksueel zou zelf moeten mogen beslissen voor een geslachtsverandering, zonder enig onderzoek. Wat vind jij dan van mensen die het gevoel hebben dat een bepaald lichaamsdeel niet bij hun hoort en dat dus willen laten amputeren, moeten die ook gewoon die vrije wil hebben ? Waar houdt dan de vrije wil op, en waar moet er wel regie zijn ? Ik heb het niet over puur beslissen, maar regie. Want in mij optiek neem je ook bij het genderteam de beslissing nog steeds zelf, maar nemen hun de regie in handen bij het uitvoeren cq controleren van deze beslissing.
Groetjes, Nannette