een 'vrouwelijke man'

[gast]

Beste Kim,

Ik kan niet namens Chantal C spreken, en dat zal ik dan ook zeker niet gaan doen. Wel namens mijzelf: ik ben transgender, en leef vrijwel dagelijks als vrouw. Zoals ik eerder al schreef is het begrip "mannelijke vrouw" beter op mij van toepassing.

In jouw post mis ik een aantal dingetjes. Met name het psychische aspect. Tuurlijk heb ik de ongelooflijke mazzel dat ik geen typisch mannelijk lichaam heb, zoals handen als kolenschoppen en breed gebouwd. Daar ben ik ook heel blij mee, en ik doe er heel veel aan om dat zo te houden.

Mijn lichaam wordt echter onder mijn neus letterlijk verwoest door iets wat testosteron heet. Lichaamsbeharing. Kaal worden. Baard. Nou, ja, noem maar op. Allemaal zaken die mijn eigen ik dwars liggen en zorgen dat ik niet meer kan zijn zoals ik wil zijn. Zoals ik echt ben. Tuurlijk, je kunt je scheren, camouflage make-up gebruiken, desnoods epileren, pruik gebruiken. Dat zijn slechts tijdelijke maatregelen waarvan ik meen dat ze je echte ik doen verschuilen achter een masker. Toneelspelen noem ik het - overigens met alle respect voor degene die hier wel baat bij hebben.

Je kunt het ook bij de bron aanpakken: hormonen. Het is zeker geen heilig middel, want op baardhaar heeft het nauwelijks effect - en het gebruik kent ook wat nadelen. Toch zorgt het ervoor dat mijn lichaam langzaamaan weer in harmonie komt met mijn geest. Lichaamshaar wordt een soort donshaar, een zachtere huid, meer vrouwelijkere vormen, lichte borstgroei en kaalheid wordt in ieder geval gestopt. Ik ben daar tevreden mee.
Sommigen verklaren mij voor gek dat ik op deze basis hormonen gebruik. Het zij zo. Met die gekheid heb ik wel een endo in het ziekenhuis hier om de hoek geregeld, ondersteund door het VU.

Want soms is gek zijn zo gek nog niet...

Kitty.

[Chantal C.]

Bij de quote van Chantal C. denk ik: 'Zo voelt Chantal C. het, punt uit! Maar in tweede instantie ben ik geneigd te zeggen: OK, dat voel je. 1. Maar welke actie/beslissing ga je nu nemen omdat je dat zo voelt? 2. Wat is het vermoedelijke resultaat van die actie/beslissing? Word je leven er leuker door en waarom verwacht je dat precies?

1. Die actie is al genomen. Ik loop al bij het VU sinds maart 2004.

2. Wat denk je zelf? De vraagstelling is voor mij totaal niet van belang. Iemand die een beslissing neemt uit ratio zal zo denken. Voor mij is het gewoon een feit dat ik het verkeerde lichaam heb. Eind 2003 had ik een keuze (nou ja een echte keuze was het niet): of laten behandelen of dood.

De andere manier is dat je in feite zegt: 'Het lijkt mooi, maar wat levert het nu uiteindelijk precies op? Word ik er echter beter van? Word mijn leven dan echt leuker? Voor mijn idee zijn die laatste vragen, hele normale vragen. Of vergis ik mij daar nu helemaal in? Ik hoor graag wat jullie ervan vinden.

Zoals ik al eerder zei, iemand die op deze manier een beslissing neemt om naar het VU te stappen, heeft daar niks te zoeken. Je bent een vrouw in het verkeerde lichaam of je bent het niet. Voor mij is er maar 1 oplossing: behandelen!

[Frederique_]

Zoals ik al eerder zei, iemand die op deze manier een beslissing neemt om naar het VU te stappen, heeft daar niks te zoeken. Je bent een vrouw in het verkeerde lichaam of je bent het niet. Voor mij is er maar 1 oplossing: behandelen!

Mag ik je alsnog de volgende vraag stellen: mag je van jezelf qua uiterlijk eventueel tussen de genders inleven (onafhankelijk van de vraag of het qua gevoel op jou van toepassing is) of moet je, omdat je je vrouw voelt, je lichaam ook zo volledig mogelijk aanpassen volgens de laatste stand van de medische techniek?

Want laten we eerlijk zijn: hoe pijnlijk dat gegeven ook is, zelfs als je alle mogelijke medische oplossingen en behandelingen kiest die er zijn ben je lichamelijk gezien nog steeds een look-alike van een vrouw, geen volledige vrouw. Ik denk dat dat gegeven accepteren (en daar verstandig mee om te gaan, bijvoorbeeld door de vragen te -durven- stellen die Kim hier ook stelt) onderdeel is van ieders proces. En ik denk dat het alleen maar verstandig is om dat proces te doorlopen voordat je medische behandelingen neemt.

Geen kwaad woord over mensen die daar anders over denken, trouwens: 't is ieders eigen afweging en verantwoordelijkheid hoe hiermee om te gaan.

Groetjes,

Frederique
N.B: jouw eigen professor Gooren schreef onder het citaat dat ik hier gister postte:

Transseksualiteit is ooit bevochten, op dezelfde manier moet transgenderisme worden bevochten. We komen er wel, maar het is vervelend als je zelf transgenderist bent en je moet in die wachtkamer zitten. Totdat wij zo ver zijn dat we verantwoord transgenderisten helpen, gaat er veel tijd overheen.

Dat klinkt mij veel genuanceerder in de oren als wat jij als rol van de VU ziet.

[Chantal C.]

Zoals ik al eerder zei, iemand die op deze manier een beslissing neemt om naar het VU te stappen, heeft daar niks te zoeken. Je bent een vrouw in het verkeerde lichaam of je bent het niet. Voor mij is er maar 1 oplossing: behandelen!

Mag ik je alsnog de volgende vraag stellen: mag je van jezelf qua uiterlijk eventueel tussen de genders inleven (onafhankelijk van de vraag of het qua gevoel op jou van toepassing is) of moet je, omdat je je vrouw voelt, je lichaam ook zo volledig mogelijk aanpassen volgens de laatste stand van de medische techniek?

Dat hangt van jezelf af vind ik. Ik zelf heb geen ambities om een FFS te ondergaan. Maar ik kan me voorstellen dat mensen met een mannelijker gezicht deze wens wel hebben.

N.B: jouw eigen professor Gooren schreef onder het citaat dat ik hier gister postte:

Transseksualiteit is ooit bevochten, op dezelfde manier moet transgenderisme worden bevochten. We komen er wel, maar het is vervelend als je zelf transgenderist bent en je moet in die wachtkamer zitten. Totdat wij zo ver zijn dat we verantwoord transgenderisten helpen, gaat er veel tijd overheen.

Dat klinkt mij veel genuanceerder in de oren als wat jij als rol van de VU ziet. Ook bij transseksuelen is er vanuit de VU dus nog wel wat missiewerk te doen...

Het VU behandelt op dit moment alleen transseksuelen. Echter bij sommige mensen die naar het VU gaan vraag ik me oprecht af of ze niet ooit een spijtoptant zullen worden. Als je op rationele gronden een beslissing neemt, vind ik dat persoonlijk tricky.

Voor mezelf was het zonneklaar. Ik voel me ongelukkig vanaf mijn 10e levensjaar (toen ik het bewust werd). De leeftijd daarvoor weet ik niet, misschien toen ook wel. De laatste tijd gaat het wat dat betreft snel bergopwaarts. Ik heb weer lol in mijn leven. De mensen om mij heen zien dat ook. Volgens hun lach ik en straal blijdschap uit.

[Frederique_]

Dat hangt van jezelf af vind ik. Ik zelf heb geen ambities om een FFS te ondergaan. Maar ik kan me voorstellen dat mensen met een mannelijker gezicht deze wens wel hebben.

Waarom zou het voor andere deelbehandelingen (bijv. hormonen zonder SRS) niet kunnen gelden dat dit "van jezelf afhangt"?

Het VU behandelt op dit moment alleen transseksuelen.

Dat waag ik ernstig te betwijfelen. Ik heb namelijk vanuit een ander forum gehoord dat men in Gent dezelfde strenge woorden gebruikt als in Amsterdam: men doet niet aan deelbehandelingen omdat men bang is voor hermafrodieten en de maatschappij dit niet accepteert. Toen een client daar de vraag stelde "Weten jullie dat zeker? En wat nu als ik toch ... zou willen?", toen werd men veel voorzichtiger en nam men die extreme stellingen terug. Niet dat men direkt stond te springen om transgenderisten te behandelen, maar men stond er wel open voor waarom die persoon zoiets zou willen. Het was ook bespreekbaar om dat wel via dat ziekenhuis te gaan doen.

Oftewel: de zekerheid waarmee men naar jou toe presenteerde dat men geen transgenderisten behandelt zou ook onderdeel kunnen zijn van het behandelprotocol dat men bij genderdysfore mensen hanteert. Dat is nog waarschijnlijker omdat ik ergens op een forum gelezen heb dat beide ziekenhuizen betrokken zijn bij een project om in internationaal verband een protocol voor de behandeling van transgendere mensen op te stellen.

Echter bij sommige mensen die naar het VU gaan vraag ik me oprecht af of ze niet ooit een spijtoptant zullen worden. Als je op rationele gronden een beslissing neemt, vind ik dat persoonlijk tricky.

Voor mezelf was het zonneklaar. Ik voel me ongelukkig vanaf mijn 10e levensjaar (toen ik het bewust werd). De leeftijd daarvoor weet ik niet, misschien toen ook wel. De laatste tijd gaat het wat dat betreft snel bergopwaarts. Ik heb weer lol in mijn leven. De mensen om mij heen zien dat ook. Volgens hun lach ik en straal blijdschap uit.

En als iemand nu rationeel kan verklaren dat ook hij/zij veel rustiger en gelukkiger is en dat hij/zij veel meer energie heeft sinds hij/zij transgender is. Rationeel op basis van zijn/haar gevoel. En stel nu dat zoiemand de wens heeft voor eigen borsten zonder SRS omdat plakborsten te nep zijn en zoiemand heeft, net als jij, het gevoel dat de risico's opwegen tegen het gevoel om eigen borsten te hebben. Waarom dan niet? Waarom wil jij dan voor die persoon bepalen dat hij/zij vooral niet naar de VU moet komen? Vanwaar die strengheid t.o.v. mensen die iets anders voelen dan jij?

Ik denk juist dat anderen, die op basis van een emotie die roept "ga zo snel-snel-snel zo goed-goed-goed mogelijk vrouw worden, want dan is eindelijk-eindelijk-eindelijk al je onrust weg want pas als je helemaal-helemaal-helemaal vrouw bent dan zal iedereen-iedereen-iedereen je echt accepteren zoals je bent" naar de VU gaan, een veel grotere kans op spijtoptant vormen.

Groetjes,

Frederique

[Chantal C.]

Dat hangt van jezelf af vind ik. Ik zelf heb geen ambities om een FFS te ondergaan. Maar ik kan me voorstellen dat mensen met een mannelijker gezicht deze wens wel hebben.

Waarom zou het voor andere deelbehandelingen (bijv. hormonen zonder SRS) niet kunnen gelden dat dit "van jezelf afhangt"?

Dat zijn nou eenmaal de regels van het VU die door de regering zijn opgelegd. Ik zou er vrede mee hebben als het VU ook transgenderisten zou behandelen. No problem. Alleen vrees ik dat ze dan ook capaciteitsproblemen hebben.

Het VU behandelt op dit moment alleen transseksuelen.

Dat waag ik ernstig te betwijfelen. Ik heb namelijk vanuit een ander forum gehoord dat men in Gent dezelfde strenge woorden gebruikt als in Amsterdam: men doet niet aan deelbehandelingen omdat men bang is voor hermafrodieten en de maatschappij dit niet accepteert. Toen een client daar de vraag stelde "Weten jullie dat zeker? En wat nu als ik toch ... zou willen?", toen werd men veel voorzichtiger en nam men die extreme stellingen terug. Niet dat men direkt stond te springen om transgenderisten te behandelen, maar men stond er wel open voor waarom die persoon zoiets zou willen. Het was ook bespreekbaar om dat wel via dat ziekenhuis te gaan doen.

Oftewel: de zekerheid waarmee men naar jou toe presenteerde dat men geen transgenderisten behandelt zou ook onderdeel kunnen zijn van het behandelprotocol dat men bij genderdysfore mensen hanteert. Dat is nog waarschijnlijker omdat ik ergens op een forum gelezen heb dat beide ziekenhuizen betrokken zijn bij een project om in internationaal verband een protocol voor de behandeling van transgendere mensen op te stellen.

In Gent zijn ze daar wat vrijer in, heb ik begrepen...

Echter bij sommige mensen die naar het VU gaan vraag ik me oprecht af of ze niet ooit een spijtoptant zullen worden. Als je op rationele gronden een beslissing neemt, vind ik dat persoonlijk tricky.

Voor mezelf was het zonneklaar. Ik voel me ongelukkig vanaf mijn 10e levensjaar (toen ik het bewust werd). De leeftijd daarvoor weet ik niet, misschien toen ook wel. De laatste tijd gaat het wat dat betreft snel bergopwaarts. Ik heb weer lol in mijn leven. De mensen om mij heen zien dat ook. Volgens hun lach ik en straal blijdschap uit.

En als iemand nu rationeel kan verklaren dat ook hij/zij veel rustiger en gelukkiger is en dat hij/zij veel meer energie heeft sinds hij/zij transgender is. Rationeel op basis van zijn/haar gevoel. En stel nu dat zoiemand de wens heeft voor eigen borsten zonder SRS omdat plakborsten te nep zijn en zoiemand heeft, net als jij, het gevoel dat de risico's opwegen tegen het gevoel om eigen borsten te hebben. Waarom dan niet? Waarom wil jij dan voor die persoon bepalen dat hij/zij vooral niet naar de VU moet komen? Vanwaar die strengheid t.o.v. mensen die iets anders voelen dan jij?

Pardon? Ik bepaal niks... Heb je mij dat horen zeggen? (of zien typen). Ik ben alleen van mening dat sommige mensen misschien wel wat zelfbescherming nodig hebben. That's all.

Ik denk juist dat anderen, die op basis van een emotie die roept "ga zo snel-snel-snel zo goed-goed-goed mogelijk vrouw worden, want dan is eindelijk-eindelijk-eindelijk al je onrust weg want pas als je helemaal-helemaal-helemaal vrouw bent dan zal iedereen-iedereen-iedereen je echt accepteren zoals je bent" naar de VU gaan, een veel grotere kans op spijtoptant vormen.

Dat kan... Alleen er is een verschil tussen "innerlijk weten" en "rationeel handelen op basis van afwegen". Dat probeer ik duidelijk te maken in deze discussie. En daarmee laat ik voor het gemak even transgenderisten buiten beschouwing (excuses), want ik reageerde op een opmerking van Kim.

[Frederique_]

Waarom wil jij dan voor die persoon bepalen dat hij/zij vooral niet naar de VU moet komen? Vanwaar die strengheid t.o.v. mensen die iets anders voelen dan jij?

Pardon? Ik bepaal niks... Heb je mij dat horen zeggen? (of zien typen).

Ik dacht dat begrepen te hebben op basis van de zin "Zoals ik al eerder zei, iemand die op deze manier een beslissing neemt om naar het VU te stappen, heeft daar niks te zoeken. ".
Zo te zien heb ik je verkeerd begrepen - sorrie.

Overigens heb je mij denk ik ook verkeerd begrepen: gevoel + verstand gaan prima samen. Je voelt iets en vervolgens onderzoek je met je verstand wat de alternatieven zijn. En vervolgens geeft je gevoel de waarde van je verstandsalternatieven weer. Ook daarom vind ik dat we de vragen van Kim heel serieus moeten nemen. Whatever de uitkomst van die vragen is (want dat is dan weer gevoel, dus heel persoonlijk).

Groetjes,

Frederique

[adriana]

Hi allemaal,

even zonder quote/unquote, in Gent kunnen transgenderisten wel terecht men is daar op ingesteld, b.v. als men dus geen SRS (lichamelijke geslachts aan passing) wil maar wel een hormonen behandeling voor vervrouwelijking van het lichaam.

In tegenstelling tot het VU in Amsterdam welke strikt vasthoudt aan alleen een volledige geslachts aanpassing en zoals Chantal ook terecht zegt geen capaciteit zou hebben, om dit ook te begeleiden zoals in Gent.

Over het gevoel van TS en de ratio, ik denk dat inderdaad als eerste komt het gevoel want TS kun je niet verklaren het is dus een diep geworteld gevoel van een voortdurend onbehagen met jezelf in een mannelijk lichaam en de "rol" die daarbij van je verwacht wordt in die mannelijke "rol", die je niet meer kunt opbrengen.

Maar gedurende het gehele transitie proces komt de ratio voortdurend aanbod, je krijgt of je het wilt of niet temaken met een o.a. genderteam (psycholoog), familie, werk omstandigheden, toekomst verwachtingen, sociaal leven, enz.

Deze ratio is aanvullend op je gevoel en het kan inderdaad zijn dat na enige tijd je gevoel word beinvloed, in die zin dat je voor een andere optie kiest dan dan een volledige SRS, je kan dit dan ook een vorm van transgenderisme noemen waarbij men toch b.v. zich net zoveel "vrouw" voelt als een TS alleen men maakt een andere keuze.

Nu kun je zeggen TS is geen keuze ik kan niet anders, vanuit het gevoel ja je kunt niet meer anders, maar zoals gezegd je ontkomt niet aan de buitenwereld, ratio, die toch van invloed moet zijn op je eigen ratio dat het b.v. een haalbaar gegeven is, hoe sterk je gevoel ook.,

Trouwens het "vrouw" gevoel is een onmeetbaar gegeven, je kan alleen afgaan op wat men zegd en vervolgens hoe men dit invult.

Een TV kan ook soms ook een sterk vrouw gevoel hebben en b.v. dagelijks leven als vrouw zonder welke ingreep dan ook, ik heb ooit iemand ontmoet die zo 24/24 leefde en met succes, ze had wel veel mee, niet groot, vrouwelijke stem, geen zichtbare baardgroei en een vrouwelijke manier van doen en klede zich zoals vrouwen van haar leeftijd. Om het wat makkelijker temaken ze was ook zelfstandige, dus niet in loondienst geen problemen met een werkgever.

Verder behalve je eigen gevoel krijg je toch temaken met de wereld waarin je voor de rest van je leven als vrouw zal leven, een leven waarin je geen ervaring heb gehad en je dus moet afgaan op zoveel mogelijk info aangevuld met een korte eigen ervaring voor een SRS om het volledige plaatje goed te kunnen inkleuren, voor zover mogelijk, omdat onzekere faktoren altijd zullen bestaan.

Wil hier nog bij opmerken dat een TS wel een vrouw is maar niet in die zin als een biologische vrouw er zijn en blijven verschillen, maar waar het omgaat is dat je er gelukkiger op wordt (in vergelijking met voor de transitie naar vrouw), beter als mens in je vel zit en het dagelijkse leven als "zinvol" en hopelijk prettig wordt ervaren.

Gevoel en ratio zijn horen altijd bij elkaar voor het mogelijk beste eind resultaat. , er is wel een volgorde.

groetjes, Adriana

[kim dietrich]

1. Die actie is al genomen. Ik loop al bij het VU sinds maart 2004.

2. Wat denk je zelf? De vraagstelling is voor mij totaal niet van belang. Iemand die een beslissing neemt uit ratio zal zo denken. Voor mij is het gewoon een feit dat ik het verkeerde lichaam heb. Eind 2003 had ik een keuze (nou ja een echte keuze was het niet): of laten behandelen of dood.

Zoals ik al eerder zei, iemand die op deze manier een beslissing neemt om naar het VU te stappen, heeft daar niks te zoeken. Je bent een vrouw in het verkeerde lichaam of je bent het niet. Voor mij is er maar 1 oplossing: behandelen!

Hallo Chantal C,

bedankt voor je duidelijke antwoorden. Veel sukses!

Kim.

[kim dietrich]

Beste Kim,

Ik kan niet namens Chantal C spreken, en dat zal ik dan ook zeker niet gaan doen. Wel namens mijzelf: ik ben transgender, en leef vrijwel dagelijks als vrouw. Zoals ik eerder al schreef is het begrip "mannelijke vrouw" beter op mij van toepassing.

In jouw post mis ik een aantal dingetjes. Met name het psychische aspect. Tuurlijk heb ik de ongelooflijke mazzel dat ik geen typisch mannelijk lichaam heb, zoals handen als kolenschoppen en breed gebouwd. Daar ben ik ook heel blij mee, en ik doe er heel veel aan om dat zo te houden.

Mijn lichaam wordt echter onder mijn neus letterlijk verwoest door iets wat testosteron heet. Lichaamsbeharing. Kaal worden. Baard. Nou, ja, noem maar op. Allemaal zaken die mijn eigen ik dwars liggen en zorgen dat ik niet meer kan zijn zoals ik wil zijn. Zoals ik echt ben. Tuurlijk, je kunt je scheren, camouflage make-up gebruiken, desnoods epileren, pruik gebruiken. Dat zijn slechts tijdelijke maatregelen waarvan ik meen dat ze je echte ik doen verschuilen achter een masker. Toneelspelen noem ik het - overigens met alle respect voor degene die hier wel baat bij hebben.

Je kunt het ook bij de bron aanpakken: hormonen. Het is zeker geen heilig middel, want op baardhaar heeft het nauwelijks effect - en het gebruik kent ook wat nadelen. Toch zorgt het ervoor dat mijn lichaam langzaamaan weer in harmonie komt met mijn geest. Lichaamshaar wordt een soort donshaar, een zachtere huid, meer vrouwelijkere vormen, lichte borstgroei en kaalheid wordt in ieder geval gestopt. Ik ben daar tevreden mee.
Sommigen verklaren mij voor gek dat ik op deze basis hormonen gebruik. Het zij zo. Met die gekheid heb ik wel een endo in het ziekenhuis hier om de hoek geregeld, ondersteund door het VU.

Want soms is gek zijn zo gek nog niet...

Kitty.

Hallo Kitty,

ja, die testosteron is iets vreselijks. Hoe onderdruk je die dan? Met speciale anti-testosteronmiddelen?

Verwaarloos ik het psychische aspect? Je moet zelf bedenken wat je wilt. Daar zit het psychische aspect. Jij moet kiezen wat je wilt, waar je naar toe wilt en dat is nooit een puur rationele keuze. Jij wilt een vrouwelijk uiterlijk. Ik wou dat indertijd ook.

Dat je hormonen gebruikt, zal ik nooit gek noemen. Niet iedereen zal dat doen. Maar als we alles dat niet door iedereen gedaan wordt, gek noemen, zou ik met mijn voorkeur voor dameskleding daar zeker voor in aanmerking komen.

Het enige dat ik eigenlijk wil beweren, is dat je de voor- en nadelen moet proberen af te wegen. Op het moment dat je heel zeker weet dat hormonen de ideale oplossing zijn, op het moment dat je geen nadelen meer ziet of kunt opnoemen, ben je voor mijn idee niet meer echt verstandig bezig. Je bent dan een beetje de verkoper die een auto verkoopt. Maar in dit geval probeer je die auto vooral aan jezelf te verkopen want jij doet die kuur wel of niet.

Ik heb indertijd voor mezelf besloten dat ik dat niet wilde en te ver vond gaan. Ik heb daar geen spijt van maar ik twijfel er nog wel eens aan. Hoe zou het nu gegaan zijn als ... Maar juist die twijfel vind ik goed en dat ik beide mogelijkheden kan overwegen.

En het zal echt wel zo zijn dat je die zaak goed hebt proberen te doordenken. Door allerhande dingetjes die ik nu van je weet, heb ik daar wel een goed gevoel over, zogezegd.

Groetjes,

Kim

[Lisa met een S]

Van alle mensen die hier komen, kunnen transgenders op het minste begrip rekenen. Ze willen zich ergens tussen man en vrouw plaatsen (of, net zoals de transseksueel, is dat misschien niet willen, maar gewoon hoe zij zich voelen), iets wat gewoon niet is geaccepteerd door de maatschappij.

De risico voor hun gezondheid is niet groter dan voor een transseksueel. Als ze hun hormonen via het illegale circuit betrekken, is het net zo onveilig, en als ze het via een arts betrekken, die hun gezondheid in de gaten houdt, is het net zo veilig. Dus is dat geen argument om hun keus af te wijzen.

Dat de VU hen niet wil behandelen kan verschillende oorzaken hebben. Misschien omdat de politiek dat voorkomt. Misschien vanuit een maatschappelijke visie die stamt voort uit het gereformeerde afkomst van de VU. Maar buiten de VU zijn er andere manieren om goede medische zorg te vinden voor TG's die dmv hormonen hun lichaam willen vervrouwelijken. Dus is dat geen argument.

Dat de maatschappij het niet goedkeurt of accepteert is ook geen argument. Er zijn meerdere dingen die de maatschappij in het verleden niet goedvond, en door mensen die er bereid waren om voor zichzelf op te komen, nu worden geaccepteerd. Als men de bereid toont om de confrontatie aan te gaan, moeten wij dat ook respecteren.

Dat wij vinden dat men dat niet moet willen, zo een "tussenvorm", is ook geen argument. Want wie zegt dat het een keus is? Hoe kunnen wij weten dat een TG net zo een onbedwingbare gevoel heeft dat ze "tussen man en vrouw" zit, dan een TS voelt dat ze vrouw is?

Het is goed om kritisch te zijn. Net zo kritisch tegenover een TG als over een TS. Maar wel met dezelfde respect voor haar als persoon.

Ik begrijp het nog steeds niet. In zo ver als men een keus heeft, vind ik het niet verstandig. Maar dat zegt Chantal eigenlijk elders ook over SRS: als je in staat ben om te kiezen om wel of niet een SRS te ondergaan, dan moet je het niet doen. Alleen als er geen keus meer over is, moet je die weg inslaan. Hetzelfde geld denk ik voor het TG-zijn. Als het leven als man voor jou onmogelijk is, en een leven als vrouw voor jou geen oplossing, dan maar toch die weg, hoe moeilijk en risicovol dan ook, bewandelen.

Lisa

[gast]

Dank je, Lisa,

In principe is de oplossing naar verhouding simpel: we kunnen als TG niet bij een genderteam terecht. Goed, daar verander je toch niets aan. Maar wat wij wel nodig hebben is hun kennis.

Dus eigenlijk de weg welke ik nu bewandel: bezoek je huisarts. Omdat hij ook niet alles weet, en al helemaal niet op hormoongebied, zal hij je moeten doorverwijzen naar een endo. En dat kan gewoon in het ziekenhuis bij je in de buurt. Een endo mag dan specialist zijn, een hormoonbehandeling is weer een stapje hoger. Endo zoekt dus op zijn beurt contact met het VU, om je optimaal te kunnen behandelen.

Het grootste struikelblok is nog steeds de huisarts. Uit wanhoop worden daarom hormonen nog wel eens "zwart" gebruikt. Toen ik voor de eerste keer mijn huisarts bezocht, had ik tevoren een briefje geschreven over hoe en wat ik wilde, alsmede een document over HRT bij transgenders (speciaal geschreven voor de huisarts). Hij heeft zich er in verdiept, en de conclusie getrokken dat de lat voor hem te hoog was. Doorverwijzen, patient is genderdysfoor. (extreem genderdysfoor leid je naar het VU)

De acceptatie door de maatschappij valt mij eigenlijk best wel mee, maar voor het overgrote deel bepaal je dat toch echt zelf. Je houding, gedrag, en hoe je mensen benaderd en er mee omgaat - en men behandelt je gewoon als mens. En dat ben ik ook. Geen man, geen vrouw, maar mens.
(hoewel ik af en toe puur uit belorigheid wel eens op een formulier bij "geslacht" twee hokjes zwart maak... Beetje plagen.)

Kitty.

[Yil]

(hoewel ik af en toe puur uit belorigheid wel eens op een formulier bij "geslacht" twee hokjes zwart maak... Beetje plagen.)

Kitty.

Of de hokjes bij geslacht helemaal niet invullen, net doen of je het vergeten bent......

[Frederique_]

Dat de VU hen niet wil behandelen kan verschillende oorzaken hebben. Misschien omdat de politiek dat voorkomt. Misschien vanuit een maatschappelijke visie die stamt voort uit het gereformeerde afkomst van de VU. Maar buiten de VU zijn er andere manieren om goede medische zorg te vinden voor TG's die dmv hormonen hun lichaam willen vervrouwelijken. Dus is dat geen argument.

Hoe zeker weten wij eigenlijk dat de VU transgenders niet wil behandelen?
Is het de VU zelf die dat zegt? Ik heb het ze op de laatste transgenderconferentie niet horen zeggen.

Er zijn drie bronnen die ik zelf heb kunnen achterhalen voor dit verhaal:
1) Humanitas heeft op haar website een document over "behandelprotocol van de VU", zie http://www.wgtrans.nl, onder faq en behandelprotocol VU. Dit lijkt een document uit 2003 te zijn (of is'ie alleen in 2003 geupdate v.w.b. de lengte van de wachtrij?).
2) Een verhaal van een transgender als case voor een klacht bij de commissie gelijke behandeling. Het is een verhaal uit 1998, de situatie kan sindsdien veranderd zijn (zie ook de mening van professor Gooren in man of vrouw, min of meer).
3) Het verhaal van transseksuelen die bij de VU behandeld worden en die in een intakegesprek dit verhaal horen. Ik blijf erbij dat dit verhaal in België direkt verandert zodra de patient aangeeft dat ze wel ergens tussen de geslachten in wil leven. Omdat dit bij transseksuelen niet van toepassing is weten wij niet zeker of dat niet ook bij de VU gebeurt: misschien helpt men TG's wel, maar wil men het niet aan de grote klok hangen?

Laten we het maar eens concreet maken: welke transgender heeft bij de VU hulp gezocht om tussen de geslachten in te leven en is toen afgewezen? In welk jaar was dat?

Groetjes,

Frederique

[MarjoleinJ]

ik was vorig jaar bij 't (toen nog AZG, nu UMCG) in Groningen en die konden alleen wat voor je doen als je "all-the-way" ging. Voor minder deden ze 't niet.

Dit is natuurlijk wel 'n beetje kort door de bocht maar daar waren ze heel duidelijk in. Half werk ,dus bijv alleen hormonen, of alleen borstvergroting of nou ja.. whatever, doen ze niet.... En ze zullen je dus ook niets voorschrijven tenzij je de hele weg gaat.

Groetjes,

marjolein