Van dat geld zou je een heleboel mooie kleren kunnen kopen.
En schoenen......tsja net zoals bij veel vrouwen mijn passie....
iets waar ik erg mee zit en toch even kwijt wil
Moderator: Moderators
Lieve Joca, helaas zal je je 'aanklacht' onmogelijk kunnen onderbouwen daar ik dit inhoudelijke advies formuleer zonder aanziens des persoons. En je hebt de vrijheid om dat advies niet op te volgen, ik ben geen baas over je hoofd. Niemand behalve jij is baas over jezelf.Joca: hmm joost,dus jij wil een vrouw ergens heensturen terwijl je weet dat ze een passie heeft voor alles wat ze daar tegenkomt ,en haar gelijktijdig alle middelen om daar iets te kunnen doen ontzeggen,hmm zit nu te twijfelen of ik je niet aan moet geven bij amnesty international ofzo,want dit riekt een beetje naar marteling hoor vindt ik (geintje)
Dus ik geef niet uitsluitend vrouwen, doch ook mannen of geslachtslozen die in een vergelijkbare situatie naar een beurs toe willen met te weinig geld een dienovereenkomstig advies. En je hebt op een beurs of rommelmarkt of in een vergelijkbare situatie altijd te weinig geld,
of je moet veel geld winnen met kansspelen. Bovendien heb ik al op mijn eerste posting aangeduid dat ik politiek incorrect ben, en heb ik met een citaat van Voltaire me reeds ingedekt:Voltaire: Ik kan uw mening nog zo abject vinden, maar ik zal uw recht verdedigen om die te uiten.
Duurste model wat ik in de modeltreinenwereld heb gezien was een electrische locomotief op formaat schaal 1. Prijs 4400 gulden (1994), naar euros omgerekend is dit 2000 Euro. Vandaag zag ik wederom van dat mooie maar dikwijls zeer dure spul. Bedrijven als Märklin doet platina zaken met peperdure modellen en voldoende gekken gaan ervoor plat.
Voor deze voertuigen heb je wel een flinke tuin nodig, en de straal van een bocht moet minimaal 1 meter zijn. Leuk voor een balzaal, maar dezelfde jongens hebben ook 's werelds kleinste modeltrein: spoor Z. Bochten met een straal van 15 cm, moderne sneltreinrijtuigen die slechts 12 cm lang zijn, diverse locomotieven die korter dan 10 cm zijn. Emplacementen in contrabaskoffers en een ovaaltje in een attachekoffertje zijn mogelijk. Maar wel voor kleine handjes.
Overigens, één museumlocomotief in Duitsland is eigendom van een vrouw. Die vrouw was geboren als jongen . . . . .
Dus TS'en, jullie zijn in goed gezelschap. Maar met mensen als Dana International, Pauline Kwikkel, Nicole Roukema was dat al enigzins bekend.
Liefs,
Josette
hoi allemaal
ik wil even proberen antwoord te geven op de vraag van joost van paar dagen terug.
voordat ik de draad begon hier,zat het ook al enkele dagen in mijn hoofd te spoken,en het riep ook zoveel emoties bij me op dat ik ook gewoon niet direkt kon of wilde reageren.
op het moment dat ik het oorspronkelijk citaat las,kwamen ook al mijn emoties ehh ja hoe zeg je dat? die emoties kwamen ineens explosief naar boven toe in me,beter kan ik het niet verwoorden eigenlijk.
je zij ook was bittere noodzaak het van je af te schrijven,en ja das was het zeker,doordat na het lezen al mij emoties weer loskwamen ,of beter mijn emoties niet meer onder controle had,was ik weer in een situatie gekomen waarin ik weer herinnerd werd aan iets wat ik zelf altijd als belangrijkste in en voor mijn leven had beschouwd,en weer werd ik nu herinnerd aan het feit dat dit nooit zou kunnen of gaan meemaken,en ik heb na het lezen en voordat ik hier de draad starte ook weer een serieus een zelfmoord poging gepland,het is voornamelijk te danken aan het feit dat ik toendertijd veel kontakt had met iemand via msn die mij toen,op de avond dat ik het had gelezen,mijn toevallig opriep en waar tegen ik ook vertelde wat ik had gelezen,en dat ik er gewoon niet meer tegenkon,en wat ik van plan was.
zij heeft mijn werkelijk toen de hele nacht bezig gehouden,tot op het punt waar ikzelf ook weer mijn emoties onder controle kreeg enigzins.
wat ik hiermee wil zeggen is toen zat ik zeker nog met de gedachte, zoals joanne toendertijd heel goed onder woorden bracht vind ik namelijk volgende.
aan de andere kant,en dit heb ik ook in mijn posting geschreven in het begin van deze draad,dit alles heeft me ook op een heel kromme en tegenstrijdige manier,in staat gesteld me al die tijd als man te profileren en in leven te blijven.voor overzichtelijkheid even quote uit mijn eerste posting.
waarom ik de laatste tijd er anders over ben gaan denken weet ik niet echt,maar deze gedachten hebben wel en steeds meer de overhand bij me momenteel.
ik realiseer me ook,dat ik zelf inderdaad op een punt in mijn leven ben waarop ook veel biologische vrouwen op een punt komen dat zij tegen,of zelf al in de overgang geraken,misschien is het wel een soort van oerinstinct of een soort van biologische klok ergens in me die me probeerd te zeggen dat de tijd daarvoor langzaam voorbij begint te raken,en die me nu er anders tegen aan laten kijken,wie zal het zeggen.
feit is wel dat ik het steeds minder,als het enigste en belangrijkste in mijn leven zie, en misschien ten overvloede de wens en wil is er niet minder om geworden,alleen de manier waarop ik er mee omga en tegenover sta tegenwoordig is toch wel veranderd.
en ja ook bij haar tijdens haar zwangerschap had ik hetzelfde gevoel van binnen bij mezelf,het leek wel of er een soort van aura om haar heen hing wat ik herkende en wat een band vormde tussen ons,even tussendoor niet alleen bij haar en bij mijn zus,had ik dat gevoel hoor,en heb dit bij elke zwangere vrouw die ik zie of tegenkom eigenlijk wel.
het is gewoon als ik een zwangere vrouw zie dan geeft mij dat ergens diep van binnen een gevoel van,ja een gevoel van herkenning,hoewel ik niet echt denk dat dit het juiste woord is om het te omschrijven ,ik weet echter niet hoe ik anders kan omschrijven,dan herkenning,het is iets wat ons op een of andere manier met elkaar verbind,ook al zijn we wildvreemden van elkaar.
het iets van,zo iets ongeloofelijk ongrijpbaar en mysterieus en toch gelijkertijd ook zoiets van ongeloofelijk openlijk en herkenbaar.
ja naar mijn eigen herinnering stonden ze er wel goed tegenover eigenlijk ze waren zeker blij dat ik zoveel belangstelling had in het kind en de manier waarop ik er mee omging.
ik geloof dat ze ook wel merkten,en wisten,dat ik het gewoon deed omdat ik het ook echt wilde doen,als ik het kind de fles had gegeven,en met op boeren kwam een deel er weer uit,of als ik het kind op schoot had en ze had een grote boodschap gedaan ofzo,dan gaf ik dat kind niet aan de moeder terug met van ze heeft iets gedaan ofzo,dat kwam geen eens in me op,ik ging gewoon naar de badkamer verschoonde het kind deed een nieuwe luier om,en kwam weer terug,zonder daar verder bij na te denken eigenlijk.
herinner me nu ook ineens weer een voorvalletje net na de geboorte van 2de kindje van me nicht.
ik had toen inderdaad ook de kleine op schoot en inderdaad ze deed een grote boodschap,en ik vroeg dus ook van,waar heb je de spullen staan dan verschoon ik ze wel even,en toen zij en mijn zus,tegen jeroen(man van me nicht) van neem eens een voorbeeld aan hem je zou haast denken dat het zijn kind is in plaats van jou.
begrijp het niet verkeerd jeroen is harstikke gek op en met de kinderen hoor,maar ze bedoelde hiermee, dat als hij de kleine bij zich had en er moest een luier verschoond worden ofzo,dan zou hij toch eerst mamma zover zien te krijgen dat zij het deed,iets van oeps meid ze heeft een verassing voor je,neem jij der even over.
dus ja,ook bij hun kinderen,en eventueel de toekomstige kinderen van me neef,ben ik zeker van plan deel te worden,als die gelegenheid zich voordoet en ik die krijg van hun uiteraard.
dat ik persoonlijk bijvoorbeeld,het zwanger kunnen zijn weliswaar verbind met mijn vrouwzijn ,is dit wel een persoonlijke levenverwachting en een levensdoel die ik voor mijn zelf heb,en ook al zal ik dit nooit kunnen,en nooit meemaken,doordat ik nu eenmaal een lichaam heb wat dit onmogelijk maakt,en ik hierdoor er altijd er voor een deel aan herinnerd zal worden dat ik lichamelijk nooit een echte vrouw zal zijn,voel ik meer hierdoor niet minder een vrouw.
ook na de srs zal ik mijn niet meer een vrouw voelen dan nu,wel zal ik na de srs kunnen leven ook als mezelf en als een echte vrouw.
groetjes joca
ik wil even proberen antwoord te geven op de vraag van joost van paar dagen terug.
invloed op mij had dit absoluut ja dit is ook wel naar voren gekomen uit mijn oorspronkelijke posting neem ik aan.In de eerste plaats heeft niemand verlof nodig om zijn of haar meningen te openbaren, en zeker niet wanner zij afwijken van het grijze gemiddelde of politiek incorrect zijn. Het feit dat Joca hier een draad en discussie over opende kan ik alleen maar toejuichen, gezien de context waarin dit plaatsvond. Het baarmoedercitaat had veel invloed op jou en het was bittere noodzaak om dit op travestie.org te droppen. Niet droppen zou betekenen dat het de rest van de dag/avond en zelfs 's nachts in bed door je hoofd zou kunnen spelen.
voordat ik de draad begon hier,zat het ook al enkele dagen in mijn hoofd te spoken,en het riep ook zoveel emoties bij me op dat ik ook gewoon niet direkt kon of wilde reageren.
op het moment dat ik het oorspronkelijk citaat las,kwamen ook al mijn emoties ehh ja hoe zeg je dat? die emoties kwamen ineens explosief naar boven toe in me,beter kan ik het niet verwoorden eigenlijk.
je zij ook was bittere noodzaak het van je af te schrijven,en ja das was het zeker,doordat na het lezen al mij emoties weer loskwamen ,of beter mijn emoties niet meer onder controle had,was ik weer in een situatie gekomen waarin ik weer herinnerd werd aan iets wat ik zelf altijd als belangrijkste in en voor mijn leven had beschouwd,en weer werd ik nu herinnerd aan het feit dat dit nooit zou kunnen of gaan meemaken,en ik heb na het lezen en voordat ik hier de draad starte ook weer een serieus een zelfmoord poging gepland,het is voornamelijk te danken aan het feit dat ik toendertijd veel kontakt had met iemand via msn die mij toen,op de avond dat ik het had gelezen,mijn toevallig opriep en waar tegen ik ook vertelde wat ik had gelezen,en dat ik er gewoon niet meer tegenkon,en wat ik van plan was.
zij heeft mijn werkelijk toen de hele nacht bezig gehouden,tot op het punt waar ikzelf ook weer mijn emoties onder controle kreeg enigzins.
wat ik hiermee wil zeggen is toen zat ik zeker nog met de gedachte, zoals joanne toendertijd heel goed onder woorden bracht vind ik namelijk volgende.
zo dacht ik er dus ook daadwerkelijk letterlijk over,en dit is ook de grondslag geweest voor meerdere zelfmoorgedachtes en pogingen over de afgelopen jaren.Dus wat is het gedoe allemaal waard als je nooit de belangrijkste taak als vrouw kunt vervullen?
aan de andere kant,en dit heb ik ook in mijn posting geschreven in het begin van deze draad,dit alles heeft me ook op een heel kromme en tegenstrijdige manier,in staat gesteld me al die tijd als man te profileren en in leven te blijven.voor overzichtelijkheid even quote uit mijn eerste posting.
ik ben u gelukkig wel op het punt gekomen dat ondanks ik weliswaar nog steeds angst heb ervoor,ik dit nu niet meer zie als iets waarmee in niet zou kunnen leven,waarom tja eigenlijk geen idee,weet alleen dat ik steeds vaker de gedachte heb van,al zou het mogelijk zijn ,zou ik dan nu werkelijk het nog wel willen en kunnen,willen ja absoluut dat zeker,kunen en doen pff moeilijk,voor mijn eigen gevoel ben ik op een punt in mijn leven gekomen waarbij ik iets heb van zou ik werkelijk nu nog een kind willen hebben ben ik nog wel in staat dit alles aan te kunnen ben ik nog wel in staat een kind na de geboorte te verzorgen,te begeleiden en op te voeden naar een punt waarop het zelf verder kan.ik heb me gevoelens zolang kunnen onderdrukken en me als man blijven voordoen door eigenlijk drie dingen ,in het begin onwetenheid en later kwam daar een deel angst bij voor de maatschappij de reden dat ik me de laatste jaren kon handhaven en mezelf twee maand terug pas zover kon brengen me bij het genderteam aan te melden is deze, op een of andere manier kon ik mezelf wijsmaken dat zolang ik dat mannelijke lichaam had hoe rot dat ook aanvoelde ik ook gewoon nooit niet zwanger kon worden of zijn, want een man kan dit nu eenmaal niet en daar kon ik redelijk mee door het leven tot voor een jaar terug ongeveer, tegelijkertijd had ik de angst en die heb ik nog steeds eigenlijk dat als ik srs gehad zou hebben en ook daadwerkelijk als vrouw zou leven verder ,ook lichamelijk dat dit me dan juist moeilijker zou vallen want dan ben ik wie ik ben een vrouw en dan nog kon ik nooit zwanger raken en ik was en ben bang dat dit in de toekomst een probleem kan gaan worden alleen het feit dat ik geestelijk en ook lichamelijk een vrouw ben en nooit een zwangerschap zou meemaken.
waarom ik de laatste tijd er anders over ben gaan denken weet ik niet echt,maar deze gedachten hebben wel en steeds meer de overhand bij me momenteel.
ik realiseer me ook,dat ik zelf inderdaad op een punt in mijn leven ben waarop ook veel biologische vrouwen op een punt komen dat zij tegen,of zelf al in de overgang geraken,misschien is het wel een soort van oerinstinct of een soort van biologische klok ergens in me die me probeerd te zeggen dat de tijd daarvoor langzaam voorbij begint te raken,en die me nu er anders tegen aan laten kijken,wie zal het zeggen.
feit is wel dat ik het steeds minder,als het enigste en belangrijkste in mijn leven zie, en misschien ten overvloede de wens en wil is er niet minder om geworden,alleen de manier waarop ik er mee omga en tegenover sta tegenwoordig is toch wel veranderd.
nou inderdaad joost mijn nichtje (nou ja tje) heeft inmiddels inderdaad ook 2 kinderen van zichzelf.In navolging van dit citaat beschrijf je op je privé-site dat je bij een zwangerschap van een van je zussen een gevoel in je binnenste had dat je als heerlijk ervaarden / Indien er bij deze generatie kinderen op komst zijn, krijg je dan wederom dat in jouw ogen heerlijke gevoel, en ben je dan wederom van plan om met hun baby's van morgen mee bezig te zijn? En hoe staan zij er tegenover ?
en ja ook bij haar tijdens haar zwangerschap had ik hetzelfde gevoel van binnen bij mezelf,het leek wel of er een soort van aura om haar heen hing wat ik herkende en wat een band vormde tussen ons,even tussendoor niet alleen bij haar en bij mijn zus,had ik dat gevoel hoor,en heb dit bij elke zwangere vrouw die ik zie of tegenkom eigenlijk wel.
het is gewoon als ik een zwangere vrouw zie dan geeft mij dat ergens diep van binnen een gevoel van,ja een gevoel van herkenning,hoewel ik niet echt denk dat dit het juiste woord is om het te omschrijven ,ik weet echter niet hoe ik anders kan omschrijven,dan herkenning,het is iets wat ons op een of andere manier met elkaar verbind,ook al zijn we wildvreemden van elkaar.
het iets van,zo iets ongeloofelijk ongrijpbaar en mysterieus en toch gelijkertijd ook zoiets van ongeloofelijk openlijk en herkenbaar.
tja om te beginnen even erbij vermelden dat zowel mijn zus als mijn nicht geen van beide op de hoogte waren van mijn gevoelens hierover en nog steeds niet trouwens,en toen ook niets af wisten van mijn gevoel dat ik zelf ook een vrouw was.En hoe staan zij er tegenover ?
ja naar mijn eigen herinnering stonden ze er wel goed tegenover eigenlijk ze waren zeker blij dat ik zoveel belangstelling had in het kind en de manier waarop ik er mee omging.
ik geloof dat ze ook wel merkten,en wisten,dat ik het gewoon deed omdat ik het ook echt wilde doen,als ik het kind de fles had gegeven,en met op boeren kwam een deel er weer uit,of als ik het kind op schoot had en ze had een grote boodschap gedaan ofzo,dan gaf ik dat kind niet aan de moeder terug met van ze heeft iets gedaan ofzo,dat kwam geen eens in me op,ik ging gewoon naar de badkamer verschoonde het kind deed een nieuwe luier om,en kwam weer terug,zonder daar verder bij na te denken eigenlijk.
herinner me nu ook ineens weer een voorvalletje net na de geboorte van 2de kindje van me nicht.
ik had toen inderdaad ook de kleine op schoot en inderdaad ze deed een grote boodschap,en ik vroeg dus ook van,waar heb je de spullen staan dan verschoon ik ze wel even,en toen zij en mijn zus,tegen jeroen(man van me nicht) van neem eens een voorbeeld aan hem je zou haast denken dat het zijn kind is in plaats van jou.
begrijp het niet verkeerd jeroen is harstikke gek op en met de kinderen hoor,maar ze bedoelde hiermee, dat als hij de kleine bij zich had en er moest een luier verschoond worden ofzo,dan zou hij toch eerst mamma zover zien te krijgen dat zij het deed,iets van oeps meid ze heeft een verassing voor je,neem jij der even over.
dus ja,ook bij hun kinderen,en eventueel de toekomstige kinderen van me neef,ben ik zeker van plan deel te worden,als die gelegenheid zich voordoet en ik die krijg van hun uiteraard.
ja natuurlijk ben ik een vrouw,dat houd niet weg dat ik persoonlijk,wel iets heb van dat ik nooit voor de volle 100% vrouw zal zijn(lichamelijk dan).Laatste opmerking over deze draad in deze reactie: De opmerking over vrouw in aangepast mannenlichaam moge dan misschien wel enigzins juist zijn, het doet M-V transseksuelen groot onrecht aan. Jullie zijn vrouw
dat ik persoonlijk bijvoorbeeld,het zwanger kunnen zijn weliswaar verbind met mijn vrouwzijn ,is dit wel een persoonlijke levenverwachting en een levensdoel die ik voor mijn zelf heb,en ook al zal ik dit nooit kunnen,en nooit meemaken,doordat ik nu eenmaal een lichaam heb wat dit onmogelijk maakt,en ik hierdoor er altijd er voor een deel aan herinnerd zal worden dat ik lichamelijk nooit een echte vrouw zal zijn,voel ik meer hierdoor niet minder een vrouw.
ook na de srs zal ik mijn niet meer een vrouw voelen dan nu,wel zal ik na de srs kunnen leven ook als mezelf en als een echte vrouw.
groetjes joca
Hi Joca,
wat moeten we soms diep gaan, maar ik geloof dat je nu weer voorzichtig uit het dal aan het klimmen ben, je hebt zoveel geschreven dat ik het moeilijk vind om in detail een reactie te geven.
Even een zijpad, ik zelf geloof in reincarnatie en ik geloof ook dat in vorige levens ik zeker als vrouw heb geleefd vraag ne niet waarom het is een gevoel ook een gevoel van herkenning met het vrouwelijke, het lijkt erop, nogmaals volgens mij, dat je gevoelens misschien daar vandaan zouden kunnen komen, nogmaals dit is mijn persoonlijke mening en verder niets.
Zoals je ook zegt vrouwen komen op een leeftijd dat ze te oud zijn om kinderen te baren en we kennen allemaal wel vrouwen, al of niet getrouwd, die wel een kinder wens hebben maar ze niet kunnen krijgen.
De realiteit, hoe moeilijk ook geeft aan dat er grenzen zijn aan wat we willen die buiten ons bereik liggen, dus we zullen het moeten accepteren.
Maar ik moet je zeggen dat als vader het hebben van kinderen ook een rijkdom is, welliswaar niet die beleving die een vrouw meemaakt, maar toch fantastisch.
Wil hier eigenlijk mee zeggen, overbodig ik weet het, dat als trans/vrouw er geen oplossing is, maar misschien zijn er andere oplossingen om toch aan je kinderwens te voldoen, omdat dit je zo ontzettend bezighoud lijkt me dat dit met het trans zijn, je basis is om een gelukkiger mens te zijn.
groetjes, Adriana
wat moeten we soms diep gaan, maar ik geloof dat je nu weer voorzichtig uit het dal aan het klimmen ben, je hebt zoveel geschreven dat ik het moeilijk vind om in detail een reactie te geven.
Even een zijpad, ik zelf geloof in reincarnatie en ik geloof ook dat in vorige levens ik zeker als vrouw heb geleefd vraag ne niet waarom het is een gevoel ook een gevoel van herkenning met het vrouwelijke, het lijkt erop, nogmaals volgens mij, dat je gevoelens misschien daar vandaan zouden kunnen komen, nogmaals dit is mijn persoonlijke mening en verder niets.
Zoals je ook zegt vrouwen komen op een leeftijd dat ze te oud zijn om kinderen te baren en we kennen allemaal wel vrouwen, al of niet getrouwd, die wel een kinder wens hebben maar ze niet kunnen krijgen.
De realiteit, hoe moeilijk ook geeft aan dat er grenzen zijn aan wat we willen die buiten ons bereik liggen, dus we zullen het moeten accepteren.
Maar ik moet je zeggen dat als vader het hebben van kinderen ook een rijkdom is, welliswaar niet die beleving die een vrouw meemaakt, maar toch fantastisch.
Wil hier eigenlijk mee zeggen, overbodig ik weet het, dat als trans/vrouw er geen oplossing is, maar misschien zijn er andere oplossingen om toch aan je kinderwens te voldoen, omdat dit je zo ontzettend bezighoud lijkt me dat dit met het trans zijn, je basis is om een gelukkiger mens te zijn.
groetjes, Adriana
Joca,
Ik vind het dapper dat je zo snel op mijn vragen reageert. Ik dacht echt dat je langer nodig had, en dat had ik niet erg gevonden. Integendeel, het onderwerp is zodanig dat reactie in alle rust de beste garantie is voor een kwalitatief voortreffelijke posting. Ook het feit dat je hier nu zo openhartig over bent vind ik moedig, gezien de moeilijkheid van deze kwestie. Bovendien, het verschijnsel is zo specifiek dat redelijkerwijs alleen TS'en zich hierin kunnen verplaatsen. Ik niet, hulpverleners ook niet. Echter, voor zowel T*'s als niet-T*'s is het de moeite waard omdat het wél over iets heel wezenlijks gaat. Maak van deze gave dat je zo met kinderen om kunt gaan gebruik. Maak gebruik van je deskundigheid en gave dat ook je in staat bent om ook het ‘vuile werk’ als de baby verschonen kan doen. Een gegeven die slechts weinigen gegeven is. Heel goed dat je dat geschreven had.
Indien een onevenredig groot deel van de buitenwereld bij TS'en spreekt over omgebouwde personen, dan raad ik jullie als TS’en dringend aan van zo’n opmerking onverminderd afstand van te nemen. Een TS is geen omgebouwd persoon, doch niet anders dan een vrouw bij geboorte in een mannenlichaam of een man bij geboorte in een vrouwenlichaam. Waarbij thans de mogelijkheid bestaat tot aanpassing zo goed en zo kwaad dat het kan. Dat is de inhoud van de eerste zin Volgens de heersende opvatting is het gebruikelijk om in transitie heel ver te gaan in een "passabel" uiterlijk. Om ook zoveel als mogelijk uit te zien als vrouw. Dit kan onmogelijk anders, omdat de buitenwereld anders te goed ziet of het om een biologische vrouw of ‘omgebouwde vent’ (sorry, iedereen snapt deze idiote uitdrukking) gaat. Maar beiden zijn feitelijk vrouw, zij het met een verschillende geschiedenis.
Helaas zonder de aanwezigheid van baarmoeders.(sorry, ik kan niet om dat woord heen) Het is een wens, maar op 19.3.2003 (moment van schrijven) nog steeds science-fiction. Het is niet te vergelijken met de wens van de mens van een zelfbewegend voertuig, waar men eeuwen op moest wachten totdat in de 19e eeuw technologische ontwikkeling mogelijk was die dit opende. Of wat-dan-ook op technologisch gebied.
Joca, Joanne, Saskija, Ilse, Bluemine, Jolanda, Nicole (Roukema, JM), de Duitse vrouwelijke machinist van de V200 (naam onbekend, JM) en al die anderen TS'en: Jullie zijn toch vrouw??? Nogmaals, alleen met een andere voorgeschiedenis. En voor V->M TS'en geldt eveneens: je bent toch man??? Overeenkomstig, met een andere voorgeschiedenis.
Je moet zeer sterk in je schoenen staan om het niet kunnen krijgen van kinderen, terwijl het een vurige wens is, zoiets een plaats in je leven te geven. Het is niet te relativeren, maar de practijk dwingt je. Men kan 100.000 maal zeggen: je moet het accepteren. Er is echter geen alternatief, behoudens opvangouder of adoptie, al zijn de eisen daarvoor (terecht) zeer streng.
En jezelf doden is geen alternatief. Dat geldt eveneens onverminderd voor een zelfdestructieve bui met dikwijls kans op een zelfdoding. Er zijn teveel transen die op zo'n manier ten gronde zijn gegaan. Ik zeg het heel hard: met een zelfdoding is de kans op transitie in ieder geval nihil. Dan heb je in ieder geval de zekerheid dat je nooit vrouw van buiten wordt. Maar het is een lugubere zekerheid. Volg daarom het VU-traject of een aanverwant door internationale standaarden beveiligd traject. Een traject van veel zweet en tranen. Maar zet ‘m op. Het is jouw weg. Jouw weg naar de vrijheid, naar het losmaken van het vel van het geslacht waarin je gevangen zit. De vrouw die zich uit het mannenlichaam bevrijdt. Het tijdperk-John verdwijnt, en welkom in het tijdperk-Joca. Joanne, Saskija, Ilse, Bluemine, Jolanda, en vele anderen gingen jou voor. Nicole en Leonie en nog vele anderen gaan waarschijnlijk in de nabije toekomst jou volgen.
Lieverd, ga ervoor. Het beste !
Groetjes,
Josette
Ik vind het dapper dat je zo snel op mijn vragen reageert. Ik dacht echt dat je langer nodig had, en dat had ik niet erg gevonden. Integendeel, het onderwerp is zodanig dat reactie in alle rust de beste garantie is voor een kwalitatief voortreffelijke posting. Ook het feit dat je hier nu zo openhartig over bent vind ik moedig, gezien de moeilijkheid van deze kwestie. Bovendien, het verschijnsel is zo specifiek dat redelijkerwijs alleen TS'en zich hierin kunnen verplaatsen. Ik niet, hulpverleners ook niet. Echter, voor zowel T*'s als niet-T*'s is het de moeite waard omdat het wél over iets heel wezenlijks gaat. Maak van deze gave dat je zo met kinderen om kunt gaan gebruik. Maak gebruik van je deskundigheid en gave dat ook je in staat bent om ook het ‘vuile werk’ als de baby verschonen kan doen. Een gegeven die slechts weinigen gegeven is. Heel goed dat je dat geschreven had.
Indien een onevenredig groot deel van de buitenwereld bij TS'en spreekt over omgebouwde personen, dan raad ik jullie als TS’en dringend aan van zo’n opmerking onverminderd afstand van te nemen. Een TS is geen omgebouwd persoon, doch niet anders dan een vrouw bij geboorte in een mannenlichaam of een man bij geboorte in een vrouwenlichaam. Waarbij thans de mogelijkheid bestaat tot aanpassing zo goed en zo kwaad dat het kan. Dat is de inhoud van de eerste zin Volgens de heersende opvatting is het gebruikelijk om in transitie heel ver te gaan in een "passabel" uiterlijk. Om ook zoveel als mogelijk uit te zien als vrouw. Dit kan onmogelijk anders, omdat de buitenwereld anders te goed ziet of het om een biologische vrouw of ‘omgebouwde vent’ (sorry, iedereen snapt deze idiote uitdrukking) gaat. Maar beiden zijn feitelijk vrouw, zij het met een verschillende geschiedenis.
Helaas zonder de aanwezigheid van baarmoeders.(sorry, ik kan niet om dat woord heen) Het is een wens, maar op 19.3.2003 (moment van schrijven) nog steeds science-fiction. Het is niet te vergelijken met de wens van de mens van een zelfbewegend voertuig, waar men eeuwen op moest wachten totdat in de 19e eeuw technologische ontwikkeling mogelijk was die dit opende. Of wat-dan-ook op technologisch gebied.
Joca, Joanne, Saskija, Ilse, Bluemine, Jolanda, Nicole (Roukema, JM), de Duitse vrouwelijke machinist van de V200 (naam onbekend, JM) en al die anderen TS'en: Jullie zijn toch vrouw??? Nogmaals, alleen met een andere voorgeschiedenis. En voor V->M TS'en geldt eveneens: je bent toch man??? Overeenkomstig, met een andere voorgeschiedenis.
Je moet zeer sterk in je schoenen staan om het niet kunnen krijgen van kinderen, terwijl het een vurige wens is, zoiets een plaats in je leven te geven. Het is niet te relativeren, maar de practijk dwingt je. Men kan 100.000 maal zeggen: je moet het accepteren. Er is echter geen alternatief, behoudens opvangouder of adoptie, al zijn de eisen daarvoor (terecht) zeer streng.
En jezelf doden is geen alternatief. Dat geldt eveneens onverminderd voor een zelfdestructieve bui met dikwijls kans op een zelfdoding. Er zijn teveel transen die op zo'n manier ten gronde zijn gegaan. Ik zeg het heel hard: met een zelfdoding is de kans op transitie in ieder geval nihil. Dan heb je in ieder geval de zekerheid dat je nooit vrouw van buiten wordt. Maar het is een lugubere zekerheid. Volg daarom het VU-traject of een aanverwant door internationale standaarden beveiligd traject. Een traject van veel zweet en tranen. Maar zet ‘m op. Het is jouw weg. Jouw weg naar de vrijheid, naar het losmaken van het vel van het geslacht waarin je gevangen zit. De vrouw die zich uit het mannenlichaam bevrijdt. Het tijdperk-John verdwijnt, en welkom in het tijdperk-Joca. Joanne, Saskija, Ilse, Bluemine, Jolanda, en vele anderen gingen jou voor. Nicole en Leonie en nog vele anderen gaan waarschijnlijk in de nabije toekomst jou volgen.
Lieverd, ga ervoor. Het beste !
Groetjes,
Josette
beetje verwacht maar niet gehoopt
hoi
even wat van me af schrijven.
heb speciaal vandaag weer even een moeilijke dag achter de rug,helaas iets waar ik zelf eigenlijk al beetje bang voor was is helaas ook uitgekomen.
merkte de afgelopen maanden al dat het contact tussen mij en kennisen vrienden en familie toch langzaam maar zeker minder werd,mensen die normaal elke week wel eens even belde of voor de deur stonden lieten steeds minder van zich horen ,ook als ik belde werden de gesprekken vaak korter en vielen er regelmatige lange stiltes.
nadat ik iedereen toendertijd(jaar geleden) verteld had,dat ik me vrouw voelde,en dat ik als vrouw leefde,was het het contact onderling eigenlijk weinig veranderd,tuurlijk waren mensen bij die even tijd nodig hadden en eigenlijk niet goed wisten hoe ze met me om moesten gaan ineens.
best wel logisch natuurlijk,het was voor hun ook een donderslag uit heldere hemel ineens en dat kan ik ook goed begrijpen,het is voor mezelf al moeilijk genoeg soms, laat staan voor iemand anders,die geen seconde stil hoeft te staan bij hun eigen gender identiteit.
het was even wennen voor iedereen maar het contact onderling veranderde eigenlijk nog maar weinig,echter sinds men ook weet dat ik daadwerkelijk ben aangemeld en inmiddels ook onder behandeling ben bij het VU,en sinds men weet dat ik ook daadwerkelijk het pad volgde om ook lichamelijk een vrouw te worden en eindelijk te kunnen gaan leven als mezelf toen werden de contacten ineens een stuk minder ook van uit mijn eigen familie moet ik helaas zeggen,en dat maakt me best verdrietig.
tuurlijk ook voor hun is het moeilijk zeker ook voor mijn familie,bedoel weten dat je broer leeft als vrouw,maar toch nog man is "min of meer",of weten dat uiteindelijk je broer werkelijk je zus gaat worden in alle aspecten,dat is natuurlijk zeker ook voor hun een groot verschil.
waarom heb ik het er nu ineens moeilijk mee even,wel mijn hele familie is jarig in maart, en ik ben door geen van hun gebeld of ik ik langs wilde komen,terwijl men weet dat ik hele dagen thuis ben momenteel.
ik zelf zou vandaag mijn 41 verjaardag vieren,hoewel er van feest weinig sprake is geweest dit keer.
ondanks ikzelf niet was uitgenodigt op hun verjaardagen,heb ik hun wel gebeld,of hun op mijn verjaardag wilde komen of en wanneer het eventueel beste uit zou komen,daar ik weet dat het op een doordeweekse dag moeilijk is,daar we niet echt bij elkaar in de buurt wonen,echter iedereen bleek wel iets te doen te hebben of afspraken te hebben ineens,dit jaar,het weekend ervoor weekend erna.
ik heb geen telefoontjes gehad en welgeteld 1 kaartje dit jaar van me jongste zus das alles.
dus inplaats van feestvreugde was het vandaag meer een dag van regelmatig janken en me ongelooflijk eenzaam,en in de steek gelaten voelen.
heb best wel beetje hoop nog,zeker naar familie toe dat het weer goed gaat komen met de tijd,hoewel ik daar niet echt zeker van kan zijn natuurlijk.
dit is iets waar ik voordat ik me aanmelde bij vu wel wist dat het kon gebeuren,maar eigenlijk nooit niet had gedacht dat het zo zou gaan lopen,en zeker op een dag als je eigen verjaardag komt dat hard aan.
ondanks dat ik er erg verdrietig over ben dat het nu zo is gelopen,besef ik ook goed dat ik het eventueel zal moeten accepteren mocht het niet goed komen uiteindelijk,zou dat ongelooflijk erg vinden en is het laatse wat ik zou willen,maar alles wat ik wil en vraag van hun,is dat ik eindelijk mezelf kan zijn en word gezien als wie ik werkelijk ben,zoveel is dat toch niet wat ik vraag.
het is toch weer even een dag waarbij ik mezelf weer afvraag is het dit verdomme wel allemaal waard,en ondanks me verdriet moet ik toch zeggen ja,tis even verdomde moeilijk weer maar ben vast van plan ook hier doorheen te komen.
even wat van me af schrijven.
heb speciaal vandaag weer even een moeilijke dag achter de rug,helaas iets waar ik zelf eigenlijk al beetje bang voor was is helaas ook uitgekomen.
merkte de afgelopen maanden al dat het contact tussen mij en kennisen vrienden en familie toch langzaam maar zeker minder werd,mensen die normaal elke week wel eens even belde of voor de deur stonden lieten steeds minder van zich horen ,ook als ik belde werden de gesprekken vaak korter en vielen er regelmatige lange stiltes.
nadat ik iedereen toendertijd(jaar geleden) verteld had,dat ik me vrouw voelde,en dat ik als vrouw leefde,was het het contact onderling eigenlijk weinig veranderd,tuurlijk waren mensen bij die even tijd nodig hadden en eigenlijk niet goed wisten hoe ze met me om moesten gaan ineens.
best wel logisch natuurlijk,het was voor hun ook een donderslag uit heldere hemel ineens en dat kan ik ook goed begrijpen,het is voor mezelf al moeilijk genoeg soms, laat staan voor iemand anders,die geen seconde stil hoeft te staan bij hun eigen gender identiteit.
het was even wennen voor iedereen maar het contact onderling veranderde eigenlijk nog maar weinig,echter sinds men ook weet dat ik daadwerkelijk ben aangemeld en inmiddels ook onder behandeling ben bij het VU,en sinds men weet dat ik ook daadwerkelijk het pad volgde om ook lichamelijk een vrouw te worden en eindelijk te kunnen gaan leven als mezelf toen werden de contacten ineens een stuk minder ook van uit mijn eigen familie moet ik helaas zeggen,en dat maakt me best verdrietig.
tuurlijk ook voor hun is het moeilijk zeker ook voor mijn familie,bedoel weten dat je broer leeft als vrouw,maar toch nog man is "min of meer",of weten dat uiteindelijk je broer werkelijk je zus gaat worden in alle aspecten,dat is natuurlijk zeker ook voor hun een groot verschil.
waarom heb ik het er nu ineens moeilijk mee even,wel mijn hele familie is jarig in maart, en ik ben door geen van hun gebeld of ik ik langs wilde komen,terwijl men weet dat ik hele dagen thuis ben momenteel.
ik zelf zou vandaag mijn 41 verjaardag vieren,hoewel er van feest weinig sprake is geweest dit keer.
ondanks ikzelf niet was uitgenodigt op hun verjaardagen,heb ik hun wel gebeld,of hun op mijn verjaardag wilde komen of en wanneer het eventueel beste uit zou komen,daar ik weet dat het op een doordeweekse dag moeilijk is,daar we niet echt bij elkaar in de buurt wonen,echter iedereen bleek wel iets te doen te hebben of afspraken te hebben ineens,dit jaar,het weekend ervoor weekend erna.
ik heb geen telefoontjes gehad en welgeteld 1 kaartje dit jaar van me jongste zus das alles.
dus inplaats van feestvreugde was het vandaag meer een dag van regelmatig janken en me ongelooflijk eenzaam,en in de steek gelaten voelen.
heb best wel beetje hoop nog,zeker naar familie toe dat het weer goed gaat komen met de tijd,hoewel ik daar niet echt zeker van kan zijn natuurlijk.
dit is iets waar ik voordat ik me aanmelde bij vu wel wist dat het kon gebeuren,maar eigenlijk nooit niet had gedacht dat het zo zou gaan lopen,en zeker op een dag als je eigen verjaardag komt dat hard aan.
ondanks dat ik er erg verdrietig over ben dat het nu zo is gelopen,besef ik ook goed dat ik het eventueel zal moeten accepteren mocht het niet goed komen uiteindelijk,zou dat ongelooflijk erg vinden en is het laatse wat ik zou willen,maar alles wat ik wil en vraag van hun,is dat ik eindelijk mezelf kan zijn en word gezien als wie ik werkelijk ben,zoveel is dat toch niet wat ik vraag.
het is toch weer even een dag waarbij ik mezelf weer afvraag is het dit verdomme wel allemaal waard,en ondanks me verdriet moet ik toch zeggen ja,tis even verdomde moeilijk weer maar ben vast van plan ook hier doorheen te komen.
Hi Joca,
kan nog net toch gefeliciteerd, hopelijk heeft je familie wat meer tijd nodig en zal het kontakt volgend jaar fijner zijn.
Mij eerste gedachten toen ik je stukje las "shit" wat doen mensen en dan nog familie elkaar aan, juist familie. We weten wel dat hoe dichter bij (familie) het "T"zijn vaak moeilijker is te accepteren dan van iemand die wat verder weg staat, collega, buur misschien vriend(in).
Jouw ervaring overkomt helaas ook anderen.
Een ding is zeker als je hier doorheen komt zal je sterker zijn ooit dat je de juiste beslissing hebt gemaakt en goed dat je het van je af schrijft, ik heb je nog wat te mailen, doe ik gelijk.
groetjes, Adriana
kan nog net toch gefeliciteerd, hopelijk heeft je familie wat meer tijd nodig en zal het kontakt volgend jaar fijner zijn.
Mij eerste gedachten toen ik je stukje las "shit" wat doen mensen en dan nog familie elkaar aan, juist familie. We weten wel dat hoe dichter bij (familie) het "T"zijn vaak moeilijker is te accepteren dan van iemand die wat verder weg staat, collega, buur misschien vriend(in).
Jouw ervaring overkomt helaas ook anderen.
Een ding is zeker als je hier doorheen komt zal je sterker zijn ooit dat je de juiste beslissing hebt gemaakt en goed dat je het van je af schrijft, ik heb je nog wat te mailen, doe ik gelijk.
groetjes, Adriana
Ik denk dat je heel realistisch bent en ga er maar gewoon van uit dat het tijd nodig heeft. Als ze merken hoe serieus je bent, en dan bedoel ik dat je ook werkelijk alles doorzet, en ze zien je groeien en gelukkig worden dan is de kans best aanwezig dat ze bijdraaien. Laat je niet gek maken er komt echt weer licht aan het einde van de tunnel. 
hallo Joca,
Ondanks de uitermate moeilijke omstandigheden waarin je nu verkeert, proficiat met je verjaardag. Ik kan niet anders me aansluiten bij postings van Diana, Joanne en Adriana. Het is afschuwelijk als de bitter noodzakelijke familiale steun je wordt onthouden in een tijd dat zoiets hard nodig is en het was een zeer sterke zet van je om dit van je af te schrijven. Plat gezegd heet dit matennaaierij van de bovenste plank, walgelijk.
Groetjes,
Josette
Ondanks de uitermate moeilijke omstandigheden waarin je nu verkeert, proficiat met je verjaardag. Ik kan niet anders me aansluiten bij postings van Diana, Joanne en Adriana. Het is afschuwelijk als de bitter noodzakelijke familiale steun je wordt onthouden in een tijd dat zoiets hard nodig is en het was een zeer sterke zet van je om dit van je af te schrijven. Plat gezegd heet dit matennaaierij van de bovenste plank, walgelijk.
In geval van moeilijke privé-omstandigheden, maak overvloedig gebruik van jouw digitale toegangspoort naar buiten, middels onder andere msn en ons forum. Er is géén alternatief. Het feit dat dit de hele nacht doorging betekent dat dit te belangrijk is om te rusten. TS, vrouw in mannenlichaam ben je 24 uur per dag, midden op de dag, diep in de nacht. Blijf schrijven, keep your mind in balance. Ik wens je het allerbeste.Joca: het is voornamelijk te danken aan het feit dat ik toendertijd veel kontakt had met iemand via msn die mij toen,op de avond dat ik het had gelezen,mijn toevallig opriep en waar tegen ik ook vertelde wat ik had gelezen,en dat ik er gewoon niet meer tegenkon,en wat ik van plan was.
zij heeft mijn werkelijk toen de hele nacht bezig gehouden,tot op het punt waar ikzelf ook weer mijn emoties onder controle kreeg enigzins.
Groetjes,
Josette