Richelle,
Niet dat ik Violet's thread wil doodmaken, het heeft immers ertoe geleid, dat je bent gekomen met jouw vraag, maar ik wil je er wel op wijzen, dat er inderdaad in het verleden (mede door mij, omdat ik ook met dezelfde twijfels kampte als jij nu), meerdere malen erover is geschreven hier.
Daar staan er ook heel veel argumenten, zowel voor als tegen het vertellen. Het belangrijkste argument
tegen, m.i., kwam van Nathalie, die stelde, dat je een kind een kind moet laten zijn, en er niet mee moet belasten met de noodzaak om jouw geheim te bewaren. Bianca Holland, op haar eigen site, schrijft dat je je overwegingen moet laten leiden door de vraag, wordt het kind er beter van, door het te weten.
Voordat Violet dat vraag beantwoordt met een volmondig "ja", stel ik, dat het antwoord verschilt van situatie tot situatie. Het is afhankelijk van hoe je zelf met je T*-gevoelens omgaat, hoe je partner ermee omgaat, en hoe je wilt dat de buitenwereld ermee omgaat. Bijvoorbeeld, hoe wil je de consequenties aanvaarden, van de mogelijkheid dat het kind de noodzaak heeft om er met iemand anders (een vertrouwde volwassene, wel of niet familielid, een beste vriend of vriendin) daarover te praten? Belangrijk is dat je het zelf serieus onderzoekt, en ervan overtuigd bent (en kan motiveren voor jezelf en je partner), dat je het doet in het belang van het kind, en niet om het voor jezelf makkelijker te maken. Helaas had Kendra-Lee hier ook een aantal zeer waardevolle postings waarin ze vertelde over haar situatie, en hoe haar kleine kinderen ermee zijn opgegroeid, en ermee omgingen, maar heeft ze hen inmiddels, voor onverklaarbare redenen, verwijderd.
Het m.i., belangrijkste argument om het
wel te vertellen, komt van een Amerikaanse site, die gelukkig in het forum door Adriana is vertaald:
Het is mijn mening dat het vertellen over je "T" zijn aan je kinderen net zo belangrijk is als aan je partner. Als men de hoop heeft om het gezin als een geheel te behouden, hetzij als transseksueel of travestiet, dan moet het gezin ook als een "unit" behandeld worden om met het "T" zijn (condition) over weg te kunnen. Je gender gerichtheid is een feit. Het verbergen hiervan van de kinderen steld alleen maar de trauma uit hoe je het eventueel naar buiten gaat brengen. Vroeg of later komen ze er achter.
Ik heb het uiteindelijk verteld, omdat ik geloof dat je verplicht ben, als je van je kinderen verwacht dat ze eerlijk tegenover jou zijn over zichzelf, ook eerlijk over jezelf te zijn, tegenover hen. Echter heb ik, zoals hier te lezen valt, erg lang over gedaan om de overwegingen te maken, of het echt in hun belang was, om het te weten. Ik raad je dus wel sterk aan, om
niet mijn raad op te volgen, maar voor jezelf, in jullie situatie, de overwegingen te maken. Om jou daarin te steunen, kan je de voorgaande discussies
hier raadplegen, inclusief de engelstalige verwijzingen
hier, alsook de pagina over kinderen op de site van
Bianca Holland
En als je na het lezen daarvan nog met vragen zit, dan stel je ze hier gerust.
Succes,
Lisa
-->