Ondanks de uitermate moeilijke omstandigheden waarin je nu verkeert, proficiat met je verjaardag. Ik kan niet anders dan me aansluiten bij postings van Diana, Joanne en Adriana. Het is afschuwelijk als de bitter noodzakelijke familiale steun je wordt onthouden in een tijd dat zoiets hard nodig is en het was noodzaak om dit van je af te schrijven. Plat gezegd zo'n afwezige houding van je mede-familieleden beschouw ik matennaaierij van de bovenste plank, walgelijk. Ik weet dat ze moeten wennen dat je 24/7 vrouw wordt, maar ik vraag me af of ze al niet zagen dat je reeds een vrouw was.
Joca: het is voornamelijk te danken aan het feit dat ik toendertijd veel kontakt had met iemand via msn die mij toen,op de avond dat ik het had gelezen,mijn toevallig opriep en waar tegen ik ook vertelde wat ik had gelezen,en dat ik er gewoon niet meer tegenkon,en wat ik van plan was.
zij heeft mijn werkelijk toen de hele nacht bezig gehouden,tot op het punt waar ikzelf ook weer mijn emoties onder controle kreeg enigzins.
In geval van moeilijke privé-omstandigheden, maak overvloedig gebruik van jouw digitale toegangspoort naar buiten, middels onder andere msn en ons forum. Er is géén alternatief. Het feit dat dit de hele nacht doorging betekent dat dit te belangrijk is om te rusten. TS, vrouw in mannenlichaam ben je 24 uur per dag, midden op de dag, diep in de nacht. Blijf schrijven, keep your mind in balance. Ik wens je het allerbeste.
Het is afschuwelijk als de bitter noodzakelijke familiale steun je wordt onthouden in een tijd dat zoiets hard nodig is en het was noodzaak om dit van je af te schrijven. Plat gezegd zo'n afwezige houding van je mede-familieleden beschouw ik matennaaierij van de bovenste plank, walgelijk. Ik weet dat ze moeten wennen dat je 24/7 vrouw wordt, maar ik vraag me af of ze al niet zagen dat je reeds een vrouw was.
ja het deed me best pijn dat is zeker,en steun ook van hun uit zou ik zeker heel goed kunnen gebruiken absoluut.
of ze al zagen dat ik een vrouw was,hmm ja denk dat het dat juist het moeilijkste maakt voor hun nu,dat ze juist inderdaad zien dat ik een vrouw ben.
en dit besef samen met feit dat ik nu ook daadwerkelijk met transitie bezig ben is misschien net een magische grens in hun ogen,waar ze hopelijk alleen nu tijdelijk erg veel moeite mee hebben.
en hoewel het aan me vreet en ik erg ongelukkig voel met dit alles,zie ik het niet als maatennaaierij hoor,ondanks alles besef ik goed dat het voor hun net zo moeilijk is,en misschien wel moeilijker dan voor mezelf.
ik heb in ieder geval mijn gevoelens nog die me leidraad geven die hebben hun ook niet.
heb inmiddels mijn MW er ook over gebeld al en zij zei volgende.
hoe je het ook bekijkt,hun raken een broer/oom kwijt,die ze hun hele leven al kenden,en krijgen een zus terug die gelijkertijd zo ongeloofelijk bekend is,en toch gelijkertijd iemand is die ze eigenlijk helemaal niet kennen nog.
terwijl ikzelf,dat niet heb natuurlijk,voor mezelf verander ik niet echt,de man,die al die jaren zichtbaar is geweest heeft voor mij ook nooit echt bestaan.
ben vanochtend op 2de keuring/gesprek geweest voor wao,omdat ik inmiddels haast een jaar in de ziektewet zit.
na een en best moeilijk en soms emotioneel gesprek met de arbeidsdeskundige en keuringarts,hebben zij besloten dat ik gezien de omstandigheden,en mij huidige emotionele staat,mij volledig af te keuren,ingaande 1mei aanstaande.
ook hadden hun al contact opgenomen met VU voor informatie,zodat hun ook een indruk hadden,van de duur van het traject en wat mij zo beetje te wachten staat komende tijd.
er is o/a ook gesproken over mogelijkheden voor opleiding omscholing etc etc.
heb hun ook verteld dat ik opzich,persoonlijk best flinke problemen heb met het feit,dat ik mijn werk kwijt ben en dat ik in de wao terechtkom.
en hoewel ze die keuze aan mij laten,raden hun me aan voorlopig nog even te wachten met een omscholing of cursus gezien mijn huidige emotionele situatie,en alles wat me nog te wachten staat,en me eerst te richten op de psychologiese gesprekken die ik moet voeren met VU,en in hun ogen zou ik waarschijnlijk toch niet in staat zijn me te focussen op een cursus of opleiding momenteel.
om eerlijk te zijn dat verbaasde me best dat hun dat zeiden tegen me,hoewel ik moet toegeven dat ze waarschijnlijk gelijk hebben daarin.
ik kan wel elk willekeurig moment bellen en een van die dingen in werking zetten mocht ik dat willen en er aan toe zijn.
tja ik weet nu in ieder geval waar ik aan toe ben in dit opzicht,en dat opzich is al een grote gerustelling voor me.
kan nu dus dingen in gang gaan zetten met oog op verzekeringen die ik heb lopen,en enkele wettelijke regelingen waar ik nu recht op ga krijgen.
wat die dingen betreft is er best een heel erg grote last van me afgevallen nu,het zijn nu dingen geworden die geen onzekerheden en twijfels oproepen meer,maar dingen die ik daadwerkelijk kan gaan regelen allemaal nu,en vooral de onzekerheid over al die dingen tot nu toe maakte het voor mij enorm moeilijk allemaal.
aan de andere kant het besef dat ik nu daadwerkelijk volledig ben afgekeurd en afhankelijk ben van een uitkering,geeft me nog steeds een ongeloofelijk klote gevoel.
al met al toch gelukkig wel het gevoel weer een stap verder te zijn nu,op een nog lange weg te gaan voor me.
Hoi Joca,
Zoals alles heeft ook dit twee kanten. De ene kant is de wao waar je in terecht gekomen bent en die natuurlijk zwaar kl.... is. Aan de andere kant is het, zoals je zelf ook al opmerkte, fijn te weten waar je aan toe bent. Althans, voorlopig. Want als je alles weer een beetje op regel hebt, en in wat rustiger vaarwater komt voor wat bertreft het hele traject wat je nog te wachten staat, kan je je inderdaad gaan bezinnen wat je in de toekomst wil of nog kan gaan doen.
Ik hoop voor je dat dat niet lang gaat duren en dat je de grond onder je voeten weer snel gaat voelen. Sterkte meis.
Het is beslist niet prettig voor je eigen, in de WAO, anderzijds wanneer je naar je werk toemoet als man terwijl je feitelijk vrouw bent is een afschuwelijke zelfmarteling waar je vroeg of laat onvermijdelijk in vastloopt. Heb je ervoor gekozen bij je geboorte? Neen! Zoals ik al in een ander gedeelte van dit forum dropte, we staan in dienst van onze TS/TV/TG en aanverwant, ons leven lang. Dus is er geen alternatief behalve acceptatie en het allerbeste van maken.
Het zal een volgende fase in een zeer moeilijk onderdeel worden, maar maak van die periode gebruik om je omgeving te laten wennen dat John verdwijnt en op zijn plaats Joca de huid van John afwerpt zodat ze (ja jij, Joca) volledig en onverkort tevoorschijn komt als vrouw. Een vrouw die alles aankan. Een vrouw die een nieuwe start maakt. Misschien is het een idee om ook qua werk ' iets met kinderen' te doen. Je hebt er reeds behoorlijke ervaring mee. Til dat over de transitie heen en ga daarmee door, tijdens en na je transitietraject. Neem het mee in je toekomst. En je toekomst zal een zeer moeilijk proces zijn, maar ga er voor. Dat is momenteel jouw prioriteit. Meid, het beste ! ! ! ! ! !
Nou meid zoals ik al zei alles in kleine stapjes dat gaat het beste en dit is een hele belangrijke stap al werd die door de Gak voor je gemaakt. Ik zit zelf al drie jaar thuis en ik moet zeggen dat ik nu pas echt weer toe ben aan school en werken. Al die tijd die ik thuis zat is omgevlogen en ik heb me geen moment verveeld. Wao is misschien niet ideaal maar waarschijnlijk wel de beste en meest stabiele oplossing voor het moment en de kans om een opleiding te gaan doen zou ik met beide handen aanpakken, als je er klaar voor bent, terzijnertijd. Ik ben inmiddels ook al bezig en wel met MCSA oftewel netwerkbeheer van microsoft. Heb gisteren mijn eerste certificaat gehaald en moet er nu nog drie waarvan de volgende komende maandag al. Het voelt zo vreselijk goed om als vrouw nu naar school te gaan en zowiezo is het leren zo fijn om weer te doen. Dat is je nu misschien niet voor te stellen maar als de tijd daar is zul je zien hoe lekker het is. Voorlopig ben je in ieder geval veilig en kun je lekker met je zelf aan de slag daar heb je alle tijd en rust voor nodig in jouw geval. Sterkte meid en zet het van je af dat de wao niks is. Het is er voor momenten zoals jij die nu meemaakt en daarom mag je er schaamteloos en zonder schuldgevoelens of minderwaardigheids complexen gebruik van maken.
ze zeggen wel eens - afscheid nemen is een beetje doodgaan - afscheid nemen van een baan waar je veel omgeeft, zo'n gevoel zal je wel hebben. Maar het goede nieuws is, denk ik, dat er (plat gezegd), wat rust en duidelijkheid komt in de tent.
Hoe onbevredigend misschien op dit moment, je kan je nu in ieder geval richten op je transitie en die WAO, daar heb je voor gewerkt en je hebt er recht op. Stel je voor dat, zoals in verreweg de meeste landen, zoiets niet bestond, over nog meer problemen gesproken.
nouja , het is helemaal niet zo klote in de wao! ben maar blij dat het bestaat, zodat je eindelijk aan jezelf toe kan komen en even tot jezelf kan komen,die tijd heb je hard genoeg nodig
wao,dat is allang niet meer zon negatief stempeltje als een paar jaar geleden,en eenmaal afgekeurd betekend ook niet: nooit meer werken
door niet te werken ben je niet minder waard, je bent er geen slechter mens door, moek ff doorgaan?:)
natuurlijk, het is prettig je eigen centjes te verdienen, maar als dat nu even niet gaat dan gaat dat niet, de toekomst zal wellicht verandering brengen, ook op dat gebied,komt goedd
Ik zeg niks maar persoon in kwestie weet wat ik bedoel. Weg met die negatieve gedachte, wao?!?!? nee leuk is anders maar Joy heeft groot gelijk eindelijk tijd om aan jezelf toe te komen................hmm heb alweer teveel gezegd
Wen
"Soms gebeuren er hele mooie dingen, en soms worden deze je net zo hard weer afgenomen hetzij tijdelijk, hetzij definitief.........."
het is een tijd geleden dat ik hier gepost heb,en in de laatste maanden is er toch het nodige gebeurd zowel negatief als positief wat ik toch even kwijt wil.
ik zal beginnen met de negatieve dingen.
mijn financiele positie is in de laatste maanden sterk achteruit gegaan en ik ben zo goed als door me laatste reserves heen inmiddels tot op het punt waar ik bij de bank heb moeten vragen om uitstel van betaling van me hypotheek,welke ik ook heb gekregen voor een duur van 4 maanden max ,wat me toch enige ademruimte geeft voorlopig weer,als ik in die tussentijd geen oplossing heb gevonden of het huis verkocht is in die tijd zal ik gedwongen mijn huis moeten verlaten, en is er zelfs de mogenlijkheid dat er beslag gelegt kan/gaat worden op mijn uitkering.
ook zit ik momenteel tegen de feiten aan,dat ik o/a telefoonaansluiting de auto, inboedel, levensverzekering heb opgezegt cq stopgezet,en,dat ik misschien zelf mijn katten waarvan 1 al 14 jaar bij me is moet opgeven en wegdoen,omdat ik deze niet meer kan bekostigen.
mijn kansen terug te keren op de arbeidsmarkt binnen afzienbare tijd zijn niet of nauwelijks aanwezig gezien de persoonlijke omstandigheden waarin ik verkeer momenteel ,en de economische situatie maakt het er ook niet makkelijker op, hoewel de wao en de rea zich hiervoor wel inzetten.
ook het kontakt van mijn familie naar mij toe,is zelf na bemideling van een MW van humanitas nog steeds verbroken en wensen zij op geen enkele manier kontakt meer met mij te hebben.
tot zover de minder prettige dingen die de laatste maanden erbij zijn gekomen cq hun doorwerking hebben gekregen,en hoewel ik inmiddels van meerdere instanties hulp heb hierbij, zou je kunnen stellen dat de nabije toekomst er niet echt goed uitziet voor me.
echter de reden dat ik van dit alles niet zwaar depressief raakt is dat er ook positieve dingen gebeurd zijn inmiddels waardoor ik bovenstaand scenario het hoofd kan bieden,in ieder geval voor een groot deel.
ik leef inmiddels al ruim anderhalf jaar als vrouw 24/7 en dat bevalt me prima.
ik gebruik sinds ruim een half jaar al androcure wat me lichamelijk en geestelijk toch veel rust en kracht heeft gegeven,ook het feit dat ik sinds eind april volledig afgekeurd ben heeft er toe bijgedragen dat ik tot rust ben gekomen.
ook mijn gesprekken met mijn psychologe en enkele met een psychiater van het genderteam,hebben hiertoe bijgedragen,en nu ik weliswaar nog onofficeel al groen licht heb gekregen bij het laatste gesprek,neemt ook de laatste restjes spanning en onzekerheid weg bij me.
ook is er met iemand die ik al langere tijd ken ook een TS die inmiddels al een half jaar geleden groen licht heeft gekregen,een hechte relatie onstaan,we zijn momenteel zelf dingen aan het regelen om officieel samen te gaan wonen,(van de 7 dagen in de week leven we er al 6 samen de laatste maanden).
ook ben ik inmiddels al door haar familie volledig geacepteerd,en word door haar familie alle mogelijke steun aan ons beide gegeven.
ook de buren en de buurt heeft ons geaccepteerd als wie we zijn.
ook gezien het feit dat we gaan samen wonen houd in dat we beiden niet meer een volledig bedrag aan vaste lasten en verzekeringen ,hoeven te betalen maar dat we nu samen dit delen ,waardoor er voor beide weer een x-bedrag bespaart word.
ook is er met mijn huis een mogelijke oplossing mocht ik het niet kunnen verkopen binnen de komende maanden,mijn makelaar stelde namelijk een optie voor van als je het niet kunt verkopen waarom verhuur je het dan niet?.
ik heb inmiddels bij o/a vereniging eigen huis eens de nodige informatie ingewonnen,en inderdaad is dat een vrij reèle optie,mocht dit inderdaad mogelijk blijken te zijn ziet mijn toekomst er een heel stuk beter uit ineens,daar ik volgens hun berekeningen,aan huur meer mag en kan vragen zelfs dan wat ikzelf aan hypotheek betaal momenteel,gezien het feit dat mijn huis 7 jaar geleden volledig is gerenoveerd,zijn er geen onderhoudskosten in de komende jaren te verwachten, hoewel een inspectie dit nog eerst moet bevestigen.
ook moet er nog bekeken worden hoe een mogelijk (eventueel tijdelijk) huurcontract in elkaar gestoken zou kunnen worden,en of dit eventueel invloed heeft op mijn wao-uitkering,volgens de eerste berichten zou dit geen invloed hoeven te hebben.
zo terug kijkend kom ik ondanks alles toch tot de conclusie van ja ik ben ongeloofelijk veel kwijtgeraak ,en heb erg veel moeten opgeven,alleen om mezelf te kunnen zijn.
maar voor het eerst in mijn leven heb ik nu het gevoel ,dat ik niet alleen maar besta,maar voor het eerst heb ik het gevoel dat ik ook werkelijk leef,dat ik inmiddels onofficieel groen licht heb van VU geeft voor mijzelf ook aan en versterkt mijn gevoel dat ik ook werkelijk het juiste pad heb gekozen uiteindelijk,hoe moeilijk dit ook is geweest,en ondanks de prijs die ik er voor heb moeten betalen.
dit geeft mijn ook het nodige zelfvertrouwen en kracht om wat er ook op mijn pad komt de komende tijd het hoofd te bieden.
al met al toch een happy end aan dit verhaaltje gelukkig.
Heb je ervoor gekozen bij je geboorte? Neen! Zoals ik al in een ander gedeelte van dit forum dropte, we staan in dienst van onze TS/TV/TG en aanverwant, ons leven lang. Dus is er geen alternatief behalve acceptatie en het allerbeste van maken.
Groetjes,
P
