Toen ik bij het genderteam kwam heb ik niets willen weten van de neo vagina. Heel in het begin dacht ik dat je alles donor kreeg. Ik weet nu dat dat anders zit. Het vervelende is dat ze bij het gender team maar op een manier erover kunnen praten: voor/na, voor/na en nog eens voor/na. Ik werd daar heel misselijk van. Terwijl ik wel in staat zou zijn geweest om te praten over: na, na en nog eens na. Oke, dat je het verhaal tenminste een keer gehoord moet hebben oke. Maar altijd zo! Praten over seksualiteit was er bij mij al niet meer bij. Niet bij het maatschappelijk werk, niet bij de gynaecoloog en niet bij de plastisch chirurch. Het is ook best mogelijk om het onderwerp aan te halen en alleen maar over 'na' te praten: “hoe zal het voelen, is het misschien toch anders, wil je kunnen ontvangen." De gynaecoloog vertelde me na de operatie pas (met een hele blijde blik alsof hij een leuk cadeautje voor me had) dat ik ongetwijfeld nog een vrouwelijke ejaculatie zou meemaken. Ik schrok me rot. Als ik dat van tevoren had geweten had ik gevraagd of ze het konden laten. Nou ja, ik ben aan de andere kant blij dat hij het me heeft verteld en dat ik er niet zelf achter hoefde te komen. Maar ik vind het wel laat. Dat had ik ook met mijn maatschappelijk werker, of met de arst kunnen bespreken. Ik had nooit kunnen bedenken dat het een onderwerp kon zijn uberhaupt.
Ik had ook nul komma nul aan seksuele ervaring. Ondanks dat ik vrij ben opgevoed was ik heel erg preuts en timide. Ergens was ik niet erg geinterresseerd in seksualiteit. Ik dacht dat het niet essentieel was. Maar dat is het wel. Ook als je na de operatie alles open moet houden. Ik heb het gevoel dat ze me niet goed hebben begeleidt. Bij het genderteam, in die tijd tenminste, leken ze er botweg vanuit te gaan dat we allemaal heel sterk en daadkrachtig zijn. Net zoals ze jongetjes en meisjes verschillend behandelen als ze bang zijn voor de tandarts, behandelden ze mij ook anders en dat werkt gewoon niet. Ik ben ervan overtuigd dat ik het er makkelijker mee zou hebben gehad als ik in die gesprekken was erkend als een meisje. Heel vervelend om achteraf te moeten zeggen dat ze dat bij het genderteam niet goed kunnen. Hoewel, in hun ogen was ik echt een meisje, ik kon goed lukken en het kon allemaal goed met mij komen. Voor hun doen was er een heleboel erkenning en toch was het er niet. Na de operatie, toen de hechtingen verwijderd werden, deed de arts voor hoe ik het open moest houden. Ik was nogal gespannen. Hij werd ongeduldig en zei dat ik mijn benen wijd moest doen. Ik wist niet wat hij bedoelde. Hij zei geagiteerd: “Je benen wijd doen, net als bij een echte vrouw." Daar snapte ik niets van.Toen ik dat uiteindelijk deed vond ik dat hij heel ruw voordeed hoe het moest. Hij had best kunnen zeggen: “Ik weet dat het er nog heel kwetsbaar uitziet, maar ik kan je verzekeren als arts zijnde dat het kan." Hij had ook kunnen zeggen: “Ik snap dat je gespannen bent, dus ik doe het eerst rustig voor, maar bedenk wel dat als je het straks zelf moet doen dat je heel ferm moet zijn." Maar dat zei hij niet. Achteraf vind ik dat het genderteam ook beter met elkaar had kunnen communiceren. Ik vind het vrij essentieel dat ik geen seksuele ervaringen had. Ik vind het logisch dat je dan timide bent. Oke, dat is sowieso logisch, maar zo helemaal. Het maatschappelijk werk was hiervan op de hoogte en heeft deze informatie door kunnen spelen. De arts heeft mij ook niet behandeld als een vrouw, niet alleen met woorden maar ook met zijn handelen. Ik vind dat allemaal nogal slordig. Ik hoop dat dat tegenwoordig anders gaat, maar ik ben sceptisch.
Als je geen ervaring hebt met seks en je komt bij het genderteam, is het heel belangrijk dat dit een gespreksonderwerp wordt bij het maatschappelijk werk. Wat ga je doen als iemand jou leuk vind? Moet je dan blij zijn en van geluk spreken? Ook als je die persoon eigenlijk niet leuk vind? Wat zoek jij in iemand? Goeie seks? Intimiteit? Wat zou je doen als je iemand ontmoet, het is wederzijds en je moet het vertellen? Word je dan bang ? Word je onzeker? Wil je het eigenlijk wel vertellen? Wil je wegrennen? Als je geen ervaring hebt dan ben je ook nog heel langzaam. Dat betekent dat je snel dicht zult slaan. Hoe voorkom je dat? Kun je gewoon tegen iemand zeggen dat je maagd bent? Of zeg je liever dat je weinig weet? Ook heel belangrijk is het nadenken over je persoonlijke grenzen. Wat vind jezelf eigenlijk leuk? Wat is voor jou een afknapper? Want een eigen smaak en grenzen heeft iedereen. Heel veel hebben daar moeite mee maar ik vind dat ontieglijk belangrijk. Het is ook goed om na te denken over je eigen... laat ik het maar kapsones noemen. Want heel veel ontwikkelen rare ideeen over seksualiteit. Ik denk dat we vatbaarder zijn voor de verkeerde types. Heel veel lotgenootjes hebben sm achtige fantasien. Ik ook. Ik wil daar niets mee doen omdat ik het ongezond vind, maar het zit in mijn hoofd. Het is goed om je daar bewust van te zijn. Ik heb het gevoel gehad dat daar te weinig aandacht aan werd besteed bij het gender team. Vooral vanuit de invalshoek dat je volstrekt naief bent. Ik was me er zelf goed van bewust en ik dacht dat me dat de bescherming zou bieden die ik nodig had. Bij twijfel koos ik altijd het zekere voor het onzekere. Toch heb ik wel degelijk nare ervaringen meegemaakt en dat is heel erg zonde. Ik heb daar al een voorbeeld over gegeven in het bericht over vrouwenliefde. Daar heel veel op een gezonde manier over praten is belangrijk. Ook als je seksualiteit eigenlijk nog niet goed snapt is het belangrijk om er toch over te praten en anders zou je hier heel veel over moeten praten na de operatie. We hebben bijna allemaal nare jeugdervaringen. Dat maakt ons ook kwetsbaar. We zijn soms te tolerant omdat het moeilijk is om in te schatten wat wel en niet normaal is. Praten biedt geen garanties, bewust zijn van je eigen rare kronkels ook niet, daar ben ik wel achter gekomen. Maar als je het niet doet, dan maak je jezelf wel super vatbaar.
Achteraf vind ik het heel raar dat ze bij het genderteam zo uitgebreid ingaan op of je wel of niet wilt kunnen ontvangen. De gedachtengang is als volgt: ben je lesbisch dan moet je je afvragen of je wilt ontvangen en als je hetero bent dan wil je kunnen ontvangen. Ten eerste weet je pas of je lesbisch of hetero bent door dingen uit te proberen. Dat zou ik eerder nooit gezegd hebben omdat ik dat klinklare nonsens vond, maar het is wel zo. Seks is iets wat je hebt, niet iets wat zich afspeelt in je hoofd! Ik vind daarom dat je de vraag vooraf niet goed kunt beantwoorden. Bovendien komen een heleboel lesbische lotgenoten erachter dat mannen toch iets makkelijker te krijgen zijn. Natuurlijk zal iedereen dit voor zichzelf uitmaken en als iemand zegt honderd procent zeker te weten dat ze het een of het ander is, prima. Ik wil niet degeen zijn die dat tegenspreekt. Maar dan kom ik wel op het volgende punt. Het is klinklare nonsens om te denken dat je als lesbo geen neukgat nodig bent. Lesbo's vingeren en gebruiken dildo's. Vaker wel als niet. Het komt bij vrouwen wel eens voor dat je niet naar binnen kunt, bij lesbiennes komt het wel eens voor dat ze dat niet willen, maar al met al hoort een neukgat er gewoon bij. Als ze bij het genderteam bang zijn om de operatie uit te voeren moeten ze dat gewoon eerlijk zeggen. Als dat het niet is, dan zijn ze bij het genderteam verdomd slecht geinformeerd over lesbische seks.
Seksualiteit
Moderator: Moderators
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Ik vind dat Monica hierin gewoon gelijk heeft.Coco schreef:Toch knap dat je precies weet hoe lesbiënnes hun seksbeleving hebben. Over naïef gesproken...
Vond het trouwens ook schokkend te lezen hoe ongevoelig de artsen van het GT met je om zijn gegaan. (Monica)
Persoonlijk weet ik dat de psychologen van het GT op heel veel punten ernstig tekort schieten.
Daarom leveren ze ook nog regelmatig spijtoptanten af.
Ik hou m'n hart vast als het gaat om hun nieuwe reclamepaardje... de genderkinderen. Daar ligt hun focus nu vooral, omdat ze daarmee zichzelf als progressief kunnen verkopen, waar geld en prestige aan te verdienen valt....
we zullen zien....
-
joandelynn
- Eredivisie
- Berichten: 529
- Lid geworden op: vr jan 02, 2009 12:34
Nee, ze leveren spijtoptanten af omdat sommige mensen niet eerlijk zijn tegenover zichzelf en niet goed nadenken over wat voor leven ze te wachten staat na de transitie. Je hebt ook nog een eigen verantwoordelijkheid.anastasia schreef:Persoonlijk weet ik dat de psychologen van het GT op heel veel punten ernstig tekort schieten.
Daarom leveren ze ook nog regelmatig spijtoptanten af.
Ik heb het idee dat sommige mensen veel te veel verwachten van het genderteam. Het is b.v. niet hun taak om seksuele voorlichting te geven. Ik snap best dat die behoefte er is, maar als je gewoon als een niet transseksueel meisje was geboren had je 't ook allemaal zelf moeten ontdekken.
Niemand houdt je ook tegen om naast het genderteam een psycholoog of gendertherapeut aan te houden die je wel kan helpen bij dit soort zaken. Het genderteam is er gewoon om je van hormonen te voorzien en je te opereren. Al het andere kan je daarbuiten zoeken.
Dat ze af en toe een beetje tactloos kunnen zijn in de manier waarop ze je benaderen is wel waar, maar dat is een heel ander verhaal.
Het is beter op onvolmaakte wijze invulling te geven aan je eigen bestemming dan op volmaakte wijze het leven van iemand anders te leiden
- Bhagavad Gita, oude Indiase yogatekst.
- Bhagavad Gita, oude Indiase yogatekst.
Toen ik bij het genderteam kwam werd mij een maatschappelijk werker geadviseerd. De psychiater van het genderteam heeft mij met zachte hand daarheen gepushed. Hij heeft mij eventjes laten weten dat zij degene zijn die bepalen of ik door mag gaan of niet en dat een maatschappelijk werker goed voor mij zou zijn. Ik was daar helemaal niet blij mee, ik vond het manipulatie, maar ik wist wat ik wou dus ik ging maar. Achteraf denk ik dat de psych zijn werk goed heeft gedaan. Af en toe moet het maar eventjes zo. Ondanks al mijn kritieken heb ook veel gehad aan de gesprekken met het maatschappelijk werk. Ik vind dat dit soort hulp er wel degelijk bijhoort.
De meeste meisjes groeien op een normale manier op, zonder trauma's. En als dat wel gebeurt dan hebben we het vaak over dingen die je niet in je eentje kunt oplossen en dan hoort er ook hulp te worden aangeboden. Ik vond het idee destijds heel erg genant. Ik kreeg het gevoel dat ik een hulpbehoevende zielepiet was. Gelukkig heb ik ondanks mijn scepticisme van toen mezelf open kunnen stellen voor het maatschappelijk werk. Ik deed dat onder mom van: ”Als ik hier dan toch moet zijn dan kan ik er maar net zo goed het beste van maken." We hebben heel veel goede gesprekken gehad, maar ze waren dus niet compleet (zie bericht).
Ik geloof niet dat het gender team onze vijand is of iets dergelijks. Ze zijn er echt wel om ons te helpen. Niemand hoeft ook bang te zijn voor het genderteam. De dingen die ik beschreef zijn ook precies DIE dingen die anders kunnen. Als ze de vijand waren geweest dan had ik een veel langere waslijst gemaakt.
Een geslachts aanpassing is veel meer dan maar wat hormonen en een operatie. Persoonlijke ontwikkeling hoort daar echt wel bij. Iedereen wil toch zo gelukkig mogelijk zijn? Daar moet je dan keihard in investeren en als je hulp geboden wordt kun je dat het beste met beide handen aangrijpen. No offense, maar dat noem ik pas verantwoordelijkheid nemen. Gewoon doen. Het maatschappelijk werk is toch nog wel zo professioneel dat de gezegde: 'baat het niet, schaadt het niet,' opgaat.
De meeste meisjes groeien op een normale manier op, zonder trauma's. En als dat wel gebeurt dan hebben we het vaak over dingen die je niet in je eentje kunt oplossen en dan hoort er ook hulp te worden aangeboden. Ik vond het idee destijds heel erg genant. Ik kreeg het gevoel dat ik een hulpbehoevende zielepiet was. Gelukkig heb ik ondanks mijn scepticisme van toen mezelf open kunnen stellen voor het maatschappelijk werk. Ik deed dat onder mom van: ”Als ik hier dan toch moet zijn dan kan ik er maar net zo goed het beste van maken." We hebben heel veel goede gesprekken gehad, maar ze waren dus niet compleet (zie bericht).
Ik geloof niet dat het gender team onze vijand is of iets dergelijks. Ze zijn er echt wel om ons te helpen. Niemand hoeft ook bang te zijn voor het genderteam. De dingen die ik beschreef zijn ook precies DIE dingen die anders kunnen. Als ze de vijand waren geweest dan had ik een veel langere waslijst gemaakt.
Een geslachts aanpassing is veel meer dan maar wat hormonen en een operatie. Persoonlijke ontwikkeling hoort daar echt wel bij. Iedereen wil toch zo gelukkig mogelijk zijn? Daar moet je dan keihard in investeren en als je hulp geboden wordt kun je dat het beste met beide handen aangrijpen. No offense, maar dat noem ik pas verantwoordelijkheid nemen. Gewoon doen. Het maatschappelijk werk is toch nog wel zo professioneel dat de gezegde: 'baat het niet, schaadt het niet,' opgaat.
Monique, je betoog verdient een beter antwoord dan het eerste van mij. Mijn excuses voor mijn eerdere posting.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het leven voor jou niet makkelijk is verlopen zoals je beschreven hebt. Het valt om de donder niet mee om afwijkend te zijn in een wereld die gedicteerd wordt door zogenaamde moraalridders. Bovendien werken onze opvoeders daar braaf aan mee door ons groot te brengen als jongetje dan wel als meisje. Dat dat wel eens iets anders zou kunnen zijn, komt niet in die geconditioneerde hoofden op.
Ik ben trouwens wel van mening dat iedereen je accepteert, als je gewoon jezelf bent. En geloof me, jezelf zijn is het moeilijkste dat er is. We zeggen allemaal dat we onszelf zijn. Maar zijn we dat ook? Ik zeg je dat 90% toneel speelt. Het leven is een toneelstuk en we spelen allemaal de hoofdrol. We willen allemaal aandacht, liefde, macht, rijkdom. Koste wat kost. Want we staan allemaal in het midden van de cirkel.
Maar zoeken we uiteindelijk niet allemaal gewoon hetzelfde? Liefde? Geborgenheid? Iemand die gewoon van je houdt zoals je bent? Van wie je je niet hoeft aan te passen?
De wereld is vol met liefde, want liefde is de enige kracht die bestaat. Alle andere emoties zijn van de liefde afgeleid. Positiviteit versus negativiteit. En zo is het heel lang geweest. En zo zal het ooit weer zijn. Als we geleerd hebben onze zintuigen niet meer te gebruiken. Over die beperking heen te stappen.
Tot die tijd zul je het moeten doen met wat de wereld je biedt. En dat strookt niet altijd met dat wat jij wilt. Je kunt ook onmogelijk in een andermans hoofd kijken. Zo kun je derhalve ook nooit de verantwoordelijkheid dragen voor datgene een ander doet of ... nalaat.
Als jij denkt dat een ander je veroordeelt om wat je bent, zou het zo kunnen zijn dat die ander daar net anders over denkt. We dénken dat we weten wat de ander denkt. Maar als we onze eigen gedachten al niet eens kunnen vertrouwen, hoe weet je dan precies wat een ander denkt? Onmogelijk om zoiets te weten.
Eigenlijk is het simpel: als iemand je niet wil, dan moet dat gewoon zo zijn. Als je echt een relatie wilt, komt er op een gegeven moment zeker iemand langs die wel helemaal bij je past. Want het leven kent maar één Gouden Regel: wat je wenst, dat krijg je. Probeer het maar uit; je zult zien dat het werkt.
Hmm, ik heb wel eens betere betogen geschreven. Ik word oud, geloof ik...
Ik kan me heel goed voorstellen dat het leven voor jou niet makkelijk is verlopen zoals je beschreven hebt. Het valt om de donder niet mee om afwijkend te zijn in een wereld die gedicteerd wordt door zogenaamde moraalridders. Bovendien werken onze opvoeders daar braaf aan mee door ons groot te brengen als jongetje dan wel als meisje. Dat dat wel eens iets anders zou kunnen zijn, komt niet in die geconditioneerde hoofden op.
Ik ben trouwens wel van mening dat iedereen je accepteert, als je gewoon jezelf bent. En geloof me, jezelf zijn is het moeilijkste dat er is. We zeggen allemaal dat we onszelf zijn. Maar zijn we dat ook? Ik zeg je dat 90% toneel speelt. Het leven is een toneelstuk en we spelen allemaal de hoofdrol. We willen allemaal aandacht, liefde, macht, rijkdom. Koste wat kost. Want we staan allemaal in het midden van de cirkel.
Maar zoeken we uiteindelijk niet allemaal gewoon hetzelfde? Liefde? Geborgenheid? Iemand die gewoon van je houdt zoals je bent? Van wie je je niet hoeft aan te passen?
De wereld is vol met liefde, want liefde is de enige kracht die bestaat. Alle andere emoties zijn van de liefde afgeleid. Positiviteit versus negativiteit. En zo is het heel lang geweest. En zo zal het ooit weer zijn. Als we geleerd hebben onze zintuigen niet meer te gebruiken. Over die beperking heen te stappen.
Tot die tijd zul je het moeten doen met wat de wereld je biedt. En dat strookt niet altijd met dat wat jij wilt. Je kunt ook onmogelijk in een andermans hoofd kijken. Zo kun je derhalve ook nooit de verantwoordelijkheid dragen voor datgene een ander doet of ... nalaat.
Als jij denkt dat een ander je veroordeelt om wat je bent, zou het zo kunnen zijn dat die ander daar net anders over denkt. We dénken dat we weten wat de ander denkt. Maar als we onze eigen gedachten al niet eens kunnen vertrouwen, hoe weet je dan precies wat een ander denkt? Onmogelijk om zoiets te weten.
Eigenlijk is het simpel: als iemand je niet wil, dan moet dat gewoon zo zijn. Als je echt een relatie wilt, komt er op een gegeven moment zeker iemand langs die wel helemaal bij je past. Want het leven kent maar één Gouden Regel: wat je wenst, dat krijg je. Probeer het maar uit; je zult zien dat het werkt.
Hmm, ik heb wel eens betere betogen geschreven. Ik word oud, geloof ik...
De wereld maakt plaats voor diegene die weet waarheen hij gaat.
-
Mara
- ForumDiva 2000
- Berichten: 2835
- Lid geworden op: za jun 26, 2004 22:17
- Locatie: Europa
- Contacteer:
Hey Coco....ja, mooi betoog, maar of jij nou oud wordt.....nou mss qua leeftijd....maar kijk eens in je paspoort, daar staat, dat je zo en zoveel jaren erop hebt zitten....maar uiteindelijk is het maar een getal en ik geloof wel, dat je ten opzichte van leeftijdsgenoten dan wel weer iets jonger bent, dan je zelf denkt te zijn.....Coco schreef:Hmm, ik heb wel eens betere betogen geschreven. Ik word oud, geloof ik...
.....neem het maar niet zo zeer als complimentje....nee eerder als een inschatting van iemand, die je persoonlijk kent.....
Het betoog van Monique is zo verkeert nog niet.....het is vanuit haar ervaring geschreven, vanuit haar zicht op alles en je kunt ervan uitgaan, dat je best slechte ervaringen bij een genderteam kunt verzamelen, je weet toch ook, hoe het bij mij zat met die lui.....
....en maarja, zoveel lesbiennes, zoveel verschillende perspectieven....
groetjes vanuit een truckstop ver onderin Duitsland.....ja juist die, die jij ook goed kent.....
Mara
--> Tuurlijk heb je dat.... die verantwoordelijkheid. Maar ook het genderteam heeft een verantwoordelijkheid. Als ze die niet willen nemen moeten ze dat vanaf het begin heel goed duidelijk maken, en zouden ze ook wat minder mee kunnen gaan in de waanideeën van de gemiddelde TS in transitie. Ik heb nl het idee dat ze wel erg geneigd zijn met ze mee te praten en mensen uiteindelijk zelfs aanmoedigen een complete behandeling te ondergaan terwijl dat niet voor iedereen een geschikte oplossing is.joandelynn schreef: Nee, ze leveren spijtoptanten af omdat sommige mensen niet eerlijk zijn tegenover zichzelf en niet goed nadenken over wat voor leven ze te wachten staat na de transitie. Je hebt ook nog een eigen verantwoordelijkheid.
Ben ik niet helemaal met je eens. Het gaat hier wel om een geslachtsoperatie...je moet van te voren voldoende gewaarschuwd en geïnformeerd zijn vind ik. Die verantwoordelijkheid heb ik zelf ook genomen, maar dat wil niet zeggen dat iedereen dat zelf kan.joandelynn schreef:Ik heb het idee dat sommige mensen veel te veel verwachten van het genderteam. Het is b.v. niet hun taak om seksuele voorlichting te geven. Ik snap best dat die behoefte er is, maar als je gewoon als een niet transseksueel meisje was geboren had je 't ook allemaal zelf moeten ontdekken.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Naar mijn mening zitten psychologen patiënten die goed weten wat ze willen en goed weten waar ze mee bezig zijn voornamelijk in de weg met formele procedures die vooral het belang van de psychologen en het genderteam (en dus niet die van de patiënt) dienen.
Ik ben zeker niet de enige die tijdens de diagnostiek (te) zwaar psychisch en lichamelijk heeft zitten te kreperen en die achteraf denkt "waarvoor ze dat in mijn geval in vredesnaam hebben gedaan ontgaat me totaal". Nadat ik uitgelegd wat zowel de gevolgen toen als de gevolgen nu zijn van hun werkwijze zei Luk Gijs er het volgende over: "Misschien is het wel zo dat we mogelijk beter sneller hormonen hadden voorgeschreven". Dit klinkt niet alsof ze van de problemen die ze bij mij veroorzaakt hebben geleerd hebben en alsof ze dit in de toekomst beter gaan doen.
Gender is maatwerk. Je kunt niet in z'n algemeenheid stellen dat één werkwijze de beste oplossing voor àlle patiënten is. Misschien heb je gelijk dat er inderdaad patiënten zijn die te veel gestuurd worden in bepaalde waanideëen. Misschien ook niet. In mijn geval heb ik het gevoel dat ik gestuurd ben in de richting van een geslachtsoperatie (ik liet me alleen niet sturen, ik heb mijn keuzes op mijn moment gemaakt - ook omdat ik de kennis en vaardigheden van de psychologen niet heel hoog inschatte). De problemen zouden gemakkelijk op te lossen zijn als men [1] niet één behandelprotocol heilig zou verklaren voor alle patiënten en daar op geen enkele manier een uitzondering op te willen maken en [2] wil leren van fouten die ze maken.
Groetjes,
Frederique
Ik ben zeker niet de enige die tijdens de diagnostiek (te) zwaar psychisch en lichamelijk heeft zitten te kreperen en die achteraf denkt "waarvoor ze dat in mijn geval in vredesnaam hebben gedaan ontgaat me totaal". Nadat ik uitgelegd wat zowel de gevolgen toen als de gevolgen nu zijn van hun werkwijze zei Luk Gijs er het volgende over: "Misschien is het wel zo dat we mogelijk beter sneller hormonen hadden voorgeschreven". Dit klinkt niet alsof ze van de problemen die ze bij mij veroorzaakt hebben geleerd hebben en alsof ze dit in de toekomst beter gaan doen.
Gender is maatwerk. Je kunt niet in z'n algemeenheid stellen dat één werkwijze de beste oplossing voor àlle patiënten is. Misschien heb je gelijk dat er inderdaad patiënten zijn die te veel gestuurd worden in bepaalde waanideëen. Misschien ook niet. In mijn geval heb ik het gevoel dat ik gestuurd ben in de richting van een geslachtsoperatie (ik liet me alleen niet sturen, ik heb mijn keuzes op mijn moment gemaakt - ook omdat ik de kennis en vaardigheden van de psychologen niet heel hoog inschatte). De problemen zouden gemakkelijk op te lossen zijn als men [1] niet één behandelprotocol heilig zou verklaren voor alle patiënten en daar op geen enkele manier een uitzondering op te willen maken en [2] wil leren van fouten die ze maken.
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
Hoi Frederique,
Dat ben ik helemaal met je eens. Ik denk dat gender ook maatwerk is... het is zeker niet one size fits all. En ik hoor ook veel vaker dat mensen richting de geslachtsoperatie gestuurd worden, en ook veel mensen klagen dat ze van te voren onvoldoende zijn ingelicht.
Ik heb zelf ook niet het idee dat ze heel erg veel willen leren van patienten, het lijkt er eerder op dat ze patienten willen passen in hun protocol en behandelplan. Als je daarin niet helemaal past, dan ontmoet je weerstand. Terwijl juist degenen die vlekkeloos passen een grotere kans hebben spijtoptant te worden. Dit geldt vooral voor degenen die niet uitgedaagd worden door de psycholoog eerlijk tegen zichzelf te zijn, en zelfs het omgekeerde gebeurd: praat mee met de psychologen, dan krijg je je behandeling.
Bij een GT waar het aan kunde ontbreekt bij de psychologen is het ook heel gevaarlijk als clienten/patienten gaan vertrouwen op het oordeel van die psychologen. Als een psycholoog ze als TS en vrouw verklaard en richting een operatie stuurt en je als prille TS je daardoor erkent voelt ed... kan het wel zo zijn dat je n verkeerde beslissing gaat nemen voor jezelf of je niet meer geroepen voelt zelf nog eens goed na te denken. Mensen daartoe aansporen is wat de psychologen eigenlijk zouden moeten doen. En dat gebeurt onvoldoende naar mijn idee.
Laatste keer dat ik bij de VU was... kwam ik een spijtoptant tegen in de wachtkamer, in paniek, ze wilde terug geopereerd worden, ik had zo met haar te doen en vraag me dan af hoe het mogelijk is dat ze iedereen maar zo richting de operatietafel begeleiden. Het leed van een spijtoptant kan echt verschrikkelijk zijn en er voor het gemak maar vanuitgaan dat die transen dan waarschijnlijk niet eerlijk waren tegen hun psycholoog, dat vind ik wat kort door de bocht.
Dat ben ik helemaal met je eens. Ik denk dat gender ook maatwerk is... het is zeker niet one size fits all. En ik hoor ook veel vaker dat mensen richting de geslachtsoperatie gestuurd worden, en ook veel mensen klagen dat ze van te voren onvoldoende zijn ingelicht.
Ik heb zelf ook niet het idee dat ze heel erg veel willen leren van patienten, het lijkt er eerder op dat ze patienten willen passen in hun protocol en behandelplan. Als je daarin niet helemaal past, dan ontmoet je weerstand. Terwijl juist degenen die vlekkeloos passen een grotere kans hebben spijtoptant te worden. Dit geldt vooral voor degenen die niet uitgedaagd worden door de psycholoog eerlijk tegen zichzelf te zijn, en zelfs het omgekeerde gebeurd: praat mee met de psychologen, dan krijg je je behandeling.
Bij een GT waar het aan kunde ontbreekt bij de psychologen is het ook heel gevaarlijk als clienten/patienten gaan vertrouwen op het oordeel van die psychologen. Als een psycholoog ze als TS en vrouw verklaard en richting een operatie stuurt en je als prille TS je daardoor erkent voelt ed... kan het wel zo zijn dat je n verkeerde beslissing gaat nemen voor jezelf of je niet meer geroepen voelt zelf nog eens goed na te denken. Mensen daartoe aansporen is wat de psychologen eigenlijk zouden moeten doen. En dat gebeurt onvoldoende naar mijn idee.
Laatste keer dat ik bij de VU was... kwam ik een spijtoptant tegen in de wachtkamer, in paniek, ze wilde terug geopereerd worden, ik had zo met haar te doen en vraag me dan af hoe het mogelijk is dat ze iedereen maar zo richting de operatietafel begeleiden. Het leed van een spijtoptant kan echt verschrikkelijk zijn en er voor het gemak maar vanuitgaan dat die transen dan waarschijnlijk niet eerlijk waren tegen hun psycholoog, dat vind ik wat kort door de bocht.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
In alle eerlijkheid:
* De wachttijd tussen aanmelden bij de VU en operatie is al jaren zo'n 4 jaar
* Mensen hebben jarenlang hormonen geslikt: dagelijks een pilletje (androcur) en 2x per week een pleister, gedurende zo'n 3 jaar doorlooptijd. Het lichaam is vervrouwelijkt. De patiënt was het daar naar ik aanneem mee eens, want anders stop je die pillen en pleisters toch?!
* Mensen hebben meerdere gesprekken met zo'n (***-)psycholoog gevoerd. Hebben meerdere keren aangegeven dat ze dit willen. Hebben gevolg gegeven aan de afspraak om bij de plastisch chirurg te gaan. Hebben papieren ondertekend dat ze weten wat er gebeurt.
Mag ik heel eerlijk zijn? Ik word KOTSZIEK van spijtoptanten die zeggen dat de VU -nog- meer zou moeten doen dan ze nu al doen. Wat ik graag in die mensen hun oren wil toeteren is: "neem je verantwoordelijkheid, ook als jijzelf de verkeerde keuze gemaakt hebt". En natuurlijk is terugdraaien dan een optie.
Natuurlijk ben ik het wel met jou en iedereen eens dat de VU ook HEEL duidelijk moet maken dat het DE PATIENT haar keuze is om wel-of-geen operatie te doen. Of wel-of-geen hormonen te nemen. De VU suggereert (ten onrechte) -te- vaak dat de psycholoog die "diagnose stelt" en daarmee ook de behandeling "voorschrijft". Ik vraag de psychologen al jarenlang om eerlijk te worden: deze beslissing kunnen zij niet voor ons nemen. Ook niet als ze een groot ego hebben en ze oprecht van mening zijn dat zij beter kunnen inschatten wat wijsheid is dan dat wij dat zelf zouden kunnen (waar ik het bijzonder stellig mee oneens ben).
Groetjes,
Frederique
* De wachttijd tussen aanmelden bij de VU en operatie is al jaren zo'n 4 jaar
* Mensen hebben jarenlang hormonen geslikt: dagelijks een pilletje (androcur) en 2x per week een pleister, gedurende zo'n 3 jaar doorlooptijd. Het lichaam is vervrouwelijkt. De patiënt was het daar naar ik aanneem mee eens, want anders stop je die pillen en pleisters toch?!
* Mensen hebben meerdere gesprekken met zo'n (***-)psycholoog gevoerd. Hebben meerdere keren aangegeven dat ze dit willen. Hebben gevolg gegeven aan de afspraak om bij de plastisch chirurg te gaan. Hebben papieren ondertekend dat ze weten wat er gebeurt.
Mag ik heel eerlijk zijn? Ik word KOTSZIEK van spijtoptanten die zeggen dat de VU -nog- meer zou moeten doen dan ze nu al doen. Wat ik graag in die mensen hun oren wil toeteren is: "neem je verantwoordelijkheid, ook als jijzelf de verkeerde keuze gemaakt hebt". En natuurlijk is terugdraaien dan een optie.
Natuurlijk ben ik het wel met jou en iedereen eens dat de VU ook HEEL duidelijk moet maken dat het DE PATIENT haar keuze is om wel-of-geen operatie te doen. Of wel-of-geen hormonen te nemen. De VU suggereert (ten onrechte) -te- vaak dat de psycholoog die "diagnose stelt" en daarmee ook de behandeling "voorschrijft". Ik vraag de psychologen al jarenlang om eerlijk te worden: deze beslissing kunnen zij niet voor ons nemen. Ook niet als ze een groot ego hebben en ze oprecht van mening zijn dat zij beter kunnen inschatten wat wijsheid is dan dat wij dat zelf zouden kunnen (waar ik het bijzonder stellig mee oneens ben).
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
Dat bedoel ik ook Frederique....ze doen net alsof ze n betrouwbare diagnose kunnen stellen maar dat kunnen ze helemaal niet en dat zouden ze vanaf het begin duidelijk moeten maken.Frederique_ schreef:In alle eerlijkheid:
* De wachttijd tussen aanmelden bij de VU en operatie is al jaren zo'n 4 jaar
* Mensen hebben jarenlang hormonen geslikt: dagelijks een pilletje (androcur) en 2x per week een pleister, gedurende zo'n 3 jaar doorlooptijd. Het lichaam is vervrouwelijkt. De patiënt was het daar naar ik aanneem mee eens, want anders stop je die pillen en pleisters toch?!
* Mensen hebben meerdere gesprekken met zo'n (***-)psycholoog gevoerd. Hebben meerdere keren aangegeven dat ze dit willen. Hebben gevolg gegeven aan de afspraak om bij de plastisch chirurg te gaan. Hebben papieren ondertekend dat ze weten wat er gebeurt.
Mag ik heel eerlijk zijn? Ik word KOTSZIEK van spijtoptanten die zeggen dat de VU -nog- meer zou moeten doen dan ze nu al doen. Wat ik graag in die mensen hun oren wil toeteren is: "neem je verantwoordelijkheid, ook als jijzelf de verkeerde keuze gemaakt hebt". En natuurlijk is terugdraaien dan een optie.
Natuurlijk ben ik het wel met jou en iedereen eens dat de VU ook HEEL duidelijk moet maken dat het DE PATIENT haar keuze is om wel-of-geen operatie te doen. Of wel-of-geen hormonen te nemen. De VU suggereert (ten onrechte) -te- vaak dat de psycholoog die "diagnose stelt" en daarmee ook de behandeling "voorschrijft". Ik vraag de psychologen al jarenlang om eerlijk te worden: deze beslissing kunnen zij niet voor ons nemen. Ook niet als ze een groot ego hebben en ze oprecht van mening zijn dat zij beter kunnen inschatten wat wijsheid is dan dat wij dat zelf zouden kunnen (waar ik het bijzonder stellig mee oneens ben).
Groetjes,
Frederique
Wat een felle reactie van je trouwens, ben je vaak in contact geweest met spijtoptanten dan dat je er "kotsziek" van wordt? Of is het omdat je vindt dat jouw diagnose te lang heeft geduurd?
Hormonen voorschrijven en als vrouw leven is 1 ding... een geslachtsoperatie ondergaan weer iets heel anders. Een geslachtsoperatie is voor sommigen net een station te ver... en het is een enkele reis.
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
Vooral omdat ik het volledig zat ben dat ik niet serieus genomen wordt "omdat men wel vaker mensen tegenkomt die net als ik denken dat ze precies weten wat er met hen aan de hand is en wat er moet gebeuren, en als ze dan een paar gesprekken met de psycholoog hebben gehad willen ze ineens wat anders". Zolang ik, met mijn proces (waarbij ik 24/7 qua uiterlijk als mijzelf leefde toen ik bij de VU binnenkwam en ik elk van de voorafgaande 17 stappen serieus had afgewogen en afgelopen en dit allemaal goed verlopen was) op dezelfde hoop gegooid wordt als mensen die niet nadenken over waar ze mee bezig zijn of spijtoptanten die naar God-weet-wie wijzen die hen voor hun keuzes hadden moeten behoeden word ik woest op mensen die als reden worden aangevoerd waarom dit protocol niet anders in elkaar zit als dat het in elkaar zit...
En ja, ik heb gewoon heel zwaar geleden onder die 14 maanden tijdrekkerij met de psychologen. Het heeft psychische gevolgen gehad (ongelofelijke jaloezie op vrouwen, zo sterk dat ik op een gegeven moment geen TV meer keek, in het weekeind niet de deur meer uitging omdat de jaloezie te sterk was), lichamelijke gevolgen (per dag 30-50 felle pijnsteken in mijn buik bij het zien van vrouwen die wel borsten hadden terwijl ik ze niet had, passiviteit en vermoeidheid op het werk, elk weekeind minimaal 1 dag de hele dag op bed - vaak ook beide dagen). Dit resulteerde aan het eind van het jaar, bij een fusie die net op het verkeerde moment plaatsvond, dat alle andere leidinggevenden van mijn niveau doorgingen als leidinggevende met meer bevoegdheid en ik werd teruggezet naar een niet-leidinggevende functie. Ik zit nu, 3 jaar later, nog steeds te vechten tegen de beeldvorming uit het jaar van de diagnostiek. Terwijl, als die sukkels mij op tijd hormonen gegeven hadden, de jaloezie weggetrokken was, mijn normale hoeveelheid energie teruggekomen was en ik een normale kans had gehad - zoals ieder ander op mijn toenmalige leidinggevende niveau een normale kans had. Zoals vaker na fusies probeert men de kosten van dubbele functies te beperken. Daardoor zijn in de ICT de komende jaren eerder minder dan meer banen. En daardoor heb ik in dit bedrijf de komende jaren geen kans om leidinggevende in de ICT te worden. Als er -toen- een andere keuze gemaakt was door de psychologen was ik waarschijnlijk net zo vanzelfsprekend leidinggevende geworden als mijn collega's... En buiten mijn bedrijf heb ik weinig kans vanwege geen werkervaring als leidinggevende MET die extra taken die elk bedrijf (behalve het toenmalige onze) aan een leidinggevende toebedeelt.
Natuurlijk wisten de psychologen niet dat wij in een fusie zaten en natuurlijk zit er aan de bedrijfskant ook iets mis (zij wisten dat ik in gevecht was met de psychologen maar wilden niet weten wat de achtergrond daarvan was en wat de dagelijkse gevolgen daarvan voor mij waren). Maar desondanks: het maakt me nog steeds woest dat de psycholoog wist van zowel de zware psychische als de zware lichamelijke klachten en dat in combinatie met een tot dan toe probleemloos proces geen reden vond om mij versneld mijn medicijnen te geven. Het star volgen van het protocol was voor haar belangrijker dan pijnbestrijding. Zoiets is in een ziekenhuis wat mij betreft een zware zonde...
Wat mij betreft hoort de volledige verantwoordelijkheid voor het zetten van ELKE stap in ons proces bij de patiënt en niet bij welke-behandelaar-dan-ook te liggen. Daar zie ik geen verschil tussen bijvoorbeeld outing, een hormoonbehandeling, een geslachtsoperatie of 24/7 als vrouw gaan leven. Elke stap kan enorme consequenties hebben als je daar fouten in maakt. Wat mij betreft hebben we een lichamelijke aandoening. Daar hoort een door de strot geramde psycholoog net zo weinig in thuis als in elke andere lichamelijke aandoening. En ja, ik ben er nog steeds woest en verdrietig door, want mijn verlies van leuk uitdagend werk was gewoonweg niet nodig als de regie van mijn proces daar had gelegen waar die hoorde te liggen.
Groetjes,
Frederique
En ja, ik heb gewoon heel zwaar geleden onder die 14 maanden tijdrekkerij met de psychologen. Het heeft psychische gevolgen gehad (ongelofelijke jaloezie op vrouwen, zo sterk dat ik op een gegeven moment geen TV meer keek, in het weekeind niet de deur meer uitging omdat de jaloezie te sterk was), lichamelijke gevolgen (per dag 30-50 felle pijnsteken in mijn buik bij het zien van vrouwen die wel borsten hadden terwijl ik ze niet had, passiviteit en vermoeidheid op het werk, elk weekeind minimaal 1 dag de hele dag op bed - vaak ook beide dagen). Dit resulteerde aan het eind van het jaar, bij een fusie die net op het verkeerde moment plaatsvond, dat alle andere leidinggevenden van mijn niveau doorgingen als leidinggevende met meer bevoegdheid en ik werd teruggezet naar een niet-leidinggevende functie. Ik zit nu, 3 jaar later, nog steeds te vechten tegen de beeldvorming uit het jaar van de diagnostiek. Terwijl, als die sukkels mij op tijd hormonen gegeven hadden, de jaloezie weggetrokken was, mijn normale hoeveelheid energie teruggekomen was en ik een normale kans had gehad - zoals ieder ander op mijn toenmalige leidinggevende niveau een normale kans had. Zoals vaker na fusies probeert men de kosten van dubbele functies te beperken. Daardoor zijn in de ICT de komende jaren eerder minder dan meer banen. En daardoor heb ik in dit bedrijf de komende jaren geen kans om leidinggevende in de ICT te worden. Als er -toen- een andere keuze gemaakt was door de psychologen was ik waarschijnlijk net zo vanzelfsprekend leidinggevende geworden als mijn collega's... En buiten mijn bedrijf heb ik weinig kans vanwege geen werkervaring als leidinggevende MET die extra taken die elk bedrijf (behalve het toenmalige onze) aan een leidinggevende toebedeelt.
Natuurlijk wisten de psychologen niet dat wij in een fusie zaten en natuurlijk zit er aan de bedrijfskant ook iets mis (zij wisten dat ik in gevecht was met de psychologen maar wilden niet weten wat de achtergrond daarvan was en wat de dagelijkse gevolgen daarvan voor mij waren). Maar desondanks: het maakt me nog steeds woest dat de psycholoog wist van zowel de zware psychische als de zware lichamelijke klachten en dat in combinatie met een tot dan toe probleemloos proces geen reden vond om mij versneld mijn medicijnen te geven. Het star volgen van het protocol was voor haar belangrijker dan pijnbestrijding. Zoiets is in een ziekenhuis wat mij betreft een zware zonde...
Wat mij betreft hoort de volledige verantwoordelijkheid voor het zetten van ELKE stap in ons proces bij de patiënt en niet bij welke-behandelaar-dan-ook te liggen. Daar zie ik geen verschil tussen bijvoorbeeld outing, een hormoonbehandeling, een geslachtsoperatie of 24/7 als vrouw gaan leven. Elke stap kan enorme consequenties hebben als je daar fouten in maakt. Wat mij betreft hebben we een lichamelijke aandoening. Daar hoort een door de strot geramde psycholoog net zo weinig in thuis als in elke andere lichamelijke aandoening. En ja, ik ben er nog steeds woest en verdrietig door, want mijn verlies van leuk uitdagend werk was gewoonweg niet nodig als de regie van mijn proces daar had gelegen waar die hoorde te liggen.
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
Ik begrijp dat dat heel vervelend is maar om dan maar te zeggen dat het onzin is de diagnose te verbeteren omdat spijtoptanten een eigen verantwoordelijkheid hebben vind ik te ver gaan.
Bovendien heb jij ook een eigen verantwoordelijkheid. Je had ook een welwillende huisarts kunnen zoeken, of het alternatieve traject in kunnen gaan. Het gebeurt heel regelmatig dat transjes allang aan de hormonen zijn voordat ze aan de diagnostische fase beginnen. Ze bevorderen dit ook door mensen al bijna een jaar te laten wachten voor n intake en dan nog eens n half jaar voor de diagnose.
Slechte zaak allemaal.
Bovendien heb jij ook een eigen verantwoordelijkheid. Je had ook een welwillende huisarts kunnen zoeken, of het alternatieve traject in kunnen gaan. Het gebeurt heel regelmatig dat transjes allang aan de hormonen zijn voordat ze aan de diagnostische fase beginnen. Ze bevorderen dit ook door mensen al bijna een jaar te laten wachten voor n intake en dan nog eens n half jaar voor de diagnose.
Slechte zaak allemaal.