Seksuoloog

[Gerdi]

Hallo Toni.
Wauw, wat een verhaal, en zo herkenbaar. Ik heb geen fotografisch geheugen maar onthoud wel heel veel.
De last die jij meetorst herken ik ook. En als je dan alles wegstopt zonder dat je het echt kunt loslaten, dan wordt je op een gegeven moment overspoeld met je verleden, alsof er een lawine over je heen dendert.
Ik kreeg van mijn therapeute het volgende mee over het loslaten van alle shit uit je verleden

"Je kunt het zien als een ballon die je wilt oplaten. Eerst haal je het tevoorschijn, uit je jas of broekzak. Dan blaas je hem op en dat kan niet zonder dat de ballon zichtbaar en tastbaar is in je handen. Je moet het voelen, aanraken en handelen, tot de ballon gevuld is en dichtgeknoopt, gereed om los te laten en op te stijgen. Dat gaat niet anders. Als je dan zover bent en je vindt dat de ballon helemaal voorbereid is, werp je er nog een laatste blik op, voelt nog één keer de omvang en het gewicht, waarna je de ballon vrijlaat. Om de ballon los te kunnen laten, moet je het voelen en aanraken. Zo is het ook met trauma's, gevoelens, pijn, depressie en noem maar op. Je zult de ontmoeting met en het voelen van...moeten ondergaan/meemaken."

Anders blijft het vluchten voor denk ik. Tenminste, dat is wat ik vele jaren heb gedaan.
Sterkte met het proces wat je ondergaat.
Groetjes Roos

[laura.sparkle]

Hoi Roos,

Mooie metafoor van die ballon, dankjewel !

Liefs, Laura.

[Moniquevdm]

Hoi
Ik heb gesprek gehad met huisarts, deze man begrijpt mij helemaal,
Heeft ook meteen verwijzing aangevraagd bij het vu in Amsterdam
Ik kwam bij hem compleet femme
Hij vond het dapper
Ik kan ook altijd bellen en vragen stellen
Helaas is er een wachttijd
Maar ik heb geduld
Veel liefs monique

[Berdine]

Hoi allemaal,

Wat mooi om te lezen hoe we elkaar hier ondersteunen. Die metafoor van de ballon raakte me echt. Het idee dat je je pijn en verleden moet doorvoelen en aanpakken voordat je het kunt loslaten, herken ik heel erg. Ik draag zelf ook veel mee en weet hoe het voelt als je overspoeld wordt door wat je hebt weggestopt.

Monique, wat een krachtig verhaal van je bezoek aan de huisarts. Het klinkt alsof hij je echt ziet en begrijpt, helemaal zoals jij bent. Dat geeft hoop, ook al is er een wachttijd. Die steun maakt zo’n verschil.

Het is een proces, maar we zetten allemaal stappen. Laten we blijven omarmen wie we zijn, met alles wat daarbij hoort.

Liefs,
Berdine