Allereerst: 100% passabel worden lukt niet veel mensen. Zelfs Mila geeft aan dat ze soms gespot wordt. Geloof me: ik heb Mila gezien, toen ik haar zag bedacht ik me dat ze rustig 20x langs me heen had kunnen lopen - en dan nog had ik niet geweten dat Mila ooit man geweest was. Mila is daarin een uitzondering, want bij de meeste MTF's zie je het bij een paar keer langslopen echt wel: qua gezicht, qua houding/manier van lopen en vooral qua stem heb je veel "weggevertjes", zeker voor mensen die wel eens vaker met TS'en gepraat hebben.
Hoeveel procent lukt dan wel? Tja, 't hangt sterk van je lichaam af. Ik ben 1:97m, met vrij hoog opgetrokken schouders. Dat zijn zaken die je niet met operaties weg kunt werken. Je zult er echt mee moeten leven. Voor mij geen probleem: mijn lichaamsbeeld is al als kind dat ik langer ben dan gemiddeld, ik vind niet dat mijn schouders mij typisch niet-mij maken. Ik ken ook mensen die hun handen vreselijk vinden. Die mensen zullen zich goed moeten realiseren dat daar de komende 30 jaar vermoedelijk geen enkele oplossing voor is. Mensen die kleiner zijn hebben hier een voordeel.
Dan de vraag of het gewenst is om te streven naar 100% passabiliteit. En ja, dan kom ik direkt met "angst". Toen ik net begon had ik het gevoel dat als ik maar goed afweek van hoe ik er als man uitzag (met pruik, met make-up, met rok, met borsten) en ik zou niet meer als man herkenbaar zijn, dat dat dan voor mij de beste oplossing zou zijn. Ik geef het ruiterlijk toe: ANGST. Angst, die veroorzaakt werd doordat ik mijzelf niet erkende zoals ik was. Want als ik mijzelf wel had erkend zoals ik was, dan had ik er wel mee kunnen leven dat iemand mij herkende vanuit mijn oude uiterlijk.
Er zijn mensen die geluk hebben dat hun mannelijke uiterlijk vrijwel gelijk is aan hun gewenste vrouwelijke uiterlijk. Zij kunnen 100% passabel worden en doen dat dan vaak ook. Ik bedenk me dan altijd het volgende: stel, iemand is 100% passabel. Je bent dan vrouw onder de vrouwen. Je doet mee met alles waar een bio-vrouw ook aan mee doet. Dat gaat goed, totdat... iemand erachter komt dat je ooit man geweest bent. En dan? Dan slaat de stemming om: die vrouwen hadden dat nooit gedacht! Voelen zich bedonderd door die persoon die doet alsof'ie een vrouw is, maar in werkelijkheid als man geboren is! (En ja, ik gebruik hier bewust 'ie, want vrouwen zien je op dat moment ook als een 'ie, zeker niet meer als "een van hen").
Er zijn mensen die in dat geval kiezen om van omgeving te veranderen. En dan? Dan zijn er nieuwe mensen. Leuk, vrouw onder de vrouwen. Totdat... De geschiedenis herhaalt zich. Een moeilijke, uitzichtsloze geschiedenis. Want er zal altijd iemand jouw geschiedenis achterhalen. Je verspreekt je een keer, een ander verspreekt zich een keer, iemand "weet nog een leuk verhaal over jou"... 100% passabel bestaat in die zin niet. Vroeg of laat zal men het weten. En dan?
Ik denk dat het soms gemakkelijker is om niet 100% passabel te zijn. Zodat mensen aan je kunnen zien wat je graag bent (vrouw) en tegelijkertijd ook kunnen zien wat je geweest bent (man). Dat is (vaak) even wennen voor die ander, maar omdat jij sterk in je vel zit kun je dit aan. En omdat het daarna voor iedereen duidelijk is wat je bent (iemand die als man geboren is en dolgraag als vrouw geaccepteerd wil worden) zul je daar net zo min problemen mee krijgen als dat je 100% passabel bent. En leef je minder angstig dat iemand ooit achter je geheim zal komen...
Angst heeft vele vormen, maar de meeste mensen worden bij het hebben van angst heel extreem. Ze vinden het -of- FANTASTISCH en zien geen enkel nadeel, -of- ze vinden het HELEMAAL NIETS en zien geen enkel voordeel. Het is vanuit onze natuurlijke achtergrond ook heel nuttig dat dit zo werkt: als je gevaar ziet omdat er een grote beer aan komt (angst) wil je vluchten. Maar niet eens rustig afwachten om te kijken of de beer misschien net gegeten heeft, het dus geen probleem is om even te blijven staan en dus wachten tot het beest naast je staat en dan eens lekker in de vacht wroeten om te onderzoeken hoe zacht die vacht is. Extremen in je angst zijn nuttig. Omgekeerd ook: niet-extremen zijn nuttig in de periode dat je geen angst hebt. Het zorgt er vanuit de oer-tijd voor dat je leven kleur heeft. Als je geen niet-extremen zou hebben zou je elke dag alleen je favouriete kostje eten. En dat zou er voor zorgen dat je te eenzijdig eet en dus een grotere kans op ziekten hebt. Of dat je in een periode dat je favouriete kostje niet groeit doodhongert. Compromissen maken, niet altijd voor het uiterste gaan is onderdeel van het leven...
Wie op een angstige manier reageert op man/vrouw-zijn zal snel van zichzelf vinden dat hij/zij 100% passabel moet zijn, omdat het leven anders geen zin heeft. De enig juiste vraag is dan: waarom heeft het leven geen zin als je niet 100% passabel bent? Voor wie moet je er zo mooi uitzien: voor jezelf, of voor je omgeving? Als het voor jezelf is, waarom accepteer je bepaalde dingen van jezelf dan niet? Als het voor je omgeving is, denk je dan echt dat die omgeving niet kan wennen aan iemand die tussen de genders leeft? Ik ken mensen die het aandurven en die het doen. Die mensen ervaren er geen problemen mee. Ook ik ervaar er geen problemen mee, terwijl je ook aan mij best duidelijk kunt zien dat ik als man geboren ben. 't Is meer hoe je je t.o.v. je omgeving opstelt (hoe je "bent") dan hoe je er uitziet wat bepaalt of je door je omgeving geaccepteerd wordt.
Als ik mensen tegenkom die uitgaan van het doel van 100% passabel, dan hoor en zie ik heel vaak angst. Met name angst om niet geaccepteerd te worden. Deze angst herken ik zelf ook: ik ben er zelf mee omgegaan door mijzelf meer te accepteren. De angst voor gebrek aan acceptatie ging toen heel sterk weg.
Als mensen zeggen dat ze geen angst hebben, terwijl ze wel in extremen schrijven en terwijl ze ook streven naar 100% passabiliteit, dan geloof ik die mensen niet. Er bestaat een spreekwoord dat alleen dwazen geen angst kennen. En dat klopt. Wie geen angst kent wordt niet oud. Die heeft geen last van hoogtevrees en springt dus zo van de 4e verdieping naar beneden. Zoiets overleef je niet. Angst heeft een functie. Een belangrijke functie, om goed naar te luisteren. Wie zegt dat die geen angst heeft toont vaak aan dat die wel angst heeft. Namelijk: de angst om afgewezen te worden als hij/zij zegt dat hij/zij angst heeft. En daarom lees je het hier nauwelijks. Alleen mensen die goed met hun angst omgaan zullen zeggen dat ze soms bang zijn.
En dan de hamvraag: als ik zeg dat je goed met jezelf moet leren leven, zonder angst, zeg ik dan dat elke transitie waardeloos is omdat je beter had kunnen leren leven als man? Nee. Allereerst omdat die vraag zeer extreem gesteld wordt
en dus veroorzaakt vanuit angst 
. Ik ben van mening dat als je leeft met minder angst, dat je dan beter goed gefundeerde keuzes kunt maken over welke operaties/behandelingen nu echt nodig zijn en welke operaties/behandelingen veroorzaakt worden omdat je bang bent voor je omgeving. Je weet dan beter welke lichaamsdelen bij je passen en welke niet, en durft het dichotome man/vrouw-denken (extremen, dus angst, denk ik dan maar) los te laten. Het is dan ineens geen probleem meer om een man-met-borsten, of een vrouw-met-piemel, of een vrouw-met-een-adamsappel te zijn. Wie zo leeft kan zich een hoop een hoop operaties en behandelingen, een hoop kosten, en dus ook een hoop pijn besparen.Groetjes,
Frederique
