Ik knal nu en de laatste dagen zowat uitelkaar, door alles wat opeens op mij afkomt.
Loop anderhalve jaar volledig in vrouwen kleding, 24/7 maar nog niet opgemaakt als vrouw. Dat heeft mij al die tijd dwars gezeten. Die rottige mannen haar op hele lichaam, en in bijzonder gezicht en hals heeft mij ervan weerhouden aan mijn gezicht te werken. Ik dacht het zo te kunnen redden. Niet dus.
Zit in de bijstand, geen geld om handen. En dan kom je tot de (gemeend) realisatie dat al heb ik het al die tijd onderdrukt, blijkbaar, dat ik nu, mocht het mogelijk zijn, een transformatie zou willen wil aangaan. Dat ik het helemaal gehad heb met het man zijn. En dat gewaar wording allemaal in de laatste paar maanden. Het komt allemaal op mij nu af, en ik heb geen tijd te verliezen. Over één nacht ijs, ja als je snel aan de overkant moet zijn of helemaal niet.
Het idee dat ik er niet voor in aanmerking zou kunnen komen / er niet geschikt voor wordt geacht, het niet goed gekeurd zou worden, / niet door mij te betalen zou zijn (mijn aandeel) is een schrik beeld dat ik maar amper kan verwerken. Ook al heb ik nog geen officieel gesprekken / onderzoeken gehad.
Ga over een week (hij heeft vakantie ) met de huisarts spreken over wat voor traject ik in kan, wat voor mogelijkheden ik heb. En dat op bijna 54 jaar leeftijd. Dat is misschien wel weer het nadeel van alleen leven, je kunt jezelf een inzinking niet veroorloven. en houdt je maar flink. Er is niet een partner om dat evt op te vangen.
Het moet nog blijken hoe ver ik ( naar oordeel van anderen ) transseksueel ben. Maar het zaakje mag er wel af, en natuurlijk wel wat moois voor in de plaats.
Dan het forum. Het forum al is het een vriendelijke ontmoeting plaats voor gelijk gestelden, het is tevens een levens lijn. Een niet et onderschatten middel om je te helpen wanneer je wat kwijt moet, gewoon een luisterende oor nodig hebt.
Ik heb een stukje in "Franka een vrouw in wording" gelezen, kan het even niet vinden, Iets van "en hoe is het met onze meisje"of zoiets. Zij was dan pas geopereerd. Ik kan nog altijd heel moeilijk een traan los laten, maar het scheelde maar heel weinig. Dat was zo'n ontroerend stukje tekst, hij was niet meer, en zij was geboren. Wat een wonderbaarlijke moment moet dat geweest zijn. Wie van ons zou dat niet willen beleven?
Daar was ik zelf bij, dus geen ander de schuld geven. Maar toch. Dat is alles behalve wenselijk wanneer je met iets bezig bent, dat bergen geld kost en je hele leven beheerst. Er is niets belangrijker dan zijn, dan jezelf wezen. 
. Hoe eerder hoe beter.
