In mijn beleving (en ook wel een beetje op basis van literatuur hoor..) zijn de meeste TG's en TS-sen al vroeg begonnen... Mijn eerste herinnering gaat terug naar m'n derde levensjaar... heus... TV's "ontwaken" meestal in de pubertijd... Is er een systematiek in te herkennen???
Liefs,
Ilona
Je vroegste ervaringen....
Moderator: Moderators
Ik heb geen idee Ilona of het systematisch is.
Het heeft bij mij als kind altijd al ingezeten toen ik 4 was liep ik
altijd met hand tasjes van mijn moeder of van mijn oma vond dat heerlijk zelfs de pumps van hun had ik dan ook aan..
op latere leeftijd pikte ik de panties van mijn zusje en droeg die onder
mijn eigen kleding..altijd stiekem want tja iemand zal er eens achter komen..ook verkleede ik mij wel eens en deed een rok van mijn moeder aan maar alles was altijd veelste groot en het stond voor geen meter maar ik had plezier en daar ging het ook om..Ik dacht altijd van als ik eenmaal op mij zelf woon dan gaat het allemaal wel over.. maar niet dus.. ook tijdens mijn eerste huwelijk kocht ik mooie lingerie of body,s of strings voor mijn ex maar die hield er helemaal niet van (maar daar zit weer een heel ander verhaal aan vast) en wat zij niet deed deed ik wel en trok het aan wanneer het kon en vond het altijd tegek.
Ik kreeg wel eens dames kleding van mijn zusters voor de rommelmarkt en als daar iets leuks bij zat dan deed ik het aan en poseerde dan voor de spiegel en voelde mij echt tegek ...het stond mij ook goed al zeg ik het zelf.
Dus je ziet het hoelang het er ook al bij mij in zit het is een draad die door mijn leven heen loopt.En die nog niet weet waar die gaat eindigen..
Het heeft bij mij als kind altijd al ingezeten toen ik 4 was liep ik
altijd met hand tasjes van mijn moeder of van mijn oma vond dat heerlijk zelfs de pumps van hun had ik dan ook aan..
op latere leeftijd pikte ik de panties van mijn zusje en droeg die onder
mijn eigen kleding..altijd stiekem want tja iemand zal er eens achter komen..ook verkleede ik mij wel eens en deed een rok van mijn moeder aan maar alles was altijd veelste groot en het stond voor geen meter maar ik had plezier en daar ging het ook om..Ik dacht altijd van als ik eenmaal op mij zelf woon dan gaat het allemaal wel over.. maar niet dus.. ook tijdens mijn eerste huwelijk kocht ik mooie lingerie of body,s of strings voor mijn ex maar die hield er helemaal niet van (maar daar zit weer een heel ander verhaal aan vast) en wat zij niet deed deed ik wel en trok het aan wanneer het kon en vond het altijd tegek.
Ik kreeg wel eens dames kleding van mijn zusters voor de rommelmarkt en als daar iets leuks bij zat dan deed ik het aan en poseerde dan voor de spiegel en voelde mij echt tegek ...het stond mij ook goed al zeg ik het zelf.
Dus je ziet het hoelang het er ook al bij mij in zit het is een draad die door mijn leven heen loopt.En die nog niet weet waar die gaat eindigen..
Mijn vroegste ervaringen gaan terug tot mijn twaalfde. Het zal wel met mijn haarkleur van destijds (blond) te maken hebben dat ik - voor een TS - pas laat begon met experimenteren. Misschien kwam het wel doordat ik opgroeide in een mannengezin.
Overigens, Ilona, vraag ik mij af of het juist is te veronderstellen dat, hoe erger de genderdysfore gevoelens zijn, hoe vroeger men eraan begint.
Liefs,
Jolanda(M)
Overigens, Ilona, vraag ik mij af of het juist is te veronderstellen dat, hoe erger de genderdysfore gevoelens zijn, hoe vroeger men eraan begint.
Liefs,
Jolanda(M)
-
jeannetv
Ik ontdekte mijn eerste gevoelens hieromtrent in mijn 45e levensjaar. Eerst nog onduidelijk en verwarrend, later kreeg het meer vorm.
Toch zijn in mijn leven zaken te vinden die ik nu pas kan plaatsen. Ook ik kocht leuke kleren voor mijn vorige partner die ik mooier vond dan zij. En zo projecteerde ik mijn gevoelens wel meer.
Nu na uitgebreide gesprekken met een therapeut (ik zoek zaken voor mezelf altijd uit) is het duidelijk.
Als ik 20 of zo zou zijn denk ik dat Ts een mogelijkheid voor mij zou zijn. Maar dat ben ik al lang niet meer. Ik heb abraham gezien... Het voelen en verlangen is er niet minder om. Sociaal zijn de hobbels wellicht wel groter geworden. Ik ben blij dat mijn vriendin e.e.a. bespreekbaar heeft gemaakt en gehouden.
Alle liefs voor allen.
Toch zijn in mijn leven zaken te vinden die ik nu pas kan plaatsen. Ook ik kocht leuke kleren voor mijn vorige partner die ik mooier vond dan zij. En zo projecteerde ik mijn gevoelens wel meer.
Nu na uitgebreide gesprekken met een therapeut (ik zoek zaken voor mezelf altijd uit) is het duidelijk.
Als ik 20 of zo zou zijn denk ik dat Ts een mogelijkheid voor mij zou zijn. Maar dat ben ik al lang niet meer. Ik heb abraham gezien... Het voelen en verlangen is er niet minder om. Sociaal zijn de hobbels wellicht wel groter geworden. Ik ben blij dat mijn vriendin e.e.a. bespreekbaar heeft gemaakt en gehouden.
Alle liefs voor allen.
Ik herken ook wel dingen wat je schrijft jeanneTV ik vind het jammer voor je dat je het allemaal niet op jongere leeftijd allemaal had ontdekt had het waarschijnlijk allemaal anders voor je gelopen.
Maar ik vind het fijn om te horen dat je in ieder geval een fijne vriendin hebt die het allemaal begrijpt.
Zo heb ik dat ook bij mijn vrouw die begrijpt mij ook erg goed en we praten er hier dan ook regelmatig over en dat is fijn want dan heb je in ieder geval niet het gevoel dat je er helemaal alleen voor staat.
_________________
Liefs destiny xxx
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: destiny__ op 2001-11-14 09:01 ]</font>
Maar ik vind het fijn om te horen dat je in ieder geval een fijne vriendin hebt die het allemaal begrijpt.
Zo heb ik dat ook bij mijn vrouw die begrijpt mij ook erg goed en we praten er hier dan ook regelmatig over en dat is fijn want dan heb je in ieder geval niet het gevoel dat je er helemaal alleen voor staat.
_________________
Liefs destiny xxx
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: destiny__ op 2001-11-14 09:01 ]</font>
-
besilvia
- daar ben ik weer
- Berichten: 15
- Lid geworden op: wo nov 07, 2001 1:00
- Locatie: Belgie
- Contacteer:
Wanneer mijn "eerste keer" was durf ik niet met zekerheid te zeggen, wel weet ik dat mijn eerste herinnering dateerd uit mijn 5de levensjaar. Thuis helemaal boven op de 2de verdieping stond een enorme kast. Zo'n oude linnenkst met een spiegel op de deur. Hierin bewaarde mijn moeder de reserve lakens en dekens maar lagen ook de oude kleren die te goed waren om weg te geven. Als volleerde peuter weet ik nog dat ik op tijd en stond mijn weg vond naar de kast om die dan open te wrikken (de deur was enorm zwaar en het slot was zeer moeilijk te bedienen op die leeftijd) en op de derde leg-plank (net boven mijn hoofd) tussen de kleding te snuisteren om ze vervolgens aan te trekken en mezelf te bewonderen in de spiegel. Rond dezelfde periode heb ik mij ook op de schoenen collectie geworpen.
Dit spel is blijven doorgaan tot mijn 6 jaar, toen mams als bij toeval haar oude kleren ontdekte onder mijn bed (ondertussen sliep ik soms in haar creme-kleurige satijnen neglige). Haar niet-reageren, gekoppeld aan haar blik waren toen genoeg om mijn uiterste best te doen om het nooit meer te herhalen... en de rest kennen we allemaal.
Ondertussen weet ik iets beter hoe je een collectie outfits handig kan verbergen (in een oude kast met een spiegel en een onmogelijk slot waarvan je de sleutel wegstopt
).
liefs,
Sil.
(aka Silvia)
Dit spel is blijven doorgaan tot mijn 6 jaar, toen mams als bij toeval haar oude kleren ontdekte onder mijn bed (ondertussen sliep ik soms in haar creme-kleurige satijnen neglige). Haar niet-reageren, gekoppeld aan haar blik waren toen genoeg om mijn uiterste best te doen om het nooit meer te herhalen... en de rest kennen we allemaal.
Ondertussen weet ik iets beter hoe je een collectie outfits handig kan verbergen (in een oude kast met een spiegel en een onmogelijk slot waarvan je de sleutel wegstopt
). liefs,
Sil.
(aka Silvia)
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: ilona op 2002-04-18 01:01 ]</font>
Nou... ehhh, bewerkt... weggehaald. Omdat er een verwijzing in voorkwam naar iemand die er bij nader inzien geen prijs meer op stelt geassocieerd te worden met de T-beweging. 't Komt voor he? Dat mensen denken dat ze er vanaf komen. Ik gun het ze... al heb ik er een hard hoofd in
)
Nou... ehhh, bewerkt... weggehaald. Omdat er een verwijzing in voorkwam naar iemand die er bij nader inzien geen prijs meer op stelt geassocieerd te worden met de T-beweging. 't Komt voor he? Dat mensen denken dat ze er vanaf komen. Ik gun het ze... al heb ik er een hard hoofd in
)
Laatst gewijzigd door ilona op zo mei 05, 2002 23:57, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Marcha
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 94
- Lid geworden op: wo jun 20, 2001 2:00
- Locatie: Noord Brabant
Hoi allemaal,
als ik al die stukjes lees dan bekruipt me een gevoel va nostalgie. Mijn eerste herinnering begint zo rond mijn 4e levensjaar en ook ik ben regelmatig "betrapt" door mijn moeder. Na een serie gesprekken met een psycholoog (die eigenlijk ook niet wist wat hij met me moest aanvangen) kwamen mijn ouders tot de conclusie dat ik wel ziek moest zijn. Een gedachte die je als kind (ik was inmiddels 12 jaar) overneemt en zich vastzet. Een leven van verdrukking volgt, steeds mannelijker werk zoeken (zeeman, marinier enz.), je uitermate macho gaan gedragen maar steeds weer het "terugvallen" op de travestie. Schaamte en machteloosheid lijken onverbrekelijk verbonden met deze periodes. Voor duizenden guldens aan kleding en make-up gekocht en weer weggegooid, toegeven, walgen van jezelf, voornemen om het nooit meer te doen en toch weer toegeven... Een schijnbaar eindeloos proces. Tot het moment komt waarop je tot de conclusie komt dat je je leven gevochten hebt tegen jezelf. Ineens besef je dat ontkennen wat je bent, automatisch ook betekend ontkennen wie je bent. Accepteren is dan een oplossing maar dat brengt concequenties met zich mee, want nu moet je er dus ook iets mee doen.
Mijn acceptatie heeft geleid tot het besef dat ik sterk transsexuele gevoelens had, ik heb alleen besloten dat hier niet de weg lag voor mij. Ik beschouw mijzelf als transgender, en toch... Uitgaande van het woord genderdysforie denk ik dat een ieder die zich bevind op deze T-schaal (travestiet, transgender of transsexueel of anders...) genderdysforisch is. Onze behoefte te redeneren in hokjes zodat we kunnen benoemen lijdt er soms toe dat we in een rol gaan zitten die niet echt bij ons past maar waar we gewoon geen ander woord voor kunnen vinden.
Inmiddels weten de meesten wel wie ik ben en wat ik doe voor de kost. Ik heb mijn rol in het leven gevonden! Door de tijd te nemen om mijzelf te helpen ben ik nu in staat anderen te helpen die met een vergelijkbare situatie worstelen.
Bedenk ten alle tijden dat je eerst jezelf moet accepteren voor je kunt verwachten dat anderen je accepteren! Ontken niet wat je bent, hiermee pleeg je "zelfmoord" op je innerlijk. Ik ben heel erg gelukkig dat ik mijn 2e ik heb mogen ontdekken en haar een leven heb mogen geven, ze is tenslotte een wezenlijk onderdeel van wie ik ben als mens.
Ik wens iedereen heel veel plezier, geluk en wijsheid bij het ontdekken van zijn/haar "spiegelziel", en bedenk dat ze er niet voor niets is. Mensen zoals wij bezitten een bijna Goddelijk cadeau, wij mogen beide zijden van het menselijk spectrum herbergen, zorg goed voor deze gast want het geeft je een voorsprong op mensen die geen inzicht hebben op de andere sekse.
Lieve groetjes,
Marcha
als ik al die stukjes lees dan bekruipt me een gevoel va nostalgie. Mijn eerste herinnering begint zo rond mijn 4e levensjaar en ook ik ben regelmatig "betrapt" door mijn moeder. Na een serie gesprekken met een psycholoog (die eigenlijk ook niet wist wat hij met me moest aanvangen) kwamen mijn ouders tot de conclusie dat ik wel ziek moest zijn. Een gedachte die je als kind (ik was inmiddels 12 jaar) overneemt en zich vastzet. Een leven van verdrukking volgt, steeds mannelijker werk zoeken (zeeman, marinier enz.), je uitermate macho gaan gedragen maar steeds weer het "terugvallen" op de travestie. Schaamte en machteloosheid lijken onverbrekelijk verbonden met deze periodes. Voor duizenden guldens aan kleding en make-up gekocht en weer weggegooid, toegeven, walgen van jezelf, voornemen om het nooit meer te doen en toch weer toegeven... Een schijnbaar eindeloos proces. Tot het moment komt waarop je tot de conclusie komt dat je je leven gevochten hebt tegen jezelf. Ineens besef je dat ontkennen wat je bent, automatisch ook betekend ontkennen wie je bent. Accepteren is dan een oplossing maar dat brengt concequenties met zich mee, want nu moet je er dus ook iets mee doen.
Mijn acceptatie heeft geleid tot het besef dat ik sterk transsexuele gevoelens had, ik heb alleen besloten dat hier niet de weg lag voor mij. Ik beschouw mijzelf als transgender, en toch... Uitgaande van het woord genderdysforie denk ik dat een ieder die zich bevind op deze T-schaal (travestiet, transgender of transsexueel of anders...) genderdysforisch is. Onze behoefte te redeneren in hokjes zodat we kunnen benoemen lijdt er soms toe dat we in een rol gaan zitten die niet echt bij ons past maar waar we gewoon geen ander woord voor kunnen vinden.
Inmiddels weten de meesten wel wie ik ben en wat ik doe voor de kost. Ik heb mijn rol in het leven gevonden! Door de tijd te nemen om mijzelf te helpen ben ik nu in staat anderen te helpen die met een vergelijkbare situatie worstelen.
Bedenk ten alle tijden dat je eerst jezelf moet accepteren voor je kunt verwachten dat anderen je accepteren! Ontken niet wat je bent, hiermee pleeg je "zelfmoord" op je innerlijk. Ik ben heel erg gelukkig dat ik mijn 2e ik heb mogen ontdekken en haar een leven heb mogen geven, ze is tenslotte een wezenlijk onderdeel van wie ik ben als mens.
Ik wens iedereen heel veel plezier, geluk en wijsheid bij het ontdekken van zijn/haar "spiegelziel", en bedenk dat ze er niet voor niets is. Mensen zoals wij bezitten een bijna Goddelijk cadeau, wij mogen beide zijden van het menselijk spectrum herbergen, zorg goed voor deze gast want het geeft je een voorsprong op mensen die geen inzicht hebben op de andere sekse.
Lieve groetjes,
Marcha
"mezelf zijn is voor mij al 'anders' genoeg..."
Hallo lieve Marcha,
Het is inderdaad een Godsgeschenk. We bezitten iets moois, maat tevens iets controversieels, waarvan anderen - vanwege de problemen die ze ermee hebben, of omdat men niet weet wat men ermee aan moet - zeggen: "gooi het maar weg". Maar zoals je zegt: daarmee pleeg je zelfmoord op je ziel.
Ik ben nog wel geneigd te vragen, of je iets meer over de "spiegelziel" kunt schrijven? Wat heb je hierover gelezen? Ze is er "niet voor niets", maar waarom dan?
.....
Zij is meer dan deze woorden zeggen.
In mijn lichaam heeft ze plaats gemaakt voor twee.
Maar wie weet een wonder uit te leggen....,
en een wonder draag ik met mij mee!
Dikke kus,
Jolanda(M)
_________________
Laat je meevoeren
in de stroom
van het leven,
leer ervan
en geniet ervan.
Het geluk keert weer
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: JolandaM op 2001-11-29 16:18 ]</font>
O Marcha, wat heb je dit prachtig onder woorden gebracht! Het stukje bezorgde me kippevel. Zo'n opsteker kon ik nog wel even gebruiken 2,5 uur voordat ik mijn ex voor het eerst als Jolanda ontmoet.Bedenk ten alle tijden dat je eerst jezelf moet accepteren voor je kunt verwachten dat anderen je accepteren! Ontken niet wat je bent, hiermee pleeg je "zelfmoord" op je innerlijk. Ik ben heel erg gelukkig dat ik mijn 2e ik heb mogen ontdekken en haar een leven heb mogen geven, ze is tenslotte een wezenlijk onderdeel van wie ik ben als mens.
Ik wens iedereen heel veel plezier, geluk en wijsheid bij het ontdekken van zijn/haar "spiegelziel", en bedenk dat ze er niet voor niets is. Mensen zoals wij bezitten een bijna Goddelijk cadeau, wij mogen beide zijden van het menselijk spectrum herbergen, zorg goed voor deze gast want het geeft je een voorsprong op mensen die geen inzicht hebben op de andere sekse.
Het is inderdaad een Godsgeschenk. We bezitten iets moois, maat tevens iets controversieels, waarvan anderen - vanwege de problemen die ze ermee hebben, of omdat men niet weet wat men ermee aan moet - zeggen: "gooi het maar weg". Maar zoals je zegt: daarmee pleeg je zelfmoord op je ziel.
Ik ben nog wel geneigd te vragen, of je iets meer over de "spiegelziel" kunt schrijven? Wat heb je hierover gelezen? Ze is er "niet voor niets", maar waarom dan?
.....
Zij is meer dan deze woorden zeggen.
In mijn lichaam heeft ze plaats gemaakt voor twee.
Maar wie weet een wonder uit te leggen....,
en een wonder draag ik met mij mee!
Dikke kus,
Jolanda(M)
_________________
Laat je meevoeren
in de stroom
van het leven,
leer ervan
en geniet ervan.
Het geluk keert weer
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: JolandaM op 2001-11-29 16:18 ]</font>
-
Marcha
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 94
- Lid geworden op: wo jun 20, 2001 2:00
- Locatie: Noord Brabant
Lieve Jolanda,
hoe vreemd het ook moge klinken, ik heb dit nergens gelezen maar opgeschreven uit mijn hart. Ik ben wel heel erg blij dat ik je hiermee mocht helpen.
Hoe zwaar het leven soms ook lijkt te zijn, bedenk dat de meeste problemen geen problemen zijn.
We benoemen alleen de situatie problematisch omdat we er tegenop zien. Handel vanuit je eerste gevoel, en als dat gevoel liefde is, zul je liefde terugontvangen.
Ieders 'spiegelziel' is in staat om dit te doen, we verdringen haar alleen omdat zij ons iets tracht te laten doen wat we afgeleerd hebben, namelijk handelen uit liefde. Onze 'spiegelziel' is de kant die we het vaakst verbergen, we hebben dit geleerd van onze ouders, op school en in ons hele verdere leven. Eerst rationaliseren, dan pas doen!
De 'spiegelziel' staat hier haaks op, haar eerste behoefte is eerst doen uit liefde dan pas nadenken. Bedenk dat het eerst pas mogelijk is liefde te geven aan anderen wanneer we eerst van ons zelf hebben leren houden.
Ons eerste gevoel is vaak vrouwelijk, toch heben we 'geleerd' dit te onderdrukken. Hoe vaak kregen we niet te horen: " doe eens normaal!", terwijl we dat nu juist het liefste willen doen maar onder druk van de buitenwereld gaf de 'spiegelziel' zich gewonnen en dus droegen we de spijkerbroek of stropdas, gedroegen we ons zoals 'men' het van ons verwachtte, tegen beter voelen in!!
In ons anderszijn zijn wij allen gelijk!! Wees een leraar of lerares voor de onwetenden, help hen begrijpen wie jj bent en je hoeft je geen zorgen meer te maken over wat je bent.
Wees trots op wie je bent, ontken jezelf niet en weet dat je een mooi mens bent.
Want voor dat we ooit mannelijk of vrouwelijk waren, waren we eerst allemaal mensen.
Heel veel liefs en sterkte,
Marcha
hoe vreemd het ook moge klinken, ik heb dit nergens gelezen maar opgeschreven uit mijn hart. Ik ben wel heel erg blij dat ik je hiermee mocht helpen.
Hoe zwaar het leven soms ook lijkt te zijn, bedenk dat de meeste problemen geen problemen zijn.
We benoemen alleen de situatie problematisch omdat we er tegenop zien. Handel vanuit je eerste gevoel, en als dat gevoel liefde is, zul je liefde terugontvangen.
Ieders 'spiegelziel' is in staat om dit te doen, we verdringen haar alleen omdat zij ons iets tracht te laten doen wat we afgeleerd hebben, namelijk handelen uit liefde. Onze 'spiegelziel' is de kant die we het vaakst verbergen, we hebben dit geleerd van onze ouders, op school en in ons hele verdere leven. Eerst rationaliseren, dan pas doen!
De 'spiegelziel' staat hier haaks op, haar eerste behoefte is eerst doen uit liefde dan pas nadenken. Bedenk dat het eerst pas mogelijk is liefde te geven aan anderen wanneer we eerst van ons zelf hebben leren houden.
Ons eerste gevoel is vaak vrouwelijk, toch heben we 'geleerd' dit te onderdrukken. Hoe vaak kregen we niet te horen: " doe eens normaal!", terwijl we dat nu juist het liefste willen doen maar onder druk van de buitenwereld gaf de 'spiegelziel' zich gewonnen en dus droegen we de spijkerbroek of stropdas, gedroegen we ons zoals 'men' het van ons verwachtte, tegen beter voelen in!!
In ons anderszijn zijn wij allen gelijk!! Wees een leraar of lerares voor de onwetenden, help hen begrijpen wie jj bent en je hoeft je geen zorgen meer te maken over wat je bent.
Wees trots op wie je bent, ontken jezelf niet en weet dat je een mooi mens bent.
Want voor dat we ooit mannelijk of vrouwelijk waren, waren we eerst allemaal mensen.
Heel veel liefs en sterkte,
Marcha
"mezelf zijn is voor mij al 'anders' genoeg..."
hoi
om te beginnen ik weet dat dit een oude en misschien vergeten tread is maar wil toch even mijn eigen gevoelens van me afschrijven en dit lijkt me momenteel even de juiste plek ervoor
.
Degeene onder julie dit dit (hopelijk) lezen ,weten dat ik momenteel op een punt in mij leven ben waarin ik eindelijk mezelf durf te zijn,en alles op een rijtje probeer te zetten van wie of wat ik ben,wel over dat wie en wat ben ik er inmiddels wel uit ik ben een vrouw emotioneel en kwa gevoel alleen uiterlijk (nog) niet.
Doordat ik nu op dit punt in mijn leven ben gekomen heb ik veel om over te denken,ik merk dat het me erg veel helpt om dingen op te schrijven en te delen met anderen,maar voordat ik verder afdwaal van het onderwerp in deze tread
,wou ik het volgende even kwijt wil ik het volgende even kwijt.
Doordat ik momenteel veel met anderen er over praat en lees ,is mij bij het onderwerp hier het volgende opgevallen.
Bij de meeste gaan de eerste herinneringen terug naar zeer jonge leeftijd zo ook bij mij ik kan me bewust terug herinneren naar ongeveer mijn 6de a 7de levensjaar,maar dit even terzijde wat mij opviel is dat bij de meeste deze herinneringen te maken hebben met het aantrekken en dragen van de kleding of schoenen van moeder of zuster of in ieder geval de belangstelling voor de (dames)kleding.
Bij mij is dat namelijk niet de eerste ervaring die ik in verbinding breng met mijn tg>ts gevoel.
A:daar ik momenteel als mezelf leef (lees vrouw) draag ik dames kleding in eerste instantie voor en door de maatschapij daar ik ervaren heb dat als ik mij als vrouw in de maatschappij begeef ik eerder en beter geaccepteerd en gerespecteerd wordt door die zelfde maatschappij als ik ook de daar ""hoegenaamde"" bijhorende kleding draag.
B:pas op de tweede plaats omdat ik de kleding prettig vindt om te dragen en mooi vindt.
C:echter in geen enkel geval omdat de kleding mij bevestigt dat ik een vrouw ben .
Voor mij is kleding alleen iets wat uiterlijk het plaatje compleet maakt ,maar meer tegenover anderen dan voor mijzelf ,of ik nu een prachtige avondjurk of een driedelig pak met stropdas draag ik ben en blijf een vrouw.
maar ik begin weer af te dwalen merk ik .
Mijn vroegste herinnering die ik in verband breng met mijn tg>TS gevoelens is namelijk het volgende.
Het was tijdens een verjaardags feestje van daisy een vriendinnetje/buurmeisje die bij ons op de trap woonde .
zij kreeg van o/a haar ouder een babypop waarom en waardoor weet ik niet maar die pop had op mij een aantrekkings kracht die ik niet kan verklaren wat ik nog steeds herinner is dat ik constant met die pop bezig was ,ik wiegde haar gaf haar een flesje kroelde ermee etc etc.
Achteraf mischien een (vroeg of onbewust moederlijk instinct)ik weet het niet .
Aldat ik weet is dat ik op dat moment ziels gelukkig was .
ook op latere leeftijd is dit steeds terug gekomen heb alltijd zielsveel van kinderen gehouden.
Ook later tijdens de zwangerschap van mijn oudste zuster zag ik iets aan haar ,iets prachtigs wat ik niet kon of kan verklaren ,aldat ik wist was dat er iets prachtigs gebeurde met haar en dat zij iets uitstraalde wat ik om een of andere reden herkende ,en bij elke gelegenheid die ik had lag ik met mijn hoofd op haar buik om te luisteren en te voelen wat daar gebeurde.
Ook na de geboorte greep ik iedere gelegenheid aan om bij het kind te komen ,wou haar altijd de voeding geven aankleden verschonen in bad doen, ermee wandelen in de kinderwagen ermee kroelen,echt alles wat ik maar kon doen om bij het kind in de buurt te zijn.
Sorry ik moet het even hierbij laten
want mijn emoties beginnen nu even de overhand te krijgen .
groetjes joca
om te beginnen ik weet dat dit een oude en misschien vergeten tread is maar wil toch even mijn eigen gevoelens van me afschrijven en dit lijkt me momenteel even de juiste plek ervoor
.Degeene onder julie dit dit (hopelijk) lezen ,weten dat ik momenteel op een punt in mij leven ben waarin ik eindelijk mezelf durf te zijn,en alles op een rijtje probeer te zetten van wie of wat ik ben,wel over dat wie en wat ben ik er inmiddels wel uit ik ben een vrouw emotioneel en kwa gevoel alleen uiterlijk (nog) niet.
Doordat ik nu op dit punt in mijn leven ben gekomen heb ik veel om over te denken,ik merk dat het me erg veel helpt om dingen op te schrijven en te delen met anderen,maar voordat ik verder afdwaal van het onderwerp in deze tread
,wou ik het volgende even kwijt wil ik het volgende even kwijt.Doordat ik momenteel veel met anderen er over praat en lees ,is mij bij het onderwerp hier het volgende opgevallen.
Bij de meeste gaan de eerste herinneringen terug naar zeer jonge leeftijd zo ook bij mij ik kan me bewust terug herinneren naar ongeveer mijn 6de a 7de levensjaar,maar dit even terzijde wat mij opviel is dat bij de meeste deze herinneringen te maken hebben met het aantrekken en dragen van de kleding of schoenen van moeder of zuster of in ieder geval de belangstelling voor de (dames)kleding.
Bij mij is dat namelijk niet de eerste ervaring die ik in verbinding breng met mijn tg>ts gevoel.
A:daar ik momenteel als mezelf leef (lees vrouw) draag ik dames kleding in eerste instantie voor en door de maatschapij daar ik ervaren heb dat als ik mij als vrouw in de maatschappij begeef ik eerder en beter geaccepteerd en gerespecteerd wordt door die zelfde maatschappij als ik ook de daar ""hoegenaamde"" bijhorende kleding draag.
B:pas op de tweede plaats omdat ik de kleding prettig vindt om te dragen en mooi vindt.
C:echter in geen enkel geval omdat de kleding mij bevestigt dat ik een vrouw ben .
Voor mij is kleding alleen iets wat uiterlijk het plaatje compleet maakt ,maar meer tegenover anderen dan voor mijzelf ,of ik nu een prachtige avondjurk of een driedelig pak met stropdas draag ik ben en blijf een vrouw.
maar ik begin weer af te dwalen merk ik
.Mijn vroegste herinnering die ik in verband breng met mijn tg>TS gevoelens is namelijk het volgende.
Het was tijdens een verjaardags feestje van daisy een vriendinnetje/buurmeisje die bij ons op de trap woonde .
zij kreeg van o/a haar ouder een babypop waarom en waardoor weet ik niet maar die pop had op mij een aantrekkings kracht die ik niet kan verklaren wat ik nog steeds herinner is dat ik constant met die pop bezig was ,ik wiegde haar gaf haar een flesje kroelde ermee etc etc.
Achteraf mischien een (vroeg of onbewust moederlijk instinct)ik weet het niet .
Aldat ik weet is dat ik op dat moment ziels gelukkig was .
ook op latere leeftijd is dit steeds terug gekomen heb alltijd zielsveel van kinderen gehouden.
Ook later tijdens de zwangerschap van mijn oudste zuster zag ik iets aan haar ,iets prachtigs wat ik niet kon of kan verklaren ,aldat ik wist was dat er iets prachtigs gebeurde met haar en dat zij iets uitstraalde wat ik om een of andere reden herkende ,en bij elke gelegenheid die ik had lag ik met mijn hoofd op haar buik om te luisteren en te voelen wat daar gebeurde.
Ook na de geboorte greep ik iedere gelegenheid aan om bij het kind te komen ,wou haar altijd de voeding geven aankleden verschonen in bad doen, ermee wandelen in de kinderwagen ermee kroelen,echt alles wat ik maar kon doen om bij het kind in de buurt te zijn.
Sorry ik moet het even hierbij laten
want mijn emoties beginnen nu even de overhand te krijgen .
groetjes joca
Dat je dat op kon brengen...joca schreef:Ook later tijdens de zwangerschap van mijn oudste zuster zag ik iets aan haar ,iets prachtigs wat ik niet kon of kan verklaren ,aldat ik wist was dat er iets prachtigs gebeurde met haar en dat zij iets uitstraalde wat ik om een of andere reden herkende ,en bij elke gelegenheid die ik had lag ik met mijn hoofd op haar buik om te luisteren en te voelen wat daar gebeurde.
Ik bestierf het van jaloezie... 
Maar daar ging het me niet om... Wat me meer in het algemeen van het hart moet, is dat ik niet zo heel veel waarde hecht aan vroege jeugdherinneringen die worden aangevoerd als "bewijs" dat "het" er al vroeg in zat. Da's niet specifiek tegen jou gericht hoor Joca...
Welk kind heeft nooit met de pop van z'n zus gespeeld, de schoenen van oma en het hoedje van moeders opgezet? En hoeveel daarvan groeien er uit tot T*?
Daarnaast: de feiten zijn waarschijnlijk wel correct, maar wie weet nou nog wat 'ie er bij voelde?
't Is een fase Joca, waar je doorheen gaat. Je bent voor jezelf nog druk bezig om alles op een rijtje te krijgen, en dan helpt het een enigszins coherent beeld over je leven op te bouwen. Da's goed en het moet.
Schrijf en praat erover, zoveel als je doeddunkt en zoveel als je nodig hebt. Maar blijf er niet te lang in hangen. Die fout heb ik wel gemaakt en daar word je niet blijer van. Ik bedoel dit... of "het" er nou al jong in zat of niet... feit is dat "het" er nu uitkomt. Als dat lekker en goed voelt (en dat doet het, want als ik het hier niet gelezen had, had ik het gisteren wel gezien), geniet er dan maar gewoon van.
Je verdient het
Liefs - Ilona
Everybody 's free... to feel good 
waar ik nieuwsgieriger naar ben is hoe de omgeving er op reageerde, je ouders , zussen broers, als ze het wisten (bij moeders kun je er vanuitgaan dat ze het een en ander echt wel aanvoelen) en zo niet, hoe was je eigen gedachte en gevoel over hetgeen je deed,en wat betekende dat voor je persoonlijke ontwikkeling?
ik denk dat de gevolgen van die ontwikkeling juist de grootste problemen met zich mee brengen, ipv het t gevoel zelf
wat verklaard overigens bij velen het mer bewuste besef van t gevoelens zo rond de 30 jaar?
shalomm
ik denk dat de gevolgen van die ontwikkeling juist de grootste problemen met zich mee brengen, ipv het t gevoel zelf
wat verklaard overigens bij velen het mer bewuste besef van t gevoelens zo rond de 30 jaar?
shalomm
-
Isabelle Raulin dAymeries
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 230
- Lid geworden op: za aug 31, 2002 14:33
- Locatie: Noord-Holland
- Contacteer:
Hoi Sheibbie,
Dat ik T* ben, weet ik al sinds 1964. Ik was toen drie, en er was een Nutricia-voorleesboekje dat "Wiesje Wollepop" heette. Daar wilde ik elke avond uit voorgelezen worden
. Dat vond mijn omgeving normaal, want elk kind houdt toch van iets zachts en knuffeligs?
Altijd de dameskeding uit de verkleedkist halen, dat heette spelen, en dat was ook normaal. En in 1977 in een netpanty op het podium, dat heette punk, en ook dat was toen normaal
. En in 1989 met een stringbody over de académique op de aerobicvloer, dat kon nog net . Op hakken naar de Havana of de Richter of de iT, vooruit dan maar, androgyn was het toen immers helemaal.
Ik liep toen inderdaad tegen de dertig, en in die periode leerde ik ook mijn vrouw kennen. Was wat vooraf ging inderdaad, zoals Ilona opmerkte, niet zonder zonder gevaar voor "hineininterpretierung" in verband te brengen met genderdysforie, rond die leeftijd liep het echt de spuigaten uit. Ik denk dat dat gewoon de leeftijd is waarop de meeste mannen op jacht zijn. Het valt dan ook op dat je niet jaagt op de manier waarop andere mannen dat doen.
Toen kregen we drie kinderen. Alle zwangerschapsyogalessen meegedaan. En ja, ook de flesjes net zo vastgehouden alsof ik de hummeltjes aan de borst had. En gemutst en geknuffeld. En stikjaloers geweest...
En na 10 jaar huwelijk te horen krijgen dat zij in relatietherapie alleen naar haar prolemen wilde laten kijken, als ik ook naar het mijne liet kijken. Wélk probleem dan? Nou ja, dat je geen echte kerel bent!
Na twee gesprekken en één keer diep ademhalen zat ik in een T* bar, nu pas acht maanden geleden. And the rest is history... Ik denk dat mijn omgeving alles veel eerder door had dan ik . Daarom is acceptatie voor hun zo moeilijk: mijn vrouw gaat er eigenlijk al van uit dat ik TS ben, terwijl ik nog niet eens een A-cup vol krijg.
Dat is in mijn geval een rode draad in de reacties van mijn omgeving: hoe verder het gaat, hoe erger het voor hen wordt, en hoe meer moeite ze ermee hebben.
Maar die avonden waarop ik in liefdevolle harmonie voorgelezen werd uit Wiesje Wollepop, neemt niemand me meer af. En ik laat me niet wijsmaken dat iemand die later geen T* geworden is, dat leuk had gevonden.
Isabelle
Dat ik T* ben, weet ik al sinds 1964. Ik was toen drie, en er was een Nutricia-voorleesboekje dat "Wiesje Wollepop" heette. Daar wilde ik elke avond uit voorgelezen worden
. Dat vond mijn omgeving normaal, want elk kind houdt toch van iets zachts en knuffeligs?Altijd de dameskeding uit de verkleedkist halen, dat heette spelen, en dat was ook normaal. En in 1977 in een netpanty op het podium, dat heette punk, en ook dat was toen normaal
. En in 1989 met een stringbody over de académique op de aerobicvloer, dat kon nog net . Op hakken naar de Havana of de Richter of de iT, vooruit dan maar, androgyn was het toen immers helemaal.Ik liep toen inderdaad tegen de dertig, en in die periode leerde ik ook mijn vrouw kennen. Was wat vooraf ging inderdaad, zoals Ilona opmerkte, niet zonder zonder gevaar voor "hineininterpretierung" in verband te brengen met genderdysforie, rond die leeftijd liep het echt de spuigaten uit. Ik denk dat dat gewoon de leeftijd is waarop de meeste mannen op jacht zijn. Het valt dan ook op dat je niet jaagt op de manier waarop andere mannen dat doen.
Toen kregen we drie kinderen. Alle zwangerschapsyogalessen meegedaan. En ja, ook de flesjes net zo vastgehouden alsof ik de hummeltjes aan de borst had. En gemutst en geknuffeld. En stikjaloers geweest...
En na 10 jaar huwelijk te horen krijgen dat zij in relatietherapie alleen naar haar prolemen wilde laten kijken, als ik ook naar het mijne liet kijken. Wélk probleem dan? Nou ja, dat je geen echte kerel bent!
Na twee gesprekken en één keer diep ademhalen zat ik in een T* bar, nu pas acht maanden geleden. And the rest is history... Ik denk dat mijn omgeving alles veel eerder door had dan ik
. Daarom is acceptatie voor hun zo moeilijk: mijn vrouw gaat er eigenlijk al van uit dat ik TS ben, terwijl ik nog niet eens een A-cup vol krijg.Dat is in mijn geval een rode draad in de reacties van mijn omgeving: hoe verder het gaat, hoe erger het voor hen wordt, en hoe meer moeite ze ermee hebben.
Maar die avonden waarop ik in liefdevolle harmonie voorgelezen werd uit Wiesje Wollepop, neemt niemand me meer af. En ik laat me niet wijsmaken dat iemand die later geen T* geworden is, dat leuk had gevonden.
Isabelle
Get over it.