Wanneer ben je transeksueel?

[lief dinnetje]

Morbide schreef :

Zo voel ik me bijvoorbeeld al minstens 25 jaar vrouw (of trans zo je wil) maar toch ben ik het eigenlijk pas geworden toen mensen mij als zodanig gingen behandelen.

Zo ervaar ik het ook.

En nu nog, ruim 2 jaar post op, schort dat er nog wel eens aan.

Wel .....hier hetzelfde.
Zolang ik zwijg en dus gewoon als vrouw functioneer binnen een groep of vrouwen (ook zo met een man voor een relatie) gaat alles perfect en voel ik me 100% gelukkig met mijn positie als vrouw binnen de maatschappij.
Eénmaal men het echter weet , heb ik het gevoel dat ik een 'speciaal' geval ben .....men blijft wel vriendelijk, maar het is vanop een redelijke afstand.
Steeds meer ervaar ik dus dat ik beter gewoon over het verleden zwijg en simpelweg mezelf ben ....de relaties die dan ontstaan gaan veel dieper en zijn veel warmer met andere mensen.

Groetjes,

Melina

[ik ben hier niet meer]

Heeft iemand van jullie gekeken wie de auteur is van dit stuk op Wikipedia. Iedereen denkt dat Wikipedia een on-line encyclopedie is, maar dat is het maar ten dele. Wikipedia wordt opgebouwd doordat mensen stukken er op plaatsen die hun van belang vinden. Deze hoeven niet 100% correct te zijn zoals bv een definitie is. En dat DSM IV is aangepast, dat is niet waar, de Nederlandse vertaling er van is aangepast. Volgens mij is het in oorspronkelijke uitgave altijd genderdysphoria geweest.

[Morbide]

Wel .....hier hetzelfde.

Da's toch anders. =P Ik maak er namelijk geen geheim van dat ik trans ben en ondanks het feit dat vrijwel iedereen weet dat ik "speciaal" ben, heb ik niet het idee dat ik anders behandeld wordt dan mijn vriendinnen. Let wel, ik loop niet te koop met mijn verleden, maar ik loop er ook zeker niet voor weg. Dat zou namelijk betekenen dat ik moet verhuizen en dat ik vervolgens heel veel moet liegen. Waar ik op doelde met dat het er soms aan schort dat zijn gewoon vervelende mensen die denken dat het goed is voor hun populariteit om mij te gaan treiteren. Helaas voor hen pakt dat trouwens averechts uit.

[Josette]

TS is een bescheiden, doch niet te verwaarlozen onderdeel dat je je vrouw voelt in een mannenlichaam of omgekeerd, waar bij een aantal noodzaak is om middels hulp - niet nader te noemen - de kwaliteit van leven te verbeteren zodat het leefbaar voor jezelf wordt.

Voor de rest ben je een 'gewoon' functionerend mens. Dit omdat bij dergelijke beperkingen veel en veel te vaak eerst naar de beperking wordt gekeken en dan naar het individu, alsof dat geen personen zijn met gevoelens en identiteit en interesses en hersens. Zie de hulpverleningswereld, waar nog altijd nep-hulpverleners rondlopen die bij mensen met een beperking vooral kijken naar wat ze niet kunnen, of tuig vermomd als 'nette mensen' die bij figuren bij een lichamelijke beperking zeggen oh wat zielig.

Waarom ik dit schrijf. Omdat na behandelingen het gewone leven verder gaat van wonen, werken, leren, praktische beslommeringen en vrijetijdsbesteding.

[Joyy]

je komt met je verhaal bij bijv een vu omdat zij een instantie zijn die je wellicht kunnen helpen, het is nogal een probleem dus daar ligt de nadruk ook op

logisch dat men dan ingaat op je hulpvraag en niet gaat bekijken of je ene been langer is dan de ander en of je steunzooltjes moet hebben

[samantha]

ik ben het met de meesten eens dat het transseksueel zijn er van bij de geboorte of vroeger al in zit. Het weten dat er iets anders aan je is al vroeg opgemerkt wordt en dat pas,( laat ik er nu eens een ietwat oubollige term gebruiken), als je tot de jaren van verstand komt, je er zelf een naam aan kan geven of tot het besef komt wat er juist anders is aan jezelf. gevoel(ens) zijn zo verdomd moeilijk om aan een ander duidelijk te maken en al heel moeilijk aan iemand die soortgelijke gevoelens niet deelt (bv. een genderteam?) dan spreek ik nog niet eens over de aanvaarding voor jezelf dat die gevoelens er zijn.

groetjes Samantha

[ik ben hier niet meer]

Waarom ik dit schrijf. Omdat na behandelingen het gewone leven verder gaat van wonen, werken, leren, praktische beslommeringen en vrijetijdsbesteding.

Dat is absoluut wel de bedoeling, en ook dat je wat beter voelt. Iemand zei tegen mij ooit je moet niet denken dat het gras na je operatie groener is, mijn antwoord was, nee, dat is zo, maar het smaakt wel beter.

[Babette]

Voor de rest ben je een 'gewoon' functionerend mens. Dit omdat bij dergelijke beperkingen veel en veel te vaak eerst naar de beperking wordt gekeken en dan naar het individu, alsof dat geen personen zijn met gevoelens en identiteit en interesses en hersens. Zie de hulpverleningswereld, waar nog altijd nep-hulpverleners rondlopen die bij mensen met een beperking vooral kijken naar wat ze niet kunnen, of tuig vermomd als 'nette mensen' die bij figuren bij een lichamelijke beperking zeggen oh wat zielig.

Waarom ik dit schrijf. Omdat na behandelingen het gewone leven verder gaat van wonen, werken, leren, praktische beslommeringen en vrijetijdsbesteding.

hoi hoi Josette,

ik begrijp je boosheid en frustraties heel goed! Ook is het zo dat het onderdeel van "ons" levenspad is om met deze situatie te leren omgaan, hoe ingewikkeld dat soms ook is. De "buitenwereld" of de grote "instituten" zullen veel langzamer veranderen, evolueren zo je wilt, over het algemeen veel langzamer dan een individu. Stug doorgaan met ademhalen is mijn devies!

Groetjes en liefs,

Babette.

[Frederique_]

Stug doorgaan met ademhalen is mijn devies!

Dat vind ik nu eens een constructief en goed advies!

Groetjes,

Frederique

[antoinette41]

Goedeavond lieve mensen,

Ik denk zelf dat het bepaald wordt in de eerste 6 weken na de bevruchting, wanneer beide geslachten nog identiek aan elkaar zijn.
Op de een of andere manier worden er zoveel procent mensen geboren zoals wij, tijdens de fase van geboren worden tot het opgroeien tot een jaar of 12/13 komen de verschillen ineens naar voren,sommige mensen hebben dit vaker nog vroeger,ik heb het zelf megemaakt toen ik een jaar of 13 was , wie en wat ben ik, nu 29jaar geleden,toendertijd durfde ik er ook echt met niemand over te praten,je had er weinig info over, geen internet, enkele boeken in een bibliotheek als die er al waren.
Vandaag de dag is er zoveel te vinden over transsexualiteit en vanuit de medische en psychologische ondersteuning is er veel hulp te verwachten.
En daar zijn wij met z n allen erg blij om.
antoinette

[Mara]

Wanneer ben je transseksueel...??? Ik denk al heel vroeg in je leven

[joy-ts]

Ik ga met de mening van Mara mee.
Het tijdstip van daadwerkelijke uiting ligt bij een ieder anders.

[Ajira]

Ugh.. ik vind dat zo'n foute show, Mara

Die 6 jarige en 11 jarige hebben echt geen leven meer.. iedereen weet nu hoe het zit :S En je weet zelf wel hoe lomp andere kinderen kunnen zijn

Maar idd.. het moment van besef is voor iedereen anders.. ik kwam er ook pas na de pubertijd achter

[Claudia K]

Ik ben van mening dat je niet per definite vanaf je geboorte (of nog daarvoor) transsexueel bent. Wel dat de aanleg om het te "worden" al vanaf die tijd aanwezig is. En een groot gedeelte zal het inderdaad vanaf heel jonge leeftijd al duidelijk voelen. Maar anderen zullen misschien een ontwikkeling doormaken, waardoor ze niet van jongs af aan al het gevoel hebben in een "fout" lichaam te zitten, maar het pas later, soms zelfs veel later, voor zichzelf vaststellen. Ben je het dan al vanaf je geboorte? Ook als je moet constateren dat je in je vroegere jaren niet ongelukkig bent geweest met hoe je geboren bent?
Claudia Zomer

[Frederique_]

Ik ben iemand die pas in 2004 erkende dat ik een vrouwelijke kant had. Tot die tijd was ik man - en heb als man ook altijd het gevoel gehad om man te zijn. Als iemand me in die tijd verteld had dat ik een vrouwelijke kant had? Ik had hem uitgelachen - hoe komt iemand wel op zo'n idee...

Tot ik in 2004 er achter kwam dat die kant er wel degelijk was. Maar toen viel er ook van alles op z'n plek: allerlei situaties vanaf dat ik 4 was waaruit bleek dat ik wel degelijk die vrouwelijke kant al (veel) langer had. Ik heb in mijn tijd als jongen/man ook best wel veel geluk beleefd. Maar die andere kant was er ondertussen wel...

Kortom: ook bij mensen die zich jaren man voelen (en daar ook gelukkig in lijken te zijn) is het voor mijn gevoel zo dat die van kinds af aan al genderdysfoor zijn. Het is er, om diverse redenen, alleen nooit uitgekomen: omdat het om welke-reden-dan-ook onderdrukt geweest is...

Groetjes,

Frederique