Travestie.org

Mara W. schreef:Ik vind de theorie van Douglas Adams in The Hitchhiker's Guide To The Galaxy wel de meest logische, weet je wel, die met de witte muisjes

Mara

Geen idee. Nooit van gehoord.

Joy schreef:-en ik vind dat erg onwaarschijnlijk, god, de schepper, creerde de wereld naar zijn evenbeeld toch?
met een oerknal zou ie daar geen enkel vat op hebben gehad, net als dat je geen vat hebt de uitwerking van een explosie

Hij schiep de mens naar zijn evenbeeld, niet de wereld.

Joy schreef:naast die wetensachappelijke benadering heb ik ook sterk de neiging dat wat gebeurd, niet zonder reden gebeu5d, de kunst is om de reden dir vcoor jou zinvol is eruit te halen

Mijns inziens kan die reden wel in de toekomst liggen en heb ik er nog geen weet van. Dat bedoel ik met het grote plan.

Joy schreef:-kun je daarvan een voorbeeld noemen?

Moeilijk zo even een voorbeeld te geven. Zijn allemaal kleine dingetjes die tesamen mij het gevoel geven dat ik beloond wordt voor de goede weg die ik gegaan ben. Of dat er nog iets voor me in het verschiet ligt. Heb het gevoel dat God een bedoeling met me heeft en dat hij me roept. Zo ben ik vorig jaar voor het eerst sinds jaren naar de kerstmis geweest. Ik heb een ex-buurvrouw die bij een kerkgemeenschap zit en waar ik al herhaaldelijk mee over het geloof gepraat heb. Door mijn verhuizing in 97 was ik het contact met haar verloren en ineens kwam ik haar een half jaar voor mijn SRS weer tegen bij mij in de buurt en blijkt ze een paar straten van mij vandaan een huis te hebben gekocht. Haar kerk heeft één van de mooiste kerstmissen in Lelystad en het plan lag er al een tijd daar heen te gaan. Op een avond vlak voor kerst vorig jaar had ik met haar afgesproken met haar mee te gaan en we zaten wat plannen te maken voor die nacht. Ik had voor de stemming de kerst CD van Mariah Carey opstaan en wees haar op het nummer wat ik het mooist vond op die CD. Namelijk Jezus, What a wonderfull child. Ze vertelde me toen dat er ook veel van dat soort gospelnummers op de planning stonden voor de mis. De dag voor kerst kreeg ik een kaart van één van onze medeschrijfsters op dit forum en daarin stond een gedicht wat "Welkom thuis" heette Ze wenste me dat ik ook thuis zou komen dit jaar en dat bedoelde ze symbolisch omdat ik nogal geworsteld heb met mijn gevoelens de afgelopen twee jaar. Toen mijn ex buurvrouw en ik 's avonds naar de mis gingen bleek het thema van die mis dit keer "Welkom thuis" te zijn en het bijbelse verhaal over de verloren zoon stond daarin centraal. Dit greep me behoorlijk aan en ik heb tranen met tuiten gehuild tijdens de mis. En het mooiste moment was waarop het koor ineens dat ene nummer begon te zingen. Jezus What a wonderfull child. Het leek wel alsof alles speciaal voor mij zo georganiseerd was. Alles bijelkaar, het weer in mijn buurt komen wonen van mijn ex buurvrouw, dat nummer van Mariah Carey, de kaart van Jolanda en het thema van de mis maakte dat ik voelde dat er een plannetje is voor mij en dat dat gestuurd wordt door iets wat meer is dan alleen toeval. En zo heb ik in het verleden wel meer dingen meegemaakt al kan ik het zo één twee drie niet meer ophoesten.

het is mooi om te ervaren

en als je dat relateerd aan god, prima

ik denk dat het ook meespeelt dat je dergelijke verbindingen tussen situaties, gebeurtenissen, voorheen ook wel meemaakte, maar door wat er bij je speelde je het niet kon zien, naarmate je meer jezelf wordt -en dus bij je werkelijke uitgebalanceerde gevoel komt - komt er meer ruimte en kun je meer oog hebben voor dergelijke zaken

het is prettig als je merkt dat de bouwsteentjes, puzzelstukjes, hoe je het wilt noemen, bij elkaar komen

vaak zie je dat het allemaal niet zo ingewikkeld is geweest als dat je het voelde,maar de zioektocht was nu eenmaal nodig

ik ervaar dat ook steeds meer, trans of nie, merk dat zaken steeds lekkerder gaan, alsof je ineens jezelf begrijpt, allen nog die bagage met je meeneemt die je helpen, niet meer niet minder, warvan ej weet, daar kan ik het mee redden

mooi verhaal, mooie gedachte, mooie afsluiter om te gaan slapen

truste

Feitelijk maken we dus hetzelfde mee alleen vanuit een ander perspectief lijkt me inderdaad een prima slot zo.

Dus van het zelfde kanjer ik ga ook maar naar bedje toe.

ze zijn er wel, de gelovige transen

http://www.t-christen.nl/

Er bestaat zelfs iets als "transgendere theologie":

http://www.continuum.nl/index.php?artik ... pgem01.htm

Groetjes, Jeanet

Joanne schreef:

Mara W. schreef:Ik vind de theorie van Douglas Adams in The Hitchhiker's Guide To The Galaxy wel de meest logische, weet je wel, die met de witte muisjes

Mara

Geen idee. Nooit van gehoord.

Moet je lezen, is ook op z'n nederlands verschenen, en ik zeg je nu al, dat je echt in een deuk zal liggen

Liefs Mara

Iets om over na te denken:

Wat voor soort God zou alleen luisteren naar de gebeden van degenen die in Hem (of Haar) geloven?

Lisa

en nog iets

wat is sneller, licht of zwaartekracht:)

Moet je lezen, is ook op z'n nederlands verschenen, en ik zeg je nu al, dat je echt in een deuk zal liggen

-does vertellen in een notedop?:)

Joy

Hallo Joy,

ik zei niet voor niets: dit terzijde lisa
voorstellen dat je als trans in de knoop komt met jezelf doordat je wel een religieuze opvoeding hebt ' genoten '

daar ben ik niewsgierig naar

het gaat eigenlijk wat verder, ik zit me een beetje te verdiepen in een aantal geloven en het valt me op dat de problemen waar men als gelovige tegenaan loopt er voor een heel groot deel niet zouden zijn als men niet zou geloven, dat vind ik boeiend

transseksualiteit wilde ik er in deze context uitlichten

Ik heb jarenlang geworsteld met de vraag of transseksualiteit en geloof samengaan. Ik kwam geen steek verder totdat ik begreep dat God ons geschapen heeft zoals wij zijn, dat wil zeggen: met onze gevoelens en gedachten. Ik vond het antwoord in een psalm die mij nog steeds zeer dierbaar is, en die ik in gesprekken als deze al heel vaak geciteerd heb:

Heer die mij ziet zoals ik ben,
beter dan ik mijzelf ooit ken
kent Gij mij, Gij weet waar ik ga,
Gij volgt mij waar ik zit of sta.
Wat mij ten diepste houdt bewogen:
't ligt alles open voor Uw ogen.

Gij immers hebt mij zelf gemaakt,
mij met Uw vingers aangeraakt,
met toegewijde tederheid
mijn nieren en mijn hart bereid,
mij in de moederschoot geweven,
mij met Uw wonderen omgeven.

Gij zijt mij overal nabij,
uw ogen waken over mij
van toen ik vormloos ben ontstaan.
Gij wist hoe het zou verder gaan.
Ja, in uw boek stond reeds te lezen
wat eens mijn levensweg zou wezen!

In deze psalm lees ik hoe God mij van boven tot onder, en van voor tot achter kent. Hij heeft mij gemaakt. Hij is de beeldhouwer die mij als een kunstwerk met liefde geformeerd heeft. Wanneer k mijzelf afwijs, wijs ik in wezen degene die mij gemaakt heeft af. Toen ik dat snapte wist ik dat ik niet langer hoefde te kiezen voor mijzelf óf God. Want God zal zijn eigen kunstwertk toch niet afwijzen? Ik mocht daarom voor mijzelf kiezen én daarmee voor God kiezen. Ik mocht van mijzelf houden omdat God mij met liefde, naar zijn evenbeeld, gemaakt had. Dát is voor mij het begin geweest van mijn transitie. De harmonie die ik voel sinds God en ik op één lijn zitten is sindsdien nooit meer weg geweest. De liefde die je voor jezelf voelt vertaalt zich in goed zorgen voor jezelf naar lichaam en geest, en vervolgens naar goed zorgen voor de mensen om je heen. Je kunt je naaste immers pas liefhebben wanneer je jezelf liefhebt!

Mooie thread, en diepe vragen, Joy!

Heel veel liefs,
Jolanda

Ik wil nog toevoegen dat voor mij geloof betekent dat ik, vanuit mijn diepste zelf me verbonden voel met heel de schepping. We zijn allemaal door God geschapen en behoren daardoor allemaal als het ware tot hetzelfde lichaam, het lichaam van God. Wanneer je iemand haat is dat eigenlijk hetzelfde als wanneer de hand de voet haat of zoiets. We maken allemaal deel uit van hetzelfde lichaam. Daarom is het zo belangrijk dat we proberen met respect, inlevingsvermogen en vergevensgezindheid proberen samen te leven met anderen. Als iemand ons kwetst zouden we niet boos moeten worden, maar verdrietig, en we zouden de ander moeten proberen te helpen om op een andere manier naar ons te kijken.

Nou ja.... zo sta ik dus in het leven. In naam hoor ik tot de Protestantse Kerk Nederland (zo heten we sinds de kerkfusie), maar ik voel me eerder op een spirituele manier verbonden met God, mensen, de natuur enzovoorts, en voel me erg thuis op de plek waar ik wekelijks naar de kerk ga in de Nieuwe Kerk in Groningen.

Liefs,
Jolanda

Jolanda, van God voel ik ook geen afkeuring, maar het zijn de mensen.
Christen of niet.
Vaak hoor ik je moet niets van anderen aantrekken, maar ik doe dit wel.
Ook geen wonder want ik ben mijn ouders hierdoor kwijt, mijn zus waar ik een fijne band mee had.
En dit om mijn indentiteit, dit omdat ik de weg op ga die ik moet/wil.
Gelukkig voel ik dat God mij bijstaat, al heb ik ook wel eens het idee ddat hij me alleen laat ploeteren.
Later ervaar ik dan de mooie tekst van de voetstappen in het zand.
Je zult het wel kennen





Ik ga niet naar een kerk, maar in mijn uppie ervaar ik hem.

Hoi Elfje,

Jolanda, van God voel ik ook geen afkeuring, maar het zijn de mensen. Christen of niet. Vaak hoor ik je moet niets van anderen aantrekken, maar ik doe dit wel.

Zo ervaar ik dat ook. God keurt mij niet af, en daardoor weet ik dat ik kan en mag leven conform mijn identiteit. Zo heeft God ons het liefst, want zo heeft hij ons immers geschapen? Maar het doet zo zeer wanneer mensen afhaken omdat ze je niet meer kunnen volgen. Ik ben op deze wijze veel vrienden kwijtgeraakt. Maar weet je, de echte vrienden komen pas in je leven wanneer je jezelf durft te laten zien. En zo kan ik nu terugvallen op mensen die ik in voor- en tegenspoed mijn vrienden kan noemen. Ik ervaar dat als een grote troost. Maar met ouders is het anders: die zijn onvervangbaar.

Ook geen wonder want ik ben mijn ouders hierdoor kwijt, mijn zus waar ik een fijne band mee had. En dit om mijn indentiteit, dit omdat ik de weg op ga die ik moet/wil.

Dat is inderdaad vreselijk voor je. Ik merk steeds weer dat, hoe dichter mensen je nastaan, hoe moeilijker ze het vaak hebben met onze transformatie. Zijn er in jouw geval dan helemaal geen lichtpuntjes meer? Zijn alle dingen al gezegd en geprobeerd om het contact weer te herstellen?

Gelukkig voel ik dat God mij bijstaat, al heb ik ook wel eens het idee dat hij me alleen laat ploeteren. Later ervaar ik dan de mooie tekst van de voetstappen in het zand. Je zult het wel kennen.

Ja, het gedicht is overbekend. Heel fraai zo met die foto als ondergrond. Ik ervaar net als jij dat God bij mij is. Hij stuurt steeds de juiste mensen op je pad en helpt je door alle moeilijkheden heen.

Ik ga niet naar een kerk, maar in mijn uppie ervaar ik hem.

Ik ervaar hem overal. Dat is niet zo vreemd, want God ervaar je - waar je ook bent - diep van binnen. Je hoeft hem dus niet overal te zoeken. Hij is gewoon in jou aanwezig "waar je ook gaat of staat". Daarover ging ook het verhaal dat we in de oecumenische middagpauzeviering van afgelopen donderdag besproken hebben:

Ik zocht naar U

Ik zocht naar U, maar kon U niet vinden.
Ik riep luide tot U vanaf de minaret.
Ik luidde de tempelklok
bij het opgaan en ondergaan van de zon.
Ik baadde tevergeefs in de Ganges.
Ik keerde teleurgesteld terug in de Kaäba.
Ik zag overal rond op de aarde;
Ik zocht naar U in de hemel zonder succes,
maar tenslotte heb ik U gevonden
verborgen als een parel
in de schelp van mijn hart.

Voor mij is de kerk belangrijk omdat ik daar (en natuurlijk daarbuiten zoals met jou) mijn geloof kan delen met anderen. Omdat ik houd van de liederen die we zingen en de gebeden die we uitspreken, omdat ik houd van het orgelspel (is een hobby van me), omdat ik me er verbonden voel met mijn overleden vader. Hij overleed op een moment dat hij nog grote moeite had met mijn transformatie. We waren in gesprek, maar er was nog een lange weg te gaan. Ik heb daar veel verdriet over. Daarom wil ik je met klem aanraden alle wegen te bewandelen die mogelijk zijn om het contact met je ouders en je zus te herstellen zolang ze er nog zijn, zodat je je later nooit hoeft te verwijten kansen te hebben laten liggen. Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe!

Liefs,
Jolanda

JolandaM schreef:
Zo ervaar ik dat ook. God keurt mij niet af, en daardoor weet ik dat ik kan en mag leven conform mijn identiteit. Zo heeft God ons het liefst, want zo heeft hij ons immers geschapen? Maar het doet zo zeer wanneer mensen afhaken omdat ze je niet meer kunnen volgen. Ik ben op deze wijze veel vrienden kwijtgeraakt. Maar weet je, de echte vrienden komen pas in je leven wanneer je jezelf durft te laten zien. En zo kan ik nu terugvallen op mensen die ik in voor- en tegenspoed mijn vrienden kan noemen. Ik ervaar dat als een grote troost. Maar met ouders is het anders: die zijn onvervangbaar.

Je gelooft dat god je geschapen heeft als trans waardoor je een zwaar traject moest doorlopen, waarbij je veel kwijtgeraakt bent en je bent hem er dankbaar voor? Als ik door een god geschapen ben, wat ik ten zeerste betwijfel, dan heeft ie me een behoorlijke rotstreek geleverd.