Dit heb ik ook kort geleden meegemaakt

Carola-Voorvelt · Bericht door **Carola-Voorvelt** » za jan 22, 2005 22:05

Ze had haar illusie nog niet opgeven. Maar niemand geloofde in haar. Iedereen dacht dat ze het toch niet kon.
Ze wilde zichzelf bewijzen, maar hoe hard ze ook probeerde. Ze was er niet toe in staat. Het was een droom die ze niet waar kon maken. Iets wat ze niet kon doen. Ze kon het wel, maar niemand geloofde in haar.

En wat ben je? Zonder support van familie en vrienden. De haat die ik nu heb, voor die mensen. Dat ze haar niet steunden. Dat ze haar niet steunden in haar wil. De wil, die voor mij zo ijzersterk leek.
Zoals de liefde voor haar. Maar toch, het was anders. Het was alsof het een onneembaar fort was.
Maar het was niet zo.

Die dag. Ik herinner ´m nog precies toen ik in Thailand was. De angst die ik de hele dag gevoeld heb. Er was iets mis. Op haar werk de hele tijd die bedrukte stemming. Iedereen voelde het. Nooit zal het meer hetzelfde zijn.
Het bericht was nog niet gekomen. Maar toen, tien voor elf. Ik zal het nooit meer vergeten. De telefoon op mijn hotelkamer ging over. En alles voelde anders.
Mijn gevoel kreeg gelijk. Het bericht. Ze is er niet meer.

Nooit meer samen lachen en huilen. Ik kan niet meer naar haar luisteren. Haar lach blijft me altijd bij. Maar haar echt horen lachen, is anders. Zelfmoord. Gevonden toen ze in leven was, maar het was te laat. Ze overleefde het niet. En komt ook nooit meer terug. De haat die veel mensen vanaf toen hadden tegen haar. Maar het schuldgevoel toen de afscheidbrief tevoorschijn kwam.

Haar leven en de reden op 1 kantje. In die 5 misschien 10 minuten, zag ik mijn eigen leven in een roes voorbij gaan. De tranen bleven maar komen. Maar ik heb de moed opgebracht. Ik had het gevoel dat ik het moest doen. Mijn laatste gift aan haar. Dan was ik klaar voor het afscheid.

Overdosis, zo luidde het. Ik krijg nog steeds rillingen bij dat woord. Haar leven was niets waard. In de ogen van de nabestaanden, was het toch anders. Niet iedereen hield van haar zelfs haar ouders niet.

Ik besef het nog steeds niet. Ook al was je jong, en klein en zo breekbaar. Dit maakt je niet kapot. Het leven gaat door. Zo dacht ik, maar nu niet meer. Ik ben kapot en toch sterk, maar dit doen, nee dat wil ik niet. Je hoort vaak dat mensen dan een einde aan hun leven maken. Of dat ze daar over nadenken. Ik ben er verschrikkelijk verdrietig om. Maar ik kan het niet opbrengen, nadat ik zoveel verdriet heb gezien bij haar afscheid die wel van haar hielden. Ik wil mensen zoiets niet aandoen. Ik wil het ook nooit meer meemaken, maar het gebeurt. Op het meest onverwachte moment.

Het heeft mijn leven veranderd. Vooral omdat er bij haar afscheid muziek werd gedraait. Onder andere Always look at the bright side of life. Blij, precies zoals ze was. Als ik me rot of eenzaam voel, dan zing ik dat liedje op dit moment.

Mijn leven is niet meer hetzelfde. Maar een ding blijft altijd zo, ik hou van haar. Moniek, als je dit hoort, ik hou van je als vriendin. Je had iets wat ik niet kan benoemen. Het heeft me sterk en kapot gemaakt. Dit gevoel is niet te beschrijven. Je bent er niet meer. Als ik de tijd terug had kunnen draaien, dan had ik dat gedaan en je geholpen. Ik hou van je op mijn manier, en dat zal altijd zo blijven.

Kusjes Caroltje. See Ya in Heaven

WilmaB · Bericht door **WilmaB** » za jan 22, 2005 22:41

**slik**

Wilma.

Franciska · Bericht door **Franciska** » zo jan 23, 2005 16:56

Hoi Carola,

Sterkte met dit verlies.

Joanne · Bericht door **Joanne** » zo jan 23, 2005 20:14

Wow schrijvertje je weet ons wel stil te krijgen he maar ondanks alle verlies en beslommeringen ben ik toch heel blij dat je er weer bent. We spreken elkaar snel voor die date naar M. En sterkte meis ik denk aan je.

Mara · Bericht door **Mara** » zo jan 23, 2005 20:52

Ik weet ook ff niks meer te zeggen.....

Carola, ik weet hoe je je voelt, Andrea, ene Ex-vriendin van me is afgelopen jaar voor een trein gesprongen en ik wist dus niet in welk situatie ze was, alles leek zo dat het voor haar goed zal komen, haar bruiloft stond op de planning en opeens is ze niet meer om het trouwjurk aan te trekken, alles is heel mysterieus, van haar vriend is ook niks te vernemen, ze zal wel een afscheidsbrief hebben geschreven maar waar die af is gebleven is een raadsel, haar vriend laat niks los erover, zelfs de politie heeft niks kunnen berijken!

Ik heb wel de vele briefen en fotos van haar nog en die zal ik dus ook in eren houden, zij was echt niet verkeerd en ik heb ook heel veel gejankt om haar, want ergens voel ik me een klein stuk schuld aan haar dood, zij heefd zoveel tegenslagen moeten verduren in haar leven en ik ben er een tegenslag ervan want ik raakde niet zo verlieft op haar zoals zij van mij hield! Nu moet je wel niet denken dat ik volslagen gek ben, ik bezef goed dat zij voor de trein is gesprongen, dus dat het ook haar verantwoording was, maar toch.........

Sterkte meid met je verdriet, het valt alles andere dan mee een dierbare te verliezen, liefs Mara

Carola-Voorvelt · Bericht door **Carola-Voorvelt** » zo jan 23, 2005 21:13

Machteloos, zo voelde ik me op dat moment. Dit is niet de eerste keer dat ik een dierbaar iemand heb verloren. Iedereen zal wel weten voodat iemand dit soort beslissingen gaat nemen heel wat vooraf is gegaan. Dan praat ik niet eens over transesekualiteit maar in alles in zijn/haar algemeenheid.
Respecteren kan ik het niet, want een ieder laat toch dierbaren achter die wel van een persoon kunnen houden. De reden van mij is ook altijd dat ik een luisterend oor heb voor een ander en in mijn subtiele mannier een antwoord kan geven. Toch kan ik begrijpen dat het niet altijd een bevredigend antwoord kan zijn wa zij of hij wil horen. Tja dan de vraag wat zou je nog meer kunnen doen ... in mijn opinie niets.

Zelf heb ik er wel eens aan gedacht om het forum te verlaten. Vaak dezelfde herhalende onderwerpen (wat ik dan wel weer kan begrijpen voor de nieuwkomers) maar voor andere onder ons kom op er is nog zoveel meer in het leven, pluk de dag die je iedere dag in de ochtendgloren voorgeschoteld krijgt. Tegenslagen hebben wij allemaal en als iemand tegen mij zegt dat hij / zij dat niet heeft geloof ik hem of haar niet.

Op mijn mannier probeer ik onderwerpen aan te snijden die los staan van TS zijn. En ook dit wil natuurlijk niet zeggen dat ik soms volmondig mee zit te babbelen. Ik weet inmiddels wat depressief zijn is en zwaar overspannen, toch ga ik er weer tegen aan. Stapje voor stapje en laat het lijntje maar eens vieren maar ik zal het snel weer strak trekken en als winnaar voor mezelf sterker eruit komen.