"Acceptatie" van mijzelf en door anderen, als &

[adriana]

Hi allemaal,

ik zie er zijn nu zo'n 402 dames die zich bij deze "club" hebben aangemeld en ik denk dat een van de dingen die ons het meest bezighoud, behoudens belangrijker dagelijkse beslommeringen, ons "T" zijn en daar mee verbonden:
Acceptatie, akzeptatie, acxeptatie in ieder geval kunnen we ons afvragen:

a) Heb ik geen probleem om mijzelf te accepteren hoe ik ben
b) Accepteren anderen mij hoe ik ben

Van jezelf accepteren je "T" gevoelens is al heel wat en voor de meesten is dat misschien genoeg, dan blijft tot hoever en waar kun je die gevoelens beleven, maar zonder acceptatie van anderen is het maar een halve dop en kan je het "T" niet ten volle beleven.

Het is ook duidelijk dat je acceptatie van je "T" zijn en je beleving ervan van persoon tot persoon verschilt, factoren die o.a. een rol kunnen spelen zoals, al of niet in een gezinsverband leven, kinderen, partner, werk, familie, buren, zullen beperkingen opleggen in de acceptatie door anderen.

Zou leuk zijn als we van een grote groep van de 402 dames ,(enkelen hebben zich al voorgesteld, of door posten weten we wel hoe zijn hun "T" zijn ervaren) we eens zouden kunnen lezen hoe zij hun "T" zijn ervaren, zonder in details te treden.

Ik zal zelf ook schrijven maar geef de "vloer" eerst aan anderen en ik volg wel later.
We hebben een tijd geen poll gehad, dus dat laatje ook maar weer eens opengetrokken.
groetjes, Adriana

[Josette]

Ik heb er met de acceptatie van mijn gevoelens voor mooie damesschoenen geen moeite. Wel is het voor dingen die ik leuk vind als wandelen soms onpractisch.

Veel vervelender is een coming-out naar mijn ouders. Naar anderen toe gaat dat makkelijker, vaak zijn de laarzen geen onderwerp van gesprek. En als het er is dan is het op een ontspannen manier. Verkopers in winkels, vooral de dames vinden het alleen maar leuk dat je als man damesschoenen gaat kopen.

Groetjes,


Joost

[Isabelle Raulin dAymeries]

Hi Adriana,

Als ik heel eerlijk ben accepteer ik het (nog) niet van mijzelf, maar ik ontkom er niet aan: langer dan een week als man rondlopen, daar word ik vréselijk prikkelbaar van.

Ik accepteer niet dat ik een genderpresentatie die ik voor mijzelf passend vind, zelf moet uitvinden én uitvoeren. De gebaande paden leiden voor zover ik kan zien niet tot wat ik wil. Niets doen lost niets op. En zelfs de rolmodellen die in de buurt zitten van wat ik wil, zijn soms depressief op het suïcidale af. Accepteren betekent dat ik ook vrede zou hebben met de mogelijkheid dat de tunnel steeds smaller wordt. En zover ben ik nog niet.

Maar 't blijft 'n hoop lol,

Isabelle

[Paula]

Ik kan niet echt een goede keuze maken uit de gegeven mogelijkheden.
Er zijn momenten dat ik trots ben op het 'vrouw zijn'. Maar er zijn evenzo momenten dat ik me afvraag 'Waarom ?' Waarom heb ik dit gevoel, waarom maak ik het me zo moeilijk, waarom lieg ik, waarom moet ik me zonodig weer optutten ? Kortom, eerder een gevoel van schande dan van trots.

Samengevat ben ik, op bepaalde momenten na, tevreden met wie ik ben en is er dus de acceptatie. Maar gezien de gemengde gevoelens heb ik gekozen voor de eerste mogelijkheid: 'ik heb moeite met de acceptatie'.

Liefs, Paula.

[adriana]

Hi allemaal,

ik heb ingevuld dat ik mij met mijn "T" gevoelens heb geaccepteerd, maar als je mij dit 2 jaar geleden had gevraagd toen mijn familie omstandigheden anders waren, had ik gezegd "dit is ver van mijn bed, ik wil hier niets van weten en niet aan toegeven, dus totale ontkenning ondanks dat het omkleden (in zeer beperkte mate) als een rode draad door het leven liep.
Dus zoals gezegd leef situatie speelt een rol en ontkenning vandaag kan door een gewijzigde leef situatie morgen, resulteren in meer acceptatie of volledige acceptatie van jezelf als "T".
Nu staat "T"voor diverse persoonlijkheids kenmerken, hetzij travestie, transgender, transseksueel.
In mijn geval spreek ik van vergevorderde travestie, transseksualiteit is wel aan de orde maar daar is nog geen sprake van volledige acceptatie, (diagnostische fase) ook hier spelen o.a. voor acceptatie de leef omstandigheden een grote rol, wijzigingen/ontwikkeling hierin kunnen een doorslaggevende factor zijn.
Ik vind het "T" zijn een verrijking van mijn leven, zou en kan het niet missen, maar het moet wel niet te ontwrichtend zijn in mijn bestaan, het moet een evenwichtige plaats innemen en bijdragen tot geluk en niet tot ongelukkig zijn of erger ellende (ik weet ook wel dat men soms door ellende moet om geluk te vinden - dan geld is het 't waard), conclusie ja ik accepteer mijzelf zoals ik ben en gelukkig sommige anderen ook.

groetjes, Adriana

[Josette]

Ik kan niet echt een goede keuze maken uit de gegeven mogelijkheden.
Er zijn momenten dat ik trots ben op het 'vrouw zijn'. Maar er zijn evenzo momenten dat ik me afvraag 'Waarom ?' Waarom heb ik dit gevoel, waarom maak ik het me zo moeilijk, waarom lieg ik, waarom moet ik me zonodig weer optutten ? Kortom, eerder een gevoel van schande dan van trots.

Samengevat ben ik, op bepaalde momenten na, tevreden met wie ik ben en is er dus de acceptatie. Maar gezien de gemengde gevoelens heb ik gekozen voor de eerste mogelijkheid: 'ik heb moeite met de acceptatie'.

Liefs, Paula.

Hebben die schaametegevoelens ook niet te maken met wat de omgeving diep in hun hart van travestie vindt? Echt geaccepteerd wordt het nog steeds niet, erger nog, travestiet is een scheldwoord

De uitslag van deze poll zou een stuk positiever zijn of de poll zou overbodig zijn wanneer veel mensen een stuk positiever zouden staan tegenover T*'s en wat minder snel een oordeel of dat afschuwelijke domineesvingertje voor ons klaar hebben. Alsof we allemaal dragqueens zijn die hoerige kleding willen dragen. Als dat zo is dan waren alle homoseksuele mannen verwijfde figuren, waren alle politici zakkenvullers, waren alle ondernemers uitbuiters, waren alle milieufreaks geitewollensokkenfiguren. Wat dus gelukkig niet zo is.

Waarom mogen vrouwen zich dan mannelijk uitdossen? Waarom is het 'verboden' voor mannen om je als vrouw te verkleden, borstprothesen en een pruik te dragen, op hakken te mogen lopen en make-up te dragen? Waarom wordt een transitie bij transen nog altijd aangeduid als ombouwen? Het is niet hun pakkie-an om te oordelen, het is onze zaak dat de vrouw die bij de meeste van ons binnenin zit, eruit komt, hetzij parttime, hetzij volledig.

Indien travestie meer wordt geaccepteerd, dan zorgt dat ervoor dat buiten de snorren met bloemetjesjurken en dragqueens, uit mannen(lichamen) vrouwen tevoorschijn komen die zelfverzekender en mooier gekleed zijn dan dat je je ooit kan voorstellen. En die dat kwalitatief hoger maken. Zodoende kan ook de snor met bloemetjesjurk worden geinspireerd om de snor af te scheren en de bloemetjesjurk te verwisselen voor kleren die mooier zijn dan dat je kunt voorstellen.

Ik heb het op het TS-forum de volgende forumulering geschreven, maar vooruit, op dit open gedeelte kom ik dan schaamteloos uit de hoek met een Fortuyn of Bolkesteingehalte. Zodat iedereen het kan lezen, want ik schaam me niet voor deze opinie.

Joost: En dat dat je je als fout ziet, komt ook door mentaliteit van de huidige maatschappij. Je bent óf man óf vrouw en je kunt volgens velen nog steeds geen ander geslacht worden. En anders ben je een omgebouwde man of vrouw. Bah

Omgebouwd, Omgebouwd. Alsof je mensen kunt verbouwen zoals gebouwen, auto's, vliegtuigen of schepen. Alsof je de kap van een gesloten personenwagen kan afhalen, versterkingen kan inbouwen in de zijkant zodat het voertuig een cabriolet is geworden. Alsof je op een oud onderstel een andere bovenbouw kan zetten, zoals bij de Umbauwagen in Westduitsland en de Rekowagens en Rekotrams in Oostduitsland. Alsof je een andere ketel en 'Heizer' (voorwarmer) kan plaatsen op een stoomlocomotief om daarmee Saalfeld mee te laten genieten van de stoom. Maar mensen zijn geen machines. Zij bestaan niet uit microprocessoren, chips, lasnaden of schroeven.

Ombouwen. Neen, het is transformeren zodat men een lichaam aanpast zoodanig dat het lichaam van het geslacht wat men zich voelt zo goed mogelijk benadert. En de houding van te veel personen van dat iets vies is, ik pis erop. Dit soort gedachten kan ik niet anders dan diep inhoudelijk bestrijden met diepgang, hoog IQ en meedogenloze satire ten opzicht van zulke anti-T*-gedachten. TS is niets anders dan vrouw geboren in mannenlichaam en man geboren in vrouwenlichaam. Niets meer, niets minder. TV is niets anders dan dat het tegenovergestelde geslacht er van tijd tot tijd eruit komt. TG is een verschijnsel dat de geslachtsverdeling alternatief wenst te benaderen.

Uitschakelen van transseksualiteit, transgenderisme, travestie, terwijl je het hebt in je binnenste, brengt jezelf zware psychische en lichamelijke schade toe. Een tekst vergelijkbaar aan de teksten op cigarettenpakjes. We zijn in dienst van ons T* of CD. We zijn in dienst van onze transseksualiteit, transgenderisme, travestie, crossdressing. We staan volledig onder zeggenschap hiervan. Dit heeft onverminderd consequenties voor onze levenssfeer. Alles wat we doen zal altijd gebeuren bij het vervullen van onze taak. TS, TG, TV of CD heeft eveneens onverminderd consequenties voor ons privé-leven. Huwelijken, krijgen van kinderen, leefwijze, werken, e.d. staan onder de machten en krachten van TS, TG, TV of CD.

Wij blijven ons leven lang in onze transseksualiteit, transgenderisme, travestie, crossdressing staan. En er is geen medicijn ertegen, tenzij met zware lichamelijke of psychische bijwerkingen. En zij zal nimmer gevonden worden.

Lieverds, het enige wat je kan doen is accepteren, accepteren, accepteren. En het een zodanige plaats in je leven geven dat het de kwaliteit van je leven verhoogt. Er is maar één de belangrijkste en dat ben jezelf.

Maar tegenover mijn ouders of hulpverleners blijft het het moeilijkste. Mijn laarzenliefhebberij kan ik echter makkelijker tegenover mijn werk vertellen, en op het zangkoor of de politieke jongerenorganisatie heeft het vrij weinig moeilijkheden.

Liefs,


Joost

[Lisa met een S]

Hoewel ik mij volledig herken in wat Paula hierboven heeft geschreven, heb ik toch gestemd dat ik geen moeitie heb met het acceptatie van mijn T gevoelens. Ik weet niet precies waarom, mijn keus werd bepaald door een gevoel dat het voor mij de juiste antwoord was -- alle andere antwoorden voelde niet juist.

Ik denk dat het komt doordat de zelf-twijfels waarover Paula sprak ook erbij horen. Als wij onze travestie zou accepteren zonder rekening mee te houden met de mensen die ons lief zijn, zonder erover na te denken wat het voor hen betekent om ook opgezadeld te zijn met onze problemen, dan zouden wij inderdaad een heel grote plank voor onze kop hebben.

Net zoals Adriana schrijft, ervaar ik mijn T-zijn als een verrijking van mijn persoonlijkheid. Desalniettemin, omdat het voor mijn vrouw en kinderen problemen schept, zou ik graag, als het zou kunnen, afstand van doen.

In mijn gezin heb ik er twee die mij accepteren zoals ik ben. Mijn vrouw heeft er lang over gedaan, maar heeft eindelijk kunnen berusten hierin. Mijn oudste dochter weet het maar een paar maanden en vindt het geen punt. Echter mijn andere kinderen weten het maar sinds kort en hebben grote moeitie ermee. Het is een rot gevoel om je kinderen zo te kwetsen, nog erger eigenlijk dan het idee dat ze je misschien niet accepteren.

Maar, ik kan mijzelf niet veranderen, en verdringing zou alleen leiden tot vervreemding van mijzelf, maar ook van mijn gezin. Dus accepteer ik mijzelf, want als je niet van jezelf houdt, hoe kan je verwachten dat anderen dat doen?

Adriana, niet meer van de moeilijke vragen stellen, he?

Liefs,
Lisa

[adriana]

Hi Lisa,

ja het valt niet mee, je accepteerd jezelf wel maar zonder acceptatie van anderen (meestal direkte familie) blijft het een halve dop.
Je kan de ander niet dwingen, en gelukkig maar, wat blijft is de factor tijd voor de ander om aan iets te wennen wat je voor je zelf al hebt geaccepteerd.

Niemand wil zijn naaste pijn doen, maar je doet het niet met opzet, je bent jezelf en dat niet kunnen zijn doet ook verdomde pijn.

Na 1,5 jaar van een "T"ontwikkeling waar ik zelf in verwondering op terug kijkt, ben ik vorige week met mijn schoondochter een hele zaterdag gaan winkelen/lunchen in de grote stad. Ze zei dat ik er perfect uitzag (vrouwen moet je vleien over hun uiterlijk, speciaal "T"vrouwen) alles ging ook goed en ik heb een van de fijnste dagen gehad in de voorbije 1,5 jaar.

Wat vandaag niet kan, kan in de nabije toekomst misschien wel, wil je geaccepteerd worden door de ander dan zal je er aan moeten werken omdat die ander zich niet in jouw gevoelens kan plaatsen en het allemaal eigenlijk raar vind en geen verandering wil, maar ook dit is te overwinnen en 100% score lukt zelden, maar met minder wordt het toch wel een stuk leuker en daat gaat het om, het plezier en fijne gevoel om "tijdelijk" even "vrouw" te zijn.

Moeilijke vragen Lisa, hangt ervan af, maar een ding is zeker we hebben er hier allemaal mee te maken en door het posten helpen we elkaar met onze ervaringen, het wachten is nog op enkele dames..... van de inmiddels 403 waar zij staan met het accepteren van hun "T " zijn.
Aan de hand van de poll kunnen we eventueel een analyse maken hoe hier op trav. org. ACCEPTATIE ervaren is.

prettig "T" weekend
groetjes, Adriana

[Kathleen]

Ook ik moet bekennen dat ik mijn T-zijn voor mezelf volledig heb geaccepteerd. Gevoelens negeren of verdringen waaraan je toch niet kan weerstaan zou je zware psychische schade kunnen toebrengen. Dat is vrijwel zeker!!!
Deze medaille heeft echter meer dan één keerzijde. Partners en andere naaste verwanten moeten ook raad weten met je travestie. Niet iedereen kan dat opbrengen. Door jezelf te accepteren doe je vaak andere mensen pijn. Daardoor zal je zelf ook te lijden hebben aan harteleed.
Voor mezelf betekent mijn acceptatie van mijn T-gevoelens een verrijking van mijn persoonlijkheid. Voor mijn partner is het een situatie waarin zij tegen haar zin in is gemanouvreerd. Stilaan komen we er wel uit, maar het heeft veel pijn gedaan. Het mezelf accepteren heeft ook tot gevolg dat mijn 'vrouwelijke genoegens' veel sneller zijn geëvolueerd. Alles verandert nu in een moordend tempo en dat maakt me wel wat bang. Ik heb moeite met 'de rem' er een beetje op te zetten.
Al bij al beschouwd, wanneer men me een remedie zou aanbieden om te 'genezen' (het is echt geen ziekte, hoor), zou ik zeker weigeren. Ik geniet gewoon erg van mijn vrouwelijke kant en zou deze voor geen geld willen missen. Het is dus puzzelen geblazen om de situatie leefbaar te houden en ik moet zeggen dat we er vrij goed in slagen (waarvoor dank aan mijn vrouwtje en ook aan alle vriendinnen hier voor hun goed advies).
Ik ga er dus gewoon mee door en ik voel er me goed bij. (Ben ik nu een egoïst?).
Ciao.

[Isabelle Raulin dAymeries]

Hee Kathleen,

Er is niks mis met een beetje egocentrisme op het moment waarop het nodig is, en het traject naar acceptatie is zo'n moment. Wat niet belet dat waar Paula, Lisa, en Adriana op wijzen ook waar is: jezelf accepteren staat niet los van de acceptatie door allen die je dierbaar zijn.

En Joost, het werkt ook andersom: ik ben dól op dragqueens, en ik trek gráág hoerige kleding aan, zelfs als ik achteraf hoor dat sommige mensen het nét over het randje vonden, zoals afgelopen vrijdag nog. En shemales zijn leuke meiden. Waarom accepteer je dat dan niet?

Maar laten we onder elkaar vooral aardig blijven

Isabelle

[transcommunity-girl2]

gone

[Irena]

Hi Adriana,

met de tranen in mijn ogen door al die tegenstrijdige gevoelens in mij .

Dan ben ik toch niet de enige die een zakdoek moet gebruiken achter haar PC'ke, ook ik heb gestemd dat ik geen moete had met acceptatie van mijn T*gevoelens, maar dat was gisteren, vandaag ben ik naar een moto treffen geweest (moto rijden is een andere hobby van me)waar ik me ook heel goed mee voel,maar wat toch ook tegenstrijdige gevoelens in me oproept.
m'n hele make up doorlopen,

liefs,Irena

[esther1]

Hoi Adriana,

a) Heb ik geen probleem om mijzelf te accepteren hoe ik ben
b) Accepteren anderen mij hoe ik ben

Bedankt voor het vrijgeven van de vloer. Ik maak er hier niet veel gebruik meer van, maar wil nu toch wel even wat laten horen.
Je kent mijn ideeen over acceptatie inmiddels wel.

Zelfacceptatie is niet iets wat je in 1 keer bereikt, er zijn verschillende fases. Varierend van het stiekum verkleden op zolder tot 24 uur per dag als vrouw leven. Ieder moment heeft haar acceptatiefase.

Naar mijn idee is zelfacceptatie bereikt zodra je accepteert dat je (soms) door anderen niet wordt geaccepteerd.

En ik dan? Ik heb ingevuld er geen problemen mee te hebben en dat is voor 99,9999999% waar. Gewoon omdat 99,99999999% van de mensen op deze aardbol me niets interesseert. Althans hun mening over mij niet.
Blijft over die ene die me wel interesseert. En die ene moet ik pijn gaan doen, het is niet anders, het kan niet anders.
Zodra ik ook daarmee kan leven heb ik mezelf echt geaccepteerd.

Groetjes,
Esther, heel benieuwd naar wat anderen hier eigenlijk verstaan onder acceptatie.

[Josette]

En Joost, het werkt ook andersom: ik ben dól op dragqueens, en ik trek gráág hoerige kleding aan, zelfs als ik achteraf hoor dat sommige mensen het nét over het randje vonden, zoals afgelopen vrijdag nog. En shemales zijn leuke meiden. Waarom accepteer je dat dan niet?

Ik heb niet geschreven dat ik het niet accepteer. Het is aan jou om uit te maken wat jij draagt, ook al is het 'hoerig'. Waar gaat het om? Dat jij in je kleren jezelf bent en onverminderd blijft. Als dat toevallig zeer kinky, hoerig of heftig is, het zij zo.

De formulering is alleen dat te veel mensen bij travestie een beeld hebben van dragqueens in hoerige kleding. Jij niet, Ik niet, veel bezoekers van travestie.org niet, maar mensen van 'gemiddeld' niveau. Dat was ook de reden waarom ik dat schreef. Ik sprak in mijn vorige posting in deze draad alleen de hoop uit dat ook andere zijdes van travestie worden vertoond, zoals een half jaar terug in het TV-programma "Kamphuis maakt vrienden". Tegelijkertijd hoop ik dat het een stimulans is voor veel, zoniet alle T*'s in de kast om uit de kast te komen. Ook van buiten kosmopolitische steden. Al was het alleen maar voor de verscheidenheid, want er is geen één bezoeker van travestie.org hetzelfde.

Om heel eerlijk te zijn, ik kan nog geen antwoord geven op wel of geen acceptatie van drags en shemales om de doodsimpele reden dat ik ze nooit IRL heb gezien. Derhalve laat ik het antwoord acceptatie "blanco", om maar zeer politiek te antwoorden. Maar zijn shemales écht leuke meiden? En geef eens een voorbeeld ervan, ik ben erg nieuwsgierig, Isabelle?

Groetjes,

Joost

[adriana]

Hi allemaal,

wat een fijne reacties en het blijkt dat dit ons allen nogal heftig kan raken, acceptatie. Ik denk dat er niemand is die kan zeggen voor 100% accepteer ik mijzelf, als "T" en ook de anderen, ook in mijn situatie, we hebben allemaal wel iemand die iets voor je betekend , die het niet accepteerd of er grote moeite mee heeft, dit raakt ons soms erg diep omdat het meestal blijvend is.
Ik denk dat toch blijven praten erover minder erg is als het proberen te verdringen ervan (het "T"zijn) , waarvan we weten dat het veel weerstand geeft om die ander mee te krijgen in, acceptatie of meer acceptatie.
Het praten erover doen we o.a. hier en dat helpt zeker omdat we kunnen lezen , he ik ben niet de enigste op de wijze hoe ik mijn "T" zijn ervaar of beleef, anderen ook en zij benaderen het op een wijze waar ik misschien ook iets aan heb.

Esther reduceerd de acceptatie van 99,9999999 % van de mensheid naar 1 en daar zit wat in want in feite gaat het maar om een paar mensen, alhoewel het vaak om die ene gaat en die is bepalend.

Het blijkt duidelijk dat dit nogal een heftig onderwerp is en dit is het ook, ookvoor mij , omdat het de kern is om de "T" gevoelens in eerlijkheid en rust te kunnen beleven, maar juist daarom is het goed om erover te praten omdat het anders verstikkend blijft werken en we juist behoefte hebben aan meer lucht, in feite behalve acceptatie ook meer ...rust.

Nu het positieve, tot zover van diegene die posten zegt niemand , ïk wou dat ik van die "T" gevoelens af was en waarom, ik denk omdat de omstandigheden een minimum aan acceptatie inhouden zodat er toch plezier overblijft aan het invullen van je "T" behoefte, iets wat niet zo iets is als een "nieuw kapsel", het is een persoonlijkheids kenmerk waarin de vrouwelijke kant (die alle mannen hebben) een plekje opeist, en dat is maar goed ook zo want the bottom line "het is verdomd fijn en leuk".

groetjes, Adriana