stelling in het hoenderhok

[mina]

Ik ben immers gewoon om altijd alles voor mezelf te betalen, maar blijkbaar hoort het zo dat je bij een date of tijdens het uitgaan de mannen voor jou laat betalen.
..

Jee dat is wel heel ouderwets zeg...in welk land leef jij!
wow, zucht, nou zo ken ik mannen helemaal niet!
hoe is het mogenlijk!

x,
Mina

[lief dinnetje]

Janiek schreef :

Ik vind Melina's beschrijving van haar belevingswereld van dit moment heel authentiek en vanzelfsprekend. Zo beleven veel meisjes van tegen de twintig de wereld die a.h.w. aan hun voeten ligt. En als ik het goed begrijp zal zij zich qua moment van seksuele ontwikkeling meer in hén herkennen dan in transen of trava's die wel een relatie als man hebben gehad. Ik zou zeggen, geniet ervan, met volle teugen.

Je snapt het helemaal ....
Het klopt inderdaad dat ik nu eigenlijk mijn verloren jeugd aan het inhalen ben.
En het is inderdaad zalig ..... in feite krijg je ergens toch de kans om je leven over te doen, het leven zoals je van bij het begin had gewild als meisje.
Om die reden snap ik zeker de reactie van Frederique niet .... ik heb helemaal geen zielig leven.
Integendeel, het is zelfs een beetje op het randje en er af en toe zelfs over ....te uitbundig en veel 'te los' voor een vrouw van 36 jaar.

Haha ... sloerietijdperk, is nog niet zo slecht gevonden hoor...... geen vent is veilig als ik op stap ga.
Fijn ook om te horen dat andere mensen zich ook weer jong voelen als ze met mij op stap gaan.
Je hebt als post-op trans een soort kracht en uitstraling die veel mensen al een tijdje kwijt zijn of nooit hebben gehad.
Misschien klopt het wel een vergelijking te maken met een mooi en jong meisje die 'in het Westen' de wereld aan haar voeten heeft liggen.
Want ja zo voel ik mij nu wel als ik uitga .....

En als ik het goed begrijp zal zij zich qua moment van seksuele ontwikkeling meer in hén herkennen dan in transen of trava's die wel een relatie als man hebben gehad

Zeker.
Het is een heel ander uitgangspunt.
Ik ken persoonlijk enkele post-op transen (wel wat ouder), die na hun SRS nog steeds voor een vrouw kiezen .......
Wel dat is echt niet te vergelijken qua beleving en gevoel.
Ergens beleven die ook wel een nieuwe jeugd, maar ze blijven in hun eerder mannelijke rol zitten naar hun 'vrouwelijke' partner.
In hun relatie blijven ze duidelijk eerder de positie van man (en soms vader) vervullen.

Het is voor sommige van die lesbische post-op transen ook niet zo eenvoudig hoor .....want ze gaan op latere leeftijd dan soms nog op zoek naar een nieuwe 'vrouwelijke' partner.
Ze komen dan in een situatie dat ze wel ergens tussen de vrouwen worden aanvaard als 'vrouw', maar vaak komen ze in problemen omdat ze dan verliefd worden op die 'vriendinnen'.
Nu voor een hetero-vrouw kan dat heel erg lastig zijn .......want die willen daar dan dikwijls niks van weten.
Het is als hetero trans-vrouw zelfs voor mij heel moeilijk om me in hun situatie in te leven ..... want waarom laat je na je 50ste nog een SRS uitvoeren om dan toch nog in een relatie te willen stappen met een vrouw ?
Heel moeilijk vind ik dat.
Enfin leven en laten leven denk ik dan maar ...........

Groetjes,

Melina

[lief dinnetje]

Mina schreef :

Ik ben immers gewoon om altijd alles voor mezelf te betalen, maar blijkbaar hoort het zo dat je bij een date of tijdens het uitgaan de mannen voor jou laat betalen.
..


Jee dat is wel heel ouderwets zeg...in welk land leef jij!
wow, zucht, nou zo ken ik mannen helemaal niet!
hoe is het mogenlijk!

Misschien ook wel even schrijven dat ik vaak date met mannen van rond de 40.
Ik stel zelf vaak voor om 50/50 te doen bij een etentje, maar meestal geven mannen echt wel aan van : neen de rekening is voor mij.
Of soms ga ik naar de WC en tegen ik terugkom heeft hij dan al de rekening betaald ..... enfin ik lig er niet meer zo wakker van nu.
Het is wel vreemd hoor, maar vorige zaterdag kon ik bijvoorbeeld nauwelijks volgen .....het lijkt echt wel standard te zijn dat mannen drankjes willen betalen voor vrouwen.
Je kan wel weigeren, maar je moet dan toch ook ergens voorzichtig zijn dat je mannen ook niet nodeloos gaat beledigen.
Zaterdag heb ik wel eventjes neen gezegd, een dure fles champagne voor mij laten bestellen vond ik er ook wel wat over.

Groetjes,

Melina

[mina]

Hoi melina ik vind het prachtig je verhaal te lezen en ik herken het ook wel...het gevoel te hebben dat je je jeugd hebt gemist, wat fijn dat je dat in kan halen, en hoe!

Ik snap ook dat je ex hetero post-op transjes van 50 niet goed kan begrijpen.

Toch wil ik hier even een opmerking over maken....want het is net alsof je jouw transitie enkel ziet in het licht van een verbetering van je leven. Dat lukt je goed, maar daar is het niet begonnen neem ik aan.

Het begint op het moment dat je je realiseert: *ik ben geen man* of *ik ben een vrouw*....
Als je eenmaal dat punt punt bereikt heb, is er volgens mij voor velen geen weg meer terug en spelen dingen als: kan ik dan nog wel een vriendinnetje krijgen...of...lukt het dan nog wel om een baan te krijgen niet meer...

Het is juist wel vrij zeker dat als ik mezelf niet accepteer en mijn gevoelens onderdruk dat het juist niet mogenlijk is een vriendje te krijgen ooit...of zelfs maar verliefd worden...zelfs voor die gevoelens sta je maar nauwelijks open als je als "man" door blijft leven...

Dat is met een baan waarschijnlijk net zo op den duur...als je jezelf niet kunt zijn, waar leef je dan nog voor? wachten tot het leven voorbij gaat?

Oh en het gaat voorbij...wat je zegt...je bent nu 36 en je haalt je pubertijd in...zoveel dingen die je hebt gemist...zoveel jaren dat je niet jezelf was...

Ik vind het soms een griezelig verhaal genderdysforie (in positieve zin)
ik ben net een spook die jarenlang om de ruine van mijn eigen lichaam heeft gezweeft, maw.... ik was aldoor altijd mezelf, maar ik wist niet wie ik was...

Als je jezelf eenmaal leert kennen ga je echt niet meer jezelf verloochenen....dat kan gewoon niet meer....misschien dat er een andere oplossing komt...maar jezelf verloochenen, nee.

Als ik daar aan denk op het moment, zie ik de strop al hangen....
Ik denk niet dat er sprake is van veel keus...

Ook niet voor transgenders dus (die tussen de geslachten in willen leven) dat is hun manier om zichzelf en gelukkig te kunnen zijn...

Liefs,
Mina

[lief dinnetje]

Francis schreef :

Blij dat ik benadrukt heb dat ik Melina niet ken.
Ik reageerde vooral op de bloedmooie vriendin van 35, en hoe bewonderend er over haar hardheid werd gesproken.
Die reactie zegt ook veel over mij natuurlijk.
Veel te soft om Ken te zijn, en dan krijg je weleens klappen.

Ja ik was nogal onder de indruk van de 'macht' die zij heeft als 'sterke' vrouw. Het staat haar vrij om die al dna niet af en toe te gebruiken.
Het klopt ook wel dat de vrouw kiest .....

Vraagje voor jou Francis.

Lukt het goed in je 'mannelijke rol' met vrouwen ?
Of wordt jij 'ook' vaak afgewezen ?
Waarom die vraag : wel ik ben zelf in mijn travestie-tijd op zoek gegaan naar een vrouwelijke parner.
En ik kan nu in alle eerlijkheid zeggen : het was gewoon een ramp.
Uit de feedback van de vrouwen die ik vroeger achterna heb gelopen heb ik geleerd dat ik : niet mannelijk genoeg was (gedrag en uitstraling) en dat ze me altijd eerder als een vriendin beschouwden.
Sommige dachten ook wle van mij dat ik waarschijnlijk wel een homo zou worden (blijken te zijn).

Groetjes,

Melina

[Janiek_]

Als ik daar aan denk op het moment, zie ik de strop al hangen....

Hè, mina, wil je even niet zo eng doen ?

[Janiek_]

Uit de feedback van de vrouwen die ik vroeger achterna heb gelopen heb ik geleerd dat ik : niet mannelijk genoeg was (gedrag en uitstraling) en dat ze me altijd eerder als een vriendin beschouwden.
Sommige dachten ook wle van mij dat ik waarschijnlijk wel een homo zou worden (blijken te zijn).

Groetjes,

Melina

Hoe herkenbaar....

[lief dinnetje]

Mina schreef :

Toch wil ik hier even een opmerking over maken....want het is net alsof je jouw transitie enkel ziet in het licht van een verbetering van je leven. Dat lukt je goed, maar daar is het niet begonnen neem ik aan.

Het begint op het moment dat je je realiseert: *ik ben geen man* of *ik ben een vrouw*....
Als je eenmaal dat punt punt bereikt heb, is er volgens mij voor velen geen weg meer terug en spelen dingen als: kan ik dan nog wel een vriendinnetje krijgen...of...lukt het dan nog wel om een baan te krijgen niet meer...

Dat is wel juist, al ben ik altijd realistisch gebleven.
Ik kon nooit mijn transitie realiseren, zoals ik het wou zonder mijn huidige job/inkomen.
Dus heb ik wel wat geduld moeten hebben en enkele 'rationele' afwegingen moeten maken in de lange weg van de transitie.
Al geef ik meteen toe dat ik zeker met angst heb gezeten om mijn werk te verliezen hoor .... in feite was ik bij mijn outing ook nog niet echt klaar om als 'vrouw' elke dag te gaan werken.
Maar ik kon dus ook niet meer langer wachten, het was helemaal op ..... mijn leven in de genderrol van man was zo triestig/zielig geworden dat het ook alles of niks was.
Maar het is uiteindelijk toch goed afgelopen ....het is nu immers bijna 3 jaar geleden dat ik me op het werk geout heb.
En nu gaat het uiteraard steeds gemakkelijker, de mensen zijn het ondertussen gewoon en ik sta nu ook zelf wel veel verder.
Zowel mentaal als lichamelijk.
Ontharingen, hormonen, SRS en borstvergroting helpen uiteraard wel om je beter in je genderrol van vrouw te voelen.
Ook mijn FFS zal ik met zekerheid bij mijn huidige werkgever kunnen laten uitvoeren ....
Ja dus uiteindelijk zal ik dus heel mijn fysieke en administratieve transitie gedaan hebben bij mijn zelfde werkgever.
Ik had zonder enige twijfel dik in de problemen kunnen komen als ik mijn job had verloren voor of tijdens mijn transitie.

Groetjes,

Melina

[Gast]

Vraagje voor jou Francis.

Lukt het goed in je 'mannelijke rol' met vrouwen ?
Of wordt jij 'ook' vaak afgewezen ?
Waarom die vraag : wel ik ben zelf in mijn travestie-tijd op zoek gegaan naar een vrouwelijke parner.
En ik kan nu in alle eerlijkheid zeggen : het was gewoon een ramp.
Uit de feedback van de vrouwen die ik vroeger achterna heb gelopen heb ik geleerd dat ik : niet mannelijk genoeg was (gedrag en uitstraling) en dat ze me altijd eerder als een vriendin beschouwden.
Sommige dachten ook wle van mij dat ik waarschijnlijk wel een homo zou worden (blijken te zijn).

Hoi Melina,
Die mannelijke rol is nooit erg goed geslaagd nee.
Probeer ik ook niet meer.
Vriendinnen zijn met vrouwen is heerlijk.
Als ik dan soms van vriendinnen hoor hoe mannen zijn, wat ze zeggen tegen vrouwen die ze leuk vinden, het treft me als totaal gebrek aan zelfrespect hoe ze zich aanbieden en opdringen.
Als ik er zo over nadenk, ik heb er echt nooit iets van gesnapt.
Ik ben niet 'ook' vaak afgewezen, ik ben ook vaak 'afgewezen'. Ik werd helemaal niet echt afgewezen, maar voelde het zo omdat ik de rol niet ging spelen die van me verwacht werd.

Mijn 'spel' zou meer over gelijkheid gaan, ik fantaseer wel van een hele jongensachtige vlotte meid die net zo genderdiffuus en bi is als ik en daarom wel zin heeft in een heel vrouwelijk vriendje.
Ben ik daarmee iedere realiteitszin kwijt?

Ik zal nog eens wat posten op leukegenderdiffusebimeiden.nl
Meisjesachtigemooiejongens.nl vind ik trouwens ook leuk, maar dat snapte je vast al.
Groetjes
Francis

[lief dinnetje]

Francis schreef :

Mijn 'spel' zou meer over gelijkheid gaan

Ja dat is ook zo herkenbaar.
En bovendien plaats je dan ook de 'vrouw' op een verhoog.
Je neemt het op voor vrouwen en je gaat hen als het ware 'idealiseren' ....nu dat gaat er wel een beetje uit hoor als je zelf als vrouw door het leven gaat.
Jaloezië is nu ook éénmaal een kenmerk van vrouwen .... je hebt daar in je eerder mannelijke rol wel minder last van.

Note : oeps sorry voor de taal, tik - en zelfs dt fouten.
Maar je kan een bericht niet meer wijzigen nadat iemand anders heeft gepost .........
Wordt jij, met dt ..... amai .... -2 punten.

Groeten,

Melina

[Dorine]

Uit de feedback van de vrouwen die ik vroeger achterna heb gelopen heb ik geleerd dat ik : niet mannelijk genoeg was (gedrag en uitstraling) en dat ze me altijd eerder als een vriendin beschouwden.
Sommige dachten ook wle van mij dat ik waarschijnlijk wel een homo zou worden (blijken te zijn).

jep herkenbaar, en weglopen als ze daadwerkelijk ook geinteresseerd is?


gek genoeg hebben mannen altijd wel voor mij rekeningen betaald, terwijl ik niet qua uiterlijk voldoe aan vrouwzijn. Etentjes, drankjes noem maar op. Ik wil vaak wel meebetalen, doen Ik zou er niet te lang over nadenken tenzij het richting huizen auto s en zeiljachten gaat

[Morbide]

Beter lezen in het vervolg . Het gaat hier om tijdelijk en dus alleen naar ik aanneem in het begin verzwijgen. En wat een vergelijking met TV's! Gooi je dat allemaal op 1 hoop?

Nee, dat doe ik niet. Integendeel. Ooit, om niet te zeggen vroeger, toen bekroop me ook wel eens het waanidee dat ik op een dag zonder iets te zeggen onenightstands zou kunnen hebben. Ondertussen ben ik een illusue armer, als men het niet ziet, en ik het niet vertel, dan is er altijd wel iemand zo vriendelijk om de ander op de hoogte te brengen.

[mina]

Als ik daar aan denk op het moment, zie ik de strop al hangen....

Hè, mina, wil je even niet zo eng doen ?

Ik hou van horror verhalen
Ik heb mezelf ook al en femme in een grafkist gefantaseerd,
en dan het liefst met een mechaniekje dat mij op het moment supreme doet opstaan...griezelig muziekje erbij...


het is allemaal echt niet zo dramatisch als ik het hier schets hoor en (tenminste in mijn geval) echt niet geheel afhankelijk van de buitenkant (mag ik hopen)...maar mezelf nog langer als man beschouwen en mijn omgeving voor de gek houden zie ik ook niet meer zo zitten...
misschien komt er nog wel een andere oplossing of verander ik weer (wishfull thinking)? Ik laat alles open ...

xx
Mina

wow wat een storm buiten! fantastisch!

[mila]

<maar ik vind het beeld dat je hier neerzet een beetje Barbie-achtig.
Het valt denk ik nog niet mee om als mooie meid volwassen te worden zonder verpest te raken>

Ach.......ik stel me allesbehalve beschikbaar op, en ik geef geen enkele aanleiding tot flirten, maar als ik ondanks mijn 'onbeschikbaarheid' zomaar in de supermarkt opmerk dat een knappe man mij met zijn ogen en blikken streelt, en mij zeer geinteresseerd toe glimlacht als ik het opmerk en hem heel kort aankijk........dan voel ik me intens vrouwelijk, mooi en aantrekkelijk.
Als ik ergens voorbij fiets, en ik zie een knappe man naar me kijken die door een stralende glimlach en een vriendelijke groet laat merken dat hij me aantrekkelijk vind, dan.....geeft dat sjeu aan het bestaan en is mijn dag toch wel erg leuk.

Als ik overdag op mijn fiets bij een stoplicht sta te wachten, en iemand stopt puffend naast me op zijn fiets, en zegt stralend kijkend 'Hoi! Ik ben Hans! En hoe heet jij'? dan neem ik meteen afstand, glimlach met mijn gezicht half afgewend, maar ik voel me wel erg gevleid.

Als ik in het dagelijks leven complimenten krijg van mij totaal onbekende vrouwen over mijn kleding en schoeisel, dan voel ik me erg geslaagd (en desgewenst vertel ik ook heus wel waar ik 'die mooie jas' of prachtige schoenen' heb gekocht hoor).

Hoe 'Barbie achtig' ook......het is erg, erg leuk, niet dan?

Mila.

[Frederique_]

Ook in deze quote weer veel wat "moet" en pas daarna "kun" je eventueel een deel van jezelf laten zien. En veel "absoluutheid": hele strakke regels voor wat je wel en niet "moet" doen. Ik word er helemaal koud van, weet je dat?


Dat is toch met alles zo in de maatschappij ?
Hoe behaal je anders een diploma aan de universiteit ?
Hoe behaal je je rijbewijs ?
Hoe geraak je aan werk ?
Uiteindelijk is bijna alles onderhevig aan 'gedrags'regels.

Ik hoef geen diploma vrouw.
Ook mijn zus zou zakken als jij een vrouw-examen in elkaar zou timmeren voor alle vrouwen. En ja, zij is wel biologisch vrouw...

En jij acht het zo te lezen uitgesloten dat ik met mijn uiterlijk ooit aan de man/vrouw kom.
Ik niet.
Ik zoek geen geilend mannetje/vrouwtje.
Ik zie mijzelf niet als een visje aan een haakje dat een grotere vis moet binnenhengelen met haar schoonheid. Spartelend binnen haar beperkte zwemruimte omdat de grote vis haar anders nooit lekker goed kan "pakken"...
Vrouwen die op die manier naar "mannen als prooi" kijken vind ik weerzinwekkend. Er zit me veel te veel macht in die gedachte...

Groetjes,

Frederique