Frederique_ schreef:Wat mij altijd weer verbaast is dat er mensen zijn die na een behandeling tegen kanker daar spijt van hebben, maar dat niemand het in het hoofd haalt om de arts verantwoordelijk te stellen voor de keuze om die kanker toch te gaan behandelen. Mensen denken al snel "het is de moeite waard om het te gaan proberen, niet proberen leidt zeker tot een ongelukkig mens". Bij ons is dat telkens wel zo: schijnbaar zijn wij arme, zielige wezens die tegen onszelf beschermd moeten worden: voor ons geldt schijnbaar dat ons huidige ongeluk door een ander afgewogen moet worden t.o.v. ons mogelijk toekomstig geluk... Ik vind dat een hele rare gedachtenkronkel.
Oh, mooi stukje, ook al is de draad vrij oud, ik haal het toch aan. Geen trek in een nieuwe draad starten. De reactie boven die van jou kan ik me niet in vinden, maar ik geloof ook niet in de 100%. Ik had toch een vorm van twijfel tot op de operatietafel, of was het vlak erna? Maar dat is eerder dat je nadenkt over wat je krijgt, het is een sprong in het duister naar een onbekende bestemming. En natuurlijk heb je dromen en komen een aantal uit en andere niet. De mensen die ik ken (gekend heb) met enige vorm van spijt wilden helemaal niet het leven terug dat ze hadden maar aarden niet of vinden geen goede balans.
Nog over de RLT, hard om te zeggen dat je bij twijfel geen groen licht krijgt, want daar krijg je die belachelijke standaard verhalen van, 'oh, ik was vier jaar oud en wist dat ik in het verkeerde lichaam geboren was'. Ik ken mensen die dingen al vroeg wisten, maar het helemaal niet konden benoemen. Ik ken zoveel T-mensen en eigenlijk geeneen die een echte standaard is. Wel mensen die zeker van hun zaak waren hoor, en anderen die geen 100% haalden en toch happy zijn. Wat zijn FtM's een stuk gemakkelijker/relaxter onderling, die hoeven niet de hele weg te gaan, of komen niet zo snel zonder onder vuur te liggen.
In wat voor draad ben ik nu verzeild geraakt met mijn zoekopdracht?
or
. En zelfs daar kom je bekenden tegen 
.