Weer een T-stap in het acceptatieproces van mijn dochter

[Lisa met een S]

Adriana,

Als ik jouw posting teruglees, dan lijkt het alsof je het bekijkt vanuit je eigen standpunt en belang, en niet vanuit het belang van het kind.

De pakkans is uiteraard groter in deze situatie, maar ik denk dat de travestie behoefte (en die is er dan bijna voortdurend) om jezelf te kunnen zijn de voornaamste reden moet zijn, hoe moeilijk ook omdat het toch uit komt en dit een veel moeilijker situatie zal opleveren, niet over het wel of niet accepteren door de ander(en), dit blijft waarschijnlijk hetzelfde, verder de gevoelens van mogelijke "vernedering" door "betrapt" te zijn en een mogelijk wanttrouwen dat is ontstaan wat lang kan doorwerken..

Even voor de duidelijkheid, want ik denk dat je met mij ook eens bent -- de voornaamste reden om het te vertellen is dat, alles overwegend, je tot de conclusie komt dat het het beste is, gezien de gezinssituatie, om het kind te vertellen.

Lisa

[Lisa met een S]

Nathalie,

Toen ik, enige tijd geleden al, de discussie met o.a. jou en Bianca Holland hierover had aangekaart, was dat omdat ik worstelde met het dilemma en voor mijzelf, in mijn situatie, een weloverwogen beslissing wilde nemen. In de discussies werd al snel duidelijk, dat er honderden verschillende factoren zijn, die je onmogelijkerwijs allemaal op kon noemen (zelfs niet altijd goed onder woorden kan brengen), die bepalend kan zijn voor de beslissing. Hierdoor is het logisch dat wat voor een gezinssituatie het juiste is, niet geldt voor een andere.

Maar vanwaar de hernieuwde belangstelling? Heb je reden tot heroverweging van je eigen situatie?

Lisa

[Nathalie]

Maar vanwaar de hernieuwde belangstelling? Heb je reden tot heroverweging van je eigen situatie?

Ja Lisa, eigenlijk wel ja. Ik ben het in een aantal opzichten eens met je overwegingen. Al denk ik gaandeweg dat dit grotendeels te maken heeft met de voortschrijdende leeftijd van je kinderen. Zo ook die van mij. En inderdaad, zoals hiervoor al aangegegeven, de 'pakkans' die daaraan gerelateerd is. Dat kunnen hele practische overwegingen zijn: Het is nou eenmaal moeilijker je overdag of vroeg in de avond op te maken als je kroost later naar bed gaat. Om maar eens een voorbeeld te geven. Je bent dan, lijkt me, eerder geneigd schoon schip te maken dan dat ze nog in de luiers zijn.

Maar om dit af te doen met dat je hun belangen voorop zet, gaat me nog steeds een brug te ver. Het gaat om jou, en jouw wens tot uiten. Hierin blijven we dus van mening verschillen. Feit is dat ik me blijf afvragen of ze niet beter af zouden zijn als je het ze niet zou vertellen dan wel. Jouw vele legitieme overwegingen en argumenten ten spijt. Maar dat is okee, vind ik. Elke situatie is weer anders . En belangrijk is, je hebt er in ieder geval voldoende over nagedacht.

[Elsa]

Nathalie, je schrijft ivm. Lisa over jou en het belang van het kind . Wat Lisa eerder aangaf, het plotseling stoppen met een gesprek wanneer er een kind binnenkomt, dat kan spanningen geven waardoor een kind zich gaat afvragen, wat is hier aan de hand? Het blijft een moeilijk iets 'zadel' je je kinderen er mee op, of geeft het meer ruimte? Ik ken een gezin waar men heel open is, (geen travestie hoor) mocht dat spelen weet ik dat in dat gezin er geen enkel probleem zou zijn. Het feit dat wij in een dorp wonen en toch wel bekend zijn was een van de redenen niets te vertellen.Maar inderdaad, kinderen worden groter gaan naar clubs komen onverwachts thuis en dan is het altijd inprovisatie. Ieder van ons zal afwegingen maken, zou iets voor een onderzoek kunnen zijn. Vind het wel interessant te lezen hoe/waarom men tot het wel of niet vertellen komt.

[adriana]

Hi Lisa

Lisa schreef:
Als ik jouw posting teruglees, dan lijkt het alsof je het bekijkt vanuit je eigen standpunt en belang, en niet vanuit het belang van het kind.

Ik denk dat het moment van vertellen toch voornamelijk is omdat de travestie situatie vaak is veranderd in de loop van de jaren (intensiteit - groter worden van de kinderen) en als zodanig een deel van je leven is geworden, dat jijzelf niet meer wilt/kan leven met een ontkenning/leugen, ja eerst kom jij je moet er klaar voor zijn en dan naar de omgeving, dus mijn insziens zit hier een volgorde in en ga jij eerst, voor het kind.

Als je er zelf niet uit bent je "travestie leven" niet hebt geaccepteerd, dat je het recht hebt om jezelf te zijn, wat ga je dan vertellen aan een kind, het wordt dan, lijkt mij, een warrig verhaal waar het kind helemaal niets mee kan.
Ben je er wel uit, dan denk ik dat inderdaad het belang van het kind aan de beurt is, ga er even van uit dat een eventuele partner al deel is van het familie "geheim"

Even voor de duidelijkheid, want ik denk dat je met mij ook eens bent -- de voornaamste reden om het te vertellen is dat, alles overwegend, je tot de conclusie komt dat het het beste is, gezien de gezinssituatie, om het kind te vertellen.
Lisa

Alles overwegend, je intensiteit/behoefte - leeftijd van de kinderen - gezins situatie, komt er een een moment in het belang van allemaal om duidelijkheid te scheppen.

Wil je dit alles voorkomen dan zou je kunnen doen zoals ik iemand ken, n.l. die gaf de babies al de fles in travestie (hmm compensatie voor het niet moeder kunnen zijn ) , ze groeiden ermee op en vinden het doodnormaal, deze andere "kant" van pa.

groetjes, Adriana

[Lisa met een S]

Het is nou eenmaal moeilijker je overdag of vroeg in de avond op te maken als je kroost later naar bed gaat. Om maar eens een voorbeeld te geven. Je bent dan, lijkt me, eerder geneigd schoon schip te maken dan dat ze nog in de luiers zijn.

Maar om dit af te doen met dat je hun belangen voorop zet, gaat me nog steeds een brug te ver. Het gaat om jou, en jouw wens tot uiten. Hierin blijven we dus van mening verschillen. Feit is dat ik me blijf afvragen of ze niet beter af zouden zijn als je het ze niet zou vertellen dan wel. Jouw vele legitieme overwegingen en argumenten ten spijt. Maar dat is okee, vind ik. Elke situatie is weer anders . En belangrijk is, je hebt er in ieder geval voldoende over nagedacht.

Nathalie,

Ik denk dat 'belang' hier relatief is, omdat je dat moet afwegen in de situatie waarin je gezin verkeert. Wat is het beste die je kunt doen, gezien het feit dat je travestiet ben. Want elke andere overweging loopt manco op juist dat ene, essentiele feit. Natuurlijk zou het beter voor het kind zijn als papa niet de noodzaak voelde om af en toe een jurk aan te trekken. Maar die keus heb je niet. Ook al zou je je gevoelens onderdrukken, ze blijven aanwezig en beinvloeden wie je bent en hoe je handelt. Ook ten opzichte van het kind.

Je wilt natuurlijk dat je kind zich veilig voelt. Een veilig omgeving creert de rust waarin een kind het beste tot zelf-ontplooing komt. Voelt het kind meer onveilig omdat ze rondloopt met een geheim die ze niet mag prijsgeven, dat ze bang is dat het toch uitkomt of voelt het kind meer onveilig omdat ze merkt dat het een huis is voel geheimen? De kast die op slot is. De gefluisterde gesprekken of gesprekken die ineens stoppen als ze je kamer binnenkomt. Of ze wordt op zondagochtend wakker en je dan gelijk uit je bed springt om te zorgen dat je niets heb laten liggen in de badkamer. Of ze hoort mama irriteerd tegen je zeggen "sssst, er zit nog nagellak op je vingers" en jij verlaat snel de kamer.

Natuurlijk klinkt dit als proberen goed te praten dat je het doet omdat je de vrijheid wilt hebben om jezelf te uiten. Wij hebben het nu eenmaal over dezelfde gebeurtenis: het omkleden. Maar dan bekeken vanuit het standpunt van het kind. Het is 20.00 zaterdagavond, en je kleine meisje moet naar bed. Nu even een halfuurtje wachten, totdat ze slaapt, en ga je de badkamer binnen en blijf je een uurtje of zo je optutten. Maar ze slaapt niet. Ze hoort papa en vraagt zich af wat hij daar de hele tijd aan doen is, met de geluiden die ze hoort, maar ze weet dat ze niet het bed uit mag om te gaan kijken. Ten strengste verboden -- papa wordt heel boos als ze dat doet. En ze voelt niet lekker, wordt misselijk. Ze roept je. En wat doe je? "ik kom zo" en 10 minuten later snel afgeschminkt naar binnen? Of Mama, die beneden de TV zit te kijken roepen, terwijl jij in de kamer ernaast sta. In beide gevallen, wat denkt het kind? Hoe voelt het kind? Is dit haar veilig omgeving?

Dan de andere kant, hoe zwaar is de last waarmee je een kind opzadelt, welke risicos loopt ze. Ze moet iets geheim houden. Als je dat verlangt, en als een kind dat niet kan, dan moet je het inderdaad niet doen. Maar stel, je kind is 4 jaar, en je haar vertelt dat ze straks een kleine broertje of zusje krijgt. Mooi, en dat hoeft helemaal geen geheim te zijn. Maar je moet namen uitzoeken voor het kind. Doen jullie dat samen, of maak je een gezinsgebeurtenis ervan en laat je je dochter daarin delen? Al is het dat je haar vertelt wat je keus is. Je vraagt haar toch om dit aan niemand te vertellen? Of je dochter is nu 8 en haar kleine zusje 4. Je hebt haar verteld dat er geen Sinterklaas is, maar tegelijkertijd dat ze dat niet aan haar zusje of andere kleine kinderen moet vertellen.

Natuurlijk is travestie van een heel andere orde. De risico die jij voelt, als ze het toch aan iemand vertelt, is veel groter dan als ze de naam van haar nieuwe zusje vroegtijdig verklapt. Maar hoe ga je ermee om? De boodschap dat wij aan onze dochter hebben gegeven is als volgt: Travestie is niet fout. Je doet er niemand kwaad mee. Het is ook geen ziekte. Het is iets wat maar enkele mensen hebben, dus is wel vreemd, maar je hoef je hiervoor niet te schamen. Papa slaat of misbruikt zijn vrouw en kinderen niet, hij gokt niet en is geen alcoholist; hij bedriegt mama niet, is geen dief of moordenaar. Het is geheim alleen omdat andere mensen het niet begrijpen. Het belangrijkste dat wij haar hebben verteld is: als jij het aan iemand die je vertrouwt wilt vertellen, dat mag. Dan leg je een bepaalde verantwoordelijkheid aan het kind. Dat doe je als ouder wanneer je denkt dat het kind dat verantwoordelijkheid kan verdragen. En ook accepteer je voor jezelf de consequenties als het toch 'uitlekt'. Als wij inderdaad met angst en beven bevreesd waren dat anderen het zou weten, dan hadden wij het niet verteld. Maar wij hebben een soort gelatenheid daarover. Wij hoeven het niet te vertellen, maar als het op die manier toch bekent wordt, jammer, niks aan te doen.

Bij het vertellen zelf, is er de risico dat het kind ervan schrikt. De ene haalt zijn schouders op, en vind het best, zo. De andere heeft veel moeitie mee. Natuurlijk wil je je kind pijn besparen, risico's vermijden. Maar soms is het onvermijdelijk. Je doet je dochter ook op zwemles, ook al is er een risico dat daar iets misgaat. Ze moet naar school, en huiswerk maken en veel leren, dat belast kinderen heel veel -- soms hebben ze helemaal geen tijd om te spelen. Het kind heeft kiespijn en er moet een gaatje worden geboord, dat doet ook zeer. Maar op den duur worden ze wel beter van. Hoe erg is dus de pijn en last waarmee je je kind eigenlijk opzadelt? Zoiets is onmogelijk in te schatten, en kan je alleen maar doen tov hoe je en je partner het zelf heb verwerkt. En het is niet een waardeoordeling -- de ene heeft het niet beter verwerkt dan de andere, maar meer in het manier waarmee het verwerkt is en hoe je ertegenaan kijkt.

Mijn dochter heeft inderdaad gehuild toen wij haar vertelde. Ze had wel tijd nodig om te wennen. Maar als wij haar het niet had verteld, had ze nooit mijn handtasje gezien, en had ze nooit kunnen vragen of ze dat mocht lenen, en kwam ze niet zo trots vertellen wat een succes en wat een indruk het maakte op haar vriendinnen. En dat ze zich bijna versprak? Ze lachte erom. Als ze het wel had gedaan, was het de meeste toch niet opgevallen, en had ze gewoon gezegd "ik bedoel natuurlijk mijn moeder" en had niemand iets anders achter gezocht. Zo ziet ze dat. Voor haar is het dus zo, dat papa gewoon af en toe Lisa is. Een simpele feit. Soms is het grappig, en valt er iets daarover om te lachen. Maar zij heeft er nooit (meer) verdriet van.

Ik wil niet zeggen dat wat goed voor mij ook goed voor jou is. Maar mijn vrouw en ik hebben tot nu toe geen nadeel ontdekt voor ons dochter hiervan.

Groetjes en sterkte,
Lisa

[Frederique_]

Lisa,

Ik zat je verhaal te lezen en dacht ineens: "er is nog een andere mogelijkheid die ik je toch eens voor wil leggen". Overigens: ik heb geen kinderen, mijn opmerkingen zijn dus zuiver theoretisch (en dus is er een kans dat ze niet in z'n algemeenheid werken of, nog sterker, een kans dat ze nergens op slaan).

De mogelijkheid waar ik op doel is dat je je dochter leert dat het geen enkel probleem is dat ze wel vertelt dat jij travestiet bent en dat je haar zo leert omgaan met haar gevoelens daarover dat ze zich niet laat raken door vervelende opmerkingen van anderen over jou. Kinderen kunnen verschrikkelijk wreed zijn, proberen elkaar soms echt recht in de onderbuik te raken met vervelende opmerkingen. Als je je dochter leert om daar goed mee om te gaan (dus: leren dat dat de bekrompenheid van een ander is en dat dat niets met haar of met jou te maken heeft, laten ontdekken waardoor ze zo geraakt wordt, waardoor ze daar rustig op kan reageren door bijv. de schouders op te halen of een relativerende grap te maken) - wat maakt het dan nog uit wat een ander vind?

Zou dat niet een veel groter cadeau zijn dan je dochter te leren dat een ander vooral niet moet weten dat jij travestiet bent?

Zo maar een idee...

Groetjes,

Frederique

[Lisa met een S]

Ik zat je verhaal te lezen en dacht ineens: "er is nog een andere mogelijkheid die ik je toch eens voor wil leggen". Overigens: ik heb geen kinderen, mijn opmerkingen zijn dus zuiver theoretisch (en dus is er een kans dat ze niet in z'n algemeenheid werken of, nog sterker, een kans dat ze nergens op slaan).

Zoals je zelf zei, je hebt geen kinderen, dus je begrijpt het niet. Ik zal het proberen om duidelijk voor jou te maken.

De mogelijkheid waar ik op doel is dat je je dochter leert dat het geen enkel probleem is dat ze wel vertelt dat jij travestiet bent en dat je haar zo leert omgaan met haar gevoelens daarover dat ze zich niet laat raken door vervelende opmerkingen van anderen over jou. Kinderen kunnen verschrikkelijk wreed zijn, proberen elkaar soms echt recht in de onderbuik te raken met vervelende opmerkingen. Als je je dochter leert om daar goed mee om te gaan (dus: leren dat dat de bekrompenheid van een ander is en dat dat niets met haar of met jou te maken heeft, laten ontdekken waardoor ze zo geraakt wordt, waardoor ze daar rustig op kan reageren door bijv. de schouders op te halen of een relativerende grap te maken) - wat maakt het dan nog uit wat een ander vind?

Niet alles in ons leven staat in het teken van mijn travestie (Godzijdank!) en travestie op zich is geen levensles. Kinderen laten leren om te gaan met hun gevoelens, met hun gevoel van eigenwaarde (en dat niet te laten afhangen van wat een ander zegt) hoort gewoon bij de taak van ouder zijn. Staat er totaal los van of ik wel of niet travestiet ben. En mijn dochter heeft dit les al geleerd. Zij schaamt zich niet. Ook zijn mijn kinderen niet bang om op te komen voor dingen waarin ze geloven, en te ageren tegen dingen die ze fout vinden. En daar ben ik ook trots op, zelfs wanneer de dingen waarin ze geloven anders zijn dan mijn meningen. De vriendinnen die ze vertrouwt, die ze open en begripvol genoeg vindt om het te vertellen, heeft ze het al verteld. Mensen die zo bekrompen zijn dat ze het niet zouden begrijpen vertelt ze niet en laat ze links liggen. Waarom zou je iets wat prive is, wat niemand anders aangaat, delen met iemand die je niet respecteert? Zoals het gebed gaat, proberen wij onze kinderen het volgende bij te brengen:

The serenity to accept the things I cannot change,
The courage to change the things I can,
And the wisdom to know the difference between the two.

Zou dat niet een veel groter cadeau zijn dan je dochter te leren dat een ander vooral niet moet weten dat jij travestiet bent?

Als dat jouw indruk is van wat wij onze kinderen hebben verteld, dan of heb ik het niet duidelijk gemaakt of jij hebt het niet goed gelezen. Wij gaan heel zorgvuldig om met de belangen van onze kinderen. Want, voor alle duidelijkheid, onze kinderen zijn de mooiste en dierbaarste cadeaus die wij ooit hebben mogen ontvangen.

Lisa

[Lisa met een S]

De mogelijkheid waar ik op doel is dat je je dochter leert dat het geen enkel probleem is dat ze wel vertelt dat jij travestiet bent en dat je haar zo leert omgaan met haar gevoelens daarover dat ze zich niet laat raken door vervelende opmerkingen van anderen over jou. Kinderen kunnen verschrikkelijk wreed zijn, proberen elkaar soms echt recht in de onderbuik te raken met vervelende opmerkingen. Als je je dochter leert om daar goed mee om te gaan (dus: leren dat dat de bekrompenheid van een ander is en dat dat niets met haar of met jou te maken heeft, laten ontdekken waardoor ze zo geraakt wordt, waardoor ze daar rustig op kan reageren door bijv. de schouders op te halen of een relativerende grap te maken) - wat maakt het dan nog uit wat een ander vind?

Bij nader inzien, vind ik dat je hier totaal voorbij gaat aan het belang van het kind ten gunste van eigen belang. Want de bekrompenheid tov travestie is mijn probleem, en niet dat van haar. Wat voor ouder zou ik zijn, als ik mijn kind spaant voor mijn karretje? Nee, dat is geen serieuse optie. Wat dat betreft, onderschrijf ik de stelling van Nathalie, dat je je kinderen de tijd moet gunnen om kinderen te zijn. Er zijn gegronde redenen om je kind te vertellen dat je travestiet bent. Maar om haar te vragen het gevecht met de maatschappij voor jouw aan te gaan -- dat is er niet een van.

Groetjes,
Lisa

[Frederique_]

Bij nader inzien, vind ik dat je hier totaal voorbij gaat aan het belang van het kind ten gunste van eigen belang. Want de bekrompenheid tov travestie is mijn probleem, en niet dat van haar. Wat voor ouder zou ik zijn, als ik mijn kind spaant voor mijn karretje? Nee, dat is geen serieuse optie. Wat dat betreft, onderschrijf ik de stelling van Nathalie, dat je je kinderen de tijd moet gunnen om kinderen te zijn. Er zijn gegronde redenen om je kind te vertellen dat je travestiet bent. Maar om haar te vragen het gevecht met de maatschappij voor jouw aan te gaan -- dat is er niet een van.

Vroeg of laat zal haar omgeving dit geheim van jou weten. Vroeg of laat zal ze naar die omgeving toe een antwoord moeten hebben op lacherigheid/vervelende opmerkingen/enz. Wat je nu doet is je kind opzadelen met een geheim over jou en je laat haar liegen over jou (naar een deel van haar omgeving).

In feite zeg je daarmee m.i: "wat de omgeving hiervan vindt is belangrijker dan dat ik mijzelf mag zijn en is ook belangrijker dan dat mijn kind in alle vrijheid zichzelf mag zijn". Daarmee zorg je er voor dat ze altijd op haar hoede moet zijn, altijd op haar woorden moet passen wie ze wat vertelt, altijd bang moet zijn dat informatie die ze aan haar vriendinnen geeft toch (verminkt!) bij anderen terechtkomt en dat ze daardoor juist niet zichzelf kan zijn. Ook bang zijn dat vriendinnen van nu straks geen vriendinnen meer zijn en dan heel vervelende dingen met die informatie kunnen doen. Als je niet uitkijkt leeft ze in angst.

Daarom zeg ik ook: maak haar sterker (door haar beter met haar gevoelens rond travestie om te laten gaan en zich niet te laten raken door wat een ander daarvan vindt) ipv zwakker (door haar leugens als antwoord te laten geven). Streef er naar dat ook zij travestie normaal vindt en dat iets vindt dat bij jou past. Dat is iets anders dan voor jou de strijd aan gaan (ze hoeft geen presentaties te houden over travestie of uitgebreid dit in de klas aan de orde stellen). Ze moet er wel tegen kunnen als een ander haar met dit soort verhalen over haar vader confronteert - al is het maar door het helemaal geen issue te vinden en haar schouders op te halen. Ik denk dat liegen geen oplossing is en dat liegen haar alleen maar angstiger - en daardoor zwakker maakt.

Overigens nogmaals: ik schrijf op afstand, ken jouw situatie niet, als dit bij jou niet gaat werken moet je het vooral op je eigen manier oplossen. 't Is alleen bedoeld als een tip om er ook eens op een andere manier naar te kijken. En die manier kan je aanspreken - of niet. Beide is goed zolang dat in jouw situatie past.

Groetjes,

Frederique

[jenni_b]

Waarom zou je iets wat prive is, wat niemand anders aangaat, delen met iemand die je niet respecteert?


Zoals het gebed gaat, proberen wij onze kinderen het volgende bij te brengen:

The serenity to accept the things I cannot change,
The courage to change the things I can,
And the wisdom to know the difference between the two.

Uhm, ook ik heb geen kinderen dus ook alles wat ik zeg is redelijk theoretisch, maar ik denk dat Lisa in dit fragment wel naar iets heel belangrijks verwijst. Travestie is in essentie iets wat heel erg prive is. Waarbij het heel belangrijk is om steeds bij het naar buiten brengen ervan de afweging te maken of het verstandig is om dat te doen.

Zodra kinderen in het spel komen denk ik dat het verstandig is om het inderdaad als een 'geheim' te behandelen tot het moment dat die kinderen voldoende 'wisdom' hebben om te kunnen omgaan met dat soort prive informatie. Op welke moment dat punt bereikt wordt hangt dan van een hele hoop zaken af (waarbij het kind wel het meest centraal staat).

Persoonlijk denk ik dat je dat vertrouwen op een gegeven moment wel aan je kinderen moet schenken. Al was het maar omdat kinderen nu eenmaal heel erg goed merken dat er iets geheim gehouden wordt èn dat kan wellicht veel erger zijn dan in vertrouwen de waarheid te horen te krijgen.

*oef* dit is dus zo'n moment dat ik heel blij ben dat ik bij mijn transitie geen rekening hoefde te houden met kinderen.

(hele mooie en ware tekst in die blauwe quote ook!)

[Janiek]

Er bestaat een heel degelijk artikel over de consequenties voor kinderen van de t*-heid van hun vader en ook over het vertellen. Helaas is het in het Engels, en ook nog eens geen eenvoudig Engels.

Hier is een citaat:

First, why is the child being told? Is it to serve the parent or in the interest of the child? In the first instance, one parent may want to disclose that the other parent is transgender for the purpose of discrediting his/her partner. or, in the second situation, certain changes may be imminent which require preparing the child by disclosure.



Another reason rises when the child has suspicions that lead to confusion about his or her perceptions. It is unfair to the child not to address this even if the child does not raise the question directly.



A third reason may arise if a parent is about to disclose to the larger public. It is unfair for a child to learn this information from neighbors or peers.



During our consultation Dr. Anderson went on to say that there is no need to disclose to a child the existence of transgender behavior when it is confined to a private space. Such as, when no except an intimate partner knows of it and there is little chance of the child happening upon it. If, however, the parent has gender identity issues beyond those of cross-dressing as part of erotic satisfaction, and keeping this aspect of the parent's life from the child interferes with the parent being open and accessible to the child, then disclosure must be considered. In such a situation Dr. Anderson recommends a delay until the child is older, more mature, and the nature of the parent-child bond is firm.

Het hele artikel is via deze link te vinden:

http://www.firelily.com/gender/gianna/i ... ldren.html

<<groetjes

[Lisa met een S]

Ik heb destijds veelvuldig het artikel van Gianna Israel geraadpleegd; ik had er veel aan, net zoals de gesprekken met o.a. Nathalie, Bianca Holland, Paula en andere leden van het forum en chat. Het is een goede voorbeeld van hoe je het belang van het kind centraal stelt in je overwegingen.

Frederique, daarentegen, gaat een heel andere kant op:

Vroeg of laat zal haar omgeving dit geheim van jou weten.Vroeg of laat zal ze naar die omgeving toe een antwoord moeten hebben op lacherigheid/vervelende opmerkingen/enz.

Misschien in jouw situatie, maar niet in mijne. Als ik besluit om het alleen aan mensen die ik vertrouw kenbaar te maken, hoeft ze ook zulke opmerkingen niet te verwachten.

Wat je nu doet is je kind opzadelen met een geheim over jou en je laat haar liegen over jou (naar een deel van haar omgeving).

Nee, wat ik nu doe is haar iets over mij vertellen dat haar aangaat. Als ze ergens mee zit, en met een van haar vriendinnen erover wilt praten, mag ze dat ten alle tijden doen. Omdat dat haar gevoelens zijn, en ze haar vriendinnen zijn, gaat het hun wel aan. Het gaat niemand anders aan, dus die hoeven het niet te weten. Als onze inschatting was, dat ze het zou ervaren zoals jij het beschrijft, dan hadden wij het haar niet verteld.

In feite zeg je daarmee m.i: "wat de omgeving hiervan vindt is belangrijker dan dat ik mijzelf mag zijn en is ook belangrijker dan dat mijn kind in alle vrijheid zichzelf mag zijn". Daarmee zorg je er voor dat ze altijd op haar hoede moet zijn, altijd op haar woorden moet passen wie ze wat vertelt, altijd bang moet zijn dat informatie die ze aan haar vriendinnen geeft toch (verminkt!) bij anderen terechtkomt en dat ze daardoor juist niet zichzelf kan zijn. Ook bang zijn dat vriendinnen van nu straks geen vriendinnen meer zijn en dan heel vervelende dingen met die informatie kunnen doen. Als je niet uitkijkt leeft ze in angst.

Je gaat wel heel erg ver hier. De eerste zin gaat helemaal niet over mijn dochter, maar over mijn besluit wel of niet aan mijn hele omgeving te vertellen dat ik travestiet ben. Het is kort door de bocht en slaat kant nog wal. En bovendien is geen belemmering voor mijn dochter om haarzelf te zijn. Daarnaast verwaart je je eigen gedachtenwereld met die van mijn dochter. Je genderidentiteit is misschien iets waar jij constant ermee bezig ben, maar ik weet zeker, dat mijn dochter er echt niet mee zit dat ik travestiet ben. Ze hoeft nooit op haar hoede te zijn dat ze iets verkeerd zegt, omdat het gewoon niet iets is dat voor haar bijzonder of interessant is. Ik ben het, het zal wel. Er zijn belangrijker zaken dan haar vader om erover te praten met haar vriendinnen. Als wij hadden gedacht dat het voor haar een zware belasting zou zijn, dat ze zich altijd op haar hoede had moeten blijven, hadden wij het haar niet verteld.

Daarom zeg ik ook: maak haar sterker (door haar beter met haar gevoelens rond travestie om te laten gaan en zich niet te laten raken door wat een ander daarvan vindt) ipv zwakker (door haar leugens als antwoord te laten geven).

Ze heeft geen gevoelens rondom travestie. Ze heeft gevoelens voor mij. Ze houdt van mij. Wat een ander van travestieten vindt is haar een rotzorg. Volgens mij is dat sterk genoeg. Je draait de zaken om. Wij hebben haar verteld, omdat ze sterk genoeg was om het te weten. was dat niet het geval, dan hadden wij het verzwegen. Je maakt een kind niet sterk zodat je haar over je travestie kunt vertellen, je doet het omdat het goed voor het kind is.

Streef er naar dat ook zij travestie normaal vindt en dat iets vindt dat bij jou past.

Hoe is dat anders dan dat ze zich nu gedraagt?

Ze moet er wel tegen kunnen als een ander haar met dit soort verhalen over haar vader confronteert - al is het maar door het helemaal geen issue te vinden en haar schouders op te halen.

Mijn dochter kennend, als iemand tegen haar zou zeggen dat haar vader een travestiet is, en dat dat iets vies is, dan zou dat persoon het snel betreuren. Of ze loopt weg en denkt 'laat maar lullen'.

Ik denk dat liegen geen oplossing is en dat liegen haar alleen maar angstiger - en daardoor zwakker maakt.

Ben jij zo eerlijk dan? Als een kennis van een kennis, die je nauwelijks kent, je tegenkomt op straat en je vraagt "hoe is het ermee?", ga je uitgebreid vertellen over jouw innerlijke strijd? Of denk je "la' maar, ik kan mijn energie beter gebruiken". Ik vind dat geen liegen. Ik vind dat je verstand gebruiken.

Overigens nogmaals: ik schrijf op afstand, ken jouw situatie niet,

Dat is duidelijk.

als dit bij jou niet gaat werken moet je het vooral op je eigen manier oplossen.

Bedankt voor jouw goedkeuring.

't Is alleen bedoeld als een tip om er ook eens op een andere manier naar te kijken. En die manier kan je aanspreken - of niet. Beide is goed zolang dat in jouw situatie past.

Sorry dat ik het zegt, maar ik denk dat je hier totaal de plank misslaat. Bij het kind centraal stellen, bedoelen wij niet dat je naar het kind moet kijken, maar vanuit het gezichtspunt van het kind moet kijken. Je vertelt het omdat je denkt dat het beter is dat ze het weet, dan dat ze het niet weet. Daarmee hou je rekening met het kind. Als het kind het niet aankan, is het niet beter voor haar en vertel je het niet. Alle mooie voornemens over het veranderen van de wereld ten spijt. Het belang van je kind gaat voor.

Lisa