Hallo,
Ik heb me al weer geruime tijd geleden als lid laten registreren, maar er tot op heden nog niets mee gedaan. Nu ben ik er aan toe om mij voorstellen. Mijn naam is PTR (ik heb de klinkers bewust weggelaten omdat ik nog niet weet of het Peter blijft, of Petra wordt). IK ben 50, woonachtig in het midden van het land. Al heel lang, meer dan 30 jaar, twijfel ik wat ik nu precies ben. Ik ben in ieder geval TG, mogelijk zelfs TS. Ik ben redelijk practisch ingesteld. Dwz als het zo is, dan is het zo en zal ik het een plaats in mijn leven moeten geven.
Op dit moment zie ik er (nog) redelijk mannelijk uit, maar er is wel sprake van veranderingen. Sinds enige tijd is er bij mij sprake van borstgroei (door homeopatische middelen). De rest heeft zijn tijd nodig zullen we maar zeggen.
Mochten jullie vragen hebben dan hoor ik het wel.
Groetjes,
PTR
Eindelijk dan maar voorstellen
Moderator: Moderators
Hoi PTR en anderen meiden,
Deze topic lezende was voor mij dan ook maar de aanleiding om eens wat te schrijven. Tot nu toe, net als PTR, alleen maar gelezen maar nog niets geschreven. Ben al wel een paar weken lid van dit forum.
Aanleiding om uberhaupt hier lid te zijn is de enorme twijfels die ik de laatste tijd voel over wat ik nu eigenlijk ben.
Even iets over mezelf; Ik ben Lisette, 48 jaar, heb een relatie en een dochter van 13 en inmiddels al geruime tijd (bijna 20 jaar) travestiet. Ben hierin al best wel ver, ga regelmatig naar steden om te winkelen of met een TG vriendin ergens een hapje te eten, en inmiddels weten bijna alle goede vrienden en vriendinnen van het bestaan van Lisette. Dit was allemaal OK tot een paar maanden geleden toen ik bij mezelf ontdekte dat ik twijfelde of dit wel 'genoeg'was. De behoefte om mezelf vrouw te voelen is alleen maar toegenomen.
Ik ben mezlef an het inlezen op internet met artieklen over transgenderisme en transsexualiteit want ik weet echt nog niet welke kant het op zal gaan.
Van de week op een avond toen ik omgekleed was en als Lisette in de spiegel keek dacht ik voor het eerst echt: ja dat ben ik, zo hoort het te zijn.
Ik heb ook de indruk dat Lisette behoorlijk drukt op de relatie met mijn vriendin. Niet omdat zij Lisette niet accepteert maar meer omdat ikzelf soms moeite heb om me in de mannenrol te bewegen en te manifesteren.
Ik denk er soms serieus over na om me bij de VU te laten inschrijven om er wellicht d.m.v. deskundig onderzoek achter te komen wat ik nu eigenlijk ben.
Goed, voor zover een korte introductie van mezelf.
Groetjes,
Lisje
Deze topic lezende was voor mij dan ook maar de aanleiding om eens wat te schrijven. Tot nu toe, net als PTR, alleen maar gelezen maar nog niets geschreven. Ben al wel een paar weken lid van dit forum.
Aanleiding om uberhaupt hier lid te zijn is de enorme twijfels die ik de laatste tijd voel over wat ik nu eigenlijk ben.
Even iets over mezelf; Ik ben Lisette, 48 jaar, heb een relatie en een dochter van 13 en inmiddels al geruime tijd (bijna 20 jaar) travestiet. Ben hierin al best wel ver, ga regelmatig naar steden om te winkelen of met een TG vriendin ergens een hapje te eten, en inmiddels weten bijna alle goede vrienden en vriendinnen van het bestaan van Lisette. Dit was allemaal OK tot een paar maanden geleden toen ik bij mezelf ontdekte dat ik twijfelde of dit wel 'genoeg'was. De behoefte om mezelf vrouw te voelen is alleen maar toegenomen.
Ik ben mezlef an het inlezen op internet met artieklen over transgenderisme en transsexualiteit want ik weet echt nog niet welke kant het op zal gaan.
Van de week op een avond toen ik omgekleed was en als Lisette in de spiegel keek dacht ik voor het eerst echt: ja dat ben ik, zo hoort het te zijn.
Ik heb ook de indruk dat Lisette behoorlijk drukt op de relatie met mijn vriendin. Niet omdat zij Lisette niet accepteert maar meer omdat ikzelf soms moeite heb om me in de mannenrol te bewegen en te manifesteren.
Ik denk er soms serieus over na om me bij de VU te laten inschrijven om er wellicht d.m.v. deskundig onderzoek achter te komen wat ik nu eigenlijk ben.
Goed, voor zover een korte introductie van mezelf.
Groetjes,
Lisje
Hoi Irene,
Nee, die indruk had ik ook al ja
Dat is natuulijk heel fijn om te weten maar helaas maakt het het 'probleem'er niet minder om. Maar misschien kom ik door dit forum meer te weten over ons 'probleem'. Uiteindelijk zittener hier een behoorlijk aantal ervarings deskundigen bij elkaar.
Waar ik b.v erg benieuwd naar ben is of er hier mensen ziijn die bij het VU geweest zijn. Ik las ergens dat er zo'n 200 aanmeldingen per jaar zijn bij het gendertean daar en er maar heel erg weinig echte behandelingen worden gestart. Er vallen dus nogal wat mensen af in de begingesprekken.
Groetjes,
Lisje
Nee, die indruk had ik ook al ja
Dat is natuulijk heel fijn om te weten maar helaas maakt het het 'probleem'er niet minder om. Maar misschien kom ik door dit forum meer te weten over ons 'probleem'. Uiteindelijk zittener hier een behoorlijk aantal ervarings deskundigen bij elkaar.
Waar ik b.v erg benieuwd naar ben is of er hier mensen ziijn die bij het VU geweest zijn. Ik las ergens dat er zo'n 200 aanmeldingen per jaar zijn bij het gendertean daar en er maar heel erg weinig echte behandelingen worden gestart. Er vallen dus nogal wat mensen af in de begingesprekken.
Groetjes,
Lisje
-
Morbide
- Forumdiva
- Berichten: 1636
- Lid geworden op: vr mar 16, 2007 12:52
- Locatie: Drachten
- Contacteer:
Yup. Mooi hè? Denk je eens in hoeveel ellende dat de familie etc bespaart.lisje schreef: Er vallen dus nogal wat mensen af in de begingesprekken.
Echt een specifieke reden voor het onderwerp "travestie" hebben we niet. Maar onderwerpen als tienerzwangerschap, anorexia, HIV/aids, ... enz. waren al te vaak aanbod gekomen en die mochten we niet meer kiezen.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Sja...
'k Zit nu ruim een jaar bij de VU in de diagnosefase. En niet met veel plezier. Weet precies wat ik wil, da's in het afgelopen jaar ook 0,0 verandert. Kijk eens hoeveel plezier de VU mij oplevert
N.B: niet persoonlijk bedoeld.
Groetjes,
Frederique
'k Zit nu ruim een jaar bij de VU in de diagnosefase. En niet met veel plezier. Weet precies wat ik wil, da's in het afgelopen jaar ook 0,0 verandert. Kijk eens hoeveel plezier de VU mij oplevert
N.B: niet persoonlijk bedoeld.
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Nee, want iemand die zich 1 maand na mij aangemeld heeft en die wel het hele traject inclusief SRS wil zit ook nog steeds in die mallemolen...
Groetjes,
Frederique
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
Morbide
- Forumdiva
- Berichten: 1636
- Lid geworden op: vr mar 16, 2007 12:52
- Locatie: Drachten
- Contacteer:
Er staat ook geen limiet op de leeftijd waarop je jezelf bij de VU aan kunt melden, waarom zou er dan wel een grens voor bedenktijd voor de VU gelden. Bij twijfel wat langer gesprekken in plaats van rood licht lijkt me in het belang van de patiënt. Ik snap prima dat als iemand voor zichzelf de knoop heeft doorgehakt, dat diegene dan haast heeft. Maar als ik tegelijkertijd hier om me heen zie, dan snap ik ook prima dat de VU geen haast maakt.
NB ook niet persoonlijk bedoeld.
NB ook niet persoonlijk bedoeld.
Echt een specifieke reden voor het onderwerp "travestie" hebben we niet. Maar onderwerpen als tienerzwangerschap, anorexia, HIV/aids, ... enz. waren al te vaak aanbod gekomen en die mochten we niet meer kiezen.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Ik ben van mening dat het kant nog wal slaat dat de VU voor mensen wil bepalen of die mensen wel-of-geen hormonen zouden moeten gaan gebruiken en wel-of-niet een SRS moeten ondergaan.
Het idee is gebaseerd op de aanname dat een psycholoog diagnose kan stellen. Nu weet ik niet waar andere transen hun wens voor hormonen op baseren. Ik doe dat in ieder geval niet op basis van mijn verleden (vragen over mijn verleden nemen nu 40% van de tijd), op basis van mijn seksuele fantasieën of voorkeuren (weer 40% van de tijd) of op basis van mijn relatie met mijn ouders (20% van de tijd). Als de redenen waarom ik wel hormonen wil (voel me rustiger, zorg beter voor mezelf in de vrouw-rol, draag al ruim een jaar 24/7 nep-borsten en wil nu "echte", ben jaloers op vrouwen die wel "echte" hebben en ik niet) nooit aan bod komen omdat we 100% van de tijd met vragen bezig zijn die voor mijn gevoel sterk irrelevant zijn... Als iemand een gebroken been gaat diagnoseren door foto's van mijn hersenen te maken dan denk je ook "waar zijn die lui in *vredesnaam* mee bezig". En dat gevoel heb ik nu dus ook heel sterk...
Artsen en psychologen zouden eens eerlijker naar zichzelf toe moeten worden. Een arts/psycholoog kan geen genderdysforie-diagnose stellen zolang men niet kan voelen wat een patiënt voelt. En dat kan men (nog lang) niet. En dat kan ook niet door in opperste zorgvuldig een sterk gestandaardiseerde onzin-methode te volgen.
Nu zou je zeggen "als zij daar nu gelukkig mee zijn, laat ze dan". Of, wat jij schrijft, "als mensen er jarenlang over doen om bij de VU te komen waarom zou de VU zich dan haasten". Daar is maar één antwoord op: als jij dat ook vindt als je een gebroken arm of been hebt, dan spreken we elkaar weer. Want je hebt ook jarenlang met een gezonde arm gelopen en zult in de toekomst weer jarenlang met een gezonde arm gaan lopen - wat maakt die 15 maanden met een onbehandelde gebroken arm lopen dan uit?! Niemand die het met zo'n stelling eens is. Maar als een aandoening psychisch is heeft niemand haast...
Nog een vergelijking: bij een homo-huwelijk hoeven homo's ook niet 15 maanden door een malle-molen om te bewijzen dat ze homo en geen hetero zijn. Meisjes die een abortus willen plegen wachten 5 dagen en niet langer. Oude mannetjes en vrouwtjes die het leven niet meer zien zitten wachten een paar weken. Bij transen is het *doodnormaal* om bij 100% van de transen meer dan een jaar te wachten. En niemand die het gevoel lijkt te hebben dat er dan iets niet klopt...
Groetjes,
Frederique
Het idee is gebaseerd op de aanname dat een psycholoog diagnose kan stellen. Nu weet ik niet waar andere transen hun wens voor hormonen op baseren. Ik doe dat in ieder geval niet op basis van mijn verleden (vragen over mijn verleden nemen nu 40% van de tijd), op basis van mijn seksuele fantasieën of voorkeuren (weer 40% van de tijd) of op basis van mijn relatie met mijn ouders (20% van de tijd). Als de redenen waarom ik wel hormonen wil (voel me rustiger, zorg beter voor mezelf in de vrouw-rol, draag al ruim een jaar 24/7 nep-borsten en wil nu "echte", ben jaloers op vrouwen die wel "echte" hebben en ik niet) nooit aan bod komen omdat we 100% van de tijd met vragen bezig zijn die voor mijn gevoel sterk irrelevant zijn... Als iemand een gebroken been gaat diagnoseren door foto's van mijn hersenen te maken dan denk je ook "waar zijn die lui in *vredesnaam* mee bezig". En dat gevoel heb ik nu dus ook heel sterk...
Artsen en psychologen zouden eens eerlijker naar zichzelf toe moeten worden. Een arts/psycholoog kan geen genderdysforie-diagnose stellen zolang men niet kan voelen wat een patiënt voelt. En dat kan men (nog lang) niet. En dat kan ook niet door in opperste zorgvuldig een sterk gestandaardiseerde onzin-methode te volgen.
Nu zou je zeggen "als zij daar nu gelukkig mee zijn, laat ze dan". Of, wat jij schrijft, "als mensen er jarenlang over doen om bij de VU te komen waarom zou de VU zich dan haasten". Daar is maar één antwoord op: als jij dat ook vindt als je een gebroken arm of been hebt, dan spreken we elkaar weer. Want je hebt ook jarenlang met een gezonde arm gelopen en zult in de toekomst weer jarenlang met een gezonde arm gaan lopen - wat maakt die 15 maanden met een onbehandelde gebroken arm lopen dan uit?! Niemand die het met zo'n stelling eens is. Maar als een aandoening psychisch is heeft niemand haast...
Nog een vergelijking: bij een homo-huwelijk hoeven homo's ook niet 15 maanden door een malle-molen om te bewijzen dat ze homo en geen hetero zijn. Meisjes die een abortus willen plegen wachten 5 dagen en niet langer. Oude mannetjes en vrouwtjes die het leven niet meer zien zitten wachten een paar weken. Bij transen is het *doodnormaal* om bij 100% van de transen meer dan een jaar te wachten. En niemand die het gevoel lijkt te hebben dat er dan iets niet klopt...
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
Misschien ben ik naïef (en in ieder geval onervaren in contacten met het vu) maar ik ga ervan uit dat de 'fuik' die het vu nu is, opgezet is in het belang van de 'patiënt'. Het lijkt me dan wel heel zinnig om te toetsen of deze aanpak werkt. Je zou dan zowel de 'afvallers' moeten volgen als ook degene die verder gaan, en nagaan of zowel een afwijzing als groen licht uiteindelijk op de langere termijn de beste stap was. Misschien weet iemand of een dergelijk onderzoek ooit gedaan is?
Frederique, wat zegt je psycholoog bij het vu als je deze argumenten aanbrengt?
Joyce
Frederique, wat zegt je psycholoog bij het vu als je deze argumenten aanbrengt?
Joyce
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Ik heb dat een paar keer geprobeerd en ben er mee gestopt. Zij vindt haar eigen vragen, methode, enz. zo belangrijk dat ze niet eens de moeite neemt om haar kant van het verhaal uit te leggen. En als ze dat wel doet kloppen die verhalen soms aantoonbaar niet met de werkelijkheid.
Weet je, wat ik ervaar is vergelijkbaar met het volgende verhaal.
Stel, je breekt je been en je gaat naar een ziekenhuis. Je verwacht dan dat men onderzoek doet op je been en dat je been gespalkt wordt zodat het been kan helen. Heel logisch, nietwaar?
Nu kom je het ziekenhuis binnen en wat er gebeurt is iets anders. Je komt bij iemand die je hersenen gaat onderzoeken. Vrolijk zeggen ze "je moet je geen zorgen maken, hoor! Want alle signalen die je been uitzendt komen ook in je hersenen terecht en wij trekken uit die signalen de conclusie wat er met uw been aan de hand is. En daarna gaan we uw been spalken".
Je wordt dus naar een zaaltje gereden waar je in een apparaat wordt gerold, waar je een minuut of 10 stil moet liggen en vervolgens denk je dat je klaar bent. Helaas... "Nu gaan we kijken naar de rol van uw been in uw jeugd". En vervolgens komen er vragen of je vroeger een bewegelijk kind was, of dat je meer als boekenwurm geleefd hebt. Ook dit duurt weer 2 uur. Je begint je zorgen te maken: wanneer wordt dat been nu gespalkt? En moeten we echt geen röntgenfoto maken? En is dat extra wachten nu echt niet schadelijk voor je been? Je bezwaren worden snel de kop ingedrukt: "U moet zich vooral niet opwinden, want als u zich opwindt komt er adrenaline vrij en dat is slecht voor uw been. En nu gaan we verder naar het volgende testje."
Het volgende testje blijkt dat ze pijnproeven gaan doen op je gezonde been. Want het meerdere weken rondlopen met een gebroken been - je moet het niet onderschatten. Jij ervaart die pijnproeven niet alleen als vervelend, maar ook als pure tijdverspilling. Dus ga je er -weer- tegenin. En dus gaat hij -nog- langer wachten: de adrenaline is tenslotte niet uit je lichaam verdwenen...
En als je al 3x overwogen hebt dat het hele circus jou geen vertrouwen geeft en je 4x bedacht hebt dat men in een ander ziekenhuis dezelfde onderzoeksmethode hanteert (hoewel men vermoedelijk wel wat sneller gaat werken) en je telkens ook het signaal krijgt van "nog even dit-en-me-dat onderzoeken" waardoor je denkt je misschien ook wel op korte termijn behandeld gaat worden en je jezelf met het nu weg gaan dus meer in de weg gaat zitten dan dat je jezelf helpt...
Groetjes,
Frederique
Weet je, wat ik ervaar is vergelijkbaar met het volgende verhaal.
Stel, je breekt je been en je gaat naar een ziekenhuis. Je verwacht dan dat men onderzoek doet op je been en dat je been gespalkt wordt zodat het been kan helen. Heel logisch, nietwaar?
Nu kom je het ziekenhuis binnen en wat er gebeurt is iets anders. Je komt bij iemand die je hersenen gaat onderzoeken. Vrolijk zeggen ze "je moet je geen zorgen maken, hoor! Want alle signalen die je been uitzendt komen ook in je hersenen terecht en wij trekken uit die signalen de conclusie wat er met uw been aan de hand is. En daarna gaan we uw been spalken".
Je wordt dus naar een zaaltje gereden waar je in een apparaat wordt gerold, waar je een minuut of 10 stil moet liggen en vervolgens denk je dat je klaar bent. Helaas... "Nu gaan we kijken naar de rol van uw been in uw jeugd". En vervolgens komen er vragen of je vroeger een bewegelijk kind was, of dat je meer als boekenwurm geleefd hebt. Ook dit duurt weer 2 uur. Je begint je zorgen te maken: wanneer wordt dat been nu gespalkt? En moeten we echt geen röntgenfoto maken? En is dat extra wachten nu echt niet schadelijk voor je been? Je bezwaren worden snel de kop ingedrukt: "U moet zich vooral niet opwinden, want als u zich opwindt komt er adrenaline vrij en dat is slecht voor uw been. En nu gaan we verder naar het volgende testje."
Het volgende testje blijkt dat ze pijnproeven gaan doen op je gezonde been. Want het meerdere weken rondlopen met een gebroken been - je moet het niet onderschatten. Jij ervaart die pijnproeven niet alleen als vervelend, maar ook als pure tijdverspilling. Dus ga je er -weer- tegenin. En dus gaat hij -nog- langer wachten: de adrenaline is tenslotte niet uit je lichaam verdwenen...
En als je al 3x overwogen hebt dat het hele circus jou geen vertrouwen geeft en je 4x bedacht hebt dat men in een ander ziekenhuis dezelfde onderzoeksmethode hanteert (hoewel men vermoedelijk wel wat sneller gaat werken) en je telkens ook het signaal krijgt van "nog even dit-en-me-dat onderzoeken" waardoor je denkt je misschien ook wel op korte termijn behandeld gaat worden en je jezelf met het nu weg gaan dus meer in de weg gaat zitten dan dat je jezelf helpt...
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !