een 'vrouwelijke man'

[Wendy B]

Ik merk de laatste tijd dat echt als Wendy de straat op gaan minder prioriteit krijgt. Ik ben veel meer bezig om als 'vrouwelijke' man mijn grenzen te verleggen. Ik draag vaak best wel vrouwelijke stretch kleding, blousjes, leuke jeans, hoge hakken. Ik heb mijn haar vaak in een rozet of in een kammetje. draag graag sieraden, zoals armbandjes of oorringen.
Meestal heb ik nagelllak op, bijvoorbeeld parelmoerkleur.
Het vreemde is dat ik het enger vindt om bijvoorbeeld onopvallend een bh te dragen, dan om opvallend oorringen te dragen, of rode nagellak op mijn tenen.
De buurt weet nu wel dat ik vrouwelijk ben, en ik heb zelf het idee dat ik in de praktijk steeds meer als vrouw leef en denk.
Maar allemaal zonder borsten en zonder (veel) make-up.

Een operatie is iets wat ik echt nooit zou willen, kan niet zo goed uit leggen waarom. Leven tussen de sexen/genders is soms moeilijk uit te leggen, maar ik vraag me af of een keuze voor vrouw zijn eigenlijk zoveel makkelijker is.

Herkend iemand dat ?

[Wendy B]

Oh ja, en met vrouwelijke man bedoel ik niet een man met verzorgend karakter of een man die weet hoe de wasmachine werkt. Naar mijn idee heeft dat helemaal niets met vrouwelijkheid te maken.

[Frederique_]

Hoi Wendy,

Er zijn dingen die ik in je verhaal herken, andere punten herken ik niet.

Ook bij mij is het zo dat de buurt inmiddels weet dat ik vrouwelijk ben en dat ik zelf het idee krijg dat ik steeds meer als vrouw leef en denk. En het zonder (veel) make-up en dat de keuze voor vrouw zijn niet gemakkelijker lijkt herken ik ook. Verder maak jij andere keuzes dan dat ik doe (stretchkleding, blouses, jeans, hoge hakken, nagellak zijn niet "mijn ding", oorringen en sierraden zijn bij mij nog niet aan de orde maar verwacht ik nog wel een keer, ik vind borsten en BH's absoluut bij mij horen).

Dat een operatie iets is wat ik absoluut nooit zou willen durf ik voor mijzelf niet te zeggen. Net zo min als dat ik absoluut zeker ben dat ik het ooit wel een keer zal willen. Het is iets wat mij nu niet bezighoudt, het is in deze fase van mijn zoektocht niet belangrijk.

Jouw verhaal lijkt ook heel sterk op het verhaal dat Phaedra beschrijft op www.transgender.be (en op haar oude geocities-cite die je bereikt via de onderste link in het menu linksonder, "brieven van een transgender") , het lijkt ook op de transgender-vorm die Paul Vennix beschrijft in zijn onderzoek "Travestie in Nederland en Vlaanderen"; misschien heb je er wat aan.

Groetjes,

Frederique

[gast]

Hoi, Wendy,

Ook ik herken mij wel in een paar dingen. Immers, ik leef al jaren volledig androgyn, maar het vrouw zijn krijgt stees meer en meer de overhand, zij het niet volledig. Bepaalde dingen waren vroeger voor mij erg belangrijk, zoals hoge hakken. Dat raakt nu over, terwijl lang stijl haar en lange nagels zijn gebleven, aangevuld met stretch kleding.

Make-up gebruik wordt ook steeds minder, en ik werk er hard aan om zelfs zonder make-up de deur uit te kunnen gaan. Less is better, zeg maar. Het lijkt er ook op dat, wanneer ik mijzelf in het verleden opmaakte, ik mij aan het verkleden was in Kitty. Nu is dat vrijwel over, nu ben ik gewoon Kitty.

Ik besef dus dat er sinds een jaar of twee langzaamaan een soort evenwicht is ontstaan tussen mijn androgenie en het vrouw zijn. Misschien moet ik in mijn geval jouw term omdraaien: mannelijke vrouw. Hoewel ik niet in de toekomst kan kijken is SRS nu niet aan de orde, hoewel ik wel aan de vooravond sta van mijn hormoonbehandeling.

Liefs, Kitty.

[Carla van Eibergen]

Hoi Wendy

Ik herken wel wat in jou verhaaltje.
We hebben elkaar ontmoet, dus je weet hoe ik “life” eruit zie.
Ben zelf ook meer een type van stretch kleding en rokjes, ik heb mezelf nog niet kunnen bewegen om jeans te gaan dragen, ben van mening dat ik toch echt een vrouwelijke kont moet hebben wil het passen bij mij. (ook met de broekjes van Travisage was ik niet tevreden over het resultaat)
Maar dit is natuurlijk voor iedereen verschillend.
Nagellak op m’n tenen en grote oorringen draag ik overigens ook niet hoor, maar dat is meer een vorm van smaak en ik vind het ook niet zo bij mij passen.
Hetzelfde is met de korte rokjes, als je mijn leeftijd bereikt heb kunnen de rokjes eigenlijk niet meer boven de knie.

Ik deel je mening over de operatie, ik moet er nu nog echt niet aan denken, maar ook ik kan niet in de toekomst kijken wat er gaat gebeuren.
Wat me wel steeds mogelijker vergaat is het kiezen, ik merk dat Carla erg dominant aanwezig is, en dat zodra ze weer een paar dagen “even opgeruimd” moet worden ik dan behoorlijk uit mijn humeur kan raken, en waar dat eindigt is ook voor mij onduidelijk.
Heb best lang ”geworsteld” met het T gevoel, dus laat het nu een beetje over me heen komen, het komt zoals het komt, en een goede vriendin zegt altijd: je moet je hart volgen
Kus, Carla

[chantal-tg]

Hoi Wendy,

Moet zeggen, dat 't erg herkenbaar is; normaliter als ik uitga (als man) op een vrije dag of in de avond, doe ik allereerst een vrijwel niet zichtbare foundation op, waardoor het gezicht een - net iets - vrouwelijkere uitstraling krijgt, daarna zet ik met mascara de wimpers wat aan, licht lijntje onder de ogen en een iets opvallende lippenstift. Uiteraard zijn mijn wenkbrauwen geepileerd, want die mannelijke 'borstels' vind ik vreselijk.

Daarnaast heb ik geheel gladde armen en benen en draag dan - als het een beetje zomerweer is - een driekwarts broek en een opvallende singlet

Mijn nagels zijn - voor een man - absoluut te lang en m'n kleding is té vrouwelijk, kortom inderdaad een vrouwelijke man.

Naast de kleding ('the look') zijn ook de uitdrukkingen, gebaren etc van groot belang. Ook hierin ben ik gewoon mijzelf, dus ook vrouwelijk. Ik ben zeer zeker niet het type dat overdreven doet, maar gewoon vanuit mijn intuitie reageer ik gewoonweg vrouwelijk.

Het belangrijkste is dat ik me er lekker in - en bij - voel. Maakt me niet zoveel uit wat mensen denken.

Het is zondermeer een proces; maatschappelijke normen belemmeren dat mensen gewoon doen wat ze willen. Des te sterker je in je eigen kracht staat, des te eenvoudiger het is om gewoon te zijn wie je bent, tenminste dat denk ik dan maar.

veel succes, en wie weet tot ziens.

liefs,

chantal

[kim dietrich]

Ik merk de laatste tijd dat echt als Wendy de straat op gaan minder prioriteit krijgt. Ik ben veel meer bezig om als 'vrouwelijke' man mijn grenzen te verleggen.
...
Een operatie is iets wat ik echt nooit zou willen, kan niet zo goed uit leggen waarom. Leven tussen de sexen/genders is soms moeilijk uit te leggen, maar ik vraag me af of een keuze voor vrouw zijn eigenlijk zoveel makkelijker is.

Hallo Wendy,

ja, dat herken ik. En een operatie ging en gaat mij ook veel te ver. En wat schiet je er nu uiteindelijk mee op? Wees trots op het lijf dat je van je schepper gekregen hebt. Denk niet te vlug dat je dat wel kunt verbeteren. Accepteer jezelf gewoon zoals je bent. Het idee dat we allemaal of een stoer mannetjes of een vrouwelijk vrouwtje moeten zijn, is door mensen bedacht. En mensen denken dat omdat de werkelijkheid voor hun simpele hersenen snel wat te complex wordt. Dat idee van die 2 sexen is echt niet bedacht door de grote maker, of de natuur of de evolutie, hoe je dat ook maar wilt noemen. Die dacht kennelijk wat minder zwart wit. En natuurlijk geeft dat leven er tussen in wel eens wat gezeur. Maar dat hoort bij het leven. En dat gezeur heb je als vrouw echt niet minder.

Groetjes,

Kim.

[Chantal C.]

En een operatie ging en gaat mij ook veel te ver. En wat schiet je er nu uiteindelijk mee op? Wees trots op het lijf dat je van je schepper gekregen hebt.

Voor mij ligt dat denk ik even heel anders. Ik kan onmogelijk trots zijn op mijn lichaam (zoals dat nu is). Sterker nog, het doet mij gewoon pijn.

[Miss Teddy]

Ik durf zelfs zover te gaan dat ik het herken in mezelf, maar zelfs in de maatschappij! Van die stoere Turkse jongens in de stad met ingevet haar en zo'n haarkam om de krullen achterover te houden. Jongens die met hun vriendin gaan stappen met glitterschmink. De televisie die overloopt met giechelende mannen. Ik denk dat de rollen van de man en de vrouw een buiging naar elkaar toe aan het maken zijn. Alleen al het feit dat het aantal openlijk biseksuelen tegenwoordig enorm groeit, zegt al iets over de geslachtsdynamiek van dit moment.

Wat denk je? Over vijftien jaar allen Nederlandse mannen kunstwimpers? Lol. Chargerend, I know. Maar ikzelf ben bij lange na niet de enige in mijn vriendenkring die nagellak draagt. In Bergen op Zoom (stad van gekende onmogelijkheden) draagt de mannelijke jeugd geregeld nagellak, glitters, ooglijntjes en felle kleuren. Ok, de ooglijntjes zijn vooral gothic-invloeden die zij toepassen, maar we hebben het hier over vrij normale jeugd van tegenwoordig. Meisjes, bewaar dit onderwerp en lees het over vijftien jaar nog eens, ga je lachen.

Kusje van Teddy!

[Lisa met een S]

En een operatie ging en gaat mij ook veel te ver. En wat schiet je er nu uiteindelijk mee op? Wees trots op het lijf dat je van je schepper gekregen hebt.

Voor mij ligt dat denk ik even heel anders. Ik kan onmogelijk trots zijn op mijn lichaam (zoals dat nu is). Sterker nog, het doet mij gewoon pijn.

Ik denk dat je daarom een andere traject volgt dan wij, Chantal. Het is zaak dat iedereen het traject kiest die voor hen het beste is. Daar moeten wij allemaal de ruimte voor krijgen, maar vooral ook aan anderen gunnen.

Groetjes,
Lisa

[Chantal C.]

Zeker...

[Miss Teddy]

En een operatie ging en gaat mij ook veel te ver. En wat schiet je er nu uiteindelijk mee op? Wees trots op het lijf dat je van je schepper gekregen hebt.

Voor mij ligt dat denk ik even heel anders. Ik kan onmogelijk trots zijn op mijn lichaam (zoals dat nu is). Sterker nog, het doet mij gewoon pijn.

Mag ik je desondanks een bijzonder vrouwelijke schepping noemen? Wees je eigen schepper! Als je ontevreden bent (oei, tligt veel dieper, maar op zon forum houd ik t liever korter), kan ik me voorstellen dat je er wél iets mee opschiet om de boel te veranderen. Ik kan me er niet helemaal in inleven, maar voor zover ik dat wel kan: gebruik je recht op geluk!

Kussy van Teddy!

Oja, enneh: succes!

[gast]

Gossie... trots zijn op mijn lijf? Nou, ja, ik ben wel trots op mijn lichaam (lees: mijn figuur, maatje 38, gewicht e.d.), maar niet echt met de mannelijke eigenschappen ervan. Gelukkig ben ik nu op de goede weg om dat zoveel als mogelijk te elimineren En wat Teddy als schreef: ik schep nu dus eigenlijk mijn eigen lichaam.

Groetjes, Kitty.

[kim dietrich]

Er is altijd ruimte voor verbetering moet je maar denken. Maar met maat 38 (heb ik trouwens ook) zullen veel vrouwen je in ieder geval benijden. Ja, er zijn bij mij ook een paar aspecten die fraaier/vrouwelijker konden, maar ik ben nog nooit een vrouw tegengekomen die daar echt anders overdacht.

En wat hoorde ik daar over korte rokjes die vanaf een bepaalde leeftijd niet meer zouden kunnen? Ach, het is maar hoe oud je je voelt, denk ik dan. Bij mij schijnt het in ieder geval nog wel iets te hebben en dat baseer ik niet op mijn eigen idee/gevoel.

Het is echt niet zo dat ik automatisch tegen een operatie e.d. ben. Iedereen moet dat zelf beslissen, vind ik. Ik kan me best omstandigheden voorstellen dat je het wel doet. Maar ik vind het wel belangrijk dat mensen proberen belangrijke beslissingen zo goed mogelijk te doordenken. Dat is nog niet altijd zo gemakkelijk. Je ziet b.v. bij veel minder ingrijpende beslissingen als het kopen van een auto dat mensen vooral op basis van emoties beslissen. Kijk b.v. maar eens welke argumenten vooral in autofolders worden gebruikt om de koper over de streep te trekken.

Voor mij ligt dat denk ik even heel anders. Ik kan onmogelijk trots zijn op mijn lichaam (zoals dat nu is). Sterker nog, het doet mij gewoon pijn.

Dat spijt me natuurlijk voor Chantal C. Misschien heeft ze echt niet zo'n mooi lichaam. Maar wordt het dan door zo'n operatie echt veel beter? Mooie mannen worden mooie vrouwen in mijn ervaring, zelfs zonder operaties. Lelijke mannen hebben pech. Dat worden hooguit lelijke vrouwen en zelfs dat is nog de vraag.

Het kan ook zijn dat ze denkt dat ze niet zo'n mooi lichaam heeft. Er zijn prachtige vrouwen geweest die dachten ze lelijk waren en daarom zelfmoord hebben gepleegd. Er zijn acteurs geweest die beroemd werden vanwege hun karakteristieke neus terwijl ze die zelf zo vreselijk vonden dat ze hem via plastische chirurgie wilden corrigeren.

Ook het omgekeerde komt voor. Ooit maakte ik een TV mee met een redelijk gezicht, maar 1 aspect sprong eruit. Wat een prachtige neus! Ik maak dus een opmerking over die neus. 'Wat heb je een mooie neus!' Hij had een ongeluk gehad waarbij zijn neus nogal beschadigd was en toen had de chirurg hem meteen maar even verfraaid. Het resultaat was uiteindelijk een neus die niet meer bij het gezicht paste.

Bij de quote van Chantal C. denk ik: 'Zo voelt Chantal C. het, punt uit! Maar in tweede instantie ben ik geneigd te zeggen: OK, dat voel je. 1. Maar welke actie/beslissing ga je nu nemen omdat je dat zo voelt? 2. Wat is het vermoedelijke resultaat van die actie/beslissing? Word je leven er leuker door en waarom verwacht je dat precies?

Het is een beetje een andere manier van denken. Dominees hebben hem niet. Zij moeten de gelovigen overtuigen en in het gareel houden. God is groot en de hemel prachtig. Daar is geen discussie over mogelijk. Bush heeft hem ook niet. Hij moet de kiezers een duidelijk beeld schetsen. De oorlog dient een heilig doel en is dus goed. Einstein had hem wel. De theorie is prachtig, maar klopt hij ook? Met die vraag ging de man naar bed. De joden in Israel hadden hem ook. De olijfboom was prachtig, maar zou hij ook olijven opleveren? Niet zo gek, als je boer bent en je voor je inkomen van die rotbomen afhankelijk bent. Je kunt dus op 2 verschillende manier tegen zo'n operatie aankijken, er over praten. De ene manier is dat je in feite zegt: 'Te gek, dit is het helemaal. Altijd doen. Je zult zien er gaat een wereld open.'

De andere manier is dat je in feite zegt: 'Het lijkt mooi, maar wat levert het nu uiteindelijk precies op? Word ik er echter beter van? Word mijn leven dan echt leuker? Voor mijn idee zijn die laatste vragen, hele normale vragen. Of vergis ik mij daar nu helemaal in? Ik hoor graag wat jullie ervan vinden.

Groetjes,

Kim.

[Frederique_]

De andere manier is dat je in feite zegt: 'Het lijkt mooi, maar wat levert het nu uiteindelijk precies op? Word ik er echter beter van? Word mijn leven dan echt leuker? Voor mijn idee zijn die laatste vragen, hele normale vragen. Of vergis ik mij daar nu helemaal in? Ik hoor graag wat jullie ervan vinden.

Ik ben 't helemaal met je eens. Een andere vraag kun je je ook stellen: "ik voel me dan wel vrouw, maar nu ik in een mannenlichaam geboren ben moet ik er dan ook alles doen om mijn lichaam te vervrouwelijken, of mag ik de keuze maken om (delen) niet te doen?"

Groetjes,

Frederique