Van kwaad naar erger............

[Frederique_]

Probleem wat ik ermee heb is dat ik mezelf helemaal niet ervaar als hebbende of zijnde een variant op de bestaande genders. Genderdysforie is op zich helemaal geen eng woord. Het betekent alleen maar dat je jezelf niet gelukkig voelt met het gender dat je op grond van het tussenbeense bij je geboorte is toegewezen. Kan het helderder?

Het grootste probleem dat ik met genderdysforie heb is dat het gelijk gesteld wordt aan "vrouwen-in-mannenlichamen (vv)". Dat is wat mij betreft een -veel- te smalle uitleg van wat genderdysforie -ook- is, namelijk ook zowel geen-man als geen-vrouw / zowel-man als zowel-vrouw / allerlei tussenvormen van deze thema's. Het voordeel van gendervariantie is dat het meer-inclusief is: het is -zowel- vrouw in mannenlichaam -als- de eerder genoemde varianties. En daarmee is dus ook duidelijker wie er -ook- behandeld moeten worden.

Overigens noem ik mijzelf ook transseksueel naar buitenstaanders. Het verhaal is voor iemand die nog nooit over de materie te maken heeft gehad anders domweg te ingewikkeld. Maar voor de medische wetenschap zou het onderhand toch geen probleem meer mogen zijn om allerlei andere verscheiningsvormen van gendervariantie te erkennen... En bij gendervariantie is het gemakkelijker om ze op hun verantwoordelijkheid aan te spreken dan bij genderdysforie.

Groetjes,

Frederique

[ik ben hier niet meer]

Ik blijf de toevoeging variantie raar vinden, dat is een woord uit de statistiek, het zal vlug gendervariatie worden, hetgeen taaltechnisch ook een beter woord is.

[Frederique_]

Ik heb ook geen moeite met variatie

Groetjes,

Frederique

[ik ben hier niet meer]

variantie = kwadraat van de standaardafwijking, een statistische maat voor de spreiding van een verschijnsel

Vraag me dus echt af of dat wel goed is, dan liever gendervariatie.

[Janiek_]

Het grootste probleem dat ik met genderdysforie heb is dat het gelijk gesteld wordt aan "vrouwen-in-mannenlichamen (vv)". Dat is wat mij betreft een -veel- te smalle uitleg van wat genderdysforie -ook- is, namelijk ook zowel geen-man als geen-vrouw / zowel-man als zowel-vrouw / allerlei tussenvormen van deze thema's. Het voordeel van gendervariantie is dat het meer-inclusief is: het is -zowel- vrouw in mannenlichaam -als- de eerder genoemde varianties. En daarmee is dus ook duidelijker wie er -ook- behandeld moeten worden.

Overigens noem ik mijzelf ook transseksueel naar buitenstaanders. Het verhaal is voor iemand die nog nooit over de materie te maken heeft gehad anders domweg te ingewikkeld. Maar voor de medische wetenschap zou het onderhand toch geen probleem meer mogen zijn om allerlei andere verscheiningsvormen van gendervariantie te erkennen... En bij gendervariantie is het gemakkelijker om ze op hun verantwoordelijkheid aan te spreken dan bij genderdysforie.

Tja, als je uitgangspunt zo'n aanname is, dan heb je inderdaad een probleem .

Ik zie dat er helemaal niet in en ook de behandelaars niet, volgens mij. "Vrouw in een mannenlichaam" is een manier van sommige mensen om hun beleving onder woorden te brengen, meer niet.

En als je je noch vrouw noch man voelt, heb je in de regel ook wel een bepaalde mate van onbehagen met het gender dat je bij je geboorte hebt toebedeeld gekregen. Alleen is het veel moeilijker te bepalen of daarbij medische behandelingen de oplossing van het lijden zijn. Bovendien: sommige mensen lijden er helemaal niet onder, die vieren het.

[Frederique_]

Ik heb geen probleem (mensen die ten onrechte afgewezen worden door de psychologen van de VU hebben een probleem).

Waarop baseer jij dat behandelaars dit er niet in zien? Ik heb op dit punt meerdere gesprekken gevoerd met meerdere VU-behandelaars. Voor mensen bij de VU zit er een (groot) verschil tussen de klassieke "vrouw-in-mannenlichaam" en de "overige mensen die een hormoon- of SRS-behandeling willen". Zie ook hier voor hun formele antwoord. In de spreekkamer merk ik een afhoudende reactie van "ja, dat andere is nog 'in ontwikkeling'". Alsof het normaal is om iets wat in 2001 internationaal (samen met mensen van de VU) formeel is vastgesteld jarenlang niet verder uit te werken tot formeel VU-beleid. Je wilt ook niet weten hoe sterk de krachten geweest zijn om mij in een klassiek vrouw-in-mannenlichaam-vakje te stoppen en hoe opgelucht (!) zij waren met mijn noodzaak voor geslachtsoperatie.

Of er wel-of-geen medische behandelingen nodig zijn is voor een buitenstaander niet objectief vast te stellen. De enige die dit objectief vast kan stellen is de patiënt. Ook dat is het voordeel van gendervariantie: we zijn na invoering van deze term niet meer psychisch ziek, we hebben een lichamelijke aandoening. En waarom zou je niet-psychisch zieke mensen toch verplichten tot oeverloze gesprekken met een psych? Trans-wat-dan-ook zijn is dan net zo normaal als homo-zijn (en die test je ook niet maandenlang, onder dwang, voorafgaand aan een homohuwelijk). Waarom is het zo normaal om meer dan een jaar te wachten met het voorschrijven van benodigde medicijnen bij mensen die niet psychisch ziek zijn? Zodra we niet-psychisch ziek meer zijn is de vanzelfsprekendheid voor hormonen net zo groot als de vanzelfsprekendheid van een spalk bij een gebroken arm.

Oh ja: sommige mensen vieren het, andere twijfelen jarenlang en lijden daaronder. En sommigen hebben last van andere mensen voor wie het allemaal heel "simpel ligt" omdat zij het juist veel ingewikkelder ervaren en dat niet erkend wordt. Er wordt nog veel geleden door ons-soort-mensen. Ook door simplisme uit eigen kring.

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

Of er wel-of-geen medische behandelingen nodig zijn is voor een buitenstaander niet objectief vast te stellen. De enige die dit objectief vast kan stellen is de patiënt. Ook dat is het voordeel van gendervariantie: we zijn na invoering van deze term niet meer psychisch ziek, we hebben een lichamelijke aandoening. En waarom zou je niet-psychisch zieke mensen toch verplichten tot oeverloze gesprekken met een psych? Trans-wat-dan-ook zijn is dan net zo normaal als homo-zijn (en die test je ook niet maandenlang, onder dwang, voorafgaand aan een homohuwelijk). Waarom is het zo normaal om meer dan een jaar te wachten met het voorschrijven van benodigde medicijnen bij mensen die niet psychisch ziek zijn? Zodra we niet-psychisch ziek meer zijn is de vanzelfsprekendheid voor hormonen net zo groot als de vanzelfsprekendheid van een spalk bij een gebroken arm.

Je haalt hier wel het een en ander door elkaar, hoor. Maatschappelijke acceptatie (normaal gevonden worden) speelt zich op een heel ander vlak af dan het bepalen of iemand gebaat is bij een op zich ongezonde medische behandeling. Dat werd tot nu toe gerechtvaardigd doordat andere hulp niet hielp bij transseksualiteit.

Dat je dit verhaal aan de medische wereld zult kunnen verkopen, daar geloof ik helemaal niets van.

[Frederique_]

Drie feiten:
1) De ontwikkeling binnen ICD-11 en DSM-V is dat we een lichamelijke aandoening hebben ipv een psychische
2) In een Aziatisch onderzoek in de International Journal of Transgenderism (IJT) staat letterlijk de opmerking dat mensen die volgens Standards of Care onderzocht zijn niet per definitie beter af zijn dan mensen bij wie dat niet gedaan is (bijv. omdat die hormonen via de straat kregen en de SRS op basis van een snel onderzoek van 10 minuten gebeurd is waarbij alleen gekeken is naar meer-dan-natuurlijke-borstgroei). Expliciet werd vermeld dat er onder de laatste groep niet meer spijtoptanten waren dan in de eerste groep.
3) Volgens endocrinoloog De Ronde zijn er geen lichamelijke bezwaren tegen het gebruik van hormonen. In die zin is hij het niet met jou eens dat dit een ongezonde medische behandeling is.

Je ziet, de vanzelfsprekendheid die er bij jou is (en bij sommige psychologen die ook schrijven in de IJT) is er niet bij iedereen. Het zal een kwestie van tijd zijn voordat we van de huidige psychologenellende verlost zijn. Wat mij betreft: hoe eerder hoe liever.

Groetjes,

Frederique

[ik ben hier niet meer]

Het gaat niet alleen om de medische wereld, maar ook om de politiek, CvZ, zorgverzekeraars. Ik geloof nooit dat iemand zonder ook maar enige controle alles vergoed zal krijgen. Niet alleen vanwege spijtoptanten, en ook niet omdat de kosten zo hoog zijn, want dat valt ook wel mee. Maar vooral om de impact die het heeft op iemands leven. Er zijn weinig zaken die je leven maar op hun kop zetten dan dit, en dat voor de rest van je (hopelijk lange) leven.
Ook het feit dat mensen met borderline of psychoses ook kunnen denken in het verkeerde lichaam te zitten. Ook al is iemand nog zo zeker, zo lang het niet op een of andere manier bewijsbaar is vind ik een minimale controle gerechtvaardigd. Niet het hele proces zoals het nu bij het VU gaat. Het kan veel simpeler voor die mensen bij wie het allemaal duidelijk is. Want willen we nu echt dat de mensen ons gaan benoemen tot een modeverschijnsel, zoals nu bij autisme en ADHD soms ten onrechte gebeurd ?

[ik ben hier niet meer]

Het zal een kwestie van tijd zijn voordat we van de huidige psychologenellende verlost zijn. Wat mij betreft: hoe eerder hoe liever.

Jij wilt een ideale samenleving, alles vergoed krijgen zonder dat er een bewijs is, alleen omdat je het zelf zegt. Ik denk dat dat een utopie is. Het blijft ook bv een deel plastische chirurgie, die onomkeerbaar is. Plastische chirurgie wordt al zelden vergoed. Als jij toe wil naar een systeem zonder controle, zal de vergoeding heel waarschijnlijk ook (gedeeltelijk) verdwijnen. Wil je dan echt dat alleen mensen met geld van geslacht kunnen veranderen ?

[Frederique_]

Even met alle respect, maar de CvZ is vast niet tegen als je met net zo weinig spijtoptanten als nu, maar wel met 8-10 psychologengesprekken minder, dezelfde behandeling kunt doen.
En kostenvergoeding? Kom nu toch op... Waarom zou die kostenvergoeding anders werken bij zelfdiagnose dan bij psychologen-diagnose? Sorrie, maar het idee dat er ineens veel meer patiënten komen als er geen psycholoog is is een angstbeeld dat ik niet heb.

Oh ja: de VU-psychololoog heeft inmiddels 2 jaar lang mijn leven op z'n kop gezet: als ik haar niet was tegengekomen dan had ik niet alleen geen felle pijnsteken ervaren, had ik geen onnodige ruzies over wel-of-geen aanwezigheid van ouders/zus bij de VU en was ik niet een heel jaar strondmoe geweest, maar was ik nu ook nog leidinggevende geweest en had ik een LEUKE baan in plaats van een baan waarin ik jaarlijks actief moet strijden met mijn leidinggevenden om uitdagingen in mijn werk te houden. Gezien de wachttijd voor de geslachtsoperatie blijft deze situatie nog minstens 2 jaar bestaan. Maar dit soort situaties telt vermoedelijk niet mee bij het argument waarom mensen hun leven op hun kop gezet worden? Zoals ook het argument dat 24/7 in het door jouw gewenste uiterlijk leven een VEEL grotere stap is dan de stap om hormonen te gaan gebruiken en die stap wel zonder psychologen kan (en gebeurt)?

Laat die psychologen opwaaien, ze maken meer kapot dan ze oplossen. En niet alleen bij mij, maar ook bij andere mensen bij wie ze te lang wachten en vooral ook bij het deel van de de 33% uitval uit de diagnostiek dat onterecht is. Die mensen hun leven staat pas -echt- op hun kop.

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

Drie feiten:
1) De ontwikkeling binnen ICD-11 en DSM-V is dat we een lichamelijke aandoening hebben ipv een psychische

Bronnen?

[ik ben hier niet meer]

Even met alle respect, maar de CvZ is vast niet tegen als je met net zo weinig spijtoptanten als nu, maar wel met 8-10 psychologengesprekken minder, dezelfde behandeling kunt doen.
En kostenvergoeding? Kom nu toch op... Waarom zou die kostenvergoeding anders werken bij zelfdiagnose dan bij psychologen-diagnose? Sorrie, maar het idee dat er ineens veel meer patiënten komen als er geen psycholoog is is een angstbeeld dat ik niet heb.

Het is voor mij geen angstbeeld dat er opeens meer mensen zouden komen die geslachtsverandering willen. Wel dat het niet meer vergoed gaat worden. Als je kijkt naar ruim 10 jaar geleden dat er toen veel meer vergoed werd dan tegenwoordig is al een feit.
En heb jij ooit gehoord dat er iets vergoed werd vanuit een zelfdiagnose ? Sorry, een beetje realiteitszin mag er ook wel zijn. Geen enkele verzekeraar zal het gaan vergoeden vanuit een zelfdiagnose, hoe goed die diagnose ook is. Nog erger, je bent zelf de enige die de diagnose kan stellen, kan het VU ook niet, en pretendeerde ze in het verleden ook niet. Natuurlijk zijn de verzekeraars blij met minder gesprekken (zal CvZ een zorg zijn hoor). En toch zullen ze ook een oordeel willen hebben van een ander. Weleens gehoord dat iemand zegt ik heb een gebroken been en dat ze het meteen zetten, er wordt altijd een röntgenfoto gemaakt.
Trouwens, heel DSM gaat waarschijnlijk verdwijnen over een aantal jaren heb ik van mijn psychologe begrepen.

[Frederique_]

Drie feiten:
1) De ontwikkeling binnen ICD-11 en DSM-V is dat we een lichamelijke aandoening hebben ipv een psychische

Bronnen?

International Journal of Transgenderism, 2009-1, voorwoord.

Groetjes,

Frederique

[Frederique_]

@Anna: De VU pretendeert dat tegenwoordig wel. Een citaat uit het antwoord van Luc Gijs op mijn klachtenbrief: "Naar ons oordeel blijft een voldoende lange diagnostische periode nodig om de aard, intensiviteit en stabiliteit van genderdysforie adequaat vast te kunnen stellen. Een zestal gesprekken gespreid over een periode van ongeveer zes maanden blijft daarvoor ons inziens een minimale vereiste."

En geen kostenvergoeding vanuit zelfdiagnose? Da's een kwestie van de discussie daarover aangaan. En eerlijke psychologen hebben die in tegenstelling tot Luc Gijs stoppen met net te doen alsof zij genderdysforie kunnen vaststellen.

Groetjes,

Frederique