praten
Moderator: Moderators
Die zal toch vooral moeten vertrouwen op wat jij over jezelf zegt. Dat je travestiet bent, zegt verder niet zoveel.lindaR schreef:laat mijn vrouw het maar niet horen
Dat is hij/zij ook: http://stefanieduciel.chatgirl.nl/.
Ik dweil, dus ik ben. - Vrij naar Descartes
Je hebt gelijk, ik denk ook dat we hetzelfde bedoelen, maar soms typ ik sneller dan ik denk.
Maar als zij zo een site ziet maakt het mijn verhaal daarna wel moeilijker.
(nu is hij nog zover, zal hij later ook zo worden, en danraak ik hem kwijt)
Ik kan me zo goed voorstellen dat ze zo denkt.
En ik zal duidelijk moeten zijn, helemaal mee eens.
Maar als zij zo een site ziet maakt het mijn verhaal daarna wel moeilijker.
(nu is hij nog zover, zal hij later ook zo worden, en danraak ik hem kwijt)
Ik kan me zo goed voorstellen dat ze zo denkt.
En ik zal duidelijk moeten zijn, helemaal mee eens.
-
Tara
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 172
- Lid geworden op: zo jul 17, 2005 0:29
- Locatie: Ergens in het Gelderse (Genderse?) land
Hoi lindaR,
Wauw, dat is snel gegaan !
Praten is altijd goed en veel mannen kunnen dat amper.
Hopelijk gaat het jou wat beter af.
Zelf vind ik praten erg belangrijk en doe dat ook graag en dan het liefst met vrouwen.
Ik ben geen travestiet, dus het is voor mij wat lastig om iets aan te dragen.
Iemand had al de brochure van Paul Vennix aangedragen, dus dat hoef ik niet meer te doen.
Ik zit ergens halverwege tussen man en vrouw in en zit daarom ook bij de transgendergebruikersgroep.
Voor mij betekent het dat het soms moeilijk is om mannen te begrijpen.
Voor buitenstaanders is het allemaal niet erg duidelijk.
Er wordt al gauw gedacht dat je een dragqueen bent en op mannen valt.
Dat krijg je door bepaalde TV-programma's en films zoals "Priscilla, queen of the desert" (wel grappig en ook wel wat dramatisch).
Ik val op vrouwen en loop er nooit bij als een soort "zuurstok".
Zo noem ik het als iemand in minirokjes en op hakjes van een kilometer loopt en beschilderd is als een indiaan op oorlogspad.
Dat doe ik zelfs niet tijdens carnaval (hoge hakken geven dan zelfs veel ellende).
Blijkbaar vonden bepaalde mannen (o.a. Elvis) mij wel interessant, dus daarna heb ik maar een eenvoudige rok en blouse aangetrokken en was de aandacht gelukkig voorbij.
Ik ben altijd nieuwsgierig hoe iemand aan een bepaalde naam komt.
In mijn geval is het een anagram geworden en mijn hartsvriendin had dat dus al gelijk door.
Is je vrouw ook christen ?
Het zal voor haar vast niet makkelijk zijn en onzekerheid geven.
Hopelijk kun je haar duidelijk maken dat het niet zo bedreigend is.
En voor jou is het natuurlijk moeilijk om in het diepe te springen zonder te weten of je weer boven komt.
Ik zal in ieder geval bidden voor een goede afloop.
Groetjes van Tara.
Wauw, dat is snel gegaan !
Praten is altijd goed en veel mannen kunnen dat amper.
Hopelijk gaat het jou wat beter af.
Zelf vind ik praten erg belangrijk en doe dat ook graag en dan het liefst met vrouwen.
Ik ben geen travestiet, dus het is voor mij wat lastig om iets aan te dragen.
Iemand had al de brochure van Paul Vennix aangedragen, dus dat hoef ik niet meer te doen.
Ik zit ergens halverwege tussen man en vrouw in en zit daarom ook bij de transgendergebruikersgroep.
Voor mij betekent het dat het soms moeilijk is om mannen te begrijpen.
Voor buitenstaanders is het allemaal niet erg duidelijk.
Er wordt al gauw gedacht dat je een dragqueen bent en op mannen valt.
Dat krijg je door bepaalde TV-programma's en films zoals "Priscilla, queen of the desert" (wel grappig en ook wel wat dramatisch).
Ik val op vrouwen en loop er nooit bij als een soort "zuurstok".
Zo noem ik het als iemand in minirokjes en op hakjes van een kilometer loopt en beschilderd is als een indiaan op oorlogspad.
Dat doe ik zelfs niet tijdens carnaval (hoge hakken geven dan zelfs veel ellende).
Blijkbaar vonden bepaalde mannen (o.a. Elvis) mij wel interessant, dus daarna heb ik maar een eenvoudige rok en blouse aangetrokken en was de aandacht gelukkig voorbij.
Ik ben altijd nieuwsgierig hoe iemand aan een bepaalde naam komt.
In mijn geval is het een anagram geworden en mijn hartsvriendin had dat dus al gelijk door.
Is je vrouw ook christen ?
Het zal voor haar vast niet makkelijk zijn en onzekerheid geven.
Hopelijk kun je haar duidelijk maken dat het niet zo bedreigend is.
En voor jou is het natuurlijk moeilijk om in het diepe te springen zonder te weten of je weer boven komt.
Ik zal in ieder geval bidden voor een goede afloop.
Groetjes van Tara.
De wereld is toch plat.
Te veel mensen vallen er van af.
Te veel mensen vallen er van af.
Tara,
Dank je wel voor je reactie,
Mijn vrouw is net als ik christen, en is iets zwart witter (goed/niet goed) opgevoed. Doordat we al wat jaren bij elkaar zijn hebben we samen daarin ook al heel wat meters gemaakt om het zwart/witte gedoe te nuanceren.
Ook het " Een hond is een dier, dus alle dieren zijn honden" idee was een groot struikelblok, en misschien krijg ik daar nog mee te maken bij ons volgende gesprek.
Mijn naam, tja die was eigenlijk heel simpel gekozen, een naam die kompleet niet lijkt op mijn echte naam, en ook niets te maken heeft met wat dan ook van mijn leven. Alleen grappig is wel dat ik niet meer zonder 'Linda' kan. Onder die naam heb ik al zoveel van me af kunnen schrijven, dus dat beklijft. (en R is wel de beginletter van mijn achternaam, maar dat was dus eigenlijk een foutje )
Bedankt dat je voor me bid Tara.
LindaR
Dank je wel voor je reactie,
Mijn vrouw is net als ik christen, en is iets zwart witter (goed/niet goed) opgevoed. Doordat we al wat jaren bij elkaar zijn hebben we samen daarin ook al heel wat meters gemaakt om het zwart/witte gedoe te nuanceren.
Ook het " Een hond is een dier, dus alle dieren zijn honden" idee was een groot struikelblok, en misschien krijg ik daar nog mee te maken bij ons volgende gesprek.
Mijn naam, tja die was eigenlijk heel simpel gekozen, een naam die kompleet niet lijkt op mijn echte naam, en ook niets te maken heeft met wat dan ook van mijn leven. Alleen grappig is wel dat ik niet meer zonder 'Linda' kan. Onder die naam heb ik al zoveel van me af kunnen schrijven, dus dat beklijft. (en R is wel de beginletter van mijn achternaam, maar dat was dus eigenlijk een foutje
)Bedankt dat je voor me bid Tara.
LindaR
Tweede gesprek gehad,
ze weet nu dat ik travestiet ben, en heeft daarop gezegd dat we er samen uit zullen komen.
Op dit moment vind ze wel dat makeup en schoenen te ver gaan. ze is bang dat ik dan nog verder ga. Toen moest het gesprek stoppen, we moesten weg.
Ik hoop later daar de draad weer op te pakken.
inderdaad kleine stapjes.
Voor mij lijkt het steeds meer verlichtend te werken.
ik ben positief met deze vooruitgang...
ze weet nu dat ik travestiet ben, en heeft daarop gezegd dat we er samen uit zullen komen.
Op dit moment vind ze wel dat makeup en schoenen te ver gaan. ze is bang dat ik dan nog verder ga. Toen moest het gesprek stoppen, we moesten weg.
Ik hoop later daar de draad weer op te pakken.
inderdaad kleine stapjes.
Voor mij lijkt het steeds meer verlichtend te werken.
ik ben positief met deze vooruitgang...
-
Anitamichelle
- ForumFan
- Berichten: 313
- Lid geworden op: zo jul 20, 2008 21:33
- Locatie: Noord Holland, rond Amsterdam
- Contacteer:
Gefeliciteerd.........
Ik ben wel wat jaloers op je vooruitgang, ik ben nog zoekende naar een juist moment hiervoor.
Maar ook ik zal die stap zetten....op het moment dat ik kan doe ik het, ons probleem is ook een zeer druk en bezet priveleven, waardoor tijd om op ons gemak dit te doen wat weinig is op dit moment.
Maar Linda, ik ben erg blij voor je
Ik ben wel wat jaloers op je vooruitgang, ik ben nog zoekende naar een juist moment hiervoor.
Maar ook ik zal die stap zetten....op het moment dat ik kan doe ik het, ons probleem is ook een zeer druk en bezet priveleven, waardoor tijd om op ons gemak dit te doen wat weinig is op dit moment.
Maar Linda, ik ben erg blij voor je
Het leven is een geschenk.............alleen de verpakking had beter gekunt 
Enjoy
Enjoypraten... als brugman
Hallo,
Ik heb zelf lange tijd ook in het zelfde schuitje gezeten als een aantal van jullie hier. Ben al mijn hele leven wie ik ben. Begon al vroeg als TV, heb getwijfeld aan TS (jaren terug) en nu weet ik het niet meer. Ben op een gegeven moment getrouwd met een schat van een vrouw en we hebben samen kinderen. Haar ook direct vanaf dag 1 op de hoogte gebracht van wat er met mij aan de hand was. Dat heeft in het begin veel spanningen en ruzies opgeleverd. Uiteindelijk toen besloten het achter me te laten. Was ervan overtuigd dat ik graag met haar samen een fijne toekomst tegemoet kon gaan.
Helaas na een aantal jaren het sterk onderdrukt te hebben, begon het gevoel me weer te bekruipen dat ik niet zonder mijn momenten kon (omkleden, vrouwelijke gevoelens toelaten). Door de jaren van het huwelijk heen hebben we het er wel eens over gehad. Maar hield me altijd groot en zei dat ik er niet meer naar taalde. Ik durfde gewoonweg niet toe te geven dat het langzaamaan terug kwam. Bang voor haar reactie...
En zo heb ik uiteindelijk een groot deel van mijn huwelijk mijzelf en mijn vrouw voor de gek gehouden. Totdat...
Ze ontdekte vorig jaar op mijn computer dat ik er dus wel degelijk nog steeds mee bezig was. O.a een verwijzing naar deze site. Dat was een grote schok voor haar. Heb toen ook gelijk het hele verhaal eruit gegooid. En onze toekomst (zoals ik al vermoedde) zag er niet best uit. Meer nog dan de drang om mij om te kleden etc. had ze veel moeite met het bedrog van lange tijd. Het vertrouwen was begrijpelijk volledig verdwenen.
We hebben alsnog geprobeerd er samen iets van te maken samen, ook al heb ik haar veel verdriet gedaan. Je gooit niet zomaar alles opzij. Dus met goede afspraken gingen we in het nieuwe jaar van start. Maar helaas het heeft teveel impact op haar. Zij moest onnoemelijk veel slikken en accepteren en ik veel inleveren. We dachten dat het ging lukken, maar ze kan het niet langer aan. We hebben gepraat. Heel veel gepraat, zelfs met therapie etc. Ik heb haar verteld hoe ik ben. En ze weet het nu, maar wil daar niet mee leven. Zij heeft me ook duidelijk willen maken hoe zij eronder lijdt. Ik begrijp het, ten dele. Nu is een scheiding op komst. Met alle gevolgen van dien: Onze kinderen, verdelen van de boedel, verkopen van ons huis, mijn werk en carriere, gezamelijke vrienden, familie etc. etc.
Als ik verhalen van jullie hier lees is dat alles heel herkenbaar, en hoop zo voor jullie dat het je beter vergaat dan bij ons. We houden van elkaar en kunnen eigenlijk niet zonder, maar samen verder wil ook niet meer. Mijn toekomst is me nog onduidelijk. Ik kan eindelijk alles doen wat ik graag zou willen, maar had nooit gedacht dat er alleen maar dit zou overblijven en ik de rest vaarwel zou moeten zeggen. Mijn leven bestaat niet voor 100% uit mijn T-zijn. Ben nog zoveel meer...maar dat ziet niet iedereen.
Hopelijk hebben jullie iets aan mijn geschiedenis. Kan alleen maar zeggen (nu achteraf) ga er niet om liegen. Heb daar zelf al die jaren ook zeker geen fijn gevoel over gehad. Het heeft als een loden last op mijn schouders gerust. Dacht dat het niet anders kon. Dus ben wel blij dat dat nu voorbij is, alleen de prijs is nu heel erg hoog.
Ik heb zelf lange tijd ook in het zelfde schuitje gezeten als een aantal van jullie hier. Ben al mijn hele leven wie ik ben. Begon al vroeg als TV, heb getwijfeld aan TS (jaren terug) en nu weet ik het niet meer. Ben op een gegeven moment getrouwd met een schat van een vrouw en we hebben samen kinderen. Haar ook direct vanaf dag 1 op de hoogte gebracht van wat er met mij aan de hand was. Dat heeft in het begin veel spanningen en ruzies opgeleverd. Uiteindelijk toen besloten het achter me te laten. Was ervan overtuigd dat ik graag met haar samen een fijne toekomst tegemoet kon gaan.
Helaas na een aantal jaren het sterk onderdrukt te hebben, begon het gevoel me weer te bekruipen dat ik niet zonder mijn momenten kon (omkleden, vrouwelijke gevoelens toelaten). Door de jaren van het huwelijk heen hebben we het er wel eens over gehad. Maar hield me altijd groot en zei dat ik er niet meer naar taalde. Ik durfde gewoonweg niet toe te geven dat het langzaamaan terug kwam. Bang voor haar reactie...
En zo heb ik uiteindelijk een groot deel van mijn huwelijk mijzelf en mijn vrouw voor de gek gehouden. Totdat...
Ze ontdekte vorig jaar op mijn computer dat ik er dus wel degelijk nog steeds mee bezig was. O.a een verwijzing naar deze site. Dat was een grote schok voor haar. Heb toen ook gelijk het hele verhaal eruit gegooid. En onze toekomst (zoals ik al vermoedde) zag er niet best uit. Meer nog dan de drang om mij om te kleden etc. had ze veel moeite met het bedrog van lange tijd. Het vertrouwen was begrijpelijk volledig verdwenen.
We hebben alsnog geprobeerd er samen iets van te maken samen, ook al heb ik haar veel verdriet gedaan. Je gooit niet zomaar alles opzij. Dus met goede afspraken gingen we in het nieuwe jaar van start. Maar helaas het heeft teveel impact op haar. Zij moest onnoemelijk veel slikken en accepteren en ik veel inleveren. We dachten dat het ging lukken, maar ze kan het niet langer aan. We hebben gepraat. Heel veel gepraat, zelfs met therapie etc. Ik heb haar verteld hoe ik ben. En ze weet het nu, maar wil daar niet mee leven. Zij heeft me ook duidelijk willen maken hoe zij eronder lijdt. Ik begrijp het, ten dele. Nu is een scheiding op komst. Met alle gevolgen van dien: Onze kinderen, verdelen van de boedel, verkopen van ons huis, mijn werk en carriere, gezamelijke vrienden, familie etc. etc.
Als ik verhalen van jullie hier lees is dat alles heel herkenbaar, en hoop zo voor jullie dat het je beter vergaat dan bij ons. We houden van elkaar en kunnen eigenlijk niet zonder, maar samen verder wil ook niet meer. Mijn toekomst is me nog onduidelijk. Ik kan eindelijk alles doen wat ik graag zou willen, maar had nooit gedacht dat er alleen maar dit zou overblijven en ik de rest vaarwel zou moeten zeggen. Mijn leven bestaat niet voor 100% uit mijn T-zijn. Ben nog zoveel meer...maar dat ziet niet iedereen.
Hopelijk hebben jullie iets aan mijn geschiedenis. Kan alleen maar zeggen (nu achteraf) ga er niet om liegen. Heb daar zelf al die jaren ook zeker geen fijn gevoel over gehad. Het heeft als een loden last op mijn schouders gerust. Dacht dat het niet anders kon. Dus ben wel blij dat dat nu voorbij is, alleen de prijs is nu heel erg hoog.
Wat een contrast: dat hoopvolle verhaal van Linda en dat treurige van Marga.
Dat is wel de grote moeilijkheid van zowel travestie als transseksualiteit: je kunt niet voorspellen wat het met een ander doet en die ander kan dat net zo min naar jouw wensen plooien als dat jij iemand anders kunt zijn dan je bent.
Als je partner je de ruimte niet kan geven om te ontdekken waar het jou om gaat, hoe ver het bij jou gaat, dan blijft het een blok aan je been. Krijg je alle ruimte, dan kun je toch ergens uitkomen waar je elkaar kwijt raakt.
Maar eromheen of eronderuit kun je niet, dus je kunt het maar beter aangaan.
Dat is wel de grote moeilijkheid van zowel travestie als transseksualiteit: je kunt niet voorspellen wat het met een ander doet en die ander kan dat net zo min naar jouw wensen plooien als dat jij iemand anders kunt zijn dan je bent.
Als je partner je de ruimte niet kan geven om te ontdekken waar het jou om gaat, hoe ver het bij jou gaat, dan blijft het een blok aan je been. Krijg je alle ruimte, dan kun je toch ergens uitkomen waar je elkaar kwijt raakt.
Maar eromheen of eronderuit kun je niet, dus je kunt het maar beter aangaan.
Ik dweil, dus ik ben. - Vrij naar Descartes
Janiek,
ja je hebt gelijk. Je kunt van de ander niet verlangen dat het geen probleem MOET zijn. Den daar ook achter. We hebben elkaar de ruimte willen gunnen en getracht er wat van te maken. Ben daar ook heel dankbaar voor. Beter dan dat we er direct na de ontdekking een einde aan hadden gemaakt. Helaas is het er nu toch van gekomen dat we definitief elkaar los moeten laten.
ja je hebt gelijk. Je kunt van de ander niet verlangen dat het geen probleem MOET zijn. Den daar ook achter. We hebben elkaar de ruimte willen gunnen en getracht er wat van te maken. Ben daar ook heel dankbaar voor. Beter dan dat we er direct na de ontdekking een einde aan hadden gemaakt. Helaas is het er nu toch van gekomen dat we definitief elkaar los moeten laten.
-
ik ben hier niet meer
- Forumdiva
- Berichten: 1695
- Lid geworden op: vr mar 16, 2007 12:25
Ik houd het er op dat een ieder zijn/haar eigen verhaal heeft, en dat je wel grof weg lijnen kunt zetten, maar die lijnen zijn niet scherp, en gebieden overlappen ook wel. Het feit dat mijn ex mij veroverd ben, en ik van het begin af aan open ben geweest over mijn vrouwelijkere gevoelens heeft er voor gezorgd dat we het toch 15 jaar lang zonder te grote problemen met elkaar zijn uitgekomen, en toen het niet ging samen hebben besloten relatietherapie te gaan. Uiteindelijk heeft die therapie wel bij mij het besef gebracht dat ik mijn ts zijn niet langer kon verbergen.
Je voorbeeld zou anderen af kunnen schrikken, maar dat is niet de bedoeling, neem ik aan. Als je angst een ander kwijt te raken leidt tot pogingen om iets onontkoombaars in jezelf te ontlopen, gaat het vroeg of laat toch mis. Je moet het een plek in je leven kunnen geven waar jij met uit de voeten kunt. En dan nog: je kunt het voor jezelf (menen te) weten, maar hoe het in relatie met een belangrijke ander uitpakt, daar kun je niks over voorspellen.marga schreef:Heb daarom ook een voorbeeld willen geven, van wat er kan gebeuren voor de anderen.
Doe er je voordeel mee en probeer eerlijk te zijn tegenover jezelf en de partner die om je geeft.
Ik dweil, dus ik ben. - Vrij naar Descartes