Snap jij het nog?

[Daphne_B]

Het is nu zaterdag 19 februari 2005, eigenlijk mijn T&T-avond in Nieuwegein. Door de omstandigheden thuis ben ik niet gegaan ook al had ik er veel zin in. Kennelijk moet het zo zijn want ik geloof niet in toeval. Ik dacht op de goede weg te zijn. De opmerkingen van mijn vrouw hebben me echter weer terug bij af gebracht. De eerste opmerking “ga jij maar naar de psycholoog”, de tweede “het is al erg genoeg”. Als blikken konden doden was ik er al lang niet meer geweest. Ik ging er tot op heden vanuit dat ik niemand kwaad deed met mijn t-gevoelens. Dit is een misvatting geweest. Ik heb de situatie dus schromelijk overschat. Het dubbele gedrag van mijn vrouw roept bij mij twijfels op. Laatst hebben we zelfs een truitje gekocht voor Daphne. Accepteert ze het nu wel of niet? Ik ben bekend met het feit dat de langzaamste het tempo bepaalt in de acceptatie van het t-zijn in een relatie. Ik heb echter het gevoel dat we nu op de weg terug zijn. Ik ga hier echt kapot aan. Ik voel me moe, in de steek gelaten en weet het eerlijk gezegd ook niet meer.

Sorry dat ik jullie verveel met mijn verhaal, ik wil het gewoon even kwijt.

[mireille]

Ik leef met je mee, Daphne... ken het gevoel maar al te goed...

[Lisa met een S]

Daf,

Ik was het ook van plan, maar ben niet gegaan -- meer omdat ik gewoon de laatste tijd het zo druk heb, dat ik de puf er niet voor had. Maar ik voel met je mee. Ook ik herken dat. Soms gebeurt er iets -- kan niets met je travestie te maken hebben -- waardoor het allemaal teveel wordt voor je partner, en reageert ze af hierover. Wanneer de gemoederen (zowel bij haar als bij jou) weer gezakt zijn, praat er rustig over, en zoeken jullie samen uit waarom dit is gebeurt, en wat jullie er samen aan kan doen om te voorkomen dat jullie allebei gefrusteerd raken op zulke momenten.

Sterkte en liefs,
Lisa

[Elsa]

Het is inderdaad moeilijk wanneer tegenovergestelde signalen gegeven worden. Ik herken wel iets in het gedrag van jouw vrouw Daphne, in het begin ging het hier af en toe net zo. Ik deed de was voor D2 en kocht af en toe zelfs iets, om dan een maand later te zeggen dat ik er nietsmee te maken wilde hebben. Inderdaad iets onbenulligs kon dit dan weer bovenaan in je gevoel raken en ja, dan krijg je deze toestanden. De eerste jaren ging hij nooit ergens heen, en ik denk dat dit in onze situatie goed is geweest. Misschien is je vrouw wel bang jou te verliezen, zou kunnen. Wat zij zegt over praten met een psycholoog, dan kunnen jullie beter samen gaan. Wanneer jullie samen verder willen gaan heeft zij ook advies nodig hierin, wens je sterkte elsa