Nou ja, zoiets had ik ook ongeveer gedacht. Ik had zelfs de mogelijkheid overwogen dat het ging om een erotische fantasie an een TS-lover, die zich in Daniëlle's situatie "inleeft". Je zult maar zo graag willen dat het waar is en je koers op zo'n "ster" afstemmen...
De downside, die hoor je wel als je met post-op vriendinnen praat. Mijn indruk is, dat je een GAB aangaat, omdat je op dat moment het gevoel hebt echt niet anders te kunnen. Zolang je nog kunt dubben over de mogelijkheden om daarna nog een keertje klaar te komen en over hoe belangrijk dat voor je is, dan doe je het dus niet.
Wat ik veel heb gehoord - ook 7, 9, 20 en zelfs 50 jaar post-op - is: was het nou echt nodig? Of: het heeft zeker 5 jaar geduurd, voordat mijn lijf weer zover op orde was, dat ik überhaupt aan seks kon denken. Halleluja-verhalen ken ik alleen van internet.
50 jaar post-op schreef:Enkele dagen geleden, werd ik wakker uit een droom, die mij behoorlijk stoorde.
De droom ging zo ongeveer als volgt. Ik draaide een film met Michele Pfeiffer (die ik overigens nog nooit ontmoet heb). Het was een achtervolgings scene. De camera was voor op de auto aangebracht, maar ik herinner mij niet of zij of ik achter het stuur zat.
Opeens zag ik mijn gezicht in de achteruitkijk-spiegel en was weer 17 jaren jong (dus nog voor mijn o.p) en dacht, wat een mooie knul. Ik was direct klaar wakker en vroeg me af, of ik mij zou hebben laten opereren, als ik bijvoorbeeld als Romy met 15 al bekend was geweest. Mijn kariere was op het goeie pad. Elke zondagmiddag gaven wij een concert voor tieners, bij wie ik (vooral bij de meiden ) veel success boekte.
Verder trad ik regelmatig met mijn begeleider en coach Auguste Pasteur (afstammeling van Louis) en een geweldige pianist, bij Radio Nice op (allerdings gratis).
Muziek uitgevers begonnen mij bladmuziek van nieuwe liedjes te sturen en ook had ik gedurende het laatste film festival Henry Wilson ontmoet. Hij was o.a de agent van Rock Hudson en Tab Hunter. Om mij in bed te krijgen, bood hij mij een filmtest aan. Ik kreeg nogal veel van dat soort "aanbiedingen", die altijd op sex uitliepen. Ik nam dat alles niet zo serieus. In december van dat jaar heb ik mij op een impulse laten "ombouwen" en was eindelijk dat kwijt wat mij al heel mijn leven zo ongelukkig had gemaakt.
Ik wilde eigenlijk helemaal geen vrouw zijn en ben van 1954 tot 1960 verder als man opgetreden (soms ook als travestiet, als er geen ander werk was) en terug naar school gegaan. Mijn grootste "inkomen" had ik laten amputeren. Niemand heeft het ooit geweten.
Mij vraag aan jullie is, wat zouden jullie hebben gedaan,als jullie in mijn schoenen hadden gestaan en een carriere voor de boeg hadden als man?
Ik heb lang over deze kwestie nagedacht en ben tot de conclusie gekomen, dat ik de juiste beslissing had gemaakt. In 1966 ben ik door een
rechtzaak wegen mijn papieren er achter gekomen dat ik xxxy mozaiek (tweeslachtig) geboren was. Een van mijn zusjes heeft mij ook nog enkele jaren terug verteld, dat ik met eierstokken was geboren (voor mijn tweede levensjaar verwijderd) en vanaf mijn kindheid testosterone toegediend kreeg.
Maar ik moet ook nog zeggen, dat als ik van te voren geweten wat er allemaal voor rotzooi op mij af zou komen het liefst veilig in de baarmoeder van mijn mam gebleven was.
De positieve ervaringen overstemmen de negatieven.
Ik voel mij eindelijk lekker in mijn vel. Beter laat dan nooit.
Maar toch ...........
Ik dweil, dus ik ben. - Vrij naar Descartes
Moeten we daar ook nog een waarde oordeel aan hangen?
Degenen die ik ken, vinden het niet fijn om vragen over dit soort dingen te beantwoorden. 
