hoe voelt een vrouw

[Irene_y]

Hoi meiden, zoals ik schreef bij mijn introductie voel ik me vrouwelijk. Je leest en hoort het ook veel van de anderen natuurlijk. Maar wat is dat eigenlijk dat gevoel. Of hoe voelt een vrouw. Ik ken natuurlijk de Yin / Yang theorie en dat helpt. Ook heeft het met hormonen te maken en hersenhelften. Maar ik probeer het gevoel in zijn kern wat nader te raken. Hebben jullie hierover al eens geschreven of nagedacht.. eh.. gevoelt?

lieve groet Yoelle

ps: dit was per abuis ook al geschreven onder "hallo Allemaal"

[Joy]

Ik weet niet helemaal wat je bedoeld

Je vrouwelijk voelen kan ik me wat bij voorstellen, je vrouw voelen ook
wil je een beschrijving van die gevoelens?

Joy

[Irene_y]

inderdaad Joy, vind het nog niet gemakkelijk om te definieren. Zoveel vrouwen, zoveel gevoelens waarschijnlijk. En ook is het hier waarschijnlijk een continuum van héél erg vrouwelijk tot veel minder. Dat laatste meer mannelijk wellicht. Maar wat is je mannelijk voelen precies? Dominant, aktief, hard? Ik heb er niet zo'n gevoel bij merk ik, beetje leeg eigenlijk. In tegenstelling tot vrouwelijk, rond, zachter, persoonlijker meer intuitief. Als je een definitie hebt die past hou ik me wel aanbevolen.

Ik merk dus dat ik het gemakkelijk zeg en wil beetje beter weten wat het nu eigenlijk is. Als vrouw voel ik me wel prettig, veel meer mezelf en ontspannend..

realiseer me dat deze vraag filosofisch is, maar dat brengt je juist dichter bij de werkelijkheid.

groetjes Yoelle

[Joy]

Ik haal iig uit je tekst dat je mannelijke gevoelens je niet zo bevallen en je vrouwelijek gevoelens des te meer

je hebt dus in ieder geval onderscheid kunnen maken

benoemen is vaal lastig, woorden schieten tekort en kunnen noot een gevoel volledig omschrijven

je haalt al aan: rond, zachter, persoonlijker meer intuitief

dat is iig je beleving

waarom wil je er een definitie van maken?

joy

[Irene_y]

och het past goed in mijn ontdekkingstocht merk ik en helpt me beter te plaatsen waar ik mee bezig ben. Ik wil me er dus niet te gemakkelijk van afmaken en of me zelf wat wijs maken/aanpraten.

Mijn man gevoel? dat is al lange tijd en het doet me eigenlijk niet veel; erg neutraal, soms zit het me in de weg.
Het vrouw gevoel is inderdaad intenser.

Yoelle,

[Joy]

ok

zelfonderzoek, niks mis mee

emoties/gevoelens zijn ook best verwarrend, lopen bij vlagen door elkaar heen

de key is denk ik dat je leert luisteren naar je gevoel, en gaat leven naar het prettige gevoel, niet naar het onprettige

geld zowieso los van man of vrouwgevoelens, tis alleen in deze context wat lastiger

joy

[Coco]

Mannen voelen met het verstand, vrouwen met het hart. Uitzonderingen daargelaten uiteraard.

[Frederique_]

Ik denk dat je hier de hamvraag stelt waar half psychologiserend-Nederland heeeeel erg graag een antwoord op zou hebben omdat het de diagnose zoveel gemakkelijker zou maken

Serieus: ik heb een tijdlang (een paar maanden) met dezelfde vraag geworsteld en ben er toen niet uitgekomen, omdat ik voor elk voorbeeld waarvan ik dacht "da's nu typisch vrouwelijk" me ook een man kon voorstellen - en omgekeerd. Sterker nog: als je alle "typisch vrouwelijke" (psychische) kenmerken onder elkaar zette kende ik zo twee of drie mannen die aan dat steriotype beeld voldeden - terwijl niemand die mannen "verwijfd" noemt.

En dus ben ik ermee opgehouden . Ik voel me vrouw omdat ik me meer verwant voel met vrouwen dan met mannen. Hoe dat komt? Geen idee...

Groetjes,

Frederique

[Caroline B]

Je gevoelens onder woorden brengen is eigenlijk onbegonnen werk. Ik zie het als jezelf associëren met een vrouw. Je kunt de vrouw ook zo bewonderen dat je er zelf ook graag een zou willen zijn. Maar dat is niet je vrouw voelen. Als ik me vrouw voel en ik kijk als ik net uit bed kom ’s ochtends in de spiegel, dan schrik ik me rot. “Dat ben ik toch niet” denk ik dan. Dat is niet het mooiste moment van de dag. Dus heb ik afgeleerd om dan in de spiegel te kijken. Tevens verslind ik allerlei vrouwenbladen, terwijl de autobladen of de ‘Play Boy’ met totaal niet boeien. Of dat nu aan mijn hersenen en/of hormoonspiegel ligt, is eigenlijk een andere vraag. Het één is een beleving de ander een constatering.

[lief dinnetje]

Frederique schreef :

Serieus: ik heb een tijdlang (een paar maanden) met dezelfde vraag geworsteld en ben er toen niet uitgekomen, omdat ik voor elk voorbeeld waarvan ik dacht "da's nu typisch vrouwelijk" me ook een man kon voorstellen - en omgekeerd. Sterker nog: als je alle "typisch vrouwelijke" (psychische) kenmerken onder elkaar zette kende ik zo twee of drie mannen die aan dat steriotype beeld voldeden - terwijl niemand die mannen "verwijfd" noemt.

En dus ben ik ermee opgehouden . Ik voel me vrouw omdat ik me meer verwant voel met vrouwen dan met mannen. Hoe dat komt? Geen idee...

Uiteraard niet Frederique.
Maar dat zal nog wel komen. (ik hoop het voor jou)
Belangrijk is wel dat je dan ook gaat leven (tussen de mensen) en ik hoop dan voor jou dat ze je toelaten in 'hun' wereld.
Dat neemt wel wat tijd.

Vrouw ben je vooral als vrouw tussen de andere vrouwen .... al de rest is illusie.
Vrouw ben je voor een stuk ook door een man of door een andere vrouw (als lesbienne)
Het is pas als je met anderen en door anderen (en voor anderen) begint te leven dat je een antwoord op je vragen zal krijgen.
Zolang dat je daar niet aan toe bent, laat je die vraag maar beter rusten.

Oh ja, je hoeft de weg absoluut niet alleen af te leggen hoor, de oestrogenen helpen je enorm hierbij.
Maar stop a.u.b met dat onderwerp : rationeel en met lijstjes van 'gedrag' te benaderen , want daar heeft 'gevoel' gewoon niks mee te maken.
Om een klein beetje te snappen wat ik wil zeggen ..... is het nuttig om over dit onderwerp niet langer boeken vol te schrijven of forums vol te 'posten' maar het 'gevoel' proberen te ondervinden in Real Life.
Dat is echt de enige manier .....
Het alternatief is nog enkele jaren 'rondjes' blijven draaien.


Deze zin begint voor mij steeds meer en meer duidelijkheid te krijgen :


At this point transitioners tend to separate into two major groups: Those who will stay visibly present in society as "postop transsexuals", and those who will move on much futher towards social assimilation as women.

Als dat je lukt, dan weet je wat de totaliteit is van je 'vrouw voelen'.
Sociaal dan wel ... fysiek is nog iets anders.
Maar die weg is zo verdomd lang .......... en het is heel erg hard als je in het verkeerde gender/lichaam geboren bent.

Men zegt dat een transitie ongeveer 5 jaar neemt, wel mijn 'gevoel' is nu dat je step by step gedurende die 5 jaar zelf zal 'ondervinden' wat dat zich 'vrouw' voelen wil zeggen.
Met andere woorden dat 'gevoel' is onderhevig aan een hele pak factoren en percepties en is ook constant in evolutie !
Noodzaak is en blijft dat je je leven echt 'start' in de genderrol van vrouw.


Groeten,

Melina

[Ciska Lacomte]

@ Melina:

Was ik Componist, dan schreef ik er muziek bij.............

Ciska.

[Mara]

Precies Melina.....je hebt het un beetje, of zeg maar helemaal op de punt gebracht!

Het is zo leuk acceptatie en waardering te krijgen zonder zich zelf voortdurend moeten uitleggen! Ik ben nie erg passabel, maar het blijkt, dat ik ondanks dit toch zo langzaam mun plek vind, sta nu op trukstop Vipiteno(passo di brennero) en un andere nederlander kwam op me af omdat die van me heeft gehoort via via, ik kende hem nie, maar het was zo leuk, dat die me van zijn bedrijf vertelde, dat daar ook un vrouw aan het rijden is, niks over mun transerij of zo, neuh joh gewoon allerdagse themen en het was gewoon vet, dat hij me zonder gedoe gewoon als vrouw heeft waargenomen......

.....het streelt zo geweldig je ego, mun dag kan niet meer stuk

Groetjes van un ergens best tevredene Mara

[mina]

Vrouw ben je vooral als vrouw tussen de andere vrouwen .... al de rest is illusie.

Hoi Melina,

Even een vraagje... Voel je je nu ook meer verwand met vrouwen dan bijv voor je transitie? Ikzelf voel bijv niet heel veel verwandschap met vrouwen omdat ik meestal de indruk krijg dat ze een totaal ander leven hebben geleid als ik. Ik kan wel goed met meisjes omgaan - maar daar bedank ik ook mijn (deels?) vrouwelijke identiteit voor, maar verwandschap - is wel erg veel gezegd op het moment. Ik voel me toch wel heel anders als een biovrouw hoor (vermoed ik!).

Groetjes,
Mina

[Babette]

Hoi hoi,

het blijft een interessant vraagstuk. Wel is het zo dat ik me veel meer verwant voel aan vrouwen dan aan mannen. Het helpt dan wel, in mijn geval, als je samenleeft met een vrouw, onze gezamelijke vriendinnen waarmee we toch wel hele vrouwelijke dingetjes delen. Ik weet niet in hoeverre jullie ook partners hebben.

Vroeger voelde ik me ook al meer verwant met vrouwen, maar het lijkt alsof dit steeds sterker wordt naarmate ik groei.... Het is een fascinerend proces...

En bio-vrouwen, tsja, die geven leven en menstrueren, en dat zit er voor ons niet in.

Groetjes en liefs,

Babette.

[Irene]

Babette schreef:

En bio-vrouwen, tsja, die geven leven en menstrueren, en dat zit er voor ons niet in.

Dat is ook niet bepaald een feest hoor Babette.

Irene