Travestie.org

Nannette schreef:Het is het maximum bedrag Petra, wel all-in opname etc. Maar honorarium arts bv maar een klein deel daarvan, en dat bedrag staat voor een volledige hersteloperatie van de neo-vagina. Correcties staat stukken minder voor. En, het mag niet voor reiskosten oid besteed worden. Je moet aantonen dat het voor operatie en opname is (maar daar zullen ze als je het in Thailand vergoed krijgt wel aan mee werken daar verwacht ik).

bedankt weer nogmaals, Nannette.

Er is vast wel een mouw aan te passen, ALS MENSEN OP EEN MENSELIJKE MANIER MEE WILLEN WERKEN, en die idee heb ik nu bepaald niet van de verzekeraars. Ik krijg nu al koude rillingen aan het idee dat er wel iets mogelijk zou moeten zijn, voor mij als ik eenmaal zelf aan bod ben, maar dat men op alle manieren probeert het mij te onthouden. Hoe het voor mijzelf in werkelijkheid komt moet ik maar afwachten.

Petra, als je stevig genoeg in je schoenen staat is de kans dat het hele proces zoals jij wil niet doorgaat behoorlijk klein.
Van mensen die bv bij het VU worden afgewezen hoor je vaak alleen hun kant van het verhaal. Ik heb ooit kort gesproken met iemand die was afgewezen, en die had een opdracht mee gekregen. Kom terug als je laat zien dat je je ook vrouwelijk kunt gedragen. Wat ik gehoord heb is ze een jaar later terug gegaan naar het vu en wel groen licht gekregen.
Bij afwijzen moet je om het goed te kunnen beoordelen altijd het verhaal van 2 kanten horen, en dat doe je helaas niet.

Petra, lang leve de marktwerking, waardoor het bij zorgverzekeraars niet meer gaat om de mens, maar om het geld...

Nanette, even een mis communicatie. ik ben niet ongerust over een afwijzing van het VU ( of Groningen waar ik mij heb aangemeld).

Wel is er een beeld ontstaan van een manier van werken tov mensen, met name transseksuelen, bij de bedrijven die vergoedingen moeten verstrekken ivm het SRS gebeuren en aanverwante zaken.

Die manier van werken, zoals het lijkt te zijn, is zorgelijk. Met een ogenschijnlijk afstandelijke houding is het geen wonder dat zij in onze ogen zo moeilijk doen aangaande passende oplossingen voor onze vraagstukken, oa uitwijk mogelijkheden aangaande de SRS operatie.

Als de instelling al niet goed is, komen de mogelijkheden zo wie zo niet.
Ik weet, elke bedrijf wil zo weinig uitgeven en zo veel mogelijk winst maken. Er is echter wel een menselijke aspect hier aan de orde.

Van alle ( negatieve ) berichten is duidelijk een neergaande tendens om ons tegemoet te komen, individuele gevallen uitgezonderd. beginnend aan de top, bij het politiek. Die geven al een boodschap van voorzieningen inkrimpen, niet belangrijk die doel groep. Dat werkt helemaal door tot aan de laagste niveaus.

Hoe het per geval uitpakt is niet van te voren bekend. Echter wij mogen ons als groep wel degelijk zorgen maken. Er zal een mentaliteit verandering moeten plaats vinden eer wij naar redelijkheid ons inziens behandeld worden. Die signalering en alarmering moet van ons komen, en hoe weet ik niet, maar wij als transseksueel groep / gemeenschap zullen de eerste stap moeten zetten om anderen te bewegen de situatie te herzien / overwegen wat er gaande is. Dat dat een lange weg kan zijn is ook bekend, echter er hoeft maar één minister er zijn / haar aandacht op de juiste plaats te vestigen en er zou snel een opwaartse verbetering ingezet kunnen worden. Alles is niet verloren, maar zoals het nu lijkt is niet acceptabel. Voordat er maatregelen als die er genomen en ingezet worden om verbetering aan de situatie te bewerkstelligen, effect hebben, zijn wij een heel eind in de tijd lijn verder.

Nog altijd blij met wat ik ( je ) op het moment krijgt, dat wel maar ook terecht kritisch aangaande het gebodene. Mijn leven, mijn lichaam staat hier op het spel, en anderen spelen daar mee. Dan mag ik mij daar mee bezig houden.

AM_ber_79 schreef:Petra, lang leve de marktwerking, waardoor het bij zorgverzekeraars niet meer gaat om de mens, maar om het geld...

Ja die mening ben ik ook toebedeeld. En dat is altijd al zo geweest, maar wanneer je met mensen te maken heb, zal dat op zijn minst genuanceerd moeten worden. Alles was redelijk op orde enkele jaren geleden, maar toen is het snel bergafwaarts gegaan. Dat baart zorgen. Eer dat afgeremd is en stopt, en vervolgens weer bergopwaarts gaat zijn wij een heel eind verder.

Het gevoel van machteloos toe moeten zien, het ondergaan van wat er nu mogelijk is en als je eenmaal klaar bent, het hele verhaal zo snel mogelijk achter je laten, willen vergeten. Maar een gevoel van saamhorigheid, van belangen behartiging ook voor diegene die na ons komen heb ik sterk. Echter weet ik niet hoe ik of anderen op dit moment een positieve wending eraan kunnen geven. Ik leef mee en zeker niet op zijn minst omdat ik zelf voor de deur sta.

Het is allemaal heel raar. Sinds Balkende premier is, is het voor de mensen met genderdysforie alleen maar slechter geworden, terwijl het in feite maar promilles van de totale kosten zijn.
De zorgverzekeraars hebben ook invloed, maar uiteindelijk moet toch de politiek beslissen over het basispakket. En ik geloof niet dat de zorgverzekeraars het graag in hun aanvullende pakket opnemen.
Nederland is helaas geen verzorgingsstaat meer, het wordt steeds meer ieder voor zich, het gaat een beetje richting Amerikaanse toestanden. Zij die kunnen werken kunnen alles voor elkaar krijgen, mensen die om wat voor reden dan ook daar problemen mee hebben krijgen de meest minimale zorg, en mogen het voor de rest uitzoeken. De verschillen tussen arm en rijk worden ook alleen maar groter. Tja, als alle mensen met genderdysforie elkaar onderling zouden kunnen en willen steunen kom je ook ver, maar dan vraag je van de groep onderling ook wel heel erg veel.
Ook is het beeld van de transseksueel in de samenleving nog niet geaccepteerd. Door oa Kelly is er wat meer bekendheid, maar als ik kijk hoe 10 jaar geleden alles ging, zie ik niet echt veel vooruitgang in algemene acceptatie. Terwijl er zo heel veel meer mogelijk is.
Van TNN moet ik eerst wat meer daden zien voor ik er in geloof, teveel gezien in het verleden wat ook niet goed ging.

Nannette schreef:Tja, als alle mensen met genderdysforie elkaar onderling zouden kunnen en willen steunen kom je ook ver, maar dan vraag je van de groep onderling ook wel heel erg veel.

Bla bla bla.... De bereidheid is er. De uitgestoken hand ook. Maar als anderen denken het beter te weten en te kunnen, heeft dat totaal geen zin. Zolang mensen binnen die groep een andere visie hebben en bereid zijn om dingen actief te ondernemen onderuit gehaald worden en weg geschoven worden, zal er weinig van terechtkomen. Maar goed, ook dat zal ik wel weer verkeerd zien.

Je haalt het zinnetje wel erg uit het verband waar het in staat, nl financiële verband.
Dat andere helpen heb ik geen hoge pet meer van op daar ik diverse malen door andere ts onderuit gehaald ben doordat ik net even iets anders dacht, en dat mocht niet.

Misschien niet helemaal in het verlengde van het VU, maar toch. Ik heb nu groen licht! Dan wel bij het UMCG.

Gisteren mijn tweede gesprek gehad met de gender psychiater. En na enkele vragen, nog geen 20 minuten, kreeg ik te horen dat ik groen licht had.
Wat was en ben ik blij.
Nu zien wanneer ik een gesprek met de endocrinoloog kan hebben.

Dinsdag 10 februari aanvraag aan gender team UMCG (via huisarts)
Dinsdag 24 Maart: Intake gesprek.
Vrijdag 17 April naar het UMCG voor de uitslag van de eerste bezoek.
Woensdag 19 Augustus afspraak met de gender psychiater ("1ste gesprek")
Woensdag 14 Oktober "2e gesprek". Een gesprek van nog geen half uur, en ja, groen licht!

Soms zit het wel mee.

Ok, in Groningen worden maar enkele transen behandeld tov de rest in Amsterdam, of het een goede keuze is om in Groningen in behandeling te zijn, omgekeerd kan ook gevraagd worden. Dat kan alleen blijken bij afloop van het traject, en dan nog, het blijft per persoon verschillend.

Petra v

Van harte gefeliciteerd Petra met dit mooie bericht.
Je bent het snelst met 2 gesprekken:)
Wat ik wel weet is dat je wel een psychologe moet hebben die veel ervaring heeft, degene die ik toendertijd had , wist nog niet erg veel,en ja als je 23 bent en net van school af komt,dat bleek later wel met de genderpsychiater
die ik aangewzen kreeg 20 min en klaar.
Maak er leuk feestje van,want het is toch een mijlpaal.
antoinette

Petra,

van harte met verkrijgen van groen dit is inderdaad snel gegaan , denk dat ze een goed team hebben bij jou in Groningen.
Geniet lekker van de komende tijd, succes en voorspoed verder met alles.

Adriana

Petra v schreef:Misschien niet helemaal in het verlengde van het VU, maar toch. Ik heb nu groen licht! Dan wel bij het UMCG.

Gisteren mijn tweede gesprek gehad met de gender psychiater. En na enkele vragen, nog geen 20 minuten, kreeg ik te horen dat ik groen licht had.
Wat was en ben ik blij.
Nu zien wanneer ik een gesprek met de endocrinoloog kan hebben.

Dinsdag 10 februari aanvraag aan gender team UMCG (via huisarts)
Dinsdag 24 Maart: Intake gesprek.
Vrijdag 17 April naar het UMCG voor de uitslag van de eerste bezoek.
Woensdag 19 Augustus afspraak met de gender psychiater ("1ste gesprek")
Woensdag 14 Oktober "2e gesprek". Een gesprek van nog geen half uur, en ja, groen licht!

Soms zit het wel mee.

Ok, in Groningen worden maar enkele transen behandeld tov de rest in Amsterdam, of het een goede keuze is om in Groningen in behandeling te zijn, omgekeerd kan ook gevraagd worden. Dat kan alleen blijken bij afloop van het traject, en dan nog, het blijft per persoon verschillend.

Petra v

Petra van harte meid met je groene licht kan inderdaad erg snel gaan in groningen weet er alles van..En ik weet ook dat ze goede zorg verlenen daar..Je zal ook wel gesprekken met astrid elliot krijgen dat is standaard bij het umcg ik heb alleen destijds aangegeven dat ik daar geen behoefte aan had omdat ik vrij open en makkelijk kon praten met mijn vrienden en mijn moeder en haar vriend..

Ik ben al met al ongeveer 2 jaar bij het umcg onder behandeling geweest van de intake tot de operatie dus ook vrij snel allemaal..2 November mag ik weer even naar het umcg voor controle bij de chirurg om te kijken hoe alles er nu uit ziet en om te kijken wanneer ik dan weer terug moet komen bij hem..Wens je veel succes met alles..

Groetjes Prescilla

Petra v schreef:Misschien niet helemaal in het verlengde van het VU, maar toch. Ik heb nu groen licht! Dan wel bij het UMCG.

Petra allereerst gefeliciteerd.

Maar persoonlijk ben ik van mening dat twee gesprekken nooit voldoende kunnen zijn voor een diagnose...de VU schiet daar weer veel te ver in door maar groningen schiet te kort in dat opzicht vind ik. En dan bedoel ik met name dat ze ook even moeten kijken en controleren of jij nog ondersteuning nodig hebt in het proces, wat helemaal niet raar is. Misschien ben ik ook wel een vreemde eend in de bijt, maar ik vind het TSzijn, en daarna de transitie een enorm zwaar en ingewikkeld proces, en twee gesprekken vind ik wel wat weinig... maar ja... het bespaart wel een hoop frustratie, dus dat heb je alvast gewonnen.
Ik heb een beetje het gevoel dat er maar wat aangerommeld wordt, ook met je gezondheid, bij de VU kreeg ik bijv een heel slechte arts te spreken die duidelijk nergens van afwist. Dan denk je ook soms, wat zit ik hier nu eigenlijk te doen als hij zelf de werking van de medicijnen niet kent...
maar misschien is dat wel algemeen, het blijven mensen geen engelen...

@Snoopy

Ik vind het niet raar dat je dat hier neerzet, gedurende mijn periode van begin tot eind kom je ook weleens wat tegen, het loopt een beetje langs elkaar lijkt me.
Voorbeeld , met het pre onderzoek anesthesie,zat er een tegenover me, met
een heel verkeerd dossier,in haar verklaring schreef ze toen dat ik nerveus overkwam, ik vond het niet zo vreemd:)

Snoopy schreef:

Petra v schreef:Misschien niet helemaal in het verlengde van het VU, maar toch. Ik heb nu groen licht! Dan wel bij het UMCG.

Petra allereerst gefeliciteerd.

Maar persoonlijk ben ik van mening dat twee gesprekken nooit voldoende kunnen zijn voor een diagnose...de VU schiet daar weer veel te ver in door maar groningen schiet te kort in dat opzicht vind ik. En dan bedoel ik met name dat ze ook even moeten kijken en controleren of jij nog ondersteuning nodig hebt in het proces, wat helemaal niet raar is. Misschien ben ik ook wel een vreemde eend in de bijt, maar ik vind het TSzijn, en daarna de transitie een enorm zwaar en ingewikkeld proces, en twee gesprekken vind ik wel wat weinig... maar ja... het bespaart wel een hoop frustratie, dus dat heb je alvast gewonnen.
Ik heb een beetje het gevoel dat er maar wat aangerommeld wordt, ook met je gezondheid, bij de VU kreeg ik bijv een heel slechte arts te spreken die duidelijk nergens van afwist. Dan denk je ook soms, wat zit ik hier nu eigenlijk te doen als hij zelf de werking van de medicijnen niet kent...
maar misschien is dat wel algemeen, het blijven mensen geen engelen...

Ja daar was ik al bang voor, dat andere mensen met allerlei meningen zouden komen over mijn snelle groen licht. Had ik misschien beter niets gezegd.

Diagnose is persoon afhankelijk, voor ieder anders ingevuld.

Snoopy en anderen, denk goed na voordat je wat op papier zet, helemaal als er iets is wat bedoeld of juist niet bedoeld op misschien ongunst of op zijn minst verbazing lijkt. En toch ben ik blij dat je het gepost heb, want het zou me niets verbazen als anderen ook staan te kijken maar niets van zich laten horen. Om toch te proberen een beter beeld neer te zetten zal ik er op antwoorden. Verder heb ik het groene licht verdiend, anders had ik het beslist NIET nu al gekregen.

Er lijkt gesuggereerd te worden dat er niet voldoende aandacht is besteed, "dat ze ook even moeten kijken en controleren of jij nog ondersteuning nodig hebt in het proces". Wat als dat al beoordeeld en ingecalculeerd is? Of wil je daar mee beweren dat dat niet gebeurd is?

Allereerst bij twijfel over de bekwaamheid van een psychiater, doe dan zelf onderzoek naar die persoon zelf. Ik vind het niet terecht dat er geïnsinueerd wordt dat de betreffende psychiater niet bekwaam of wat dan ook tekortkomingen zou hebben. In zijn verdediging bij zijn afwezigheid verwerp ik alle verwijzingen in die richting.

Er wordt / werd veel gepost ook door mijzelf over situaties waarin er volgens protocol gehandeld zou worden daar waar volgens ons mogelijk geen zinnige vorderingen gemaakt worden of nodig zijn. Daarbij heb ik zelf geopperd om in duidelijke gevallen eerder over te gaan tot het groen licht en met het verdere traject te starten. Protocol is één ding, maar er is geen mens gelijk en daarin mag dan ""afgeweken"" worden. m.i. Ervan uitgaand dat de betreffende psychiaters uiteraard bekwam zijn. Daar moeten we van uitgaan anders zouden ze er niet in die functie zijn. Voorzover het protocol een vaste aantal gesprekken vraagt.

Uitgerekend ikzelf ben er met twee gesprekken door en krijg posts zoals bovenstaande te lezen. Ga dan niet bij voorbaat ervan uit dat er foutief handelen aan de orde is, of handelen in twijfel trekken. Denk dan alleen "wow, wat een geluk, blijkbaar was het zo duidelijk, waren er geen noemenswaardige redenen om meer gesprekken te doen." En daar ben ik uiteraard zeer content mee. Er is ook nog genoeg tijd om evt opkomende problemen te behandelen. Dit is maar het begin.

Al kan ik het me voorstellen dat als je zelf al meerdere gesprekken hebt gehad en het einde nog niet in zicht is het moeilijk is te aanvaarden dat een ander ogenschijnlijk zo gemakkelijk / snel groen licht heeft en jij nog niet. Ook daar ga ik nog altijd uit van bekwaam verantwoord handelen. Goede zorg verlenen. Er zijn dan blijkbaar zaken die nog een rol spelen waar eerst verandering in moet komen.

Zonder alles ervan te weten kun je nooit wat zeggen over het verloop van gender psychiater gesprekken. Van je eigen gesprekken al, en helemaal niet van anderen. Details gaan dan ook in principe anderen helemaal niet aan. En alleen de psychiater zelf zou kunnen vertellen wat hem / haar heeft doen besluiten wat die heeft besloten.

Omstandigheden bepalen inderdaad veel wat de beoordeling betreft. Dat veel mensen gecompliceerd in elkaar zitten, allerlei lopende zaken hebben die van belemmerende invloed kunnen zijn maken de weg naar het groen licht moeilijk en moet er blijkbaar diverse gesprekken gevoerd worden over een langere tijd.

Daarentegen zijn andere mensen blijkbaar eenvoudiger in te schatten, hebben weinig of geen "lopende zaken" die van direct invloed zijn op de transitie. Blijkbaar val ik daar onder. Jaloers hoef je niet te zijn en de genomen besluit in twijfel trekken even min. Want bv als je een vrouw hebt die jij niet "wil verliezen", of anders om door een transitie, werkt dat belemmerend / vertragend aangaande de transitie maar je hebt wel elkaar, dat is in zo verre iets wat iets waard is. Ik ben alleen staand. Dus dat speelt niet bij mij en speelt vermoedelijk wel mee met de beoordeling. Maar dan leef ik wel alleen en feitelijk eenzaam. Wat heb je liever?

Snoopy ik neem je niets kwalijk. Het groene licht is mij van harte gegund door een wat mij betreft bekwaam psychiater. Voor hetzelfde had ik minstens zes gesprekken die alleen maar protocol waren, pure tijd verlies voor zowel cliënt als psychiater.

Dat er volgens de vele relazen nog zo veel overduidelijk echt fout gaat is zeker bekend. Of menselijk handelen ooit perfect zal worden? Ik denk het niet, maar wat dat betreft, ben ik het wel met je eens, tussen de regels door lezen, dat daar nog veel aan te verbeteren valt, en het liefst op een zeer korte termijn.